Τι Μπορούμε να Μάθουμε από τη Δημιουργία του Θεού;

ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ προσανατολίζονται χρησιμοποιώντας δέσμες μαγνητικών κρυστάλλων που βρίσκονται στο κεφάλι τους και στο σβέρκο τους. Ορισμένα ψάρια παράγουν ηλεκτρισμό. Διάφορες ποικιλίες πουλιών αφαιρούν το περίσσιο αλάτι από το θαλασσόνερο που πίνουν. Μερικά οστρακοειδή έχουν κοιλότητες που μπορούν να γεμίζουν είτε με νερό ώστε να καταδυθούν είτε με αέριο ώστε να αναδυθούν πάλι στην επιφάνεια.

Ναι, είτε το συνειδητοποιεί ο άνθρωπος είτε όχι, κάθε φορά που χρησιμοποιεί πυξίδα, παράγει ηλεκτρισμό, σχεδιάζει ένα υποβρύχιο ή αφαλατώνει το θαλασσόνερο, στην πραγματικότητα απλώς και μόνο μιμείται τη δημιουργία του Θεού.

Πράγματι, η δημιουργία του Θεού παρέχει τόσα πολλά διδάγματα για τον άνθρωπο ώστε αποκαλείται μερικές φορές «το βιβλίο της φύσης». Για παράδειγμα, η βιονική είναι ένας κλάδος της επιστήμης που ασχολείται με την πρακτική εφαρμογή των συστημάτων που βρίσκονται στη δημιουργία. Αυτά περιλαμβάνουν την κατασκευή φτερών για αεροπλάνα με χαρακτηριστικά σαν κι αυτά των φτερών των πουλιών, τη διαμόρφωση υποβρυχίων όμοιων στο σχήμα με τα δελφίνια, και τη σχεδίαση τσιμεντένιων οικοδομημάτων με βάση τα κόκαλα του ανθρώπου. Αλλά, είναι οι τεχνικές γνώσεις το μόνο που έχει να μας προσφέρει «το βιβλίο της φύσης»;

Όχι, μερικές φορές μας παρέχει επίσης πρακτικά διδάγματα ηθικής φύσης. Για παράδειγμα, το βιβλίο των Παροιμιών της Αγίας Γραφής, αναφερόμενο στο ένστικτο της εργατικότητας των μυρμηγκιών, μας συμβουλεύει: «Ύπαγε προς τον μύρμηκα, ω οκνηρέ· παρατήρησον τας οδούς αυτού και γίνου σοφός· όστις μη έχων άρχοντα, επιστάτην ή κυβερνήτην, ετοιμάζει την τροφήν αυτού το θέρος, συνάγει τας τροφάς αυτού εν τω θερισμώ».—Παροιμίαι 6:6-8.

Ωστόσο, η ηθολογία, η επιστήμη που ισχυρίζεται ότι αντλεί διδάγματα από τη συμπεριφορά των ζώων, έχει τους περιορισμούς της. Η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν μπορεί να τοποθετηθεί στην ίδια ακριβώς κατηγορία με αυτή των ζώων. Πρέπει να ληφθούν υπόψη οι αξιοσημείωτες διαφορές που υπάρχουν, όπως η γλώσσα και ο απείρως πολυπλοκότερος νους του ανθρώπου. Όπως έθεσε το ζήτημα ένας επιστήμονας: «Δεν είμαστε απλώς εξυπνότεροι πίθηκοι». Οι διάνοιές μας «μάς καθιστούν ποιοτικά διαφορετικούς από κάθε άλλη μορφή ζωής».

Επιπλέον, υπάρχουν μερικά ερωτήματα που δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαντηθούν αποκλειστικά και μόνο με την προσεκτική μελέτη της δημιουργίας. Ερωτηματικά όπως τα εξής: Έχει σκοπό η ζωή; Υπάρχει Θεός, και αν ναι, ενδιαφέρεται για μας; Ας δούμε τώρα αν μπορούν να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 3]

Η Δημιουργία Προηγήθηκε: Ηχητικός Ανιχνευτής

Οι νυχτερίδες διαθέτουν ένα σύστημα παρόμοιο με ηχητικό ανιχνευτή που τις καθιστά ικανές να προσδιορίζουν και να ακολουθούν τις κινήσεις της λείας τους, εκπέμποντας ήχους και αναλύοντας την ηχώ τους. Κάποιο λεπιδόπτερο όμως (Αρκτία) διαθέτει ένα σήμα παρεμβολής το οποίο εκπέμπει κύματα παρόμοια με αυτά του εχθρού του. Όταν η νυχτερίδα λαβαίνει το σήμα, δεν προλαβαίνει να αναλύσει αν είναι εμπόδιο ή όχι, και γι’ αυτό αποφεύγει συστηματικά το λεπιδόπτερο.

Ο καθηγητής Τζέιμς Φούλαρντ, του Πανεπιστημίου του Τορόντο στον Καναδά, εκφράζει το θαυμασμό του, λέγοντας: «Το εκπληκτικό είναι ότι τόσο οι νυχτερίδες όσο και τα λεπιδόπτερα χρησιμοποιούν έναν πολύ περιορισμένο αριθμό νευρικών κυττάρων για να επεξεργαστούν ολόκληρο τον όγκο των πληροφοριών και για να λάβουν μέσω του νευρικού συστήματος όλες αυτές τις αποφάσεις. Επιδεικνύουν έναν βαθμό οικονομίας και πολυπλοκότητας που θα τον ζήλευαν όσοι ασχολούνται με τις στρατηγικές του εναέριου πολέμου».

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 4]

Η Δημιουργία Προηγήθηκε: Καταδυτικός Κώδωνας

Κατά τις αρχές του 16ου αιώνα, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι λέγεται ότι εφεύρε μια συσκευή κατάδυσης. Όμως, μια αράχνη Argyroneta aquatica [Αργυρονίτης], είχε ήδη τελειοποιήσει ένα σύστημα για να αναπνέει κάτω από το νερό. Όπως εξηγεί η Αντρέ Τετρί στο βιβλίο της Les outils chez les êtres vivants (Εργαλεία που Χρησιμοποιούνται από Ζωντανά Όντα), αυτή η αράχνη «ζει σε ήσυχα ρέματα ανάμεσα σε υδρόβια φυτά που βρίσκονται κάτω από το νερό και υφαίνει ανάμεσά τους ένα λεπτό οριζόντιο ιστό, που κρατιέται χαλαρά στη θέση του από ένα πλήθος από ίνες. Όταν επιστρέφει στην επιφάνεια . . . η αράχνη, με ένα απότομο τίναγμα, δεσμεύει μια φυσαλίδα αέρα στο υδατοστεγές τρίχωμα της κοιλιάς της . . . Κατεβαίνει κάτω και πάλι και ελευθερώνει τη φυσαλίδα κάτω από τον αραχνοΰφαντο ιστό της. Η φυσαλίδα ανυψώνεται και σχηματίζει ένα μικρό εξόγκωμα στον ιστό». Με επανειλημμένα ταξιδάκια, η αράχνη συγκεντρώνει αρκετό αέρα ώστε να περάσει τη μέρα της κάτω από τον «κώδωνά» της, όπου τρώει τη λεία που έπιασε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σχετικά μ’ αυτό η Τετρί προσθέτει: «Άρα λοιπόν, οι ανθρώπινες συσκευές κατάδυσης, έχουν το αντίστοιχό τους στα πιο εξειδικευμένα πρότυπα που παρατηρούνται στη φύση».