Όταν οι Δεσμοί του Γάμου Φθάνουν στο Σημείο Ρήξεως

ΟΤΑΝ ο Θεός ήνωσε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος με γάμο, είχε ως σκοπό να είναι διαρκής η γαμήλιος ένωσις. Η αφήγησις στη Γένεσι 2:24 λέγει: «Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού· και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν.»

Η γαμήλιος διευθέτησις ήταν να φερθούν μαζί, ο άνδρας και η γυναίκα σε μια αδιάρρηκτη ένωσι, που ιδρύθη για την ευλογία και ευτυχία τους και για τη γέννησι δικαίων απογόνων, προς δόξαν του Θεού.

Εν τούτοις, αυτή η τελεία κατάστασις στον αρχικό παράδεισο υπέστη διάρρηξι. Ανταρσία εισήλθε στις καρδιές του πρώτου ζεύγους κι εξεβλήθησαν από τον παράδεισο. Δεν θα μπορούσαν πια να διατηρήσουν την τελειότητά τους. Άρχισε ο εκφυλισμός διανοίας και σώματος, και την ατέλεια αυτή ή αμαρτία θα μετεβίβαζαν σ’ όλους τους απογόνους των.

Με το να μη βαδίζουν πια ο άνδρας και η γυναίκα στον δρόμο του Θεού, δεν παρήλθε πολύς καιρός και οι δεσμοί του γάμου άρχισαν να διασπώνται. Πόσο αληθινό υπήρξε αυτό δια μέσου των αιώνων, και ειδικά στους καιρούς μας! Διαζύγια και χωρισμοί έχουν γίνει κάτι το συνηθισμένο, οι δε λόγοι για την κατάστασι αυτή υπήρξαν πολλοί. Αλλά, σύμφωνα με τους νόμους του Παγκοσμίου Κυριάρχου, του Ιεχωβά, που λαμβάνει υπ’ όψι του την ανθρώπινη ατέλεια, δεν υφίστανται πολλοί λόγοι για τη διάσπασι του γαμηλίου δεσμού. Ο Υιός του Ιησούς είπε: «Σας λέγω δε, ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, εκτός δια πορνείαν, και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός.» (Ματθ. 19:9) Έτσι, το Γραφικό διαζύγιο περιωρίσθη. Αλλά τι θα πούμε για τον χωρισμό, όπου δεν έχει διαπραχθή μοιχεία και όπου δεν μπορεί ένας ν’ απόβλέπη σε διαζύγιο; Ποια είναι η άποψις της Γραφής πάνω σ’ αυτό το ζήτημα;

ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΑΠΟΨΙΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ

Στην αρχαία πόλι της Κορίνθου, που ήταν διαποτισμένη από ψευδή λατρεία και διαφθορά, το πρόβλημα αυτό του χωρισμού ηγέρθη στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος. Αυτό υπεκίνησε στο να γίνη ερώτησις στον απόστολο Παύλο σχετικά με την καταλληλότητα του χωρισμού. Η θεόπνευστη απάντησις του αποστόλου κατεγράφη στο Λόγο του Θεού ως ένα διαρκές υπόμνημα. Μας βοηθεί να κατανοήσωμε το πνεύμα του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα του χωρισμού, όπου αμφότεροι, ο σύζυγος και η σύζυγος, είναι Χριστιανοί, κι επίσης ο ένας σύντροφος είναι Χριστιανός αλλά ο άλλος είναι άπιστος.

Ο Παύλος έγραψε: «Εις δε τους νενυμφευμένους παραγγέλλω, ουχί εγώ, αλλ’ ο Κύριος, να μη χωρισθή η γυνή από του ανδρός αυτής . . . και ο ανήρ να μη αφίνη την εαυτού γυναίκα.» (1 Κορ. 7:10, 11) Πρωτίστως ο Παύλος τονίζει ότι τα Χριστιανικά ζεύγη πρέπει να κάνουν παν το δυνατόν για να λύουν τις διαφορές που μπορεί ν’ αναφανούν και να μη χωρίζουν. Η λογικότης τούτου είναι προφανής, διότι, όπου και οι δύο σύντροφοι ομολογούν ότι είναι αφιερωμένοι Χριστιανοί, είναι υποχρεωμένοι να εκτελούν το θέλημα του Θεού, και το θέλημα του Θεού για τα Χριστιανικά ζεύγη είναι να ‘μένουν μαζί’ και να μη διασπούν τον δεσμό του γάμου.

