Ποιο Είναι το Μεγαλύτερο Κέρδος απ’ Όλα;
ΠΡΙΝ από λίγα σχετικώς χρόνια ήταν σύνηθες για τους παντρεμένους άνδρες στις νότιες επαρχίες της Κίνας ν’ αφήσουν τις οικογένειές των, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν θα έβλεπαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους για δέκα, είκοσι ή και περισσότερα χρόνια. Πήγαιναν σε κάποια ξένη χώρα κι εκεί εργάζονταν μέρα και νύχτα σαν σκλάβοι, ζώντας λιτά κι εξοικονομώντας όσο το δυνατόν περισσότερα για τον καιρό που θα γύριζαν στα σπίτια τους. Ο μεγάλος σκοπός τους ήταν ν’ αποσυρθούν από τη δουλειά τους. Δηλαδή ν’ αγοράσουν ένα κομμάτι γης και ν’ απολαύσουν τους καρπούς του στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους. Αυτό το θεωρούσαν ως μεγάλο κατόρθωμα.
Τι συνέβη όμως σ’ όσους δεν έφυγαν στα ξένα για να κάμουν περιουσία, αλλά έμειναν στον τόπο τους; Και αυτοί ακολούθησαν έναν όμοιο σκοπό στη ζωή. Εργάσθηκαν πολύ σκληρά, συχνά 7 μέρες την εβδομάδα, δέκα ώς δώδεκα ώρες την ημέρα, κάνοντας χρήματα και αποταμιεύοντας με την ελπίδα ν’ αποσυρθούν και να ζήσουν άνετα ώς το θάνατό τους.
Τελικά, ήσαν αυτοί οι άνθρωποι, που έκαμαν σκοπό της ζωής τους τον πλούτο, ευτυχείς και ικανοποιημένοι; Είχαν ξοδέψει τεράστια ποσά χρόνου και ενεργείας στην προσπάθειά τους. Ως μέλη οικογενείας είχαν πολύ λίγο χρόνο για να είναι μαζί και να συνεργάζωνται, και επομένως λίγη προσοχή δόθηκε στη δημιουργία θερμών και στοργικών οικογενειακών δεσμών. Συχνά η υγεία τους εβλάπτετο από την υπερβολική εργασία, χρόνο με το χρόνο, χωρίς κατάλληλη ανάπαυσι. Συχνά υπέφεραν από ανεπαρκή διατροφή λόγω της λιτότητος. Ως αποτέλεσμα, τον καιρό που είχαν πια κερδίσει αρκετά πλούτη για ν’ αποκτήσουν τις επιθυμητές υλικές ανέσεις δεν είχαν πλέον την υγεία ή την ικανότητα ν’ απολαύσουν τις πολυτέλειες που το χρήμα τους μπορούσε τώρα ν’ αγοράση.
Τέτοια μανιώδης επιδίωξις υλικού πλούτου δεν είναι καθόλου μια κατάστασις του παρελθόντος. Σήμερα στο Χονγκ Κονγκ πολλοί νέοι με λετούν πολύ σκληρά στα σχολεία, συχνά εις βάρος της υγείας των, ώστε να έχουν καλούς βαθμούς και ν’ αποφοιτήσουν με έπαινο. Ακόμη κι όταν συμπληρώσουν τη βασική τους εκπαίδευσι και αρχίσουν να εργάζωνται για τα αναγκαία της ζωής, πολλοί πηγαίνουν ακόμη σε νυκτερινά σχολεία για να βελτιώσουν τη μόρφωσί τους. Όχι τόσο για ν’ αποκτήσουν περισσότερη γνώσι, αλλά για να έχουν μια πιο καλοπληρωμένη εργασία.
Αυτή η εμπαθής επιδίωξις υλικού πλούτου ως ένα μεγάλο βραβείο είναι μια ιδέα που έχει εισχωρήσει στη σκέψι και τις ενέργειες πολλών Κινέζων. Αυτό με τη σειρά του επηρεάζει την άποψί τους για μερικά πράγματα, όπως οι οικογενειακές σχέσεις. Παραδείγματος χάριν, η ανατροφή των παιδιών θεωρείται σαν κάποιο είδος ασφαλιστικού συμβολαίου. Οι γονείς παρέχουν στα παιδιά τα αναγκαία της ζωής και τη μόρφωσι, ώστε όταν μεγαλώσουν να πληρώσουν το χρέος τους συντηρώντας τους γονείς των, ακόμη και αν αυτοί είναι τελείως ικανοί για εργασία.
Σε κάποια περίπτωσι ένα αγόρι ρώτησε τους γονείς του. «Δεν με μεγαλώσατε από αγάπη;» Και οι γονείς: «Όχι, για χρήματα!» Σε άλλη περίπτωσι, είπαν σ’ ένα τουρίστα που ταξίδευε στην Ανατολή: «Εσείς οι Αμερικανοί έχετε τις κοινωνικές ασφαλίσεις για να σας φροντίζουν στα γηράματά σας, εμείς έχομε τα παιδιά»!
