ΦΙΜΩΤΡΟ

Εξάρτημα σχεδιασμένο να καλύπτει το στόμα ζώου ώστε να το εμποδίζει να δαγκώνει ή να τρώει.

Στην αρχαία Παλαιστίνη χρησιμοποιούσαν συνήθως βόδια για να αλωνίσουν μεγάλη ποσότητα σιτηρών. Κατά την προετοιμασία, έλυναν τα δεμάτια και τα σκόρπιζαν πάνω στη σκληρή, πατημένη επιφάνεια του αλωνιού ώσπου να σχηματιστεί παχύ στρώμα. Κατόπιν, ένα ή περισσότερα ζώα πατούσαν τα σιτηρά με τις οπλές τους. Εναλλακτικά, το αλώνισμα γινόταν με την αλωνιστική σβάρνα ή με άλλο εργαλείο που έσερναν πάνω στα σιτηρά. Ο Μωσαϊκός Νόμος πρόσταζε: «Δεν πρέπει να φιμώσεις ταύρο όταν αλωνίζει». (Δευ 25:4) Με αυτόν τον τρόπο, το ζώο δεν βασανιζόταν από την επιθυμία να φάει λίγα από τα σιτηρά, για το αλώνισμα των οποίων δαπανούσε τις δυνάμεις του.—Παράβαλε Παρ 12:10.

Η αρχή του εδαφίου Δευτερονόμιο 25:4 μπορεί να εφαρμοστεί και σε ανθρώπους που κοπιάζουν. Ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο: «Οι πρεσβύτεροι, που προΐστανται με καλό τρόπο, ας θεωρούνται άξιοι διπλής τιμής, ειδικά εκείνοι που εργάζονται σκληρά στην ομιλία και στη διδασκαλία». Κατόπιν, ενισχύοντας τη συμβουλή του, ο απόστολος παρέθεσε το νόμο που απαγόρευε τη φίμωση του ταύρου όταν αλώνιζε. (1Τι 5:17, 18) Επίσης, παρουσιάζοντας λογικά επιχειρήματα που έδειχναν στους Κορινθίους ότι «ο Κύριος όρισε να ζουν μέσω των καλών νέων εκείνοι που εξαγγέλλουν τα καλά νέα», ο Παύλος παρέθεσε το εδάφιο Δευτερονόμιο 25:4 και κατόπιν έγραψε: «Για ταύρους ενδιαφέρεται ο Θεός; Ή είναι ολότελα για χάρη μας που το λέει αυτό; Πραγματικά, για χάρη μας γράφτηκε, επειδή αυτός που οργώνει πρέπει να οργώνει με ελπίδα και αυτός που αλωνίζει πρέπει να το κάνει αυτό με ελπίδα ότι θα είναι μέτοχος».—1Κο 9:8-14.

Ο ψαλμωδός Δαβίδ χρησιμοποίησε τη λέξη «φίμωτρο» μεταφορικά όταν είπε ότι είχε βάλει φίμωτρο για φύλακα στο στόμα του ώστε να μην αμαρτάνει.—Ψλ 39:1.