Γυναίκες που Τρώνε Ξύλο—Μια Ματιά Πίσω από τις Κλειστές Πόρτες
Ο ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΣ των γυναικών είναι τρομακτικά συνηθισμένο φαινόμενο. Το περιοδικό Psychology Today αναφέρει ότι «μια στις 10 γυναίκες υφίσταται σοβαρή κακοποίηση από τον άντρα της (χτυπήματα, κλωτσιές, δαγκωματιές ή κι άλλα χειρότερα) σε κάποια φάση της γαμήλιας ζωής της». Έπειτα από ένα χρόνο το περιοδικό Family Relations έδειξε ότι το μέγεθος του προβλήματος είναι ακόμη μεγαλύτερο, δηλώνοντας ότι «μια στις δυο γυναίκες στις Ηνωμένες Πολιτείες πέφτει θύμα βίας μέσα στο ίδιο της το σπίτι». Στον Καναδά, σύμφωνα με μια έκθεση του 1987, μια στις δέκα γυναίκες τρώει ξύλο. Και σε άλλες χώρες τα ποσοστά είναι περίπου τα ίδια.
Ένας περιφερειακός εισαγγελέας στη Νέα Υόρκη δίνει επιπρόσθετη επιβεβαίωση για το ότι το πρόβλημα του ξυλοδαρμού των γυναικών γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο. «Η βία κατά των γυναικών φτάνει σε επιδημικές αναλογίες στην αμερικανική κοινωνία. Το FBI υπολογίζει ότι κάθε 18 δευτερόλεπτα κάποιος άντρας χτυπάει τη σύζυγό του και ότι περίπου 6 εκατομμύρια γυναίκες τρώνε ξύλο κάθε χρόνο». Έχει υπολογιστεί ότι «το ξύλο που τρώνε οι γυναίκες προκαλεί περισσότερους τραυματισμούς γυναικών, οι οποίοι απαιτούν νοσηλεία σε νοσοκομείο, απ’ όσους προκαλούν συνολικά οι βιασμοί, οι επιθέσεις και τα αυτοκινητικά δυστυχήματα». Περίπου 4.000 γυναίκες σκοτώνονται κάθε χρόνο.
Αν η κακομεταχείριση που υφίσταται η γυναίκα είναι ένα οικογενειακό μυστικό καλά φυλαγμένο, εκείνοι που είναι πιο κοντά στο σύζυγο που δέρνει τη γυναίκα του, λόγου χάρη οι καλύτεροί του φίλοι, οι συνάδελφοί του και μέλη της οικογένειας εκτός σπιτιού, μπορεί ποτέ να μην υποψιαστούν ότι αυτός κάνει κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να τα πηγαίνει καλά στη δουλειά του και στην κοινωνία, συχνά τον σέβονται οι γύρω του και τον θεωρούν πρότυπο. Πολλοί απ’ αυτούς που δέρνουν τις γυναίκες τους απομακρύνονται όταν ξεσπάει καβγάς σε κάποιο μπαρ, στο δρόμο ή στο χώρο εργασίας. Πολλοί μάλιστα θα έβγαζαν και τη μπουκιά από το στόμα τους για να τη δώσουν σε κάποιον που έχει ανάγκη.
Κι όμως, με τη γαμήλιο σύντροφό τους, και το παραμικρό πράγμα μπορεί να γίνει αιτία να εξαγριωθούν—το φαγητό που δεν είναι έτοιμο στην ώρα του ή που δεν είναι αυτό που θα ήθελε εκείνος, το φόρεμά της που δεν του αρέσει, το ότι εκείνη θέλει να παρακολουθήσει κάποιο πρόγραμμα στην τηλεόραση την ίδια ώρα που εκείνος θέλει να δει κάποιο άλλο. Μια βρετανική έρευνα με θέμα τις γυναίκες που τρώνε ξύλο αποκάλυψε ότι στο 77 τοις εκατό εκείνων που είχαν υποστεί σοβαρή κακοποίηση, δεν είχε προηγηθεί φιλονικία πριν από τον ξυλοδαρμό. Διάφορες εκθέσεις δείχνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις το ξύλο είναι αποτέλεσμα μιας αιτίας τόσο «ασήμαντης όπως το ότι η γυναίκα έσπασε τον κρόκο του αυγού ή έκανε τα μαλλιά της αλογοουρά».
