Όταν η Συμφορά Κτυπά
ΗΤΑΝ φανερό πως η οικογένεια δεν ήταν πλούσια υλικά. Εν τούτοις είχαν πολλά για τα οποία να είναι ευγνώμονες. Η γη τους ήταν παραγωγική, το κλίμα ήταν ευχάριστα θερμό τον περισσότερο χρόνο, και ζούσαν σε μια ιδεώδη τοποθεσία.
Η πόλη τους η Ναΐν ήταν όμορφα τοποθετημένη στην εύφορη πεδιάδα της Εσραελών στη βορειοδυτική πλευρά του Λόφου Μορέχ. Από το σπίτι τους η οικογένεια μπορούσε να βλέπει πέρα από την πράσινη κοιλάδα τους όμορφους καταπράσινους λόφους της Γαλιλαίας που ήταν μόνο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα. Και πέρα στο βάθος μπορούσαν να βλέπουν να υψώνονται επιβλητικά η χιονοσκέπαστη κορφή του Όρους Αερμών και τα όρη του Λιβάνου. Πόσο ευχάριστο ήταν στο τέλος της μέρας να κάθονται πάνω στην ταράτσα του σπιτιού και να βλέπουν το σκηνικό—μόνοι τους οι τρεις τους—ο άνδρας, η γυναίκα του και ο μικρός γιος τους!
Τότε μια μέρα η συμφορά χτύπησε—ο άνδρας πέθανε. Τι πικρή πείρα! Τώρα δεν θ’ απολάμβαναν πια και οι τρεις μαζί τα ειρηνικά εκείνα βράδυα. Αλλά η γυναίκα παρηγοριόταν με το γεγονός ότι είχε ακόμη το γιο της. Οι ελπίδες της, οι επιθυμίες της και οι φιλοδοξίες της ήταν όλες συγκεντρωμένες στο μέλλον του. Με τον τρόπο αυτό ξαναβρήκε νόημα και σκοπό στη ζωή.
Τότε όμως η συμφορά ξαναχτύπησε ακόμη μια φορά. Ο γιος πέθανε. Τώρα δεν υπήρχε κανείς για να μπορέσει να βρει παρηγοριά. Η θλίψη της χήρας ήταν μεγάλη καθώς το πτώμα του γιου της ετοιμαζόταν για ταφή.
Ίσως να έχετε αισθανθεί το άδειο αίσθημα που έρχεται με τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου. Πόσο καταθλιμμένος και στο έπακρο αβοήθητος μπορεί να αισθανόσαστε! Ο θάνατος είναι πραγματικά ένας πικρός εχθρός. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ένα άτομο ενδιαφέρεται πάρα πολύ για το μέλλον των νεκρών. Υπάρχει πραγματικά καμιά ελπίδα γι’ αυτούς;
Φαντασθήτε να μπορούσε να έρθει κάποιος και να πιάσει το χέρι του αγαπημένου σας και να σας τον δώσει και πάλι πίσω ζωντανό και υγιή. Τι χαρά θα είχατε! Πόσο θαυμάσιο θα ήταν αυτό!
‘Μα αυτό είναι αδύνατο,’ μπορεί να πείτε. Αλήθεια, ποτέ δεν συνέβη στη ζωή μας. Κι όμως έχει συμβεί προηγουμένως. Γυναίκες έχουν λάβει πίσω τους νεκρούς τους με ανάσταση.
Πότε συνέβη αυτό; Γιατί μπορούμε να το πιστεύουμε; Τι σημαίνει αυτό για μας σήμερα;