Κυριαρχία και Ακεραιότης
Ο ρόλος του Θεού και του ανθρώπου στο δράμα της διεκδικήσεως
ΕΠΙ έξη χιλιάδες περίπου έτη ως τώρα εξετυλίσσετο ένα δράμα παγκοσμίου σπουδαιότητος. Αυτό περιλαμβάνει ταυτόχρονα την κυριαρχία και τη διεκδίκησι του Δημιουργού και την ακεραιότητα και τον προορισμό όλων των πλασμάτων του. Αυτό το δράμα θα μπορούσε καλά να παρασταθή από τους δύο τύπους κυβερνήσεων που υπάρχουν η μία πλάι στην άλλη σε ωρισμένες χώρες.
Σ’ αυτές βρίσκεται αφ’ ενός μεν μια νομίμως εγκαθιδρυμένη ντε γιούρε (νόμιμος) κυβέρνησις που τηρεί την τάξι και φαινομενικό φροντίζει για την ευημερία του λαού της. Αφ’ έτερου δε υπάρχει μια υποκόσμια εγκληματική κυβέρνησις συμμοριτών που κυβερνά με δωροδοκίες, με βία και φόνους για τους δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς. Η τρομερή πραγματικότης αυτής της καταστάσεως στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγου χάριν, κατενοήθη από μέλη μιας επιτροπής του Κογκρέσσου, όταν ωρισμένοι μάρτυρες αρνήθηκαν να καταθέσουν λόγω φόβου τού τι ήταν δυνατόν να τους κάμη η κυβέρνησις των συμμοριτών. Μια τέτοια εγκληματική διακυβέρνησις όχι μόνο αποτελεί πρόκλησι εναντίον της κυριαρχικής εξουσίας της χώρας, αλλά χρησιμεύει και για να δοκιμάση την πιστότητα όλων των πολιτών στη νόμιμη κυβέρνησί των.
Από πολλές απόψεις το ίδιο μπορεί να λεχθή ότι συμβαίνει και όσον αφορά το σύμπαν, λόγω της καταστάσεως που επικρατεί τώρα επάνω στη γη. Είναι η νόμιμα εγκαθιδρυμένη παγκόσμια κυβέρνησις του Ιεχωβά Θεού, του δικαιωματικού Κυριάρχου, του ‘αιωνίου Βασιλέως.’ (Ιερεμ. 10:10) Κι επάνω στη γη υπάρχει μια εγκληματική κυβέρνησις από συμμορίτας, κατά ένα τρόπον, ορατούς και αοράτους. Αυτή η κυβέρνησις έκαμε την αρχή της κι εξακολουθεί να άρχη με την απάτη και τη βία για τους ιδιοτελείς σκοπούς υπερηφανείας και δυνάμεως. Αυτό είναι, επίσης, μια πρόκλησις εναντίον της δεόντως εγκαθιδρυμένης κυβερνήσεως, της εξουσίας του Ιεχωβά Θεού, κι αυτό αποτελεί την αιτία που αυτή η γη είν’ ένας τέτοιος τόπος φαυλότητος και δεινών. Χρησιμεύει, επίσης, στο να δοκιμάση όλους τους επί γης ως προς την πιστότητά των στην κυριαρχία της παγκοσμίου νομίμου κυβερνήσεως, της κυβερνήσεως του Ιεχωβά Θεού.
Ας σπεύσωμε, όμως, να προσθέσωμε ότι υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων. Ενώ η κατάστασις αντιθέσεως μέσα σε ωρισμένες χώρες οφείλεται στην αδυναμία και ιδιοτέλεια ατελών ανθρώπων, οι οποίοι ή εθελοτυφλούν στην κατάστασι ή δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σχετικά μ’ αυτή, η κατάστασις που περιλαμβάνει την κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού γίνεται ανεκτή από Έναν, ο οποίος και τη δύναμι έχει και τον σκοπό να την τερματίση, αυτό δε θα το εκτελέση στον ωρισμένο καιρό του.
ΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ
Πώς επήλθε αυτή η κατάστασις επάνω στη γη, και γιατί ο Θεός επιτρέπει να συνεχίζεται; Πότε θα τελειώση, και τι μπορούμε και πρέπει ατομικά να πράξωμε σ’ αυτό το ζήτημα; Ευτυχώς για μας, ζούμε στην εποχή που ο Θεός έκαμε το φως του να λάμπη στον λόγον του, διευκρινίζοντας αυτά τα πράγματα, σύμφωνα με την υπόσχεσί του: «Η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.»—Παροιμ. 4:18.
