ΠΕΙΝΑ

Επιτακτική ανάγκη για τροφή· λιμός, μεγάλη έλλειψη τροφίμων· επίσης, έλλειψη ακρόασης των λόγων του Ιεχωβά, δηλαδή πνευματική πείνα. (Αμ 8:11) Η πείνα είναι μια από τις πληγές που θα έρθουν πάνω στη συμβολική Βαβυλώνα τη Μεγάλη.—Απ 18:8.

Αιτίες και Συνέπειες της Πείνας. Μερικές από τις συνηθισμένες αιτίες της πείνας στους Βιβλικούς χρόνους ήταν η ξηρασία, οι καταστροφικές χαλαζοθύελλες (Εξ 9:23-25), τα βλαβερά έντομα, το ανεμόκαμα, η μυκητίαση των καλλιεργειών, καθώς και ο πόλεμος. (Αμ 4:7-10· Αγγ 2:17) Οι ακρίδες, που μερικές φορές εμφανίζονταν κατά τεράστιες ορδές, ήταν ιδιαίτερα καταστροφικές για τις καλλιέργειες. (Εξ 10:15) Ενίοτε το πρόβλημα δεν ήταν η ανομβρία, αλλά η άκαιρη βροχή, όπως κατά το θερισμό του σιταριού ή του κριθαριού.—Παράβαλε Λευ 26:4· 1Σα 12:17, 18.

Η προσωρινή πείνα αποτελεί φυσιολογικό αίσθημα, αλλά η παρατεταμένη, όπως αυτή που προκαλείται σε περίπτωση λιμού, είναι πολύ επιβλαβής για τη διανοητική και τη σωματική υγεία. Επέρχεται χαρακτηριστικός λήθαργος, νέκρωση των συναισθημάτων και αποχαύνωση. Η διάνοια κυριαρχείται από την επιθυμία για τροφή. (Παράβαλε Εξ 16:3.) Οι ηθικές αναστολές καταρρέουν. (Παράβαλε Ησ 8:21.) Η ασιτία μπορεί να προκαλέσει αποκτήνωση και να οδηγήσει σε κλοπή, φόνο, ακόμη και κανιβαλισμό. Ο λιμός ακολουθείται συνήθως από αρρώστιες και επιδημίες λόγω της εξασθένησης των λιμοκτονούντων.—Παράβαλε Δευ 32:24.

Πείνες στην Αρχαιότητα. Η πρώτη ιστορικά καταγραμμένη πείνα είναι εκείνη που ανάγκασε τον Άβραμ (Αβραάμ) να φύγει από τη Χαναάν και να παροικήσει στην Αίγυπτο. (Γε 12:10) Στις ημέρες του Ισαάκ έγινε άλλη μια πείνα, αλλά ο Ιεχωβά τού είπε να μην πάει στην Αίγυπτο. (Γε 26:1, 2) Είναι προφανές ότι η εφταετής πείνα που έπληξε την Αίγυπτο ενόσω ο Ιωσήφ ήταν πρωθυπουργός και διαχειριστής τροφίμων ξεπέρασε κατά πολύ τα σύνορα της χώρας, διότι «άνθρωποι από όλη τη γη έρχονταν στην Αίγυπτο να αγοράσουν τρόφιμα από τον Ιωσήφ».—Γε 41:54-57.

