ΕΒΡΑΙΟΥΣ (ΕΠΙΣΤΟΛΗ)

Θεόπνευστη επιστολή των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Τα στοιχεία δείχνουν ότι γράφτηκε από τον απόστολο Παύλο προς τους Εβραίους Χριστιανούς στην Ιουδαία γύρω στο 61 Κ.Χ. Η επιστολή ήταν ιδιαίτερα επίκαιρη για αυτούς. Είχαν περάσει περίπου 28 χρόνια από το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Στην αρχή αυτής της περιόδου οι Εβραίοι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας είχαν υποστεί σφοδρό διωγμό από τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες, εξαιτίας του οποίου κάποιοι Χριστιανοί πέθαναν και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους διασκορπίστηκαν μακριά από την Ιερουσαλήμ. (Πρ 8:1) Όσοι διασκορπίστηκαν συνέχισαν να διαδίδουν τα καλά νέα όπου και αν πήγαν. (Πρ 8:4) Οι απόστολοι είχαν μείνει στην Ιερουσαλήμ και είχαν διατηρήσει ενωμένη την εκκλησία που παρέμενε εκεί, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει παρά τη σκληρή εναντίωση. (Πρ 8:14) Κατόπιν, για κάποιο διάστημα, η εκκλησία μπήκε σε περίοδο ειρήνης. (Πρ 9:31) Αργότερα, ο Ηρώδης Αγρίππας Α΄ διέταξε τη θανάτωση του αποστόλου Ιακώβου, αδελφού του Ιωάννη, και κακομεταχειρίστηκε κάποιους άλλους που ανήκαν στην εκκλησία. (Πρ 12:1-5) Έπειτα από ένα διάστημα, προέκυψε υλική ανάγκη ανάμεσα στους Χριστιανούς της Ιουδαίας, πράγμα που έδωσε την ευκαιρία στους αδελφούς της Αχαΐας και της Μακεδονίας (περίπου το 55 Κ.Χ.) να εκδηλώσουν την αγάπη και την ενότητά τους στέλνοντας βοήθεια. (1Κο 16:1-3· 2Κο 9:1-5) Άρα λοιπόν, η εκκλησία της Ιερουσαλήμ είχε υποστεί πολλές ταλαιπωρίες.

Σκοπός της Επιστολής. Η εκκλησία της Ιερουσαλήμ συνίστατο σχεδόν εξ ολοκλήρου από Ιουδαίους και άτομα που στο παρελθόν ήταν προσήλυτοι στη θρησκεία των Ιουδαίων. Πολλοί από αυτούς είχαν γνωρίσει την αλήθεια μετά το σφοδρότατο διωγμό. Όταν γράφτηκε η επιστολή προς τους Εβραίους, η εκκλησία απολάμβανε σχετική ειρήνη, διότι ο Παύλος τούς είπε: «Ακόμη δεν έχετε αντισταθεί ποτέ μέχρις αίματος». (Εβρ 12:4) Εντούτοις, το γεγονός ότι είχε κοπάσει ο κατά μέτωπο διωγμός που περιλάμβανε κακοποίηση έως θανάτου δεν σήμαινε ότι είχε πάψει και η ισχυρή εναντίωση από τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες. Τα πιο καινούρια μέλη της εκκλησίας χρειαζόταν να αντιμετωπίζουν την εναντίωση όπως και οι υπόλοιποι. Κάποιοι άλλοι ήταν ανώριμοι, μη έχοντας προοδεύσει προς την ωριμότητα όσο θα έπρεπε από άποψη χρόνου. (5:12) Η εναντίωση που αντιμετώπιζαν καθημερινά από τους Ιουδαίους έθετε την πίστη τους σε δοκιμή. Χρειαζόταν να ενισχύσουν την ιδιότητα της υπομονής.—12:1, 2.

