Τακτοποίηση Λογαριασμών με τους Σημερινούς Δούλους — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Κεφάλαιο 13

Τακτοποίηση Λογαριασμών με τους Σημερινούς Δούλους

1, 2. (α) Τι πρόσθεσε στο υπόλοιπο των «δούλων» του Χριστού το γεγονός ότι έφεραν το θείο όνομα, και ποιος ήταν η πηγή γι’ αυτό; (β) Πώς αναφέρεται αυτή η χαρά στην παραβολή των «ταλάντων»;

ΤΟ να πάρουν το θείο όνομα από το έτος 1931 κι έπειτα πρόσθεσε μια νέα χαρά στο υπόλοιπο των «δούλων» του Κυρίου Ιησού Χριστού το οποίο ζούσε ακόμη πάνω στη γη. Η χαρά τους ερχόταν από την ίδια Πηγή από την οποία είχε λάβει τη χαρά του και ο Κύριός τους και Ιδιοκτήτης τους, δηλαδή, από τον Ιεχωβά Θεό. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός αναφέρθηκε σ’ αυτή τη χαρά του όταν τακτοποιούσε λογαριασμούς με τους δούλους του σε εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων». Το βλέπουμε αυτό στα εδάφια Ματθαίος 25:20-23, όπου διαβάζουμε:

² «Και ελθών ο λαβών τα πέντε τάλαντα, προσέφερεν άλλα πέντε τάλαντα, λέγων· Κύριε, πέντε τάλαντα μοι παρέδωκας· ιδού, άλλα πέντε τάλαντα εκέρδησα επ’ αυτοίς. Και είπε προς αυτόν ο κύριος αυτού· Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου. Προσελθών δε και ο λαβών τα δύο τάλαντα είπε· Κύριε, δύο τάλαντα μοι παρέδωκας· ιδού άλλα δύο τάλαντα εκέρδησα επ’ αυτοίς. Είπε προς αυτόν ο κύριος αυτού· Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου».

3, 4. (α) Συμβολίζουν αυτοί οι τρεις «δούλοι» άτομα ή τι συμβολίζουν; (β) Πώς η τακτοποίηση των λογαριασμών μ’ αυτούς οι οποίοι εξεικονίζονται από τους «δούλους», στην εκπλήρωση της παραβολής, αποδεικνύει τη σωστή σημασία της «παρουσίας»;

³ Η τακτοποίηση λογαριασμών με τους δούλους ασφαλώς απαίτησε χρόνο και προσοχή. Έτσι αυτό θα εξεικόνιζε μια περίοδο παρουσίας του ουράνιου Κυρίου, του Ιησού Χριστού, στην εκπλήρωση της παραβολής στα τελευταία της χαρακτηριστικά. (Ματθαίος 24:3) Ποτέ ας μην ξεχνάμε ότι οι τρεις δούλοι στην παραβολή παρίσταναν τάξεις και ότι αυτές οι τάξεις απαρτίζονται από άτομα. Χρειάζεται περισσότερος χρόνος και προσοχή όταν ασχολείσαι με μια τάξη ή όμιλο παρά με ένα μεμονωμένο άτομο. Στην περίπτωση μιας τάξης ή ενός ομίλου, πρέπει να ασχοληθεί κανείς με κάθε μέλος του. Στα εδάφια Ρωμαίους 14:9, 10 ο απόστολος Παύλος έγραψε:

⁴ «Επειδή διά τούτο ο Χριστός και απέθανε και ανέστη και ανέζησε, διά να ήναι Κύριος και νεκρών και ζώντων. . . . Επειδή πάντες ημείς θέλομεν παρασταθή εις το βήμα τού Χριστού [Θεού, ΜΝΚ ]».

5. (α) Ποιον εκπροσωπεί ο Ιησούς Χριστός σαν κριτής όταν κρίνει τους ζωντανούς και τους νεκρούς; (β) Τι έπρεπε να κάνουν σχετικά με την αμοιβή τους εκείνοι που εικονίστηκαν από τους «δούλους» και οι οποίοι πέθαναν πριν από την παρουσία του Χριστού;

⁵ Στην εκπλήρωση της παραβολής των «ταλάντων», ο Κύριος Ιησούς Χριστός κρίνει σαν εκπρόσωπος του Ιεχωβά Θεού. Βέβαια αυτόν τον εικοστό αιώνα δε βρίσκονται ζωντανοί στη σάρκα εδώ πάνω στη γη όλοι οι «δούλοι» του στους οποίους είχε εμπιστευθεί «τάλαντα». Για παράδειγμα, οι δούλοι του πρώτου αιώνα στις μέρες των δώδεκα αποστόλων, μέχρι τον Ιωάννη που έλαβε την Αποκάλυψη, πέθαναν πριν από πολύ καιρό, με το να κοιμηθούν στο θάνατο και να περιμένουν την παρουσία του ουράνιου Κυρίου και Ιδιοκτήτη τους, οπότε και θα λάβαιναν την αμοιβή απ’ αυτόν σαν τον δίκαιο Κριτή. Όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο, τον ιεραποστολικό σύντροφό του, λίγο πριν από τον μαρτυρικό του θάνατο: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού». (2 Τιμόθεον 4:7, 8) Πραγματικά, ο απόστολος Παύλος απέβλεπε στη ‘μέρα εκείνη’, τη μέρα της παρουσίας του Κυρίου, για να λάβει ανάσταση από τους νεκρούς και το βραβείο αθάνατης ουράνιας ζωής. Όλοι όσοι θα πέθαιναν πριν από την παρουσία του έπρεπε να περιμένουν.

6. Πότε ανασταίνονται εκείνοι οι «δούλοι» που κοιμούνται στο θάνατο, και από ποιους προηγούνται αυτοί στην ανάσταση;

⁶ Στη διάρκεια της αόρατης παρουσίας του σαν πνεύματος, όλοι εκείνοι οι πιστοί «δούλοι» που κοιμούνταν στο θάνατο αφυπνίστηκαν σε ουράνια ζωή στο πνευματικό βασίλειο, τον καιρό που θα άρχιζε η κρίση. Έτσι η αμοιβή των «δούλων» που ζούσαν δεν προηγήθηκε από την αμοιβή των πιστών «δούλων» που κοιμούνταν. Αυτό δεν είναι δική μας φαντασία· γιατί ο απόστολος Παύλος γράφει στη Χριστιανική εκκλησία στη Θεσσαλονίκη: «Εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας [στο θάνατο] διά του Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας· επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου».—1 Θεσσαλονικείς 4:14-17.

