Προβλήματα που Αντιμετωπίζουν Όσοι Πηγαίνουν Ακόμη στην Εκκλησία

«ΚΡΙΣΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.» Μ’ αυτήν την επικεφαλίδα ο Γάλλος καρδινάλιος Ντανιέλου έγραψε στην Παρισινή εφημερίδα Λε Μοντ: «Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι μέσα στην [Καθολική] εκκλησία υπάρχει ένα είδος εσωτερικής καταρρεύσεως, μια μυσταγωγική κρίσις, μια κρίσις της εσωτερικής ζωής, μια κρίσις της ιερατικής κλήσεως. Και πίσω απ’ όλα αυτά . . . υπάρχει μια κρίσις πίστεως. . . Αυτές οι κρίσεις είναι πραγματικές και σοβαρές.»

Αυτή η ομολογία από έναν Καθολικό ιεράρχη συνοδεύθηκε από επιστολές που εστάλησαν στην εφημερίδα Λε Μοντ από Καθολικούς που λυπήθηκαν απ’ όλα αυτά και δείχνουν ότι οι ειλικρινείς Καθολικοί, που είναι πλήρως ενήμεροι για την «κρίσι πίστεως,» υποφέρουν διότι διαπιστώνουν βαθμιαίως ότι αυτή η κρίσις προεκλήθη σε μεγάλο βαθμό από άπιστους εκκλησιαστικούς ηγέτες.

Οι Ιερείς Ντρέπονται να Μιλήσουν για τον Θεό

Μια γυναίκα έγραψε: «Σε καμμιά εκκλησία δεν μπορείς ν’ ακούσης έναν ιερέα που να τολμά να μιλή για αγνότητα, για θυσία, για σεβασμό προς τον εαυτό μας και τους άλλους, ή για αρετή (μια λέξι του δεκάτου ενάτου αιώνος που προκαλεί δυνατά γέλια μεταξύ των ιερέων που φορούν ανοιχτά μπλε πουλόβερ και των καλογρηών με τις κοντές φούστες). Οι κληρικοί ‘κάνουν προτάσεις στον κόσμο’, αλλά σπάνια μιλούν για τον Θεό.»—Λε Μοντ, 28 Αυγούστου 1971

Ύστερα από ένα χρόνο, ένας φοιτητής είκοσι ετών παραπονέθηκε για τα κηρύγματα που είχε ακούσει στη διάρκεια των διακοπών του. Έγραψε: «Όπως πολλοί Γάλλοι, έτσι κι εγώ πέρασα προ ολίγου ένα μήνα ταξιδεύοντας σ’ όλη τη Γαλλία και, όπως συμβαίνει με πολλούς Καθολικούς, πήγα να παρακολουθήσω την Κυριακάτικη λειτουργία και ν’ ακούσω κηρύγματα σε πέντε διαφορετικές εκκλησιαστικές ενορίες.» Η πρώτη ομιλία, είπε, αφορούσε την αγροτική σταθεροποίησι. Η δεύτερη ασχολήθηκε με το θέμα «Η επιθυμία των διακοπών.» Ο τρίτος ιερεύς παρεκάλεσε τους ενορίτες να μιλήσουν αυτοί στη θέσι του. Ο τέταρτος μίλησε στο ποίμνιο για κάποιο αστείο κινηματογραφικό έργο που είχε δει, και ο πέμπτος μίλησε για το ασυμβίβαστο του καπιταλισμού και της αδελφοσύνης!

Αυτός ο νεαρός Καθολικός πρόσθεσε: «Οι ιερείς μιλούν διαρκώς και λιγώτερο για πράγματα που θέλομε ν’ ακούμε. Όταν ακούω κανένα κήρυγμα, αναμένω να μου αναζωογονήσουν την πίστι μου ή ό,τι απέμεινε απ’ αυτή. Αναμένω από τους ιερείς να μιλούν για τον Θεό και να εξηγούν την Αποκάλυψι. Ούτε καν μ’ ενδιαφέρει το τι σκέπτεται ο Πατήρ Χ για την αλλαγή της κυβερνήσεως. . . .