Τα χρονικά περιθώρια στένευαν για την Ιερουσαλήμ. Ούτε ο απόστολος Παύλος ούτε όσοι ανήκαν στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ γνώριζαν πότε θα λάβαινε χώρα η προειπωμένη καταστροφή, αλλά ο Θεός γνώριζε. (Λου 21:20-24· Δα 9:24, 27) Η κατάσταση απαιτούσε από τους Χριστιανούς εκεί να είναι άγρυπνοι και να ασκούν πίστη ώστε να φύγουν από την πόλη όταν θα έβλεπαν την Ιερουσαλήμ περικυκλωμένη από στρατόπεδα. Όλοι στην εκκλησία χρειαζόταν να ενισχύουν τον εαυτό τους σε αναμονή αυτών των βαρυσήμαντων γεγονότων. Σύμφωνα με την παράδοση, μόλις πέντε περίπου χρόνια μετά τη συγγραφή αυτής της επιστολής, ο στρατός του Κέστιου Γάλλου επιτέθηκε στην πόλη και κατόπιν αποσύρθηκε. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Ιερουσαλήμ και ο ναός της ισοπεδώθηκαν από τους Ρωμαίους υπό τον στρατηγό Τίτο. Αλλά προτού συμβεί είτε το ένα είτε το άλλο γεγονός, ο Ιεχωβά είχε προμηθεύσει τη θεόπνευστη συμβουλή που χρειάζονταν οι υπηρέτες του.

Ιουδαϊκή εναντίωση. Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες, χρησιμοποιώντας ψεύτικη προπαγάνδα, είχαν κάνει τα πάντα για να υποδαυλίσουν το μίσος εναντίον των ακολούθων του Χριστού. Το ότι ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν τη Χριστιανοσύνη με κάθε δυνατό όπλο καταδεικνύεται από τις ενέργειές τους, όπως αυτές είναι καταγραμμένες στα εδάφια Πράξεις 22:22· 23:12-15, 23, 24· 24:1-4· 25:1-3. Οι ίδιοι και οι υποστηρικτές τους ενοχλούσαν συνεχώς τους Χριστιανούς, χρησιμοποιώντας προφανώς διάφορα επιχειρήματα σε μια προσπάθεια να διαρρήξουν την οσιότητά τους στον Χριστό. Επιτίθεντο στη Χριστιανοσύνη με συλλογισμούς που για έναν Ιουδαίο ίσως φαίνονταν πολύ βάσιμοι ή δυσανάτρεπτοι.

Εκείνον τον καιρό ο Ιουδαϊσμός είχε να προσφέρει πολλά από την άποψη των απτών, υλικών πραγμάτων και των εντυπώσεων. Οι Ιουδαίοι μπορεί να έλεγαν ότι αυτά τα πράγματα αποδείκνυαν πως ο Ιουδαϊσμός ήταν ανώτερος και η Χριστιανοσύνη ανοησία. Εξάλλου, είχαν πει στον Ιησού ότι το έθνος είχε πατέρα τον Αβραάμ, στον οποίο είχαν δοθεί οι υποσχέσεις. (Ιωα 8:33, 39) Ο Μωυσής, με τον οποίο ο Θεός μιλούσε «στόμα με στόμα», ήταν ο μεγάλος υπηρέτης και προφήτης του Θεού. (Αρ 12:7, 8) Οι Ιουδαίοι είχαν το Νόμο και τα λόγια των προφητών από την αρχή. “Δεν επιβεβαιώνει αυτή ακριβώς η αρχαιότητα ότι ο Ιουδαϊσμός είναι η αληθινή θρησκεία;” μπορεί να ρωτούσαν. Κατά την εγκαινίαση της διαθήκης του Νόμου, ο Θεός είχε μιλήσει μέσω αγγέλων. Στην πραγματικότητα, ο Νόμος διαβιβάστηκε μέσω αγγέλων με το χέρι του μεσίτη Μωυσή. (Πρ 7:53· Γα 3:19) Σε εκείνη την περίπτωση ο Θεός είχε πραγματοποιήσει μια φοβερή εκδήλωση δύναμης σείοντας το Όρος Σινά. Το ένδοξο αυτό θέαμα συνοδευόταν από δυνατό ήχο κέρατος, καπνό, βροντές και αστραπές.—Εξ 19:16-19· 20:18· Εβρ 12:18-21.

