Ήμουν ένας Πεντηκοστιανός Πάστωρ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στη Σικελία της Ιταλίας το έτος 1932. Λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, παρακολούθησα μια θρησκευτική τελετουργία των Πεντηκοστιανών σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι. Ο μεσήλικας πάστωρ άρχισε την ομιλία του προσευχόμενος πολύ δυνατά. Αυτό με εξέπληξε, αλλά παρέμεινα.

Στη διάρκεια της ομιλίας τον διέκοψα πολλές φορές, ζητώντας του αποδείξεις για το ότι ο Θεός πράγματι υπάρχει. Μου υπέδειξε την Αγία Γραφή ως απόδειξι της υπάρξεως του Θεού και μου έδωσε ένα αντίτυπο δωρεάν. Άρχισα να διαβάζω περίπου επτά κεφάλαια την ημέρα. Εν τούτοις, σύντομα διεπίστωσα ότι απ’ όλα αυτά που διάβαζα καταλάβαινα πολύ λίγα, αν όχι τίποτε. Έτσι, απεφάσισα να στραφώ στην Πεντηκοστιανή Εκκλησία για βοήθεια.

Θρησκευτικό Παρελθόν

Από τα πρώτα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας ενδιαφερόμουν για τη θρησκεία, όπως και οι γονείς μου. Όπως οι περισσότεροι Σικελοί, ήσαν Ρωμαιοκαθολικοί και αρκετά ζηλωταί.

Εν τούτοις, καθώς μεγάλωνα, διεπίστωνα ότι η Καθολική Εκκλησία δεν ικανοποιούσε τις πνευματικές μου ανάγκες. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι κληρικοί φορούσαν διακριτικά ενδύματα, γιατί ενδιεφέροντο για τις προσωπικές υποθέσεις των άλλων στη διάρκεια της εξομολογήσεως, ή γιατί υπήρχαν τόσα πολλά είδωλα στις εκκλησίες όπως ακριβώς και στους ειδωλολατρικούς ναούς. Επειδή δεν μπορούσα να βρω ικανοποιητικές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, το ενδιαφέρον μου για την Καθολική Εκκλησία εξαφανίσθηκε.

Σ’ αυτές τις προπολεμικές μέρες, μας επεσκέπτετο συχνά στο σπίτι ένας ιερέας για τον οποίο κρατούσαμε τους καρπούς της αμπέλου μας. Είχε την άποψι ότι ο Φασισμός ήταν η καλύτερη μορφή κυβερνήσεως για την Ιταλία, επειδή υπεστήριζε τα συμφέροντα της Καθολικής Εκκλησίας. Εν τούτοις, όταν έληξε ο πόλεμος, οι άνθρωποι κατά μάζες εγκατέλειψαν την εκκλησία επειδή διέκριναν ότι είχε υποστηρίξει τον Φασισμό. Και ήσαν αηδιασμένοι με τον τρόπο που υπεστήριξε η εκκλησία τους πλουσίους εις βάρος των πτωχών.

Ως αποτέλεσμα, μετά τον πόλεμο πολλοί στράφηκαν στον αθεϊσμό, κι εγώ, επίσης, έκλινα προς αυτό τον τρόπο σκέψεως. Επομένως, θεωρούσα τις θρησκευτικές τελετουργίες μόνο ως μέσο για να έλθη κανείς σ’ επαφή με φίλους. Αλλά αισθανόμουν ακόμη μια πνευματική ανάγκη.

Ζωή ως Πεντηκοστιανός

Επειδή αισθανόμουν αυτή την ανάγκη, αυξήθηκε το ενδιαφέρον μου για την Αγία Γραφή. Έτσι, άρχισα να παρακολουθώ την Πεντηκοστιανή Εκκλησία.

