Αίτησις στον Θεό για Αγαθή Συνείδησι

 1. Πώς επρόσμενε η μακροθυμία του Θεού στις ημέρες του Νώε: Πώς συμβαίνει αυτό σήμερα;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Πέτρος υπενθυμίζει ότι «η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός». (1 Πέτρου 3:20) Από το 1914 μ.Χ. ζούμε στην ‘ημέρα της ετοιμασίας του Ιεχωβά’, διότι από το 1914 έως τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος είναι ο «καιρός του τέλους» του κόσμου τούτου, «η συντέλεια του αιώνος [συστήματος πραγμάτων].» (Ναούμ 2:3) Όλες οι συνθήκες που επικρατούν αποδεικνύουν ότι αυτές οι μέρες είναι όμοιες με τις ημέρες του Νώε, και πάλι ο Ιεχωβά Θεός εξασκεί τη μακροθυμία του, περιμένοντας—περιμένοντας. Αφού οι διαταγές να κατασκευάση ο Νώε την κιβωτό εδόθησαν σ’ αυτόν όταν οι γυιοί του ήσαν πια νυμφευμένοι, ο Θεός πρέπει να περίμενε μακρόθυμα επί μερικές δεκάδες ετών. Αντίστοιχα, σ’ αυτές τις ημέρες της παρουσίας του Ιησού Χριστού στην ουράνια βασιλεία, έχομε ήδη ζήσει περισσότερες από τρεις δεκάδες ετών από το 1914. Πόσον ακόμη καιρό η μακροθυμία του Θεού θα περιμένη ώσπου ν’ αφήση να εξαπολυθή το βάπτισμα τού πυρός επάνω σ’ αυτόν τον κόσμο για την καταστροφή του, δεν ξέρομε, διότι δεν μας έχει δοθή να γνωρίζωμε την ακριβή ημέρα και ώρα.

 2. Γιατί η μακροθυμία του Θεού δεν σημαίνει βραδύτητα όσον αφορά την υπόσχεσί του;

² Δεν πρέπει να το ερμηνεύσωμε αυτό πώς σημαίνει ότι ο Θεός βραδύνει όσον αφορά την υπόσχεσί του να εγκαθιδρύση το νέο κόσμο των νέων ουρανών και της νέας γης για να ευλογήση όλες τις φυλές της γης, ζώντας και νεκρούς. Αυτός έχει ορίσει την ημέρα και την ώρα, και θα εμμείνη στο πρόγραμμά του όσον αφορά τον χρόνο. Τίποτε από όσα ο Σατανάς ο Διάβολος έχει ήδη πράξει ή μπορεί ακόμη να πράξη, δεν θα τον κάμη να επιβραδύνη την ημέρα και την ώρα και να αναβάλη το βάπτισμα του πυρός που θα επέλθη σ’ αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό το λόγο ο Πέτρος λέγει ότι αυτή η «ημέρα του Ιεχωβά» θα έλθη αιφνίδια επάνω σ’ αυτόν τον άπιστο, χλευαστή, αμέριμνο κόσμο, όπως ένας κλέφτης τη νύχτα. Δεν θέλομε, λοιπόν, να ριφθούμε έξω απροφύλακτοι, αλλά θέλομε να βρισκόμαστε πάντοτε στην «κιβωτό» και να βρεθούμε εκεί, βαπτισμένοι στον Μεγαλύτερον Νώε, κατά την τρομερή ημέρα και ώρα. Από την άποψι του αποστόλου Πέτρου πρέπει να ‘νομίζωμεν σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών’. Πρέπει να βλέπωμε ότι είναι μακρόθυμος σ’ εμάς, δίνοντάς μας καιρό να εργασθούμε τη σωτηρία μας με φόβο και τρόμο. Μέρος του έργου αυτού συνίσταται στην προσπάθεια να βοηθήσωμε όσο το δυνατόν περισσότερα «άλλα πρόβατα» να έλθουν σε μετάνοια για να μπορέσουν να αναζητήσουν τον λιμένα της προστασίας του Θεού και να σωθούν από την καταστροφή που επίκειται. Αυτός δεν θέλει να καταστραφή κανένας απ’ αυτούς, αλλά επιθυμεί να φθάσουν όλοι στη μετάνοια που οδηγεί σε σωτηρία στην κιβωτό. Το να τους εκπαιδεύσωμε και να τους οδηγήσωμε μέσα στο σύστημα πραγμάτων της κιβωτού απαιτεί χρόνον, και ο Ιεχωβά υπήρξε αρκετά φιλάγαθος για να μακροθυμή επί αρκετόν χρόνον. Αλλά ο χρόνος αυτός σπεύδει προς το τέλος του στην ωρισμένη ημέρα και ώρα.—2 Πέτρου 3:9, 15.

