Ուխտավորները երդվում էին չկտրել իրենց մազերը։ Դա Եհովային իրենց լիակատար հնազանդությունը ցույց տալու միջոց էր։ Ցավոք, Իսրայելի պատմության մեջ եղան ժամանակներ, երբ մարդիկ չէին հարգում ուխտավորներին և նրանց չէին աջակցում։ Լինում էին ժամանակներ, երբ նրանցից մեծ քաջություն էր պահանջվում, որ կառչած մնան իրենց երդմանը և տարբերվեն մյուսներից (Ամոս 2։12)։ Մենք նույնպես տարբերվում ենք շրջապատի մարդկանցից, քանի որ որոշել ենք կատարել Եհովայի կամքը։ Մեզանից քաջություն է պահանջվում, որպեսզի աշխատավայրում կամ դպրոցում ներկայանանք որպես Եհովայի վկա։ Քանի որ այս աշխարհի մտածելակերպն ու վարքը գնալով ավելի են ապականվում, ըստ ամենայնի, մեզ համար ավելի դժվար կլինի ապրել աստվածաշնչյան սկզբունքներով և քարոզել բարի լուրը (2 Տիմոթ. 1։8; 3։13)։ Բայց միշտ հիշիր՝ մենք ուրախացնում ենք Եհովայի սիրտը, երբ քաջություն ենք դրսևորում և տարբերվում ենք նրանցից, ովքեր չեն ծառայում նրան (Առակ. 27։11; Մաղ. 3։18)։ w24.02, էջ 16, պրբ. 7; էջ 17, պրբ. 9

Նկատի առնենք, թե որքան բազմազան էր Հռոմի ժողովը։ Նրանց թվում ոչ միայն հրեաներ կային, ովքեր մանկուց սովորել էին հնազանդվել Մովսիսական օրենքին, այլև ուրիշ մարդիկ, ովքեր բոլորովին այլ միջավայրում էին մեծացել։ Որոշ քրիստոնյաներ թերևս ստրուկներ էին, մյուսները՝ ազատ մարդիկ, իսկ ոմանք իրենք ստրուկներ ունեին։ Չնայած այս տարբերություններին՝ ինչպե՞ս էր քրիստոնյաներին հաջողվում խորացնել միմյանց հանդեպ ունեցած սերը։ Պողոս առաքյալը նրանց հորդորեց «ընդունել միմյանց»։ «Ընդունել» թարգմանված հունարեն բառը ունի ինչ-որ մեկին գրկաբաց և ջերմորեն ընդունելու, ինչպես, օրինակ, տուն կամ ընկերական շրջապատ ընդունելու իմաստ։ Երբ Պողոսը Փիլիմոնին հորդորեց հետ ընդունել Օնեսիմոսին, ով վերջինիս ստրուկն էր և փախել էր նրա մոտից, հետևյալը գրեց. «Գրկաբաց ընդունիր նրան» (Փիլիմ. 17)։ Իսկ Պրիսկիղան ու Ակյուղասը ընդունեցին Ապողոսին, ով իրենցից քիչ բան գիտեր քրիստոնեության մասին՝ նրան «իրենց մոտ վերցնելով» (Գործ. 18։26)։ Նրանք թույլ չտվեցին, որ իրենց տարբերությունները պառակտման պատճառ դառնան, փոխարենը ընդունեցին միմյանց։ w23.07, էջ 6, պրբ. 13

Եհովային նվիրվելու գլխավոր պատճառը նրա հանդեպ սերն է։ Այդ սերը հիմնված չէ միայն զգացմունքների վրա։ Դրա հիմքում Աստծու կամքը «ճշգրտորեն իմանալն» է ու «հոգևոր հասկացողություն» ձեռք բերելը, բաներ, որոնց շնորհիվ սկսել ես սիրել Եհովային (Կող. 1։9)։ Ուսումնասիրելով Աստվածաշունչը՝ դու համոզվել ես, որ՝ 1) Եհովան իրական անձ է, 2) Աստվածաշունչը նրա ներշնչումով է գրվել, և 3) նա իր կազմակերպության միջոցով իրականացնում է իր կամքը։ Նրանք, ովքեր որոշում են նվիրվել Եհովային, պետք է իմանան Աստծու Խոսքի հիմնական ուսմունքները և ապրեն աստվածաշնչյան չափանիշների համաձայն։ Նրանք իրենց հնարավորության սահմաններում ամեն բան անում են, որ ուրիշներին պատմեն իրենց հավատի մասին (Մատթ. 28։19, 20)։ Արդյունքում Եհովայի հանդեպ նրանց սերը աճում է, և նրանք մեծ ցանկությամբ են լցվում բացարձակ նվիրված լինելու նրան։ Քո պարագայում է՞լ է այդպես։ w24.03, էջ 4-5, պրբ. 6-8