Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Τι εννοούσε ο Ηλίας όταν, σε απάντησι στο αίτημα του Ελισσαιέ να του επιτραπή ν’ αποχαιρετήση τους γονείς του, είπε στον Ελισσαιέ: «Ύπάγε, επίστρεψον· διότι τι έκαμα εις σε;»—1 Βασ. 19:20.—Α. Ι., Ηνωμένες Πολιτείες.
Εκείνο που εννοούσε ο Ηλίας εδώ ήταν ότι το ζήτημα δεν ήταν τόσο επείγον ώστε να μη μπορέση ο Ελισσαιέ να πάγη πρώτα στο σπίτι του και ν’ αποχαιρετήση τους γονείς του. Πήγαινε, γύρισε, διότι δεν έχω αντίρρησι. Δεν σου έκαμα τίποτα για να σου απαγορεύσω τούτο· έτσι θα μπορούσαν να παραφρασθούν τα λόγια του. Γι’ αυτό ο Ελισσαιέ προέβη στην ετοιμασία ενός συμποσίου για την οικογένειά του. Αυτό πρέπει να είχε διαρκέσει τουλάχιστον λίγες ώρες, διότι περιελάμβανε τη σφαγή ταύρων, την προετοιμασία των και κατόπιν το μαγείρευμα του κρέατός των.
Πραγματικά, λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι ο Ηλίας παρέμεινε και παρεκάθησε σ’ αυτό το συμπόσιο, διότι δεν αναγράφεται ότι ο Ελισσαιέ εβιάζετο να προφθάση τον Ηλία, ως να συνέχισε ο Ηλίας τον δρόμο του κι έμεινε πίσω ο Ελισσαιέ. Αναγινώσκομε, λοιπόν, ότι μετά το συμπόσιο ο Ελισσαιέ «σηκωθείς, υπήγε κατόπιν του Ηλία, και υπηρέτει αυτόν.»—1 Βασ. 19:21.
Επρόκειτο για μια κατάστασι εντελώς διαφορετική από εκείνη που αναγράφεται στο Ματθαίος 8:21, 22, όπου ένας μαθητής εζήτησε να του επιτραπή πρώτα να θάψη τον πατέρα του, ο δε Ιησούς απήντησε: «Ακολουθεί μοι, και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς.» Σ’ αυτή την περίπτωσι δεν πρέπει να νοήσωμε ότι ο πατέρας ήταν ήδη νεκρός· αλλιώς, ο γυιός θα είχε θάψει τον πατέρα του, διότι στις Ανατολικές χώρες οι άνθρωποι θάπτουν τους νεκρούς των λίγο ύστερ’ από τον θάνατό τους.
Σχετικά με την έκφρασι αυτή, ο Γεώργιος Μ. Λάμψας, αυθεντία στα Συριακά (Αραμαϊκά) έθιμα και τις γλώσσες, λέγει: «Η φράσις αυτή είναι Ανατολισμός, ειδικά μεταξύ των Αραμαϊκοφώνων λαών. Σημαίνει ‘ο πατέρας μου είναι ηλικιωμένος και πρέπει να τον γεροκομήσω ώσπου να πεθάνη’. Ή, ‘ο πατέρας μου πλησιάζει στον τάφο’, που σημαίνει, ο πατέρας μου μπορεί να πεθάνη κάποια μέρα. Ένας άνθρωπος ηλικίας εβδομήντα ετών θεωρείται ‘νεκρός’ στην Ανατολή, διότι είναι απαράγωγος. Επειδή δεν έχουν ασφαλιστικές εταιρίες ή τράπεζες για προστασία του γήρατος, ένας ηλικιωμένος, φυσικά, φθάνει στο σημείο, ώστε να εξαρτάται από τον γυιό του για συντήρησι. Εξ άλλου, η υψίστη επιθυμία ενός πατέρα είναι να έχη τον γυιό του στη νεκρική του κλίνη για να του κλείση τα μάτια την τελευταία ώρα, οπότε κι εκείνος, επίσης, εκφράζει την ευλογία του στην οικογένεια του. . . . Οι ανατολικοί λαοί είναι αξιοσημείωτοι για τη γενναιοφροσύνη και το φιλόξενο πνεύμα τους. Όχι μόνο μοιράζονται την τροφή τους, αλλά και θάπτουν τους νεκρούς της κοινότητος, και περιθάλπουν τους παρήλικας».—Φως του Ευαγγελίου, σελ. 62.