Οι μέτοχοι του γάμου μπορεί να ισχυρίζωνται και οι δύο πώς είναι Χριστιανοί, πώς έχουν αφιερώσει και οι δύο τη ζωή τους στον Θεό, και όμως μπορεί να προβάλλουν το ασυμβίβαστον και να θέλουν να χωρίσουν. Ποια είναι η αιτία; Ο ένας ή και οι δύο απ’ εκείνους που ομολογούν πως είναι Χριστιανοί δεν εφαρμόζουν τις Γραφικές αρχές. Κάπου αυτές οι ζωτικές αρχές παραγκωνίζονται, αγνοούνται, και προσωπικές κλίσεις έχουν πάρει τη θέσι τους. Όπου εφαρμόζεται η συμβουλή του Θεού, τα αποτελέσματα δεν μπορεί ν’ αποτελούν αποτυχία. «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην, θέλουσι προσθέσει εις σε. . . . Εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.» (Παροιμ. 3:1-6) Κανένα πρόβλημα δεν θα αναφανή στη ζωή των Χριστιανών συζύγων που να μη μπορή να λυθή με την εφαρμογή αυτής της παρά Θεού σοφίας και με το να δείχνη πραγματική αγάπη ο ένας για τον άλλον καθώς πρέπει να δείχνουν πάντοτε οι πραγματικοί Χριστιανοί. (Ιωάν. 13:34, 35· 1 Κορ. 13:4-7) Δείχνουν, ως Χριστιανοί, αγάπη με το να ‘μη αποβλέπουν έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων’; (Φιλιππησ. 2:1-4) Οφείλουν να καθήσουν κάτω μαζί και να συζητήσουν τις διαφορές των ως αφιερωμένοι δούλοι του Θεού, κάνοντας κατάλληλες υποχωρήσεις λόγω της ανθρωπίνης ατελείας. Ζωτική είναι, επίσης, η ανάγκη να αναπέμπεται τακτικά προσευχή στον Ιεχωβά για τη βοήθειά του· πρέπει να προσεύχωνται μαζί τακτικά.

Ο Ιεχωβά έχει κάμει εξαίρετη προμήθεια για βοήθεια όπου οι διαφορές φαίνονται ασυμβίβαστες μεταξύ αφιερωμένων Χριστιανών. Η προμήθεια αυτή υπάρχει εντός της Χριστιανικής εκκλησίας. Εδώ, ώριμοι επίσκοποι και πρεσβύτεροι, που έχουν το πνεύμα του Θεού στα ζητήματα του γάμου, μπορούν να κληθούν να δώσουν συμβουλή από τις Γραφές, την οποία συμβουλή οι έγγαμοι πιστοί, που δοκιμάζουν δυσκολίες, πρέπει να εφαρμόσουν. Εφόσον ο Ιεχωβά έχει προμηθεύσει αυτή τη διευθέτησι, εκείνοι που επωφελούνται απ’ αυτή θα δεχθούν τα ευεργετήματά της, ενώ εκείνοι που δεν επιζητούν τη συμβουλή αυτών των ωρίμων υπηρετών, αγνοούν στην πραγματικότητα τις διευθετήσεις του Ιεχωβά για βοήθεια. Αυτή η αποδοχή συμβουλής μπορεί να σημαίνη τη διαφορά μεταξύ της επιτυχούς υπερνικήσεως δυσκολιών και της μη υπερνικήσεώς των.

Είναι αλήθεια ότι τα Χριστιανικά ανδρόγυνα δεν πρέπει να χωρίζουν. Εφόσον έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να κάνουν το θέλημα του Ιεχωβά, οφείλουν να κάμουν γρήγορα τα αναγκαία βήματα για να εναρμονίσουν τη ζωή τους, τιμώντας έτσι τον Θεό από τον οποίον προήλθε ο γάμος.

Εν τούτοις, ο Παύλος παρεδέχθη ότι μερικοί θα εχώριζαν. Εδήλωσε: «Αλλ’ εάν και χωρισθή, ας μένη άγαμος ή ας συνδιαλλαγή με τον άνδρα.» (1 Κορ. 7:11) Εφόσον η μοιχεία δεν υπήρξε η βάσις για τον χωρισμό και δεν επετεύχθη νόμιμο διαζύγιο, οι Χριστιανοί που χωρίζουν δεν είναι Γραφικώς ελεύθεροι να ξανανυμφευθούν. Προφανώς δεν μπορούν να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με άτομα του αντιθέτου φύλου. Εν τούτοις, λόγω του ότι επικρατούν ο πειρασμός και η ανηθικότης, θα ήταν πολύ καλύτερα να ‘συνδιαλλαγούν’.

