Υπάρχουν Πολλά για τα Οποία να Είμεθα Ευγνώμονες

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ζούμε σε μια εποχή, που παράπονα και αιτίες για παράπονα πολλαπλασιάζονται, και που οι άνθρωποι σε μεγάλους αριθμούς είναι αχάριστοι ακριβώς όπως προείπε ο απόστολος Παύλος γι’ αυτούς τους κακούς καιρούς. (2 Τιμ. 3:1, 2) Εντούτοις υπάρχουν πάντοτε πολλά, για τα οποία μπορούμε όλοι να είμεθα ευγνώμονες, πολλά δώρα που μας έρχονται καθημερινά, πράγματα που αληθώς είναι ικανοποιητικά και αναψυκτικά, όταν δεν αφήνωμε το πνεύμα της ιδιοτελείας και της αχαριστίας να εισχωρήση και να καταλάβη τη σκέψι μας.

Το γεγονός, ότι πολλά από τα δώρα που μας έρχονται κάθε ημέρα τ’ απολαμβάνουν και όλοι οι άλλοι από το ανθρώπινο γένος, δεν αποτελεί αιτία για να θεωρούμε ότι αυτά μας οφείλονται. Όλες οι προμήθειες του Θεού για τα ατελή, αμαρτωλά πλάσματα πρέπει να θεωρούνται ως παρ’ αξίαν αγαθότητες και δικαίως ν’ αναγνωρίζωνται ως τέτοιες. Υπάρχουν, παραδείγματος χάριν, ο ήλιος και η βροχή, που στέλνει ο Ιεχωβά Θεός εξ ίσου επάνω σ’ εκείνους που τον αγαπούν και σ’ εκείνους που τον αρνούνται· επίσης, ο αέρας, που αναπνέομε, και οι καρποί της γης, που όλα τα διαθέτει για μας ένας φιλάγαθος Δημιουργός.—Ματθ. 5:45· 2 Κορ. 9:10.

Πόσο θαυμάσιο είναι να βαδίζετε στη θερμότητα του ηλιακού φωτός και κατόπιν ν’ αποσύρεσθε στη δροσερή σκιά των δένδρων, ή να βγαίνετε από ένα κακώς αεριζόμενο κλειστό χώρο στον δροσερό αέρα έξω! Όλοι έχομε απολαύσει τέτοιες πείρες, όχι μία αλλά πολλές φορές. Είμεθα, όμως, ευγνώμονες στον Θεό γι’ αυτές;

Σκεφθήτε τα πολλά πράγματα, που τέρπουν το μάτι, που ξεκουράζουν αφ’ ενός και τονώνουν αφ’ ετέρου. Το πράσινο βελούδο στις χλοερές πλαγιές ή το πολύχρωμο θέαμα της δύσεως του ηλίου. Ίσως να έχετε ξαπλωθή επάνω στη χλόη σ’ ένα ήσυχο ξέφωτο μέρος του δάσους και να έχετε παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο το φύλλωμα διυλίζει το φως του ηλίου σχηματίζοντας ένα διάστικτο φόντο. Κατόπιν, επίσης, έχετε το θέαμα των λευκών σαν το χιόνι νεφών, που κινούνται με νωχέλεια διασχίζοντας τον γαλάζιον ουρανό. Ίσως ακόμη να έχετε ιδεί τα παιγνιδίσματα ενός απαλού ανέμου, που χαράσσει σχέδια σ’ ένα αγρό από αθέριστο σιτάρι. Πόσο θαυμάσια είναι όλα αυτά τα θεάματα! Ασφαλώς θα έπρεπε να προκαλέσουν ευχαριστίες σ’ Αυτόν, ο οποίος τα έκαμε όλ’ αυτά δυνατά!

Οι ήχοι, επίσης, μπορούν να είναι τόσο θελκτικοί, αρκεί μόνο να τους προσέξωμε. Όχι οι τραχείς, τεχνητοί θόρυβοι της βιομηχανίας, αλλά το χαρούμενο γέλοιο των παιδιών όταν παίζουν, το ψιθύρισμα των φύλλων στο δάσος, το κελάρυσμα ενός ρυακίου, το ελαφρό χτύπημα της βροχής επάνω στη στέγη, το μαλακό ψιθύρισμα που κάνουν τα μικροκυματάκια επάνω στην ακτή, το τερέτισμα ενός γρύλλου, το άγριο γέλοιο μιας αγριόπαπιας σε κάποια μακρινή λίμνη. Όλα αυτά και πλήθος άλλων ήχων μεταδίδουν στον ακροατή μια ποικιλία από ευχάριστες διαθέσεις. Μαζί με το δώρο της ακοής, όλ’ αυτά είναι γενναιόδωρες προμήθειες του Ιεχωβά για την ευχαρίστησι της ακοής μας.

Και δεν είναι μήπως ένα έξοχο πράγμα το ότι είμεθα εξηρτισμένοι μ’ ένα μηχανισμό γεύσεως, με τον οποίο μπορούμε ν’ απολαμβάνωμε όλες τις λεπτές ουσίες κάθε τροφής; Πόσο διαφορετικά θα ήσαν τα πράγματα αν είχαμε πλασθή χωρίς την αίσθησι της γεύσεως! Η ώρα του φαγητού θα ήταν τότε απλώς η τροφοδότησις ενός φούρνου. Αντί τούτου, οι γευστικές απολήξεις επάνω στη γλώσσα μας ανιχνεύουν και μεταδίδουν στον εγκέφαλο μια ποικιλία αισθήσεων, οι οποίες χαρίζουν τόση αναψυχή και ικανοποιούν το υλικόν σώμα. Ασφαλώς υπάρχει κάθε λόγος για να προσφέρωμε ευχαριστίες στον Προμηθευτή, όχι μόνο για τα πράγματα που τρώγομε, αλλά, επίσης, για την ευχαρίστησι την προερχομένη από το να τρώγωμε που κατέστησε δυνατή για μας!

