Ο Παύλος έδειξε ότι ακόμα και κάποιος που έχει την ευθύνη να ενθαρρύνει άλλους χρειάζεται και ο ίδιος εποικοδόμηση. Στους Χριστιανούς που ζούσαν στη Ρώμη έγραψε τα εξής: «Θέλω πολύ να σας δω για να σας μεταδώσω κάποιο πνευματικό δώρο ώστε να γίνετε σταθεροί· ή μάλλον για να ενθαρρυνθούμε αμοιβαία ο ένας από την πίστη του άλλου, τόσο τη δική σας όσο και τη δική μου». (Ρωμ. 1:11, 12) Ναι, ο Παύλος, ο οποίος παρείχε εξαιρετική ενθάρρυνση στους άλλους, κάποιες φορές χρειαζόταν και ο ίδιος εποικοδόμηση. (Ρωμ. 15:30-32) Όσοι ζουν αυτοθυσιαστική ζωή πρέπει να επαινούνται. Μια άλλη ομάδα που αξίζει ενθάρρυνση είναι οι αδελφοί και οι αδελφές που παραμένουν άγαμοι επειδή θέλουν να υπακούσουν στη νουθεσία να παντρευόμαστε «μόνο εν Κυρίω». (1 Κορ. 7:39) Επίσης, οι Χριστιανοί που παραμένουν πιστοί παρά τον διωγμό ή κάποια ασθένεια έχουν ανάγκη από ενθάρρυνση.​—2 Θεσ. 1:3-5. w18.04 σ. 21 ¶3-5

Οι καιροί στους οποίους ζούμε είναι «δύσκολοι και επικίνδυνοι», και η ζωή θα γίνει ακόμα δυσκολότερη προτού χαράξει μια καινούρια ημέρα και αποκατασταθεί η πραγματική ειρήνη στη γη. (2 Τιμ. 3:1) Γι’ αυτό, θα ήταν καλό να αναρωτηθούμε: “Πού αποβλέπω εγώ για βοήθεια και κατεύθυνση;” Πριν από αιώνες, κάποιος ψαλμωδός αναγνώρισε ότι χρειάζεται να σηκώνουμε τα μάτια μας προς τον Ιεχωβά για να λάβουμε βοήθεια σε καιρούς ανάγκης. (Ψαλμ. 123:1-4) Είπε ότι εμείς κοιτάζουμε προς τον Ιεχωβά όπως ένας υπηρέτης κοιτάζει προς τον κύριό του. Τι εννοούσε; Ένας υπηρέτης δεν κοιτάζει προς τον κύριό του μόνο για τροφή και προστασία αλλά χρειάζεται να τον παρατηρεί συνεχώς για να διακρίνει τις επιθυμίες του και κατόπιν να τις πραγματοποιεί. Παρόμοια, εμείς χρειάζεται να ερευνούμε καθημερινά τον Λόγο του Θεού ώστε να εξακριβώνουμε ποιο είναι το θέλημά του για εμάς προσωπικά και κατόπιν να ακολουθούμε αυτή την κατεύθυνση. Μόνο τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα μας δείξει εύνοια σε καιρό ανάγκης. w18.07 σ. 12 ¶1, 2

Ο Ιησούς αναφερόταν στην απελευθέρωση από τη μεγαλύτερη σκλαβιά και καταδυνάστευση που έχει βιώσει ποτέ η ανθρωπότητα​—τη “δουλεία στην αμαρτία”. (Ιωάν. 8:34) Η αμαρτία μάς ωθεί να κάνουμε το κακό, αλλά δεν σταματάει εκεί. Μας εμποδίζει επίσης να κάνουμε αυτό που ξέρουμε ότι είναι σωστό ή να πετύχουμε πράγματα για τα οποία ξέρουμε πως είμαστε ικανοί. Με αυτή την έννοια, είμαστε δούλοι της αμαρτίας, και το αποτέλεσμα είναι απογοήτευση, πόνος, βάσανα και τελικά θάνατος. (Ρωμ. 6:23) Μόνο όταν σπάσουν τα δεσμά της αμαρτίας θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουμε την αληθινή ελευθερία που απολάμβαναν κάποτε οι πρώτοι ανθρώπινοι γονείς μας. Όταν ο Ιησούς είπε «αν μείνετε στον λόγο μου», υπονοούσε ότι υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούμε ή όρια που πρέπει να σεβόμαστε προκειμένου να μας ελευθερώσει. (Ιωάν. 8:31) Ως αφιερωμένοι Χριστιανοί, έχουμε απαρνηθεί τον εαυτό μας και έχουμε επιλέξει να ζούμε μέσα στα όρια των διδασκαλιών του Χριστού ως μαθητές του. (Ματθ. 16:24) Όπως υποσχέθηκε ο Ιησούς, θα είμαστε αληθινά ελεύθεροι όταν εφαρμοστούν πλήρως πάνω μας τα οφέλη της λυτρωτικής του θυσίας. w18.04 σ. 7 ¶14-16