 3, 4. (α) Τι ήταν ανάγκη να υποφέρουν ο Νώε και η οικογένειά του επάνω στη γη; (β) Τι πρέπει να υποφέρουμε κι εμείς, αλλά ποιος είναι ο πιο ανεκτικός;

³ Οι ημέρες του Νώε πριν από τον κατακλυσμό ήσαν ημέρες που η γη ήταν γεμάτη με βία. Η ανθρώπινη σάρκα είχε διαφθείρει τον τρόπο της ζωής της και τις ηθικές της σχέσεις, και άγγελοι από τον ουρανό συμμετείχαν στον εξευτελισμό του ανθρωπίνου γένους, και γιγαντοειδείς Νεφιλείμ εφοβέριζαν τα ανθρώπινα πλάσματα και έκαναν όνομα για τον εαυτό τους, σαν ήρωες. Με θρησκευτική υποκρισία οι άνθρωποι έκαναν κακή χρήσι του ονόματος του Ιεχωβά και επέφεραν όνειδος σ’ αυτό. Ο Νώε και η οικογένειά του είχαν πολλά να υποφέρουν.

⁴ Όμοια κι εμείς πρέπει να υποφέρωμε τη βία αυτών των καιρών, και τη διαφθορά της ανθρωπίνης κοινωνίας, εκτός από τη βαναυσότητα των ολοκληρωτικών δικτατόρων που είναι σαν τους Νεφιλείμ και εξαπλώνουν τη φήμη των και κάνουν κακή χρήσι της εξουσίας των για να πτοήσουν την ανθρωπότητα. Λόγω της συνεργασίας μας με τον Χριστόν Ιησούν, τον Μεγαλύτερον Νώε, στο έργο του, πρέπει να υπομείνωμε τον χλευασμό και τον ονειδισμό που επιρρίπτεται επάνω μας από κοσμικούς θρησκευομένους, ενώ η θρησκευτική υποκρισία στον «Χριστιανισμό» εξακολουθεί να απατά τον εύπιστο λαό. Σ’ αυτούς τους «χαλεπούς» καιρούς πρέπει να υποφέρωμε πολλά, καθ’ ον χρόνον ο ίδιος ο Θεός ‘υποφέρει μετά πολλής μακροθυμίας τα ανθρώπινα σκεύη οργής τα κατεσκευασμένα εις απώλειαν’. Οι Αμερικανοί και άλλοι μπορεί να κομπάζουν για την ανεξιθρησκεία που παρέχεται στα άρθρα των Συνταγμάτων των που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ ο τρόπος με τον οποίον μεταχειρίζονται παντού τους μάρτυρας του Ιεχωβά αποδεικνύει ότι δεν εξασκούν την ανεξιθρησκεία αυτή. Προκειμένου για ανεξιθρησκεία, ο Ιεχωβά Θεός έχει εξασκήσει τη μεγαλύτερη ανεξιθρησκεία επί καιρό πολύ περισσότερον από την Αμερικανική ιστορία ή την ιστορία οποιουδήποτε άλλου συγχρόνου έθνους, επί 4.319 χρόνια ήδη, δηλαδή αφότου ιδρύθη η Βαβυλών λίγο μετά τον Κατακλυσμό, Αυτή η θεία μακροθυμία επέτρεψε να διαφύγουν ειλικρινή άτομα από την ψευδή θρησκεία προτού αυτή τελικά καταστραφή και μαζί της οι πείσμονες φανατικοί οπαδοί της.

 5. Ποιο είναι το ομοιότυπο του Κατακλυσμού; Ποιοι μπορούν να το περιμένουν στον καιρό τους;

⁵ Το νεώτερο ομοιότυπο του κατακλυσμού είναι η μάχη του Αρμαγεδδώνος. Οι πρώτοι Χριστιανοί εζούσαν ωσάν να επρόκειτο να συμβή στη γενεά τους και ωσάν αυτοί να επρόκειτο να επιζήσουν μέσα στην κιβωτό των Χριστιανών. Αλλά εμείς σήμερα είμεθα εκείνοι που προειδοποιούμεθα από τις προφητείες και την εκπλήρωσί τους να προετοιμαζώμεθα για τον Αρμαγεδδώνα διότι θα συμβή στη γενεά μας. Η παρουσία μαζί μας του «πολλού όχλου» των άλλων προβάτων δίνει πρόσθετη απόδειξι ως προς τη βεβαιότητα τούτου. Δεν θέλομε να λάβωμε πείραν του βαπτίσματος του πυρός που περιγράφεται στο 2 Πέτρου 3:7-12 και που επιφυλάσσεται για τους πονηρούς ουρανούς και γην που υπάρχουν τώρα. Είναι, λοιπόν, επειγόντως αναγκαίο το να εμμένωμε στο αληθινό βάπτισμα. Αλλά πώς;

