Sinisikap ng bayan ng Diyos na sundin ang payong ito: “Patayin ninyo, kung gayon, ang mga sangkap ng inyong katawan na nasa ibabaw ng lupa may kinalaman sa pakikiapid, karumihan, pita sa sekso.” (Col. 3:2, 5) Ayaw nating maging mahirap para sa ating mga kapananampalataya na sundin ang payong iyan. Ang mga brother at sister na tumalikod sa imoral na pamumuhay ay baka nakikipaglaban pa rin sa maling mga pagnanasa. (1 Cor. 6:9, 10) Ayaw nating maging mas mahirap ang kanilang pakikipaglaban, hindi ba? Kapag kasama natin ang ating mga kapatid, dapat itaguyod ng ating pananamit ang kalinisan sa moral ng kongregasyon. May kalayaan tayong pumili ng isusuot. Pero pananagutan nating manamit sa paraang magiging madali para sa iba na manatiling malinis sa moral at masunod ang mga pamantayan ng Diyos sa kabanalan—sa pag-iisip, pagsasalita, at paggawi.—1 Ped. 1:15, 16. w16.09 3:9, 10

“Naniniwala kami kay Jehova, pero hindi ibig sabihing maniniwala na rin ang mga anak namin,” ang sabi ng isang mag-asawa sa France. Sinabi pa nila: “Hindi namamana ang pananampalataya. Kailangang unti-unti itong linangin ng mga anak namin.” Isinulat naman ng isang brother sa Australia: “Pinakamahirap na hamon na yata ang pagtulong sa iyong mga anak na magkaroon ng pananampalataya. . . . Akala mo nasagot mo na ang tanong ng anak mo. Pero itatanong na naman niya iyon! Ang mga sagot mo ngayon ay baka hindi na sapat sa kaniya bukas. Kailangan ninyong paulit-ulit na pag-usapan ang ilang paksa.” Kung isa kang magulang, naiisip mo ba kung kakayanin mong turuan at sanayin ang iyong mga anak para lumaki silang may pananampalataya? Ang totoo, hindi natin iyon kakayanin sa sarili lang natin! (Jer. 10:23) Pero puwede tayong magtagumpay kung aasa tayo sa patnubay ng Diyos. w16.09 5:1, 2

Ang mga nandayuhan ay kailangang makapag-adjust sa kultura ng kanilang bagong bansa. Magandang halimbawa si Ruth sa bagay na iyan. Una, iginalang niya ang mga kaugalian sa kaniyang bagong bansa sa pamamagitan ng paghingi muna ng pahintulot na makapaghimalay. (Ruth 2:7) Pinahalagahan niya ang karapatang ito at hindi inisip na obligado ang iba na tulungan siya. Ikalawa, nagpapasalamat siya sa kabaitang ipinakikita sa kaniya. (Ruth 2:13) Kung tutularan siya ng mga nandayuhan, mas igagalang sila ng lokal na mga mamamayan at mga kapananampalataya nila. Natutuwa tayo na dahil sa di-sana-nararapat na kabaitan ni Jehova, napaaabutan ng mabuting balita ang mga tao, anuman ang kanilang pinagmulan. Sa kanilang bansa, baka hindi sila nagkaroon ng pagkakataong makapag-aral ng Bibliya o malayang makipagpulong kasama ng bayan ni Jehova. Pero magagawa na nila ito ngayon. Matutulungan ba natin silang mapalagay ang loob para hindi nila maramdamang estranghero sila sa gitna natin? w16.10 1:17-19