Οι θρησκευτικές τελετουργίες με εξέπλητταν αρκετά. Ο πάστωρ άρχιζε συνήθως με το να λέγη μια προσευχή με τα μάτια του κλειστά και τα χέρια του απλωμένα προς τον ουρανό. Έπειτα προσκαλούσε τους παρευρισκομένους να ψάλλουν έναν ύμνο μαζί του. Μετά απ’ αυτό, έδινε σε αρκετούς την ευκαιρία να «δώσουν μαρτυρία,» δηλαδή ν’ αναφέρουν τις δυσκολίες που συναντούσαν στη ζωή πριν έλθουν σε επαφή με την Πεντηκοστιανή θρησκεία κι επίσης πώς ήταν η παρούσα διαγωγή τους.

Κατόπιν, ακολουθούσε συνήθως μια ομιλία που εβασίζετο σ’ ένα Γραφικό εδάφιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω αυτά που έλεγε ο πάστωρ, αλλά νόμιζα ότι αυτό ίσως ωφείλετο στην περιωρισμένη γνώσι που είχα για την Αγία Γραφή. Μετά από την ομιλία του άρχιζε να περιφέρεται μεταξύ των παρευρισκομένων και να τοποθετή τα χέρια του επάνω τους λέγοντας: «Φωνάξτε, φωνάξτε δυνατότερα! Ο Κύριος είναι πλησίον!» Έπειτα οι άνθρωποι φώναζαν: «Αλληλούια! Κύριε, άκουσε μας!» ή παρόμοιες εκφράσεις.

Το 1950 έγινα βαπτισμένο μέλος της Πεντηκοστιανής Εκκλησίας. Νόμιζα ότι η κλήσις μου ήταν από τον Θεό και γι’ αυτό τον λόγο έκαμα πολλές αλλαγές. Δεν κάπνιζα πια, ούτε πήγαινα στον κινηματογράφο ούτε σε χορούς. Σταμάτησα ν’ ακούω ραδιόφωνο, επειδή η εκκλησία στην οποία ανήκα ισχυρίζετο ότι αυτό δεν ήταν κατάλληλο για ένα Χριστιανό.

Οι άνθρωποι εκεί που ζούσα στη μικρή πόλι του Σ. Κατάλντο στην Καλτανισέττα, επαρχία της Σικελίας, έμειναν έκπληκτοι από τις αλλαγές που έκαμα. Μίλησα σε όλους για τη νέα μου πίστι λέγοντας τους να έλθουν και να σωθούν, αλλιώς θα εβασανίζοντο στην κόλασι. Πολλοί άκουσαν κι έγιναν Πεντηκοστιανοί.

Επ’ ευκαιρία της επισκέψεως ενός προεξέχοντος Αμερικανού πάστορος, διωρίσθηκα γενικός επόπτης του κατηχητικού σχολείου. Αυτός ο διορισμός περιελάμβανε την επόπτευσι στις συναθροίσεις της Πεντηκοστιανής εκκλησίας στην οποία μελετάτο ένα δελτίο που ωνομάζετο «Το Κατηχητικό Σχολείο.» Λόγω του εξαιρετικού ζήλου που έδειξα στη διεύθυνσι του Κατηχητικού σχολείου, διωρίσθηκα πάστωρ τον Ιούνιο του 1952, μολονότι δεν είχα εκπαιδευθή σε θεολογικές σχολές. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια υπηρέτησα τις Πεντηκοστιανές εκκλησίες στην επαρχία της Καλτανισέττα, περιλαμβανομένης και της πόλεως της Καλτανισέττα.

Λήψις του Χαρίσματος των Γλωσσών

Μολονότι ήμουν ευχαριστημένος με την πρόοδο που είχα κάμει, ήμουν απογοητευμένος επειδή δεν κατείχα τα ειδικά χαρίσματα που η Πεντηκοστιανή Εκκλησία θεωρεί εκδηλώσεις του πνεύματος του Θεού, όπως είναι το χάρισμα των γλωσσών. Αλλά μια μέρα η επιθυμία μου πραγματοποιήθηκε.

