ΙΩΒ
(Ιώβ) [Αντικείμενο Εχθρότητας].
Κάποιος άνθρωπος ο οποίος ζούσε στη γη του Ουζ, στην τωρινή Αραβία. (Ιωβ 1:1) Ο Θεός είπε αναφορικά με τον Ιώβ: «Δεν υπάρχει όμοιός του στη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, που φοβάται τον Θεό και απομακρύνεται από το κακό». (Ιωβ 1:8) Αυτό υποδηλώνει ότι ο Ιώβ ζούσε στη γη του Ουζ περίπου την ίδια εποχή που τα μακρινά ξαδέλφια του, οι 12 φυλές του Ισραήλ, ήταν υποδουλωμένα στη γη της Αιγύπτου. Τότε ο Ιωσήφ, ο γιος του Ιακώβ (Ισραήλ), είχε πεθάνει (1657 Π.Κ.Χ.), έχοντας υπομείνει πολλά άδικα παθήματα, αλλά παραμένοντας άμεμπτος απέναντι στον Ιεχωβά Θεό. Ο Μωυσής δεν είχε εγερθεί ακόμη ως προφήτης του Ιεχωβά ο οποίος θα οδηγούσε τις 12 φυλές του Ισραήλ στην ελευθερία από την αιγυπτιακή δουλεία. Από το θάνατο του Ιωσήφ ως τότε που ο Μωυσής αποδείχτηκε μέσω της διαγωγής του άμεμπτος και ευθύς, δεν υπήρξε άνθρωπος με ακεραιότητα σαν του Ιώβ. Πιθανώς εκείνη την εποχή έλαβαν χώρα οι συνομιλίες του Ιεχωβά και του Σατανά για τον Ιώβ.—Ιωβ 1:6-12· 2:1-7.
Συγγραφέας της αφήγησης που περιέχει τις εμπειρίες του Ιώβ θεωρείται γενικά ο Μωυσής. Πιθανόν να έμαθε για τον Ιώβ κατά τη διάρκεια της 40χρονης παραμονής του στη Μαδιάμ και να άκουσε για την τελική έκβαση της υπόθεσης του Ιώβ και για το θάνατό του όταν ο Ισραήλ ήταν κοντά στη γη του Ουζ, προς το τέλος της οδοιπορίας τους στην έρημο. Αν ο Μωυσής ολοκλήρωσε το βιβλίο του Ιώβ την εποχή περίπου που ο Ισραήλ μπήκε στην Υποσχεμένη Γη, το 1473 Π.Κ.Χ. (πιθανότατα όχι πολύ αργότερα από το θάνατο του Ιώβ), τότε η δοκιμασία του Ιώβ τοποθετείται χρονικά γύρω στο 1613 Π.Κ.Χ., δεδομένου ότι μετά τη δοκιμασία του ο Ιώβ έζησε άλλα 140 χρόνια.—Ιωβ 42:16, 17.
Ο Ιώβ ήταν συγγενής του Αβραάμ—και οι δύο κατάγονταν από τον Σημ. Αν και δεν ήταν Ισραηλίτης, ο Ιώβ ήταν λάτρης του Ιεχωβά. «Ήταν ο μεγαλύτερος από όλους τους κατοίκους της Ανατολής» και κατείχε μεγάλο πλούτο. Η οικογένειά του αποτελούνταν από τη σύζυγό του, εφτά γιους και τρεις κόρες. (Ιωβ 1:1-3) Εκτελούσε χρέη ιερέα για την οικογένειά του ευσυνείδητα, προσφέροντας θυσίες στον Θεό υπέρ αυτών.—Ιωβ 1:4, 5.
Ο Ιώβ ήταν σημαντικό πρόσωπο στην πύλη της πόλης και τον σέβονταν ακόμη και οι ηλικιωμένοι και οι άρχοντες. (Ιωβ 29:5-11) Καθόταν εκεί ως αμερόληπτος κριτής, αποδίδοντας δικαιοσύνη ως προστάτης της χήρας, και ήταν σαν πατέρας για το αγόρι που ήταν ορφανό από πατέρα, τον ταλαιπωρημένο και τους αβοήθητους. (Ιωβ 29:12-17) Παρέμενε καθαρός από την ανηθικότητα, τον ακόρεστο υλισμό και την ειδωλολατρία, και ήταν γενναιόδωρος απέναντι στους φτωχούς και στους απόρους.—Ιωβ 31:9-28.
Η Ακεραιότητα του Ιώβ. Ο Σατανάς αμφισβήτησε την ακεραιότητα του Ιώβ στον Ιεχωβά. Τότε ο Ιεχωβά, σίγουρος για την ακεραιότητα του Ιώβ και γνωρίζοντας ότι ο Ίδιος είχε την ικανότητα να τον αποκαταστήσει και να τον ανταμείψει, επέτρεψε στον Σατανά να δοκιμάσει την ακεραιότητα του Ιώβ στο έπακρο, αλλά δεν του επέτρεψε να τον σκοτώσει. Παρ’ όλο που ο Σατανάς, χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα, θανάτωσε πρώτα τα ζώα και τους υπηρέτες του Ιώβ και κατόπιν τα παιδιά του (Ιωβ 1:13-19), ο Ιώβ ποτέ δεν κατηγόρησε τον Θεό για πονηρία ή αδικία. Ούτε έστρεψε τα νώτα του στον Θεό, ακόμη και όταν η ίδια η σύζυγός του και άλλοι τον πίεσαν για αυτό. (Ιωβ 1:20-22· 2:9, 10) Είπε την αλήθεια για τον Θεό. (Ιωβ 42:8) Αποδέχτηκε τον έλεγχο για το ότι ανησυχούσε υπερβολικά να ανακηρύξει δίκαιο τον εαυτό του και για το ότι παρέλειψε να δικαιώσει τον Θεό (Ιωβ 32:2), και αναγνώρισε ενώπιον του Θεού τις αμαρτίες του.—Ιωβ 42:1-6.
Ο Ιεχωβά αγαπούσε τον Ιώβ. Στο τέλος της πιστής πορείας που ακολούθησε ο Ιώβ κάτω από δοκιμασία, ο Θεός τον διόρισε ιερέα για τους τρεις φίλους του οι οποίοι είχαν έρθει σε αντιπαράθεση μαζί του και αποκατέστησε τον Ιώβ στην προηγούμενη κατάστασή του. Απέκτησε και πάλι μια υπέροχη οικογένεια (προφανώς από την ίδια σύζυγο) και πλούτη διπλάσια από εκείνα που είχε προηγουμένως. Όλοι οι συγγενείς του και οι παλιοί του φίλοι ξαναγύρισαν για να του εκφράσουν το σεβασμό τους και να του φέρουν δώρα. (Ιωβ 42:7-15) Είδε τους γιους του και τους εγγονούς του μέχρι την τέταρτη γενιά.—Ιωβ 42:16.
Μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ, ο Θεός μνημόνευσε τον Ιώβ ως παράδειγμα δικαιοσύνης. (Ιεζ 14:14, 20) Η καρτερική υπομονή του στα παθήματα τίθεται ενώπιον των Χριστιανών ως πρότυπο, και η αίσια έκβαση της υπόθεσής του εξαίρεται επειδή μεγαλύνει τη στοργή και το έλεος του Ιεχωβά. (Ιακ 5:11) Η αφήγηση για τις δοκιμασίες του δίνει μεγάλη παρηγοριά και δύναμη στους Χριστιανούς, και πολλές Γραφικές αρχές προβάλλονται και διαφωτίζονται από το ομώνυμο βιβλίο.