Βλέπομε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει αντίθεσις μεταξύ της κλήσεως που έδωσε ο Ηλίας στον Ελισσαιέ και εκείνης που έδωσε ο Ιησούς σε κάποιον μαθητή.
● Μήπως η δήλωσις της προς Εφεσίους επιστολής 3:10 σημαίνει ότι ο Θεός διδάσκει τις ουράνιες αρχές και εξουσίες, τους αγγέλους, μέσω των μελών της Χριστιανικής εκκλησίας ενόσω βρίσκονται ακόμη στη γη;—Β. Φ.
Όχι, δεν αναφέρεται σ’ αυτό ο απόστολος. Εξετάστε τα συμφραζόμενα και σημειώστε ότι εκείνο που τελεί υπό εξέτασιν είναι, όχι γνώσις όλων των σκοπών του Θεού, αλλ’ ο σκοπός του να λάβη από μέσα από τους ανθρώπους μια ομάδα ως συγκληρονόμους με τον Χριστό στην ουράνια δόξα.
Αρχίζοντας με το εδάφιο 5, διαβάζομε: «Το οποίον [μυστήριον] εν άλλαις γενεαίς δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη δια πνεύματος εις τους αγίους αυτού αποστόλους και προφήτας, να ήναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ, δια του ευαγγελίου. . . . Εις εμέ τον πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων εδόθη η χάρις αυτή, να ευαγγελίσω μεταξύ των εθνών τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού, και να φωτίσω πάντας, ποία είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ, όστις έκτισε τα πάντα δια του Ιησού Χριστού· δια να γνωρισθή τώρα δια της εκκλησίας εν τοις επουρανίοις εις τας αρχάς και τας εξουσίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού· κατά την αιώνιον πρόθεσιν την οποίαν έκαμεν εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.»—Εφεσ. 3:5-11.
Ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο ολίγον τι κατώτερον των θεοειδών πλασμάτων ή αγγέλων, έτσι ώστε δεν φαίνεται λογικό ότι οι άγγελοι θα έπρεπε να περιμένουν τους ανθρώπους για διδασκαλία. Αντιθέτως, ο Ιεχωβά Θεός κατ’ επανάληψιν εχρησιμοποίησε αγγέλους για να διδάξουν τον γήινο άνθρωπο, και ιδιαίτερα να διακονήσουν σ’ εκείνους που είναι μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας με ουράνια κλήσι.—Δαν. 10:10-14· Εβρ. 1:14.
Τότε πώς συμβαίνει ότι ο Θεός καθιστά γνωστή την πολυποίκιλη σοφία του μέσω της εκκλησίας; Διότι, εκείνο, που ο Θεός πράττει μέσω αυτής της εκκλησίας, υπέρ αυτής και μαζί με αυτή, χρησιμεύει ως μια εικόνα της πολυποίκιλης σοφίας του Θεού. Αυτό το μυστήριο είναι κάτι για να το βλέπουν οι άγγελοι με θαυμασμό και έκπληξι, και έτσι μπορεί να λεχθή ότι μέσω αυτού τα αγγελικά αυτά πλάσματα φθάνουν να ιδούν την πολυποίκιλη σοφία του Θεού όπως δεν την είχαν γνωρίσει προηγουμένως.
Τι θα πούμε για το 1 Πέτρου 1:12; Αυτό λέγει: «Εις τους οποίους απεκαλύφθη ότι ουχί δι’ εαυτούς, αλλά δι’ ημάς υπηρέτουν αυτά, τα οποία τώρα ανηγγέλθησαν προς εσάς δια των κηρυξάντων το ευαγγέλιον εις εσάς εν πνεύματι αγίω τω αποσταλέντι απ’ ουρανού, εις τα οποία επιθυμούσιν οι άγγελοι να παρακύψωσι.» Το εδάφιο τούτο αναφέρεται στο ίδιο πράγμα με το Εφεσίους 3:10. Άγγελοι επιθυμούσαν να κατανοήσουν τα όσα έγραψαν οι προφήται των αρχαίων χρόνων για τη Χριστιανική εκκλησία, αλλά η κατανόησίς των ανέμενε την από τον Θεό αποκάλυψι των σκοπών του, όπως στην Πεντηκοστή, και όχι το να διδαχθούν από τα επίγεια μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας.
