«Ο Λόγος ο Σος Αλήθεια Εστί»
«Να Απέχητε από . . . Αίματος»
ΟΙ ΜΕΤΑΓΓΙΣΕΙΣ αίματος φονεύουν τώρα τουλάχιστον 3.500 Αμερικανούς και βλάπτουν από ιατρικής πλευράς άλλους 50.000 κάθε χρόνο.» Έτσι λέγει ο Δρ. Τζ. Γ. Άλλεν του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, θεωρούμενος από πολλούς ερευνητάς ως μια από τις πιο εξέχουσες αυθεντίες στα ζητήματα του αίματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εν τούτοις, λόγω ελλιπών αναφορών εκ μέρους πολλών ιατρών, το πραγματικό ποσοστό, σύμφωνα με το Κέντρο Έλεγχου των Ασθενειών, θα μπορούσε να φθάνη τους 35.000 θανάτους και 500.000 ασθένειες κάθε χρόνο εξ αιτίας των μεταγγίσεων αίματος.—Δη Νάσιοναλ Ομπσέρβερ, 29 Ιανουαρίου 1972.
Ας σημειωθή ότι σ’ αυτές τις στατιστικές δεν περιλαμβάνεται κανείς από τους Χριστιανούς Μάρτυρες του Ιεχωβά. Γιατί όχι; Όχι απλώς διότι δεν επιθυμούν να διατρέξουν τους κινδύνους των μεταγγίσεων αίματος, αλλά πρωταρχικώς διότι δεν θέλουν να επιφέρουν επάνω τους τη δυσμένεια του Θεού. Ο Θεός δυσαρεστείται με τις μεταγγίσεις αίματος. ‘Πού απαγορεύει η Βίβλος τις μεταγγίσεις αίματος;’ θα ρωτήσετε.
Εφ’ όσον δεν εγίνοντο μεταγγίσεις αίματος όταν εγράφη η Βίβλος, δεν μπορούμε να αναμένωμε ότι η Βίβλος θα τις αναφέρη καθαρά. Αλλά ο Θεός στον Λόγο του σαφώς απαγόρευσε τη χρήσι αίματος κάποιου άλλου πλάσματος για να συντηρήση κάποιος τη ζωή του και αυτό το έκαμε σε τρεις συγκεκριμένες περιπτώσεις. Επομένως η χρήσις αίματος για μεταγγίσεις υπάγεται κάτω από αυτή την απαγόρευσι.
Έτσι μετά τον κατακλυσμό ο Ιεχωβά Θεός είπε στον Νώε και στους υιούς του ότι «παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις σας προς τροφήν.» Αυτή την έγκρισι ακολούθησαν δύο απαγορεύσεις: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει,» και «όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού.» Καμμιά από αυτές τις δυο απαγορεύσεις δεν καταργήθηκε.—Γέν. 9:3-6.
Περίπου οκτώ αιώνες αργότερα ο Θεός πάλι απαγόρευσε τη βρώσι αίματος και μάλιστα με πολύ έντονα λόγια, διότι η ποινή για τη βρώσι «οιουδήποτε αίματος» ήτο ο θάνατος. Το αίμα θα εχρησιμοποιείτο μόνο «δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας» επί του θυσιαστηρίου.—Λευιτ. 17:10-14.
Ενώ οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο, εν τούτοις δεν είναι ελεύθεροι να τρώγουν αίμα. Γιατί όχι; Πρώτον διότι η απαγόρευσις για τη βρώσι του αίματος, που εδόθη στον Νώε και τους υιούς του πολύ πριν από την εποχή του Μωυσέως, εφαρμόζεται ακόμη σε όλο το ανθρώπινο γένος όπως ήδη παρατηρήσαμε. Και δεύτερον οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ιδιαίτερα δείχνουν ότι αυτή η απαγόρευσις εφαρμόζεται ακόμη στους Χριστιανούς. Έτσι το Χριστιανικό συμβούλιο, που συνήλθε στην Ιερουσαλήμ για να εξετάση την περιτομή και άλλα συναφή θέματα, έδωσε οδηγίες ώστε οι Χριστιανοί ‘να απέχωσιν από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας’—Πράξ. 15:20, 29.
