«Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί»

Ασσυρία—Μια Μιλιταριστική Αυτοκρατορία

Ο ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ κατέχει σήμερα μια εξέχουσα θέσι στον κόσμο. Ο γενικός κανών είναι ότι η εθνική ασφάλεια εξαρτάται από τη στρατιωτική ισχύ. Υπέρογκα χρηματικά ποσά δαπανώνται για τη διατήρησι των στρατιωτικών δυνάμεων και εξοπλισμών. Μερικές φορές τα ηνία της κυβερνήσεως είναι στα χέρια της στρατιωτικής εξουσίας.

Ο μιλιταρισμός, φυσικά, δεν είναι κάτι νέο. Από τις αυτοκρατορίες που εκυριάρχησαν στους αρχαίους χρόνους, η Ασσυρία προέχει σε εξέχοντα βαθμό σαν μια στρατιωτική αυτοκρατορία. Υπήρξε μια εποχή που το όνομα «Ασσυρία» διεσκόρπιζε τον τρόμο στις καρδιές των ανθρώπων. Πόλεις, βασίλεια και έθνη υπέκυπταν στα προελαύνοντα στρατεύματά της. Τον όγδοο αιώνα π.Χ. ο Ασσύριος μονάρχης Σενναχειρίμ, μέσω του αντιπροσώπου του Ραβ-σάκη εκαυχήθη: «Μήπως ελύτρωσέ τις τωόντι εκ των θεών των εθνών την γην αυτού εκ της χειρός του βασιλέως της Ασσυρίας;»—2 Βασιλ. 18:33.

Ήταν πραγματικά σκληρή η μεταχείρισις με την οποία οι Ασσύριοι συμπεριεφέροντο στους αιχμαλώτους πολέμου. Μερικοί εκαίοντο ή εγδέρνοντο ζωντανοί. Άλλους τους διατρυπούσαν με τις μύτες αιχμηρών πασσάλων, οι οποίοι διαπερνούσαν ολόκληρο το σώμα τους από την κοιλιά τους έως την κοιλότητα του στήθους. Ακόμη, άλλους τους ετύφλωναν ή τους απέκοπταν τις μύτες, τα αυτιά και τα δάκτυλά τους. Συχνά οι αιχμάλωτοι εσύροντο από σχοινιά συνδεδεμένα με άγκιστρα που διατρυπούσαν την μύτη ή τα χείλη τους.

Η γνώσις του τρόπου με τον οποίο οι Ασσύριοι μεταχειρίζονταν εκείνους που προέβαλλαν επίμονη αντίστασι, τους προσέθετε αναμφιβόλως ένα στρατιωτικό πλεονέκτημα. Πολλές πόλεις συνθηκολογούσαν, επειδή ακριβώς εφοβούντο μήπως γίνουν θύματα της Ασσυριακής σκληρότητος. Έτσι, με συγκριτικώς μικρή προσπάθεια οι Ασσύριοι επετύγχαναν τον αντικειμενικό τους σκοπό, δηλαδή, την είσπραξι φόρου υποτελείας από τους λαούς που είχαν υποτάξει. Επί πλέον, επέτρεπαν σε τέτοιους υποτελείς λαούς να έχουν κάποια σχετική εξουσία. Αυτό, από μερικές απόψεις ομοιάζει με την τακτική των ισχυρών συγχρόνων κρατών που δεν είναι επιθετικά όσον καιρό τα εμπορικά τους συμφέροντα σε άλλες χώρες είναι εξησφαλισμένα.

