Γενέθλια

Δημιουργεί καλή εντύπωση για τα γενέθλια η Αγία Γραφή όταν τα αναφέρει; Η Αγία Γραφή αναφέρει δύο μόνο εορτασμούς γενεθλίων:

Γέν. 40:20-22: «Την τρίτη ημέρα, λοιπόν, συνέβη να είναι τα γενέθλια του Φαραώ· και έκανε συμπόσιο . . . Και επανέφερε τον αρχιοινοχόο στη θέση που είχε ως οινοχόος . . . Τον αρχιαρτοποιό, όμως, τον κρέμασε».

Ματθ. 14:6-10: «Όταν γιορτάζονταν τα γενέθλια του Ηρώδη, η κόρη της Ηρωδιάδας χόρεψε εκεί και άρεσε στον Ηρώδη τόσο πολύ ώστε αυτός υποσχέθηκε με όρκο να της δώσει οτιδήποτε ζητήσει. Τότε εκείνη, με την καθοδήγηση της μητέρας της, είπε: “Δώσε μου εδώ σε έναν δίσκο το κεφάλι του Ιωάννη του Βαφτιστή”. . . . και [ο Ηρώδης] έστειλε να αποκεφαλίσουν τον Ιωάννη στη φυλακή».

Οτιδήποτε υπάρχει στην Αγία Γραφή υπάρχει για κάποιον λόγο. (2 Τιμ. 3:16, 17) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λαβαίνουν υπόψη τους το ότι ο Λόγος του Θεού δημιουργεί άσχημη εντύπωση για τα γενέθλια και επομένως απορρίπτουν τέτοιους εορτασμούς.

Πώς θεωρούσαν τα γενέθλια οι πρώτοι Χριστιανοί και οι Ιουδαίοι των Βιβλικών χρόνων;

«Η έννοια του εορτασμού γενεθλίων απείχε πολύ από τις ιδέες των Χριστιανών αυτής της περιόδου γενικά».​—Γενική Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας και Εκκλησίας (Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche), 1842, Τόμ. 1, σ. 518.

«Οι μεταγενέστεροι Εβραίοι θεωρούσαν τον εορτασμό γενεθλίων μέρος της ειδωλολατρικής λατρείας, και η άποψη αυτή επιβεβαιωνόταν πλήρως από τα όσα έβλεπαν να γίνονται συνήθως στις γιορτές των γενεθλίων».​—Το Αυτοκρατορικό Λεξικό της Βίβλου ([The Imperial Bible-Dictionary] Λονδίνο, 1874), επιμέλεια Πάτρικ Φέρμπερν, Τόμ. 1, σ. 225.

«Η Χριστιανική Εκκλησία . . . δε δέχθηκε τη γιορτή των γενεθλίων, συνηθισμένη τόσο στους Ειδωλολάτρες. . . . Μόνο από τον 4ο αι. και μετά έκαναν την εμφάνισή τους . . . γενέθλιες ημέρες».​—Υδρία, Εταιρεία Ελληνικών Εκδόσεων, Τόμ. 17, σ. 25.

Από πού προέρχονται τα δημοφιλή έθιμα των γενεθλίων;

Σύμφωνα με το Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν του Ελευθερουδάκη, “ο εορτασμός των γενεθλίων είναι αρχαιότατη συνήθεια. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι κατά τη γέννηση του κάθε ανθρώπου ερχόταν κοντά του ένας αγαθός δαίμονας, ο γενέθλιος θεός, ο οποίος και τον συνόδευε αδιαλείπτως σε όλη του τη ζωή. Γι’ αυτό και η γιορτή που τελούνταν για τη γέννηση κάποιου άρχιζε και τελείωνε με επίκληση αυτού του θεού. Εκτός από τον αγαθό δαίμονα, πιστευόταν ότι δρούσε και ενεργούσε και ένας άλλος δαίμονας, ο κακός. Έπρεπε λοιπόν κάθε χρόνο, κατά την ημέρα της γέννησης, να επαναλαμβάνουν τη γιορτή για να ανακαλούν την εύνοια του αγαθού δαίμονα και να αποτρέπουν τη δράση του κακού”.​—Τόμ. 3, σ. 789.

«Οι Ρωμαίοι επίσης συμμερίζονταν αυτή την ιδέα. . . . Αυτή η αντίληψη πέρασε και σε μεταγενέστερες θρησκευτικές πεποιθήσεις και αντανακλάται στο φύλακα-άγγελο, στη νεράιδα-νονά και στον πολιούχο άγιο. . . . Το έθιμο των αναμμένων κεριών στις τούρτες άρχισε από τους Έλληνες. . . . Τούρτες φτιαγμένες με μέλι, στρογγυλές σαν το φεγγάρι και φωτισμένες με κεράκια τοποθετούνταν στα ιερά της [Αρτέμιδος]. . . . Τα κεριά των γενεθλίων, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, έχουν το ειδικό μαγικό χάρισμα να εκπληρώνουν ευχές. . . . Τα αναμμένα κεράκια και οι φωτιές των θυσιών είχαν ειδική μυστικιστική σημασία από τότε που ο άνθρωπος πρωτοέστησε βωμούς για τους θεούς του. Συνεπώς, τα κεριά των γενεθλίων αποτίουν φόρο τιμής στο παιδί που γιορτάζει και φέρνουν καλή τύχη. . . . Οι ευχές των γενεθλίων είναι αναπόσπαστο μέρος αυτής της γιορτής. . . . Αρχικά η ιδέα είχε τις ρίζες της στη μαγεία. . . . Οι ευχές των γενεθλίων έχουν τη δύναμη να φέρουν καλό ή κακό, επειδή το άτομο βρίσκεται πιο κοντά στον πνευματικό κόσμο αυτή την ημέρα».​—Το Βάθος της Γνώσης για τα Γενέθλια (The Lore of Birthdays), Νέα Υόρκη, 1952, Ραλφ και Άντελιν Λίντον, σ. 8, 18-20.

Οι ωφέλιμες παρέες συγγενών και φίλων που γίνονται σε άλλες ευκαιρίες για φαγητό, ποτό και αναψυχή δεν αποδοκιμάζονται

Εκκλ. 3:12, 13: «Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για αυτούς από το να χαίρονται και να κάνουν καλό όσο ζουν· και επίσης ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να τρώει και να πίνει και να απολαμβάνει το καλό για όλη τη σκληρή εργασία του. Αυτό είναι δώρο Θεού».

Βλέπε επίσης 1 Κορινθίους 10:31.