Τι θα πούμε για την κατάστασι, όπου ο ένας σύντροφος είναι αφιερωμένος Χριστιανός και ο άλλος άπιστος; Ο Παύλος είπε: «Εάν τις αδελφός έχη γυναίκα άπιστον, και αυτή συγκατανεύη να συνοική μετ’ αυτού, ας μη αφίνη αυτήν. Και γυνή ήτις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συγκατανεύει να συνοική μετ’ αυτής, ας μη αφίνη αυτόν. Διότι ο ανήρ ο άπιστος ηγιάσθη δια της γυναικός· και η γυνή η άπιστος ηγιάσθη δια του ανδρός· επειδή άλλως τα τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα· αλλά τώρα είναι άγια. Εάν δε ο άπιστος χωρίζηται, ας χωρισθή. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δεδουλωμένοι εις τα τοιαύτα· ο Θεός όμως προσεκάλεσεν ημάς εις ειρήνην. Διότι τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα;»​—1 Κορ. 7:12- 16.

Οι Γραφές, λοιπόν, θέτουν την πρωταρχική έμφασι στο να μη διασπάται ο δεσμός του γάμου. Αν διασπασθή, ο Χριστιανός πρέπει να προσπαθήση να μην είναι εκείνος που προκαλεί τη ρήξι. Εν τούτοις, αν ο άπιστος θέλη να χωρισθή, ο Χριστιανός θα τον αφήση ν’ απέλθη.

Υπάρχουν ολοφάνερα πλεονεκτήματα στο να παραμένουν μαζί, έστω και αν οι συνθήκες ενός είναι να ζη σ’ έναν θρησκευτικώς διηρημένον οίκο. Ένας πιστός Χριστιανός, άνδρας ή γυναίκα, είναι δυνατόν να ελκύση τον ή την σύντροφό του προς τη Χριστιανοσύνη. Ασφαλώς, ο άπιστος είναι σε πλεονεκτική θέσι, διότι είναι σ’ επαφή με την αληθινή Χριστιανοσύνη όπως αυτή ασκείται από τον σύντροφό του. Η Ευνίκη, η μητέρα του Τιμοθέου, είχε συζευχθή με άνδρα που δεν ωμολογούσε ότι ήταν Χριστιανός. Οι Γραφές δεν δείχνουν ότι αυτή τον άφησε. Αντιθέτως, πρέπει να συμπεράνωμε ότι παρέμεινε με τον σύζυγό της, μεταδίδοντας σ’ όλο αυτό το διάστημα διδασκαλία στον Τιμόθεο και βοηθώντας τον νεανίσκον να γίνη ένας καλός Χριστιανός. (2 Τιμ. 1:5) Η Γραφή δεν λέγει ότι ο πατέρας του Τιμοθέου έγινε ποτέ Χριστιανός, αλλά προφανώς χωρισμός ουδέποτε κατέστρεψε την ένωσι των γονέων του Τιμοθέου.

ΑΙΤΙΕΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ

Οι λόγοι του Παύλου στην 1 Κορινθίους 7:10-16 δείχνουν ότι είναι δυνατόν να λάβη χώραν Γραφικός χωρισμός, αν και ο άπιστος σύντροφος πρέπει να είναι εκείνος που θα τον προκαλέση. Εν τούτοις, λόγω των πράξεων του απίστου γαμηλίου συντρόφου, η κατάστασις μπορεί να γίνη σοβαρά, ακόμη και κρίσιμη για τον Χριστιανό σύντροφο. Ένεκα υβριστικής μεταχειρίσεως ή περιστάσεων που φθάνουν στα άκρα, ο πιστός μπορεί να κρίνη καλύτερον το να αναχωρήση, ως την εσχάτη λύσι.

Μια έγκυρη αιτία χωρισμού είναι η εσκεμμένη έλλειψις υποστηρίξεως. Όταν εισέρχεται σε γάμο, ο άνδρας, που είναι και η κεφαλή, αναλαμβάνει μια ευθύνη έναντι της συζύγου του και των τυχόν τέκνων, με τα οποία μπορεί να ευλογηθή η ένωσις. Έχει μια υποχρέωσι ενώπιον του Θεού, έστω και αν δεν ομολογή ότι είναι Χριστιανός. Πράγματι, αν ήταν Χριστιανός, θα εθεωρείτο χειρότερος απίστου, αν, από καθαρή αμέλεια, δεν θα εφρόντιζε για την οικογένειά του. Λέγει η 1 Τιμόθεον 5:8: «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Έχοντας αυτό υπ’ όψιν, η Χριστιανή σύζυγος μπορεί να προβή σε χωρισμό, αν οι συνθήκες φθάσουν στα άκρα και υπάρχη εσκεμμένη αποτυχία εκ μέρους του συζύγου να υποστηρίξη την σύντροφό του, αν και αυτό δεν καθιστά έναν ελεύθερο για να ξανανυμφευθή.

