Μια Επίδειξις Ενότητος σ’ ένα Διηρημένο Κόσμο
«Θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών· μέγαν θόρυβον θέλουσι κάμει εκ του πλήθους των ανθρώπων.»—Μιχ. 2:12 ΜΝΚ
1, 2. (α) Ποιον σκοπό θα εξυπηρετούσε μια επίδειξις αληθινής ενότητος επάνω στη γη; (β) Όσον αφορά τις μεγάλες οργανώσεις, ποιες μεγάλες ομάδες ισχυρίζονται ότι είναι ενωμένες, αλλά τι δείχνουν τα γεγονότα για τους ισχυρισμούς των;
ΜΙΑ επίδειξις ενότητος—πού μπορούμε να τη βρούμε σήμερα επάνω στη γη; Αν μπορούσαμε να βρούμε μια τέτοια επίδειξι αληθινής ενότητος, αυτή θα ήταν άξια να χρησιμεύση ως υπόδειγμα για όλο το ανθρώπινο γένος. Σήμερα υπάρχουν μεγάλα πράγματα που ονομάζονται «ενωμένα». Λάβετε, παραδείγματος χάριν, τα Ηνωμένα Έθνη. Πράγματι, η οργάνωσις αυτή έχει μέλη από ενενήντα και πλέον έθνη, και λόγω του μεγέθους της θα έπρεπε ασφαλώς να κάμη εντύπωσι σε όλο το ανθρώπινο γένος με την ενότητά της. Αλλά είναι πραγματικά ενωμένη σε κάτι περισσότερο από το όνομα; Ασφαλώς δεν κρατεί σε ενότητα τον κόσμο, αλλά το Δυτικό συγκρότημα εθνών, το Ανατολικό συγκρότημα εθνών και το ουδέτερο συγκρότημα εθνών φέρνουν στην οργάνωσι τις διαφορές των σε πολιτικές, κοινωνικές, φυλετικές και θρησκευτικές ιδέες και σκοπούς.
2 Ένα άλλο μεγάλο πράγμα είναι το Κομμουνιστικό συγκρότημα εθνών. Τον Ιούνιο του 1960 οι αντιπρόσωποι των χωρών του Σοβιετικού συγκροτήματος συνήλθαν στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας και στις 27 Ιουνίου τα δώδεκα ιθύνοντα Κομμουνιστικά κόμματα, περιλαμβανομένης και της Ερυθράς Κίνας, εξέδωσαν μια ανακοίνωσι που εβεβαίωνε πάλι την ενότητά των σε σκοπό και ενέργεια. «Οι μέτοχοι της διασκέψεως», έλεγε η τελευταία παράγραφος, «διακηρύττουν ότι τα Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα θα εξακολουθήσουν να ενισχύουν τη συνοχή των χωρών του παγκοσμίου Σοσιαλιστικού συστήματος και θα διαφυλάξουν ως κόρην οφθαλμού την ενότητα στον αγώνα για ειρήνη και ασφάλεια όλων των λαών, προς θρίαμβον της μεγάλης υποθέσεως του Μαρξισμού—Λενινισμού.» Αλλά υπάρχει πραγματική ενότης σ’ αυτό το μεγάλο συγκρότημα που περιλαμβάνει το ένα τρίτον του πληθυσμού του κόσμου; Τα γεγονότα διαψεύδουν τους ισχυρισμούς, αλλά υπάρχει φόβος ότι με την ενότητα που μπορούν να επιβάλλουν μεταξύ των θα επιβάλουν τέλος την κυριαρχία των σε όλους τους ανθρώπους.