 6. Με τι ο Πέτρος συνέδεσε το βάπτισμα για σωτηρία, και πως οι φυσικοί Ιουδαίοι προσπαθούσαν ν’ αποκτήσουν αυτό το πράγμα;

⁶ Όταν ο Πέτρος αναφέρη το βάπτισμα ως το πράγμα που σώζει τώρα, το σχολιάζει, λέγοντας: «Ου σαρκός απόθεσις ρύπου, αλλά συνειδήσεως αγαθής επερώτημα εις Θεόν, δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρου 3:21, Κείμενον) Ή, σύμφωνα με τις μεταφράσεις Ρόδερχαμ και Μόφφατ: «Όχι αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά αίτησις προς τον Θεόν δι’ αγαθήν συνείδησιν, μέσω της αναστάσεως του Ιησού Χριστού.» Υπήρξε πάντοτε δυσκολία στη μετάφρασι των λόγων του Πέτρου εδώ, για να δοθή η ακριβής έννοια, καθώς και στην ερμηνεία των. Αλλά το ζήτημα είναι το εξής: Για να επιτευχθή σωτηρία είναι απολύτως αναγκαία μια αγαθή συνείδησις απέναντι του Θεού. Οι φυσικοί Ιουδαίοι προσπαθούσαν να την αποκτήσουν. Προσπαθούσαν να αποφύγουν τη μίανσι της σαρκός των με το να μην τρώγουν και να μην πίνουν τούτο και εκείνο, και με διάφορα νιψίματα σε διάφορα σκεύη και με ενδύματα και αποχωρισμούς του σώματος, για να παρεμποδίσουν το μολυσμό της σαρκός. Προσέφεραν επίσης θυσίες καθαρών, αμώμων ζώων επάνω στο άγιο θυσιαστήριο στο ναό της Ιερουσαλήμ, αλλά αυτό ουδέποτε ετελειοποίησε τους Ιουδαίους εκείνους λατρευτάς όσον αφορά τη συνείδησί τους. Είχαν ακόμη μια εσωτερική συναίσθησι του ότι ήσαν καταδικασμένοι αμαρτωλοί στα όμματα του Θεού. Η συνεχής ανάγκη που είχαν να επαναλαμβάνουν αυτά τα νιψίματα, τους καθαρισμούς και τις θυσίες, τους υπενθύμιζαν μόνο κατ’ επανάληψιν το ανησυχητικό αυτό γεγονός. (Εβραίους 9:9· 10:1-3) Αλλά τώρα μια τέτοια αγαθή συνείδησις απέναντι του Θεού είναι κατορθωτή μέσω του Μεγαλυτέρου Νώε, του Χριστού Ιησού. Μέσω αυτού αποκτούμε ανάπαυσι στις συνειδήσεις μας και απολαμβάνομε ειρήνη με τον Θεό.

 7. Αν όχι με την αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, καθώς προσπαθούσαν οι Ιουδαίοι, πώς αποκτάται μια αγαθή συνείδησις, όπως δείχνει ο απόστολος Παύλος;

⁷ Αυτή η αγαθή συνείδησις απέναντι του Θεού είναι εκείνο που όλοι όσοι αγαπούν την αιώνια ζωή υπερεπιθυμούν και το ζητούν στις προσευχές των προς τον Θεό και σε όλες τις προσπάθειές των. Ποθούμε να έχωμε τη συναίσθησι ότι δεν είμεθα πια αμαρτωλοί, αλλά ότι έχομε μια δίκαιη στάσι ενώπιόν του και είμεθα σε ειρήνη μαζί του. Τώρα αυτό μπορεί να κερδηθή, όχι απλώς με το να αποβάλωμε την ακαθαρσία της σαρκός όπως προσπαθούσαν να κάμουν οι Ισραηλίτες επιδιώκοντας μια αυτοδικαίωσι, αλλά δια πίστεως στον Θεό και με τις προμήθειές του μέσω του Χριστού Ιησού. Το αίμα των ζώων που οι θεοσεβείς Ιουδαίοι εθυσίαζαν, συντελούσε μόνο στον καθαρισμό της σαρκός των μ’ ένα τυπικό ή εικονικό τρόπο, αλλά αυτές οι θυσίες των ζώων υπεδείκνυαν όλες την πραγματική, αποτελεσματική θυσία του Αρχιερέως του Θεού, του Ιησού Χριστού. Επομένως, λέγει ο Παύλος «πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησιν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;» Έπειτα ενθαρρύνει εμάς τους πιστούς, λέγοντας: «Έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας ημών κεκαθαρμένας από συνειδήσεως πονηράς, και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν.»—Εβραίους 9:14· 10:19-22.

