Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς ένα άτομο ‘σημειώνεται’ με την έννοια που περιγράφεται στην επιστολή 2 Θεσσαλονικείς 3:14, 15;—Αμερικανική Σαμόα.

Ο απόστολος Παύλος έγραψε στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης: «Και εάν τις δεν υπακούη εις τον λόγον ημών τον διά της επιστολής, τούτον σημειώνετε· και μη συναναστρέφεσθε μετ’ αυτού, διά να εντραπή. Πλην μη θεωρείτε αυτόν ως εχθρόν, αλλά νουθετείτε ως αδελφόν.» (2 Θεσσ. 3:14, 15) Λίγο προηγουμένως στην επιστολή του είχε δώσει όμοιες οδηγίες, λέγοντας: «Σας παραγγέλλομεν δε, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να απομακρύνησθε από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος, και ουχί κατά την παράδοσιν την οποίαν παρέλαβε παρ’ ημών.» (Εδάφιον 6) Ο Παύλος κατόπιν προχώρησε για να τονίση την «παράδοσιν» που είχε ληφθή απ’ αυτόν και τους συντρόφους του με το παράδειγμα σκληρής εργασίας που είχαν δώσει οι αδελφοί όταν ήσαν εκεί στη Θεσσαλονίκη. Μολονότι οι περισσότεροι μέσα στην εκκλησία πήγαιναν καλά, υπήρχαν ωρισμένοι οι οποίοι τώρα ‘περιπατούσαν ατάκτως . . . μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι.’—Εδάφια 7-11.

Έτσι, αυτοί οι ‘άτακτοι’ δεν διέπρατταν σοβαρά παραπτώματα, όπως είναι η πορνεία, η ειδωλολατρεία ή ο εκβιασμός, παραπτώματα που θα ανάγκαζαν την εκκλησία να τους απομακρύνη, αν δεν μετανοούσαν, με το να τους αποκόψη. (1 Κορ. 6:9-13) Εν τούτοις, αυτά τα άτομα αποτελούσαν κακά παραδείγματα και μια βλαβερή επιρροή μέσα στην εκκλησία. Αυτοί δεν αντιπροσώπευαν, τουλάχιστον από ωρισμένες σημαντικές απόψεις, εκείνο που έπρεπε να είναι η γνήσια Χριστιανοσύνη. Η κακή διαγωγή των, μολονότι όχι αισχρή, δεν ήταν κάτι τόσο μικρό ή ασήμαντο ώστε να μπορή να την παραβλέψη ή να την καλύψη η αγάπη. (1 Πέτρ. 4:8) Γι’ αυτό ήταν ανάγκη να σημειώνωνται αυτοί. Αλλά ποιοι θα το έκαναν αυτό και πώς;

Σημειώστε ότι η επιστολή του Παύλου δεν απεστέλλετο σε κανένα επίσκοπο, όπως ήταν ο Τιμόθεος ή ο Τίτος, ούτε μνημονεύονται ειδικά οι επίσκοποι (όπως στην επιστολή προς Φιλιππησίους 1:1), αλλά η επιστολή απευθύνεται «προς την εκκλησίαν» γενικά. (2 Θεσσ. 1:1) Έτσι, αντί οι πρεσβύτεροι επισήμως και δημοσία να στιγματίζουν ωρισμένα άτομα ως ‘άτακτα,’ τα μέλη της εκκλησίας ατομικά θα έκαναν τη σημείωσι. Διότι η φράσις «τούτον σημειώνετε,» μεταφράζεται από άλλους: «Επισημαίνετε αυτόν καλώς» (Νέα Αγγλική Βίβλος)· «σημειώστε τον καλά» (Νέα Μετάφρασις Μπέρκλεϋ)· «λάβετέ τον υπό σημείωσιν» (Βίβλος της Ιερουσαλήμ)· «λάβετε ειδική σημείωσι αυτού του ανθρώπου» (Νέα Αμερικανική Στερεότυπος Βίβλος). Αυτοί θα τον ‘εσημείωναν’ με την έννοια που εννοούμε όταν λέμε, «Σημείωσε τα λόγια μου,» δηλαδή, λάβε ειδική σημείωσι τούτων.

