Πόσο θα καθησύχασε τον Ιησού του Ναυή αυτή η ενθάρρυνση που του έδωσε ο Ιεχωβά προτού εγκαταστήσει τον λαό Του στην Υποσχεμένη Γη! Ο Ιεχωβά, εκτός του ότι ενθάρρυνε μεμονωμένα άτομα, έλεγε επίσης λόγια ενθάρρυνσης στον λαό του ως σύνολο. Εξαγγέλλοντας μια προφητεία που αργότερα θα παρηγορούσε τους αιχμάλωτους Ιουδαίους στη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά δήλωσε: «Μη φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου. Μην ανησυχείς, γιατί εγώ είμαι ο Θεός σου. Θα σε ενδυναμώσω, ναι, θα σε βοηθήσω· θα σε κρατήσω γερά με το δεξί μου χέρι της δικαιοσύνης». (Ησ. 41:10) Οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν την ίδια βεβαιότητα, όπως και ο λαός του Θεού σήμερα. (2 Κορ. 1:3, 4) Αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς έλαβε ενθάρρυνση από τον Πατέρα του. Όταν βαφτίστηκε, άκουσε μια φωνή από τον ουρανό να λέει: «Αυτός είναι ο Γιος μου ο αγαπητός, τον οποίο έχω επιδοκιμάσει». (Ματθ. 3:17) Πόσο πρέπει να τον ενίσχυαν αυτά τα λόγια σε όλη την επίγεια διακονία του! w18.04 σ. 16 ¶3-5

Πολλοί σήμερα, όταν διαβάζουν την εντολή που έδωσε ο Ιεχωβά στον Αδάμ, λένε ότι ο Αδάμ στερήθηκε την ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά συγχέουν την άσκηση της ελεύθερης βούλησης ενός ατόμου με το δικαίωμα να αποφασίζει τι είναι καλό και τι κακό. Ο Αδάμ και η Εύα είχαν την ελευθερία να επιλέξουν αν θα υπακούν στον Θεό ή όχι. Ωστόσο, μόνο ο Ιεχωβά έχει το δικαίωμα να αποφασίζει με την απόλυτη έννοια τι είναι καλό και τι κακό, και αυτό συμβόλιζε «το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού» στον κήπο της Εδέμ. (Γέν. 2:9) Μέσω της εντολής του, ο Ιεχωβά δίδαξε στοργικά τον Αδάμ και την Εύα πώς να χρησιμοποιούν την αληθινή ελευθερία. Τελικά, οι πρώτοι μας γονείς επέλεξαν την ανυπακοή. Μήπως η επιλογή του Αδάμ και της Εύας διεύρυνε την ελευθερία τους με κάποιον τρόπο; Δυστυχώς, όχι. Στον αγώνα τους για αυτοδιάθεση, έχασαν την αληθινή ελευθερία που τους είχε δοθεί. w18.04 σ. 5, 6 ¶9-12

Ο Ιεχωβά δεν περιορίζεται στο να νιώθει συμπόνια για τους υπηρέτες του που υποφέρουν. Αναλαμβάνει δράση για να τους βοηθήσει. Για παράδειγμα, όταν οι Ισραηλίτες υπέφεραν ως δούλοι στην Αίγυπτο, ο Ιεχωβά καταλάβαινε τον πόνο τους και υποκινήθηκε να τους ανακουφίσει. Είπε στον Μωυσή: «Ασφαλώς είδα την ταλαιπωρία του λαού μου . . . και άκουσα την κραυγή που υψώνουν . . . Γνωρίζω καλά πόσο υποφέρουν. Θα κατεβώ για να τους σώσω από το χέρι των Αιγυπτίων». (Έξοδ. 3:7, 8) Επειδή ο Ιεχωβά ένιωθε συμπόνια για τον λαό του, τους απελευθέρωσε από τη δουλεία. Αιώνες αργότερα, στην Υποσχεμένη Γη, οι Ισραηλίτες δέχονταν επιθέσεις από εχθρούς. Πώς αντιδρούσε ο Ιεχωβά; «Λυπόταν για τον στεναγμό που τους προκαλούσαν οι δυνάστες και οι καταπιεστές τους». Και πάλι, η συμπόνια ωθούσε τον Ιεχωβά να βοηθάει τον λαό του. Έστελνε κριτές για να σώζουν τους Ισραηλίτες από τους εχθρούς τους.​—Κριτ. 2:16, 18. w19.03 σ. 15 ¶4, 5