7. Τι είδους ανάσταση λαβαίνουν αυτοί που κοιμούνται;

⁷ Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια της παρουσίας του Κυρίου, τον καιρό που πρόκειται ν’ αρχίσει η κρίση, γίνεται μια αόρατη ανάσταση των πιστών «δούλων» που κοιμούνται σε ουράνια ζωή σαν πνεύματα. Αυτό, βέβαια, δεν είναι ορατό με τα σαρκικά μάτια στους «δούλους» που επιζούν ακόμη πάνω στη γη, όπως δεν είναι επίσης ορατό και στους κοσμικούς ανθρώπους που δεν είναι «δούλοι» τού αόρατα παρόντος Κυρίου Ιησού.

8, 9. (α) Τι δείχνουν οι αποδείξεις για το αν η συνάντηση των «δούλων» με τον Κύριο στον αέρα σημαίνει την αρπαγή φυσικών σωμάτων στην ατμόσφαιρα; (β) Τι αποδεικνύουν πάνω στο ζήτημα αυτό τα εδάφια 1 Κορινθίους 15:50-54;

⁸ Η συνάντηση των αναστημένων «δούλων» με τον ‘Κύριο στον αέρα’ είναι αόρατη σε όλα τα σαρκικά μάτια πάνω στη γη, και έτσι οι άνθρωποι πάνω στη γη γνωρίζουν ότι αυτή ήδη γίνεται μόνο λόγω της πίστης τους στο Λόγο του Θεού και από τις ενδείξεις των καιρών. Όλοι εκείνοι οι «δούλοι» που κοιμούνταν στο θάνατο αναστήθηκαν όλοι μαζί συγχρόνως «εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα». Ωστόσο, εκείνοι οι «δούλοι» πάνω στη γη που επέζησαν μέχρι τον καιρό που επρόκειτο να αρχίσει η κρίση ή η τακτοποίηση των λογαριασμών, δεν αρπάχτηκαν κατά γράμμα με τα φυσικά τους σώματα στην ατμόσφαιρα της γης για να συναντήσουν έναν ορατό Κύριο στον αέρα, γιατί η σύγχρονη ιστορία δεν αναφέρει κανένα τέτοιο συμβάν. Μέλη απ’ αυτή την ομάδα των «δούλων» που επέζησαν, πέθαναν από καιρό σε καιρό στη διάρκεια των εξήντα και πάνω χρόνων που έχουν περάσει από τότε, αλλά, σύμφωνα με την υπόσχεση της Γραφής, αυτοί έλαβαν μια ακαριαία ανάσταση σε ζωή σαν πνεύματα στους αόρατους ουρανούς. Αφού η παρουσία του Κυρίου είχε ήδη αρχίσει, αυτοί δε χρειαζόταν να κοιμούνται στο θάνατο περιμένοντας την άφιξή του. Σ’ αυτούς εφαρμόστηκε αυτό που είπε ο Παύλος:

⁹ «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή [στο θάνατο], πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γίνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη».—1 Κορινθίους 15:50-54· Ησαΐας 25:8.

10. Με ποιον τρόπο αυτοί οι «δούλοι» ονομάζονται «μακάριοι» στο εδάφιο Αποκάλυψις 14:13;

¹⁰ Σε όλους εκείνους τους χρισμένους δούλους που επέζησαν στη γη μέχρι την παρουσία του Κυρίου και μπήκαν σ’ αυτή, και οι οποίοι κατόπιν πέθαναν σε πιστή ενότητα με τον Κύριο, εφαρμόζεται η υπόσχεση της Αποκάλυψης 14:13: «Μακάριοι οι νεκροί, οίτινες αποθνήσκουσιν εν Κυρίω από του νυν. Ναι, λέγει το Πνεύμα, διά να αναπαυθώσιν από των κόπων αυτών, και τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς». Αυτοί είναι «μακάριοι» γιατί στο θάνατό τους στη σάρκα αποκτούν πείρα εκείνης της ακαριαίας μεταβολής από τη φθορά στην αφθαρσία, από τη θνητότητα στην αθανασία, από ανθρώπινα πλάσματα σε πνευματικά πλάσματα, έτσι ώστε, χωρίς καθόλου να κοιμηθούν στο θάνατο, παύουν από τους γήινους κόπους τους και εισέρχονται απευθείας στο ουράνιο έργο μαζί με τον Κύριό τους με τον οποίο είναι συγκληρονόμοι.

11. Ποιος ήταν αυτός ο Ρ. Τζ. Μάρτιν ο οποίος χρησιμοποιήθηκε σαν παράδειγμα για τα προηγούμενα;

¹¹ Πάρτε, για παράδειγμα, την περίπτωση του Ρόμπερτ Τζ. Μάρτιν. Ήταν ένας από εκείνους τους οχτώ αφιερωμένους Χριστιανούς άντρες, ανάμεσα στους οποίους και ο πρόεδρος της Εταιρίας Ι. Φ. Ρόδερφορδ, οι οποίοι για εννιά μήνες περίπου υπέστησαν άδικη φυλάκιση στην ομοσπονδιακή φυλακή στην Ατλάντα, στη Τζώρτζια, από τις 5 Ιουλίου 1918, ως τις 25 Μαρτίου 1919. Όταν αυτός ο «δούλος» αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη, την Τετάρτη 26 Μαρτίου 1919, στην ουσία δεν είχε τίποτα από άποψη «ταλάντων» από τον ουράνιο Κύριό του. Είχαν ήδη περάσει πάνω από τέσσερις μήνες από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το διωγμό των «δούλων» του Κυρίου, και ο Ρ. Τζ. Μάρτιν έπρεπε ν’ αρχίσει στην πραγματικότητα από την αρχή. Ήταν ακόμη σε πιστή ενότητα με τον Κύριο Ιησού, και ήταν χαρούμενος να δεχτεί «τάλαντα» με τα οποία να ‘κάνει εργασία’ για τον ουράνιο Κύριό του, για να διευρύνει τον αγρό που θα αποδεικνυόταν καρποφόρος στην παραγωγή μαθητών του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την αποφυλάκισή του έγινε διευθυντής του εργοστασίου των εκτυπωτικών εγκαταστάσεων στο Μπρούκλιν για τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά. Την 1η Νοεμβρίου 1926, έγινε ένας από τους διευθυντές της Εταιρίας, θέση που κράτησε ως το τέλος της επίγειας ζωής του.