3, 4. (α) Σε αντιπαραβολή με μεγάλα πράγματα, πού μπορεί να επιδειχθή η πραγματική ενότης και με ποια πιθανότητα; (β) Σχετικά με τούτο, σε ποιο πραγματικά μικρό πράγμα αναφερόμεθα, και ποια ήταν η έναρξίς του και η αρχική του αύξησις;
3 Για να μη μιλήσωμε για μεγάλα πράγματα, ακόμη κι ένα μικρό πράγμα όπως μια οικογένεια, από ένα σύζυγο και μια σύζυγο και παιδιά, είναι μια ομάδα που δύσκολα κρατείται σε ενότητα σήμερα. Αλλά σ’ ένα μικρό πράγμα μπορούμε να δούμε να επιδεικνύεται η ενότης που πρέπει να υπάρχη σε όλο το ανθρώπινο γένος για το καλό του. Επίσης, από ένα μικρό πράγμα μπορεί ν’ αναφυή ένα μεγάλο πράγμα για να περιλάβη εν καιρώ όλους τους «ανθρώπους καλής θελήσεως», όλους λόγω ακριβώς της ενότητός του. Ένα τέτοιο μικρό πράγμα είναι το «μικρόν ποίμνιον», όπως ωνόμασε το σώμα των ακολούθων του ο καλός Ποιμήν, ο προφήτης ο από Ναζαρέτ.—Λουκ. 12:32· Ματθ. 21:11.
4 Όχι, όχι, δεν εννοούμε τον «Χριστιανικό κόσμο» αυτών των περασμένων δεκαέξη αιώνων. Ο «Χριστιανικός κόσμος» ποτέ δεν υπήρξε «μικρόν ποίμνιον». Σήμερα ισχυρίζεται ότι περιλαμβάνει 848.659.038 καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, που είναι περίπου το ένα τρίτον του πληθυσμού όλης της γης. Ο «Χριστιανικός κόσμος», με τους Ρωμαιοκαθολικούς του, τους Ορθοδόξους της Ανατολικής Εκκλησίας και τους Προτεστάντας, δεν είναι ενωμένος ούτε πολιτικώς ούτε κοινωνικώς, για να μην πούμε θρησκευτικώς, παρά τις αξιώσεις του ότι είναι Χριστιανικός. Η πρόσφατη έκκλησις του πάπα της Πόλεως του Βατικανού για ενότητα των εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου» εν σχέσει με την προσεχή οικουμενική του σύνοδο, είναι μια βροντώδης παραδοχή της ελλείψεως ενότητος μεταξύ των θρησκευομένων, η οποία διαψεύδει τη Χριστιανοσύνη των και είναι η αισχύνη των. Όχι, αναφερόμεθα σε κάτι που υπήρξε πάντοτε πραγματικά μικρό, ολίγο, και αυτό είναι η αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Άρχισε με 120 μόνο μέλη επάνω στη γη, στην Ιερουσαλήμ και εξαιτίας ενός θαύματος που έκαμε ο Θεός επάνω σ’ αυτήν, ηύξησε η εκκλησία αυτή στη μία εκείνη ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., με το να προστεθούν «έως τρεις χιλιάδες ψυχαί». Λίγον καιρό αργότερα ο αριθμός αναφέρεται ότι ηύξησε και έγινε «ως πέντε χιλιάδες».—Πράξ. 1:15· 2:1-41· 4:4.
5. Στην έναρξί της, πώς η εκκλησία έκρουσε τον ορθό τόνο ως προς την εσωτερική της κατάστασι, και πώς το θείο υπόμνημα το δείχνει αυτό;
5 Κρούοντας τον ορθό τόνο για τη μόνη αληθινή Χριστιανική εκκλησία στο μέλλον, η σύναξις των ακολούθων του Ιησού Χριστού άρχισε με ενότητα και ειρήνη. Η Γραφική αφήγησις όσον αφορά αυτήν αφού ηύξησε σε τρεις χιλιάδες μέλη αποδεικνύει το γεγονός αυτό: Αφού εβαπτίσθησαν στο νερό εν ονόματι του Ιησού Χριστού «ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς. Κατέλαβε δε πάσαν ψυχήν φόβος και πολλά τεράστια και σημεία εγίνοντο δια των αποστόλων. Και πάντες οι πιστεύοντες ήσαν ομού, και είχον τα πάντα κοινά· και τα κτήματα και τα υπάρχοντα αυτών επώλουν και διεμοίραζον αυτά εις πάντας, καθ’ ην έκαστος είχε χρείαν. Και καθ’ ημέραν εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ, και κόπτοντες τον άρτον κατ’ οίκους· μετελάμβανον την τροφήν εν αγαλλιάσει και απλότητι καρδίας, δοξολογούντες τον Θεόν, και ευρίσκοντες χάριν ενώπιον όλου του λαού.»—Πράξ. 2:42-47.
