Γιατί να Φοβούμεθα τον Λύκο;
ΔΩΔΕΚΑ Ιανουαρίου 1765. Επτά παιδιά—πέντε αγόρια και δύο κορίτσια—φύλαγαν τα κοπάδια τους κοντά σ’ ένα χωριό της Γαλλίας. Αυτοί οι νεαροί δεν ήσαν μαζί για να κάνουν παρέα, αλλά για προστασία. Κυκλοφορούσε η φήμη, ότι στη διάρκεια των τελευταίων έξη μηνών ένας μόνον λύκος είχε κατασπαράξει το ζώο με τα ραβδιά τους. Αλλά ο λύκος δαγκώσει στο πρόσωπο και στο κεφάλι κατώρθωσαν να ξεφύγουν.
Ενώ τα παιδιά πρόσεχαν τα ποίμνιά τους εμφανίσθηκε ξαφνικά ένας λύκος. Τα τρία αγόρια—όλα δώδεκα ετών—αντιμετώπισαν με θάρρος το ζώο με τα ραβδιά τους. Αλλά ο λύκος κατάφερε να τους ξεφύγη και άρπαξε το μικρότερο παιδί της παρέας από την παρειά. Παρά την πίεσι των μεγαλυτέρων αγοριών για να φύγη, το ζώο έκανε μια νέα επίθεσι κι έρριξε κάτω το παιδί. Τα άλλα παιδιά για άλλη μια φορά κατάφεραν να διώξουν τον λύκο. Αλλά η μάχη τους δεν είχε τελειώσει. Το μικρό παιδί, που είχε πέσει κάτω, έγινε ο στόχος του. Το ζώο ξαναγύρισε και το άρπαξε από το χέρι. Τα άλλα παιδιά έτρεξαν για να το σώσουν. Ο λύκος όμως δεν θα έφευγε αν δεν έπεφτε σ’ ένα βούρκο και δεν έτρωγε μερικά γερά κτυπήματα στο κεφάλι. Τότε ο λύκος ετράπη σε φυγή και δεν ξαναγύρισε.
Σύμφωνα με αυθεντικές πληροφορίες, ανάμεσα στα χρόνια 1764 και 1767 αυτός ο συγκεκριμένος λύκος μαζί μ’ έναν άλλο επετέθησαν σε εκατό και πλέον πρόσωπα, κυρίως νεαρούς, στην κεντρική Γαλλία. Δεκάδες παιδιά βρήκαν έτσι φρικτό θάνατο. Αφού σκοτώθηκαν και οι δύο αυτοί λύκοι, σταμάτησε η μεγάλη αυτή συμφορά.
Δεν είναι ασυνήθιστες οι ειδήσεις για θανάτους από τα δόντια των λύκων σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και της Κεντρικής Ασίας, ιδιαίτερα στη Ρωσία. Ο αριθμός των νεκρών μόνον από λύκους το 1875 στη Ρωσία έφθασε τα 161 άτομα. Έτσι, στη διάρκεια των αιώνων χιλιάδες άτομα έχουν υποστή επιθέσεις από λύκους.
Εν τούτοις, αυτά τα γεγονότα ίσως φανούν παράξενα αν τα συγκρίνωμε με άλλες, εντελώς διαφορετικές ειδήσεις από άλλα μέρη της γης. Το βιβλίο Το Βασίλειο των Ζώων (1954, Τόμος Ι, σελίς 431) αναφέρει: «Ο γκρίζος λύκος, ή λύκος των δασών, έχει αποκτήσει τρομερή φήμη—όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη με περιγραφές της αγριότητάς του. Εν τούτοις, πουθενά στη Βόρειο Αμερική δεν έχει εξακριβωθή μια απρόκλητη επίθεσι από λύκο.»
