Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά προσαγορεύουν αλλήλους με το «Αδελφέ» και «Αδελφή»; Εγώ ποτέ δεν βρήκα καμμιά Γραφική αυθεντία γι’ αυτό. Ο Ιησούς πάντοτε απηυθύνετο στους μαθητάς του με τα ονόματα τους «Πέτρον», «Ιωάννην» και λοιπά, αλλά ποτέ δεν απετάθη σ’ αυτούς με το «Αδελφέ Πέτρο» και «Αδελφέ Ιωάννη».—Ε. Ι., Ηνωμένες Πολιτείες.
Υπάρχουν έγκυροι λόγοι για τους αφιερωμένους πιστούς ν’ απευθύνωνται προς αλλήλους με το «Αδελφέ» και «Αδελφή». Είναι αληθές ότι, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, οι όροι αυτοί, όταν χρησιμοποιούνται στα Ευαγγέλια και στο βιβλίο των Πράξεων, αναφέρονται σε συγγενείς εκ σαρκός και αίματος. Εν τούτοις, ο Ιησούς εχρησιμοποίησε την έκφρασι «αδελφός» με μια γενική έννοια για ομοπίστους όταν είπε: «Ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου· διότι όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός.» Επίσης, «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου.»—Ματθ. 12:49, 50· 18:15.
Οι απόστολοι και οι μαθηταί του Ιησού χρησιμοποιούσαν του όρον «αδελφός» με μια πιο άμεση ακόμη έννοια. Γι’ αυτό, κατ’ επανάληψιν βρίσκομε τέτοιες εκφράσεις όπως αυτές που απαντώνται σε όλα τα συγγράμματά των: «Να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος», είπε ο Παύλος. Ο πιστός μαθητής Ανανίας εχαρακτήρισε. τον διώκτην Σαούλ, που μετενόησε, ως ‘Σαούλ, αδελφόν’. Αργότερα, ο ίδιος ο Παύλος ωμίλησε για τον ‘Σωσθένη τον αδελφόν’, ‘αδελφόν Απολλώ’. «Τίτον τον αδελφόν μου», και ‘αδελφόν Τιμόθεον’. Κι ο Πέτρος, επίσης, ανεφέρθη στον Παύλον, λέγοντας «ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος». Και στις Πράξεις 21:20 αναγινώσκομε: «Και είπον προς αυτόν, Βλέπεις, αδελφέ, πόσαι μυριάδες είναι εκ των Ιουδαίων, οίτινες επίστευσαν». Ασφαλώς, εξαιτίας όλων αυτών των παραδειγμάτων, δεν μπορεί να υπάρξη βάσιμη αντίρρησις προς τούτο, όταν οι Χριστιανοί καλούν τους ομοπίστους των με το «Αδελφέ» και «Αδελφή».—1 Κορ. 5:11· Πράξ. 9:17· 1 Κορ. 1:1· 16:12· 2 Κορ. 2:12· Εβρ. 13:23· 2 Πέτρ. 3:15.
Η χρήσις οικογενειακού ονόματος [επωνύμου] καθώς και κυρίου ονόματος, που δεν συνηθίζετο στον πρώτον αιώνα, κατέστησε, επίσης, επωφελές το να χρησιμοποιήται η έκφρασις «Αδελφός» με το επώνυμο, όπως γίνεται τώρα. Αυτό υποβοηθεί στο ν’ αποφεύγεται τόσο η ακρότης της ανάρμοστου οικειότητος, όσο και η της ασκόπου επιφυλακτικότητος. Το ν’ απευθύνεται κανείς σ’ έναν ενήλικο με το κύριο του όνομα σήμερα δείχνει μια οικειότητα, που μπορεί να μην είναι πάντοτε κατάλληλη, ειδικά από νεαρούς προς ενηλίκους ή από μέρους ξένων προς αλλήλους. Αφ’ ετέρου, το να χρησιμοποιήται ο όρος «Κύριε» θα έδειχνε μια έλλειψι φιλικότητος, μια επιφύλαξι, που δεν επικρατεί μεταξύ των μελών της αφιερωμένης Χριστιανικής κοινότητος. Επομένως, οι προσδιορισμοί «Αδελφός» και «Αδελφή» φαίνεται να είναι λογικοί και Γραφικοί προς χρήσιν, εφόσον οι αφιερωμένοι Χριστιανοί θεωρούν αλλήλους ως μέλη μιας, πνευματικής ή θρησκευτικής οικογενείας.