Δείπνο του Κυρίου — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ένα κατά γράμμα δείπνο που χρησιμεύει ως ενθύμηση του θανάτου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Εφόσον πρόκειται για το μοναδικό αναμνηστικό γεγονός που οι Γραφές προστάζουν τους Χριστιανούς να τηρούν, κατάλληλα αποκαλείται επίσης Ανάμνηση.—1Κο 11:20.

Η θέσπιση του Δείπνου του Κυρίου εξιστορείται από δύο αποστόλους που ήταν αυτόπτες μάρτυρες και συμμετείχαν σε αυτό—τον Ματθαίο και τον Ιωάννη. Ο Μάρκος και ο Λουκάς, αν και δεν ήταν παρόντες τότε, συμπληρώνουν ορισμένες λεπτομέρειες. Ο Παύλος, δίνοντας οδηγίες στην εκκλησία της Κορίνθου, ρίχνει φως σε ορισμένα από τα χαρακτηριστικά του δείπνου. Αυτές οι πηγές μάς πληροφορούν ότι, το βράδυ πριν από το θάνατο του Ιησού, εκείνος και οι μαθητές του συγκεντρώθηκαν σε ένα μεγάλο ανώγειο για να τηρήσουν το Πάσχα. (Μαρ 14:14-16) Ο Ματθαίος αφηγείται: «Καθώς συνέχιζαν να τρώνε, ο Ιησούς πήρε ένα ψωμί και, αφού είπε μια ευλογία, το έσπασε και, δίνοντάς το στους μαθητές, είπε: “Πάρτε, φάτε. Αυτό σημαίνει το σώμα μου”. Επίσης, πήρε ένα ποτήρι και, αφού είπε μια ευχαριστήρια προσευχή, τους το έδωσε λέγοντας: “Πιείτε από αυτό, όλοι σας· διότι αυτό σημαίνει το «αίμα μου της διαθήκης», το οποίο θα χυθεί χάρη πολλών για συγχώρηση αμαρτιών. Αλλά σας λέω: Δεν πρόκειται να πιω στο εξής από αυτό το γέννημα του κλήματος μέχρι εκείνη την ημέρα που θα το πίνω καινούριο μαζί σας στη βασιλεία του Πατέρα μου”. Τελικά, αφού έψαλαν αίνους, βγήκαν έξω στο Όρος των Ελαιών».—Ματ 26:17-30· Μαρ 14:17-26· Λου 22:7-39· Ιωα 13:1-38· 1Κο 10:16-22· 11:20-34.

Πότε Θεσπίστηκε. Ανέκαθεν το Πάσχα τηρούνταν στις 14 του μήνα Νισάν (Αβίβ), την ημέρα ή κοντά στην ημέρα της πανσελήνου, δεδομένου ότι η πρώτη ημέρα του κάθε μήνα (σεληνιακού μήνα) στο Ιουδαϊκό ημερολόγιο ήταν η ημέρα της νέας σελήνης, όπως καθοριζόταν με οπτική παρατήρηση. Συνεπώς, η 14η ημέρα του μήνα έπεφτε περίπου στα μέσα του σεληνιακού κύκλου. Η ημερομηνία του θανάτου του Ιησού αποδεικνύεται στο λήμμα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ (Πότε πέθανε) ότι ήταν η 14η Νισάν του 33 Κ.Χ. Όσον αφορά το ποια ήταν η ημερομηνία του θανάτου του στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, αστρονομικοί υπολογισμοί δείχνουν ότι υπήρξε έκλειψη σελήνης την Παρασκευή 3 Απριλίου 33 Κ.Χ. (Ιουλιανό ημερολόγιο), που στο Γρηγοριανό ημερολόγιο θα ήταν Παρασκευή 1 Απριλίου. (Κανόνας των Εκλείψεων [Canon der Finsternisse], Τ. Οπόλτσερ, 1887, σ. 344) Οι εκλείψεις σελήνης συμβαίνουν πάντοτε όταν είναι πανσέληνος. Αυτό το στοιχείο μαρτυρεί έντονα ότι η 14η Νισάν του 33 Κ.Χ. συνέπιπτε με το χρονικό διάστημα ανάμεσα στην Πέμπτη 31 Μαρτίου και στην Παρασκευή 1 Απριλίου 33 Κ.Χ., στο Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Το βράδυ πριν από το θάνατό του ήταν που ο Ιησούς, τηρώντας το Πάσχα, έφαγε το τελευταίο του πασχαλινό γεύμα και κατόπιν θέσπισε το Δείπνο του Κυρίου. Προτού ακόμη αρχίσει το δείπνο της Ανάμνησης, αποπέμφθηκε ο προδότης Ιούδας ενώ, σύμφωνα με το υπόμνημα, «ήταν νύχτα». (Ιωα 13:30) Εφόσον οι ημέρες του Ιουδαϊκού ημερολογίου διαρκούσαν από το βράδυ της μιας ημέρας ως το βράδυ της επομένης, το Δείπνο του Κυρίου γιορτάστηκε και αυτό τη 14η Νισάν, το βράδυ της Πέμπτης 31 Μαρτίου.—Βλέπε ΗΜΕΡΑ.