Εκτός από όλα αυτά τα στοιχεία περί αρχαιότητας, υπήρχε και ο μεγαλοπρεπής ναός με το ιερατείο του που είχε θεσπίσει ο Ιεχωβά. Οι ιερείς υπηρετούσαν στο ναό, διεκπεραιώνοντας καθημερινά πολλές θυσίες. Όλα αυτά τα πλαισίωναν τα ακριβά ιερατικά ενδύματα και η λαμπρότητα των υπηρεσιών που εκτελούνταν στο ναό. “Δεν έχει διατάξει ο Ιεχωβά να φέρνονται στο αγιαστήριο οι θυσίες για τις αμαρτίες, και δεν μπαίνει ο αρχιερέας, ο απόγονος του ίδιου του αδελφού του Μωυσή, του Ααρών, στα Άγια των Αγίων την Ημέρα της Εξιλέωσης με θυσία για τις αμαρτίες ολόκληρου του έθνους; Σε αυτή την περίπτωση, δεν πλησιάζει συμβολικά στην ίδια την παρουσία του Θεού;” μπορεί να ισχυρίζονταν οι Ιουδαίοι. (Λευ 16) “Επιπλέον, δεν ανήκει η βασιλεία στους Ιουδαίους, από τους οποίους κάποιος (ο Μεσσίας, που θα ερχόταν αργότερα, όπως έλεγαν) θα καθήσει στο θρόνο της Ιερουσαλήμ για να κυβερνήσει;”

Αν η επιστολή προς τους Εβραίους γράφτηκε για να εξαρτίσει τους Χριστιανούς να απαντούν σε αντιρρήσεις τις οποίες πράγματι ήγειραν οι Ιουδαίοι, τότε εκείνοι οι εχθροί της Χριστιανοσύνης ισχυρίζονταν τα εξής: “Τι έχει να παρουσιάσει αυτή η καινούρια «αίρεση» για να αποδείξει ότι είναι αληθινή και ότι έχει την εύνοια του Θεού; Πού είναι ο ναός της, και πού είναι το ιερατείο της; Πού είναι καν ο ηγέτης της; Τον είχαν σε υπόληψη οι ηγέτες του έθνους όσο ζούσε—αυτόν τον Ιησού, έναν Γαλιλαίο, γιο ξυλουργού, που δεν διέθετε ραβινική μόρφωση; Και δεν πέθανε με ατιμωτικό τρόπο; Πού είναι η βασιλεία του; Και τι είναι οι απόστολοι και οι ακόλουθοί του; Τίποτα περισσότερο από ψαράδες και εισπράκτορες φόρων. Επιπλέον, ποιους έχει ελκύσει ως επί το πλείστον η Χριστιανοσύνη; Τους φτωχούς και ταπεινούς ανθρώπους της γης, και το χειρότερο είναι ότι έγιναν δεκτοί σε αυτήν απερίτμητοι Εθνικοί, που δεν είναι από το σπέρμα του Αβραάμ. Γιατί να θέσει κάποιος την εμπιστοσύνη του σε αυτόν τον Ιησού, ο οποίος θανατώθηκε ως βλάσφημος και στασιαστής; Γιατί να ακούσει τους μαθητές του, ανθρώπους αγράμματους και συνηθισμένους;”—Πρ 4:13.

Η ανωτερότητα του Χριστιανικού συστήματος. Κάποιοι από τους ανώριμους Χριστιανούς ίσως είχαν παραμελήσει την προοπτική τους για σωτηρία μέσω του Χριστού. (Εβρ 2:1-4) Ή μπορεί να είχαν επηρεαστεί από τους άπιστους Ιουδαίους που τους περιέβαλλαν. Ο απόστολος Παύλος, σπεύδοντας σε βοήθειά τους με έξοχα επιχειρήματα και χρησιμοποιώντας τις Εβραϊκές Γραφές, στις οποίες οι Ιουδαίοι ισχυρίζονταν ότι βασίζονταν, καταδεικνύει αδιάσειστα την ανωτερότητα του Χριστιανικού συστήματος πραγμάτων, καθώς επίσης της ιεροσύνης και της βασιλείας του Ιησού Χριστού. Αποδεικνύει από τη Γραφή ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιος του Θεού, άρα είναι μεγαλύτερος από τους αγγέλους (1:4-6), από τον Αβραάμ (7:1-7), από τον Μωυσή (3:1-6) και από τους προφήτες (1:1, 2). Στην πραγματικότητα, ο Χριστός είναι ο διορισμένος κληρονόμος όλων των πραγμάτων, στεφανωμένος με δόξα και τιμή και διορισμένος να είναι υπεύθυνος στα έργα των χεριών του Ιεχωβά.—1:2· 2:7-9.

