Πίστις Στην Πίστι​—Αυτή Είναι η Πίστις Σας;

Η πίστις είναι σπουδαία, αλλά πίστις σε τι; Σ’ αυτή την ίδια, ή στον Θεό και στον λόγο του τη Γραφή;

ΑΚΟΥΣΑΤΕ ποτέ ή ίσως εκάματε σεις ο ίδιος τη δήλωσι: «Εκείνο που πιστεύει ένας άνθρωπος δεν είναι σπουδαίο, αρκεί μόνο ότι πιστεύει»; Αν ναι, εγνωρίζατε ότι αυτή είναι ακριβώς η διδασκαλία μερικών από τις κυριώτερες Ανατολικές θρησκείες; Ναι, αυτές διακρατούν ότι το δόγμα ή η διδασκαλία δεν είναι σπουδαία, αλλ’ ότι η θρησκεία αυτή καθ’ εαυτήν, οποιαδήποτε θρησκεία, είναι ένα καλό πράγμα.

Σχολιάζοντας αυτή την τρέχουσα τάσι, ένας αρθρογράφος του Αμερικανικού μηνιαίου περιοδικού Κοσμοπόλιταν εδήλωσε κάποτε: «Έχομε αναπτύξει ένα παράδοξο είδος θρησκευτικής εκφράσεως, εκείνο που ο κοινωνιολόγος Γουίλ Χέρμπεργκ ονομάζει πίστις στην πίστι.» Κατόπιν εφιστώντας την προσοχή σ’ εκείνους που εξετέλεσαν το ραδιοφωνικό πρόγραμμα «Τούτο Πιστεύω», και στο ομώνυμο βιβλίο, προχωρεί να παρατηρήση ότι «ολίγοι υπάρχουν, αν υπάρχουν, που λέγουν τι πιστεύουν, αλλά όλοι ευνοούν εγκάρδια το να πιστεύη κανείς. Όταν φθάνουν πλησιέστατα σε μια συγκεκριμένη δήλωσι, αυτό αντανακλάται σε παρατηρήσεις όπως ‘Πιστεύω στους ανθρώπους, στην εντελώς ανόθευτη ανθρωπότητα’. Άλλοι κάνουν δηλώσεις όπως ‘με ενθαρρύνει το ελπιδοφόρο γεγονός ότι ο κόσμος περιέχει εφόδια τροφής αρκετά για ολόκληρο τον πληθυσμό’. Άλλοι βεβαιώνουν την αφοσίωσί των στον . . . ‘Μέγαν Οποιονδήποτε , ο οποίος αλλιώς αναφέρεται ως η Εξουσία εκείνη, η Παρουσία εκείνη, το Υπέρτατο εκείνο Ον, εκείνη η Δύναμις Ζωής, εκείνος ο Μέγας Καλλιτέχνης, τον οποίον μερικοί αποκαλούν Φύσιν και μερικοί αποκαλούν Έμπνευσιν και μερικοί αποκαλούν Θεόν.»

Αλλά πίστις στην πίστι δεν είναι πίστις! Η πίστις δεν μπορεί πια να επιστηριχθή στην πίστι όπως δεν μπορούμε να βαδίσωμε επάνω στα πόδια μας, ή όπως ένας σωλήνας δεν μπορεί νέα στηριχθή επάνω στον πυθμένα του, αν δεν υπάρχη κάτι άλλο κάτω απ’ αυτόν. Πίστις στην πίστι είναι απλώς ζήτημα αισθήματος, συνήθεια, κατάστασις συγκινήσεως. Είναι στενή εξαδέλφη της ευπιστίας και της δεισιδαιμονίας. Ούτε η πίστις στην πίστι ούτε η ευπιστία ούτε η δεισιδαιμονία βασίζονται στην ύπαρξι γεγονότων ή στην εξάσκησι λογικής. Αλλά η γνησία πίστις βασίζεται. Γι’ αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος εδήλωσε ότι η γνώσις πρέπει να προηγήται της πίστεως: «Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; . . . Άρα η πίστις είναι εξ ακοής· η δε ακοή δια του λόγου περί του Χριστού.»​—Ρωμ. 10:14, 17, ΜΝΚ.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ

Έτσι κάναμε το πρώτο μας ακριβώς βήμα πίστεως όταν λαμβάνωμε σημείωσι των γεγονότων του ατέρμονος σύμπαντος, του σχεδίου του και της τάξεώς του, της δυνάμεώς του και της ωραιότητος και έπειτα λογικευόμεθα επάνω σ’ αυτή τη μαρτυρία. Ενεργώντας έτσι, φθάνομε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι «τα αόρατα αυτού [του Θεού] βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι», όταν αρνούνται την ύπαρξι του Δημιουργού, Ιεχωβά Θεού.​—Ρωμ. 1:20.