»Με λίγα λόγια, υπάρχει ένα διπλό πρόβλημα. Για τον πιστό, δεν υπάρχει απολύτως καμμιά αμφιβολία ότι οι εκκλησίες αδειάζουν. Όποιοσδήποτε τουρίστας μπορεί να επιβεβαιώση αυτό το γεγονός. Σχετικά με τους ιερείς, λέγεται ότι διέρχονται επαγγελματική κρίσι, και υπάρχει μεγάλη αύξησις ‘λιποτακτών.’ . . . Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι πολλοί ιερείς που ξέφυγαν από τον προορισμό τους δεν πιστεύουν πια πολύ σ’ αυτά που πράττουν. . . .

»Αυτές οι λίγες γραμμές δεν έχουν σκοπό να προσβάλλουν κανένα. Ο μόνος τους σκοπός είναι να παρακαλέσουν τους ιερείς, που έχουν και καθήκον, να μιλούν και πάλι για τον Θεό, για την αγάπη ή την αμαρτία. «Αν δεν έχουν να πουν τίποτα γι’ αυτά τα ζητήματα, τότε ας σωπάσουν!»—Λε Μοντ, 6-7 Αυγούστου 1972.

Ένας άλλος φοιτητής, εικοσιτεσσάρων ετών, που ζη στη νοτιοδυτική Γαλλία, έγραψε: «Όταν βρισκώμεθα στην εκκλησία, θέλομε ν’ ακούμε για τον Θεό και το Ευαγγέλιο, όχι σχόλια για κάποιο πρόσφατο πρόγραμμα τηλεοράσεως ή για τα κόστος της ζωής. . . . Η δυσαρέσκεια, για να μην πω η οργή, που αισθάνομαι. . . με οδηγεί να εγκαταλείψω αυτό που εξακολουθώ να ονομάζω ‘οίκον του Θεού.’» Ένας γιατρός, στη Μύλχαουζ της Αλσατίας, έγραψε: «Στην τελετουργία του γάμου του γυιου μου, ο ιερεύς έκαμε κήρυγμα για τον πόλεμο στη Μπιάφρα και για τα τροχαία ατυχήματα.»—Λε Μοντ, 23 Αύγουστου 1972.

Έτσι, είναι φανερό ότι ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι πηγαίνουν ακόμη στην εκκλησία είναι να βρουν ένα ιερέα που ακόμη ‘πιστεύει σ’ αυτό που πράττει’ και που είναι πρόθυμος να μιλήση για την «αγάπη ή την αμαρτία,» για τον «Θεό και το Ευαγγέλιο.»

Δογματικά Προβλήματα

Αλλά εννοούν οι Καθολικοί επίσκοποι και ιερείς το ίδιο πράγμα, όταν μιλούν, και αν μιλούν, για την «αμαρτία,» «τον Θεό» και «το Ευαγγέλιο»; Όταν, επί παραδείγματι, οι Ολλανδοί επίσκοποι Γιοχάννες Μπλύσσεν και Χούμπερτ Ερνστ μιλούν γι’ αυτά τα σπουδαία θέματα, συμφωνούν οι αντιλήψεις των για τα πράγματα αυτά με άλλους Καθολικούς επισκόπους, ή έστω με το Καθολικό αρχηγείο που είναι στη Ρώμη;

Προφανώς όχι, διότι στις 13 Οκτωβρίου 1972, το Βατικανό διέταξε δημοσίως ν’ αποσυρθή από την κυκλοφορία μια κατήχησις που είχε εκδοθή με την έγκρισι αυτών των επισκόπων για χρήσι στις επισκοπές τους (Μπράμπαντ, Ολλανδίας). Αυτό το βιβλίο, που υποτίθεται ότι εδίδασκε τις στοιχειώδεις γνώσεις της Χριστιανοσύνης, βρέθηκε ότι ήταν «αιρετικό,» διότι εδίδασκε τα ακόλουθα έξη σημεία: «Τα Ευαγγέλια δεν είναι ιστορικά· ο Χριστός ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι ήταν ο Θεός· το δόγμα περί Τριάδος διδάχθηκε μετά τον Χριστό· η ανάστασις είναι μύθος· καμμιά εκκλησία δεν μπορεί να ισχυρισθή ότι είναι αποκλειστικά η εκκλησία του Χριστού· το σώμα του Χριστού, που είναι παρόν μέσα στον άρτο της θείας Ευχαριστίας, είναι απλώς σύμβολο της εκκλησιαστικής κοινότητος.»—Λε Φινκαρό, 14-15 Οκτωβρίου 1972.