Όσον αφορά την ιεροσύνη, η ιεροσύνη του Χριστού είναι κατά πολύ ανώτερη από την Ααρωνική ιεροσύνη της φυλής του Λευί. Η ιεροσύνη αυτή δεν βασίζεται σε κληρονομιά από ατελή σάρκα, αλλά σε όρκο του Θεού. (Εβρ 6:13-20· 7:5-17, 20-28) Γιατί, όμως, υπέμεινε ο Ιησούς τόσες ταλαιπωρίες και πέθανε μαρτυρικά; Όπως προειπώθηκε, αυτό ήταν ουσιώδες για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και για να αποκτήσει ο Ιησούς τα προσόντα να είναι Αρχιερέας καθώς και αυτός στον οποίο ο Θεός θα υποτάξει τα πάντα. (2:8-10· 9:27, 28· παράβαλε Ησ 53:12.) Έπρεπε να γίνει αίμα και σάρκα και να πεθάνει ώστε να απελευθερώσει όλους εκείνους οι οποίοι μέσω του φόβου του θανάτου υπόκειντο σε δουλεία. Μέσω του θανάτου του είναι σε θέση να εκμηδενίσει τον Διάβολο, κάτι αδύνατον για οποιονδήποτε ανθρώπινο ιερέα. (Εβρ 2:14-16) Έχοντας υποφέρει τόσο πολύ, είναι Αρχιερέας που μπορεί να αισθανθεί συμπόνια για τις αδυναμίες μας και να προστρέξει σε βοήθειά μας, δεδομένου ότι έχει δοκιμαστεί από όλες τις απόψεις.—2:17, 18· 4:15.

Επιπρόσθετα, επιχειρηματολογεί ο Παύλος, αυτός ο Αρχιερέας “διάβηκε τους ουρανούς” και εμφανίστηκε στην ίδια την παρουσία του Θεού, όχι σε απλή επίγεια σκηνή ή οικοδόμημα που αποτελούσε μόνο απεικόνιση των ουράνιων πραγμάτων. (Εβρ 4:14· 8:1· 9:9, 10, 24) Χρειάστηκε να εμφανιστεί μόνο μία φορά με την τέλεια, αναμάρτητη θυσία του, όχι ξανά και ξανά. (7:26-28· 9:25-28) Δεν έχει διαδόχους, όπως είχαν οι Ααρωνικοί ιερείς, αλλά ζει για πάντα ώστε να σώζει πλήρως εκείνους που διακονεί. (7:15-17, 23-25) Ο Χριστός είναι Μεσίτης της καλύτερης διαθήκης που προειπώθηκε μέσω του Ιερεμία, υπό την οποία οι αμαρτίες μπορούν όντως να συγχωρηθούν και οι συνειδήσεις να καθαριστούν, πράγματα που ο Νόμος ποτέ δεν θα μπορούσε να επιτελέσει. Ο Δεκάλογος—οι βασικοί νόμοι της διαθήκης του Νόμου—ήταν γραμμένος σε πέτρα, ενώ ο νόμος της νέας διαθήκης, σε καρδιές. Αυτός ο προφητικός λόγος του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία έκανε παλιά τη διαθήκη του Νόμου, η οποία επρόκειτο τελικά να αφανιστεί.—8:6-13· Ιερ 31:31-34· Δευ 4:13· 10:4.

Είναι αλήθεια, συνεχίζει ο συγγραφέας της επιστολής προς τους Εβραίους, ότι στο Σινά παρουσιάστηκε ένα δυναμικό θέαμα που ενέπνεε δέος και έδειχνε ότι ο Θεός επιδοκίμαζε τη διαθήκη του Νόμου. Ο Θεός, όμως, έδωσε μαρτυρία με ακόμη πιο εντυπωσιακό τρόπο κατά την εγκαινίαση της νέας διαθήκης με σημεία, θαυμαστά προμηνύματα και δυναμικά έργα, καθώς και με διανομές αγίου πνεύματος σε όλα τα μέλη της εκκλησίας που είχαν συναχθεί. (Εβρ 2:2-4· παράβαλε Πρ 2:1-4.) Όσο δε για τη Βασιλεία του Χριστού, ο θρόνος του βρίσκεται στους ίδιους τους ουρανούς, πολύ ψηλότερα από το θρόνο των βασιλιάδων της γραμμής του Δαβίδ οι οποίοι ήταν ενθρονισμένοι στην επίγεια Ιερουσαλήμ. (Εβρ 1:9) Ο Θεός είναι το θεμέλιο του θρόνου του Χριστού και η Βασιλεία του δεν μπορεί να κλονιστεί, όπως κλονίστηκε η βασιλεία στην Ιερουσαλήμ το 607 Π.Κ.Χ. (1:8· 12:28) Επιπλέον, ο Θεός έχει συγκεντρώσει το λαό του μπροστά σε κάτι που εμπνέει πολύ περισσότερο δέος από το θαυματουργικό θέαμα στο Όρος Σινά. Έχει κάνει τους χρισμένους Χριστιανούς να πλησιάσουν το ουράνιο Όρος Σιών, και ακόμη μια φορά εκείνος θα σείσει, όχι μόνο τη γη, αλλά και τον ουρανό.—12:18-27.