Η επισήμανσις ή σημείωσις ωρισμένων ατόμων ως κακών παραδειγμάτων μπορεί να παρασταθή σε αντίθεσι με την ευνοϊκή σημείωσι που μνημονεύεται στον Ψαλμό 37:37. Εκεί ο ψαλμωδός προτρέπει: «Παρατήρει τον άκακον, [«σημείωνε τον άνθρωπον της ακεραιότητος,» (υποσημείωσις: «λάβε σημείωσιν»), Εταιρία Ιουδαϊκών Εκδόσεων] και βλέπε τον ευθύν, ότι εις τον ειρηνικόν άνθρωπον θέλει είσθαι εγκατάλειμμα.» Οι Χριστιανοί επίσης προτρέπονται να προσέχουν εκείνους που δίνουν ένα καλό παράδειγμα μεταξύ των παρατηρώντας τη διαγωγή των και μιμούμενοι την πίστι των. (Φιλιππ. 3:17· Εβρ. 13:7) Αυτό, φυσικά, δεν απαιτεί καμμιά δημόσια κατονομασία αυτών των καλών παραδειγμάτων. Η καλή διαγωγή των μιλεί μόνη της και γίνεται γνωστή στους παρατηρητάς. Έτσι, επίσης, γίνεται γνωστή και η κακή διαγωγή αυτών των ατάκτων και τα μέλη της εκκλησίας ατομικά τούς ‘επισημαίνουν’ λαμβάνοντάς τους υπό σημείωσιν ως ανθρώπους που δεν πρέπει να τους μιμούνται.

Σε ποιο βαθμό ‘δεν συναναστρέφονται’ αυτούς που ‘σημειώνουν’; Το εδάφιο 6 του ιδίου κεφαλαίου λέγει «να απομακρύνησθε [«να απέχετε,» Νέα Αμερικανική Στερεότυπος Βίβλος] από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος.» Η στάσις του ‘ν’ απομακρύνωνται’ είναι προφανώς σαν εκείνη που περιγράφεται στην επιστολή προς Γαλάτας 2:12. Εκεί αναφέρεται ότι ο Πέτρος εσφαλμένως σ’ αυτή την περίπτωσι «συνεστέλλετο και απεχώριζε εαυτόν» από τους ανθρώπους των εθνών, ενώ προηγουμένως συνήθιζε να συντρώγη μ’ αυτούς. Έτσι φαίνεται ότι τα μέλη της εκκλησίας έπαυαν να έχουν κοινωνικές σχέσεις μ’ εκείνους τους οποίους αυτοί οι ίδιοι ‘εσημείωναν’ και αυτό θα εγίνετο με τον σκοπό του να δείξουν ότι δεν επιδοκιμάζουν τις συνήθειες ή την πορεία που ακολουθούν εκείνοι.

Για να το επεξηγήσωμε, σε μία εκκλησία ωρισμένα άτομα μπορεί να παραλείπουν να προσέξουν τη Γραφική προειδοποίησι εν σχέσει με τις κοσμικές συναναστροφές, ίσως και ‘να δίνουν ραντεβού’ μ’ ένα άτομο που είναι άπιστο (1 Κορ. 7:39· 15:33· 2 Κορ. 6:14) Μπορεί να το κάνουν αυτό μολονότι τους δίδονται συχνά σχετικές συμβουλές. Οι πρεσβύτεροι, από το βήμα και με άλλον τρόπο, μπορεί να έχουν τονίσει τη συμβουλή και την προειδοποίησι της Γραφής για μια τέτοια διαγωγή, χωρίς εν τούτοις να κατονομάζουν και τα άτομα για τα οποία πρόκειται. Τι θα γίνη τότε; Τότε, αν ένα μέλος της εκκλησίας πλησιάζη και καλή κάποιους να μετάσχουν σε τέτοια κοσμική συναναστροφή, αυτοί που προσκαλούνται πρέπει να ‘σημειώνουν’ έναν τέτοιον ως ‘άτακτον’ απ’ αυτή την άποψι. Αυτοί βέβαια δεν θέλουν να τον συναναστρέφωνται στην πορεία του. Σε μερικές περιπτώσεις, οι γονείς μπορεί να κρίνουν αναγκαίο να διδάξουν τα τέκνα των να περιορίσουν τη συναναστροφή των με ωρισμένους νεαρούς της εκκλησίας οι οποίοι μπορεί να φαίνωνται ‘άτακτοι’ μ’ αυτούς τους τρόπους. Οι πρεσβύτεροι, φυσικά, πρέπει να προσέχουν να μη χρησιμοποιούν τέτοια άτομα ως υπόδειγμα κάποιας ικανότητος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι αδελφοί θ’ αρνούνται να χαιρετήσουν ένα τέτοιο άτομο σαν να ήταν από τα άτομα που περιγράφονται στην επιστολή 2 Ιωάννου 9-11. Όταν είναι σ’ ένα τόπο Χριστιανικής συναθροίσεως, πρέπει να τον υποδέχωνται και να τον μεταχειρίζωνται με αδελφικό τρόπο. Αλλά πρέπει να έχουν υπ’ όψιν το κακό του παράδειγμα και την παράλειψί του ν’ ανταποκρίνεται στις συμβουλές και, όταν παρέχεται η κατάλληλη ευκαιρία, να τον ‘νουθετούν ως αδελφό.’ Και, φυσικά, είναι ιδιαίτερα ουσιώδες να δίνουν οι ίδιοι ένα καλό παράδειγμα σ’ αυτό το ζήτημα.—Τίτον 2:7, 8.