Πόσο Συχνά Τηρούνταν. Σύμφωνα με τον Λουκά και τον Παύλο, όταν θέσπισε την Ανάμνηση του θανάτου του ο Ιησούς είπε: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου». (Λου 22:19· 1Κο 11:24) Από αυτό εξάγεται λογικά ότι ο Ιησούς εννοούσε πως οι ακόλουθοί του έπρεπε να γιορτάζουν το Δείπνο του Κυρίου μία φορά το χρόνο, όχι συχνότερα. Το Πάσχα, το οποίο τηρούνταν σε ανάμνηση της απελευθέρωσης που χάρισε ο Ιεχωβά στον Ισραήλ από τα δεσμά της Αιγύπτου το 1513 Π.Κ.Χ., γιορταζόταν μόνο μία φορά το χρόνο, κατά την επέτειο της 14ης Νισάν. Η Ανάμνηση, που και αυτή είναι επέτειος, θα ήταν κατάλληλο να τηρείται μόνο στις 14 Νισάν.

Ο Παύλος παρέθεσε τα εξής λόγια του Ιησού σχετικά με το ποτήρι: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό, όποτε το πίνετε, σε ανάμνησή μου», και πρόσθεσε: «Διότι όποτε [ὁσάκις, Κείμενο] τρώτε αυτό το ψωμί και πίνετε αυτό το ποτήρι, εξακολουθείτε να εξαγγέλλετε το θάνατο του Κυρίου, ωσότου αυτός έρθει». (1Κο 11:25, 26) Η λέξη ὁσάκις είναι δυνατόν να αναφέρεται σε κάτι που γίνεται μόνο μία φορά το χρόνο, ιδιαίτερα όταν αυτό γίνεται επί πολλά χρόνια. (Παράβαλε με τη χρήση της λέξης πολλάκις του πρωτότυπου κειμένου στα εδ. Εβρ 9:25, 26.) Η 14η Νισάν ήταν η ημέρα κατά την οποία ο Χριστός έδωσε το κατά γράμμα σώμα του ως θυσία πάνω στο ξύλο του βασανισμού και έχυσε το ζωογόνο αίμα του για τη συγχώρηση αμαρτιών. Άρα, αυτή ήταν η ημέρα “του θανάτου του Κυρίου” και, επομένως, η ημερομηνία κατά την οποία έπρεπε έκτοτε να τηρείται η ανάμνηση του θανάτου του.