Το σημείο, που εξαίρεται στην προς Εφεσίους επιστολή 3:10, θα μπορούσε να διευκρινισθή ως εξής: Όταν παρατηρούμε τους έναστρους ουρανούς μάς κάνουν εντύπωσι οι ιδιότητες του Θεού και έτσι μπορεί να λεχθή ότι μέσω των Γαλαξιών αυτών, των αψύχων ουρανίων σωμάτων, ο Θεός μάς διδάσκει για τις ιδιότητές του. Όχι ότι αυτά τα σώματα γνωρίζουν κάτι που ο άνθρωπος δεν γνωρίζει, διότι δεν γνωρίζουν τίποτε, αλλά με την ίδια την ύπαρξί τους μας διδάσκουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγγέλους και τα επίγεια μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας. Με ό,τι έκαμε ο Θεός για την εκκλησία και θα κάμη ακόμη γι’ αυτήν, καθιστά Αυτός γνωστή στις ουράνιες αρχές και στις εξουσίες, στα αγγελικά πλήθη, την πολυποίκιλη σοφία του.
● Είναι εσφαλμένο να εγχειρήση κανείς ένα χαϊδεμένο ζώο έτσι ώστε να εμποδίση την παραγωγικότητά του;—Ρ. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο νόμος του Μωυσέως ειδικά απηγόρευε στους. Ισραηλίτας να προσφέρουν οποιοδήποτε ζώο ως θυσία, που είχε υποβληθή σε τέτοιου είδους εγχείρησι: «Μόσχον δε ή πρόβατον . . . θλαδίαν, ή εκτεθλιμμένον, ή εκτομίαν, ή ευνουχισμένον, δεν θέλετε προσφέρει εις τον Ιεχωβά· ουδέ θέλετε κάμει τούτο εν τη γη υμών.» Ενώ αυτός ο νόμος δεν απηγόρευε εντελώς στους Ισραηλίτας να εκτελούν μια τέτοια εγχείρησι στα κατοικίδια ζώα των, η φωνή της Ιουδαϊκής παραδόσεως δείχνει ότι ο νόμος αυτός ηρμηνεύετο έτσι. Και αυτό μπορεί να είναι σωστό, επειδή, εφόσον ένα τέτοιο ζώο δεν μπορούσε να προσφέρεται ως θυσία, το γεγονός αυτό θα ήταν δυνατόν να χρησιμεύη προς αποτροπήν μιας τέτοιας ενεργείας. Είναι ενδιαφέρον να πούμε σχετικώς, ότι, όταν μερικές μεταφράσεις της Βίβλου αναφέρωνται στον βουν ως ζώον προς θυσίαν, αυτό είναι κακή μετάφρασις, επειδή ο βους είναι ένα ευνουχισμένο ζώο. Η κατάλληλη απόδοσις είναι «ταύρος».—Λευιτ. 22:23, 24 (ΜΝΚ)· 7:23, 25· 27:26· Δευτ. 18:3.
Εν τούτοις, εκείνο που έκαναν οι Ισραηλίται δεν είναι κατ’ ανάγκην δεσμευτικό στους Χριστιανούς, επειδή οι Χριστιανοί δεν είναι υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν. (Ρωμ. 6:14) Ο άνθρωπος έχει κυριαρχία επάνω στα κατώτερα ζώα και—ενώ δεν πρέπει να καταχράται αυτής της κυριαρχίας, είτε με το να τα φονεύη για διασκέδασι είτε με το να τα κάνη να υποφέρουν χωρίς να υπάρχη ανάγκη—απόκειται σ’ αυτόν να καθορίση πώς αυτά μπορούν καλύτερα να τον εξυπηρετήσουν, νεκρά ή ζωντανά, με τις αναπαραγωγικές των δυνάμεις ή χωρίς αυτές.—Γέν. 1:28.