Στον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων βρίσκομε πολλές αιτίες για ευγνωμοσύνη. Μήπως δεν είναι ένα μεγάλο πράγμα το ότι ο Δημιουργός δεν κατεσκεύασε κάθε ανθρώπινο πλάσμα με τον ίδιο τύπο, με την ίδια έμφάνισι και την ίδια προσωπικότητα; Αντιθέτως, παρατηρούμε ότι ο καθένας έχει τη χαρακτηριστική του προσωπικότητα, χωρίς να μπορή ποτέ να χαθή μέσα σε μια ανιαρή ομοιομορφία μιας στρατιωτικοποιημένης μάζης. Γνήσια ευγνωμοσύνη στον Δημιουργό γι’ αυτό το σημείο εκδηλώνεται από εκείνους, οι οποίοι λαμβάνουν υπ’ όψιν τις διαφορές προσωπικότητος, και οι οποίοι δεν αναμένουν να συμμορφώνωνται οι άλλοι με τις δικές των προσωπικές απόψεις σε κάθε ζήτημα.

Στο σπίτι ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης μπορεί να παραγάγη μεγάλη ευτυχία. Όταν ένας σύζυγος φθάνη στο σπίτι από την εργασία, δεν είναι ανάγκη να παρατηρήση αμέσως τα πράγματα που δεν έκαμε η σύζυγός του. Βεβαίως συντελεί πολύ περισσότερο στην ειρήνη και την ανάπαυσι στο σπίτι, αν εκφράζη ευγνωμοσύνη και έπαινο για τα πράγματα, που αυτή έχει κάμει, οσοδήποτε μικρά και αν είναι! Και αυτή θα ενθαρρυνθή να κάνη ακόμη περισσότερα. Είναι βέβαιο ότι για τη σύζυγο και τα παιδιά ένα χαμόγελο ή μερικά χαρούμενα λόγια είναι πολύ περισσότερο εποικοδομητικά από μια συνοφρύωσι ή ένα γρυλλισμό.

Ομοίως όσον αφορά τη σύζυγο. Δεν είναι πολύ καλύτερο να προσφέρη στον σύζυγο, που επιστρέφει στο σπίτι, ένα θερμό, ευχάριστο χαιρετισμό, παρά ν’ αρχίζη αμέσως με μια μακρά ιστορία για τις αναποδιές και τις στενοχώριες της ημέρας; Ασφαλώς η σύζυγος, η οποία εκτιμά τον σύζυγό της, τον θέλει να είναι χαρούμενος όταν επιστρέφη σπίτι. Τότε, βεβαίως, δεν θα θελήση να επισωρεύη και άλλα προβλήματα επάνω σ’ εκείνα, με τα οποία αυτός αγωνίζεται στη διάρκεια της ημέρας. Γιατί να μην του μιλήση πρώτα για τα καλά πράγματα της ημέρας;

Οι γονείς μπορούν, επίσης, να είναι ευγνώμονες για τα παιδιά. Γιατί να τα βλέπουν απλώς ως μια ενόχλησι, την οποία πρέπει κανείς ν’ ανέχεται, όταν αυτά αποτελούν, πράγματι, κληρονομία από τον Ιεχωβά; (Ψαλμ. 127:3) Ευγνωμοσύνη για μια τέτοια κληρονομία αποδεικνύεται από αυτούς, οι οποίοι ανατρέφουν και εκπαιδεύουν τα τέκνα των με αγάπη, αγωνιζόμενοι να εναποτυπώσουν σ’ αυτά, επίσης, το πνεύμα της ευγνωμοσύνης. Έτσι, την ώρα του φαγητού, παραδείγματος χάριν, η κεφαλή του οίκου θα δώση ένα έξοχο παράδειγμα στα παιδιά με το να εκφράζη εκτίμησι για την τροφή, που παρατίθεται, ακόμη και όταν κάποιο από τα φαγητά είναι κατώτερο από ό,τι αυτός ανέμενε. Παράπονα και επικρίσεις μόνον θα τραυματίσουν, ενώ εκφράσεις εκτιμήσεως και ευγνωμοσύνης θα παρακινήσουν σε καλύτερες προσπάθειες.

Αντί να επιτρέπωμε στη διάνοια να προσκολλάται σε μικρές απογοητεύσεις, στα σφάλματα των άλλων, την αποτυχία σχεδίων, πόσο πιο ικανοποιητικό και συντελεστικό σε αγαλλίασι είναι να παραμένωμε στα καλά και ευχάριστα πράγματα, που μας περιβάλλουν και να εκφραζώμεθα κάπως γι’ αυτά! Ας μη θέτωμε την ευγνωμοσύνη μέσα σ’ ένα στενόν επενδύτη περιμένοντας να την εκφράσωμε μόνο, όταν κάποιος μας δείξη μια ειδική καλωσύνη. Αναγνωρίστε και τις μικρές υπηρεσίες, επίσης. Να είσθε γενναιόφρονες στην έκφρασι επαίνων.

Πράγματι, υπάρχουν πολλά, για τα οποία μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες, ακόμη και ανάμεσα σ’ αυτό το ιδιοτελές σύστημα πραγμάτων. Το ευγνώμον πνεύμα, όταν καλλιεργηθή κατάλληλα, θα μας βοηθήση ν’ αποφεύγωμε την αρνητική, τη μεμψίμοιρη και την επικριτική στάσι και θα μας φέρη μεγάλη ευτυχία και ικανοποίησι στη ζωή.