Γίνεσθε Φρόνιμοι​—Γίνεσθε Μακρόθυμοι

ΣΥΝΕΒΗ κάποιο θερμό ανοιξιάτικο βράδυ του περυσινού Απριλίου. Τέσσερα νεαρά αγόρια, μόλις της προεφηβικής ηλικίας, φώναζαν και θορυβωδώς έμπαιναν κι έβγαιναν από μια τριώροφο πολυκατοικία στο Μρονξ, της πόλεως Νέας Υόρκης. Ένας εργάτης των ταχυδρομείων, ο οποίος προσπαθούσε να κοιμηθή διότι εκτελούσε νυκτερινή εργασία, έσκυψε από το παράθυρό του τού δευτέρου ορόφου και φώναξε στα παιδιά: «Σταματήστε τον θόρυβο!» Τ’ αγόρια, όμως, τον αγνόησαν, κι έτσι κατέβηκε τις σκάλες μ’ ένα πιστόλι. Καθώς τα παιδιά άρχισαν να τρέχουν, αυτός πυροβόλησε μια φορά κι εχτύπησε ένα απ’ αυτά στη ράχι. «Το αγόρι έπεσε με το πρόσωπο στη γη μοιραία τραυματισμένο. Ένας γιατρός από το Νοσοκομείο Λίνκολν εβεβαίωσε τον θάνατό του.»​—Εφημερίς Τάιμς Νέας Υόρκης, 16 Απριλίου 1968.

Το να είναι ένας οξύθυμος μπορεί πράγματι, να έχη τραγικά αποτελέσματα. Αλλά ο θυμός αυτός καθ’ εαυτόν δεν είναι κατ’ ανάγκην κάτι κακό. Είναι πιθανόν να έχη δικαία αιτία. Δεν υπάρχει τίποτε το εσφαλμένο στο να θυμώση ή ν’ αγανακτήση ένας με τις αδικίες ή την περιφρόνησι των δικαιωμάτων ενός άλλου. Εξαιτίας της μεγάλης πονηρίας που υπάρχει στη γη, ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος είναι δίκαιος Κριτής, ‘οργίζεται καθ’ εκάστην.’ (Ψαλμ. 7:11) Ομοίως ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, επανειλημμένως όταν ήταν στη γη ωργίσθηκε ή αγανάκτησε, όπως όταν ωνόμασε τους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του «Υποκριτάς!» «Όφεις, γεννήματα εχιδνών»! Και μερικές φορές η οργή του εξεδηλώνετο με πράξεις, όπως όταν ανέτρεψε τις τράπεζες των αργυραμοιβών και με μαστίγιο από σχοινιά εξεδίωξε τους πωλητάς ζώων και τα ζώα των έξω από το ναό.​—Ματθ. 23:13-33· Ιωάν. 2:15-17.

Αλλά σε καμμιά περίπτωσι δεν επέτρεψαν ούτε ο Ιεχωβά ούτε ο Ιησούς Χριστός να τους καταλάβη η οργή. Δεν έχασαν ποτέ την ψυχραιμία των. Δεν αφήνουν να τους κυριαρχήση ο θυμός, αλλά τον κρατούν πάντοτε κάτω από πλήρη έλεγχο. Θα μπορούσε να λεχθή ότι ο θυμός των τους υπηρετεί ως δούλος. Ποτέ δεν τους κυριαρχεί ως το σημείο που να καταλήξη σε άσοφες ή άδικες ενέργειες. Είναι πάντοτε μακρόθυμοι.

Το να είναι ένας βραδύς σε οργή αποδίδεται στη Γραφή με τον όρον μακροθυμία. Η λέξις αυτή που συναντάται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές σημαίνει να είναι ένας αργός στον θυμό, το αντίθετο του οξύθυμος. Το να είναι ένας αργός στον θυμό δεν σημαίνει να παραμένη για μακρό διάστημα θυμωμένος, να πάσχη, διότι είναι δυνατόν ένας να πάσχη ή να υποφέρη από τον θυμό του κι εν τούτοις να μη είναι μακρόθυμος, αν εξάπτεται, στασιάζη και γίνεται ανυπόμονος με τον θυμό του. Το να είναι ένας μακρόθυμος σημαίνει να είναι υπομονητικός, βραδύς στο να θυμώνη, ανεκτικός, να συμβιβάζεται μ’ αυτό που ενοχλεί, προσβάλλει ή προκαλεί στενοχώρια. Σύμφωνα με μια αυθεντία στην Ελληνική, «μακροθυμία είναι η ιδιότης της αυτοσυγκρατήσεως μπροστά στην πρόκλησι, που δεν σπεύδει ν’ ανταποδώση ή να τιμωρήση αμέσως.» Είναι ένας από τους καρπούς του πνεύματος του Θεού.​—Γαλ. 5:22.