Υπερβολική φυσική κακομεταχείρισις προμηθεύει μια άλλη έγκυρη βάσι για χωρισμό. Όπως συμβαίνει συχνά, η μέθη μπορεί να είναι μια βασική αιτία, που καταλήγει σε φυσική κακομεταχείρισι. (Παροιμ. 23:20-35) Ένας σύντροφος, που δεν διέπεται από Γραφικές αρχές, μπορεί να καταληφθή από οργή και να προξενήση σωματική βλάβη στην πιστή σύζυγο. Αυτό μπορεί να συμβαίνη συχνά, σε σημείο μάλιστα που η υγεία και η ζωή ενός να διακινδυνεύουν πραγματικά. Αφού εξετασθούν οι περιστάσεις κατόπιν σκέψεως και προσευχής, η Χριστιανή σύζυγος μπορεί να αισθάνεται ότι δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο πλην του χωρισμού από τον σκληρό σύντροφο. Εξ άλλου, η Χριστιανή μπορεί να διαπιστώση ότι υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κάνη για ν’ αποφεύγη εκρήξεις οργής εκ μέρους του συντρόφου της, κάνοντας έτσι την κατάστασι ανεκτή.

Το να τίθεται απολύτως σε κίνδυνο η πνευματικότης ενός προμηθεύει μια άλλη βάσι για χωρισμό. Η σχέσις ενός Χριστιανού με τον Ιεχωβά Θεό είναι κάτι που πρέπει να τυγχάνη φροντίδος και προστασίας. Αν, λόγω μέτρων που φθάνουν στα άκρα, πραγματικού φυσικού περιορισμού, ή παρομοίας μεταχειρίσεως, ο Χριστιανός πιστός το βρίσκει εντελώς αδύνατο να συνεχίση την αληθινή λατρεία και να υπηρετήση τον Ιεχωβά Θεό σύμφωνα με τον Λόγο του και τις υπαγορεύσεις μιας Γραφικώς εκπαιδευμένης συνειδήσεως, μπορεί να διαλέξη τον χωρισμό. Ενώ ο γαμήλιος σύντροφος είναι ο στενώτερος πλησίον, προς τον οποίον πρέπει να δείχνωμε αγάπη, ο Ιησούς έκαμε σαφές ότι η αγάπη προς τον Θεό έρχεται πρώτη. (Ματθ. 22:37-39) Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίση τη λατρεία ενός προς τον Θεό. «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»​—Πράξ. 5:29.

Όταν οι συνθήκες περιλαμβάνουν δοκιμασίες, ο Χριστιανός δεν θα ενεργήση βιαστικά και ορμητικά, διασπώντας γρήγορα τον γάμο μέσω χωρισμού. Αντ’ αυτού, θα γίνη μια προσεκτική ανάλυσις των ζητημάτων, μια εξέτασις με προσευχή. (1 Πέτρ. 4:7) Προτού κάμη οποιαδήποτε κίνησι που θα διασπούσε ένα γάμο, μπορεί να υποβληθούν επωφελώς ερωτήσεις σαν αυτές: Μήπως, αυτό που θεωρείται ως αποτυχία προμηθείας επαρκών μέσων συντηρήσεως, είναι πράγματι το αποτέλεσμα υπερβολικών απαιτήσεων από μέρους του Χριστιανού; Είναι αυτή η αποτυχία εσκεμμένη, ή υπάρχουν ελαφρυντικές περιστάσεις που θα έπρεπε να ληφθούν υπ’ όψιν, όπως η κακή υγεία, οικονομικό ατύχημα και τα όμοια; Τι θα πούμε για την υβριστική μεταχείρισι; Είναι με λόγια, ή, όταν είναι σωματική, είναι κάτι που κατέληξε μάλλον σε τραυματισμό της υπερηφανείας παρά σε πραγματική φυσική βλάβη; Έπειτα, τι θα λεχθή για την πνευματική κατάστασι ενός; Διατρέχει κίνδυνο πραγματικά, ή απλώς φαίνεται έτσι, λόγω της αποτυχίας του Χριστιανού να επωφεληθή πλήρως από τις ευκαιρίες, που πραγματικά υπάρχουν, για να παραμείνη ισχυρός πνευματικώς; Είναι, ουσιαστικά, η κατάστασις τόσο κακή, τόσο τεταμένη, ώστε ν’ απαιτή χωρισμό; Ή μήπως θα μπορούσαν να λυθούν τα προβλήματα με καλύτερη εφαρμογή των Γραφικών αρχών;