Στην πραγματικότητα, τόσο οι νεωτερισταί επίσκοποι της Ολλανδίας όσο και οι παραδοσιακοί του Βατικανού σφάλλουν. Οι νεωτερισταί σφάλλουν όταν λέγουν ότι «τα Ευαγγέλια δεν είναι ιστορικά.» (Για παράδειγμα, ιδέτε Λουκάς 2:1, 2· 3:1, 2.) Αλλά και το Βατικανό σφάλλει χαρακτηρίζοντας ως «αιρετικές» τις δηλώσεις ότι «ο Χριστός ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι είναι ο Θεός» (βλέπε Ιωάν. 10:36· 5:19· 14:28) και ότι «το δόγμα της Τριάδος διδάχθηκε μετά τον Χριστό.»a Οι νεωτερισταί σφάλλουν σοβαρά όταν ισχυρίζωνται ότι «η ανάστασις είναι μύθος» (βλέπε 1 Κορινθίους 15:3-8) και ότι καμμιά εκκλησία δεν μπορεί να ισχυρισθή ότι είναι αποκλειστικά η εκκλησία του Χριστού,» διότι ο Χριστός έχει μόνο μια αληθινή εκκλησία, και αυτή πρέπει να είναι «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.» (1 Τιμ. 3:15, Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις, Καθολική εκδοσις) Και τόσο οι νεωτερισταί όσο και οι οπαδοί των παραδόσεων σφάλλουν σχετικά με τη δήλωσι ότι «το σώμα του Χριστού, που είναι παρόν στον άρτο της θείας Ευχαριστίας, είναι απλώς ένα σύμβολο της εκκλησιαστικής κοινότητος.» Αφ’ ενός, το σώμα του Χριστού δεν είναι παρόν μέσα στον άρτο, όπως ισχυρίζονται οι παραδοσιακοί, και αφ’ ετέρου, ενώ μπορεί να λεχθή ότι ο άρτος είναι «απλώς ένα σύμβολο,» δεν συμβολίζει την «εκκλησιαστική κοινότητα,» αλλά, μάλλον, το σαρκικό σώμα του Χριστού που προσεφέρθη ως θυσία για τους μαθητάς του.—Λουκάς 22:19.

Μπορεί επομένως να δη κανείς ότι οι Καθολικοί δεν λαμβάνουν σαφή δογματική ηγεσία από τους πνευματικούς επισκόπους των, είτε είναι νεωτερισταί είτε οπαδοί των παραδόσεων. Σχολιάζοντας αυτές τις δογματικές διαφορές μέσα στην Καθολική Εκκλησία, το Γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Λε σπεκτάκλ ντυ μοντ έγραψε: «Το Βατικανό εδήλωσε ότι η Ολλανδία δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωσις απ’ αυτή την άποψι.» Η δογματική σύγχυσις είναι γενική.

Το ίδιο περιοδικό ανέφερε: «Οι οπαδοί των παραδόσεων μέμφονται την κοσμικοποίησι για την κατάρρευσι της δογματικής και της καθιερωμένης τάξεως της [Καθολικής] εκκλησίας· η λαϊκή Λειτουργική έχει παραμερισθή από τη ‘λατρεία του ανθρώπου’ η αιφνίδια εισαγωγή της πολιτικής στην Εκκλησία έχει οδηγήσει στον υλισμό· η δογματική κρίσις προεκλήθη από τους ‘πειρατάς θεολόγους’ και από τους χαλαρούς επισκόπους.»—Λε σπεκτάλ ντυ μοντ, Δεκέμβριος 1972.