 8. Πώς τα έργα της αυτοδικαιώσεως είναι νεκρά έργα όπως εξεικονίσθηκε στην παραβολή του Ιησού για τον πλούσιο και τον Λάζαρο;

⁸ Η συγχώρησις των αμαρτιών μας από τον Θεόν είναι τώρα δυνατή μόνο μέσω του αίματος του Χριστού. Οποιαδήποτε από τα έργα που κάνομε για να δικαιωθούμε με το να καθαρίζωμε απλώς τη σάρκα μας εξωτερικώς, είναι νεκρά έργα· δεν έχουν ζωοπάροχη ιδιότητα μέσα τους. Δεν μας κάνουν ζωντανούς όσον αφορά τον Θεόν και την κατάλληλη υπηρεσία του, όπως και ο «πλούσιος» της παραβολής του Ιησού δεν έκανε τον εαυτό του δίκαιο και ζωντανό ως προς τον Θεόν με το να φορή πορφύρα και βύσσο γύρω από τη λουσμένη του σάρκα, αντίθετα με τον πτωχό Λάζαρο που εκαλύπτετο από πληγές. Ο «πλούσιος» ήλθε έπειτα κάτω από ένα βάπτισμα πυρός. Το ζωτικό πράγμα είναι πίστις στη θυσία του Χριστού και πίστις στην επαγγελία του Θεού προς τον Αβραάμ σχετικά με τον Χριστό ως το σπέρμα για την ευλογία όλων των φυλών της γης.—Λουκάς 16:19-31.

ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΗΡΗΣΩΜΕ ΑΓΑΘΗ

 9. Αφού αποκτήσωμε μια καθαρή συνείδησι, τι είναι αναγκαίο, και γιατί;

⁹ Αλλά εδώ, τώρα, είναι ένα σπουδαίο σημείο για όλους όσοι θέλουν να απολαύσουν το πραγματικό βάπτισμα για σωτηρία. Αφού αποκτήσωμε μια αγαθή ή καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού, η οποία μας ανακουφίζει από τη συναίσθησι του ότι είμεθα καταδικασμένοι αμαρτωλοί και έξω από την εύνοιά του, πρέπει να διατηρήσωμε τις συνειδήσεις μας αγαθές και καθαρές. Αυτό απαιτεί κάτι περισσότερο από μια απλή πίστι στη θυσία του Χριστού. Απαιτεί πραγματικό βάπτισμα σ’ αυτόν τώρα. Γιατί; Διότι, μολονότι μπορεί να φέρετε το όνομά του και να τον ομολογήτε με τα χείλη σας, μπορείτε να τον απαρνήσθε με τον τρόπο που ζήτε. Μπορείτε να δείχνετε ότι δεν ανήκετε σ’ αυτόν με τα έργα σας, έργα που δεν είναι όμοια με το παράδειγμά του και τα οποία αυτός ποτέ δεν διέταξε ως Διδάσκαλος και Κύριός σας, ο οποίος σας ηγόρασε με το αίμα του. Ο Ιησούς δεν είχε ποτέ συναίσθησι αμαρτίας μέσα του. Είπε στους κατηγόρους του: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάννης 8:46) Και ο εκ Ταρσού Σαούλ, αφού εδέχθη τον Ιησούν ως Λυτρωτήν του και εισήλθε έπειτα στην αληθινή υπηρεσία του Ιεχωβά, είπε στο Ρωμαϊκό δικαστήριο: «Ελπίδα έχων εις τον Θεόν, την οποίαν και αυτοί ούτοι προσμένουσιν, ότι μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων. Εις τούτο δε εγώ σπουδάζω, εις το να έχω άπταιστον συνείδησιν προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους διαπαντός.» (Πράξεις 24:15, 16) Μπορούμε να το πούμε αυτό για τον εαυτό μας;

10. Για να κάνωμε μια ομολογία σαν του Παύλου, τι πρέπει να μαρτυρή η συνείδησίς μας;