Σκεφθήτε, επίσης, τις πιθανές συνέπειες. Η πορεία της ζωής σας θα μεταβληθή. Σκεφθήτε την πίεσι λόγω του χωρισμού. Τι θα εγίνετο αν κατέληγε στο να πέσετε σε ανηθικότητα; Τι ολέθριο αποτέλεσμα! Δυνατόν να υπάρχουν παιδιά. Είναι η φροντίδα και η αγάπη του ενός μόνο γονέως αρκετή; Θα μπορέσετε να χειρισθήτε τα ζητήματα από οικονομικής ή άλλης πλευράς;

Φυσικά, αν οι περιστάσεις φθάσουν στα άκρα, ένας πιθανόν να διαλέξη να προσφύγη στον χωρισμό, αλλ’ αυτό πρέπει να είναι ένα βήμα που θα ληφθή ως το έσχατο καταφύγιο, αφού όλες οι άλλες προσπάθειες για βελτίωσι της καταστάσεως θα έχουν εξαντληθή, και κατόπιν εξετάσεως μετά προσευχής.

ΛΥΣΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Όταν εγείρωνται προβλήματα μ’ έναν άπιστο σύντροφο, μια φιλάγαθη και διακριτική συζήτησις συχνά θα παραγάγη καλά αποτελέσματα. Παραδείγματος χάριν, μια Χριστιανή σύζυγος θα μπορούσε να δείξη με λεπτότητα ότι παραχωρεί πλήρη θρησκευτική ελευθερία στον σύζυγό της. Είναι απλώς κατάλληλο το ότι λαμβάνει την ίδια άποψι ως Χριστιανή που επιθυμεί ν’ ακολουθήση την ευσέβεια. Αυτή δεν αναμιγνύεται στις θρησκευτικές επιδιώξεις του συντρόφου της· συνεπώς, πρέπει να τυγχάνη ομοίας λογικής μεταχειρίσεως. (Ματθ. 7:12) Ενώ μια καλή Χριστιανή σύζυγος είναι σε υποταγή προς τον σύζυγό της (Κολ. 3:18· Εφεσ. 5:22-24), αντιλαμβάνεται ότι ο Θεός προηγείται, διότι «η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» (1 Κορ. 11:3) Έτσι, η δική της υποταγή είναι σχετική, και όπου υπάρχει σύγκρουσις θελημάτων, το θέλημα του Θεού πρέπει να τυγχάνη υπακοής.

Πώς πρέπει η Χριστιανή σύζυγος, που έχει συζευχθή μ’ έναν άπιστο, να θεωρήση τις υποχρεώσεις της Χριστιανικής διακονίας; Συναθροίσεις μαρτύρων του Ιεχωβά διεξάγονται τρεις φορές την εβδομάδα. Αυτό δεν είναι υπερβολικό, εφόσον πολλές γυναίκες βγαίνουν συχνά έξω για θρησκευτικές υπηρεσίες και κοινωνικούς εράνους, στη διάρκεια της εβδομάδος. Αλλ’ αν η Χριστιανή σύζυγος βγαίνη έξω και άλλα βράδια, τότε μπορεί να επέλθη κρίσιμη κατάστασις, όταν θελήση να μεταβή στις συναθροίσεις. Όσον αφορά την υπηρεσία της στη διακονία του αγρού, αυτή δεν είναι ανάγκη να εκτελήται στις ώρες, που ο σύζυγός της είναι στο σπίτι και έχει ανάγκην της συντροφιάς της συζύγου του. Μπορεί να μην αντιτίθεται αν αυτή πηγαίνη λίγες ώρες το Σαββατοκύριακο στις συναθροίσεις της εκκλησίας, αλλ’ όταν φεύγη για όλη την ημέρα, στην αρχή για υπηρεσία και κατόπιν στις συναθροίσεις, πιθανόν ο σύζυγος να έχη αντίρρησι. Πολλές αφιερωμένες γυναίκες διευθετούν τα ζητήματά των ώστε ν’ απασχολούνται στην τακτική διακονία του αγρού στη διάρκεια της ημέρας, όταν ο σύζυγος είναι απησχολημένος με την κοσμική του εργασία και τα παιδιά είναι στο σχολείο. Συνεπώς, η Χριστιανή σύζυγος, που ζη σ’ ένα θρησκευτικώς διηρημένον οίκο, μπορεί να το βρη αναγκαίο να περιορίση κατά τι τη δράσι, αλλά δεν εγκαταλείπει τις συναθροίσεις και την υπηρεσία εξ ολοκλήρου. (Ματθ. 18:20· Εβρ. 10:24, 25) Η πνευματική υγεία ενός προσώπου μπορεί να διατηρηθή σ’ ένα διηρημένο σπίτι, αν εφαρμόζεται ένα καλό σχέδιο και ο Χριστιανός ‘δεν αποκάμνη πράττων το καλόν’.​—Γαλ. 6:9.

