Έσδρας

9 Καὶ ἀφοῦ ἐτελέσθησαν ταῦτα, προσῆλθον πρὸς ἐμὲ οἱ ἄρχοντες, λέγοντες, Ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ καὶ οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ Λευΐται, δὲν ἐχωρίσθησαν ἀπὸ τοῦ λαοῦ τῶν τόπων τούτων, καὶ πράττουσι κατὰ τὰ βδελύγματα αὐτῶν, τῶν Χαναναίων, τῶν Χετταίων, τῶν Φερεζαίων, τῶν Ἰεβουσαίων, τῶν ᾿Αμμωνιτῶν, τῶν Μωαβιτῶν, τῶν Αἰγυπτίων καὶ τῶν ᾿Αμορραίων· 2 διότι ἔλαβον ἐκ τῶν θυγατέρων αὐτῶν εἰς ἑαυτοὺς καὶ εἰς τοὺς υἱοὺς αὑτῶν· ὥστε τὸ σπέρμα τὸ ἅγιον συνεμίχθη μετὰ τοῦ λαοῦ τῶν τόπων· καὶ ἡ χεὶρ τῶν ἀρχόντων καὶ τῶν προεστώτων ἦτο πρώτη εἰς τὴν παράβασιν ταύτην. 3 Καὶ ὡς ἤκουσα τὸ πρᾶγμα τοῦτο, διέσχισα τὸ ἱμάτιόν μου καὶ τὸ ἐπένδυμά μου, καὶ ἀνέσπασα τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς μου καὶ τοῦ πώγωνός μου, καὶ ἐκαθήμην ἐκστατικός. 4 Τότε συνήχθησαν πρὸς ἐμὲ πάντες οἱ τρέμοντες εἰς τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραήλ, διὰ τὴν παράβασιν τῶν μετοικισθέντων· καὶ ἐκαθήμην ἐκστατικὸς ἕως τῆς ἑσπερινῆς προσφορᾶς. 5 Καὶ ἐν τῇ ἑσπερινῇ προσφορᾷ ἐσηκώθην ἀπὸ τῆς ταπεινώσεώς μου, καὶ διασχίσας τὸ ἱμάτιόν μου καὶ τὸ ἐπένδυμά μου, ἔκλινα ἐπὶ τὰ γόνατά μου καὶ ἐξέτεινα τὰς χεῖράς μου πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν μου, 6 καὶ εἶπον, Θεὲ μου, αἰσχύνομαι καὶ ἐρυθριῶ νὰ ὑψώσω τὸ πρόσωπόν μου πρὸς σέ, Θεὲ μου· διότι αἱ ἀνομίαι ἡμῶν ηὐξήνθησαν ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς, καὶ αἱ παραβάσεις ἡμῶν ἐμεγαλύνθησαν ἕως τῶν οὐρανῶν. 7 ᾿Από τῶν ἡμερῶν τῶν πατέρων ἡμῶν ἤμεθα ἐν παραβάσει μεγάλῃ μέχρι τῆς ἡμέρας ταύτης· καὶ διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν παρεδόθημεν, ἡμεῖς, οἱ βασιλεῖς ἡμῶν, οἱ ἱερεῖς ἡμῶν, εἰς τὴν χεῖρα τῶν βασιλέων τῶν τόπων, εἰς μάχαιραν, εἰς αἰχμαλωσίαν καὶ εἰς διαρπαγήν καὶ εἰς αἰσχύνην προσώπου, ὡς εἶναι τὴν ἡμέραν ταύτην. 