Θρήνοι
2 Πῶς περιεκάλυψεν ὁ Κύριος μὲ νέφος τὴν θυγατέρα Σιὼν ἐν τῇ ὀργῇ αὑτοῦ,
κατέρριψεν ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὴν γῆν τὴν δόξαν τοῦ Ἰσραήλ,
καὶ δὲν ἐνεθυμήθη ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς ὀργῆς αὑτοῦ τὸ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν αὑτοῦ!
2 Ὁ Κύριος κατεπόντισε πάσας τὰς κατοικίας τοῦ Ἰακὼβ καὶ δὲν ἐφείσθη·
κατέστρεψεν ἐν τῷ θυμῷ αὑτοῦ τὰ ὀχυρώματα τῆς θυγατρὸς Ἰούδα·
κατηδάφισεν αὐτά·
ἐβεβήλωσε τὸ βασίλειον καὶ τοὺς ἄρχοντας αὐτοῦ.
3 Συνέθλασεν ἐν τῇ ἐξάψει τοῦ θυμοῦ αὑτοῦ πᾶν τὸ κέρας τοῦ Ἰσραήλ·
ἔστρεψεν ὀπίσω τὴν δεξιὰν αὑτοῦ ἀπ᾿ ἔμπροσθεν τοῦ ἐχθροῦ·
καὶ ἐξήφθη κατὰ τοῦ Ἰακὼβ ὡς πῦρ φλογερόν, κατατρῶγον τὰ πέριξ.
4 ᾿Ενέτεινε τὸ τόξον αὑτοῦ ὡς ἐχθρός, ἔστησε τὴν δεξιὰν αὑτοῦ ὡς ὑπεναντίος,
καὶ ἐφόνευσε πᾶν τὸ ἀρεστὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐν τῇ σκηνῇ τῆς θυγατρὸς Σιών·
ἐξέχεεν ὡς πῦρ τὸν θυμὸν αὑτοῦ.
5 Ὁ Κύριος ἔγεινεν ὡς ἐχθρός, κατεπόντισε τὸν Ἰσραήλ·
κατεπόντισε πάντα τὰ παλάτια αὐτοῦ· ἠφάνισε τὰ ὀχυρώματα αὐτοῦ·
καὶ ἐπλήθυνεν εἰς τὴν θυγατέρα Ἰούδα τὸ πένθος καὶ τὴν θλῖψιν.
6 Καὶ ἐξέσπασε τὴν σκηνήν αὐτοῦ ὡς καλύβην κήπου·
κατηφάνισε τὸν τόπον τῶν συνάξεων αὐτοῦ·
ὁ Κύριος ἔκαμε νὰ λησμονηθῇ ἐν Σιὼν ἡ ἑορτή καὶ τὸ σάββατον,
καὶ ἐν τῇ ἀγανακτήσει τῆς ὀργῆς αὑτοῦ ἀπέρριψε βασιλέα καὶ ἱερέα.
7 Ὁ Κύριος ἀπέβαλε τὸ θυσιαστήριον αὑτοῦ, ἐβδελύχθη τὸ ἁγιαστήριον αὑτοῦ·
συνέκλεισεν ἐν τῇ χειρὶ τῶν ἐχθρῶν τὰ τείχη τῶν παλατίων αὐτῆς·
ἠλάλαξαν ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου ὡς ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς.
8 Ὁ Κύριος ἐβουλεύθη νὰ ἀφανίσῃ τὸ τεῖχος τῆς θυγατρὸς Σιών·
ἐξέτεινε τὴν στάθμην, δὲν ἀπέστρεψε τὴν χεῖρα αὑτοῦ ἀπὸ τοῦ νὰ καταποντίζῃ,
καὶ ἔκαμε νὰ πενθήσῃ τὸ περιτείχισμα καὶ τὸ τεῖχος· τὰ πάντα ἠτόνησαν ὁμοῦ.
9 Αἱ πύλαι αὐτῆς ἐνεπήχθησαν εἰς τὴν γῆν· ἠφάνισε καὶ κατεσύντριψε τοὺς μοχλοὺς αὐτῆς·
ὁ βασιλεὺς αὐτῆς καὶ οἱ ἄρχοντες αὐτῆς εἶναι ἐν τοῖς ἔθνεσι· νόμος δὲν ὑπάρχει·
οὐδὲ οἱ προφῆται αὐτῆς εὑρίσκουσιν ὄρασιν παρὰ Κυρίου.
10 Οἱ πρεσβύτεροι τῆς θυγατρὸς Σιών, κάθηνται κατὰ γῆς, σιωπῶντες·
ἀνεβίβασαν χῶμα ἐπὶ τὴν κεφαλήν αὑτῶν, ἐζώσθησαν σάκκους·
αἱ παρθένοι τῆς Ἱερουσαλήμ κατεβίβασαν τὰς κεφαλὰς αὑτῶν πρὸς τὴν γῆν.
11 Οἱ ὀφθαλμοὶ μου ἐμαράνθησαν ὑπὸ τῶν δακρύων, τὰ ἐντόσθιά μου ταράττονται,
ἡ χολή μου ἐξεχύθη εἰς τὴν γῆν, διὰ τὸν συντριμμὸν τῆς θυγατρὸς τοῦ λαοῦ μου,
ἐπειδή τὰ νήπια καὶ τὰ θηλάζοντα ἐλιποψύχουν ἐν ταῖς πλατείαις τῆς πόλεως.
