Άσμα Ασμάτων
2 ᾿Εγὼ εἶμαι τὸ ἄνθος τοῦ Σαρὼν
καὶ τὸ κρῖνον τῶν κοιλάδων.
2 Καθὼς τὸ κρῖνον μεταξὺ τῶν ἀκανθῶν,
οὕτως εἶναι ἡ ἀγαπητή μου μεταξὺ τῶν νεανίδων.
3 Καθὼς ἡ μηλέα μεταξὺ τῶν δένδρων τοῦ δάσους,
οὕτως εἶναι ὁ ἀγαπητὸς μου μεταξὺ τῶν νεανίσκων·
ἐπεθύμησα τὴν σκιὰν αὐτοῦ καὶ ἐκάθησα ὑπ᾿ αὐτήν,
καὶ ὁ καρπὸς αὐτοῦ ἦτο γλυκὺς εἰς τὸν οὐρανίσκον μου.
4 Μὲ ἔφερεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ οἴνου,
καὶ ἡ σημαία αὐτοῦ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ ἀγάπη.
5 Ὑποστηρίξατέ με μὲ γλυκίσματα δυναμωτικά, ἀναψύξατέ με μὲ μῆλα·
διότι εἶμαι τετρωμένη ὑπὸ ἀγάπης.
6 Ἡ ἀριστερὰ αὐτοῦ εἶναι ὑπὸ τὴν κεφαλήν μου,
καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ μὲ ἐναγκαλίζεται.
7 Σᾶς ὁρκίζω, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ,
εἰς τὰς δορκάδας καὶ εἰς τὰς ἐλάφους τοῦ ἀγροῦ,
νὰ μή ἐξεγείρητε μηδὲ νὰ ἐξυπνήσητε τὴν ἀγάπην μου,
ἑωσοῦ θελήσῃ.
8 Φωνή τοῦ ἀγαπητοῦ μου! Ἰδοὺ, αὐτὸς ἔρχεται πηδῶν ἐπὶ τὰ ὄρη,
σκιρτῶν ἐπὶ τοὺς λόφους.
9 Ὁ ἀγαπητὸς μου εἶναι ὅμοιος μὲ δορκάδα ἤ μὲ σκύμνον ἐλάφου·
ἰδού, ἵσταται ὄπισθεν τοῦ τοίχου ἡμῶν,
κυττάζει ἔξω διὰ τῶν θυρίδων,
προκύπτει διὰ τῶν δικτυωτῶν.
10 ᾿Αποκρίνεται ὁ ἀγαπητὸς μου καὶ λέγει πρὸς ἐμέ,
Σηκώθητι, ἀγαπητή μου, ὡραία μου, καὶ ἐλθέ·
11 Διότι ἰδού, ὁ χειμὼν παρῆλθεν,
ἡ βροχή διέβη, ἀπῆλθε·
12 τὰ ἄνθη φαίνονται ἐν τῇ γῇ·
ὁ καιρὸς τοῦ άσματος ἔφθασε,
καὶ ἡ φωνή τῆς τρυγόνος ἠκούσθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν·
13 ἡ συκῆ ἐξέφερε τοὺς ὀλύνθους αὑτῆς,
καὶ αἱ ἄμπελοι μὲ τὰ ἄνθη τῆς σταφυλῆς
διαδίδουσιν εὐωδίαν·
σηκώθητι, ἀγαπητή μου, ὡραία μου, καὶ ἐλθέ·
14 Ὦ περιστερὰ μου, ἥτις εἶσαι ἐν ταῖς σχισμαῖς τοῦ βράχου, ἐν τοῖς ἀποκρύφοις τῶν κρημνῶν,
δεῖξόν μοι τὴν ὄψιν σου, κάμε με νὰ ἀκούσω τὴν φωνήν σου·
διότι ἡ φωνή σου εἶναι γλυκεῖα καὶ ἡ ὄψις σου ὡραία.
15 Πιάσατε εἰς ἡμᾶς τὰς ἀλώπεκας, τὰς μικρὰς ἀλώπεκας, αἵτινες ἀφανίζουσι τὰς ἀμπέλους·
διότι αἱ ἄμπελοι ἡμῶν ἀνθοῦσιν.
16 Ὁ ἀγαπητὸς μου εἶναι εἰς ἐμὲ καὶ ἐγὼ εἰς αὐτόν·
ποιμαίνει μεταξὺ τῶν κρίνων.
17 Ἑωσοῦ πνεύσῃ ἡ αὔρα τῆς ἡμέρας καὶ φύγωσιν αἱ σκιαὶ,
ἐπίστρεψον, ἀγαπητὲ μου· γίνου ὅμοιος μὲ δορκάδα ἤ μὲ σκύμνον ἐλάφου
ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ διεσχισμένα.