Ένα άτομο έχει δικαίωμα στη θρησκεία της εκλογής του, ως επίσης στην προσωπική ιδιοκτησία όσον αφορά τις Γραφές και τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης. Αυτό, εν τούτοις, δεν σημαίνει ότι η Χριστιανή σύζυγος πρέπει κατ’ ανάγκην να τοποθετήση αυτά τα πράγματα σε πλήρη θέα σ’ ένα μέρος του σπιτιού, για το οποίο ο άπιστος σύζυγος μπορούσε να έχη αντιρρήσεις. Τέτοια πράγματα μπορούν να τηρούνται μεταξύ των ατομικών ειδών. Μπορεί να δαπανηθή χρόνος στη μελέτη της Γραφής και Γραφικών εντύπων ιδιαιτέρως. Μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι δυνατόν ν’ αποφευχθούν επιχειρηματολογίες και διαξιφισμοί. Βέβαια, όταν τίθεται ζήτημα αρχής, δεν πρέπει ένας να συμβιβάζεται, αλλ’ ούτε πρέπει ένα πρόσωπο να προξενή άσοφα μη αναγκαίες δυσκολίες.—Ματθ. 10:16.

Μερικές φορές το πρόβλημα συγκεντρώνεται γύρω από τη θρησκευτική διδασκαλία των παιδιών σ’ ένα διηρημένον οίκο. Όπου η μητέρα είναι ο πιστός, μπορεί με διακριτικότητα να κάμη διευθετήσεις για να την συνοδεύουν τα παιδιά της στις συναθροίσεις και στην υπηρεσία. Αλλ’ αν ο σύζυγος αντιτίθεται και απαγορεύη στα παιδιά να συνοδεύουν τη μητέρα, τότε οι επιθυμίες του, ως κεφαλής της οικογενείας, πρέπει να γίνουν αποδεκτές. Εφόσον είναι δική του η ευθύνη ενώπιον του Θεού, θα ήταν ασύνετο για την πιστή σύζυγο να προσπαθήση να εκβιάση τη λύσι του ζητήματος. Στο σπίτι μπορεί υπομονητικά να διδάσκη τα παιδιά Γραφικές αρχές, ώστε, όταν μεγαλώσουν και αφήσουν το σπίτι, να μπορούν ν’ ακολουθήσουν την αληθινή λατρεία.

Τι θα γίνη σχετικά με την εκπαίδευσι των παιδιών αν ο σύζυγος είναι ο πιστός και η σύζυγός του δεν είναι; Ο πιστός σύζυγος, ως κεφαλή του οίκου, έχει το δικαίωμα και την υποχρέωσι προς τον Θεό ν’ αναθρέψη τα τέκνα του σαν αληθινούς Χριστιανούς. Θ’ αναλάβη την αρχηγία στο να φέρη τα τέκνα του στις Χριστιανικές συναθροίσεις, διδάσκοντάς τα στην υπηρεσία του αγρού και μελετώντας με αυτά τη Γραφή στο σπίτι.