Ενώ προήδρευα σε μια θρησκευτική τελετουργία και προσευχόμουν, μια φωνή μου είπε να θέσω τα χέρια μου πάνω σε μια ωρισμένη γυναίκα στην εκκλησία. Με τα μάτια μου ακόμη κλειστά, βρήκα μια γυναίκα μεταξύ των παρευρισκομένων και τοποθέτησα τα χέρια μου επάνω της. Αμέσως έβγαλε μια δυνατή κραυγή και άρχισε, μαζί μ’ εμένα, να μιλά σε διάφορες γλώσσες. Αυτό περιλαμβάνει και την έκφρασι λέξεων ανεξάρτητα από τη θέλησι του ομιλητού. Αυτή η εμπειρία με έκαμε πολύ ευτυχισμένο.

Εν τούτοις, δεν μπορούσα ακόμη να καταλάβω την Αγία Γραφή κι αυτό μ’ ενοχλούσε πάρα πολύ. Μου είπαν ότι η Αγία Γραφή μπορεί να κατανοηθή μόνο απ’ εκείνους που κατείχαν το ειδικό χάρισμα της ερμηνείας, και αυτή η εξήγησις με ικανοποίησε κάπως. Ήμουν ευγνώμων, επειδή τουλάχιστον είχα λάβει το χάρισμα των γλωσσών.

Αλλά, μετά από λίγους μήνες πείσθηκα ότι υπήρχε κάτι εσφαλμένο μ’ αυτό το «χάρισμα» όπως απεκαλείτο. Άρχισα να έχω τρομερούς εφιάλτες. Ήταν σαν να είχα παραλύσει και συγχρόνως έβλεπα σκοτεινές μορφές ολόγυρα μου. Άρχισα να διερωτώμαι αν αυτές οι ενδείξεις της επιθέσεως από πονηρά πνεύματα είχαν καμμιά σχέσι με το «χάρισμα» που είχα λάβει. Οι υποψίες μου μεγάλωσαν όταν ένας πάστωρ, ο οποίος κατείχε το χάρισμα της ερμηνείας, διέταξε ένα άτομο με το χάρισμα των γλωσσών να σταματήση να μιλή, επειδή τα πράγματα που έλεγε ήσαν αισχρά και ανεπανάληπτα.

Η Συνεχής Έρευνα Ανταμείβεται

Ήμουν αποφασισμένος να βρω κάποια εξήγησι γι’ αυτά τα πράγματα. Ερεύνησα κι άλλες θρησκευτικές οργανώσεις, όπως είναι οι Αποστολικοί και οι Βαπτισταί, αλλά χωρίς επιτυχία. Όταν έμαθα ότι υπάρχει ένα ζεύγος ολοχρονίων κηρύκων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην κοντινή πόλι της Καλτανισέττα πήγα να τους βρω.

Έκαμα πολλές ερωτήσεις. Σ’ όλα αυτά τα ερωτήματα έλαβα απαντήσεις από τους Μάρτυρας μέσα από την Αγία Γραφή. Η Γραφική των γνώσις με κατέπληξε. Δέχθηκα την προσφορά τους να κάνωμε μια Γραφική μελέτη δωρεάν. Σε λίγο καιρό τελικά έμαθα την αλήθεια σχετικά με το χάρισμα των γλωσσών.

Η Αγία Γραφή διασαφηνίζει ότι ο Παντοδύναμος Θεός έδωσε στους πρώτους Χριστιανούς το χάρισμα να ομιλούν σε ξένες γλώσσες που ποτέ προηγουμένως δεν είχαν μάθει. Στη νηπιακή ηλικία της Χριστιανικής εκκλησίας, αυτό το χάρισμα βοήθησε τους ολίγους μαθητάς να μιλούν σε ξένους για «τα μεγαλεία του Θεού.» (Πράξ. 2:5-11) Επίσης, το χάρισμα των γλωσσών αποτελούσε ορατή απόδειξι της ευνοίας του Θεού επάνω στη νέα Χριστιανική οργάνωσι. (1 Κορ. 14:22) Αλλά μήπως η ομιλία σε διάφορες γλώσσες αποτελούσε χάρισμα που επρόκειτο να παραμείνη στην πλήρως ανεπτυγμένη Χριστιανική οργάνωσι;