8 Καὶ τώρα ὡς ἐν μιᾷ στιγμῇ ἔγεινεν ἔλεος παρὰ Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ὥστε νὰ διασωθῇ εἰς ἡμᾶς ὑπόλοιπον, καὶ νὰ δοθῇ εἰς ἡμᾶς στερέωσις ἐν τῷ ἁγίῳ αὐτοῦ τόπῳ, διὰ νὰ φωτίζῃ ὁ Θεὸς ἡμῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμῶν, καὶ νὰ δώσῃ εἰς ἡμᾶς μικρὰν ἀναψυχήν ἐν τῇ δουλείᾳ ἡμῶν. 9 Διότι δοῦλοι ἤμεθα· καὶ ἐν τῇ δουλείᾳ ἡμῶν δὲν ἐγκατέλιπεν ἡμᾶς ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀλλ᾿ ηὐδόκησε νὰ εὕρωμεν ἔλεος ἐνώπιον τῶν βασιλέων τῆς Περσίας, ὥστε νὰ δώσῃ εἰς ἡμᾶς ἀναψυχήν, διὰ νὰ ἀνεγείρωμεν τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ νὰ ἀνορθώσωμεν τὰς ἐρημώσεις αὐτοῦ, καὶ νὰ δώσῃ εἰς ἡμᾶς περιτείχισμα ἐν Ἰούδᾳ καὶ ἐν Ἱερουσαλήμ. 10 ᾿Αλλὰ τώρα, Θεὲ ἡμῶν, τί θέλομεν εἰπεῖ μετὰ ταῦτα; διότι ἐγκατελίπομεν τὰ προστάγματά σου, 11 τὰ ὁποῖα προσέταξας διὰ χειρὸς τῶν δούλων σου τῶν προφητῶν, λέγων, Ἡ γῆ, εἰς τὴν ὁποίαν εἰσέρχεσθε διὰ νὰ κληρονομήσητε αὐτήν, εἶναι γῆ μεμολυσμένη μὲ τὸν μολυσμὸν τῶν λαῶν τῶν τόπων, μὲ τὰ βδελύγματα αὐτῶν, οἵτινες ἐγέμισαν αὐτήν, ἀπ᾿ ἄκρου ἕως ἄκρου, ἀπὸ τῶν ἀκαθαρσιῶν αὐτῶν. 12 Τώρα λοιπὸν τὰς θυγατέρας σας μή δίδετε εἰς τοὺς υἱοὺς αὐτῶν, καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν μή λαμβάνετε εἰς τοὺς υἱοὺς σας, καὶ μή ζητεῖτε ποτὲ τὴν εἰρήνην αὐτῶν ἤ τὴν εὐτυχίαν αὐτῶν, διὰ νὰ κραταιωθῆτε καὶ νὰ τρώγητε τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, καὶ νὰ ἀφήσητε αὐτήν κληρονομίαν εἰς τοὺς υἱοὺς σας διὰ παντός. 13 Καὶ μετὰ πάντα τὰ ἐπελθόντα ἐφ᾿ ἡμᾶς ἕνεκα τῶν πράξεων τῶν πονηρῶν ἡμῶν, καὶ τῆς παραβάσεως ἡμῶν τῆς μεγάλης, ἀφοῦ σύ, Θεὲ ἡμῶν, ἐκρατήθης κάτω τῆς ἀξίας τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν, καὶ ἔδωκας εἰς ἡμᾶς ἐλευθέρωσιν τοιαύτην, 14 πρέπει ἡμεῖς νὰ ἀθετήσωμεν πάλιν τὰ προστάγματά σου, καὶ νὰ συμπενθερεύσωμεν μὲ τὸν λαὸν τῶν βδελυγμάτων τούτων; δὲν ἤθελες ὀργισθῆ καθ᾿ ἡμῶν, ἑωσοῦ συντελέσῃς ἡμᾶς, ὥστε νὰ μή μείνῃ ὑπόλοιπον ἤ σεσωσμένον; 15 Κύριε Θεὲ τοῦ Ἰσραήλ, δίκαιος εἶσαι διότι ἐμείναμεν σεσωσμένοι, ὡς τὴν ἡμέραν ταύτην· ἰδού, ἐνώπιόν σου εἴμεθα μὲ τὰς παραβάσεις ἡμῶν! διότι δὲν ἦτο δυνατὸν ἕνεκα τούτων νὰ σταθῶμεν ἐνώπιόν σου.