Οι συμμετέχοντες σε αυτό το δείπνο θα “απουσίαζαν από τον Κύριο” και θα γιόρταζαν το Δείπνο του Κυρίου αρκετές φορές προτού πεθάνουν πιστοί. Έπειτα, αφού θα ανασταίνονταν σε ουράνια ζωή, θα ήταν μαζί με τον Χριστό και δεν θα χρειάζονταν πια κάτι να τους τον θυμίζει. Όσον αφορά το μέχρι πότε θα τηρούνταν αυτή η γιορτή—«ωσότου αυτός έρθει»—ο απόστολος Παύλος αναφερόταν προφανώς στον καιρό κατά τον οποίο ο Χριστός θα επανερχόταν και θα τους έπαιρνε στον ουρανό μέσω ανάστασης, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του. Αυτή η εξήγηση αποσαφηνίζεται από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στους 11 αποστόλους αργότερα εκείνο το βράδυ: «Αν πάω και σας ετοιμάσω τόπο, έρχομαι ξανά και θα σας πάρω κοντά μου, ώστε εκεί που είμαι εγώ να είστε και εσείς».—Ιωα 14:3, 4· 2Κο 5:1-3, 6-9.

Ο Ιησούς ενημέρωσε τους μαθητές ότι το κρασί που είχε πιει (εκείνο το Πάσχα πριν από την Ανάμνηση) ήταν το τελευταίο που θα έπινε από το γέννημα του κλήματος «μέχρι εκείνη την ημέρα που θα το πίνω καινούριο μαζί σας στη βασιλεία του Πατέρα μου». (Ματ 26:29) Εφόσον δεν επρόκειτο να πίνει κατά γράμμα κρασί στον ουρανό, προφανώς αναφερόταν σε ό,τι συμβολίζει μερικές φορές το κρασί στις Γραφές, δηλαδή τη χαρά. Αυτό που ανέμεναν με αδημονία ήταν το να βρεθούν μαζί στη Βασιλεία. (Ρω 8:23· 2Κο 5:2) Ο Βασιλιάς Δαβίδ έγραψε σε έναν ψαλμό ότι ο Ιεχωβά προμηθεύει «κρασί που ευφραίνει την καρδιά του θνητού ανθρώπου», και ο γιος του ο Σολομών είπε: «Το κρασί ευφραίνει τη ζωή».—Ψλ 104:15· Εκ 10:19.

Τα Εμβλήματα. Ο Μάρκος αφηγείται τα εξής αναφορικά με το ψωμί που χρησιμοποίησε ο Ιησούς όταν θέσπισε το Δείπνο του Κυρίου: «Καθώς συνέχιζαν να τρώνε, πήρε ένα ψωμί, είπε μια ευλογία, το έσπασε και τους το έδωσε και είπε: “Πάρτε το, αυτό σημαίνει το σώμα μου”». (Μαρ 14:22) Το ψωμί ήταν αυτό που είχαν για το πασχαλινό γεύμα το οποίο ο Ιησούς και οι μαθητές του είχαν μόλις ολοκληρώσει. Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια των Ιουδαίων κατά τη διάρκεια του Πάσχα και της σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής των Άζυμων Άρτων. (Εξ 13:6-10) Στις Γραφές το προζύμι χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει την αμαρτωλότητα. Το άζυμο ψωμί ταιριάζει στην περίσταση αυτή επειδή εξεικονίζει το αναμάρτητο σάρκινο σώμα του Ιησού. (Εβρ 7:26· 9:14· 1Πε 2:22, 24) Το άζυμο ψωμί ήταν επίπεδο και τεμαχιζόταν εύκολα, γι’ αυτό και ο Ιησούς το έσπασε, όπως συνηθιζόταν στα γεύματα εκείνη την εποχή. (Λου 24:30· Πρ 27:35) Σε προηγούμενες περιπτώσεις, όταν ο Ιησούς πολλαπλασίασε με θαυματουργικό τρόπο μερικά ψωμιά για να θρέψει χιλιάδες ανθρώπους, έσπασε τα ψωμιά για να τους τα μοιράσει. (Ματ 14:19· 15:36) Κατά συνέπεια, το σπάσιμο του ψωμιού της Ανάμνησης δεν είχε, καθώς φαίνεται, κάποια πνευματική σημασία.