Ας μη σκεφθή όμως κανείς ότι αυτή η επιδίωξις του υλισμού μαστίζει μόνο τους ανθρώπους της Ανατολής. Καθόλου! Είναι μια αρρώστια που έχει επεκταθή σε όλον τον κόσμο και πλήττει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν το χρήμα θεό τους, αντικείμενο της λατρείας τους κι έτσι γίνονται θύματα μιας ψευδούς θρησκείας που σκλαβώνει τους πιστούς της. Όπως λέγει το ρητό: «Ο Μαμμωνάς είναι ο μεγαλύτερος δουλοκτήτης του κόσμου.»
Αξίζει τον Κόπο;
Χωρίς αμφιβολία οι άνθρωποι πληρώνουν ακριβά όταν αγωνίζωνται απεγνωσμένα να συγκεντρώσουν υλικά πλούτη. Αυτό εγείρει το ερώτημα: Αξίζει τον κόπο; Κερδίζουν αυτά τα άτομα ένα πραγματικά μεγάλο στόχο ή στην πραγματικότητα αστοχούν στον πραγματικό σκοπό της ζωής; Μήπως απατώνται από μια λανθασμένη αντίληψι του τι πραγματικά είναι το μεγαλύτερο κέρδος; «Είναι ένας μεγάλος ανόητος,» κάποιος έγραψε, «όποιος φαντάζεται ότι η μεγαλύτερη δύναμις του πλούτου είναι να καλύπτη τις ανάγκες. Στις ενενήντα εννέα περιπτώσεις από τις εκατό δημιουργεί περισσότερες ανάγκες. Στις ενενήντα εννέα περιπτώσεις από τις εκατό δημιουργεί περισσότερες ανάγκες απ’ όσες καλύπτει.»
Ένα Κινέζικο ρητό λέγει, ‘Τα πουλιά πεθαίνουν για τροφή, αλλά οι άνθρωποι πεθαίνουν για χρήματα.’ Από τους αρχαίους χρόνους, πόσο συχνά άνθρωποι κινδύνεψαν τη ζωή τους, ή ακόμη πλήρωσαν με τη ζωή τους την επιδίωξι υλικού πλούτου! Πολλοί προσπαθούν να γίνουν γρήγορα πλούσιοι με το ν’ ασχολούνται με παράνομες ή επικίνδυνες δραστηριότητες με αποτέλεσμα να συλληφθούν από τους εκπροσώπους του νόμου ή ακόμη και να φονευθούν. Άλλοι εργάζονται σαν σκλάβοι για ν’ αποκτήσουν πλούτο καταστρέφοντας την υγεία τους κι αφήνοντας λίγο ή καθόλου χρόνο για να δαπανήσουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Πολλοί νέοι αισθάνονται, δικαιολογημένα, ότι ο υπέρμετρος ζήλος για υλισμό μέσα στην οικογένεια εξασθενίζει την αγάπη των γονέων για τα παιδιά τους καθώς και τον σεβασμό των παιδιών προς τους γονείς των.
Έτσι καταλήγομε στο συμπέρασμα ότι μια υλιστική άποψις της ζωής, με την επιδίωξι του πλούτου ως κύριο στόχο, είναι και παράλογη και μη πρακτική. Σε αντίθεσι με την ανισόρροπη άποψι που τόσο πολλοί άνθρωποι δείχνουν σχετικά με την επιδίωξι υλικού πλούτου, η διδασκαλία του Λόγου του Θεού, της Βίβλου, πάνω σ’ αυτό το θέμα είναι τελείως λογική και ικανοποιητική. Αν ακολουθηθή, μπορεί να συμβάλη πολύ στην επίτευξι βελτιωμένων οικογενειακών σχέσεων και προσωπικής ευτυχίας στη ζωή ενός ατόμου.
Η Ισορροπημένη Άποψις της Βίβλου
Αντίθετα με ό,τι πολλοί άνθρωποι νομίζουν, η Βίβλος δεν καταδικάζει την κατοχή υλικού πλούτου. Μερικοί πιστοί και επιδοκιμασμένοι δούλοι του Θεού στο παρελθόν, όπως ο Αβραάμ και ο Ιώβ, ήταν άνθρωποι μεγάλου πλούτου. Η Βίβλος αναγνωρίζει ότι ο πλούτος μπορεί να εξυπηρετήση ένα χρήσιμο σκοπό «ως σκέπη,» στο παρόν σύστημα πραγμάτων.—Εκκλ. 7:12.
Συγχρόνως ο Λόγος του Θεού καταδικάζει μια άπληστη «αγάπη του χρήματος,» λέγοντας ότι μερικοί από εκείνους που ‘ωρέχθησαν [την φιλαργυρία] . . . απεπλανήθησαν από της πίστεως.’ Και εκτός αυτού, «διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» Έτσι, η έντονη προειδοποίησις λέγει: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς ανόητους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν.»—1 Τιμ. 6:9, 10.