12. Πότε πέθανε ο Μάρτιν, και ποιο σχόλιο έκανε για το ζήτημα αυτό η Σκοπιά;

¹² Έτσι τα χρόνια περνούσαν και ο Ρ. Τζ. Μάρτιν εργαζόταν πιστά για να αυξήσει τα «τάλαντα» που του ήταν εμπιστευμένα στον αγρό της μαθήτευσης. Πέθανε στη θέση του στις 23 Σεπτεμβρίου 1932, σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών. (Είχε γεννηθεί στις 30 Μαρτίου 1878) Ο θάνατός του ‘σε ενότητα με τον Κύριο’ ανακοινώθηκε στο τεύχος της 1ης Οκτωβρίου 1932 (στην Αγγλική), του περιοδικού Η Σκοπιά και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας, σελίδα 304, το οποίο εν μέρει έλεγε:

Ήταν μόλις περασμένα μεσάνυχτα ή αρχή του πρωινού της 23ης Σεπτεμβρίου 1932, όταν ο Ρόμπερτ Τζ. Μάρτιν, ένας στρατιώτης στην οργάνωση του Ιεχωβά, άφησε την επίγεια σκηνή του και έφυγε ειρηνικά. Αυτός ο καλός και πιστός μάρτυρας τελείωσε την επίγεια πορεία του πάνω στη γη. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι πέρασε αμέσως στη βασιλεία και είναι τώρα πάντοτε με τον Κύριο στην πρωτεύουσα οργάνωση του Ιεχωβά.

. . . Η ελπίδα των πιστών συντρόφων του Αδελφού Μάρτιν είναι να μπορέσουν κι αυτοί να δουν τον Κύριο σε όλη του τη δόξα και την ωραιότητα και να συμμετέχουν για πάντα κατόπιν στην εκτέλεση των σκοπών του Ιεχωβά. Η αφοσίωση του Αδελφού Μάρτιν στην υπόθεση του Ιεχωβά είναι μια έμπνευση για εκείνους που ανήκουν στο υπόλοιπο να συνεχίσουν να ωθούν τη μάχη μέχρι των πυλών. . . .

13. Πότε πέθανε ο Ρόδερφορδ ο οποίος ήταν φυλακισμένος μαζί με τον Μάρτιν, και τι σημείωσε από ιστορική άποψη ο θάνατός του;

¹³ Ο φυλακισμένος μαζί του Ι. Φ. Ρόδερφορδ, τελείωσε την επίγεια πορεία του σε ηλικία εβδομήντα δύο ετών, ενώ ήταν ακόμη πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 1942. Ο θάνατός του ανακοινώθηκε στη σελίδα 45 του τεύχους της 1ης Φεβρουαρίου 1942 του περιοδικού Η Σκοπιά Αγγέλουσα τη Βασιλεία του Ιεχωβά (στην Αγγλική) κάτω από τον τίτλο «Ένας Πιστός Μάρτυς». Η ιστορία των σαράντα και πλέον επόμενων χρόνων δείχνει ότι ο θάνατός του σημείωσε το τέλος μιας εποχής στις σύγχρονες δράσεις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά.

14. (α) Σύμφωνα με τις Γραφές τι πρέπει να πιστεύουμε για τους δύο αυτούς «δούλους» σχετικά με την αμοιβή τους αφού εργάστηκαν με τα «τάλαντα» του Χριστού; (β) Έχουν μπει σε κάποια «χαρά» οι «δούλοι» οι οποίοι παραμένουν ακόμη ζωντανοί πάνω στη γη, και τι θα πούμε για το ζήτημα της διακυβέρνησης;

¹⁴ Ασφαλώς η πορεία των Χριστιανών «δούλων», όπως των δύο προαναφερθέντων, δείχνει ότι αυτοί ‘εμπορεύτηκαν’ με τα «τάλαντα» του Κυρίου τα οποία τους είχαν ανατεθεί και έτσι αύξησαν τον επίγειο αγρό δράσης για την παραγωγή περισσότερων μαθητών του Χριστού. Υπάρχει Γραφικός λόγος να πιστεύουμε ότι, όταν εμφανίστηκαν μπροστά στη δικαστική έδρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, άκουσαν τα λόγια της επιδοκιμασίας του: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου». (Ματθαίος 25:21, 23) Αλλά τώρα, πολλά χρόνια αργότερα, υπάρχει ακόμη ένα μικρό υπόλοιπο αυτών των όσιων Χριστιανών «δούλων» πάνω στη γη οι οποίοι με αγάπη επιδιώκουν να αυξήσουν τα «τάλαντα» του ουράνιου Κυρίου τους. Περιμένουν ότι, στον κατάλληλο καιρό, θα τελειώσουν την επίγεια πορεία τους και θα εμφανιστούν μπροστά στην ουράνια δικαστική έδρα του Ιησού Χριστού και με χαρά θα ακούσουν αυτά τα ίδια επαινετικά λόγια. Αλλά ακόμη και τώρα πάνω στη γη, στο βαθμό που αυξάνουν τα «τάλαντα» του ουράνιου Ιδιοκτήτη τους, έχουν ήδη εισέλθει σ’ ένα αρκετό μέτρο της χαράς του Κυρίου τους. Ωστόσο αυτοί δεν έχουν εισέλθει σε καμιά διακυβέρνηση αλλά απλώς αποβλέπουν να συμμετάσχουν στη χιλιετή βασιλεία του στον ουρανό.