6, 7. (α) Πώς παρέμεινε αυτή η ενότης κάτω από θρησκευτικό διωγμό; (β) Τι συνέβη σ’ αυτή την ενότητα όταν η εκκλησία έπαυσε ν’ αποτελήται αποκλειστικά από φυσικούς Ιουδαίους και περιτετμημένους προσηλύτους;
6 Η ενότης αυτή διετηρήθη παρά την εναντίωσι από μέρους θρησκευτικών εχθρών. Το θείο υπόμνημα λέγει: «Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ελάλουν τον λόγον του Θεού μετά παρρησίας. Του δε πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία· και ουδέ είς έλεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού, αλλ’ είχον τα πάντα κοινά.» Η ενότης μπορεί να ήταν ένα απλό, εύκολο πράγμα όταν όλη η εκκλησία απετελείτο από φυσικούς Ιουδαίους και περιτετμημένους προσηλύτους· αλλά τι συνέβη όταν οι μη Ιουδαίοι, απερίτμητοι πιστοί έγιναν δεκτοί στην εκκλησία;
7 Τότε έγινε μια διόρθωσις της από μέρους των κατανοήσεως των πραγμάτων, και η ενότης της από πολλές φυλές διεθνούς εκκλησίας επέζησε. Οι Ιουδαίαι πιστοί και οι προσήλυτοι έκαμαν ευμενή υποδοχή στους Εθνικούς και εχάρησαν για την επέκτασι του ελέους του Θεού στους μη Ιουδαίους. «Ησύχασαν, και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες, Και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν.»—Πράξ. 4:31, 32· 11:1-18.
8, 9. (α) Ποια προειδοποίησις του Παύλου και του Ιωάννου δείχνουν το πώς προήλθε ο διηρημένος «Χριστιανικός κόσμος»; (β) Πώς είχε προειδοποιήσει ο Πέτρος σχετικά με αυτό, και πώς είπε ότι θα μιλούσαν για την οδόν της αληθείας εκείνοι που δεν προσέχουν την προειδοποίησι;
8 Πώς, λοιπόν, προήλθε ο διηρημένος «Χριστιανικός «κόσμος» και τελικά έγινε το ίδιο το φυτώριο του Μαρξιστικού κομμουνισμού; Επειδή έγινε μια «αποστασία» ή στασιαστικός αποχωρισμός των πολλών από το «μικρόν ποίμνιον» της αληθινής εκκλησίας, όπως ακριβώς προελέχθη. (2 Θεσ. 2:13) Σ’ έναν αποχαιρετισμό προς μερικούς επισκόπους εκκλησίας ο Χριστιανός απόστολος Παύλος προειδοποίησε: «Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών. Δια τούτο αγρυπνείτε.» (Πράξ. 20:29-31) Προς το τέλος του πρώτου αιώνος ο συναπόστολος του Παύλου Ιωάννης έγραψε στους αληθινούς Χριστιανούς τους χρισμένους με το πνεύμα του Θεού «Εσχάτη ώρα είναι, και καθώς ηκούσατε, ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εχάτη ώρα. Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών· διότι, εάν ήσαν εξ ημών, ήθελον μένει μεθ’ ημών· αλλά εξήλθον, δια να φανερωθώσιν ότι δεν είναι πάντες εξ ημών. Και σεις έχετε χρίσμα από του Αγίου, και γνωρίζετε πάντα.»—1 Ιωάν. 2:18-20.
