Η Ευλογία της Αδελφικής Ενότητος
Η ΕΝΟΤΗΤΑ είναι ασφαλώς μια ευλογία. Μέσω της ενωμένης προσπάθειας πολλών, μπορούν να επιτευχθούν πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί να επιτύχη ένα μόνο άτομο. Όταν οι άνθρωποι τα πάνε καλά μεταξύ τους, βρίσκουν μεγάλη χαρά στο να εργάζωνται μαζί.
Ο Δαβίδ έγραψε κάτω από έμπνευσι για την ευλογία της αδελφικής ενότητας. Επειδή όλοι οι Ισραηλίτες ήσαν απόγονοι ενός ανδρός, του Ιακώβ, τα λόγια του Δαβίδ στον Ψαλμό 133 εφαρμόζοντο πράγματι σ’ ολόκληρο το έθνος. Σήμερα, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί αποτελούν μέλη μιας παγκόσμιας αδελφότητας κι’ έτσι πρέπει να προσπαθούν να διατηρούν τη θαυμάσια ενότητα που περιγράφει ο ψαλμωδός. «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί· είναι ως το πολύτιμον μύρον επί την κεφαλήν, το καταβαίνον επί τον πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών· το καταβαίνον επί το στόμιον του ενδύματος αυτού· ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών· διότι εκεί διώρισεν ο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος.»—Ψαλμ. 133:1-3.
Όταν όλες οι φυλές του Ισραήλ έρχονταν στην Ιερουσαλήμ για τις τρεις ετήσιες εορτές, είχαν την ευκαιρία να συγκατοικήσουν με ενότητα. Μολονότι προήρχοντο από διάφορες φυλές, αποτελούσαν μια οικογένεια αδελφών. Η συνύπαρξίς τους είχε μια ευχάριστη και υγιά επίδρασι. Το αποτέλεσμα αυτής της συγκατοικήσεως με ενότητα έμοιαζε μ’ ένα καλό λάδι χρίσματος—ένα αναζωογονητικό υλικό με έντονο κι’ ευχάριστο άρωμα. Το λάδι που χυνόταν στο κεφάλι του Ααρών έρρεε μέχρι τη μακριά γενειάδα του και κατέβαινε ως το γιακά του ενδύματός του. Με όμοιο τρόπο, το υγιές αποτέλεσμα της συνυπάρξεως των Ισραηλιτών είχε μια διεισδυτική επίδρασι, που διαπερνούσε όλο το συγκεντρωμένο λαό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη διάλυσι των παρεξηγήσεων και την απομάκρυνσι των προκαταλήψεων. Ήταν σαν το καλό λάδι να είχε εισχωρήσει παντού. Η τιμή γι’ αυτό, φυσικά, αποδίδετο στον Ιεχωβά Θεό από τον οποίο ρέουν όλες οι ευλογίες.
Ομοίως, όταν υπάρχη μεταξύ των Χριστιανών τέτοια αδελφική ενότητα σαν αυτή που περιγράφει ο ψαλμωδός, δεν υπάρχουν φιλονικίες, γκρίνιες ή συνεχή παράπονα. Αλλά η συντροφιά τους είναι καλή, υγιής και επωφελής. Ενωμένοι με το δεσμό της αγάπης, ενδιαφέρονται ζωηρά ο ένας για τον άλλο και απολαμβάνουν τη συντροφιά τους. Η ενότητά τους τούς φέρνει χαρά και απόλαυσι, λόγω της αμοιβαίας ενθαρρύνσεως και εποικοδομήσεως που προκύπτει. Οποιεσδήποτε παρεξηγήσεις ή δυσκολίες μπορούν να απομακρυνθούν καθώς όλοι ενωμένα πλησιάζουν τον Ιεχωβά Θεό με ταπεινότητα, επιθυμώντας την κατεύθυνσι, τη βοήθεια και τη συγχώρησί του για τις παραβάσεις τους.
Η συγκατοίκησις του Ισραήλ με ενότητα, έμοιαζε επίσης με τη δρόσο του Όρους Αερμών. Αυτό το όρος, έχοντας υψόμετρο 2.700 και πλέον μέτρα (9.000 πόδια) πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης, χιονοσκεπάζεται σχεδόν όλο το χρόνο. Η χιονισμένη κορυφή του Αερμών βοηθά στην υγροποίησι των ατμών της νύχτας και μ’ αυτό τον τρόπο παράγει την άφθονη δρόσο που συντηρεί τη βλάστησι στη διάρκεια της μακράς περιόδου ξηρασίας. Ο ψυχρός αέρας που πνέει από την οροσειρά του Αερμών μπορεί επίσης να μεταφέρη τους ατμούς προς νότο μέχρι το Όρος Σιών, και εκεί να τους υγροποίηση σαν δρόσο. Έτσι, ο ψαλμωδός ορθά μίλησε για την ‘δρόσο του Αερμών την καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών.’ Η εικόνα παρουσιάζει την καθοδική επίδρασι, την αναζωογονητική επίδρασι, που συμβάλλει στη διατήρησι της βλαστήσεως.
Η ενότητα των Χριστιανών αδελφών είναι το ίδιο ακριβώς ευχάριστη. Κι αυτή, επίσης, έχει τη δύναμι να διατηρεί τη ζωή. Αυτό συμβαίνει επειδή, πολλοί άνθρωποι όταν παρατηρούν την αγάπη που υπάρχει μεταξύ των αληθινών δούλων του Θεού σήμερα, αρχίζουν να διερωτώνται για την πηγή αυτής της ενότητας. Η έρευνά τους έπειτα, τούς κάνει ν’ αρχίζουν να βαδίζουν στο δρόμο που οδηγεί στη ζωή.
Πριν ιδρυθή η Χριστιανική εκκλησία, η Σιών, ή Ιερουσαλήμ, ήταν το κέντρο της αληθινής λατρείας. Έτσι, επειδή αυτός ήταν ο τόπος που ο Ιεχωβά Θεός είχε εκλέξει, εκεί ο Ύψιστος διέταξε να υπάρχουν οι ευλογίες. Εκείνος, η Πηγή όλων των ευλογιών, κατοικούσε αντιπροσωπευτικά στο αγιαστήριο της Ιερουσαλήμ· έτσι μπορούσε να λεχθή ότι οι ευλογίες προέρχονταν από κει. Μ’ αυτή την έννοια, ολόκληρη η ζωή του έθνους Ισραήλ συνδεόταν με την Ιερουσαλήμ, ή τη Σιών.
Επειδή η αληθινή λατρεία δεν εξαρτάται πια από κάποια γεωγραφική τοποθεσία, η αγάπη μεταξύ των δούλων του Θεού πρέπει να είναι έκδηλη παντού. (Ιωάν. 4:21, 23, 24) Αυτή η αγάπη είναι εκείνο που διακρίνει πράγματι τους γνήσιους μαθητές του Ιησού Χριστού. Ο Υιός του Θεού είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:35) Ασφαλώς, πρέπει να εργαζώμαστε σκληρά για να εκδηλώνωμε αυτή την αγάπη, έτσι ώστε η ενότητά μας με τους ομοπίστους μας να μπορεί να παρομοιωθή με το εύοσμο λάδι χρίσματος και την αναζωογονητική δρόσο του Όρους Αερμών.