Ερωτήσεις από Αναγνώστες
● Το «Πίστεψέ Το ή Όχι» του Ριπλέϋ αναφέρει ότι, εξαιτίας ενός λάθους, που έκαμε ένας μοναχός, το έτος 1961 έπρεπε να είναι 1967. Ποιο αποτέλεσμα έχει αυτό στο 1914 ως το τέλος των καιρών των εθνών;—Γ. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.
Απαντώντας σε μια ερώτησι, το Συνδικάτο Κιγκ Φήτσιαρς, που εδημοσίευσε το «Πίστεψέ Το η Όχι», είχε να πη τα εξής:
«Ο Διονύσιος ο «Μικρός» Exiguus, ένας πολυμαθής Ρωμαίος ηγούμενος του 6ου αιώνος, και ένας καταρτισμένος μαθηματικός, είναι υπεύθυνος για το γεγονός ότι το έτος αυτό είναι μόνο 1961 και όχι 1967. Αυτός είναι ο πρωτουργός του ημερολογίου που βασίζεται στη Χριστιανική εποχή. . . . Σύμφωνα με τη Γραφή, ο Χριστός εγεννήθη στη διάρκεια της βασιλείας του Ηρώδου, ο οποίος πέθανε το 4 π.Χ. Ο βασιλεύς διέταξε τη Σφαγή των Βρεφών δύο έτη ενωρίτερα, και γι’ αυτό η Γέννησις του Χριστού πρέπει να προσδιορισθή στις 25 Δεκεμβρίου του 7 π.Χ.»
Η προηγούμενη παρατήρησις δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα στη Βιβλική προφητεία όσον αφορά το τέλος των καιρών των εθνών. Πώς συμβαίνει αυτό; Διότι ο αριθμός των ετών, από την ανατροπή του Βασιλέως Σεδεκία ως την έναρξι της εκπληρώσεως των γεγονότων που αναφέρονται στη μεγάλη προφητεία του Ιησού, όπως αναγράφεται στο ευαγγέλιο του Ματθαίου, κεφάλαιο 24, είναι 2.520 χρόνια, άσχετα με το που γίνεται η αλλαγή της αριθμήσεως π.Χ. και μ.Χ. Η προφητεία του Δανιήλ προείπε τους επτά καιρούς, ή 2.520 χρόνια, και αυτά τα πολλά χρόνια παρήλθαν πράγματι από την καταστροφή που επήλθε στο βασίλειο του Ιούδα καθιστώντας τη γη έρημη ως τον καιρό που η βασιλεία του Θεού, ιδρύθη στους ουρανούς.
Για εξεικόνισι, ας θεωρήσωμε ότι μια μακρά γραμμή παριστάνει τα 2.520 χρόνια. ———————————— Τώρα κάπου κατά μήκος της γραμμής αυτής οι χρονολογίες αλλάζουν από π.Χ. σε μ.Χ. Αλλ’ άσχετα με το πού θα εγίνετο η αλλαγή αυτή, το σύνολο θα εξακολουθούσε να είναι ακόμη 2.520 χρόνια. Έτσι, αν, καθώς έλεγε αυτό το δημοφιλές άρθρο, το 1961 πρέπει να είναι 1967, τότε το 1914 θα έπρεπε, επίσης, να ονομασθή 1920. Αυτό, επίσης, σημαίνει ότι το 607 π.Χ. θα ωνομάζετο 601. Και από το 601 π.Χ. ως το 1920 μ.Χ. είναι ένα σύνολο 2.520 ετών.
Το έτος 4 π.Χ. δίδεται από πολλούς ως το έτος του θανάτου του Ηρώδου, επειδή υπολογίζουν την αρχή της βασιλείας του από τον καιρό που η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον διώρισε, αντί του καιρού που πραγματικά άρχισε να βασιλεύη, που ήταν πάνω από τρία χρόνια αργότερα, όταν κατέκτησε την Ιερουσαλήμ. Το να υπολογίσωμε τη βασιλεία του από την τελευταία χρονολογία επιτρέπει το να ζη ακόμη στο 1 π.Χ. ή στο 1 μ.Χ., δηλαδή, στον καιρό που η σφαγή των βρεφών έλαβε χώραν.—Ματ 2:16.
Αυτή η μέθοδος υπολογισμού εναρμονίζεται με τον καιρό που υποδεικνύουν οι Γραφές για την έλευσι του Μεσσία, όπως προελέχθη στην προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων του Δανιήλ 9:24-27, και με την αφήγησι του Λουκά στο ευαγγέλιό του 3:1-3, 23, όσον αφορά τον καιρό, που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε τη διακονία του, δηλαδή, το δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβερίου Καίσαρος, το οποίο διήρκεσε από τον Αύγουστο του 28 μ.Χ. ως τον Αύγουστο του 29 μ.Χ. Το βάπτισμα του Ιησού έλαβε χώραν μετά έξη μήνες αφότου ο Ιωάννης άρχισε τη διακονία του, και έτσι λογικά ακόμη στο έτος 29 μ.Χ. Ο Ιησούς έχοντας φθάσει στα 30 χρόνια της ηλικίας του τον καιρόν αυτόν, πρέπει να γεννήθηκε στο έτος 2 π.Χ. Άλλα εδάφια το προσδιορίζουν αυτό στην 1η Οκτωβρίου περίπου, αφού ο Ιησούς πέθανε στο ‘μέσον της εβδομάδος’ των ετών (29 μ.Χ. έως 36 μ.Χ.) την οποίαν αναφέρει ο Δανιήλ, ή στην 1η Απριλίου του 33 μ.Χ.