Αλλ’ ο Θεός δεν αναμένει να βασίσωμε την πίστι μας μόνο σε ό,τι αποκαλύπτει γι’ αυτόν η ορατή του δημιουργία, που ονομάζεται «Φύσις». Η Φύσις δεν μπορεί να μας πη γιατί βρισκόμαστε εδώ ή ποια θα είναι η τελική μας τύχη. Ούτε μπορεί να μας διαφωτίση ως προς το όνομα του Θεού ή όσον αφορά τη δικαιοσύνη του, το έλεός του και την αγάπη του. Η γνώσις όσον αφορά αυτά μπορεί να λεχθή ότι είναι ακόμη πιο ουσιώδης στην πίστι μας, και για τούτο ο Θεός μάς εφωδίασε μ’ ένα γραπτό Βιβλίο, τη Γραφή. Για να είμεθα ευάρεστοι στον Θεό, πρέπει να πιστεύωμε όχι μόνο ότι αυτός υπάρχει, αλλά ότι «και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν». Ζητούμε σοβαρά τον Θεό, όταν μελετούμε τον λόγο του και προσπαθούμε να φέρωμε τη ζωή μας σε ευθυγράμμισι με τις δίκαιες αρχές του.​—Εβρ. 11:6.

Στην Αγία Γραφή η πρώτη φορά που αναφέρεται η πίστις δείχνει ότι ο Αβραάμ «επίστευσεν». Σε τι; Στην πίστι; Όχι, αλλά επίστεψε στον Θεό, σε ό,τι ο Θεός υπεσχέθη να κάμη για τον Αβραάμ. Ο Θεός υπεσχέθη, και ο Αβραάμ ενήργησε σύμφωνα με αυτή την υπόσχεσι. Γιατί; Διότι είχε γνώσι· εγνώριζε ότι ο Θεός ήταν αξιόπιστος και κατείχε το μέσον να εκπληρώση τις υποσχέσεις του, ακόμη και ως την έγερσι του Ισαάκ εκ νεκρών αν υπήρχε ανάγκη. Αυτό ήταν πίστις, και γι’ αυτήν ο Αβραάμ εκλήθη «πατήρ πάντων των πιστευόντων», του εδόθη δε επίσης η επαγγελία ότι «εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης».​—Γέν. 15:6· Εβρ. 11:17-19· Ρωμ. 4:11· Γέν. 22:18.

Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Πρέπει να έχωμε γνώσι ως βάσι της πίστεώς μας. Θα εσκεπτόμεθα να πληρώσωμε χρήματα για ανταλλαγή ενός γραμματίου που εξεδόθη από έναν ξένον τελείως άγνωστον και ακόμη αόρατον σ’ εμάς; Φυσικά όχι! Θ’ απαιτούσαμε κάποια πληροφορία γι’ αυτόν προτού θέσωμε την πίστι μας σ’ αυτόν ως το βαθμό να εξαργυρώσωμε το γραμμάτιό του. Έτσι ακριβώς δεν μπορούμε να πιστέψωμε αληθινά στον Ιεχωβά Θεό προτού τον «γνωρίσωμε».

Μελέτη του λόγου του Θεού, όχι μόνο μας δίνει μια υγιά βάσι για πίστι σ’ αυτόν και στις υποσχέσεις του, αλλά, επίσης, μας ενδυναμώνει ώστε να μη θέτωμε την πίστι μας στον ασθενή, ατελή άνθρωπο. Καθώς νουθετεί ο ψαλμωδός: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία.» Γιατί; Επειδή «το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται». Ομοίως είναι μωρία να θέτωμε πίστι σε υλικά αγαθά. Όχι μόνο ο πλούτος «κατασκευάζει . . . εις εαυτόν πτέρυγας ως αετού, και πετά προς τον ουρανόν», αλλά στην ημέρα της οργής του Θεού, που είναι τόσο πλησίον, τα «πλούτη δεν ωφελούσιν». Εν τούτοις, εκείνοι που θέτουν την πίστι των στον Θεό και στον Υιόν-Βασιλέα του, Ιησού Χριστό, ‘δεν θέλουσι καταισχυνθή’.​—Ψαλμ. 146:3, 4· Παροιμ. 23:4, 5· 11:4· 1 Πέτρ. 2:6.

Όσον αφορά την πίστι ο Παύλος μάς λέγει ότι είναι «ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Σημειώστε ότι η πίστις δεν είναι αντανακλαστική, ούτε πίστις στην πίστι, αλλά ότι εκδηλώνεται, σε άτομα και πράγματα. Πείθεται για τα πράγματα έστω και αν είναι αόρατα· είτε διότι το αντικείμενον της πίστεως ενός ατόμου είναι πνευματικό και επομένως αόρατο, είτε διότι τα πράγματα, στα οποία πιστεύει κανείς βρίσκονται ακόμη στο μέλλον. Θα μπορούσαμε, συνεπώς, να πούμε ότι η πίστις εκτείνεται κατακόρυφα, μέσα στους ουρανούς, όπου βλέπει τον Ιεχωβά Θεό, τον Ιησού Χριστό και τις μυριάδες των άλλων πνευματικών πλασμάτων που βρίσκονται στους ουρανούς· και ότι εκτείνεται οριζοντίως, πίσω προς την αρχή της δημιουργίας κι εμπρός προς την εκπλήρωσι των υποσχέσεων του Θεού στο απώτερο μέλλον· δηλαδή, στην τελεία δικαίωσι του ονόματος του Θεού και στην πλήρη πραγματοποίησι των σκοπών του όσον αφορά τη γη και τον άνθρωπο. Και η ίδια η πίστις, λέγει ο απόστολος Παύλος, είναι η βεβαίωσις αυτών των πραγμάτων.​—Εβρ. 11:1.