Έτσι, αν ο προαναφερθείς νεαρός Καθολικός φοιτητής είχε την τύχη να βρη πέντε ενορίες όπου οι ιερείς συγκατένευαν να κηρύττουν για θέματα διαφορετικά από τα οικονομικά, τα κινηματογραφικά ή τα πολιτικά, δεν θα ήταν καθόλου βέβαιος ότι θα άκουγε κάθε εβδομάδα ένα συναφές άγγελμα. Πώς μπορούν οι ειλικρινείς Καθολικοί να έχουν ισχυρή πίστι, όταν οι ιερείς και οι επίσκοποί τους τους λέγουν αντιφατικά πράγματα; Πώς μπορεί να αναμένεται απ’ αυτούς να γνωρίζουν τι να πιστεύουν, όταν αντιμετωπίζουν τις αλληλοσυγκρουόμενες διδασκαλίες των νεωτεριστών και των οπαδών των παραδόσεων, και ιδιαίτερα όταν και οι δυο τάξεις συχνά συγκρούωνται μ’ αυτά που διδάσκει η Γραφή;

Πολιτικά και ΗΘικά Προβλήματα

Σ’ ένα κύριο άρθρο της πρώτης σελίδος η εφημερίς Λε Μοντ έγραψε πρόσφατα τα εξής: «Η πολιτική δεν είναι πια μια απαγορευμένη λέξις για τους Χριστιανούς. Αντιθέτως, η λέξις αυτή έχει γίνει πολύ δημοφιλής στη Γαλλική [Καθολική] εκκλησία. . . . Οι Γάλλοι επίσκοποι μόλις πρόσφατα εμελέτησαν τη σχέσι μεταξύ πίστεως και πολιτικής.»—Λε Μοντ, 31 Οκτωβρίου 1972.

Πράγματι, η ολομέλεια της Συνελεύσεως του 1972 των Γάλλων επισκόπων, που έλαβε χώραν στη Λούρδη, αφιερώθηκε κυρίως στο θέμα «Πολιτική, Ή Εκκλησία και Πίστις.» Εξέδωσε μια μακροσκελή επισκοπική έκθεσι με τίτλο «Ένας Χριστιανικός Τρόπος Αναμίξεως στην Πολιτική,» της οποίας κύριος υποστηρικτής ήταν ο Επίσκοπος Ματαγκρέν της Γκενόμπλ. Αυτός ο Γάλλος ιεράρχης έχει τη γνώμη ότι «για να εκπληρώση όλες τις απαιτήσεις της Χριστιανοσύνης, ένας Καθολικός έχει υποχρέωσι να συμμετέχη στην πολιτική.»—Λε Ντωφινέ Λιμπερέ, 23 Οκτωβρίου 1972.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα από την ανάμιξι των Καθολικών στην πολιτική που υποστηρίζεται από την εκκλησία; Γράφοντας για ένα θρησκευτικό συνέδριο που έλαβε χώρα στο Παρίσι για να εξετάση αυτή την επισκοπική έκθεσι, μια Καθολική ημερησία εφημερίς εδήλωσε: «Το συνέδριο στο Μιουτυαλιτέ Χωλλ επεβεβαίωσε την ευρεία ποικιλία πολιτικών γνωμών που διακρατούν οι Χριστιανοί [Καθολικοί], που εκτείνεται από την άκρα δεξιά πτέρυγα έως την άκρα Αριστερά πτέρυγα.»—Λα Κρουά, 18 Ιανουαρίου 1973.

Οι συνέπειες αυτών των πολιτικών διαιρέσεων είναι προφανείς. Μια Γαλλική εβδομαδιαία εφημερίς το εξέθεσε ως εξής: «Από τώρα και στο εξής, κάθε Καθολικός μπορεί, με το Ευαγγέλιο στο χέρι, να οικοδομή το δικό του πρότυπο της μελλοντικής κοινωνίας. . . . Έτσι, μια ωρισμένη Κυριακή τον Μάρτιο του 1973, οι Καθολικοί θα μπορούν να γονατίζουν πλάι-πλάι και να παίρνουν τη Θεία Κοινωνία, και κατόπιν να πάνε και να ρίψουν στην ψηφοδόχο ριζικά διαφορετικές ψήφους.» (Λ’ Εξπρές, 16-22 Οκτωβρίου 1972) Μπορεί να φαντασθή κανείς τους αποστόλους να φεύγουν από το «ανώγειο» της Ιερουσαλήμ και κατόπιν να ρίχνουν ψήφους υπέρ διαφορετικών πολιτικών κομμάτων;