● Υπάρχει κάτι στη Γραφή που να εμποδίζη να δώση κανείς τα μάτια του (μετά θάνατον) για να μεταφυτευθούν σε κάποιο ζωντανό άτομο;—Λ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.
Για το ζήτημα του να θέτη κανείς στη διάθεσι ανθρώπων τις επιστήμης ή ιατρών το σώμα του ή μέρη του σώματός του κατά τον θάνατόν του για σκοπούς επιστημονικού πειραματισμού ή αντικατάστασι σε άλλους, έχουν επιφυλάξεις ωρισμένες θρησκευτικές ομάδες. Εν τούτοις, δεν φαίνεται ότι περιλαμβάνεται εδώ κάποια Γραφική αρχή ή νόμος. Είναι, επομένως, κάτι που κάθε άτομο πρέπει να το αποφασίση μόνο του. Αν είναι ικανοποιημένο στη διάνοιά του και στη συνείδησί του ότι τούτο είναι κάτι κατάλληλο για να το πράξη, τότε μπορεί να κάμη αυτή την προμήθεια, και κανείς άλλος δεν πρέπει να τον επικρίνη επειδή ενεργεί έτσι. Εξ άλλου, κανείς δεν πρέπει να επικριθή επειδή αρνείται να μπη σε μια τέτοια συμφωνία.
● Υπάρχει αντίρρησις να εορτάζωνται επέτειοι γάμων;—Ι. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.
Στους αρχαίους χρόνους οι εορτασμοί των γενεθλίων ήσαν συνδεδεμένοι με την αστρολογία. Αναμφιβόλως γι’ αυτόν τον λόγο οι Γραφές λέγουν ότι μόνο οι ειδωλολάτραι τους εώρταζαν. Εν τούτοις, δεν υπάρχει τίποτε στις Γραφές που να υποστηρίζη τον εορτασμό μιας επετείου γάμου, ώστε να τον καθιστά υποχρεωτικόν. Ο γάμος είναι κάτι για να τον θυμούνται τα ζεύγη κάθε μέρα ως προς τις υποχρεώσεις του. Φυσικά, η ημέρα του γάμου είναι μια χαρούμενη περίστασις—ένα γεγονός που ο Ιησούς ανεγνώρισε με την παρουσία του στο γαμήλιο συμπόσιο στην Κανά. Όταν ο γάμος προχωρή επιτυχώς, θα ήταν φυσικό το να σημειώνη ένα ζεύγος ένα τέτοιο ευτυχές γεγονός κάθε χρόνο. Πράγματι, αυτό μπορεί να είναι συντελεστικό ενισχύσεως της σχέσεως του γάμου.—Ιωάν. 2:1-11.
Ποιες ακριβώς διευθετήσεις πρέπει να γίνωνται για να τηρηθή η επέτειος και πόσο εκτενείς θα ήσαν αυτές απόκειται να το αποφασίσουν εκείνοι που περιλαμβάνονται, μολονότι καλό είναι να σημειωθή ότι εδώ εφαρμόζεται επίσης ο κανών: «Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.»—1 Κορ. 10:31.
● Ποια είναι η σοφία που αναφέρεται στον Εκκλησιαστή 1:18;—Μ. Λ. Ηνωμένες Πολιτείες.
Το Εκκλησιαστής 1:18 λέγει: «Διότι εν πολλή σοφία είναι πολλή λύπη και όστις προσθέτει γνώσιν, προσθέτει πόνο.» Οι Γραφές δείχνουν ότι υπάρχουν δύο είδη σοφίας, το θεοσεβές είδος και το κοσμικό είδος. Προφανώς αυτό το εδάφιο δεν αναφέρεται στο θεοσεβές είδος, διότι γι’ αυτό διαβάζομε: «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν· διότι το εμπόριον αυτής είναι καλύτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων και πάντα όσα επιθυμήσης δεν είναι αντάξια αυτής. Μακρότης ημερών είναι εν τη δεξιά αυτής· εν τη αριστερά αυτής, πλούτος και δόξα. Αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν· και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»—Παροιμ. 3:13-18.
Αυτή είναι η αληθινή σοφία, η οποία βασίζεται στον φόβον του Ιεχωβά Θεού και στην αποδοχή των προμηθειών του μέσω του Ιησού Χριστού. Αυτή δεν φέρνει λύπη. Επί πλέον, η αύξησις της γνώσεως του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του Ιησού Χριστού, τον οποίον απέστειλε, σημαίνει αιώνια ζωή για όλους όσοι θ’ αποκτήσουν τέτοια γνώσι και θα την χρησιμοποιήσουν σύμφωνα με τη θεοσεβή σοφία.—Ιωάν. 17:3.
Αλλά η σοφία που αναφέρεται στον Εκκλησιαστή 1:18 είναι η σοφία του κόσμου τούτου που δεν αναγνωρίζει τη σχέσι προς τον Θεό και για τούτο φέρνει μαζί της αφθονία λύπης. Το κατά κόσμον σοφό άτομο αυξάνει γνώσι, αλλά χρησιμοποιεί αυτή τη γνώσι σύμφωνα με τη σοφία μη θεοκρατικών ανθρώπων, και συνεπώς αυξάνει μόνο πόνο για τον εαυτό του, όπως μπορεί να δη κανείς στον κόσμο σήμερα που υπάρχει περισσότερη γνώσις παρά οποτεδήποτε προηγουμένως διαθέσιμη στις βιβλιοθήκες μας και στα σχολεία μας και σε άλλα ιδρύματα για συγκέντρωσι πληροφοριών, και όμως συγχρόνως δεν υπήρξε ποτέ περισσότερος πόνος στο ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό το είδος της σοφίας ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Διότι η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ.»—1 Κορ. 3:19.