9 Περισσότεροι από δεκαοκτώ αιώνες από τότε επέτρεψαν ν’ αποστατήσουν πολλοί από το «μικρόν ποίμνιον», να εισέλθουν υποκριτικοί λύκοι και ιδιοτελώς να καταβροχθίσουν πολλά πνευματικά πρόβατα, να εγερθούν άνθρωποι μέσα στο μικρό ποίμνιο και να λαλήσουν διεστραμμένα πράγματα, παραδόσεις και απλώς διδασκαλίες και εντολές ανθρώπων, να αποσπάσουν πολλούς αληθινούς μαθητάς και να γίνουν οδηγοί εκατοντάδων χιλιάδων που ποτέ δεν έγιναν πραγματικά μαθηταί. Ο απόστολος Πέτρος έγραψε προειδοποιώντας: «Δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού. Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του [Ιουδαϊκού, Ισραηλιτικού] λαού, καθώς και μεταξύ σας [των Χριστιανών] θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς Δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν. Και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών, δια τους οποίους η οδός της αληθείας θέλει βλασφημηθή.» (2 Πέτρ. 1:21 έως 2:2) Σύμφωνα με την προφητεία αυτή, το «μικρόν ποίμνιον» σήμερα και η οδός των της αληθείας επρόκειτο να βλασφημηθούν από εκείνους που απεμακρύνθησαν από την οδόν της αληθείας και ακολούθησαν φατριαστάς θρησκευτικούς ηγέτας.
10. Επομένως, κυττάζοντας προς ποια κατεύθυνσι για την επίδειξι ενότητος δεν θα σπαταλούμε τον χρόνον μας;
10 Δεν πρέπει να αναμένεται ότι σήμερα το «μικρόν ποίμνιον», ή το πιστό υπόλοιπό του, θα είναι δημοφιλές. Εν τούτοις, η αληθινή ενότης πρέπει να βρεθή σ’ αυτό το «μικρόν ποίμνιον», σ’ αυτό το σημερινό μικρό πράγμα ή οργάνωσι, ίδια όπως και στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής Εποχής. Επομένως σπαταλούμε τον καιρό μας και κυττάζομε προς εσφαλμένη κατεύθυνσι με το να κοιττάζωμε σ’ αυτή τη μεγάλη οργάνωσι, στον «Χριστιανικό κόσμο» εξωγκωμένον με εκατοντάδες εκατομμυρίων μέλη, για να δούμε την επίδειξι αληθινής ενότητος για όλο το ανθρώπινο γένος.
11, 12. Ποια προσευχή για ενότητα έκαμε ο Ιησούς στον Θεό, και προς ποια κατεύθυνσι μας οδηγεί η προσευχή αυτή να κυττάξωμε για την προσδιοριστική της ταυτότητος ενότητα;
11 Για την ενότητα που χαρακτηρίζει τη μόνη αληθινή Χριστιανική εκκλησία, γιατί να μην αποβλέπωμε λογικά στο «μικρόν ποίμνιον» όπως αντιπροσωπεύεται από το υπόλοιπό του σήμερα; Ο ίδιος ο Ηγέτης και Κεφαλή του «μικρού ποιμνίου» προσηυχήθη στον Θεό να παραμείνη η ενότης του. Ακούστε τον καθώς προσεύχεται μεταξύ των πιστών αποστόλων του για τελευταία φορά πριν από το μαρτύριό του και την ανάστασί του εκ νεκρών:
12 «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων [των αποστόλων], αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ, δια του λόγου αυτών· δια να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας, έδωκα εις αυτούς δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί· δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας, και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.»—Ιωάν. 17:20-23.
13. Αφού ο Ιησούς ανέπεμψε αυτή την προσευχή για ενότητα, γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν επέδειξε κανένα όφελος από αυτή την προσευχή;
13 Σε όλη του την ιστορία ως αυτή την ημέρα ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν επέτυχε και δεν επέδειξε την εκπλήρωσι της προσευχής του Ιησού για ενότητα για το μικρό του ποίμνιο. Γιατί; Διότι ο Ιησούς Χριστός δεν προσηύχετο για τον «Χριστιανικό κόσμο» που αποτελείται από χίλια και πλέον δόγματα. Δεν προσηύχετο για άτομα ένοχα αποστασίας από την αλήθεια και άτομα που ακολουθούν ανθρώπους οι οποίοι λαλούν διεστραμμένα για ν’ αποσπάσουν μαθητάς οπίσω αυτών και από τον Χριστό. Προσηύχετο για την εξακολουθητική ενότητα του μικρού του ποιμνίου καθώς περιελάμβανε περισσότερα πνευματικά πρόβατα στην ποίμνη υπό τον Χριστόν ως τον Ποιμένα των.