Η επιστολή προς τους Εβραίους είναι ανεκτίμητη για τους Χριστιανούς. Χωρίς αυτήν, πολλές πραγματικότητες σχετικά με τον Χριστό, όπως προσκιάζονται από το Νόμο, θα ήταν ασαφείς. Για παράδειγμα, οι Ιουδαίοι γνώριζαν εξαρχής από τις Εβραϊκές Γραφές πως, όταν ο αρχιερέας τους έμπαινε για λογαριασμό τους στα Άγια των Αγίων του αγιαστηρίου, τους εκπροσωπούσε ενώπιον του Ιεχωβά. Ποτέ, όμως, δεν κατανόησαν την εξής πραγματικότητα: Κάποια ημέρα ο αληθινός Αρχιερέας θα εμφανιζόταν όντως στους ουρανούς στην ίδια την παρουσία του Ιεχωβά! Και καθώς διαβάζουμε τις Εβραϊκές Γραφές, πώς θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε την τεράστια σημασία της αφήγησης γύρω από τη συνάντηση του Αβραάμ με τον Μελχισεδέκ ή να κατανοήσουμε με τόση σαφήνεια τι εξεικόνιζε αυτός ο βασιλιάς-ιερέας; Αυτά, φυσικά, είναι μόνο δύο παραδείγματα από τις πολλές πραγματικότητες που αντιλαμβανόμαστε καθώς διαβάζουμε την επιστολή.

Η πίστη την οποία οικοδομεί η επιστολή βοηθάει τους Χριστιανούς να διακρατήσουν την ελπίδα τους μέσω “της φανερής απόδειξης πραγματικοτήτων, τις οποίες όμως δεν βλέπουν”. (Εβρ 11:1) Σε έναν καιρό κατά τον οποίο πολλοί άνθρωποι βασίζονται στην αρχαιότητα, στον υλικό πλούτο και στη δύναμη διαφόρων οργανισμών, καθώς επίσης στη λαμπρότητα τελετών και εθιμοτυπιών, ενώ παράλληλα προσβλέπουν στη σοφία αυτού του κόσμου και όχι στη σοφία του Θεού, η θεόπνευστη επιστολή προς τους Εβραίους βοηθάει με θαυμάσιο τρόπο τον άνθρωπο του Θεού να γίνει «πλήρως ικανός, απόλυτα εξοπλισμένος για κάθε καλό έργο».—2Τι 3:16, 17.

Συγγραφέας, Χρόνος και Τόπος Συγγραφής. Η συγγραφή της επιστολής προς τους Εβραίους αποδίδεται ευρέως στον απόστολο Παύλο. Οι συγγραφείς των πρώτων αιώνων Κ.Χ. τη δέχονταν ως επιστολή του Παύλου. Ο Πάπυρος Τσέστερ Μπίτι Αρ. 2 (P⁴⁶) (περ. 200 Κ.Χ.) συγκαταλέγει την επιστολή προς τους Εβραίους σε εννιά επιστολές του Παύλου, ο δε «Κανών του Αθανασίου», του τέταρτου αιώνα Κ.Χ., περιλαμβάνει τη συγκεκριμένη επιστολή μεταξύ των “δεκατεσσάρων επιστολών του αποστόλου Παύλου”.