Ολοένα περισσότερες ιατρικές αυθεντίες προειδοποιούν κατά της διαδεδομένης χρήσεως των μεταγγίσεων αίματος. Πράγματι μπορεί να είναι μόνον ζήτημα χρόνου, και μάλιστα σύντομου, έως ότου το ιατρικόν επάγγελμα απορρίψη τις μεταγγίσεις αίματος σαν μια περαστική τρέλλα, όπως χρόνια πριν εγκατέλειψαν την αφαίμαξι. Χαρακτηριστικά αυτής της τάσεως είναι όσα ελέχθησαν από Σουηδικές και Γερμανικές αυθεντίες στο θέμα των μεταγγίσεων αίματος σε ένα συμπόσιον από είκοσι πέντε Νορβηγούς καθηγητάς της ιατρικής και ιατρικών διευθυντών σχετικά με την υπεροχή των υποκατάστατων [expanders του πλάσματος] απέναντι στο αυτούσιο αίμα:
«Δεν είναι υπερβολή ότι σήμερα γίνεται μια σπατάλη αίματος στα νοσοκομεία σε όλον τον κόσμο. . . . Είναι σήμερα δυνατόν με ένα ουδέτερο παρασκεύασμα να αυξηθή ο όγκος του πλάσματος του αίματος—του υγρού που μεταφέρει τα αιμοσφαίρια σε όλο το σώμα. . . . Κάθε άτομο έχει το δικό του ‘σημείον κορεσμού’ στη σχέσι μεταξύ του ποσού των ερυθρών αιμοσφαιρίων και της ποσότητος του εισπνεομένου οξυγόνου. Εάν το ποσόν των αιμοσφαιρίων είναι πολύ υψηλό, μειώνεται η ποσότης εισαγομένου οξυγόνου, διότι το αίμα είναι πολύ παχύρευστο [πηκτό].» Εξ αιτίας αυτού «ένας ασθενής σε πολλές περιπτώσεις θα ήταν καλύτερα με λιγώτερα αιμοσφαίρια, και κατά συνέπειαν, μόνον το απωλεσθέν πλάσμα αντικαθίσταται. Το πιο σπουδαίο από αυτή την άποψι είναι το γεγονός ότι ο κίνδυνος θρόμβων μειώνεται με αυτόν τον τρόπο. Ένα πλήθος εξετάσεων απέδειξαν ότι το ντεξτράν φέρει τέτοια αποτελέσματα. Για να εμποδισθούν οι θρομβώσεις, θα μπορούσαμε σχεδόν να πούμε σαν κανόνα ότι η πρώτη φιάλη σε μια μετάγγισι θα πρέπει να είναι ντεξτράν.»
Σημειώνοντας και άλλα οφέλη από τη χρήσι ντεξτράν μάλλον παρά αίματος, αυτές οι αυθεντίες εξακολούθησαν και είπαν: «Μερικές σοβαρές ασθένειες μπορούν να μεταδοθούν μέσω του αίματος. Έχουν υπάρξει τόσες πολλές τέτοιες περιπτώσεις τελευταίως, ώστε κανείς δεν θα έπρεπε να διακινδυνεύη χωρίς σοβαρή ανάγκη. Επί πλέον, μια μετάγγισις αίματος πρέπει να θεωρήται όπως κάθε άλλη μεταμόσχευσις, επί παραδείγματι, νεφρού ή άλλου ιστού. Και το ‘ξένο’ αίμα επίσης καλεί σε συναγερμό τα αντισώματα του οργανισμού, μολονότι οι συνέπειες μπορεί να μη είναι τόσο καταφανείς όσο κατά την απόρριψι ενός νεφρού.»—Ντάγκμπλαντετ, 22 Απριλίου 1971.