Ο λόγος του Θεού αποκαλύπτει ότι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος είναι ο Ιεχωβά Θεός. «Ο Ιεχωβά είναι ο κριτής ημών· ο Ιεχωβά είναι ο νομοθέτης ημών ο Ιεχωβά είναι ο βασιλεύς ημών.» Μέσα στον εαυτό του ο Ιεχωβά ενσωματώνει και τους τρεις κλάδους της παγκοσμίου κυβερνήσεως: δικαστικόν, νομοθετικόν κι εκτελεστικόν. Αυτός είναι «Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν,» «και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;»—Ησ. 33:22, ΜΝΚ· Δαν. 4:25, 35.
Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο δικαιωματικός Κυρίαρχος του σύμπαντος τόσο λόγω του ό,τι είναι όσο και λόγω του ό,τι έχει κάμει. Ένεκα της αιωνιότητός του και των υπερόχων ιδιοτήτων του, όπως είναι η παντοδυναμία του και η παντογνωσία του, είναι όχι μόνο άφθαστος από οποιοδήποτε των πλασμάτων του, αλλά και μπορεί να επιβάλη τη διακυβέρνησί του σε όλους. Αυτό δε έχει το δικαίωμα να το πράξη ως Παγκόσμιος Κυρίαρχος επειδή είναι ο Δημιουργός όλων των ορατών και των αοράτων πραγμάτων και επειδή αυτός είναι η Πηγή κάθε ζωής. Εφόσον όλα τα πράγματα οφείλουν την ύπαρξί των σ’ αυτόν κι εξαρτώνται απ’ αυτόν για τη συνέχισί των, κάθε δικαιωματική κυριαρχία ανήκει σ’ αυτόν. Τι είναι κυριαρχία; Αυτή έχει ορισθή ως «η κατοχή και άσκησις υπερτάτης εξουσίας.» «Η δύναμις που προσδιορίζει και διέπει την κυβέρνησι . . . σε τελευταία ανάλυσι.»
Έως έξη χιλιάδες περίπου χρόνια πριν, η κυριαρχία του Ιεχωβά ποτέ δεν είχε αμφισβητηθή. Κατόπιν μια μέρα ένα από τα πνευματικά πλάσματα του Θεού ετόλμησε να το πράξη αυτό λόγω ιδιοτελούς φιλοδοξίας. Αυτό το έκαμε παρακινώντας το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, με το ότι απευθυνθή στην ιδιοτέλεια, για να γίνουν άπιστοι στην κυριαρχία του Ιεχωβά. Ταυτοχρόνως εκηλίδωσε το καλόν όνομα του Θεού με το ότι ισχυρίσθη ότι ο Θεός είχε ψευσθή στον Αδάμ και στην Εύα. Επειδή επροκάλεσε έτσι την κυριαρχία του Ιεχωβά κι εκηλίδωσε το καλό Του όνομα, έγινε γνωστός ως Σατανάς ή αντίδικος, Διάβολος ή συκοφάντης, Όφις ή απατεών, και Δράκων ή καταβροχθιστής.—Αποκάλ. 12:9.
Μ’ αυτή την πορεία ενεργείας ο Σατανάς κατέστησε τον εαυτό του αντίπαλον άρχοντα, ο οποίος δεν ανεγνώριζε την κυριαρχία του Ιεχωβά. Λόγω της βάσεως της κυριαρχίας του Ιεχωβά, όπως είδαμε, ο Σατανάς, βέβαια, δεν είχε δικαίωμα να την προκαλέση. Ο Ιεχωβά εξακολούθησε να είναι ο δικαιωματικός Κυρίαρχος, άσχετα με το τι έκαμαν ή δεν έκαμαν οποιοδήποτε πλάσματα· αυτό δεν εξηρτάτο οπωσδήποτε από την επιδοκιμασία και την υποστήριξί των.