Ο συγγραφέας της επιστολής προς τους Εβραίους δεν κατονομάζει τον εαυτό του. Αν και όλες οι άλλες επιστολές του Παύλου φέρουν πράγματι το όνομά του, η απουσία του ονόματος του συγγραφέα προφανώς δεν αποκλείει τον Παύλο. Οι εσωτερικές αποδείξεις της επιστολής υποδεικνύουν σαφώς τον Παύλο ως το συγγραφέα της και την Ιταλία, πιθανότατα τη Ρώμη, ως τον τόπο συγγραφής της. (Εβρ 13:24) Στη Ρώμη φυλακίστηκε πρώτη φορά ο Παύλος, προφανώς τα έτη 59-61 Κ.Χ. Ο Τιμόθεος βρισκόταν μαζί με τον Παύλο στη Ρώμη, δεδομένου ότι μνημονεύεται στις επιστολές του αποστόλου προς τους Φιλιππησίους, τους Κολοσσαείς και τον Φιλήμονα, οι οποίες γράφτηκαν από τη Ρώμη στη διάρκεια εκείνης της φυλάκισης. (Φλπ 1:1· 2:19· Κολ 1:1, 2· Φλμ 1) Αυτό ταιριάζει με την παρατήρηση στο εδάφιο Εβραίους 13:23 σχετικά με την απελευθέρωση του Τιμόθεου από τη φυλακή και την επιθυμία του συγγραφέα να επισκεφτούν μαζί την Ιερουσαλήμ σύντομα.

Ο χρόνος συγγραφής τοποθετείται πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ., διότι ο ναός της Ιερουσαλήμ εξακολουθούσε να υπάρχει και σε αυτόν εκτελούνταν υπηρεσίες, όπως δείχνει η επιχειρηματολογία της επιστολής. Τέλος, η παρατήρηση του Παύλου σχετικά με την απελευθέρωση του Τιμόθεου προσδιορίζει λογικά το χρόνο συγγραφής περίπου εννιά χρόνια νωρίτερα, δηλαδή στο 61 Κ.Χ., οπότε πιστεύεται ότι έληξε και η πρώτη φυλάκιση του ίδιου του Παύλου.—Εβρ 13:23.

[Πλαίσιο στη σελίδα 842]

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

Δυναμική πραγματεία που ενίσχυσε τους Εβραίους Χριστιανούς και τους έδωσε τη δυνατότητα να βοηθήσουν τους ειλικρινείς συμπατριώτες τους στα τελευταία χρόνια του Ιουδαϊκού συστήματος

Προφανώς γράφτηκε από τον απόστολο Παύλο λιγότερο από μια δεκαετία πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ.

Η ανώτερη θέση που κατέχει ο Γιος του Θεού (1:1–3:6)

Αυτός είναι ο μοναδικός Γιος, ο διορισμένος κληρονόμος, η ακριβής απεικόνιση της ίδιας της οντότητας του Πατέρα του, και μέσω αυτού συντηρούνται επίσης όλα όσα φτιάχτηκαν

Συγκρινόμενοι με τον Γιο, οι άγγελοι δεν είναι παρά υπηρέτες. Μόνο αυτόν αποκαλεί ο Πατέρας “γιο του”, τον Πρωτότοκο τον οποίο θα προσκυνούσαν ακόμη και οι άγγελοι· για αυτόν, και όχι για αγγέλους, μπορεί να ειπωθεί ότι η βασιλική του διακυβέρνηση βασίζεται στον Θεό ως το θρόνο του, ότι η μονιμότητά του ξεπερνάει τη μονιμότητα των ουρανών και της γης που δημιουργήθηκαν μέσω αυτού και ότι η θέση του είναι στα δεξιά του Πατέρα

Αν ο Νόμος που διαβιβάστηκε μέσω αγγέλων δεν μπορούσε να αγνοηθεί χωρίς να επιβληθεί τιμωρία, τότε αυτά που είπε ο Θεός μέσω του Γιου, ο οποίος στέκεται ψηλότερα από τους αγγέλους, πρέπει να τυγχάνουν εξαιρετικής προσοχής

Αν και κατώτερος από τους αγγέλους ως άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός εξυψώθηκε στη συνέχεια πάνω από αυτούς και του χορηγήθηκε εξουσία σε όλη την κατοικημένη γη που θα έρθει

Ο Μωυσής ήταν υπηρέτης στον οίκο του Θεού, αλλά ο Ιησούς Χριστός είναι υπεύθυνος για ολόκληρο τον οίκο

Η είσοδος στην ανάπαυση του Θεού είναι ακόμη εφικτή (3:7–4:13)

Λόγω της ανυπακοής και της απιστίας τους, οι Ισραηλίτες που έφυγαν από την Αίγυπτο δεν εισήλθαν στην ανάπαυση του Θεού

