Αφού αναφέρθηκε σε διάφορους άντρες και γυναίκες πίστης, ο Παύλος εστίασε την προσοχή στο εξοχότερο από όλα τα παραδείγματα​—τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. «Για τη χαρά που είχε τεθεί μπροστά του», δηλώνει το εδάφιο Εβραίους 12:2, «αυτός υπέμεινε ξύλο βασανισμού, καταφρονώντας την ντροπή, και έχει καθήσει στα δεξιά του θρόνου του Θεού». Ασφαλώς, εμείς πρέπει να “αναλογιζόμαστε” το παράδειγμα πίστης που έθεσε ο Ιησούς μπροστά στις πιο σφοδρές δοκιμασίες. Σαν τον Ιησού, οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες, όπως ο μαθητής Αντίπας, αρνήθηκαν να συμβιβάσουν την ακεραιότητά τους. (Αποκ. 2:13) Θα είχαν την ανταμοιβή της ανάστασης σε ουράνια ζωή​—κάτι που υπερέχει της “καλύτερης ανάστασης” στην οποία απέβλεπαν οι αρχαίοι άνθρωποι πίστης. (Εβρ. 11:35) Κάποια στιγμή μετά τη γέννηση της Βασιλείας το 1914, όλοι αυτοί οι πιστοί χρισμένοι, που κοιμούνταν τον ύπνο του θανάτου, εγέρθηκαν σε πνευματική ζωή στον ουρανό για να συμμετάσχουν με τον Ιησού στη διακυβέρνησή του επί της ανθρωπότητας.​—Αποκ. 20:4. w16.10 3:12

Μερικοί γονείς δεν επαινούν τα παιδιά τους επειδή οι δικοί τους γονείς δεν τους έδωσαν ποτέ την παραμικρή ενθάρρυνση. Πολλοί υπάλληλοι δεν ακούν ποτέ τους έναν επαινετικό λόγο, και παραπονιούνται για χρόνια έλλειψη ενθάρρυνσης στον χώρο εργασίας τους. Η ενθάρρυνση συχνά περιλαμβάνει το να επαινέσουμε κάποιον για κάτι που έκανε καλά. Επίσης, δίνουμε ενθάρρυνση διαβεβαιώνοντας τους άλλους για τις καλές τους ιδιότητες ή μιλώντας «παρηγορητικά στις καταθλιμμένες ψυχές». (1 Θεσ. 5:14) Η λέξη παράκλησις του πρωτότυπου κειμένου που συνήθως αποδίδεται «ενθάρρυνση» σημαίνει κατά γράμμα «το να καλώ κάποιον δίπλα μου». Καθώς υπηρετούμε στο πλευρό των αδελφών μας, πιθανότατα έχουμε ευκαιρίες να πούμε κάτι ενθαρρυντικό. (Εκκλ. 4:9, 10) Όταν παρουσιάζεται κάποια κατάλληλη ευκαιρία, την εκμεταλλευόμαστε ώστε να πούμε στους άλλους γιατί τους αγαπούμε και τους εκτιμούμε; Προτού απαντήσουμε, είναι καλό να σκεφτούμε την εξής παροιμία: «Λόγος που λέγεται στην κατάλληλη στιγμή πόσο καλός είναι!»​—Παρ. 15:23. w16.11 1:3-5

Προλέγοντας τη μελλοντική κατάσταση του λαού του, ο Θεός διακήρυξε: «Σε ενότητα θα τους φέρω, σαν ποίμνιο στο μαντρί». (Μιχ. 2:12) Επιπρόσθετα, ο Ιεχωβά προείπε μέσω του προφήτη Σοφονία: «Θα αλλάξω τη γλώσσα των λαών και θα την κάνω καθαρή [γλώσσα Γραφικής αλήθειας], για να επικαλούνται όλοι το όνομα του Ιεχωβά, για να τον υπηρετούν ώμο προς ώμο [ή αλλιώς, «να τον λατρεύουν με ενότητα», υποσ. ΜΝΚ, στην αγγλική]». (Σοφ. 3:9) Πόσο ευγνώμονες είμαστε που έχουμε το προνόμιο να λατρεύουμε τον Ιεχωβά με ενότητα! Είναι σαφές ότι οι θεόπνευστες συμβουλές στο Βιβλίο του Θεού βοήθησαν τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα στην Κόρινθο και αλλού να διατηρήσουν την καθαρότητα, την ειρήνη και την ενότητα στις εκκλησίες τους. (1 Κορ. 1:10· Εφεσ. 4:11-13· 1 Πέτρ. 3:8) Σήμερα, η γνώση σχετικά με τους υπέροχους σκοπούς του Θεού μεταδίδεται από άκρη σε άκρη της γης ως αποτέλεσμα των προσπαθειών εκείνων που ανήκουν στη μία ενωμένη οργάνωση κηρύγματος. w16.11 2:16, 18