Τι θα έκανε ο Ιεχωβά Θεός αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά μια πρόκλησι της κυριαρχίας του ως δικαιωματικού Παγκοσμίου Κυριάρχου; Θα εβεβαίωνε αμέσως την κυριαρχία του καταστρέφοντας τους τρεις στασιαστάς; Αυτό μπορούσε εύκολα να το κάμη, τακτοποιώντας επί τόπου όχι μόνο το ζήτημα της κυριαρχίας του, αλλά και το ζήτημα του ότι είπε την αλήθεια σχετικά με την ποινή για την παράβασι του νόμου του. Αλλ’ εξαιτίας ωρισμένων αναγκαστικώς παρεμβαλλομένων παραγόντων ο Ιεχωβά δεν το έκαμε αυτό. Ποιοι ήσαν αυτοί οι παράγοντες;
Ο Σατανάς, απομακρύνοντας το πρώτο ζεύγος, προσέβαλε τη δημιουργικότητα και τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά, που ζητούσε υπακοήν ως όρον για ζωή, μολονότι προφανώς δεν έπλασε τον άνθρωπο ικανό να παραμείνη πιστός στην κυριαρχία του Ιεχωβά. Επίσης, με την επιτυχία του στο ν’ απομακρύνη το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Σατανάς έθεσε σε αμφισβήτησι την πιστότητα ή ακεραιότητα όλων των πλασμάτων του Θεού προς την κυριαρχία του Θεού. Και όπως αργότερα έγινε καταφανές στην περίπτωσι του Ιώβ, για τον οποίον ετόνισε ο Ιεχωβά ότι δεν υπήρχε όμοιός του σε πιστότητα στην κυριαρχία του Ιεχωβά, ο Σατανάς υπεστήριξε ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Θεό.—Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2.
Ο Ιεχωβά, για να δώση στον Σατανά πλήρη ευκαιρία ν’ αποδείξη τον κομπασμό του, και για να δώση και στ’ άλλα πλάσματα την ευκαιρία να καταδείξουν την πιστότητα των στην κυριαρχία του Θεού, καθυστέρησε ή ανέβαλε τη διεκδίκησι της κυριαρχίας του. Αυτό θα επέτρεπε στον Σατανά να καταρτίση μια ισχυρή εγκληματική κυβέρνησι ή οργάνωσι μεταχειριζόμενος βία, απάτη και φόνο, η καταστροφή της οποίας από τον Ιεχωβά στον ωρισμένο του καιρό θ’ αποτελούσε μια ακόμη μεγαλύτερη απόδειξι της κυριαρχίας του. Ο Θεός ήταν τόσο βέβαιος για την έκβασι όλων αυτών, ώστε το προείπε στον κήπο της Εδέμ, στον ίδιο τον καιρό της ανταρσίας. (Γέν. 3:15) Εν τω μεταξύ ο Ιεχωβά θα κατηύθυνε εκείνους που θα ήσαν πιστοί στην κυριαρχία του να διακηρύσσουν τ’ όνομά του σε όλη τη γη, όπως είχε πει και στον Φαραώ, ο οποίος εχρησίμευσε σαν ένα σύμβολον του Σατανά: «Και δια τούτο βεβαίως σε διετήρησα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη.»—Έξοδ. 9:16.
Για τους ίδιους λόγους ο Ιεχωβά, επίσης, επέτρεψε στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος να ζήση επί πολύν καιρό και να γεννήση τέκνα. Ο Ιεχωβά εγνώριζε πολύ καλά ότι δεν θ’ απεδεικνύοντο όλοι άπιστοι στην κυριαρχία του, ότι δεν θα υποχωρούσαν όλοι στις πιέσεις που ασκούσε η συμμοριτική κυβέρνησις του Σατανά. Εγνώριζε ότι δεν υπήρχε ελάττωμα στο δημιουργικό του έργον και ότι μερικά από τα πλάσματά του θα παρέμεναν πιστά σ’ αυτόν. Το γεγονός απλώς ότι ο αριθμός των υπήρξε μικρός δεν είχε σημασία για το επίμαχο ζήτημα, διότι με την πορεία της ενεργείας των αποδεικνύουν ότι κι άλλοι θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο αν ήθελαν.
Η πορεία εκείνων που έμειναν πιστοί, μολονότι δεν επηρεάζει την κυριαρχία του Θεού, θα εκαθάριζε, εν τούτοις, το όνομα του Θεού από τη μομφή που επεσώρευσε σ’ αυτό ο Σατανάς με την καύχησί του ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Θεό. Κι αυτοί, επίσης, μ’ αυτό τον τρόπο θα εκαθαρίζοντο από κάθε μομφή κι έτσι θ’ απεδείκνυαν τον Σατανά ψεύτη. Γι’ αυτό τον λόγο ο Θεός λέγει σ’ αυτούς: «Υιέ μου, γίνου σοφός, και εύφραινε την καρδίαν μου, δια να έχω τι να αποκρίνωμαι προς τον [Σατανάν, τον Διάβολον] ονειδίζοντά με.»—Παροιμ. 27:11.