¹⁰ Αν θέλωμε να είμεθα ικανοί να κάνωμε την ειλικρινή ομολογία που έκαμε ο Παύλος στο δικαστήριο, τότε είναι ανάγκη να μαρτυρή η συνείδησίς μας για τον τρόπο με τον οποίο ζούμε. Ο Παύλος είπε σ’ εκείνους που βοηθούσε να μάθουν την αλήθεια: «Το καύχημα ημών είναι τούτο, η μαρτυρία της συνειδήσεως ημών, ότι εν απλότητι και ειλικρινεία Θεού, ουχί εν σοφία σαρκική, αλλ’ εν χάριτι Θεού επολιτεύθημεν εν τω κόσμω, περισσότερον δε προς εσάς.» (2 Κορινθίους 1:12) Όπως και ο Παύλος, πρέπει να έχωμε κι εμείς την ενδόμυχη συναίσθησι ότι δεν μιμούμεθα τον κόσμο και δεν διατηρούμε φιλία μαζί του ενώ βρισκόμαστε σ’ αυτόν, αλλά ότι είμεθα ειλικρινείς σ’ εκείνο που κάνομε μ’ έναν ευσεβή τρόπο, έχοντας κάτι περισσότερο από μια απλή μορφή ευσεβείας.

11. Πώς μπορούμε να διατηρούμε καθαρή τη συνείδησί μας και να συνιστούμε τους εαυτούς μας ως διακόνους στις συνειδήσεις άλλων ανθρώπων;

¹¹ Δεν προσπαθούμε να επιδείξωμε ανθρώπινη κοσμική σοφία για να επιβληθούμε στην εκτίμησι των ανθρώπων. Συμπεριφερόμεθα ταπεινά ως άτομα που έλαβαν την παρ’ αξίαν χάριν του Θεού και δεν θέλομε να την σπαταλήσωμε αποτυγχάνοντας να πραγματοποιήσουμε τον καλό σκοπό για τον οποίον η χάρις αυτή μας εδόθη. Ένα μεγάλο μέρος της παρ’ αξίαν χάριτος αυτής εκδηλώνεται με το ότι ο Θεός μάς θέτει στη διακονία, για να μεταδώσωμε τα καλά νέα σε άλλους ανθρώπους. Αν έχωμε συναίσθησι του τρόπου με τον οποίον εκτελούμε αυτή τη διακονία και την χρησιμοποιούμε ορθά, όχι για ν’ αποκτήσωμε εξουσία επάνω στους ανθρώπους ή για να κερδίσωμε χρήματα απ’ αυτούς ή για να ζούμε εις βάρος τους, τότε όχι μόνο θα έχωμε μια καθαρή συνείδησι εμείς οι ίδιοι, αλλά και θα συνιστούμε τους εαυτούς μας ως διακόνους του Θεού στις συνειδήσεις των ανθρώπων που πεινούν για την αλήθεια. Έτσι αισθανόταν σχετικώς ο Παύλος, διότι έλεγε: «Έχοντες την διακονίαν ταύτην, καθώς ηλεήθημεν, δεν αποκάμνομεν· αλλ’ απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης, μη περιπατούντες εν πανουργία, μηδέ δολόνοντες τον λόγον του Θεού, αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων, ενώπιον του Θεού.» (2 Κορινθίους 4:1, 2) Να χρησιμοποιήτε πράγματι λεπτότητα, αλλά να είσθε αληθινοί.

12. Πώς υπάρχει κίνδυνος ν’ αποκτήσωμε μια καυτηριασμένη συνείδησι;

¹² Ζούμε στους «υστέρους καιρούς», στην τελευταία πράγματι περίοδο αυτού του κόσμου. Είναι, λοιπόν, κίνδυνος ν’ αποκτήσωμε μια καυτηριασμένη συνείδησι, μια συνείδησι σημαδεμένη σαν με καυτό σίδερο έτσι ώστε να μοιάζη με μια ουλή που δεν έχει καμμιά απολύτως αίσθησι. Μπορούμε ν’ αποκτήσωμε μια τέτοια συνείδησι με το να γίνωμε υποκριταί και να παραμείνωμε τέτοιοι, χρησιμοποιώντας υπούλους κοσμικούς τρόπους και διαβολική σοφία, και νοθεύοντας τον λόγον του Θεού έτσι ώστε να μη δίνωμε την ευθεία αλήθεια σε φίλο και εχθρό, αλλά να προσπαθούμε ν’ αρέσωμε σ’ αυτούς και να τους δικαιολογούμε με ό,τι λέμε. Αν ενεργούμε έτσι, δεν μπορούμε να διεγείρωμε τις συνειδήσεις των προς τη δικαιοσύνη και την αλήθεια και γινόμεθα περισσότερο αναίσθητοι στη δική μας εσωτερική αίσθησι δικαίου και αδίκου, όπως ο κλήρος του «Χριστιανισμού». Η εμπνευσμένη δήλωσις του Θεού δείχνει πώς μερικοί θα εγίνοντο έτσι, λέγοντας: «Εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων, δια της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην.» Μέσα στην αναισχυντία τους, αυτοί δεν έχουν συναίσθησι ενοχής για να ράψουν μαζί φύλλα συκής και να κάμουν περιζώματα ‘δια τας οσφύας αυτών’ και έπειτα να κρυφθούν ανάμεσα στα δένδρα.—1 Τιμόθεον 4:1, 2.