14. Τι είπε ο Ιησούς στην προσευχή του για ενότητα, που έδειχνε γιατί προσηύχετο γι’ αυτό το συγκεκριμένο πράγμα;
14 Η αιτία, για την οποία προσηύχετο έτσι, ήταν ότι αυτός ο ίδιος επέστρεφε στον ουρανό μετά την ανάστασί του εκ νεκρών και άφηνε τα πρόβατά του στη φροντίδα των διωρισμένων υποποιμένων του στη διάρκεια της απουσίας του απ’ αυτά μ’ έναν ορατό τρόπο. Στην προσευχή του, λοιπόν, είπε: «Και δεν είμαι πλέον εν τω κόσμω, αλλ’ ούτοι είναι εν τω κόσμω, και εγώ έρχομαι προς σε. Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί σου, τους οποίους μοι έδωκας, δια να ήναι έν καθώς ημείς. . . . Τώρα δε έρχομαι προς σε, και ταύτα λαλώ εν τω κόσμω, δια να έχωσι την χαράν μου πλήρη εν εαυτοίς. Καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, και εγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον.»—Ιωάν. 17:11, 13, 18.
15. (α) Ποιον εννοούσε ο Ιησούς χρησιμοποιώντας την έκφρασι «Πάτερ άγιε»; (β) Τι κατέστησε το μικρό ποίμνιο η από τον Ιησού χρήσις του ονόματος του Πατρός του και ποια προσευχή του Ιησού εξεπληρώθη σ’ αυτό το ποίμνιο;
15 Σημειώστε αυτή την έκφρασι «Πάτερ άγιε». Με αυτήν ο Ιησούς δεν απηυθύνετο σε κάποιον θρησκευτικόν άρχοντα που βλασφήμως αποκαλείται «άγιος πατήρ» στην Πόλι του Βατικανού μέσα στη Ρώμη. Ο Ιησούς απηυθύνετο σ’ Εκείνον που ο Πέτρος ωνόμασε ‘Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού’. (1 Πέτρ. 1:3) Ο Ιησούς προσηύχετο σ’ αυτόν τον Άγιον Πατέρα να φυλάξη το μικρό ποίμνιο των προβάτων από σεβασμό για το όνομά του, το όνομα που ο Ιησούς είχε φανερώσει στους ανθρώπους, τους οποίους ο άγιος Πατήρ του είχε δώσει από τον κόσμο, το μικρό ποίμνιο των μαθητών. Το όνομα του Αγίου Πατρός του Ιησού Χριστού είναι Ιεχωβά. Προς απόδειξιν του γεγονότος αυτού ο Ψαλμός 2:7, 11, 12 (ΜΝΚ) λέγει, με προφητική αναφορά στον Άγιο Πατέρα και στον Υιό του: «Εγώ θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα· ο Ιεχωβά είπε προς εμέ, “Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον έγινα πατήρ σου.” Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω, και αγάλλεσθε εν τρόμω. Φιλείτε τον Υιόν, μήποτε οργισθή, και απολεσθήτε εκ της οδού, όταν εξαφθή ταχέως ο θυμός αυτού.» (Βλέπε επίσης Πράξ. 4:24-30) Επομένως, το μικρό ποίμνιο, στο οποίο ο Ιησούς Χριστός εφανέρωσε το όνομα του αγίου Πατρός του, πρέπει να είναι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ησ. 43:10-12, ΑΣ· ΜΝΚ) Από σεβασμό για το όνομά του ο Ιεχωβά, ο άγιος Πατήρ, επαγρύπνησε σ’ αυτούς έως τώρα και τους έφερε στην ενότητα για την οποία προσηυχήθη ο Ιησούς Χριστός. Σ’ αυτούς βρίσκομε τη σημερινή επίδειξι ενότητας σ’ έναν διηρημένο κόσμο.
[Εικόνες στη σελίδα 5]
Πεντηκοστή
Κορνήλιος
Σύγχρονοι Μάρτυρες του Ιεχωβά