Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Εζήσατε Ποτέ Προηγουμένως;

ΜΗΠΩΣ σας έτυχε ποτέ να συναντήσετε κάποιον για πρώτη φορά κι’ αισθανθήκατε αμέσως ότι ήταν ένας παλιός γνωστός σας; Ή, μήπως πήγατε ταξίδι σε μια περιοχή για πρώτη φορά κι’ εν τούτοις προφανώς τη θυμόσαστε πολύ καλά; Ο Άγγλος μυθιστοριογράφος Κάρολος Ντίκενς είπε τα εξής σχετικά με μια τέτοια εμπειρία: «Αν είχα δολοφονηθή εκεί σε κάποια προηγούμενη ζωή, δεν θα μπορούσα να θυμάμαι το μέρος πιο τέλεια και δεν θα μπορούσα να νοιώθω πιο έντονα να παγώνη το αίμα μου.»—Εικόνες από την Ιταλία (στην Αγγλική).

Παρόμοιες εμπειρίες σαν αυτή έχουν κάμει μερικούς ανθρώπους να πιστεύουν ότι είχαν ζήσει προηγουμένως. Αν και οι απόψεις των ποικίλλουν κάπως, βασικά αυτά τα άτομα πιστεύουν στη μετενσάρκωσι. Πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν ψυχές που πάνε σε άλλα σώματα μετά τον θάνατο.

Η μετενσάρκωσις εδιδάσκετο στην αρχαία Αίγυπτο και μια σπουδαία διδασκαλία του Έλληνος Φιλοσόφου Πυθαγόρα ήταν η μετεμψύχωσις. Σήμερα οι Βουδδισταί και πολλοί Ινδοί πιστεύουν στη μετενσάρκωσι και ολοένα περισσότεροι άνθρωποι δέχονται αυτή τη διδασκαλία στη Δύσι. Μερικοί πιστεύουν ότι η Αγία Γραφή υποστηρίζει αυτή την ιδέα. Γι’ αυτό το ζήτημα, ο Κύριλλος Ρίτσαρντσον, καθηγητής εκκλησιαστικής ιστορίας στο Θεολογικό Σεμινάριο της Ενώσεως της πόλεως της Νέας Υόρκης, σχολίασε τα εξής: «Θα έλεγα ότι η μετενσάρκωσις συμβιβάζεται με τη Χριστιανοσύνη.»

Έτσι, μπορεί να διερωτάσθε: Μήπως η παράξενη οικειότης που αισθανόμεθα για άτομα και τοποθεσίες που μόλις τώρα γνωρίζομε, αποδεικνύουν ότι η μετενσάρκωσις είναι γεγονός; Μήπως οι Γραφές υποστηρίζουν αυτή τη διδασκαλία;

Κατ’ αρχήν, εξετάστε σας παρακαλούμε το αίσθημα που μπορεί να έχετε αισθανθή, ότι δηλαδή ξέρατε ήδη ένα άτομο το οποίο μόλις προσφάτως γνωρίσατε. Μήπως δείχνει αυτό ότι ξέρατε αυτό το άτομο σε μια προηγούμενη ζωή; Σας έτυχε ποτέ να κάνετε λάθος και να νομίσετε έναν άνδρα ή μια γυναίκα για κάποιον άλλον που ζη τώρα; Μερικά άτομα είχαν αυτή την εμπειρία, διότι μερικοί σύγχρονοι έχουν όμοια χαρακτηριστικά ή ακόμη μάλιστα είναι σχεδόν απαράλλακτοι. Επομένως, η φαινομενική οικειότης που μπορεί να αισθάνεται ένα άτομο για κάποιον που μόλις γνώρισε δεν είναι απόδειξις μετενσαρκώσεως.

