ΣΕΦΗΛΑ
(Σεφηλά) [Χαμηλός Τόπος].
Προσδιορισμός που εφαρμόζεται συνήθως σε μια περιοχή με χαμηλούς λόφους ανάμεσα στην κεντρική οροσειρά της Παλαιστίνης και στις παράκτιες πεδιάδες της Φιλιστίας. (Δευ 1:7· Ιη 9:1· 10:40· 11:2· 12:8· Κρ 1:9· 2Χρ 28:18· Αβδ 19· Ζαχ 7:7) Η Σεφηλά ήταν μια από τις περιοχές της κληρονομιάς που είχε παραχωρηθεί στον Ιούδα. (Ιη 15:33-44) Αν και σε μερικά σημεία φτάνει σε υψόμετρο περίπου τα 450 μ., είναι “χαμηλός τόπος” (παράβαλε Ιερ 17:26· 32:44· 33:13 όπου στο εβραϊκό κείμενο εμφανίζεται η λέξη σεφελάχ) συγκρινόμενη με την πολύ ψηλότερη κεντρική οροσειρά. “Η Σεφηλά” συνόρευε με τη Νεγκέμπ στα Ν (Κρ 1:9) και με «την ορεινή περιοχή του Ισραήλ» (πάνω από την Κοιλάδα της Αιαλών) στα Β.—Ιη 11:16.
Οι κοιλάδες που χωρίζουν τους συνεχόμενους λόφους αυτής της περιοχής εξυπηρετούσαν ως φυσικές οδοί για τα ταξίδια ανάμεσα σε Α και Δ. Η Σεφηλά είναι εύφορη και το κλίμα της εύκρατο. Κατά την αρχαιότητα η περιοχή φημιζόταν για τις πολλές συκομουριές της και τους ελαιώνες της. Επίσης, διέθετε βοσκή για τα ποίμνια και τα βόδια.—1Βα 10:27· 1Χρ 27:28· 2Χρ 1:15· 9:27· 26:10.
Η Σεφηλά που συνδέεται με «την ορεινή περιοχή του Ισραήλ» (Ιη 11:16) είναι πιθανώς η λοφώδης περιοχή ανάμεσα στα βουνά της Σαμάρειας και στην Πεδιάδα του Σαρών. Αυτή η περιοχή είναι πιο στενή και λιγότερο ευδιάκριτη από τη Σεφηλά του Ιούδα. Δεν υπάρχει κάποια βάση για να θεωρήσουμε το διαχωρισμό που γίνεται ανάμεσα στον Ιούδα και στον Ισραήλ στο 11ο κεφάλαιο του Ιησού του Ναυή (βλέπε εδ. 21) ως αναχρονισμό. Μια υποσημείωση σε ένα σχολιολόγιο των Κ. Φ. Κάιλ και Φ. Ντέλιτς επισημαίνει: «Ο διαχωρισμός . . . είναι ευνόητος ακόμη και με βάση τις συνθήκες που επικρατούσαν στην εποχή του ίδιου του Ιησού του Ναυή. Ο Ιούδας και η διπλή φυλή του Ιωσήφ (Εφραΐμ και Μανασσής) έλαβαν την κληρονομιά τους με κλήρο πριν από τους υπόλοιπους. Ενώ, όμως, η φυλή του Ιούδα μετέβη στην περιοχή που τους είχε παραχωρηθεί στο νότο, όλες οι άλλες φυλές παρέμεναν στα Γάλγαλα. Μάλιστα, ακόμη και σε μεταγενέστερη περίοδο, ενώ ο Εφραΐμ και ο Μανασσής βρίσκονταν πια στις κτήσεις τους, όλος ο Ισραήλ, με εξαίρεση τον Ιούδα, εξακολουθούσε να είναι στρατοπεδευμένος στη Σηλώ. Επίσης, τα δύο τμήματα του έθνους τα χώριζε πλέον η περιοχή που αργότερα παραχωρήθηκε στη φυλή του Βενιαμίν, αλλά η οποία δεν ανήκε τότε σε κανέναν. Και επιπρόσθετα, το θυσιαστήριο, η σκηνή της μαρτυρίας και η κιβωτός της διαθήκης βρίσκονταν στο μέσο του Ιωσήφ και των άλλων φυλών που παρέμεναν ακόμη συναγμένες στη Σηλώ».—Σχολιολόγιο της Παλαιάς Διαθήκης (Commentary on the Old Testament), 1973, Τόμ. 2, Ιησούς του Ναυή, σ. 124, 125.