Έμαθα ότι αυτό το χάρισμα ήταν προσωρινό, όπως προσωρινά ήσαν και τα χαρίσματα της προφητείας και της ειδικής γνώσεως. Η Αγία Γραφή λέγει τα εξής: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή.» Αυτά τα ειδικά χαρίσματα του Θεού αποτελούσαν αναγνωριστικό χαρακτηριστικό της Χριστιανοσύνης στη νηπιακή της ηλικία, αλλά, όπως ακριβώς ένας ενήλικος δεν έχει πια τα χαρακτηριστικά του βρέφους, έτσι και η Αγία Γραφή δείχνει ότι αυτά τα ειδικά χαρίσματα επρόκειτο να παρέλθουν.—1 Κορ. 13:8-11.

Επομένως, κατάλαβα ότι το Θεόδοτο, όπως νόμιζα, χάρισμα που είχα λάβει ενώ ήμουν Πεντηκοστιανός ήταν στην πραγματικότητα λειτουργία του Σατανά και των πονηρών πνευματικών του δυνάμεων. Η Αγία Γραφή προειδοποιεί ότι ‘ο Σατανάς θα μετεσχηματίζετο εις άγγελον φωτός’ και ότι θα εξαπατούσε πολλούς με ‘σημεία και τέρατα ψεύδους και με πάσα απάτη.’—2 Κορ. 11:14· 2 Θεσσ. 2:9, 10.

Πόσο ευτυχισμένος είμαι που έχω καταλάβει αυτά τα ζητήματα! Ιδιαίτερα μου έφερε ειρήνη και ικανοποίησι το γεγονός ότι καταλαβαίνω τον σκοπό του Θεού να εγκαθιδρύση τη δικαία του Βασιλική κυβέρνηση προς ευλογίαν όλων εκείνων που θα Τον υπηρετούν εν πνεύματι και αληθεία. Η Βίβλος υπόσχεται ότι σύντομα, κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας, «Θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών [του ανθρωπίνου γένους], και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.»—Αποκάλ. 21:3, 4.

Ένα Διαφορετικό Είδος Κήρυκος

Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια από τότε που αφιέρωσα τη ζωή μου στον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, και συμβόλισα αυτή την αφιέρωσι με το εν ύδατι βάπτισμα. Από τότε ο κύριος σκοπός μου στη ζωή είναι να μετέχω στην εκπλήρωσι της προφητείας του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού, δηλαδή: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει έλθει το τέλος [αυτού του συστήματος πραγμάτων].»—Ματθ. 24:14.

Αυτό που μου έφερε ιδιαίτερη χαρά ήταν το γεγονός ότι βοήθησα πολλά άτομα στη γενέτειρα μου, στο Σ. Κατάλντο, όπου προηγουμένως είχα υπηρετήσει ως Πεντηκοστιανός πάστωρ, να μάθουν την αλήθεια σχετικά με τη βασιλεία του Θεού και να μετέχουν στη διακήρυξι της Βασιλείας. Τώρα ζω με την οικογένεια μου στην πόλι της βορείου Ιταλίας στο Τορίνο. Κάτι που μεγάλωσε ακόμη τη χαρά μου ήταν το γεγονός ότι είδα τους τρεις μεγαλύτερους γυιους μου να ενώνωνται μαζί μου, κηρύττοντας στους άλλους σ’ αυτή την κοινότητα ότι η μόνη αληθινή ελπίδα για ειρήνη και ευτυχία είναι η βασιλεία του Θεού.

Έτσι κι εμείς με ζωηρή προσδοκία, όπως όλοι οι δούλοι του Ιεχωβά παντού, αποβλέπομε στην πλήρη εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας: «Εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»—Δαν. 2:44.—Από συνεργάτη.