Τι θα πούμε, όμως, για κάποιο νέο αλλά προφανώς γνώριμο μέρος, ίσως ένα ιδιαίτερο σπίτι; Μήπως η φαινομενική οικειότης που αισθάνεσθε γι’ αυτό σημαίνει ότι έχετε ζήσει εκεί στη διάρκεια μιας προηγούμενης ζωής; Όχι, το σπίτι μπορεί να μην είναι καν τόσο παλιό για να συμβαίνη αυτό. Επιπλέον πολλά σπίτια μοιάζουν πολύ μεταξύ των. Και μήπως δεν είναι αλήθεια ότι το τοπίο σε μερικά πολύ απομακρυσμένα μεταξύ των μέρη είναι κατά πολύ όμοιο; Προφανώς, λοιπόν, αυτές οι ομοιότητες δεν αποδεικνύουν ότι η μετενσάρκωσις είναι γεγονός.

Αλλά δεν στηριζόμεθα σε απλά συμπεράσματα. Όταν κάποιος εξετάζη την Αγία Γραφή, δεν θα βρη πουθενά τις λέξεις «μετενσάρκωσις» και «μετεμψύχωσις.» Αν συνέβαινε αυτό και η μετενσάρκωσις πράγματι ελάμβανε χώρα, η ανθρώπινη ψυχή θα έπρεπε να είναι αθάνατη. Αλλά είναι; Όχι, δεν είναι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, που λέγει τα εξής: «Έπλασε Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» (Γεν. 2:7) Όπως βλέπετε, δεν λέγει ότι ο Θεός έβαλε μια αθάνατη ψυχή στον άνθρωπο. Ούτε εδώ ούτε πουθενά αλλού στη Γραφή δεν λέγει τίποτε για μια αθάνατη ψυχή που είναι χωριστή και διαφορετική από το ανθρώπινο σώμα.

Η Γραφή δεν λέγει ότι η ψυχή εξακολουθεί να ζη μετά τον θάνατο του σώματος. Αντιθέτως, μιλά για τον νεκρό ως ‘ψυχήν τελευτηκυίαν.’ (Αριθμ. 6:6 Μετάφρασις Εβδομήκοντα) Ακόμη πιο καθαρά, οι Γραφές λέγουν: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» (Ιεζ. 18:4, 20) Αυτό περιλαμβάνει όλους τους ατελείς ανθρώπους που πέθαναν, διότι «Τις δύναται να είπη, εκαθάρισα την καρδίαν μου, είμαι καθαρός από των αμαρτιών μου;» (Παροιμ. 20:9) Επομένως, η Αγία Γραφή δείχνει ότι όταν ο άνθρωπος πεθαίνη, η ψυχή πεθαίνει.

Ποια είναι, λοιπόν, η κατάστασις των νεκρών; Όταν ο άνθρωπος πεθαίνη, «επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» (Ψαλμ. 146:4) Οι νεκροί «δεν γνωρίζουσιν ουδέν,» και δεν υπάρχει ούτε πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία στον Σιεόλ, τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. (Εκκλησ. 9:5, 10) Επιπλέον, δεν μπορεί κατάλληλα να λεχθή ότι οι ψυχές των ζώων μετενσαρκώνονται σε ανθρώπους. Γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Διότι ο λόγος του Θεού λέγει: «Το συνάντημα των υιών των ανθρώπων είναι και το συνάντημα του κτήνους· και εν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος.» (Εκκλησ. 3:19) Οι νεκροί, λοιπόν, είτε άνθρωποι είναι είτε κτήνη, είναι πραγματικά νεκροί.

Εν τούτοις, μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός έκαμε δηλώσεις που υποστηρίζουν τη μετενσάρκωσι. Παραδείγματος χάριν, όταν αναφερόταν στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ο Ιησούς κάποτε είπε: «Ήλθεν ήδη ο Ηλίας, και δεν εγνώρισαν αυτόν, αλλ’ έπραξαν εις αυτόν όσα ηθέλησαν.» (Ματθ. 17:12, 13) Μήπως αυτό εσήμαινε ότι ο Χριστός ανεγνώριζε ότι ο Ιωάννης ήταν ο μετενσαρκωμένος Ηλίας; Χωρίς αμφιβολία, ο Ιωάννης ο ίδιος εγνώριζε ότι δεν ήταν εκείνος ο Εβραίος προφήτης, διότι όταν τον ρώτησαν, «Ηλίας είσαι συ;» είπε, «Δεν είμαι.» (Ιωάν. 1:21) Αλλά, όπως προελέχθη, ο Ιωάννης προετοίμασε την οδό για τον Μεσσία του Ιεχωβά. «Εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου,» ο Ιωάννης παρώτρυνε τους Ιουδαίους να μετανοούν για τις αμαρτίες τους ενώπιον του Θεού. (Λουκ. 1:16, 17· Μαλ. 4:5, 6) Έτσι, όταν ο Ιησούς είπε «Ήλθεν ήδη ο Ηλίας,» έδειχνε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εξεπλήρωνε προφητεία κάνοντας ένα έργο όπως το έργο του Ηλία.