Αφού ο Ιησούς έδωσε το ψωμί, πήρε ένα ποτήρι και «έκανε μια ευχαριστήρια προσευχή και τους το έδωσε και ήπιαν όλοι από αυτό. Και τους είπε: “Αυτό σημαίνει το «αίμα μου της διαθήκης», το οποίο θα χυθεί για χάρη πολλών”». (Μαρ 14:23, 24) Χρησιμοποίησε κρασί που είχε υποστεί ζύμωση, όχι απλό χυμό σταφυλιών. Όταν η Αγία Γραφή κάνει λόγο για κρασί εννοεί κατά γράμμα κρασί, όχι χυμό σταφυλιών που δεν έχει υποστεί ζύμωση. (Βλέπε ΚΡΑΣΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΠΟΤΑ.) Το κρασί που έχει υποστεί ζύμωση, όχι ο χυμός των σταφυλιών, κάνει τα «παλιά ασκιά» να σκιστούν, όπως είπε ο Ιησούς. Οι εχθροί του Ιησού τον κατηγόρησαν ότι ήταν «οινοπότης», κατηγορία που δεν θα είχε νόημα αν ο “οίνος” δεν ήταν παρά χυμός σταφυλιών. (Ματ 9:17· 11:19) Στη γιορτή του Πάσχα η οποία είχε μόλις ολοκληρωθεί υπήρχε πραγματικό κρασί, και αυτό μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατάλληλα από τον Χριστό για τη θέσπιση της Ανάμνησης του θανάτου του. Αναμφίβολα το κρασί ήταν κόκκινο, διότι μόνο το κόκκινο κρασί θα ήταν κατάλληλο σύμβολο του αίματος.—1Πε 1:19.

Γεύμα Συμμετοχής. Στον αρχαίο Ισραήλ μπορούσε κάποιος να κάνει προμήθειες για ένα γεύμα συμμετοχής. Έφερνε κάποιο ζώο στο αγιαστήριο, όπου το έσφαζαν. Ένα μέρος του προσφερόμενου ζώου πήγαινε στο θυσιαστήριο ως “κατευναστική οσμή στον Ιεχωβά”. Ένα μέρος πήγαινε στον ιερέα που εκτελούσε την υπηρεσία και ένα άλλο μέρος στους ιερείς γιους του Ααρών, ενώ συμμετείχε στο γεύμα και ο προσφέρων μαζί με το σπιτικό του. (Λευ 3:1-16· 7:28-36) Όποιος ήταν “ακάθαρτος” σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου δεν επιτρεπόταν να φάει από τη θυσία συμμετοχής για να μην «εκκοπεί από το λαό» του.—Λευ 7:20, 21.

Παρόμοια, το Δείπνο του Κυρίου είναι γεύμα συμμετοχής επειδή υπάρχουν διάφοροι συμμετέχοντες. Ο Ιεχωβά Θεός περιλαμβάνεται ως ο Εμπνευστής της διευθέτησης, ο Ιησούς Χριστός είναι η λυτρωτική θυσία και οι πνευματικοί αδελφοί του τρώνε τα εμβλήματα ως συμμετέχοντες. Το ότι τρώνε από «το τραπέζι του Ιεχωβά» δηλώνει ότι βρίσκονται σε ειρήνη με τον Ιεχωβά. (1Κο 10:21) Μάλιστα οι προσφορές συμμετοχής αποκαλούνταν μερικές φορές «προσφορές ειρήνης».—Λευ 3:1, υποσ.

Όσοι συμμετέχουν στο δείπνο, τρώγοντας το ψωμί και πίνοντας το κρασί, αναγνωρίζουν ότι έχουν συμμετοχή όλοι μαζί στον Χριστό, με πλήρη ενότητα. Ο απόστολος Παύλος λέει: «Το ποτήρι της ευλογίας το οποίο ευλογούμε, δεν είναι συμμετοχή στο αίμα του Χριστού; Το ψωμί το οποίο σπάζουμε, δεν είναι συμμετοχή στο σώμα του Χριστού; Επειδή υπάρχει ένα ψωμί, εμείς, αν και πολλοί, είμαστε ένα σώμα, γιατί όλοι τρώμε από αυτό το ένα ψωμί».—1Κο 10:16, 17.