Μολονότι οι αιγυπτιακές επιγραφές αποφεύγουν επισταμένα κάθε μνεία για την παραμονή του Ισραήλ στην Αίγυπτο, διάφορα αρχαία αιγυπτιακά κείμενα μιλούν για περιόδους πείνας λόγω ανεπαρκούς ανόδου της στάθμης του Νείλου Ποταμού. Κάποιο κείμενο αναφέρεται σε μια εφταετή περίοδο κατά την οποία η στάθμη του Νείλου δεν ανέβαινε αρκετά, καθώς και στην επακόλουθη πείνα. Σύμφωνα με την αφήγηση, όταν επήλθε ανακούφιση από την πείνα, παραχωρήθηκαν στο ιερατείο ορισμένα τμήματα γης. Μολονότι εγείρεται το ερώτημα αν το κείμενο αυτό αποτελεί «μεταγενέστερο πλαστογράφημα των ιερέων, οι οποίοι ήθελαν να δικαιολογήσουν την αξίωσή τους για εδαφικά προνόμια», τουλάχιστον διακρίνουμε τον απόηχο μιας παράδοσης για εφταετή περίοδο ανέχειας.—Αρχαία Κείμενα από την Εγγύς Ανατολή (Ancient Near Eastern Texts), επιμέλεια Τζ. Πρίτσαρντ, 1974, σ. 31.

Προτού οι Ισραηλίτες μπουν στην Υποσχεμένη Γη, ο Ιεχωβά, μέσω του Μωυσή, τους διαβεβαίωσε ότι θα είχαν άφθονη τροφή αν συνέχιζαν να Τον υπηρετούν με πιστότητα. (Δευ 28:11, 12) Ωστόσο, αν ο Ισραήλ αποδεικνυόταν άπιστος, μια από τις φοβερές συνέπειες που θα υφίστατο θα ήταν και η πείνα. (Δευ 28:23, 38-42) Η πείνα στις ημέρες των Κριτών ώθησε το σύζυγο της Ναομί, τον Ελιμέλεχ από τη Βηθλεέμ, να κατοικήσει ως πάροικος στον Μωάβ μαζί με την οικογένειά του. (Ρθ 1:1, 2) Ο Ιεχωβά επέφερε τρία χρόνια πείνας στη γη του Ισραήλ την εποχή του Δαβίδ λόγω της ενοχής αίματος που βάραινε τον οίκο του Σαούλ σε σχέση με τους Γαβαωνίτες. (2Σα 21:1-6) Ξηρασία τριάμισι ετών, που προκάλεσε μεγάλη πείνα, έπληξε τον άπιστο Ισραήλ ως απάντηση στην προσευχή του Ηλία. (Ιακ 5:17· 1Βα 17) Στις ημέρες του Ελισαιέ, εκτός από περιστασιακές περιόδους πείνας, προκλήθηκε πείνα και λόγω της πολιορκίας της Σαμάρειας από τους Συρίους, στη διάρκεια της οποίας αναφέρθηκε μία περίπτωση κανιβαλισμού.—2Βα 4:38· 8:1· 6:24-29.

Μολονότι οι προφήτες του Θεού προειδοποιούσαν ότι η αποστασία θα έφερνε θάνατο από πείνα, επιδημία και σπαθί, οι άπιστοι κάτοικοι του Ιούδα προτιμούσαν να ακούν τους ψευδοπροφήτες τους, οι οποίοι τους διαβεβαίωναν ότι δεν θα ερχόταν τέτοια συμφορά. (Ιερ 14:11-18· Ιεζ 5:12-17) Εντούτοις, τα λόγια των προφητών του Θεού αποδείχτηκαν αληθινά. Τόσο μεγάλη ήταν η πείνα στην Ιερουσαλήμ κατά την πολιορκία της από τους Βαβυλωνίους (609-607 Π.Κ.Χ.) ώστε κάποιες γυναίκες έβρασαν και έφαγαν τα ίδια τους τα παιδιά.—Θρ 4:1-10· 5:10· 2Βα 25:1-3· Ιερ 52:4-6· παράβαλε Δευ 28:51-53.

Μέσω του προφήτη Ιωήλ, ο Ιεχωβά προειδοποίησε τον Ισραήλ ότι θα υφίσταντο μια τρομερή πληγή εντόμων η οποία θα ερήμωνε τη γη και θα προκαλούσε μεγάλη πείνα πριν από την έλευση της “ημέρας του Ιεχωβά”.—Ιωλ 1.