Ο «ΠΟΝΗΡΟΣ ΚΑΙ ΟΚΝΗΡΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

15, 16. (α) Πώς ο δούλος με το ένα τάλαντο παρέλειψε να χρησιμοποιήσει την «ικανότητά του», και με ποιες συνέπειες; (β) Πώς δικαιολογήθηκε ο δούλος για το γεγονός ότι επέστρεψε μόνο εκείνο που είχε λάβει;

¹⁵ Ενδιαφερόμαστε τώρα να μάθουμε τι συμβαίνει στο δούλο της παραβολής του Ιησού ο οποίος έλαβε ένα μόνο τάλαντο και για τον οποίο ειπώθηκε: «Ο δε λαβών το εν υπήγε και έσκαψεν εις την γην και έκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού». (Ματθαίος 25:15, 18) Επειδή δεν κατέβαλε προσπάθεια και δεν έδειξε το θάρρος για να ‘εμπορευτεί’ όπως έκανε ο δούλος με τα πέντε τάλαντα και ο δούλος με τα δύο τάλαντα, αυτός ο τρίτος δούλος δεν μπορούσε να περιμένει να αυξήσει το ασημένιο τάλαντο του κυρίου του. Είχε την ανάλογη «ικανότητα» να χρησιμοποιήσει αυτό το ένα ασημένιο τάλαντο και να το αυξήσει, αλλά παρέλειψε να δείξει αυτή την ικανότητά του. Κατά την έλευση και στη διάρκεια της παρουσίας του κυρίου του δε θα είχε να δείξει καμιά αύξηση όταν θα τακτοποιούνταν οι λογαριασμοί. Έτσι ποια δικαιολογία θα έφερνε για το γεγονός ότι δεν παρουσίασε καμιά αύξηση στον κύριό του; Στην παραβολή, ο Ιησούς μας λέει:

¹⁶ «Προσελθών δε και ο λαβών το εν τάλαντον, είπε· Κύριε, σε εγνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος, θερίζων όπου δεν έσπειρας και συνάγων όθεν δεν διεσκόρπισας· και φοβηθείς υπήγα και έκρυψα το τάλαντόν σου εν τη γη· ιδού, έχεις το σον».—Ματθαίος 25:24, 25.

17. (α) Επιδοκίμασε εκείνος ο δούλος το ότι ο κύριός του ήταν όμοιος με τον γαιοκτήμονα που ο δούλος αυτός είχε περιγράψει; (β) Γιατί ο δούλος νόμιζε ότι ο κύριός του δεν είχε δικαίωμα να παραπονιέται για το γεγονός ότι δεν έλαβε αύξηση;

¹⁷ Αυτός ο δούλος γνώριζε ότι απ’ αυτόν αναμενόταν αύξηση. Αλλά δεν είχε το θάρρος να αναλάβει τον κίνδυνο ‘εμπορευόμενος’ με το ασημένιο τάλαντο του κυρίου του. Δεν είχε αγάπη για τον κύριό του ώστε να ενεργήσει, παρά τους φόβους του, και να αναλάβει τον κίνδυνο και να κάνει τις προσπάθειες για να επεκτείνει τα «υπάρχοντα» του κυρίου του. Παρομοίασε τον κύριό του με έναν γαιοκτήμονα, ο οποίος όχι μόνο σύναζε σοδειές από τα δικά του χωράφια αλλά επίσης θέριζε προϊόντα από χωράφια που δεν του ανήκαν και που δεν τα είχε καλλιεργήσει, και σύναζε στάρι που δεν είχε αλωνίσει. Ο δούλος δεν ήθελε να αυξήσει ο κύριός του τα υπάρχοντα μ’ αυτόν τον τρόπο. Τουλάχιστον κατηγόρησε τον κύριό του ότι μ’ έναν τέτοιο τρόπο αύξανε τα υπάρχοντά του. Έτσι, συνεπής μ’ αυτό που ομολογούσε ότι πίστευε και σκεφτόταν, επέστρεψε μόνο το ένα ασημένιο τάλαντο που ο κύριός του τού είχε εμπιστευθεί. Έτσι, όπως αυτός νόμισε, εφόσον ο κύριός του δεν είχε υποστεί ζημιά, γιατί να παραπονιέται; Έπαιρνε πίσω αυτό ακριβώς που ήταν δικό του. Ο δούλος δεν εκτιμούσε ότι το χρήμα είναι για κυκλοφορία και για χρήση με έναν επικερδή τρόπο.

18. Σύμφωνα με ποια γραμμή λογίκευσης απάντησε ο κύριος στο δούλο, και έτσι γιατί αποκάλεσε το δούλο με τον τρόπο που τον αποκάλεσε;

¹⁸ Ο κύριος του δούλου απάντησε σύμφωνα με το ίδιο του το επιχείρημα, γιατί διαβάζουμε: «Αποκριθείς δε ο κύριος αυτού, είπε προς αυτόν· Πονηρέ δούλε και οκνηρέ· ήξευρες ότι θερίζω όπου δεν έσπειρα και συνάγω όθεν δεν διεσκόρπισα· έπρεπε λοιπόν να βάλης το αργύριόν μου εις τους τραπεζίτας, και ελθών εγώ ήθελον λάβει το εμόν μετά τόκου».—Ματθαίος 25:26, 27.

19. Γιατί άξιζε να ονομαστεί ο δούλος «πονηρός», και πώς θα μπορούσε να ακολουθήσει τον «εύκολο δρόμο» για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κυρίου του;

¹⁹ Αυτός ο δούλος που δεν έφερε κέρδος ήταν «πονηρός», γιατί η παράλειψή του να φέρει αύξηση στον κύριό του ήταν εσκεμμένη, εκούσια. Δεν ενδιαφερόταν για την αύξηση των υπαρχόντων του κυρίου του. Όχι ότι δεν ήξερε ότι ο κύριός του απαιτούσε αύξηση. Αυτό το ήξερε πολύ καλά, και θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο και να καταθέσει το ασημένιο τάλαντο στους τραπεζίτες, ώστε αυτοί να κάνουν επενδύσεις μ’ αυτό και να κερδίσουν και έτσι να πληρώσουν τον κατάλληλο τόκο για τα χρήματα που είχαν κατατεθεί σ’ αυτούς. Με τον τρόπο αυτό, ο κύριος του δούλου όταν θα επέστρεφε θα λάβαινε όχι μόνο το ασημένιο τάλαντο αλλά επίσης τον τόκο που θα πληρωνόταν για τα χρήματα που είχαν κατατεθεί στους τραπεζίτες. Αυτός ο δούλος όχι μόνο δε μιμήθηκε το δούλο με τα πέντε τάλαντα και το δούλο με τα δύο τάλαντα, αλλά ούτε συνεργάστηκε μαζί τους. Μολονότι επέστρεψε το αρχικό ασημένιο τάλαντο που του είχε ανατεθεί, στην πραγματικότητα προκάλεσε ζημιά στον κύριό του. Το ότι προκάλεσε αυτή τη ζημιά στον κύριό του εκούσια τον έκανε «πονηρό».