Η σύνεσις, που δείχνεται όσον αφορά υλικά πράγματα, μπορεί, επίσης, να ενισχύση τους δεσμούς του γάμου. Μια σύζυγος μπορεί να έχη κάποια προτίμησι σχετικώς με την επίπλωσι του σπιτιού. Ο σύζυγος έχει, επίσης, τις σκέψεις του και, ως κεφαλή του οίκου, πιθανόν ν’ αποφασίση να κάμη διαφορετική εκλογή. Πρέπει, όμως, στην περίπτωσι αυτή να φιλοξενήση μέσα της δυσάρεστα αισθήματα, απλώς διότι ωρισμένα πράγματα δεν ταιριάζουν στις προτιμήσεις της; Αν γι’ αυτό εγερθή κάποιο πρόβλημα, η Χριστιανή σύζυγος δεν πρέπει να νομίζη ότι πάσχει ένεκεν δικαιοσύνης. Πράγματι, αποτυγχάνει στο Χριστιανικό της καθήκον να είναι πειθήνια και υποτακτική. Ή ο άπιστος σύζυγος πιθανόν να επιθυμή να μετοικήσουν κάπου αλλού. Η Χριστιανή σύζυγος μπορεί ν’ αντιληφθή ότι αυτό θα θέση προβλήματα, αλλά πρέπει να υποχωρήση στην επιθυμία του συζύγου της, διότι αυτός έχει το δικαίωμα να εκλέξη το μέρος όπου θα κατοικήση η οικογένεια. Ο ανταγωνισμός, που μπορεί να προκύψη λόγω της δυσαρεσκείας όσον αφορά στη συνοικία διαμονής, δυνατόν να καταστή τόσο σοβαρός ώστε να υπάρξη επιθυμία να λυθή το ζήτημα με χωρισμό. Στην περίπτωσι αυτή η βάσις ενός χωρισμού δεν θα ωφείλετο σε θρησκευτικές διαφορές. Πραγματικά, με την εφαρμογή Γραφικών αρχών, τέτοια προβλήματα θ’ απεσοβούντο καθ’ ολοκληρίαν.

Είναι εύκολο να δη κανείς σε ποιο σημείο το άλλο πρόσωπο έχει άδικο. Αλλά η Χριστιανή σύζυγος θα πρέπει να ερωτήση τον εαυτό της, Τι μπορώ να κάμω για να συμβάλλω στην επιτυχία της ενώσεως; Αν ο σύζυγός μου δεν έρχεται στο σπίτι τη νύχτα και βγαίνη για να πιή, μήπως αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει κάτι στο σπίτι, στο οποίο δεν θέλει να επιστρέψη; Μήπως τον γκρινιάζω συνεχώς; Μήπως γίνομαι βαρετή με τη φλυαρία μου; Μήπως έχουν ξεφύγει τα παιδιά; Μια τέτοια ειλικρινής αυτοκριτική μπορεί να είναι λίαν αποκαλυπτική και να έχη αξία. Η ευθύνη της συζύγου είναι να προσπαθήση να κάμη το σπίτι τέτοιο ώστε ο σύζυγος να θέλη να επιστρέψη σ’ αυτό τη νύχτα.

Ούτε πρέπει ο πιστός να αγνοή ό,τι ενδιαφέρει τον άπιστο σύντροφο. Όταν ο άνδρας και η γυναίκα έκαναν φιλοφρονήσεις αγάπης ο ένας προς τον άλλον προ του γάμου, προσπαθούσαν τότε και οι δυο τους να καλλιεργήσουν ενδιαφέρον σε ό,τι άρεσε στον άλλον. Ο πιστός σύντροφος πρέπει να κάνη το ίδιο μετά το γάμο. Έστω και αν δεν ενδιαφέρεται για ωρισμένους τομείς δράσεως που συμπαθεί ο άνδρας, η πιστή σύζυγος, παραδείγματος χάριν, θα έκανε καλά να καλλιεργή ενδιαφέρον για τέτοια πράγματα, προς χάριν του γάμου της. Είναι δύσκολο να κάμουν την αγάπη να αυξήση, όταν ο σύζυγος και η σύζυγος δεν συνεργάζωνται. Εκεί που δεν είναι αναμεμιγμένος συμβιβασμός επάνω σε κάποια αρχή ή δεν παραβιάζεται Γραφικό ζήτημα, ο πιστός σύντροφος θα υποτάξη τις προσωπικές επιθυμίες και θα δαπανήση μερικό χρόνο κάνοντας αυτό που θέλει ο άπιστος, δείχνοντας έτσι Χριστιανική λογικότητα. Αυτή είναι η φιλάγαθη πορεία και πιθανόν αυτή να στρέψη τον άπιστο στο να διερευνήση μια πίστι που έχει ως αποτέλεσμα τέτοια αβροφροσύνη ενός προς τον σύντροφό του.