ΜΙΑ ΥΓΙΗΣ ΒΑΣΙΣ

Ο λόγος του Θεού μάς δίνει υγιά βάσι για την πίστι μας αποκαλύπτοντας σ’ εμάς το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, και ποιες είναι οι θεμελιώδεις ιδιότητές του: δύναμις, σοφία, δικαιοσύνη και αγάπη. Και όχι μόνο μας λέγει ο λόγος του ότι ο Θεός έχει αυτές τις ιδιότητες, αλλά και μας λέγει για την πολιτεία του προς τα πλάσματά του, στην οποίαν εξακολουθητικά κατέδειξε αυτές τις ιδιότητες, ώστε να μπορούμε να έχωμε πλήρη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν.​—Ψαλμ. 62:11· 89:14· Παροιμ. 2:6· 1 Ιωάν. 4:8.

Ο Ιησούς, δείχνοντας ότι πρέπει να έχωμε επίσης πίστι στον Υιόν του Θεού, είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Και πάλι, «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»​—Ιωάν. 3:16· 17:3.

Και αφού πίστις είναι επίσης «ελπιζομένων πεποίθησις», έπεται ότι πρέπει να έχωμε, επίσης, γνώσι του ποια είναι τα πράγματα, για τα οποία μπορούμε και πρέπει να ελπίζωμε. Πάλι, ο λόγος του Θεού μάς εφοδιάζει με την αναγκαία γνώσι. Μας βεβαιώνει ότι παραδεισιακές συνθήκες θ’ αποκατασταθούν σ’ αυτή τη γη, και τούτο σε μια παγκόσμια κλίμακα, και ότι αυτό το έργο της αποκαταστάσεως μπορεί ν’ αναμένεται ότι θ’ αρχίση μέσα στην παρούσα γενεά. Τότε «δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει . . . διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» Όλο το ανθρώπινο γένος θα είναι ενωμένο στη λατρεία του ενός αληθινού Θεού, Ιεχωβά. Τότε επίσης «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Τότε αληθινά τα πάντα θα γίνουν νέα.​—Ησ. 11:9, ΜΝΚ· Αποκάλ. 21:4, 5.

Ναι, έχομε όχι μόνο το θείο βιβλίο της φύσεως για να μας λέγη αναφορικά με τον Θεό, αλλά και τον γραπτό του λόγο, τη Γραφή, ώστε να μπορούμε να έχωμε μια στερεή βάσι για την πίστι μας, όπως είχαν οι αρχαίοι Βεροιείς, οι οποίοι προσεκτικά εξήταζαν τις Γραφές καθημερινά για να δουν αν τα όσα εφέρθησαν σ’ αυτούς στο όνομα της Χριστιανοσύνης υπεστηρίζοντο πράγματι από τον λόγον του Θεού ή όχι. Γι’ αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» Προφανώς, σ’ αυτή τη Γραφική μαρτυρία δεν υπάρχει τόπος για θρησκεία απλού αισθήματος ή για πίστι βασισμένη σε διανοητική διάθεσι πίστεως.​—Πράξ. 17:11· 2 Τιμ. 3:16, 17.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΩΝ

Τη μωρία μιας πίστεως βασισμένης σε πίστι μπορεί να τη δούμε καθαρά στον «Χριστιανικό κόσμο» και αυτό αληθεύει ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες: ποτέ δεν υπήρχε τόση ομολογία θρησκείας και όμως​—ποτέ δεν υπήρχε τόσο λίγη απόδειξις Χριστιανοσύνης ζωή των ανθρώπων.

Θα θέλατε να έχετε μια πραγματική ζωντανή πίστι που είναι οικοδομημένη σε στερεό θεμέλιο και που θα σας βοηθήση να παραγάγετε τους καρπούς που θα κερδίσουν για σας την επιδοκιμασία και ευλογία του Θεού; Τότε λάβετε γνώσι του λόγου του Θεού, μελετήστε τον με τα βοηθήματα που ο Θεός προνοητικά κατέστησε διαθέσιμα. Ενεργήστε σύμφωνα με τη γνώσι αυτή καθώς έκαμε ο συνετός άνθρωπος που έκτισε το σπίτι του επάνω σε πέτρα. Ευθυγραμμίστε τη ζωή σας με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού. Συναναστραφήτε εκείνους που έχουν αυτή την ίδια νοοτροπία, και έπειτα, καθώς έχετε ευκαιρία, μιλήστε στους άλλους για όσα εμάθατε. Ενεργώντας έτσι, θ’ αποδείξετε ότι έχετε ζωντανή πίστι· και, θυμηθήτε, «όστις . . . πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.»​—1 Ιωάν. 2:17.