13. Πώς είναι εύκολο ν’ αποκτήσωμε μια μολυσμένη συνείδησι; Τι, λοιπόν, μας λέγεται να πράξωμε, στην επιστολή του Παύλου προς τον Τίτον;

¹³ Πρέπει να διαφωτίσουμε και να καθαρίσωμε τις συνειδήσεις μας με την αλήθεια του λόγου του Θεού. Είναι πολύ εύκολο ν’ αναπτύξωμε μια μολυσμένη συνείδησι, μια συνείδησι που καταδικάζει εκείνο που είναι καθαρό ενώπιον του Θεού. Πώς; Αν ακολουθούμε ανθρωποποιήτους κανόνας αυτοδικαιώσεως και εμμένωμε σταθερά σ’ αυτούς και δεν προχωρούμε με το προοδευτικό φως του Θεού όσον αφορά τις διευθετήσεις του για σωτηρία. Οι θρησκευτικοί Φαρισαίοι έγιναν μολυσμένοι μ’ αυτόν τον τρόπο, έτσι ώστε δεν έβλεπαν τίποτε καθαρό σε ό,τι ο Ιησούς και οι μαθηταί του έκαναν και εδίδασκαν. Και πώς έγιναν έτσι; Με το να δεχθούν θρησκευτικούς μύθους και εντολές ανθρώπων αντί των εντολών του Θεού. Για τούτο λέγεται στους Χριστιανούς «να υγιαίνωσιν εν τη πίστει· και να μη προσέχωσιν εις Ιουδαϊκούς μύθους, και εντολάς ανθρώπων αποστρεφομένων την αλήθειαν. Εις μεν τους καθαρούς πάντα είναι καθαρά· εις δε τους μεμιασμένους και απίστους ουδέν καθαρόν, αλλά και ο νους αυτών και η συνείδησις είναι μεμιασμένα. Ομολογούσιν ότι γνωρίζουσι τον Θεόν, με τα έργα όμως αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς, και εις παν έργον αγαθόν αδόκιμοι.» Τι τρομερή κατάστασις στην οποία μπαίνουν αυτοδικαιούμενα άτομα! Είναι κάτι που πρέπει να το αποφύγωμε εμείς.—Τίτον 1:13-16.

14. Σε ποια πράγματα, λοιπόν, δεν πρέπει να δίνωμε προσοχή; Ποιος είναι ο αντικειμενικός σκοπός της διαταγής του Θεού να το πράξωμε αυτό;

¹⁴ Για να το αποφύγωμε δεν πρέπει να δίνουμε προσοχή σε θρησκευτικούς μύθους ή σε σαρκικές γενεαλογίες που μας γεμίζουν με υπερηφάνεια και προκαλούν κοινωνικές διακρίσεις και αντιχριστιανική διαίρεσι μεταξύ μας. Είμεθα κάτω από την προσταγή του Θεού να το πράξωμε αυτό. Ο σκοπός για τον οποίον αυτός εκδίδει μια τέτοια διαταγή είναι το να δείξωμε ειλικρινή αγάπη για τον Θεό και τους αδελφούς μας από αγαθή συνείδησι, από μια ενδόμυχη συναίσθησι ότι κάνομε εκείνο που είναι καλό. «Να παραγγείλεις εις τινας να μη ετεροδιδασκαλώσι, μηδέ να προσέχωσιν εις μύθους και γενεαλογίας απέραντους, αίτινες προξενούσι φιλονεικίας μάλλον παρά την εις την πίστιν οικοδομήν του Θεού, . . . Το δε τέλος της παραγγελίας είναι αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής, και πίστεως ανυποκρίτου.»—1 Τιμόθεον 1:3-5.