Αιώνες αργότερα, ο Ιησούς προείπε ότι οι πείνες θα συγκαταλέγονταν στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τελικής περιόδου «του συστήματος πραγμάτων». (Ματ 24:3, 7· παράβαλε Απ 6:5, 6.) Όπως προαναγγέλθηκε από τον Άγαβο, έναν Χριστιανό προφήτη, έγινε όντως μεγάλη πείνα τον καιρό του Αυτοκράτορα Κλαύδιου (41-54 Κ.Χ.). (Πρ 11:28) Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 42 Κ.Χ., σφοδρή πείνα είχε πλήξει την Αίγυπτο, όπου κατοικούσαν πολλοί Ιουδαίοι. Τέλος, επήλθε «μεγάλη ανάγκη» στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ όταν τα ρωμαϊκά στρατεύματα υπό τον στρατηγό Τίτο πολιόρκησαν την Ιερουσαλήμ και τελικά την κατέστρεψαν το 70 Κ.Χ. (Λου 21:23) Ο Ιώσηπος αφηγείται τις τρομερές συνθήκες λιμοκτονίας που επικρατούσαν στην πόλη, όπου ο λαός αναγκάστηκε να τρώει δέρματα, κοτσάνια και ξερά χόρτα, ενώ σε μία περίπτωση, κάποια μητέρα έψησε και έφαγε τον ίδιο της το γιο. (Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος, ΣΤ΄, 193-213 [iii, 3, 4]) Ωστόσο, όταν ο Ιησούς προείπε τέτοιες πείνες, έδειξε ότι είχε κατά νου, όχι μόνο γεγονότα που θα προηγούνταν της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, αλλά επίσης το τι επρόκειτο να συμβεί όταν θα ερχόταν ο καιρός να επιστρέψει ο Γιος του ανθρώπου με τη δόξα της Βασιλείας του.—Λου 21:11, 27, 31· παράβαλε Απ 6:5, 6.

Απαλλαγή από την Πείνα. Ο Χριστός Ιησούς διαβεβαιώνει ότι ο Θεός θα απαντήσει στην προσευχή των πιστών υπηρετών του για το καθημερινό τους ψωμί και ότι εκείνοι που θέτουν τη Βασιλεία του Θεού στην πρώτη θέση θα τύχουν φροντίδας. (Ματ 6:11, 33· παράβαλε Ψλ 33:19· 37:19, 25.) Εντούτοις, ο Ιησούς έδειξε ότι, λόγω εναντίωσης και διωγμού, οι υπηρέτες του μπορεί να υπέφεραν ενίοτε από πείνα. (Ματ 25:35, 37, 40) Μάλιστα ο απόστολος Παύλος είπε ότι υπέφερε πολλές φορές τόσο από πείνα όσο και από δίψα ενόσω επιτελούσε τη διακονία υπό δύσκολες συνθήκες. (1Κο 4:11-13· 2Κο 11:27· Φλπ 4:12) Εξέφρασε, όμως, την πεποίθηση ότι η φυσική πείνα δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να χωρίσει τους πιστούς υπηρέτες του Θεού από την ενισχυτική δύναμη της αγάπης Του.—Ρω 8:35, 38, 39· αντιπαράβαλε Λου 6:25.

Όσοι αισθάνονται κατάλληλη πείνα και δίψα για τη δικαιοσύνη και την αλήθεια θα είναι πάντοτε χορτάτοι από πνευματική άποψη. (Ματ 5:6· Ιωα 6:35) Σε αυτούς περιλαμβάνονται και τα μέλη του “μεγάλου πλήθους” που έχουν την ελπίδα να επιζήσουν από «τη μεγάλη θλίψη» και για τα οποία είναι γραμμένο ότι «δεν θα πεινάσουν πια ούτε θα διψάσουν πια». (Απ 7:9, 13-17) Υπό τη διακυβέρνηση δε της Βασιλείας του Θεού, θα υπάρχει παράλληλα και αφθονία τροφής έτσι ώστε να ικανοποιείται η φυσική πείνα όλης της ανθρωπότητας.—Ψλ 72:16· Ησ 25:6.