Υπάρχει, λοιπόν, διαφορά μεταξύ αυτών που ‘σημειώνονται’ και εκείνων που μπορεί να έχουν διαπράξει σοβαρά αμαρτήματα, αλλ’ οι οποίοι δεν έχουν αποκοπή λόγω της ειλικρινούς μετανοίας των; Ναι υπάρχει. Είναι αλήθεια ότι αυτοί οι τελευταίοι μπορεί να έχουν επιπληχθή δημοσία, σύμφωνα με την επιστολή 1 Τιμόθεον 5:20, αλλά έχουν ήδη αναγνωρίσει την εσφαλμένη πορεία τους, αισθάνθηκαν εντροπή γι’ αυτή και μετενόησαν. Αυτό δεν είναι το ίδιο μ’ εκείνους που είναι ανάγκη να ‘σημειώνωνται.’ Είναι για τον λόγον ακριβώς ότι αυτοί δεν αναγνωρίζουν τη σφαλερή των πορεία ώστε να μετανοήσουν απ’ αυτή και να εντραπούν και γι’ αυτό οι αδελφοί παύουν να τους συναναστρέφωνται σε περιπτώσεις εκτός άλλες από τις αναγκαίες, όπως στις Χριστιανικές συναθροίσεις.

Αυτή η ‘σημείωσις’ δεν σημαίνει ότι ‘κρίνομε’ τους αδελφούς μας—διαγράφοντάς τους από Χριστιανούς ή από μαθητάς του Χριστού ή αδελφούς. Ούτε τους κρίνομε σε πράγματα που είναι αποκλειστικά ζητήματα ατομικής συνειδήσεως. (Ρωμ. 14:10) Αντιτιθέμεθα σε μια ιδιαίτερη συνήθεια ή πορεία που είναι σαφώς ενάντια στις αρχές της Αγίας Γραφής. Αν αυτά τα άτομα υπερνικήσουν αυτές τις συνήθειες είμεθα ευτυχείς να τους βλέπωμε ως άτομα που δεν έχουν πια ανάγκη να ‘σημειωθούν’ και θα είμεθα ευτυχείς να μπορούμε να τους συναναστρεφώμεθα ελεύθερα.

Δεν πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιήσωμε την αποστολική, αυτή σύστασι ως λόγον για να περιφρονούμε ή να φερώμεθα ψυχρά σε κάποιο άτομο που δεν βρίσκεται ακριβώς στο ύψος εκείνου που εμείς προσωπικά θεωρούμε ως ‘ιδεώδη’ πορεία ή παράδειγμα. Μερικοί είναι νέοι στην πίστι και πρέπει πολλά να μάθουν. Πρέπει να τους φερώμεθα με ευγένεια και υπομονή. (Ρωμ. 14:1-4· 15:1) Μπορεί, λοιπόν, κανείς να ρωτήση, ‘Είναι αυτό το άτομο πραγματικά ‘άτακτο’ σε βαθμό που θα ήταν λογικό να του αξίζη μια τέτοια σημείωσις;’ Ένα συμπτωματικό μικρό ολίσθημα στη διαγωγή του δεν είναι το ίδιο με το ν’ ακολουθή κανείς σταθερά μια πορεία που δεν εναρμονίζεται με τη σαφή Γραφική συμβουλή. Επίσης θα ήταν ανάγκη να δείχνωμε εκτίμησι όταν ένας ευσυνείδητα καταπολεμά μια αδυναμία και ειλικρινά θέλει να βελτιωθή. Θέλομε να προστατεύωμε την πνευματική μας υγεία και εκείνη των αδελφών μας. Ωστόσο, θέλομε επίσης να «ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων,» δείχνοντας αληθινή αγάπη και ενδιαφέρον μεταξύ μας.—Ρωμ. 14:19.