Πώς μπορεί να εξηγηθή αυτή η διαφορά; Είναι δυνατόν σε ωρισμένα μέρη της Ευρώπης και της Ασίας οι λύκοι να είναι πιο επικίνδυνοι από τους λύκους της Βορείου Αμερικής;
Δεν υπάρχει κάποια ένδειξις ότι οι λύκοι σ’ ένα μέρος της γης είναι πιο άγριοι από εκείνους που ζουν σε κάποιο άλλο μέρος. Από τις διαθέσιμες μαρτυρίες δεν καταλήγομε παρά μόνο στο εξής συμπέρασμα: Οι λύκοι, που ορμούν στους ανθρώπους, έχουν συνήθως λύσσα. Αυτό είναι προφανές από την αντίδρασι των ανθρώπων απέναντι αυτών των ζώων την εποχή εκείνη που μεγάλες αγέλες λύκων περιφέροντο στα δάση της Ευρώπης. Ακόμη και τα παιδιά τις περισσότερες φορές δεν έδειχναν φόβο για τους λύκους. Συχνά νεαροί κάθε ηλικίας και αναστήματος, εφωδιασμένοι με ραβδιά, έβοσκαν τα πρόβατά τους, τα γίδια ή τα βόδια τους σε περιοχές όπου είχαν εμφανισθή λύκοι. Μόνον όταν υπήρχε βέβαιος κίνδυνος συγκεντρώνοντο σε ομάδες για να τον αντιμετωπίσουν.
Αλλά τι θα λεχθή για εκείνους τους δύο λύκους που δεν ήσαν λυσσασμένοι και όμως μέσα σε περίοδο τριών μόνο χρόνων κατασπάραξαν δεκάδες παιδιά; Σύμφωνα με περιγραφές, αυτοί δεν ήσαν φυσιολογικοί λύκοι. Και οι δύο είχαν ασυνήθιστα χαρακτηριστικά, πράγμα που φανερώνει ότι ανήκαν σε μιξογενές είδος. Και οι δύο είχαν μεγαλύτερο μέγεθος από το κανονικό και παράξενο χρώμα. Ο ένας είχε άσπρο τράχηλο και ο άλλος ήταν κοκκινωπός. Όσο αφύσικοι ήσαν στην εμφάνισι και το χρώμα, τόσο αφύσικοι ήσαν επίσης και στις επιθέσεις τους κατά των ανθρώπων.
Παρά το γεγονός ότι οι λύκοι της Βορείου Αμερικής δεν έχουν αποκτήσει τη φήμη ότι τρώνε ανθρώπους, εν τούτοις, αυτά τα ζώα έχουν υποστή ανελέητη καταδίωξι. Στη διάρκεια των ετών, γεωργοί και κτηματίες έχουν αναλάβει αδιάκοπο πόλεμο εναντίον τους, με αποτέλεσμα την εξαφάνισί τους.
Κάποτε υπήρχαν κόκκινοι λύκοι σ’ όλες τις νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες από τη Φλώριδα μέχρι το Τέξας. Οι κόκκινοι λύκοι, εξοντώθηκαν με δηλητήριο ή παγίδες κατά χιλιάδες κι έτσι μέχρι του 1950 είχαν εκλείψει από τις περισσότερες από τις προηγούμενες κατοικίες τους. Εν συνεχεία ένα ωργανωμένο πρόγραμμα εξοντώσεως είχε σαν συνέπεια να φονευθούν άλλοι 27.646 κόκκινοι λύκοι από το 1955 έως το 1964. Το περιοδικό Σάιενς Νιούς της 17ης Φεβρουαρίου 1973, αναφέρει: «Υπολογίζεται ότι τώρα μόνον 200 έως 300 κόκκινοι λύκοι έχουν απομείνει στην ύπαιθρο γύρω από το Τέξας και τη Λουιζιάνα.» Αυτοί οι λύκοι ζουν κυρίως κοντά σε ράντσα, των οποίων οι ιδιοκτήτες τούς θεωρούν εχθρούς των κατοικίδιων ζώων τους.