Αρχαίες Ασσυριακές επιγραφές, που έχουν ανακαλυφθή, περιγράφουν εκτεταμένα τα στρατιωτικά επιτεύγματα. Οι βασιλείς εκαυχώντο αναιδώς για τους πολέμους των και τα σαδιστικά βασανιστήρια, και οι πολεμικές σκηνές ήταν συχνά το θέμα των αναγλύφων που διακοσμούσαν τα μεγαλοπρεπή τους ανάκτορα. Κρίνοντας με βάσι τα αρχαιολογικά ευρήματα, ο Σερ Άουστεν Λέιγιαρντ παρετήρησε:

«Το εσωτερικό των Ασσυριακών ανακτόρων θα πρέπει να ήταν τόσο μεγαλοπρεπές όσο και επιβλητικό. . . . [Στην πρώτη αίθουσα] μάχες, πολιορκίες, θρίαμβοι, ανδραγαθήματα κυνηγίου, θρησκευτικές τελετές, είχαν απεικονισθή στους τοίχους, σκαλισθή σε αλάβαστρο, και χρωματισθή με λαμπρά χρώματα. Κάτω από κάθε εικόνα ήσαν χαραγμένα, με γράμματα έντονα από λαμπερό χαλκό, περιγραφές που επεξηγούσαν τις σκηνές που απεικόνιζαν. Επάνω από τα γλυπτά ήσαν ζωγραφισμένα άλλα γεγονότα—ο βασιλεύς παρακολουθούμενος από τους ευνούχους και τους πολεμιστάς του, να παραλαμβάνη τους αιχμαλώτους του, να συμμαχή με άλλους μονάρχες, ή να εκτελή κάποιο ιερό καθήκον. Αυτές οι παραστάσεις είχαν εγκλεισθή σε χρωματιστά πλαίσια με περίτεχνα και κομψά σχέδια. Το εμβληματικό δένδρο, οι πτερωτοί ταύροι και τα τερατώδη ζώα ήσαν περίοπτα ανάμεσα στις διακοσμήσεις. Στο τέλος της αιθούσης υπήρχε η κολοσσιαία εικόνα του βασιλέως την ώρα που ελάτρευε την υπέρτατη θεότητα, ή καθώς ελάμβανε από τον ευνούχο του το ιερό κύπελλο. Παρηκολουθείτο από πολεμιστάς που κρατούσαν τα όπλα του, και από τους ιερείς ή εξέχουσες θεότητες.»

Καθώς είναι προφανές απ’ αυτή την περιγραφή, ο πόλεμος ήταν στενά συνδεδεμένος με τη θρησκεία. Ο Ασσύριος βασιλεύς ήταν αρχιερεύς του υπερτάτου Ασσυριακού θεού Ασσούρ, και ο πόλεμος αποτελούσε την πλέον αληθινή έκφρασι της εθνικής θρησκείας. Σχετικά με τις πολεμικές του υποθέσεις ο Βασιλεύς Φεγλάθ-φελασάρ είπε: «Ο Κύριός μου, ο Ασσούρ, με παρώτρυνε.» Στα χρονικά του, ο Ασσύριος μονάρχης Σαρδανάπαλος έγραψε: «Κατά διαταγήν των Ασσούρ, Σιν, Σαμάς, Ραμμάν, Βηλ, Ναβού, της Αστάρτης της Νινευή, των Νενίβ, Νεργκάλ και Νουσκού, εισεχώρησα στη γη των Μαναΐ και προήλασα μέσα σ’ αυτήν θριαμβευτικά.» Ο Βασιλεύς Σαργών τακτικά επεκαλείτο τη βοήθεια της θεάς Αστάρτης προτού πάη στον πόλεμο. Τα Ασσυριακά στρατεύματα εβάδιζαν πίσω από τα ομοιώματα των θεών, τα οποία ήσαν ξύλινα ή μεταλλικά σύμβολα επάνω σε πασσάλους. Μεγάλη σπουδαιότης απεδίδετο στους οιωνούς. Αυτοί καθωρίζοντο εξετάζοντας το συκώτι των θυσιασθέντων ζώων, παρατηρώντας το πέταγμα των πουλιών ή μελετώντας την θέσι των πλανητών.

Οι ιερείς ωφελούντο από τις Ασσυριακές νίκες και γι’ αυτό εμπράκτως ενεθάρρυναν τους πολέμους. Ο Γ. Β. Ράιτ στο βιβλίο του Αρχαίες Πόλεις παρατηρεί: «Ο πόλεμος ήταν η επιχείρησις του έθνους, και οι ιερείς ήσαν συνεχείς υποκινηταί του. Αυτοί συντηρούνταν κυρίως από τα λάφυρα των κατακτήσεων, από τα οποία ένα καθωρισμένο ποσοστό εδίνετο πάντοτε σ’ αυτούς προτού οι άλλοι τα μοιρασθούν, διότι αυτή η φυλή των λεηλατών ήταν εξαιρετικά θρησκευόμενη.