Με τη συμμετοχή τους δείχνουν ότι υπάγονται στη νέα διαθήκη και λαβαίνουν τα οφέλη της, δηλαδή τη συγχώρηση του Θεού για τις αμαρτίες τους μέσω του αίματος του Χριστού. Έχουν την κατάλληλη εκτίμηση για την αξία “του αίματος της διαθήκης” μέσω του οποίου αγιάζονται. (Εβρ 10:29) Οι Γραφές τούς αποκαλούν “διακόνους μιας νέας διαθήκης” οι οποίοι εργάζονται για τους σκοπούς της. (2Κο 3:5, 6) Είναι δε κατάλληλο το ότι τρώνε από το έμβλημα του ψωμιού, επειδή μπορούν να λένε: «Με το προαναφερμένο “θέλημα” έχουμε αγιαστεί μέσω της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού μία φορά για πάντα». (Εβρ 10:10) Συμμετέχουν στα παθήματα του Χριστού και σε θάνατο παρόμοιο με το δικό του, έναν θάνατο ακεραιότητας. Ελπίζουν δε να συμμετάσχουν στην «ομοιότητα της ανάστασής του», μιας ανάστασης σε αθάνατη ζωή με πνευματικό σώμα.—Ρω 6:3-5.

Για τον καθένα που συμμετέχει στο δείπνο, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Όποιος τρώει το ψωμί ή πίνει το ποτήρι του Κυρίου ανάξια θα είναι ένοχος όσον αφορά το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Πρώτα ας επιδοκιμάζει ο άνθρωπος τον εαυτό του ύστερα από λεπτομερή εξέταση, και έτσι ας τρώει από το ψωμί και ας πίνει από το ποτήρι. Διότι αυτός που τρώει και πίνει, τρώει και πίνει κρίση εναντίον του εαυτού του, αν δεν διακρίνει το σώμα». (1Κο 11:27-29) Οι ακάθαρτες, αντιγραφικές ή υποκριτικές πράξεις καθιστούν κάποιον ακατάλληλο να φάει από τα εμβλήματα. Αν συμμετέχει ευρισκόμενος σε τέτοια κατάσταση, θα τρώει και θα πίνει κρίση εναντίον του εαυτού του. Δεν θα εκτιμάει τη θυσία του Χριστού, το σκοπό της και το νόημά της. Θα δείχνει ασέβεια και περιφρόνηση για αυτήν. (Παράβαλε Εβρ 10:28-31.) Ένα τέτοιο άτομο κινδυνεύει να “εκκοπεί από το λαό του Θεού”, όπως ο Ισραηλίτης ο οποίος θα έτρωγε ένα γεύμα συμμετοχής ευρισκόμενος σε ακάθαρτη κατάσταση.—Λευ 7:20.

Μάλιστα ο Παύλος παραλληλίζει το Δείπνο του Κυρίου με ένα γεύμα συμμετοχής στο λαό του Ισραήλ όταν κάνει πρώτα λόγο για αυτούς που συμμετέχουν όλοι μαζί στον Χριστό και κατόπιν λέει: «Κοιτάξτε τον κατά σάρκα Ισραήλ: Αυτοί που τρώνε τις θυσίες δεν είναι συμμέτοχοι με το θυσιαστήριο; . . . Δεν μπορείτε να πίνετε το ποτήρι του Ιεχωβά και το ποτήρι των δαιμόνων· δεν μπορείτε να τρώτε από “το τραπέζι του Ιεχωβά” και από το τραπέζι των δαιμόνων».—1Κο 10:18-21.