Οι Χριστιανοί μπορούν να εισέλθουν στην ανάπαυση του Θεού, αρκεί να αποφεύγουν την ανυπακοή του Ισραήλ και να αγωνίζονται να ακολουθούν πορεία πιστότητας

Ο ζωντανός λόγος που υπόσχεται είσοδο στην ανάπαυση του Θεού είναι κοφτερότερος από σπαθί και προκαλεί διαίρεση (ανάλογα με την ανταπόκριση σε αυτόν) μεταξύ αυτού που μπορεί να φαίνεται ότι είναι κάποιος ως ψυχή και αυτού που είναι πράγματι ως προς το πνεύμα του

Η ανωτερότητα της ιεροσύνης του Χριστού και της νέας διαθήκης (4:14–10:31)

Εφόσον δοκιμάστηκε από όλες τις απόψεις και παρέμεινε αναμάρτητος, ο Ιησούς Χριστός ως αρχιερέας μπορεί να αισθανθεί συμπόνια για τους αμαρτωλούς ανθρώπους και να τους συμπεριφερθεί σπλαχνικά

Είναι ιερέας διορισμένος από τον Θεό σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ, του οποίου η ιεροσύνη ήταν ανώτερη από τη Λευιτική

Ανόμοια με τους Λευίτες ιερείς της οικογένειας του Ααρών, ο Ιησούς Χριστός κατέχει ακατάστρεπτη ζωή και επομένως δεν απαιτείται να έχει διαδόχους για να συνεχιστεί το σωτήριο έργο του· εφόσον είναι αναμάρτητος, δεν χρειάζεται να προσφέρει θυσίες για τον εαυτό του· πρόσφερε το ίδιο του το σώμα, όχι ζώα, και δεν εισήλθε σε γήινο αγιαστήριο, αλλά στον ίδιο τον ουρανό με την αξία του χυμένου αίματός του, επικυρώνοντας έτσι τη νέα διαθήκη

Η νέα διαθήκη, με τον Ιησού ως Μεσίτη, είναι ανώτερη από τη διαθήκη του Νόμου κατά το ότι όσοι περιλαμβάνονται σε αυτήν έχουν τους νόμους του Θεού στις καρδιές τους και απολαμβάνουν πραγματική συγχώρηση αμαρτιών

Η εκτίμηση για αυτά τα οφέλη θα υποκινήσει τους Χριστιανούς να κάνουν δημόσια διακήρυξη της ελπίδας τους και να συναθροίζονται τακτικά

Η πίστη είναι ουσιώδης για να ευαρεστεί κανείς τον Θεό (10:32–12:29)

Ο Ιεχωβά δυσαρεστείται με όσους οπισθοχωρούν απομακρυνόμενοι από αυτόν με απιστία, αντί να υπομένουν ώστε να λάβουν ό,τι έχει υποσχεθεί

Η υποδειγματική πίστη των τηρητών ακεραιότητας από τον Άβελ και έπειτα μας ενθαρρύνει να υπομένουμε στο Χριστιανικό αγώνα, ενώ αναλογιζόμαστε τον Ιησού Χριστό και την άψογη πορεία του παρά τα παθήματα

Τα παθήματα που επιτρέπει ο Θεός να συμβαίνουν στους πιστούς Χριστιανούς μπορούν να θεωρηθούν μορφή διαπαιδαγώγησης από αυτόν, η οποία αποσκοπεί στο να παραγάγει τον ειρηνικό καρπό της δικαιοσύνης

Προτροπές για την επιδίωξη πιστής πορείας (13:1-25)

Να εκδηλώνετε αδελφική αγάπη, να είστε φιλόξενοι, να θυμάστε τους πιστούς που υποφέρουν, να διατηρείτε το γάμο άξιο τιμής και να μένετε ικανοποιημένοι με τα παρόντα πράγματα, βέβαιοι για τη βοήθεια του Ιεχωβά

Να μιμείστε την πίστη εκείνων που αναλαμβάνουν την ηγεσία και να μην ενδίδετε σε παράξενες διδασκαλίες

Να είστε πρόθυμοι να υποστείτε ονειδισμό όπως ο Χριστός· να προσφέρετε πάντοτε στον Θεό θυσία αίνου μέσω αυτού

Να είστε υπάκουοι σε εκείνους που αναλαμβάνουν την ηγεσία