Αφού τακτοποιηθή πλήρως αυτό το ζήτημα της ακεραιότητος ή πιστότητος του ανθρώπου στην κυριαρχία του Θεού, ο Θεός θα επιβεβαιώση την κυριαρχία του. Αυτό θα το κάμη καταστρέφοντας τον Σατανά και όλους τους άλλους, οι οποίοι απεδείχθησαν άπιστοι στην κυριαρχία του Ιεχωβά, στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, εισάγοντας κατόπιν ένα νέο κόσμο, στον οποίον θα κατοική δικαιοσύνη.—2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 16:14, 16.
ΒΕΒΑΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Γιατί μπορούμε να είμεθα τόσο βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα διεκδικήση την κυριαρχία του, όταν επί τόσον καιρό φαινομενικά δεν έχη κάμει τίποτα γι’ αυτήν; Διότι ως Υπέρτατος Κυρίαρχος, όπως μας λέγει ο λόγος του, δεν μπορεί ν’ αρνηθή τον εαυτό του. Το να μην ενεργούσε ποτέ υπέρ της κυριαρχίας του θα ισοδυναμούσε με απάρνησι του ότι αυτός ο ίδιος υπάρχει ή τουλάχιστον του ότι αυτός είχε τη δύναμι και τη θέλησι να βεβαιώση την κυριαρχία του, υπερασπίζοντας έτσι τον εαυτό του. Θα ήταν όμοιο με την πορεία των κυβερνήσεων του κόσμου τούτου, που παραβλέπουν ή δεν είναι σε θέσι να πολιτευθούν προς τις συμμοριτικές κυβερνήσεις που είναι μέσα στα όριά των. Η παράλειψις ενεργείας θα έδειχνε έλλειψι αγάπης για κείνους που καταθλίβονται από τον Σατανά και τα όργανά του. Εκτός απ’ αυτό, αν δεν επρόκειτο να ενεργήση, οι πονηρές συνθήκες θα εχειροτέρευαν ως τον βαθμό του να εξαλείψουν όλη τη δημιουργία του στη γη.—2 Τιμ. 2:13.
Αυτά που εγράφησαν στον λόγο του Θεού μάς δίνουν ισχυρή διαβεβαίωσι ότι ο Ιεχωβά στον ωρισμένο του καιρό θα πιστοποιήση την κυριαρχία του. Μήπως δεν είχε πιστοποιήσει την κυριαρχία του στον καιρό του Κατακλυσμού, στις ημέρες των Σοδόμων και των Γομόρρων, στις ημέρες του Μωυσέως εναντίον του Φαραώ και της Αιγυπτιακής του δυνάμεως, εναντίον του Στρατηγού Σισάρα και της στρατιάς του, και εναντίον του Σενναχειρείμ και των δυνάμεών του που είχαν στρατοπεδεύσει προ της Ιερουσαλήμ; Ναι!—Γεν. 7:1, 23· 19:24, 25· Έξοδ. 14:30, 31· Κριτ. 4:15· 2 Βασ. 19:35.
Ταυτοχρόνως ο Ιεχωβά είχε εκείνους, οι οποίοι διεκράτησαν την ακεραιότητά των στην κυριαρχία του και οι οποίοι υπερήσπισαν τ’ όνομά του τηρώντας έτσι ακεραιότητα. Μεταξύ αυτών πρέπει να μνημονευθή ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Δαβίδ και πολλοί άλλοι ως τον καιρό του Ιησού και των πρώτων ακολούθων του, καθόσον δείχνει η Γραφική αφήγησις. Και η κοσμική ιστορία πιστοποιεί ότι υπήρξαν μερικοί από τότε κι εφεξής ως την εποχή μας. Όταν ο Ιεχωβά επιβεβαιώση την κυριαρχία του, θα φεισθή εκείνους που κατέδειξαν την ακεραιότητά των σ’ αυτόν.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, οι συνθήκες κραυγάζουν για να καταδειχθή η κυριαρχία του Ιεχωβά. Υπάρχει ο άθεος κομμουνισμός, που κατακτά ολοένα περισσότερο πληθυσμό της γης. Όχι μόνο είναι αφιερωμένος σε μια αθεϊστική ιδεολογία, αλλά και ενοχλεί, διώκει και φυλακίζει εκείνους, που επιμένουν να αποδίδουν «τα του Θεού εις τον Θεόν» και οι οποίοι ακολουθούν το παράδειγμα των αποστόλων, οι οποίοι είπαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Ματθ. 22:21· Πράξ. 5:29.