Κάποιος σύζυγος που έδερνε τη γυναίκα του παραδέχτηκε ότι «έγινε θηρίο επειδή η γυναίκα του έκανε κουβάρι τα σκεπάσματα στον ύπνο της». Το ότι «έγινε θηρίο» σημαίνει πως την πέταξε με τις κλωτσιές από το κρεβάτι κι έπειτα της χτύπησε το κεφάλι στο πάτωμα τόσο δυνατά που της προκάλεσε διάσειση. Μια γυναίκα που υφίστατο κακομεταχείριση κι έτρωγε ξύλο χρόνια ολόκληρα από τον άντρα της είπε τα εξής: «Μπορούσε να δημιουργηθεί επεισόδιο επειδή είχα ξεχάσει να βάλω κάποιο συγκεκριμένο πράγμα όταν έστρωνα το τραπέζι για να φάμε».
Μια γυναίκα που ήταν παντρεμένη τριάμισι χρόνια υπολόγιζε ότι είχε φάει ξύλο περίπου 60 φορές στη διάρκεια του γάμου της. «Δεν ήθελε τους φίλους μου», είπε η ίδια. «Σιγά-σιγά έπαψα να τους βλέπω». Τελικά έπαψε να βλέπει την οικογένειά της, επειδή δεν τους ήθελε εκείνος. «Ήταν αρκετό ακόμα και να προσπαθήσω να τους τηλεφωνήσω, για να με χτυπήσει γι’ άλλη μια φορά», ανέφερε η γυναίκα αυτή. Κάποια άλλη σύζυγος που υφίστατο κακομεταχείριση είπε: «Στο τέλος είχα φτάσει στο σημείο να τον ρωτάω ποια θα έπρεπε να είναι η κάθε μου κίνηση—τι φαγητό να φτιάξω, πού και πώς να βάζω τα έπιπλα».
Απ’ ό,τι δείχνουν διάφορες έρευνες είναι πιο πιθανό να σημειωθούν ξυλοδαρμοί γυναικών τα βράδια, στη διάρκεια της νύχτας ή τα σαββατοκύριακα. Συνεπώς, είναι πιο πιθανό, έπειτα από έναν άγριο ξυλοδαρμό, να δει τη γυναίκα το προσωπικό πρώτων βοηθειών των νοσοκομείων παρά ο προσωπικός της παθολόγος. Οι τραυματισμοί, για τους οποίους οι γυναίκες που τρώνε ξύλο χρειάζεται να υποβληθούν σε θεραπεία, συχνά περιλαμβάνουν τραύματα που αιμορραγούν, ειδικά στο κεφάλι και στο πρόσωπο. Οι εσωτερικοί τραυματισμοί είναι πολύ συνηθισμένοι—διασείσεις, διατρήσεις του τυμπάνου των αυτιών και, ειδικότερα αν η γυναίκα είναι έγκυος, τραυματισμοί στην κοιλιά. Συχνά φαίνονται στο λαιμό σημάδια στραγγαλισμού. Σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να μπουν στη θέση τους σπασμένα κόκαλα—σαγόνια, χέρια, πόδια, πλευρά και κλειδώσεις. Άλλες γυναίκες θύματα μπορεί να πάνε σε ειδικά ιατρικά κέντρα για να υποβληθούν σε θεραπεία εγκαυμάτων που προήλθαν από υγρά ή οξέα.
Ένας συγγραφέας είπε σχετικά με τους άντρες που δέρνουν τις γυναίκες τους: «Αυτοί οι τύποι είναι στην κυριολεξία φρικτοί. Κλειδώνουν τις γυναίκες στο δωμάτιό τους, τους σπάνε τα κόκαλα, τις σακατεύουν. Τις σημαδεύουν με μαχαίρια, δοκιμάζουν ναρκωτικά σ’ αυτές, τους δίνουν γροθιές στο πρόσωπο, στο στομάχι, στα στήθη. Τους κολλάνε το πιστόλι στον κρόταφο—και τις σκοτώνουν». Διάφορες εκθέσεις μιλούν για άντρες που αλυσοδέσανε τη γυναίκα τους στο κρεβάτι, έβγαλαν καλώδια από το αυτοκίνητο για να το αχρηστέψουν, απείλησαν ότι θα σκοτώσουν εκείνη και τα παιδιά σε περίπτωση που θα επιχειρούσε να το σκάσει. Οι τραγωδίες αυτές είναι ατέλειωτες.
Τη σωματική κακομεταχείριση, που μπορεί να συμβαίνει αρκετά συχνά, τη συνοδεύουν οι απειλές και οι κατηγόριες, οι βρισιές, η κατάθλιψη, οι εφιάλτες και η αϋπνία.
Τι είδους άντρας είναι αυτός, που υποβάλλει σε τέτοια τραγική κακομεταχείριση τη γαμήλια σύντροφό του—μια γυναίκα για την οποία συχνά μπορεί να λέει πως την αγαπάει και πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν; Ας εξετάσουμε το πορτραίτο του στο επόμενο άρθρο.