Τι μπορεί να βοηθήση ένα να υπερνικήση την τάσι να είναι ταχύς να ομιλήση και να ενεργήση σε ώρα θυμού; Εν πρώτοις, εξετάζοντας ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού για το παράδειγμα που έχει θέσει ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός, και όχι άλλος, στο ζήτημα της μακροθυμίας. Μολονότι αυτός είναι παντοδύναμος και έχει κάθε εξουσία και είναι τέλειος σε σοφία, δεν σπεύδει να ενεργήση επάνω στην οργή του. Όπως είπε ο προφήτης του Μωυσής: «Ιεχωβά, Ιεχωβά ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.» Ναι, επανειλημμένως «υπέφερε μετά πολλής μακροθυμίας σκεύη οργής κατεσκευασμένα εις απώλειαν.» Ανάμεσα στα πολλά παραδείγματα της μακροθυμίας του που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν είναι και η αναμονή του επί τόσο πολλά, πολλά χρόνια προτού επιφέρη τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε και προτού επιτρέψη να οδηγηθή το απειθές του έθνος Ισραήλ σ’ αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα.​—Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ· Ρωμ. 9:22· 1 Πέτρ. 3:20· 2 Χρον. 36:15, 16.

Επίσης υποβοηθεί στο να γίνη ένας μακρόθυμος το να εξετάση την άμεση συμβουλή που δίνει ο Λόγος του Θεού για το ζήτημα. Έτσι διαβάζομε ότι «ο οξύθυμος πράττει, αστοχάστως.» «Ο . . . οξύθυμος ανεγείρει την αφροσύνην αυτού.» «Ο θυμώδης άνθρωπος διεγείρει μάχας· ο δε μακρόθυμος καταπαύει έριδας.» «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον δυνατόν» ο οποίος δεν είναι, μακρόθυμος. «Είδες άνθρωπον ταχύν εις τους λόγους αυτού; περισσότερα ελπίς είναι εκ του άφρονος παρά εξ αυτού.»​—Παροιμ. 14:17, 29· 15:18· 16:32· 29:20.

Ναι, πρέπει ένας να λέγη στον εαυτό του πόσο άσοφο, πόσο ανόητο, πόσο μεγάλη αφροσύνη είναι να είναι οξύθυμος, και να στερήται εγκρατείας. Θυμωμένα λόγια μπορούν να επιφέρουν ρήξι σε φιλίες, μπορούν ν’ αναγκάσουν ένα να ζητήση συγγνώμη. Το να είναι ένας οξύθυμος μπορεί ακόμη να καταλήξη σε ισόβια θλίψι, όπως στην περίπτωσι του ταχυδρομικού εργάτου ο οποίος εφόνευσε το νεαρό αγόρι. Κάποτε ο προφήτης Μωυσής μίλησε κι ενήργησε βιαστικά σε κατάστασι θυμού, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη του επιτραπή να εισέλθη στη Γη της Επαγγελίας.​—Ψαλμ. 106:42, 33.

Ιδιαιτέρως πρέπει ένας να καταβάλλη προσπάθειες για την ιδιότητα της εγκρατείας. Μαθαίνοντας να ασκή εγκράτεια σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής, όπως το φαγητό, το ποτό, η αναψυχή και η διασκέδασις, θα βοηθηθή ν’ ασκή εγκράτεια κάτω από πίεσι. Όταν διαπιστώνετε ότι αρχίζετε να ενοχλήσθε, αποφασίστε να μη μιλήσετε ούτε να ενεργήσετε ωσότου ηρεμήσετε. Όπως συνεβούλευσε ο ψαλμωδός Δαβίδ: «Οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε· λαλείτε εν ταις καρδίαις υμών . . . και ησυχάζετε [σιωπάτε, ΜΝΚ].»​—Ψαλμ. 4:4.

Και πόσο βοηθεί την αγάπη προς τον πλησίον το να είναι ένας μακρόθυμος! Η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι «η αγάπη . . . δεν παροξύνεται . . . Πάντα ανέχεται, . . . πάντα υπομένει.» «Η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» Δηλαδή, η αγάπη συγχωρεί, αποφεύγει την ανταπόδοσι, με το να σπεύδη να τιμωρήση ένα άλλον.​—1 Κορ. 13:4, 5, 7· 1 Πέτρ. 4:8.

Μια άλλη βοήθεια είναι η συμπάθεια. Ο Λόγος του Θεού λέγει ότι «η φρόνησις του ανθρώπου συστέλλει τον θυμόν αυτού.» (Παροιμ. 19:11) Αν μπορούμε να βάλωμε τον εαυτό μας στη θέσι των άλλων, αυτό θα μας βοηθήση να κατανοούμε γιατί λέγουν και κάνουν ωρισμένα πράγματα και αυτό θα μας βοηθή να είμεθα μακρόθυμοι. Τότε αν μας λοιδορήσουν, αντί ν’ ανταποδώσωμε λοιδορώντας, θα ευλογήσωμε.​—1 Κορ. 4:12.

Όταν εξετάσωμε όλη την ενόχλησι που θα μπορούσε ν’ αποφευχθή αν οι άνθρωποι ήσαν απλώς μακρόθυμοι​—πράγμα που θα ήταν καλό ακόμη και για την υγεία των—​μπορούμε ν’ αντιληφθούμε πόσο αληθινή είναι η θεόπνευστη παροιμία: «Ο μακρόθυμος έχει μεγάλην φρόνησιν.»​—Παροιμ. 14:29.