20. Με ποιον τρόπο ήταν ο δούλος αυτός «οκνηρός», και τι συνέπειες είχε αυτό πάνω του;

²⁰ Ο δούλος που δεν έφερε κέρδος ήταν επίσης «οκνηρός». Ήταν τεμπέλης, απρόθυμος να ‘εμπορευτεί’ με αγρυπνία, όπως έκαναν οι σύνδουλοί του. Είχε την ικανότητα να εργαστεί και να φέρει κέρδος, αλλιώς ο κύριός του δε θα του είχε εμπιστευθεί έστω και αυτό το ένα τάλαντο. Το ότι του δόθηκε ένα τάλαντο τον έκανε τον λιγότερο υπεύθυνο από τους τρεις δούλους, αλλά αυτό το ελάχιστο ποσό χρημάτων δεν ήταν πάνω από την «ιδίαν αυτού ικανότητα» για να το φροντίσει. Ωστόσο, αντί να κατευθύνει την ικανότητά του σε επικερδείς τρόπους, έσκαψε στη γη και έκρυψε το τάλαντο του κυρίου του και το απέδωσε πίσω χωρίς κέρδος. Ήταν τόσο τεμπέλης ώστε μολονότι χαρακτήρισε τον κύριό του σαν ‘απαιτητικό άνθρωπο’ αυτό δεν τον ώθησε να εργαστεί με το πολύτιμο τάλαντο στη διάρκεια της μακράς απουσίας του κυρίου του. Ο δούλος είχε άφθονο καιρό με ευκαιρίες. Το ότι παρέλειψε να φέρει αύξηση κατέληξε σε καταστροφή γι’ αυτόν.

21. Ποιο είναι το αντίστοιχο του δούλου στο σημερινό αποκορύφωμα της εκπλήρωσης της παραβολής;

²¹ Αυτός ο «πονηρός και οκνηρός δούλος» έχει ένα σύγχρονο αντίστοιχο στο αποκορύφωμα της εκπλήρωσης της παραβολής σήμερα. Όπως και οι δύο σύνδουλοι, έτσι και αυτός ο μη παραγωγικός δούλος παριστάνει μια τάξη, ή ομάδα Χριστιανών δούλων, που είναι στην πραγματικότητα στην υπηρεσία ή οι οποίοι έχουν οριστεί στην υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου, του Ιησού Χριστού. Αυτή η τάξη που δε φέρνει κέρδος εμφανίστηκε αφού είχε αρχίσει η τακτοποίηση των λογαριασμών εκείνο το πρώτο μεταπολεμικό έτος του 1919 μ.Χ.

22. Ποιοι άλλοι ισχυρίζονταν ότι είναι στην υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου, αλλά πώς αυτοί παραμέλησαν τα «υπάρχοντα» μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου;

²² Βέβαια, τα μέλη των εκκλησιών του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου ισχυρίζονταν ότι είναι στην υπηρεσία του ουράνιου Κυρίου Ιησού Χριστού. Προχώρησαν, όμως, στην καλλιέργεια του αγρού που βρισκόταν ανοιχτός μπροστά τους κατά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου στις 11 Νοεμβρίου 1918, και εργάστηκαν για την παραγωγή μαθητών για τον Βασιλιά Ιησού Χριστό που βασίλευε, που ήταν τώρα παρών; Όχι· πήραν μια πορεία συμβιβασμού με τους πολιτικούς και μιλιταριστές αυτού του κόσμου. Παραμέλησαν τα «υπάρχοντα» της Βασιλείας του Βασιλιά του οποίου η βασιλική διακυβέρνηση πρόκειται να αυξάνει χωρίς τέλος. Έστρεψαν το ενδιαφέρον τους και την προσοχή τους στην προταθείσα Κοινωνία των Εθνών, την οποία το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική αποκάλεσε «την πολιτική έκφραση της Βασιλείας του Θεού πάνω στη γη». (Ησαΐας 9:6, 7) Προσπάθησαν να αυξήσουν τον αριθμό των υποστηρικτών και λάτρεων εκείνου του ανθρωποποίητου διεθνούς οργανισμού για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια. Τώρα τα θρησκευτικά δόγματα και αιρέσεις του Χριστιανικού κόσμου υποστηρίζουν τον διάδοχο οργανισμό, τα Ηνωμένα Έθνη.

23. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα από το γεγονός ότι αυτοί δεν καλλιέργησαν τον παγκόσμιο αγρό για όφελος της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού;

²³ Κατά την τακτοποίηση των λογαριασμών στη διάρκεια αυτού του καιρού της εξέτασης από τον Κύριο Ιησού Χριστό που έχει επιστρέψει, εκείνοι οι καθ’ ομολογία «δούλοι» στον Χριστιανικό κόσμο δεν έχουν να του παρουσιάσουν αύξηση των υπαρχόντων του. Δεν καλλιέργησαν τον αγρό του κόσμου για όφελος της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, γιατί αυτοί έστρεψαν τα νώτα πάνω της και άφησαν τους ανθρώπους σε άγνοια της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά.

24. Πώς εκείνοι που περιγράφονται στην τρίτη παράγραφο της απόφασης «Νέο Όνομα» ταιριάζουν με την εικόνα του «οκνηρού δούλου»;

²⁴ Όμως, ακόμη και ανάμεσα σ’ εκείνους που ήταν σε επαφή με τους πιστούς «δούλους» του Βασιλιά Ιησού Χριστού που είχε επιστρέψει και βασίλευε, εμφανίστηκε μια τάξη χρισμένων Χριστιανών που ταιριάζουν στην εικόνα του «πονηρού και οκνηρού δούλου». Προφανώς σ’ αυτή την τάξη αναφέρεται η τρίτη παράγραφος της Απόφασης που έχει τίτλο «Ένα Νέο Όνομα», η οποία υιοθετήθηκε το απόγευμα της Κυριακής, 26 Ιουλίου 1931, στη Διεθνή Συνέλευση που έγινε στο Κολόμπος του Οχάιο, κάτω από τη διεύθυνση της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Παραθέτουμε πιο κάτω αυτή την παράγραφο:

ΣΥΝΤΟΜΑ μετά το θάνατο του Καρόλου Τ. Ρώσσελ δημιουργήθηκε μια διαίρεση μεταξύ εκείνων που ήταν συνταυτισμένοι μαζί του σ’ αυτό το έργο, και αυτό κατέληξε σ’ έναν αριθμό αποχωρήσεων από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, και από τότε αυτοί έχουν αρνηθεί να συνεργαστούν με την εν λόγω Εταιρία και το έργο της και αρνούνται να συμβαδίσουν με την αλήθεια όπως δημοσιεύεται από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά στη Σκοπιά του Πύργου και τις άλλες πρόσφατες εκδόσεις των προαναφερθέντων σωματείων, και έχουν αντιταχθεί και συνεχίζουν να αντιτάσσονται στο έργο τής εν λόγω Εταιρίας για τη διακήρυξη του παρόντος αγγέλματος της βασιλείας του Θεού και της μέρας εκδίκησης του Θεού μας εναντίον όλων των μερών της οργάνωσης του Σατανά· και οι αναφερθέντες εναντιούμενοι έχουν οργανωθεί σε ποικίλες και πολυάριθμες ομάδες και έχουν αναλάβει και τώρα φέρνουν ονόματα όπως, «Σπουδαστές της Γραφής», «Συνταυτισμένοι Σπουδαστές της Γραφής», «Ρωσσελιστές που διδάσκουν την αλήθεια όπως εξηγήθηκε από τον Πάστορα Ρώσσελ», «Οι Παραμένοντες Σταθεροί», και παρόμοια ονόματα, τα οποία όλα τείνουν να προκαλέσουν σύγχυση και παρανόηση . . .»

25. Επομένως, σε ποιες πείρες και επιτεύγματα δεν πήραν μέρος οι προαναφερθέντες, πράγματα που δοκίμασαν όσοι φέρνουν το «νέο όνομα»;

²⁵ Και πραγματικά, εκείνοι οι μη συνεργατικοί και μάλιστα εναντιούμενοι που προαναφέρθηκαν δε δέχτηκαν εκείνο το «νέο όνομα», μάρτυρες του Ιεχωβά, ώστε να γίνουν γνωστοί σαν Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτοί δεν πήραν μέρος ούτε στα τρομερά παθήματα που δοκίμασαν εκείνοι που έφερναν το «νέο όνομα» από τότε, ούτε στο έργο της αναγγελίας σ’ όλα τα μέρη της γης της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά στα χέρια του Μεσσία του. Γι’ αυτούς τους λόγους αυτοί δεν πήραν μέρος στη θαυμαστή επέκταση του αγρού για καλλιέργεια και παραγωγή μαθητών του Χριστού, η οποία έφτασε να περιλαμβάνει 203 χώρες και νησιά ή ομάδες νησιών, και να χρειάζεται έτσι η δημοσίευση του αγγέλματος της Βασιλείας σε 190 γλώσσες περίπου. Παρά τον μοχθηρό διωγμό σε διάφορες χώρες, αυτή η καλλιέργεια του αγρού (ο οποίος είναι ο κόσμος της ανθρωπότητας) για την παραγωγή κι άλλων μαθητών του Χριστού προχωρεί στο αποκορύφωμά της! Σήμερα αυτή γίνεται κάτω από την επίβλεψη των ενενήντα πέντε τμημάτων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πενσυλβανίας.

26. Ποια απόδειξη υπάρχει ότι το υπόλοιπο των χρισμένων «δούλων» έχουν την ευλογία του Ουρανού όταν χρησιμοποιούν τα «τάλαντα» του Κυρίου καλλιεργώντας τον παγκόσμιο αγρό;

²⁶ Προφανώς λοιπόν, αυτή η αύξηση των «υπαρχόντων» του Μεσσιανικού Βασιλιά, των «ταλάντων» του, έχει την επιδοκιμασία και ευλογία του Ύψιστου Θεού Ιεχωβά και του Γιου του Ιησού Χριστού. Οι χρισμένοι «δούλοι» που ασχολούνται στη χρησιμοποίηση των «ταλάντων» του Βασιλιά το βρίσκουν αυτό μια χαρούμενη ευθύνη, και αγωνίζονται να φανούν άξιοι σαν ένας ‘καλός και πιστός δούλος’ από την άποψη του ουράνιου Κυρίου τους. Δεν ενδιαφέρονται να έχουν συνταυτισμένο μαζί τους κανέναν από την τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου». Αντίθετα, προσπαθούν να βοηθήσουν όλους εκείνους που έχουν τα Γραφικά προσόντα να συνταυτιστούν μαζί τους, να γίνουν παραγωγικοί διάκονοι του Λόγου του Θεού. Σ’ απόδειξη της θείας ευλογίας πάνω στις στοργικές προσπάθειές τους, στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1984 υπήρχαν 179.421 που διδάχτηκαν και βαφτίστηκαν στο νερό σαν μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στη διάρκεια των περασμένων πέντε υπηρεσιακών ετών, 1980-1984, βαφτίστηκαν σε όλη τη γη 713.472. Έτσι το υπόλοιπο των χρισμένων «δούλων» οι οποίοι αύξησαν τα «υπάρχοντα» του Κυρίου δεν πιστεύουν ότι αυτός θερίζει ακατάλληλα εκεί που ο ίδιος προσωπικά δεν έχει σπείρει.

ΤΟ ΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΤΟ «ΕΝΑ ΤΑΛΑΝΤΟ» ΑΦΑΙΡΕΙΤΑΙ

27. Ποια απόφαση έβγαλε ο κύριος σχετικά με το δούλο που δεν έφερε κέρδος;

²⁷ Στην παραβολή, ποια απόφαση παίρνει ο κύριος σχετικά με το δούλο που παρέλειψε να παρουσιάσει στον κύριο, αυτό που ανήκε σ’ αυτόν τον κύριο μαζί ‘με τόκο’; «Λάβετε λοιπόν», λέει ο αγανακτισμένος κύριος για τον «πονηρό και οκνηρό δούλο» ο οποίος δεν έφερε κέρδος, «απ’ αυτού το τάλαντον, και δότε εις τον έχοντα τα δέκα τάλαντα. Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή και περισσευθή, από δε του μη έχοντος και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Και τον αχρείον δούλον ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων».—Ματθαίος 25:28-30.