Αντί να υποδεικνύη τον υλικό πλούτο ως το μεγαλύτερο κέρδος, η Βίβλος συμβουλεύει: «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον, φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι· έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα ας αρκώμεθα εις ταύτα.» (1 Τιμ. 6:6-8) Ή, όπως ο ίδιος ο συγγραφεύς, ο Απόστολος Παύλος, λέγει σε μια άλλη επιστολή: «Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος, αρκείσθε εις τα παρόντα, διότι αυτός είπε, ‘Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει’.»—Εβρ. 13:5.
Ο Ιησούς ερώτησε έντονα: «Επειδή τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδίση τον κόσμον όλον, εαυτόν δε απωλέση ή ζημιωθή;» (Λουκ. 9:25) Όπως μπορεί εύκολα να δη κάθε λογικό άτομο, η ζωή είναι πολύ περισσότερο πολύτιμη από τα υλικά αποκτήματα, αφού χωρίς ζωή δεν μπορούμε ν’ απολαύσωμε απολύτως τίποτε. Η ζωή είναι δώρο του μεγάλου Δημιουργού Ιεχωβά. Στοργικά, έχει κάμει οριστικές διευθετήσεις για όλους όσοι τον αγαπούν και τον λατρεύουν να κερδίσουν αιώνια ζωή κάτω από συνθήκες δικαιοσύνης. Έτσι, το να λάβωμε αυτό το θαυμάσιο δώρο της αιωνίου ζωής στο δίκαιο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού—δεν είναι πράγματι το μεγαλύτερο κέρδος, το πιο πολύτιμο δώρο που ο άνθρωπος μπορεί ποτέ να ελπίζη να λάβη;
Μ’ αυτή την κατάλληλη αξιολόγησι των πραγμάτων δεν θ’ αποτύχη κάποιος ‘ν’ αποδώση τα του Θεού εις τον Θεόν,’ δηλαδή, τη λατρεία και αφοσίωσι που του οφείλουν τα πλάσματά του, κι έτσι ν’ αποδείξη ότι αξίζει το πολύτιμο δώρο της ζωής από τη μεγάλη Πηγή της ζωής.—Ματθ. 22:21· Ψαλμ. 36:9.
Επίσης ο Ιησούς διεκήρυξε: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε, τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάν. 17:3) Αυτό δείχνει καθαρά τη σπουδαιότητα να λαμβάνωμε γνώσιν από τον Λόγο του Θεού, τη Βίβλο. Ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα που η Βίβλος διδάσκει να κάνωμε είναι να ‘εργάζησθε με τας ιδίας υμών χείρας, . . . διά να περιπατήτε με ευσχημοσύνην προς τους έξω και να μη έχητε χρείαν μηδενός.’ Ο Θεός αναμφισβήτητα μισεί τους ανθρώπους που είναι οκνηροί και αρνούνται να εργασθούν.—1 Θεσσ. 4:11, 12· Παροιμ. 6:6-11· 21:25.
Επί πλέον, η Βίβλος δείχνει στα μέλη της οικογενείας την κατάλληλη θέσι τους στο σπίτι, πώς να ζουν με ειρήνη και αρμονία, συμπεριφερόμενοι μεταξύ τους με γνήσια αγάπη και σεβασμό. (Κολ. 3:18-21) Ο Λόγος του Θεού επίσης μας δείχνει πώς να χειριζώμεθα τα πολλά προβλήματα που πιέζουν την ανθρωπότητα παντού, όπως είναι η ηθική χαλαρότης που σαρώνει τον κόσμο. Έτσι, σ’ όλα τα ζητήματα η Βίβλος μάς βοηθεί να έχωμε μια ισορροπημένη άποψι, θέτοντας τα πνευματικά συμφέροντα πρώτα στη ζωή μας. Με το να έχωμε ως κύριο ενδιαφέρον μας τη διακράτησι καταλλήλου σχέσεως με τον ουράνιο Πατέρα μας, έχομε έναν πραγματικό σκοπό στη ζωή—να υπηρετούμε τον μεγάλο μας Δημιουργό Ιεχωβά και να κάνωμε το καλό στον συνάνθρωπό μας.
Όλοι μπορούμε να ωφεληθούμε από τη συμβουλή που έδωσε ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία του όταν είπε: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης. . . . Αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν.» Και είτε είμεθα πλούσιοι είτε πτωχοί, μπορούμε όλοι πολύ να ωφεληθούμε από τη Βιβλική νουθεσία που δίδεται σε όσους είναι πλούσιοι μ’ έναν υλικό τρόπο: «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν· να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να είναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, διά να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.»—Ματθ. 6:19, 20· 1 Τιμ. 6:17-19.
Το ν’ ‘απολαύσωμε την αιώνιον ζωήν’ ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις που έθεσε ο Δημιουργός της ζωής—αυτό πραγματικά είναι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορεί κανείς ν’ αποκτήση!