Ο μεγαλύτερος γκρίζος λύκος ή λύκος των δασών δεν έτυχε ούτε αυτός καλύτερης μεταχειρίσεως. Κάποτε αυτό το θηλαστικό ζούσε σ’ όλη την έκτασι των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά τώρα έχει βασικά περιορισθή σε τοποθεσίες του Μίσιγκαν και της Μιννεσότα.
Γιατί εκείνοι που τρέφουν πρόβατα ή μοσχάρια είχαν ανοίξει μάχη με τους λύκους; Κυρίως διότι κινδύνευαν τα κοπάδια τους. Παραδείγματος χάριν, ο Ισραέλ Πούτναμ του 18ου αιώνος, έχασε 70 από τα ζώα του από ένα θηλυκό λύκο, μέσα σε μια μόνο νύχτα. Δεν είναι λοιπόν εκπληκτικό ότι μισούσε τους λύκους. Στη διάρκεια του 19ου αιώνος, επειδή εξαφανίσθηκαν οι βούβαλοι, οι αντιλόπες και τα ελάφια από τις Μεγάλες Πεδιάδες, οι λύκοι αναγκάσθηκαν να ψάχνουν για άλλα θηράματα. Έτσι, άρχισαν να παίρνουν το μερίδιό τους από τα κατοικίδια πρόβατα και τα βόδια. Αναφέρεται ότι οι λύκοι των δασών φόνευσαν περισσότερα κατοικίδια ζώα απ’ όσα μπορούσαν να φάνε και ωδήγησαν σε χρεωκοπία πολλούς ιδιοκτήτες ράντσων. Όσο μεγάλωναν τα κοπάδια, τόσο πλήθαιναν οι λύκοι. Τελικά, στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο εγίνετο δαπάνη ενός εκατομμυρίου δολλαρίων για την εξόντωσι των λύκων. Έτσι τον 20όν αιώνα, οι κυνηγοί άρχισαν να καταστρέφουν τα λυκόπουλα μέσα στις φωλιές τους. Γι’ αυτό σήμερα οι λύκοι των δασών περιωρίσθηκαν στο ένα εκατοστό των περιοχών όπου αφθονούσαν άλλοτε.
Αλλά είναι τόσο επικίνδυνος ο λύκος ώστε ν’ αξίζη να εξαφανισθή; Όχι, απαντούν πολλοί. «Οι λύκοι» επιμένουν, «δεν είναι μόνον υπερβολικά ενδιαφέροντα και έξυπνα ζώα, έχουν ζωτική σημασία για τη διατήρησι της ισορροπίας στη φύσι.» Σε τελευταία ανάλυσι, όχι ο λύκος, αλλά ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την καταστροφή αυτής της ισορροπίας, επειδή έχει στερήσει πολλά ζώα από τη συνηθισμένη τους τροφή.
Πράγματι ο λύκος, όπως και τα άλλα άγρια ζώα, προτιμά ν’ αποφεύγη τον άνθρωπο, αλλά πιθανόν να του επιτεθή όταν είναι άρρωστος, πληγωμένος, έχη αποκλεισθή ή όταν υποστή πρόκλησι ή αιφνιδιασθή απότομα. Επομένως, αποδεικνύονται αληθινά τα λόγια της Αγίας Γραφής για τη σχέσι του ανθρώπου με τα ζώα. Μετά τον κατακλυσμό ελέχθησαν τα εξής προς τον Νώε και την οικογένειά του: «Και ο φόβος σας και ο τρόμος σας θέλει είσθαι επί πάντα τα ζώα της γης.» (Γένεσις 9:2) Άρα, οι άνθρωποι δεν έχουν λόγους να τρέφουν ένα νοσηρό φόβο για τον λύκο, εκτός αν επεμβαίνουν αδικαιολόγητα στη ζωή αυτού του ζώου.