Οι Συμμετέχοντες στο Δείπνο και οι Άλλοι Παρευρισκόμενοι. Ο Ιησούς είχε συγκεντρώσει τους 12 αποστόλους του, λέγοντάς τους: «Πολύ επιθύμησα να φάω αυτό το πάσχα μαζί σας προτού υποφέρω». (Λου 22:15) Αλλά η αφήγηση του αυτόπτη μάρτυρα Ιωάννη δείχνει ότι ο Ιησούς απέπεμψε τον προδότη Ιούδα προτού θεσπίσει το Αναμνηστικό δείπνο. Κατά τη διάρκεια του Πάσχα, ο Ιησούς, ο οποίος γνώριζε ότι ο Ιούδας ήταν ο προδότης του, βούτηξε μια μπουκιά στο σκεύος του πασχαλινού γεύματος και την έδωσε στον Ιούδα, ζητώντας του να φύγει. (Ιωα 13:21-30) Και η αφήγηση του Μάρκου επίσης αφήνει να εννοηθεί αυτή η σειρά των γεγονότων. (Μαρ 14:12-25) Κατά τη διάρκεια του Δείπνου του Κυρίου το οποίο ακολούθησε, ο Ιησούς έδωσε το ψωμί και το κρασί στους 11 υπόλοιπους αποστόλους, λέγοντάς τους να φάνε και να πιουν. (Λου 22:19, 20) Στη συνέχεια τους αποκάλεσε «εσείς . . . που έχετε παραμείνει προσκολλημένοι σε εμένα κατά τις δοκιμασίες μου», παρέχοντας μια ακόμη ένδειξη για το ότι ο Ιούδας είχε αποπεμφθεί.—Λου 22:28.

Δεν υπάρχει κάτι που να αποδεικνύει ότι ο ίδιος ο Ιησούς έφαγε από το προσφερόμενο ψωμί ή ήπιε από το ποτήρι κατά τη διάρκεια του Αναμνηστικού δείπνου. Το σώμα και το αίμα που παρέδωσε αυτός ήταν για χάρη εκείνων και για να επικυρώσει τη νέα διαθήκη, μέσω της οποίας αφαιρούνταν οι αμαρτίες τους. (Ιερ 31:31-34· Εβρ 8:10-12· 12:24) Ο Ιησούς δεν είχε αμαρτίες. (Εβρ 7:26) Είναι ο Μεσίτης της νέας διαθήκης μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και όσων είναι εκλεγμένοι ως σύντροφοι του Χριστού. (Εβρ 9:15· βλέπε ΔΙΑΘΗΚΗ.) Εκτός από τους αποστόλους που ήταν παρόντες σε εκείνο το δείπνο, επρόκειτο να υπάρχουν και άλλοι που θα απάρτιζαν τον πνευματικό «Ισραήλ του Θεού»—ένα «μικρό ποίμνιο» τα μέλη του οποίου θα γίνονταν τελικά βασιλιάδες και ιερείς μαζί με τον Χριστό. (Γα 6:16· Λου 12:32· Απ 1:5, 6· 5:9, 10) Όλοι, λοιπόν, οι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού στη γη θα συμμετείχαν σε αυτό το δείπνο κάθε φορά που θα γιορταζόταν. Αυτοί αναφέρονται ως «μερικοί πρώτοι καρποί από τα πλάσματά του» (Ιακ 1:18), αγορασμένοι από την ανθρωπότητα ως «πρώτοι καρποί για τον Θεό και το Αρνί», και στο όραμα του Ιωάννη αποκαλύπτεται ότι αριθμούν 144.000.—Απ 14:1-5.

