Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Επιτρέπει η Γραφή τη Χρήση Φιδιών στη Λατρεία;

ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ μικρές εκκλησίες, οι πιστοί συγκεντρώνονται. Παίζουν ηλεκτρική κιθάρα και τραγουδούν θρησκευτικά τραγούδια. Αναπέμπουν προσευχές ζητώντας θεραπείες. Ακούνε αυτοσχέδια κηρύγματα και μουρμουρίζουν εκστατικά σε «καινούριες γλώσσες», όπως τις αποκαλούν. Σε όλα αυτά δεν διαφέρουν και πολύ από τους Πεντηκοστιανούς ή τους χαρισματικούς του Χριστιανικού κόσμου. Μετά βγάζουν το δηλητήριο, τη φωτιά και τα φίδια.

Το δηλητήριο είναι συνήθως στρυχνίνη διαλυμένη σε νερό. Η φωτιά μπορεί να είναι ένα φλεγόμενο πανί που το έχουν βουτήξει σε φωτιστικό πετρέλαιο ή ένα καμινέτο ασετιλίνης, και τα φίδια μπορεί να είναι κροταλίες ή αγκιστρόδοντες, που δεν είναι δύσκολο να βρεθούν στα Απαλάχια Όρη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου συναντά κανείς συχνά αυτές τις θρησκευτικές ομάδες. Όταν νιώθουν ότι «το πνεύμα» τούς απευθύνει την ανάλογη έκκληση, πίνουν το δηλητήριο και βάζουν τα χέρια τους στη φωτιά. Επίσης, παίρνουν τα φίδια, τα τυλίγουν γύρω από τα χέρια και τους ώμους τους, τα κρατούν πάνω στο σώμα τους και τα δίνουν ο ένας στον άλλον. Γιατί;

«Παίρνω στα χέρια μου φίδια επειδή αυτό βρίσκεται στην Αγία Γραφή ως εντολή», αναφέρει ο Ντούι, ο αρχηγός μιας μικρής εκκλησίας στη Δυτική Βιρτζίνια.a Ο Ντούι ισχυρίζεται ότι τον έχουν δαγκώσει φίδια 106 φορές και ότι έχει σημάδια που το αποδεικνύουν αυτό. Δίνει στ’ αλήθεια η Αγία Γραφή εντολή για τέτοια πράγματα;

«Δεν Θέλεις Πειράσει [τον] Κύριον»

«Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη», αναφέρει η Αγία Γραφή στο εδάφιο 1 Ιωάννου 4:8. Θα απαιτούσε ένας Θεός αγάπης από τους λάτρεις του να πληγώνουν άσκοπα τον εαυτό τους; «Το δάγκωμα πονάει», λέει ο Ντούι. «Είναι ένας πόνος 100 φορές χειρότερος από τον πονόδοντο . . . Αισθάνεσαι ένα κάψιμο». Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα θύματα επιζούν από δάγκωμα φιδιών, έχουν τεκμηριωθεί πάρα πολλοί θάνατοι, περιλαμβανομένου και του θανάτου της αδελφής του Ντούι το 1961.

Ασφαλώς, οι Χριστιανοί είναι πάντα έτοιμοι να πεθάνουν για την πίστη τους, αλλά ο θάνατός τους επέρχεται συνήθως από άλλους επειδή οι Χριστιανοί αρνούνται να συμβιβάσουν τις αρχές της Αγίας Γραφής. Από την άλλη μεριά, όταν ο Σατανάς κάλεσε τον Ιησού Χριστό να διακινδυνεύσει τη ζωή του χωρίς λόγο και σκόπιμα, με το να πέσει κάτω από το πτερύγιο του ναού της Ιερουσαλήμ, «είπε προς αυτόν ο Ιησούς· Πάλιν είναι γεγραμμένον, Δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου». (Ματθαίος 4:7) Δεν πειράζει κανείς τον Θεό και τον προκαλεί με αλαζονεία όταν παίζει με τα φίδια, τη φωτιά ή το δηλητήριο; Δεν δείχνει αυτή η υποβολή σε δοκιμασία παντελή έλλειψη πίστης από μέρους του λάτρη, μια προσπάθεια να αναγκάσει τον Θεό να αποδείξει, μέσω θεαματικών πράξεων, ότι είναι πιστός στο Λόγο του;

Ποια Εντολή Δίνει η Αγία Γραφή;

Μέλη των ομάδων που κάνουν χρήση φιδιών ισχυρίζονται πως οι συνήθειές τους αποτελούν εντολή του Λόγου του Θεού, και αναφέρουν ως απόδειξη τα εδάφια Μάρκος 16:17, 18. Τα εδάφια αυτά αναφέρουν: «Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας· όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμον τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς· επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι».

Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σημειωθεί το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι λόγιοι της Αγίας Γραφής συμφωνούν πως αυτά τα εδάφια δεν αποτελούσαν αρχικά μέρος του Ευαγγελίου του Μάρκου. «Η αμφισβητήσιμη γνησιότητα των εδαφίων 9-20 καθιστά άσοφο το να βασίσει κανείς μια διδασκαλία ή μια εμπειρία πάνω σ’ αυτά (ειδικά στα εδάφια 16-18)», τονίζει ο διακεκριμένος σχολιαστής Τσαρλς Ράιρι.