15. Για ποιο πράγμα ο Πέτρος κάνει μια ισχυρή έκκλησι στους αναγνώστας του, και γιατί αυτό είναι αναγκαίο για το βάπτισμα μας στον Μεγαλύτερον Νώε;

¹⁵ Ο απόστολος Πέτρος κάνει μια ισχυρή έκκλησι για αγαθή συνείδησι μέσα σ’ εμάς που έχομε βαπτισθή στον Μεγαλύτερον Νώε σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους». Δεν μπορούμε να βαπτισθούμε σ’ αυτόν μέσα στην κιβωτό εκτός εάν ζητούμε μια καθαρή, αγαθή συνείδησι, διότι ο Ιησούς Χριστός πάντοτε είχε και διατηρούσε μια τέτοια συνείδησι μέσα από όλα τα παθήματά του. Οι αυτοδικαιούμενοι υποκριταί τον κατηγόρησαν, αλλά αυτός ήξερε ότι δεν υπέφερε για δική του αδικοπραγία, αλλά επειδή έπραττε το αγαθό θέλημα του Θεού. Ως ακόλουθοί του πρέπει να υποφέρωμε, ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον καιρόν της δευτέρας παρουσίας του ως του μεγαλυτέρου Νώε. Αλλά όταν υποφέρωμε στα χέρια των ανθρώπων, ας βεβαιωνώμεθα ότι δεν υποφέρομε επειδή διαπράττομε αδικία. «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός, ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια.»—1 Πέτρου 4:15.

16. Για ποια, λοιπόν, αιτία πρέπει να υποφέρωμε, και προς έπαινόν μας;

¹⁶ Μην υποφέρετε λόγω του ότι ‘ακολουθείτε οπίσω άλλης σαρκός’ και διαπράττετε πορνεία μ’ ένα πρόσωπο που η σάρκα του δεν σας ανήκει με σχέσι γάμου. Αυτά τα πράγματα συνέβαιναν έξω από την κιβωτό του Νώε κατά το τέλος του αρχαίου κόσμου, όταν άνθρωποι, Νεφιλείμ και νυμφευμένοι υλοποιημένοι «υιοί του Θεού» επεδίδοντο σε τέτοιες πράξεις απειθώντας στον Ιεχωβά Θεό. (Ιούδας 6, 7) Πρέπει να εξακριβώνετε ότι, όταν εξαναγκάζεσθε να υποφέρετε στα χέρια ανθρώπων που έχουν δύναμι και άλλων που έχουν κοσμική εξουσία, αυτό συμβαίνει επειδή εζητήσατε μια αγαθή συνείδησι από τον Θεό και προσπαθείτε να την διατηρήσετε φυλάττοντας τις εντολές Του. Μ’ αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι δεν θα είναι ικανοί να εύρουν σφάλμα σ’ εσάς εκτός από το ότι υπακούετε στον νόμον του Θεού σας. Σε τέτοια περίπτωσι ανήκει έπαινος σ’ εσάς για τα παθήματα αυτά, διότι διατηρείτε την ακεραιότητά σας απέναντι του Θεού. Τότε είσθε όμοιοι με το Πρότυπο σας, τον Μεγαλύτερον Νώε Χριστόν Ιησούν, διότι αυτός ήταν ένα υπόδειγμα για μας πάσχοντας χάριν συνειδήσεως.

ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΕΠΑΙΝΟΝ ΜΑΣ

17. Τι αναφέρεται σχετικά με τούτο εις 1 Πέτρου 2:19-23;

¹⁷ «Διότι,» αναφέρεται εις 1 Πέτρου 2:19-23, «τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ. Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού· όστις “αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.” Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» Αυτός έκρινε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν αθώος.

18. Για να είναι, λοιπόν, το βάπτισμά μας προς σωτηρίαν, τι πρέπει να διατηρήσωμε, και έτσι πώς μπορούμε να απαντούμε στους εχθρούς μας που μας ανακρίνουν;

¹⁸ Για να είναι προς σωτηρίαν το βάπτισμά μας στον Μεγαλύτερον Νώε, είναι ανάγκη να διατηρήσωμε τη συναίσθησι μέσα μας ότι είμεθα άμωμοι σύμφωνα με τους νόμους και τις εντολές του Θεού. Έτσι, λοιπόν, όταν καλήσθε να υπερασπίσετε τον εαυτό σας ενώπιον Κομμουνιστικών και ολοκληρωτικών αρχών και αξιωματούχων, που απαιτούν να μάθουν την αιτία της ελπίδος με την οποία ζήτε, μπορείτε να τους κυττάζετε κατάματα. Μπορείτε να αισθάνεσθε τον εαυτό σας ελεύθερον από ένοχο φόβο και μπορείτε να απαντάτε σ’ αυτούς με το θάρρος που σας δίνει η αθωότης σας και η επιδοκιμασία του Θεού.