Ναι, και το αίμα είναι ένας ιστός, ακριβώς όπως η καρδιά και τα νεφρά είναι ιστοί. Επειδή είναι ένας «ρευστός ιστός,» δεν κατανοείται πάντοτε αυτό το γεγονός. Οι δυνάμεις αντιστάσεως, που ετέθησαν στο σώμα από τον Δημιουργό για να το προστατεύουν, ανθίστανται σε κάθε ξένον ιστό και εγείρουν αντισώματα για να τον πολεμήσουν. Γι’ αυτό και η δημοτικότης των μεταμοσχεύσεων καρδιάς ήταν τόσο βραχύβια.
Το περιοδικό Λάιφ, 17 Σεπτεμβρίου 1971, έδειχνε στο εξώφυλλό του τη φωτογραφία έξη ατόμων που είχαν υποστή μεταμόσχευσι καρδιάς και που εφαίνοντο υγιείς και ευτυχισμένοι εκείνο τον καιρό. Αλλά σε οκτώ μόλις μήνες μετά τη λήξι της φωτογραφίας και οι έξη είχαν υποκύψει στην προσπάθεια του οργανισμού των να αποβάλη τον ξένο ιστό. Το άρθρο έλεγε πως «τα φάρμακα κατά της απορρίψεως είχαν προκαλέσει παράξενες αντιδράσεις,» και ότι «τα πρησμένα πρόσωπά των βασάνιζαν κάποιον γιατρό.» Ο συγγραφεύς του άρθρου, που είχε γράψει ένα βιβλίο πάνω στο θέμα, Καρδιές, ανέφερε επίσης ότι το ποσοστό θανάτων για τις μεταμοσχεύσεις καρδιάς στα τρία πρώτα χρόνια ήταν περισσότερο από 85 τοις εκατό. Οι ασθενείς κάποιου χειρούργου, που μεταμόσχευσε είκοσι δύο καρδιές, πέθαναν μέχρι τον τελευταίο. Και ενώ εκείνος έκλεισε το όλον θέμα ως «μια μέθοδο την οποία δοκιμάσαμε και—προς το παρόν—απορρίψαμε,» οι ασθενείς δεν μπόρεσαν να το αντιμετωπίσουν τόσο ελαφρά. Και εδώ πάλι θα μπορούσε να σημειωθή ότι η στάσις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά—ότι τέτοιες μεταμοσχεύσεις είναι στην πραγματικότητα μια μορφή καννιβαλισμού—απεδείχθη μια προστασία. Πώς έτσι; Διότι τους απήλλαξε από την απογοήτευσι, τη θλίψι και την αγωνία την οποίαν εδοκίμασαν όχι μόνον οι ασθενείς και οι συγγενείς των, αλλά και πολλοί επίσης από το βοηθητικό ιατρικό προσωπικό.
Εάν οι μεταγγίσεις αίματος παραβιάζουν επίσης και την αρχή αντιστάσεως του οργανισμού, τότε γιατί δεν είναι τόσο θανατηφόρες όπως οι μεταμοσχεύσεις καρδιάς;’ μπορεί να ρωτήσετε. Η αιτία είναι ότι το αίμα είναι ένας προσωρινός ιστός. Ένας προσωρινός ιστός; Ναι, διότι κάθε δευτερόλεπτο εκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια πεθαίνουν και αντικαθίστανται. Έτσι τα κύτταρα του ‘ξένου’ μεταγγιζομένου αίματος δεν παραμένουν πολύ στο σώμα.
Ασφαλώς η Βίβλος κατηγορηματικά βεβαιώνει ότι οι δούλοι του Θεού πρέπει ‘να απέχουν από . . . αίματος.’ Αυτοί που ακολουθούν αυτή την εντολή όχι μόνον έχουν την ικανοποίησι ότι υπακούουν στον Θεόν, αλλά μπορούν και να διαφυλάξουν τους εαυτούς των από πολλή θλίψι λόγω των κινδύνων που συνεπάγωνται οι μεταγγίσεις αίματος.