Αλλά το πρόβλημα είναι ακόμη βαθύτερο απ’ αυτό. Οι Καθολικοί με ριζικά διαφορετικές γνώμες θα μπορούσαν εύκολα ν’ αφήσουν τα πολιτικά τους αισθήματα να κυριαρχήσουν, με σοβαρούς θρησκευτικούς αντικτύπους. Πράγματι, αυτή η δυσαρμονία έχει ήδη εμφανισθή, όπως δείχνουν οι ακόλουθες περικοπές: «Οι πολιτικές προτιμήσεις δημιουργούν τάξεις που δυσκολεύονται να επικοινωνούν μεταξύ τους . . . Αυτό είναι τόσο αληθινό ώστε οι Χριστιανοί [Καθολικοί] αναρωτιώνται αν πράγματι μπορούν να μετέχουν μαζί στη Θεία Ευχαριστία.» (Λα Κρουά, 16 Μαρτίου 1973) «Μερικοί [Καθολικοί] αρνούνται να παρευρεθούν στη Λειτουργία με άλλους με τους οποίους διαφωνούν σε σημεία που θεωρούν θεμελιώδη.»—Λε Μοντ, 29-30 Οκτωβρίου 1972.

Φαίνεται, συνεπώς, ότι οι πολιτικές γνώμες που διαφέρουν αποτελούν άλλο ένα πρόβλημα για τους ειλικρινείς ανθρώπους που πηγαίνουν ακόμη στην εκκλησία. Τι θα λεχθή για την ηθική;

Οι οπαδοί των παραδόσεων μέσα στη Καθολική εκκλησία μιλούν για την ανάγκη να «αμφισβητήσουν τα σύγχρονα είδωλα του κόσμου: το σεξ, το χρήμα και το Κράτος.» Αλλά οι νεωτερισταί κληρικοί έχουν προσαρμοσθή στη σύγχρονη ανεκτική κοινωνία. Κάτω από τον τίτλο «Ποιος Τηρεί Ακόμη τη Σαρακοστή;—Ένα Θαμπό Αμάρτημα,» ο Ρομπέρ Σολέ γράφει: «Ποιος εξομολογείται πια σε μια εκκλησία που τα μέλη της φαίνονται να χάνουν προοδευτικά κάθε αίσθημα αμαρτίας; . . . Σήμερα οι Καθολικοί ρωτούν: ‘Τι είναι κακό;’, ενώ λίγον καιρό πριν έβλεπαν το κακό παντού. . . . Προηγουμένως η αμαρτία οριζόταν σαφώς και υπέκειτο σε κατάλληλους κανόνες, αλλά τώρα η αμαρτία είναι θαμπή. . . . Η φθηνή ψυχολογία έχει πείσει τους Χριστιανούς ότι η θρησκεία με τις παλαιές απαγορεύσεις της ήταν αυτή που δημιουργούσε το αίσθημα της ενοχής.»—Λε Μοντ, 4-5 Μαρτίου 1973.

Κι εδώ πάλι, επειδή οι εκκλησίες δεν προσφέρουν σαφή καθοδήγησι στην ηθική, οι ειλικρινείς Καθολικοί που πηγαίνουν ακόμη στην εκκλησία αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Θα πρέπει ν’ ακολουθήσουν τους θρησκευτικούς ηγέτες των, πολλοί από τους οποίους έχουν υιοθετήσει πρότυπα διαγωγής του κόσμου αυτού, ή θα πρέπει να προσκολληθούν στις Βιβλικές αρχές και να υπακούσουν στη θεόδοτη συνείδησί τους;

Η Ευθύνη Κάθε Εκκλησιαστικού Μέλους

Ο Γάλλος Καθολικός συγγραφεύς και φιλόσοφος Ζαν Γκιττόν, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, έγραψε κάποτε: «Θα πρέπει να είμαστε ολοκληρωτικά πρόθυμοι να εγκαταλείψωμε τη θρησκεία μας, αν αποδειχθή ότι δεν είναι αλήθεια.» Πιο πρόσφατα εδήλωσε: «Στο τέλος, ένας αθεϊστικός Καθολικισμός μπορεί να μη φαίνεται και πολύ διαφορετικός από τον Κομμουνισμό.»—Παρί-Ματς, 16 Δεκεμβρίου 1972.

