Malaki ang naitutulong ng pampatibay-loob. “Maraming taon kong pinaglalabanan ang pagkadama ng kawalang-halaga,” ang sabi ni Rubén. “Pero nang mangaral ako kasama ng isang elder, napansin niya na hindi maganda ang araw ko. Nakisimpatiya siya habang sinasabi ko ang nadarama ko. ’Tapos, ipinaalaala niya sa ’kin ang mabubuting nagagawa ko. Ipinaalaala rin niya sa akin ang sinabi ni Jesus—na bawat isa sa atin ay mas mahalaga kaysa sa maraming maya. Madalas kong alalahanin ang tekstong iyon, at naaantig pa rin ako. Nakatulong talaga sa ’kin ang sinabi ng elder.” (Mat. 10:31) Hindi nga nakapagtataka na idiniriin ng Bibliya ang kahalagahan ng laging pagbibigay ng pampatibay-loob. Isinulat ni apostol Pablo sa mga Kristiyanong Hebreo: “Patuloy ninyong payuhan [patibayin] ang isa’t isa bawat araw, . . . dahil baka may sinuman sa inyo na maging mapagmatigas dahil sa mapanlinlang na kapangyarihan ng kasalanan.” (Heb. 3:13) Alam mong mahalaga ang payo na patibaying-loob ang isa’t isa. Malamang na ikaw mismo ay napasigla nang may magpatibay sa iyo. w16.11 1:2, 3

Noong 313 C.E., ang “Kristiyanismo” ay legal na kinilala ng paganong Romanong emperador na si Constantino. Pagkatapos niyang idaos ang Konsilyo ng Nicaea, iniutos ni Constantino na ipatapon si Arius, isang pari na tumangging kilalanin si Jesus bilang Diyos. Nang maglaon, sa ilalim ni Emperador Theodosius I (379-395 C.E.), ang narumhang anyo ng Kristiyanismo na nakilala bilang Simbahang Katoliko ang naging opisyal na relihiyon ng Imperyo ng Roma. Sinasabi ng mga istoryador na noong ikaapat na siglo, “naging Kristiyano” ang paganong Roma. Ang totoo, nang panahong iyon, ang apostatang anyo na ito ng Kristiyanismo ay sumama sa mga paganong relihiyon sa Imperyo ng Roma bilang bahagi ng Babilonyang Dakila. Sa kabila nito, may maliit na grupo ng tulad-trigong mga pinahirang Kristiyano na nagsisikap na sumamba sa Diyos.—Mat. 13:24, 25, 37-39. w16.11 4:8, 9

Nabubuhay tayo sa napakaigting na panahon. Si Satanas na Diyablo ay galít na galít at “gumagala-gala tulad ng isang leong umuungal, na naghahanap ng masisila.” (1 Ped. 5:8; Apoc. 12:17) Kaya hindi na nakapagtataka na sa pana-panahon, tayong naglilingkod sa Diyos ay nakararanas ng pagkabalisa. Kahit ang mga lingkod ni Jehova noon, gaya ni Haring David, ay nakadama rin ng kabalisahan. (Awit 13:2) Si apostol Pablo rin ay nakaranas ng “kabalisahan para sa lahat ng kongregasyon.” (2 Cor. 11:28) Ano ang puwede nating gawin kapag nadaraig tayo ng kabalisahan? Tinulungan ng ating maibiging Ama sa langit ang mga lingkod niya noon, at matutulungan din niya tayo ngayon na maibsan ang ating pag-aalala o kabalisahan. Paano? Sa pamamagitan ng ating taos-pusong pananalangin, pagbabasa at pagbubulay-bulay sa Salita ng Diyos, paghiling ng banal na espiritu ni Jehova, at pagsasabi ng ating niloloob sa isang mapagkakatiwalaang kaibigan. w16.12 3:1, 2