Με αυτό το ιστορικό φόντο υπ’ όψιν, μπορεί εύκολα να κατανοηθή ο λόγος για τον οποίον η Βίβλος αναφέρεται στην Ασσυριακή πρωτεύουσα Νινευή ως την «πόλιν των αιμάτων.» (Ναούμ 3:1) Ο Ιεχωβά Θεός ανέχθηκε επί μακρόν χρόνο αυτή την πόλι, στην πραγματικότητα ολόκληρη την Ασσυριακή Αυτοκρατορία. Αλλά, χρησιμοποιώντας τους προφήτες του, προείπε τον χρόνο που η Νινευή θα καθίστατο έρημος. Επί παραδείγματι, ο προφήτης Σοφονίας αναφερόμενος στο τι ο Ιεχωβά θα έκανε, έγραψε υπό έμπνευσιν: «Και θέλει εκτείνει την χείρα αυτού κατά του βορρά, και αφανίσει την Ασσυρίαν· και θέλει καταστήσει την Νινευή εις αφανισμόν, τόπον άνυδρον ως η έρημος. Και ποίμνια θέλουσιν βόσκεσθαι εν μέσω αυτής, πάντα τα ζώα των εθνών.»—Σοφον. 2:13, 14.

Αυτό εκπληρώθηκε όταν οι ενωμένες στρατιωτικές δυνάμεις του Ναβοπολασσάρου βασιλέως της Βαβυλώνος και του Κυαξάρου του Μήδου επολιόρκησαν και κατέλαβαν τη Νινευή. Είναι φανερό ότι η πόλις είχε πυρποληθή, διότι πολλά Ασσυριακά ανάγλυφα έχουν ζημιά ή κηλίδες από φωτιά και καπνό. Σχετικά με τη Νινευή, τα Βαβυλωνιακά Χρονικά αναφέρουν: «Τα πλούσια λάφυρα τής πόλεως και του ναού διηρπάγησαν, και η πόλις μετετράπη σε σωρό ερειπίων.» Έτσι, με την ερήμωσι της πρωτευούσης της Νινευή, η ισχυρή Ασσυριακή Αυτοκρατορία έφθασε σ’ ένα άδοξο τέλος. Έως σήμερα η Νινευή παραμένει μια άγονη έρημος. Την άνοιξι, ποίμνια βόσκουν πλησίον ή επάνω στον λόφο «Κουγιουντζίκ,» τον έναν από τους δύο λόφους που σημειώνουν την τοποθεσία της αρχαίας πόλεως.

Πόσο δυνατά το τέλος της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας βεβαιώνει την αληθινότητα του Λόγου του Θεού, καθώς και το γεγονός ότι η στρατιωτική δύναμις δεν είναι πραγματική ασφάλεια! Μολονότι εκείνη η στρατιωτική δύναμις είχε την υποστήριξι των ιερέων, εν τούτοις δεν μπόρεσε να σώση την Ασσυρία. Μ’ έναν όμοιο τρόπο η ευλογία και η επιδοκιμασία εκ μέρους των θρησκευτικών ηγετών σήμερα, δεν θα φυλάξη τους ενόχους αίματος ανθρώπους και έθνη από το να δώσουν λόγο για τις βίαιες πράξεις τους στον Υπέρτατο Κυρίαρχο του σύμπαντος, τον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, είθε εμείς ν’ αποφασίσωμε ν’ ακολουθήσωμε μια επιδοκιμασμένη από τον Θεό πορεία, διότι μόνο σ’ αυτήν υπάρχει αληθινή ασφάλεια και προστασία. Όπως ορθώς περιγράφεται στο βιβλίο των Παροιμιών 18:10 (ΜΝΚ) «Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»