Στον Χριστιανικό κόσμο γίνεται μια εσκεμμένη και συνδυασμένη προσπάθεια για την εξάλειψι του ονόματος του Ιεχωβά. Αυτό γίνεται φανερό τόσο από την αρνησί των να χρησιμοποιήσουν το όνομα αυτό στις σύγχρονες των μεταφράσεις της Αγίας Γραφής όσο και από την επισώρευσι εκ μέρους των ονείδους και μομφής σ’ εκείνους που φέρουν τ’ όνομά του, στους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, φερόμενοι έτσι ανευλαβώς στο όνομα του Ιεχωβά.—Ησ. 52:5.
Σε όλη τη γη υπάρχει περισσότερη αδικοπραγία, εγκληματικότης και ανηθικότης από κάθε άλλη φορά προηγουμένως, τόσο από τους ενηλίκους όσο κι από τους νέους. Αληθεύει όσο σε καμμιά άλλη περίοδο της ιστορίας ότι: «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.»—Εκκλησ. 8:11.
Αυτά, όμως, τα ίδια γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο καιρός τού να υπερασπίση ο Ιεχωβά Θεός τον εαυτό του, πιστοποιώντας την κυριαρχία του, είναι πολύ πλησίον, διότι, δεν είπε μήπως ο Ιησούς ότι στο τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων θα ‘επληθύνετο ή ανομία’; Και δεν προείπε ο απόστολος Παύλος ότι «εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί» λόγω της παντοειδούς ανομίας; Βεβαίως το προείπαν, όπως κι ο αρχαίος ψαλμωδός είπε: «Οι ασεβείς βλαστάνουσιν ως ο χόρτος, και ανθούσι πάντες οι εργάται της ανομίας, δια να αφανισθώσιν αιωνίως.»—Ματθ. 24:12· 2 Τιμ. 3:1-5· Ψαλμ. 92:7.
Η ημέρα, κατά την οποίαν ο Ιεχωβά θα πιστοποιήση την κυριαρχία του, πλησιάζει γοργά. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Για να διαφύγωμε τον όλεθρο μαζί με τους εχθρούς της κυριαρχίας του Ιεχωβά, πρέπει ν’ αποδείξωμε την πιστότητά μας στην κυριαρχία του, χωριζόμενοι από το εγκληματικό καθεστώς του Σατανά και αρνούμενοι να δωροδοκηθούμε ή να εκφοβισθούμε απ’ αυτό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραμείνωμε καθαροί από την υλιστική του εμποριοκρατία, από τη διεφθαρμένη πολιτική του και τις ψευδείς και υποκριτικές του θρησκείες. Έτσι θα συμμετάσχωμε στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, αποδεικνύοντας τον Διάβολο ψεύτη. Κάνοντας τούτο μπορούμε να ελπίσωμε ότι θα διαφυλαχθουμε, όταν ο Ιεχωβά επιδείξη ενδόξως ότι αυτός είναι ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος και όταν καθαρίση το όνομά του από κάθε μομφή, η οποία κακοβούλως επεσωρεύθη σ’ αυτό· αυτό θα το πράξη καταστρέφοντας όλους τους ασεβείς στον Αρμαγεδδώνα, στη μάχη της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος.
Δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος. Όπως είπε ο Ιησούς: «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού· και όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει.» (Ματθ. 12:30) Δεν μπορούμε ν’ απατήσωμε τον εαυτό μας με τη σκέψι ότι μια παθητική πίστις στην Αγία Γραφή και μια ηθική ζωή είναι το άπαντον που χρειάζεται. Όχι, διόλου! Η πιστότης στην κυριαρχία του Ιεχωβά απαιτεί να προσλαμβάνωμε γνώσι περί αυτού και του Υιού του, να συναναστρεφώμεθα τους άλλους Χριστιανούς, ν’ αφιερώσωμε τον εαυτό μας για να πράττωμε το θέλημα του Θεού και να το εκτελούμε, εφόσον το κύριον μέρος τούτου στον παρόντα καιρόν είναι να κηρύττωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας.» Ενεργώντας έτσι, θα είναι ευτυχές προνόμιό μας να καταδείξωμε σε όλη την αιωνιότητα την ακεραιότητά μας στην κυριαρχία του Ιεχωβά και να τιμήσωμε τ’ όνομά του ως ευπειθείς του υπήκοοι στον δίκαιο νέο κόσμο.—Σοφον. 2:3· Ματθ. 24:14.