Προστασία της Υγείας

Οι άνθρωποι χρειάζεται να γίνουν πιο υπεύθυνοι για την προστασία της υγείας τους, σύμφωνα μ’ ένα βιβλίο που έχει τον τίτλο Δε Πέισεντς Αντβοκέιτ. Η συγγραφέας του, η Μπάρμπαρα Χάττμαν, γράφει με βάση την τριανταπεντάχρονη πείρα της σαν ασθενής και νοσοκόμα. Πιστεύει ακράδαντα ότι καθένας που μπαίνει στο νοσοκομείο πρέπει να έχει έναν «συνήγορο,» ένα γαμήλιο σύντροφο, ένα στενό φίλο, κάποιου που θα θέσει ερευνητικά ερωτήματα και θα προστατεύσει τα δικαιώματα του ασθενή όταν ο ασθενής είναι πολύ άρρωστος για να το κάνει αυτό.

Εξηγεί ότι οι νοσοκόμες δεν μπορούν πάντα να υπερασπίσουν τους ασθενείς από λάθη που γίνονται στη θεραπευτική αγωγή τους, αφού οι στατιστικές δείχνουν ότι κάθε μέρα στο θάλαμο ενός ασθενή μπαίνουν πενήντα επτά υπάλληλοι του νοσοκομείου. Σαν αποτέλεσμα, «ο νόμος των πιθανοτήτων εγγυάται στον ασθενή ότι θα πέσει θύμα κάποιου ανθρώπινου λάθους.» Τι είδους λάθη είναι αυτά; Λάθη στη φαρμακευτική αγωγή, στη διάγνωση, στη θεραπεία λάθος ασθενή επειδή το αποτέλεσμα ενός εργαστηριακού τεστ τέθηκε στην κάρτα άλλου ατόμου.

«Είχαμε μια πενηνταπεντάχρονη ασθενή που της είχε πει ο γιατρός ότι είχε σύφιλη,» λέει η νοσοκόμα. «Η γυναίκα ήταν υστερική. Ήταν παντρεμένη με τον ίδιο άνδρα τριάντα πέντε χρόνια. Δεν γύριζε με άλλους και από ότι ήξερε ήταν η μόνη γυναίκα στη ζωή του. Εκείνο που είχε συμβεί ήταν ότι στην κάρτα της είχαν γραφτεί τα αποτελέσματα κάποιου άλλου ατόμου. Εν τω μεταξύ, αυτή είχε αρχίσει τις ενέργειες για να πάρει διαζύγιο από το σύζυγό της.»

Τι συνιστά η νοσοκόμα αυτή στους ασθενείς των νοσοκομείων; Τονίζει ότι αν κάτι δεν φαίνεται λογικό στον ασθενή ή στο συνήγορο του ασθενή πρέπει να ερευνήσει το ζήτημα χωρίς καθυστέρηση. «Αλλά,» προσθέτει, «σπάνια το κάνουμε αυτό—επειδή νομίζουμε, ίσως, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ερωτήσεις.»

Υπερασπιζόμενη τους γιατρούς, γράφει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη δική τους υγεία. Συχνά τρώνε πάρα πολύ, καπνίζουν και πίνουν πολύ και κατόπιν περιμένουν από το γιατρό να κάνει κάποιο θαύμα για τα αρρωστημένα σώματά τους. «Γι’ αυτό, περιμένουμε από το γιατρό να έχει Θεοειδείς δυνάμεις, και συχνά, αν είναι πρόθυμος να απαντήσει, δεν θέλουμε ν’ ακούσουμε,» εξηγεί. «Απλώς θέλουμε να πάμε σ’ αυτόν, σαν τα παιδιά, και να τον πούμε ‘να μας κάνει καλά.’» Το σημείο που θέλουμε να θίξουμε είναι ότι οι περισσότεροι ασθενείς χρειάζεται να ενεργούν πιο υπεύθυνα για την προστασία της υγείας τους.