19. Έτσι, απέναντι των εχθρών που μιλούν εναντίον μας, πώς θα εγγυηθούμε μια αγαθή συνείδησι προς τον Θεόν;

¹⁹ «Έχοντες συνείδησιν αγαθήν,» λέγει ο Πέτρος, «ίνα, ενώ σας καταλαλώσιν ως κακοποιούς, καταισχυνθώσιν οι συκοφαντούντες την καλήν σας εν Χριστώ διαγωγήν. Διότι καλήτερον να πάσχητε, εάν ήναι ούτω το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες, παρά κακοποιούντες. Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των άδικων.» (1 Πέτρου 3:16-18) Αν πράττωμε αυτό, τότε, όταν ερχώμεθα ενώπιον του ιδίου του Θεού για εξέτασι, μπορούμε να κάνωμε μια απάντησι σ’ αυτόν από αγαθή συνείδησι, εγγυώμενοι σ’ αυτόν μια αγαθή συνείδησι. Τότε θα μας κρίνη με επιδοκιμασία μέσω του Ιησού Χριστού. Μπορεί, επίσης, να συμβή ώστε, σε κάποιον ειλικρινή άνθρωπο που βλέπει ότι είσθε πρόθυμοι να υποστήτε παθήματα χάριν της αγαθής σας συνειδήσεως απέναντι του Θεού, να κάμη εντύπωσι το γεγονός αυτό και να τον οδηγήση ν’ αντιληφθή ότι ο Θεός σας είναι ο ζων, αληθινός Θεός, και έτσι να στραφή σ’ Αυτόν για σωτηρία.

20. (α) Γιατί το βάπτισμά μας για σωτηρία τώρα είναι βάπτισμα στον Χριστό λόγω της θέσεώς του; (β) Στην ημέρα του βαπτίσματος του πυρός, γιατί θα «σκεπασθούμε» από την εκδήλωσι της οργής του Ιεχωβά;

²⁰ Σ’ αυτές τις πονηρές ημέρες, που επίκειται το βάπτισμα των πονηρών με πυρ, ας φυλαττώμεθα με σύνεσι από οποιαδήποτε κακή συμπεριφορά απέναντι του Θεού και των ανθρώπων. Ας βαπτιζώμεθα στο παράδειγμα του Χριστού, διότι αυτός είναι ο Μεγαλύτερος Νώε στην κιβωτό ενός νέου συστήματος πραγμάτων για σωτηρία. Απέθανε αθώος λόγω της αδικοπραγίας των άλλων, αλλά όταν συνεπλήρωσε το βάπτισμά του στον θάνατο, ανεστήθη και είναι τώρα στα δεξιά του Θεού στον ουρανό, υπετάγησαν δε σ’ αυτόν άγγελοι και εξουσίες και δυνάμεις. Υπάρχει, λοιπόν, κάθε λόγος που το βάπτισμά μας για να σωθούμε τώρα, είναι βάπτισμα στον Χριστόν Ιησούν. Πλησιάζει η ημέρα που θα καίη σαν κλίβανος. Τα έθνη συνάγονται, τα βασίλεια του κόσμου τούτου συναθροίζονται, για να εκχύση επάνω τους ο Θεός την αγανάκτησί του και την έξαψι της οργής του. Τότε «πάσα η γη θέλει καταναλωθή υπό του πυρός του ζήλου [αυτού]». Αυτό το βάπτισμα του πυρός θα περικαλύψη, και την πονηρή γη, και τους σατανικούς ουρανούς, και θα τα μεταβάλη σε στάχτη και καπνό. Η ασφαλής μας πορεία, λοιπόν, είναι να ζητήσωμε τον Ιεχωβά και τη δικαιοσύνη του και την πραότητά του, και ν’ αναλάβωμε την καθαρή του γλώσσα, και να τον υπηρετήσωμε μαζί με το λαό του ομοφώνως. (Μαλαχίας 4:1, 2· Σοφονίας 3:8, 9· 1:18· 2:1-3· 2 Πέτρου 3:7-12) Με κάθε μέσον, λοιπόν, ας ζητούμε και ας διατηρούμε αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. Με τον τρόπον αυτόν θα «σκεπασθούμε» στην ημέρα της οργής του Ιεχωβά, όταν αυτή θα εκδηλωθή με το βάπτισμα των πονηρών και υπερηφάνων σε πύρινη καταστροφή. Εμείς, όμως, θα πραγματοποιήσουμε ένδοξα τον σκοπό του βαπτίσματος μας στον Μεγαλύτερον Νώε για την αιωνία μας σωτηρία.