Εντούτοις, συχνά αυτοί που χρησιμοποιούν φίδια στη λατρεία τους δεν εντυπωσιάζονται από τις απόψεις τις οποίες έχουν οι λόγιοι της Αγίας Γραφής σχετικά με τη γνησιότητα των εδαφίων Μάρκος 16:9-20. Τα εδάφια αυτά βρίσκονται στη Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου, η οποία είναι η μοναδική μετάφραση που εμπιστεύονται οι περισσότεροι απ’ αυτούς, κι έτσι, γι’ αυτούς, το ζήτημα λήγει εκεί.

Αλλά ακόμα κι αν αυτά τα εδάφια ήταν αυθεντικά, δεν δίνουν εντολή να χρησιμοποιεί κανείς φίδια ή να πίνει δηλητήριο, και δεν κάνουν καμιά νύξη για φωτιά. Έτσι, δεν μπορεί να τα εκλάβει κάποιος ως απαίτηση για λατρεία. Βέβαια, ο απόστολος Παύλος είχε μια εμπειρία μ’ ένα φίδι στη Μάλτα (Μελίτη), αλλά αυτό ήταν κάτι που συνέβη εντελώς τυχαία επειδή το φίδι βρισκόταν σ’ ένα σωρό από φρύγανα που πήγε να ρίξει εκείνος στη φωτιά. Αν και τον Παύλο τον δάγκωσε το φίδι και εκείνος προστατεύτηκε με θείο τρόπο για να μην πάθει κακό, δεν έδωσε την οχιά ολόγυρα για να την κρατήσουν και οι υπόλοιποι. Αντίθετα, «αυτός απετίναξε το θηρίον εις το πυρ». Αντί να νιώσει έναν πόνο σαν κάψιμο, όπως νιώθουν αυτοί που κάνουν χρήση φιδιών στη σύγχρονη εποχή, αυτός «δεν έπαθεν ουδέν κακόν».—Πράξεις 28:3-6.

«Δοκιμή Πίστης»;

Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια των Αμερικανικών Θρησκειών (The Encyclopaedia of American Religions), η χρήση φιδιών στη λατρεία είναι σχετικά πρόσφατο φαινόμενο. «Το 1909», αναφέρει η εγκυκλοπαίδεια, «ο Τζορτζ Γουέντ Χένσλεϊ, ένας νεαρός κάτοικος της αγροτικής περιοχής του Γκρασχόπερ Βάλεϊ του Τενεσί, πείστηκε πως τα εδάφια Μάρκος 16:17-18, στα οποία γινόταν λόγος για φίδια και δηλητήριο, αποτελούσαν στην πραγματικότητα εντολή. Αυτός έπιασε έναν κροταλία και λίγες μέρες αργότερα, στο γειτονικό Σέιλ Κρικ, στη μέση μιας λειτουργίας, έβγαλε το φίδι για να το κρατήσουν εκείνοι που έπαιρναν μέρος σ’ αυτήν, κάνοντας έτσι μια ‘δοκιμή πίστης’». Αλλά δεν υπάρχει καμιά απόδειξη, ούτε Γραφική ούτε ιστορική, που να δείχνει ότι οι πρώτοι Χριστιανοί χρειάζονταν τέτοιου είδους «δοκιμή πίστης».

Επιπρόσθετα, σκεφτείτε το εξής: Ο Παύλος χρησιμοποιούνταν από τον Θεό για να ανασταίνει νεκρούς· ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό, έπαιρνε λογικά προληπτικά μέτρα για την υγεία του και για την υγεία των συντρόφων του. (1 Τιμόθεον 5:23· 2 Τιμόθεον 4:13) Ο Παύλος δεν προσπαθούσε να δημιουργεί ευκαιρίες για να ανασταίνει ανθρώπους.

Έτσι, αντί να προκαλούν πόνο στα σώματά τους ή να τα πληγώνουν με δαγκώματα φιδιών, οι Χριστιανοί προτρέπονται ‘να παραστήσουν τα σώματά τους θυσία ζωντανή, άγια, ευάρεστη στον Θεό, η οποία είναι η λογική τους λατρεία’. (Ρωμαίους 12:1) Αντί ο απόστολος να δίνει την εντολή στους Χριστιανούς να κάνουν «δοκιμή πίστης» με απερίσκεπτες ενέργειες, δίνει την εξής λογική συμβουλή: «Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε». (2 Κορινθίους 13:5) Να εξετάσετε τις πεποιθήσεις σας στο φως του Λόγου του Θεού. Αν κάνετε μια ειλικρινή αυτοεξέταση, αντιπαραβάλλοντας τις πεποιθήσεις σας με την Αγία Γραφή, θα βοηθηθείτε να καθορίσετε αν θα περάσει η πίστη σας τη σπουδαιότερη απ’ όλες τις «δοκιμές», που είναι το αν έχει ή όχι η πίστη σας την επιδοκιμασία του Θεού.

[Υποσημειώσεις]