12 Εἶπον πρὸς τὰς μητέρας αὐτῶν, Ποῦ εἶναι σῖτος καὶ οἶνος;
Ὁπότε ἐλιποθύμουν ἐν ταῖς πλατείαις τῆς πόλεως ὡς ὁ τραυματίας,
ὁπότε ἡ ψυχή αὐτῶν ἐξεχέετο εἰς τὸν κόλπον τῶν μητέρων αὐτῶν.
13 Τίνα νὰ λάβω μάρτυρα εἰς σέ; μὲ τί νὰ σὲ συγκρίνω, θυγάτηρ τῆς Ἱερουσαλήμ;
Μὲ ποῖον νὰ σὲ ἐξομοιώσω διὰ νὰ σὲ παρηγορήσω, παρθένε, θυγάτηρ Σιών;
Διότι ὁ συντριμμὸς σου εἶναι μέγας ὡς ἡ θάλασσα· τίς δύναται νὰ σὲ ἱατρεύσῃ;
14 Οἱ προφῆταί σου εἶδον περὶ σοῦ μάταια καὶ ἀφροσύνην,
καὶ δὲν ἐφανέρωσαν τὴν ἀνομίαν σου, διὰ νὰ ἀποστρέψωσι τὴν αἰχμαλωσίαν σου·
ἀλλ᾿ εἶδον περὶ σοῦ φορτία μάταια καὶ πρόξενα ἐξώσεως.
15 Πάντες οἱ διαβαίνοντες τὴν ὁδὸν ἐκρότησαν ἐπὶ σὲ χεῖρας·
ἐσύριξαν καὶ ἔσεισαν τὰς κεφαλὰς αὑτῶν εἰς τὴν θυγατέρα τῆς Ἱερουσαλήμ, λέγοντες,
Αὕτη εἶναι ἡ πόλις, περὶ τῆς ὁποίας ἐλέγετο, Ἡ ἐντέλεια τῆς ὡραιότητος, ἡ χαρὰ πάσης τῆς γῆς;
16 Πάντες οἱ ἐχθροὶ σου ἤνοιξαν ἐπὶ σὲ τὸ στόμα αὑτῶν·
ἐσύριξαν καὶ ἔτριξαν τοὺς ὁδόντας λέγοντες, Κατεπίομεν αὐτήν·
αὕτη τῳόντι εἶναι ἡ ἡμέρα, τὴν ὁποίαν περιεμένομεν· εὕρομεν, εἴδομεν.
17 Ὁ Κύριος ἔκαμεν ὅ, τι ἐβουλεύθη·
ἐξεπλήρωσε τὸν λόγον αὑτοῦ, τὸν ὁποῖον διώρισεν ἀπὸ ἡμερῶν ἀρχαίων·
κατέστρεψε καὶ δὲν ἐφείσθη,
καὶ εὔφρανεν ἐπὶ σὲ τὸν ἐχθρόν·
ὕψωσε τὸ κέρας τῶν ἐναντίων σου.
18 Ἡ καρδία αὐτῶν ἐβόησε πρὸς τὸν Κύριον,
Τεῖχος τῆς θυγατρὸς Σιών, καταβίβαζε ὡς χείμαρρον δάκρυα ἡμέραν καὶ νύκτα·
μή δώσῃς παῦσιν εἰς σεαυτόν· ἄς μή σιωπήσῃ ἡ κόρη τῶν ὀφθαλμῶν σου.
19 Σηκώθητι, βόησον τὴν νύκτα, ὅταν ἀρχίζωσιν αἱ φυλακαί·
ἔκχεον τὴν καρδίαν σου ὡς ὕδωρ ἔμπροσθεν τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου·
ὕψωσον πρὸς αὐτὸν τὰς χεῖράς σου, διὰ τὴν ζωήν τῶν νηπίων σου,
τὰ ὁποῖα λιποθυμοῦσιν ἀπὸ τῆς πείνης ἐπὶ τῶν ἄκρων πασῶν τῶν ὁδῶν.
20 Ἰδέ, Κύριε, καὶ ἐπίβλεψον, εἰς τίνα ποτὲ ἔκαμες οὕτω;
Νὰ φάγωσιν αἱ γυναῖκες τὸν καρπὸν τῆς κοιλίας αὑτῶν, τὰ νήπια ἐν τοῖς σπαργάνοις αὐτῶν;
Νὰ φονευθῶσιν ἐν τῷ ἁγιαστηρίῳ τοῦ Κυρίου ἱερεὺς καὶ προφήτης;
21 Τὸ παιδίον καὶ ὁ γέρων κοίτονται κατὰ γῆς ἐν ταῖς ὁδοῖς·
αἱ παρθένοι μου καὶ οἱ νεανίσκοι μου ἔπεσον ἐν μαχαίρᾳ·
ἐφόνευσας ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς ὀργῆς σου, κατέσφαξας, δὲν ἐφείσθης.
22 Προσεκάλεσας πανταχόθεν, ὡς ἐν ἡμέρᾳ πανηγύρεως, τοὺς τρόμους μου,
καὶ οὐδεὶς ἐσώθη οὐδὲ ὑπελείφθη ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς ὀργῆς τοῦ Κυρίου·
ἐκείνους, τοὺς ὁποίους ἐσπαργάνωσα καὶ ηὔξησα, ὁ ἐχθρὸς μου συνετέλεσεν αὐτούς.