Τι νομίζετε εσείς γι’ αυτό; Ανήκετε σε μια εκκλησία όπου είναι δύσκολο να βρήτε «έναν ιερέα που τολμά να μιλά για αγνότητα, θυσιαστικότητα, σεβασμό για τον εαυτό μας και τους άλλους, ή για αρετή»; Η πονεμένη Καθολική γυναίκα που έκαμε αυτό το παράπονο πρόσθεσε: «Οι κληρικοί. . . μας οδηγούν βαθμιαίως σε μια αθεϊστική μορφή Χριστιανοσύνης.» Εκεί θέλετε να οδηγηθήτε;

Αποτελείτε μέρος μιας εκκλησίας όπου οι θεολόγοι και οι επίσκοποι διδάσκουν ότι «τα Ευαγγέλια δεν είναι ιστορικά» και ότι «η ανάστασις είναι μύθος,» ή όπου σας λέγουν ότι έχετε «υποχρέωσι να συμμετέχετε στην πολιτική,» με όλη την επακολουθούσα σύγχυσι και δυσαρμονία; Είναι η εκκλησία σας «μια εκκλησία που τα μέλη της φαίνεται να χάνουν βαθμιαίως κάθε αίσθημα αμαρτίας,» διότι οι πνευματικοί ηγέται τους διδάσκουν ηθική που βασίζεται σε «φθηνή ψυχολογία» μάλλον παρά σε Βιβλικές αρχές;

Αν συμβαίνη αυτό, μη νομίζετε ότι μπορείτε να μετατοπίσετε όλη την ευθύνη στους ηγέτες της εκκλησίας σας. Καθένας μας είναι ατομικά υπεύθυνος ενώπιον του Θεού. Όπως λέγει η Γραφή: «Πάντες ημείς θέλομεν παρασταθή εις το βήμα του Θεού.» (Ρωμ. 14:10, ΜΝΚ) Ο Γκιττόν είχε δίκηο όταν είπε ότι αν η θρησκεία μας «αποδειχθή ότι δεν είναι αλήθεια,» τότε θα πρέπει να την εγκαταλείψωμε. Η Γραφή καλεί τους ειλικρινείς εκκλησιαζομένους να εγκαταλείψουν ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα της ψευδούς θρησκείας γρήγορα, πριν καταστραφή από τον Θεό. (Διαβάστε Αποκάλυψις, κεφάλαια 17 και 18.)

Η Γραφή μάς προτρέπει να ‘προσκυνούμε τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία.’ (Ιωάν. 4:23) Αυτή είναι η λατρεία που ενδιαφέρει τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτός είναι ο λόγος που θέτουν μεγάλη έμφασι στη μελέτη της Γραφής. Θα χαρούν να μελετήσουν τη Γραφή μαζί σας, δωρεάν, στο σπίτι σας. Προσκαλείσθε επίσης στις Αίθουσες Βασιλείας τους. Εκεί θα «ακούσετε για τον Θεό και το Ευαγγέλιο,» ναι, για τα αγαθά νέα της αιωνίου ζωής στη νέα τάξι του Θεού, που είναι τώρα πλησίον.—2 Πέτρ. 3:13 Ιωάν. 17:3· Αποκάλ. 21:3, 4.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 4]

Οικονομική Ενίσχυσις

● Οι συνεχείς εισπράξεις και εκκλήσεις για ειδικούς εράνους εξακολουθούν ν’ αποδίδουν αποτελέσματα. Εν τούτοις το «Γκίβινγκ ΗΠΑ» για το 1971 αναφέρει: «Τα θρησκευτικά ιδρύματα είναι εκείνα που ζημιώθηκαν περισσότερο από τον πληθωρισμό. Οι συνεισφορές στην εκκλησία τα τελευταία 3 χρόνια . . . αντιπροσωπεύουν μια καθαρή ζημία από τον πληθωρισμό τουλάχιστον 2,5 τοις εκατό.»

