Μια Σκιά στο Φεγγάρι

ΗΤΑΝ μέσα του Αυγούστου στη Βραζιλία—ένα ευχάριστο χειμωνιάτικο δειλινό, με το φεγγάρι να κρέμεται ολόγιομο στον ανέφελο ουρανό. Οι άνθρωποι ήταν έξω στα μπαλκόνια τους ή μαζεμένοι στους δρόμους, και έστηναν φωτογραφικές μηχανές στα τρίποδα ή ρύθμιζαν τα κιάλια τους. Παντού ακούγονταν συζητήσεις, που είχαν όλες τον ίδιο τόνο αδημονίας.

Γιατί όλος αυτός ο ενθουσιασμός; Ήταν 16 Αυγούστου 1989. Στις 10:21 μ.μ. επρόκειτο να αρχίσει ολική έκλειψη σελήνης. Εδώ στην εξοχή, όπου η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, το θέαμα θα ήταν εκπληκτικό. Την καθορισμένη ώρα, το φεγγάρι άρχισε να μπαίνει μέσα στη σκιά που ρίχνει η γη στο διάστημα. Ακριβώς όπως η γη, έτσι και η σκιά της είναι καμπυλόγραμμη. Τον τέταρτο αιώνα Π.Κ.Χ., αυτή η απλή παρατήρηση βοήθησε τον Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη να συμπεράνει ότι η γη πρέπει να είναι στρογγυλή.

Καθώς το φεγγάρι έμπαινε όλο και πιο βαθιά μέσα στη σκιά της γης, οι θεατές άρχισαν να βγάζουν επιφωνήματα θαυμασμού. Το φεγγάρι γινόταν πορτοκαλί. Η ατμόσφαιρα της γης, όπως ακριβώς κάνει και σ’ ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, διασκόρπιζε τις ακτίνες του ήλιου, φιλτράροντας τις γαλάζιες ακτίνες φωτός και αφήνοντας τις κόκκινες και τις πορτοκαλί να περάσουν ανεμπόδιστα. Ύστερα από 97 λεπτά, το φεγγάρι είχε μπει ολόκληρο μέσα στη σκιά. Αργότερα, άρχισε να ξεπροβάλλει ξανά και να έρχεται σιγά-σιγά και πάλι σε επαφή με το φως του ήλιου.

Μερικοί απ’ αυτούς που παρατηρούσαν το φεγγάρι εκείνη τη νύχτα έμειναν άγρυπνοι μέχρι τις 2:00 π.μ. για να δουν ολόκληρο το θέαμα. Πίστευαν ότι άξιζε τον κόπο. Είχαν δει μια αξιοθαύμαστη επίδειξη της δύναμης και της σοφίας του Δημιουργού του σύμπαντος. Η Αγία Γραφή λέει ότι εκείνος έκανε «τους δύο φωστήρας τους μεγάλους, τον φωστήρα τον μέγαν δια να εξουσιάζη επί της ημέρας, και τον φωστήρα τον μικρόν δια να εξουσιάζη επί της νυκτός», οι οποίοι επρόκειτο να «ήναι δια σημεία και καιρούς και ημέρας και ενιαυτούς».—Γένεσις 1:14, 16.