Οι παρατηρητές δεν συμμετέχουν. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός αποκάλυψε ότι, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του, θα υπήρχαν άτομα που θα έκαναν το καλό στους πνευματικούς αδελφούς του, δεδομένου ότι θα τους επισκέπτονταν σε καιρούς ανάγκης και θα τους παρείχαν βοήθεια. (Ματ 25:31-46) Θα είχαν άραγε αυτοί, που ίσως παρευρίσκονταν στον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου, τα προσόντα να λαβαίνουν από τα εμβλήματα; Οι Γραφές λένε ότι ο Θεός θα παρείχε, μέσω του αγίου του πνεύματος, την απόδειξη και την επιβεβαίωση σε εκείνους που έχουν τα προσόντα να λαβαίνουν από τα εμβλήματα, ως «κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι όμως με τον Χριστό», για το ότι είναι γιοι του Θεού. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Το ίδιο το πνεύμα δίνει μαρτυρία μαζί με το πνεύμα μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού». Κατόπιν εξηγεί ότι υπάρχουν και άλλοι που ωφελούνται από τη διευθέτηση την οποία έχει κάνει ο Θεός για αυτούς τους γιους: «Διότι με έντονη λαχτάρα η δημιουργία περιμένει την αποκάλυψη των γιων του Θεού». (Ρω 8:14-21) Εφόσον οι συγκληρονόμοι με τον Χριστό πρόκειται να “κυβερνήσουν τη γη ως βασιλιάδες και ιερείς”, η Βασιλεία θα ωφελήσει όσους θα είναι υπήκοοί της. (Απ 5:10· 20:4, 6· 21:3, 4) Αυτοί που θα ωφεληθούν είναι φυσικό να ενδιαφέρονται για τη Βασιλεία και την εξέλιξή της. Κατά συνέπεια, αυτά τα άτομα παρευρίσκονται στον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου και παρατηρούν, αλλά εφόσον δεν είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό και πνευματικοί γιοι του Θεού, δεν λαβαίνουν από τα εμβλήματα ως συμμετέχοντες στο θάνατο του Χριστού, με την ελπίδα της ανάστασης σε ουράνια ζωή μαζί με αυτόν.—Ρω 6:3-5.

Δεν Λαβαίνει Χώρα Μετουσίωση ή Ομοουσίωση. Ο Ιησούς εξακολουθούσε να έχει το σάρκινο σώμα του όταν πρόσφερε το ψωμί. Αυτό το σώμα, ολόκληρο και αρτιμελές, επρόκειτο να προσφερθεί ως τέλεια, άψογη θυσία για αμαρτίες το επόμενο απόγευμα (την ίδια ημέρα του εβραϊκού ημερολογίου, 14 Νισάν). Διατήρησε επίσης όλο του το αίμα για εκείνη την τέλεια θυσία. «Έχυσε την ψυχή του [η οποία είναι στο αίμα] στο θάνατο». (Ησ 53:12· Λευ 17:11) Επομένως, κατά τη διάρκεια του δείπνου δεν εκτέλεσε κάποιο θαύμα μετουσίωσης, μεταβάλλοντας το ψωμί ώστε να αποτελέσει την κατά γράμμα σάρκα του και το κρασί για να γίνει το κατά γράμμα αίμα του. Για τους ίδιους λόγους, δεν είναι ορθό να ειπωθεί ότι έκανε θαυματουργικά τη σάρκα του και το αίμα του να συνυπάρχουν με το ψωμί και το κρασί ή να ενωθούν με αυτά, όπως ισχυρίζονται εκείνοι που υποστηρίζουν το δόγμα της ομοουσίωσης.

Αυτό δεν αντιφάσκει με τα λόγια του Ιησού στα εδάφια Ιωάννης 6:51-57. Ο Ιησούς δεν εξέταζε εκεί το ζήτημα του Δείπνου του Κυρίου, εφόσον η εν λόγω διευθέτηση θεσπίστηκε έναν ολόκληρο χρόνο αργότερα. Η “βρώση” και η “πόση” που αναφέρονται σε αυτή την αφήγηση γίνονται με μεταφορικό τρόπο, μέσω άσκησης πίστης στον Ιησού Χριστό, όπως υποδεικνύουν τα εδάφια 35 και 40.