● Είναι ευτυχείς οι εκκλησιαζόμενοι για τις συνεισφορές; «Τραγουδώντας αντιεκκλησιαστικά συνθήματα, 500 Ιταλοκαναδοί παρήλασαν τρία μίλια στο βόρειο άκρο [του Μόντρεαλ] την Κυριακή για να διαμαρτυρηθούν για φόρους που επέβαλαν μερικές Καθολικές εκκλησίες στους ενορίτες τους,» λέγει η εφημερίδα «Φρη Πρες» του Λόντον της επαρχίας Οντάριο, της 26 Φεβρουαρίου 1973.

● Τα ενοριακά σχολεία αισθάνονται την πίεσι. Υπάρχουν 14.952 λιγώτερες καλογρηές που διδάσκουν στις Η.Π.Α. από όσες ήσαν το 1970. Με την απόφασί του της 25ης Ιουνίου, «το Ανώτατο Δικαστήριο φαίνεται να έσβησε κάθε ελπίδα ότι το κράτος ή η πολιτεία θα χορηγήση μεγάλη νέας μορφής δημοσία βοήθεια στα οικονομικώς πιεζόμενα ενοριακά . . . σχολεία,» παρατηρούν οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης.

[Πλαίσιο στη σελίδα 4]

Μέλη και Εκκλησιασμός

● Αναφέρεται ότι οι τακτικοί εκκλησιαζόμενοι στην Αυστραλία εμειώθησαν κατά 30 τοις εκατό τα τελευταία 11 χρόνια. Στη Γαλλία μόνον ο ένας στους τέσσερις πηγαίνουν στην εκκλησία. Στη Λισαβώνα της Πορτογαλίας, μόνο το 15 τοις εκατό των Καθολικών πηγαίνουν στη Λειτουργία της Κυριακής.

● Η «Ντέηλυ Τέλεγκραφ» της 16 Απριλίου 1973 εσχολίασε: «Μια νέα ανάλυσις των εκκλησιαστικών μελών στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά αποκαλύπτει ότι η Ρωμαιοκαθολική και οι περισσότερες μεγάλες Προτεσταντικές εκκλησίες ή έχασαν μέλη . . . ή απέτυχαν να συμβαδίσουν με την αύξησι του πληθυσμού. . . . Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όμως, ανέφεραν αύξησι 7.2 τοις εκατό.»

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

Ηθικά Ζητήματα

● Πολλές εκκλησίες δεν συνηγορούν πια υπέρ των υψηλών ηθικών κανόνων της Γραφής. Επί παραδείγματι, ένα άρθρο στη «Δη Κρίστιαν Σέντσιουρυ», της 30 Μαΐου 1973, παρατηρεί: «Μια πολύ περίπλοκη κατάστασις έχει δημιουργηθή στη στάσι απέναντι των σεξουαλικών παρεκτροπών . . . ένας κληρικός που βρέθηκε να έχη κάποιο βαθμό ομοφυλοφιλικής τάσεως δεν είναι πιθανόν ότι θα απολυθή με ολίγες διατυπώσεις.»

● Μερικές εκκλησίες είναι πολύ πρόθυμες να ενθαρρύνουν αυτούς που ασχολούνται σε επιχειρήσεις τυχερών παιγνιδιών. Η Βρεταννική «Γκάρντιαν» λέγει: «Ένα εργατικό σωματείο για υπαλλήλους γραφείων στοιχημάτων ιδρύθη με τη βοήθεια της Εκκλησίας της Αγγλίας.»

● Η ιστορία της θρησκείας περιλαμβάνει ενοχή αίματος. Στην ανατολική Αφρική, όπου πάνω από 100.000 μέλη φυλών εσφάγησαν τον περασμένο χρόνο, «η Καθολική Εκκλησία . . . ισχυρίζεται ότι την ακολουθεί το 60 τοις εκατό του πληθυσμού. . . . Καθολικοί εφόνευσαν Καθολικούς» σύμφωνα με την «Νιούζντεη,» της 23 Μαΐου 1973.

● Τόσα ανήθικα πράγματα συμβαίνουν αυτές τις μέρες ώστε, όπως γράφει ο Τζων Κόγκλυ στο «Κάθολικ Αμέρικα», «οι ιεροκήρυκες διστάζουν να μιλήσουν φανερά για ενοχή ή αμαρτία.»