Η ενθάρρυνση αποτελεί δύναμη για το καλό. «Χρόνια ολόκληρα πάλευα με αισθήματα αναξιότητας», λέει ο Ρουμπέν. «Αλλά κάποια φορά που είχα βγει στο έργο με έναν πρεσβύτερο, εκείνος κατάλαβε ότι δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Με άκουσε με συμπόνια καθώς του άνοιγα την καρδιά μου. Στη συνέχεια, μου θύμισε τα καλά πράγματα που έκανα. Μου θύμισε και τα λόγια του Ιησού​—ότι ο καθένας μας αξίζει περισσότερο από πολλά σπουργίτια. Φέρνω συχνά στον νου μου αυτό το εδάφιο, και κάθε φορά αγγίζει την καρδιά μου. Τα λόγια εκείνου του πρεσβυτέρου με επηρέασαν τρομερά». (Ματθ. 10:31) Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η έμφαση που δίνει η Αγία Γραφή στην ανάγκη για τακτική ενθάρρυνση. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Εβραίους Χριστιανούς: «Να προτρέπετε [«να ενθαρρύνετε», Μετάφραση Νέου Κόσμου (στην αγγλική)] ο ένας τον άλλον κάθε ημέρα, . . . για να μη σκληρυνθεί κανείς από εσάς από την απατηλή δύναμη της αμαρτίας». (Εβρ. 3:13) Καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η συμβουλή να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον αν θυμηθούμε μια περίπτωση στην οποία κάποια ενθαρρυντικά λόγια αναπτέρωσαν το ηθικό μας. w16.11 1:2, 3

Το 313 Κ.Χ., η «Χριστιανοσύνη» έλαβε νομική αναγνώριση από τον ειδωλολάτρη Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Μετά τη Σύνοδο της Νίκαιας, ο Κωνσταντίνος, ο οποίος ήταν παρών στη σύνοδο, διέταξε να εξοριστεί κάποιος ιερέας με αντίθετες απόψεις ονόματι Άρειος επειδή αρνούνταν να αναγνωρίσει τον Ιησού ως τον Θεό. Αργότερα, υπό τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄ (379-395 Κ.Χ.), η Καθολική Εκκλησία, όπως έγινε τελικά γνωστή η μολυσμένη μορφή της Χριστιανοσύνης, αποτέλεσε την επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι η ειδωλολατρική Ρώμη «εκχριστιανίστηκε» τον τέταρτο αιώνα. Η αλήθεια είναι ότι εκείνον τον καιρό οι αποστάτες Χριστιανοί είχαν ήδη ενωθεί με τις ειδωλολατρικές θρησκευτικές οργανώσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως μέλη της Βαβυλώνας της Μεγάλης. Εντούτοις, ένας μικρός αριθμός όμοιων με σιτάρι χρισμένων Χριστιανών έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να λατρεύουν τον Θεό.​—Ματθ. 13:24, 25, 37-39. w16.11 4:8, 9

Ζούμε σε πολύ πιεστικούς καιρούς. Ο Σατανάς ο Διάβολος έχει κυριευτεί από πικρόχολο θυμό και «γυρίζει σαν λιοντάρι που βρυχιέται, ζητώντας να καταβροχθίσει κάποιον». (1 Πέτρ. 5:8· Αποκ. 12:17) Συνεπώς, δεν απορούμε που κατά καιρούς ακόμα και εμείς, οι υπηρέτες του Θεού, νιώθουμε κάποια αισθήματα ανησυχίας. Εξάλλου, μερικές φορές, θεοφοβούμενοι υπηρέτες του Ιεχωβά στο παρελθόν, όπως ο Βασιλιάς Δαβίδ, είχαν «αγωνιώδη ανησυχία». (Ψαλμ. 13:2, Μετάφραση Νέου Κόσμου [στην αγγλική]) Θυμηθείτε επίσης ότι ο απόστολος Παύλος ένιωθε «ανησυχία για όλες τις εκκλησίες». (2 Κορ. 11:28) Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε όταν μας κατακλύζουν αισθήματα ανησυχίας; Ο στοργικός ουράνιος Πατέρας μας πρόστρεχε σε βοήθεια των υπηρετών του στο παρελθόν, αλλά δίνει και σε εμάς σήμερα τη δυνατότητα να βρίσκουμε μεγάλη ανακούφιση από τη στενοχώρια ή την ανησυχία. Πώς; Μέσω εγκάρδιας προσευχής, διαβάζοντας τον Λόγο του Θεού και κάνοντας στοχασμούς γύρω από αυτόν, επωφελούμενοι από το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά και μιλώντας για τα αισθήματά μας σε κάποιον που εμπιστευόμαστε. w16.12 3:1, 2