28. Ποιες αμοιβές που δόθηκαν στους δούλους που έφεραν κέρδος δε χορηγήθηκαν σ’ αυτόν το δούλο, και τι σήμαινε γι’ αυτόν το ότι ρίχτηκε στο σκοτάδι έξω;

²⁸ Αυτός ο δούλος δεν προσκαλείται να μπει στη χαρά του κυρίου του. Δε διορίζεται να κυβερνάει πάνω σε πολλά πράγματα σαν να έχει βρεθεί πιστός πάνω σε λίγα πράγματα. Δεν ονομάζεται ‘καλός και πιστός δούλος’, αλλά αποκαλείται ‘άχρηστος δούλος’. Δεν κρατιέται σαν δούλος στην υπηρεσία και στο σπιτικό του κυρίου, αλλά ρίχνεται έξω από το σπίτι ‘στο σκοτάδι που είναι έξω’. Προφανώς ο κύριος που επέστρεψε τακτοποίησε λογαριασμούς με τους δούλους του στη διάρκεια της νύχτας, κι έτσι θα υπήρχε ‘σκοτάδι έξω’ στο οποίο θα μπορούσε να ριχτεί ο δούλος. Αντί εκεί έξω να βρει τη χαρά του κυρίου του, θα θρηνούσε και θα έτριζε τα δόντια του εξαιτίας των συνθηκών στις οποίες είχε ριχτεί.

29. Γιατί αυτό αποτελεί ένα σοβαρό μάθημα για τους σημερινούς χρισμένους «δούλους» μέσα στην κατάσταση του κόσμου που σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο;

²⁹ Αυτό αποτελεί ένα σοβαρό μάθημα για το υπόλοιπο των χρισμένων «δούλων» σήμερα. Αυτοί πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται για την αύξηση των «υπαρχόντων» του ουράνιου Κυρίου τους. Αλλιώς, θα τους αφαιρεθούν οι αξίες εκείνες οι οποίες τους είναι εμπιστευμένες από τον Κύριό τους. Τότε κι αυτοί επίσης θα ριχτούν ‘στο σκοτάδι που είναι έξω’, για να βρεθούν με την τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου» που είναι εκεί. Από το τέλος των Καιρών των Εθνών το έτος 1914 είναι καιρός της νύχτας για τον κόσμο της ανθρωπότητας έξω από το φωτισμένο σπίτι του ουράνιου Κυρίου Ιησού Χριστού, και μάλιστα και αυτός ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος είναι κλεισμένος σ’ αυτό το σκοτάδι της νύχτας. Αλλά αυτό το σκοτάδι θα γίνει ακόμη πιο βαθύ όταν φτάσει ο καιρός που σύμφωνα με το πρόγραμμα του Θεού θα ξεσπάσει αιφνίδια πάνω σ’ αυτή τη γενιά της ανθρωπότητας η ‘μεγάλη θλίψη’. (Ματθαίος 24:21, 22· Λουκάς 21:34-36) Σ’ αυτό το θανατηφόρο σκοτάδι θα ριχτεί η τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου» για να θρηνεί εκεί και να τρίζει τα δόντια της μαζί με τους θρησκευτικούς υποκριτές ωσότου αφανιστούν.

30. Πώς αφαιρείται το «ένα τάλαντο» από την τάξη του «οκνηρού δούλου», και σε ποιον δίνεται αυτό, και γιατί;

³⁰ Σ’ αυτό τον καιρό της παρουσίας του Κυρίου, που τακτοποιεί λογαριασμούς με τους «δούλους» του, είτε μ’ αυτούς που πεθαίνουν ατομικά είτε με τις αντίστοιχες τάξεις του δούλου που βρίσκονται ακόμη πάνω στη γη, ένα πράγμα είναι ήδη φανερό. Αυτή η τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου» δεν εμπορεύονται το «ένα τάλαντό» τους και δε φέρνουν σ’ αυτόν τόκο πάνω στα ‘χρήματά’ του. Γι’ αυτό, ήδη αφαιρεί αυτό το «ένα τάλαντο» από αυτή την άπιστη τάξη που επιζεί σαν τάξη μέχρι τώρα. Δεν τους δίνει κανένα διορισμό από άποψη τομέα που πρέπει να καλλιεργηθεί και να γίνει παραγωγικός με επιπλέον μαθητές του Χριστού. Δεν τους μεταχειρίζεται πια σαν δούλους Του· δεν τους αναγνωρίζει ούτε δέχεται τις θρησκευτικές δραστηριότητές τους. Δεν τους αφήνει να πάρουν μέρος στον χαρούμενο φωτισμό του σπιτικού του. Το «ένα τάλαντό» τους αφαιρείται απ’ αυτούς και ο ανατεθειμένος σ’ αυτούς αγρός για πιθανή μαθήτευση δίνεται στην τάξη του ‘καλού και πιστού δούλου’ που έχει αυξήσει ή αυξάνει τα «υπάρχοντα» του Βασιλιά σε «δέκα τάλαντα», ασκώντας έτσι τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα στον αγρό της μαθήτευσης.—Ματθαίος 28:19, 20· Ψαλμός 2:8.

31. (α) Ποιος κανόνας τονίζεται έτσι από μέρους του Κυρίου; (β) Αν εξαιρέσουμε την «ικανότητα», ποιο επιπλέον πράγμα δεν είχε η τάξη του «οκνηρού δούλου», κι έτσι τι έγινε σ’ αυτόν;

³¹ Έτσι έχουμε ένα παράδειγμα σήμερα για το πώς εφαρμόζεται η θεία αρχή ή κανόνας ότι «εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή και περισσευθή, από δε του μη έχοντος και εκείνο το οποίον έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού». (Ματθαίος 25:29) Στην παραβολή ο «πονηρός και οκνηρός δούλος» είχε το «ένα τάλαντο», αλλά δεν είχε μέσα του εκείνο το πράγμα που θα υποκινούνταν και θα εκδηλωνόταν από την κατοχή αυτού του «ενός ταλάντου». Αυτό το κάτι άλλο έπρεπε να είναι ο όσιος ζήλος για τον κύριό του, μια εκτίμηση αυτού που ήταν εμπιστευμένο σ’ αυτόν, μια πίστη στο γεγονός ότι ο κύριός του άξιζε να έχει κάποια αύξηση γι’ αυτό το «ένα τάλαντο» το οποίο είχε δύναμη να κάνει εργασία, να αποφέρει κέρδος. Η παράλειψή του να παρουσιάσει κάποια αύξηση κατά την τακτοποίηση των λογαριασμών έδειχνε εύγλωττα, όπως και οι ίδιες οι δικαιολογίες του, ότι δεν είχε αυτό το κάτι άλλο. Επομένως, το «ένα τάλαντο» αφαιρέθηκε απ’ αυτόν γιατί ήταν ‘άχρηστος δούλος’. Είχε απογοητεύσει την εμπιστοσύνη του κυρίου του σ’ αυτόν. Απολύθηκε από την υπηρεσία του κυρίου του και αποκόπηκε από το σπίτι του.

32. Ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο που δεν έχει η τάξη του «οκνηρού δούλου» από το 1919, και έτσι τι αφαιρείται απ’ αυτήν;

³² Η ίδια αρχή εφαρμόζεται στη σύγχρονη τάξη του «πονηρού και οκνηρού δούλου». Σ’ εκείνους που ανήκουν σ’ αυτή την τάξη ανατέθηκαν αυτά που αντιστοιχούν στο «ένα τάλαντο». Αυτό δόθηκε από τον ουράνιο Κύριό τους, ειδικά από το πρώτο μεταπολεμικό έτος 1919. Αλλά έπρεπε κι αυτοί από μέρους τους να έχουν κάτι που θα συμπλήρωνε ή που θα συνόδευε ταιριαστά εκείνο το «ένα τάλαντο». Αυτό το συμπληρωματικό πράγμα το οποίο η κατοχή από μέρους τους του «ενός ταλάντου» θα έπρεπε να έχει διεγείρει μέσα τους, ήταν ο ζήλος και η αφοσίωση προς τη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά, μια πίστη στο ότι ο ουράνιος Κύριός τους ήταν άξιος να λάβει κάποια αύξηση στον αγρό της παραγωγής μαθητών, ένα θαρραλέο και στοργικό κίνητρο να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή στη διακήρυξη της εγκαθιδρυμένης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού και στην παραγωγή μαθητών από ανθρώπους όλων των εθνών, και όχι απλώς από το Ιουδαϊκό έθνος στο οποίο ο Ιησούς Χριστός πάνω στη γη περιόρισε τη δημόσια και ιδιωτική διακονία του. Επειδή ακριβώς δεν έχουν αυτό που θα έπρεπε να εκδηλώσουν με τη χρήση του «ενός ταλάντου» του Κυρίου, αφαιρείται απ’ αυτούς αυτό το «τάλαντο», όπως δείχνουν και τα σύγχρονα γεγονότα.

33. (α) Έτσι, σε βάρος τίνος λαβαίνει η τάξη του ‘καλού και πιστού δούλου’ ‘αφθονία’; (β) Ποια χαρά δοκιμάζουν αυτοί, και ποια διακυβέρνηση περιμένουν;

³³ Από το άλλο μέρος, οι τάξεις του ‘καλού και πιστού δούλου’ έχουν πράγματι εκείνο που θα πρέπει να συμπληρώνει το γεγονός ότι τους είναι εμπιστευμένα τα «τάλαντα» του ουράνιου Κυρίου τους. Σε αρμονία με την εικόνα της παραβολής, δίνεται σ’ αυτούς περισσότερο, σε βάρος της τάξης του «πονηρού και οκνηρού δούλου» και προστίθενται σ’ αυτούς προνόμια και ευκαιρίες σαν υπεύθυνων, αξιόπιστων, προσοδοφόρων «δούλων». Σαν συνέπεια αυτού του πράγματος, αυτοί έχουν πραγματικά ‘αφθονία’ στον αυξημένο αγρό της παραγωγής μαθητών. Καθώς ευφραίνουν την καρδιά του Κυρίου τους, ξεχειλίζει και η δική τους χαρά και έχουν μια πρόγευση της χαράς που αισθάνεται ο Κύριός τους στην εγκαθιδρυμένη τώρα βασιλεία του. Αυτή η χαρά τούς δυναμώνει για να συνεχίσουν να αγωνίζονται στην υπηρεσία τους γι’ αυτόν μέχρι το τέλος της επίγειας σταδιοδρομίας τους. Κι όταν αυτό συμβεί, περιμένουν να βγουν μέσω ανάστασης από τους νεκρούς στην πληρότητα της χαράς του και να γίνουν άρχοντες πάνω σε πολλά πράγματα στη χιλιετή βασιλεία του. Τότε θα γευτούν πλήρως την ευτυχία εκείνων των «δούλων» οι οποίοι συμμετέχουν στην ‘πρώτη ανάσταση’.—Αποκάλυψις 20:6.

34. Τι αποδεικνύει ότι αυτή η εκπλήρωση που είναι ορατή για τα αποκορυφωτικά μέρη της παραβολής του Ιησού βρίσκεται σε πρόοδο, και γιατί;

³⁴ Με τον προειπωμένο τρόπο εκπληρώνεται από το έτος 1919 μ.Χ. το αποκορυφωτικό μέρος της παραβολής των «ταλάντων». Αυτό μπορούν να το παρατηρούν άνθρωποι και έθνη σ’ ολόκληρη την κατοικημένη γη. Ιδιαίτερα το γνωρίζει καλά αυτό η τάξη του ‘καλού και πιστού δούλου’. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η αόρατη παρουσία του Βασιλιά Ιησού Χριστού βρίσκεται εν προόδω από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914. Επομένως αυτό αποτελεί μέρος του μεγαλειώδους «σημείου» της «παρουσίας» του Χριστού και της ‘συντέλειας του συστήματος πραγμάτων’, και αυτή η παραβολή των «ταλάντων» είναι μέρος της λεπτομερούς προφητείας σχετικά με εκείνο το «σημείο».—Ματθαίος 24:3.

35. Γιατί επιθυμούμε να συνεχίσουμε την περαιτέρω εξέταση της προφητείας του Ιησού, και για να αποδείξουμε ποιο γεγονός;

³⁵ Ωστόσο το «σημείο» της αόρατης παρουσίας του Χριστού σαν πνεύματος περιλαμβάνει περισσότερα από τις παραβολές των «δέκα παρθένων» και των «ταλάντων» που ήδη έχουμε εξετάσει. Μια περαιτέρω παραβολή αποτελεί ένα σπουδαίο μέρος της προφητείας του για το «σημείο», και η εκπλήρωσή της στους συγκλονιστικούς καιρούς μας αυξάνει την απόδειξη ότι η παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού βρίσκεται εν προόδω και θα συμβούν κι άλλα θαυμαστά πράγματα. Θέλετε να εξετάσουμε περαιτέρω τη μεγάλη προφητεία του Κυρίου μας;

[Εικόνα στη σελίδα 245]

Ρ. Τζ. Μάρτιν

[Εικόνα στη σελίδα 246]

Ι. Φ. Ρόδερφορδ