Σε μια άλλη περίπτωσι, σχετικά μ’ έναν τυφλό άνθρωπο, οι μαθηταί του ρώτησαν τον Ιησού: «Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ώστε να γεννηθή τυφλός;» (Ιωάν. 9:1, 2) Το βιβλίο Μετενσάρκωσις, Μια Ανατολικο-Δυτική Ανθολογία λέγει: «Οι μαθηταί πρέπει να είχαν κατά νουν την ιδέα της μετενσαρκώσεως, διότι προφανώς αν ο άνθρωπος είχε γεννηθή τυφλός, η αμαρτία του δεν θα μπορούσε να έχη διαπραχθή σ’ αυτή τη ζωή.»

Ακόμη και αν αυτοί οι μαθηταί δεν είχαν ακολουθήσει πολύν καιρό τον Ιησού, μήπως είχαν στο νου τους τη μετεμψύχωσι; Ή, μήπως είχαν επηρεασθή από τους Ιουδαίους Φαρισαίους που έλεγαν ότι «οι ψυχές των καλών ανθρώπων μόνο ενσαρκώνονται σε άλλα σώματα»; [Πόλεμοι των Ιουδαίων, του Ιώσηπου, Βιβλίον ΙΙ, Κεφ. VIII, ¶14] Το πιο πιθανόν είναι ότι οι μαθηταί πίστευαν στις Γραφές και ήξεραν ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη. Εν τούτοις, επειδή ακόμη κι’ ένα βρέφος που αναπτύσσεται στη μήτρα έχει ζωή και ‘συνελήφθη εν αμαρτία,’ μπορεί να είχαν διερωτηθή αν αυτό το αγέννητο παιδί μπορούσε να είχε αμαρτήσει.—Έξοδ. 21:22-25· Ψαλμ. 51:5.

Όποια κι’ αν ήταν η περίπτωσις, η απάντησις του Ιησού δεν υπεστήριζε τη μετενσάρκωσι ούτε περιελάμβανε κανένα υπαινιγμό ότι το βρέφος που αναπτύσσετο αμάρτησε πριν να γεννηθή. Ήξερε ότι όλες οι συμφορές που έρχονται στους ανθρώπους δεν προέρχονται από αμαρτίες που έχουν διαπράξει, αλλ’ ότι υπάρχει επίσης μια κληρονομιά ανθρωπίνων ελαττωμάτων και ατελειών από τον αμαρτωλό πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ. (Ιώβ 14:4· Λουκ. 13:1-5) Έτσι, προτού προβή στη θεραπεία του, ο Ιησούς είπε: «Ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού.» (Ιωάν. 9:3-7) Η απάντησις του Ιησού δεν υπεστήριζε τη μετενσάρκωσι, αλλά συμφωνούσε με τη Γραφική αλήθεια ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι δεν εζήσατε ποτέ προηγουμένως. Αντιθέτως, ο Ιησούς είπε: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού [του Ιησού], και θέλουσιν εξέλθει.» (Ιωάν. 5:28, 29) Όχι μέσω μετενσαρκώσεως, αλλά μέσω αποκαταστάσεως σε ζωή με ανάστασι θα ξαναζήσουν οι νεκροί. Γιατί να μη ζητήσετε Γραφικές λεπτομέρειες από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σχετικά μ’ αυτή τη θαυμάσια πρόνοια του Ζωοδότου Ιεχωβά Θεού;