Επιπλέον, η βρώση κατά γράμμα ανθρώπινης σάρκας και αίματος θα συνιστούσε κανιβαλισμό. Γι’ αυτό και οι Ιουδαίοι που δεν ασκούσαν πίστη και δεν κατάλαβαν σωστά τη δήλωση του Ιησού για τη βρώση της σάρκας του και την πόση του αίματός του συνταράχτηκαν. Αυτή η αντίδραση υποδήλωνε την Ιουδαϊκή άποψη για τη βρώση ανθρώπινης σάρκας και αίματος, όπως είχε ενσταλαχτεί από το Νόμο.—Ιωα 6:60.

Επιπρόσθετα, η πόση αίματος αποτελούσε παραβίαση του νόμου που είχε δώσει ο Θεός στον Νώε, πριν από τη διαθήκη του Νόμου. (Γε 9:4· Λευ 17:10) Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ποτέ δεν θα συμβούλευε άλλους να παραβιάσουν το νόμο του Θεού. (Παράβαλε Ματ 5:19.) Εξάλλου, ο Ιησούς πρόσταξε: «Εξακολουθήστε να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου», όχι ως θυσία μου.—1Κο 11:23-25.

Άρα λοιπόν, το ψωμί και το κρασί είναι εμβλήματα που αντιπροσωπεύουν τη σάρκα και το αίμα του Χριστού με συμβολικό τρόπο, όπως ήταν συμβολικά και τα λόγια του για τη βρώση της σάρκας του και την πόση του αίματός του. Ο Ιησούς είχε πει σε εκείνους που σκανδαλίστηκαν από τα λόγια του: «Το ψωμί που θα δώσω εγώ είναι η σάρκα μου για χάρη της ζωής του κόσμου». (Ιωα 6:51) Αυτή δόθηκε κατά το θάνατό του ως θυσία στο ξύλο του βασανισμού. Το σώμα του θάφτηκε και ο Πατέρας του το εξαφάνισε προτού μπορέσει να δει φθορά. (Πρ 2:31) Κανείς δεν έφαγε ποτέ κατά γράμμα από τη σάρκα ή το αίμα του.

Κατάλληλος, Εύτακτος Εορτασμός. Η Χριστιανική εκκλησία στην Κόρινθο είχε περιέλθει σε κακή πνευματική κατάσταση από μερικές απόψεις, και ως αποτέλεσμα, όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Πολλοί ανάμεσά σας είναι αδύναμοι και άρρωστοι, και αρκετοί κοιμούνται τον ύπνο του θανάτου». Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στο ότι είχαν παρανοήσει το Δείπνο του Κυρίου και τη σημασία του. Δεν σέβονταν την ιερότητα της περίστασης. Μερικοί έφερναν μαζί τους το φαγητό τους για να το φάνε πριν ή στη διάρκεια της συνάθροισης. Μεταξύ αυτών υπήρχαν κάποιοι που έτρωγαν υπερβολικά και μεθούσαν, ενώ άλλοι στην εκκλησία που δεν είχαν φάει πεινούσαν και ένιωθαν ντροπή μπροστά σε εκείνους που είχαν φάει και πιει πολύ. Με το μυαλό τους νυσταγμένο ή να περιπλανιέται σε άλλα ζητήματα, δεν ήταν σε θέση να λάβουν από τα εμβλήματα με εκτίμηση. Επιπλέον, υπήρχαν διαιρέσεις στην εκκλησία λόγω του ότι ορισμένοι ανάμεσά τους προτιμούσαν τον Πέτρο, άλλοι τον Απολλώ και κάποιοι άλλοι απέβλεπαν στον Παύλο για ηγεσία. (1Κο 1:11-13· 11:18) Δεν κατανοούσαν ότι αυτή η περίσταση θα έπρεπε να προάγει την ενότητα. Δεν συνειδητοποιούσαν πλήρως τη σοβαρότητα του ζητήματος, ότι τα εμβλήματα εξεικόνιζαν το σώμα και το αίμα του Κυρίου και ότι το δείπνο γινόταν σε ανάμνηση του θανάτου του. Ο Παύλος τόνισε το μεγάλο κίνδυνο που υπήρχε για όσους συμμετείχαν χωρίς να διακρίνουν αυτά τα γεγονότα.—1Κο 11:20-34.