Ένας Χριστιανός σύζυγος δεν πρέπει να είναι τραχύς και απαιτητικός. Μια τέτοια πορεία ασφαλώς θα προξενήση λύπη και μπορεί να οδηγήση σε χωρισμό. Σκεφθήτε τη χαρά που δοκίμασαν και οι δύο, ο άνδρας και η σύζυγός του, όταν εισήλθαν σε γάμου κοινωνία. Γιατί να μην εργασθούν για να διατηρήσουν αυτό το αίσθημα; Γιατί θα έπρεπε ο θεοφοβούμενος σύζυγος ν’ αμιλλάται ως προς τους τρόπους τους κοσμικούς ανθρώπους, που με απερίσκεπτο τρόπο κατεξουσιάζουν τις συζύγους των και τις υποτάσσουν με σκληρές πράξεις και λόγια που δείχνουν έλλειψι αγάπης; Είναι αλήθεια ότι, λόγω της αμαρτίας, η γυναίκα επρόκειτο να δοκιμάση την εκπλήρωσι των λόγων του Θεού, «με λύπας θέλεις γεννά τέκνα· και προς τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου, και αυτός θέλει σε εξουσιάζει.» (Γεν. 3:16) Αλλά ο ώριμος σύζυγος δεν θα γίνη δικτατορικός. (Κολ. 3:19) Θα λάβη υπ’ όψι του τα αισθήματα της συζύγου του. Και, ενώ έχει την ευθύνη να κάνη τις τελικές αποφάσεις, θα την συμβουλευθή, όχι για να λάβη κατευθύνσεις, αλλά για να μάθη τα προβλήματά της, έτσι ώστε είναι δυνατόν να τα έχη υπ’ όψιν του όταν θα λάβη τις αποφάσεις του. Θα ασκήση κατάλληλη, στοργική ηγεσία. Θ’ ακολουθήση σοφά τη συμβουλή του Παύλου: «Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα, εαυτόν αγαπά· διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ’ εκτρέφει και περιθάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την εκκλησίαν.» (Εφεσ. 5:28, 29) Δείξτε αγάπη για την γυναίκα που ζητήσατε να μοιρασθή τη ζωή σας μαζί με σας. Έστω και αν δεν ασπάζεται τώρα την αληθινή Χριστιανοσύνη, δαπανήστε χρόνο μαζί της, υπολογίστε την, επαινέστε την. Δείξτε της το ενδιαφέρον σας. Μην είσθε ποτέ πάρα πολύ απησχολημένος σε άλλες επιδιώξεις, για να αφιερώνετε μερικό χρόνο γι’ αυτήν και να την διαβεβαιώνετε εκ νέου περί της αγάπης σας. Κατάλληλη διαγωγή απ’ αυτή την άποψι μπορεί να σημαίνη μια ευτυχισμένη ζωή και μπορεί να καταλήξη στο ν’ αποδεχθή ο σύντροφος ενός τη Χριστιανοσύνη. Αποτυχία στο να κάνωμε αυτά τα πράγματα μπορεί να είναι καταστρεπτική.

Οι Χριστιανοί σύζυγοι, άνδρες και γυναίκες, έχουν πραγματικά πλεονεκτήματα. Έχουν το άγιο πνεύμα του Θεού. Με αυτό, μπορεί να υπάρξη καλλιέργεια των καρπών του της εγκρατείας, αγάπης, πραότητος, αγαθωσύνης, και παρομοίων ιδιοτήτων. (Γαλ. 5:22, 23) Τι θαυμάσιο αποτέλεσμα θα έχη αυτό επάνω στη γαμήλια ένωσι! Ο Χριστιανός, που είναι ενωμένος με γάμο με έναν άπιστο, πρέπει, φυσικά, ν’ αντιλαμβάνεται ότι ο άπιστος μπορεί να μη γνωρίζη τίποτε για τις απαιτήσεις του Θεού και να μην είναι σε θέσι να εφαρμόση Γραφικές αρχές. Γι’ αυτό, μπορεί να υπάρξη κάποια δυσκολία, αλλά ο Χριστιανός πρέπει να εξακολουθή να παράγη τους καρπούς του πνεύματος του Θεού. Με το να πράττη ένας αυτό και να διατηρή το θάρρος και την ελπίδα του στον Ιεχωβά Θεό, μπορεί να παράγη ικανοποιητικά πράγματι αποτελέσματα, όπως ο Πέτρος είπε στις Χριστιανές συζύγους: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.»​—1 Πέτρ. 3:1, 2.

Σ’ αυτόν τον ταραχώδη κόσμο, ο χωρισμός και το διαζύγιο είναι συνήθη, με τα προβλήματα που τα συνοδεύουν και τη θλίψι. Οι αληθινοί Χριστιανοί αποβλέπουν στο νέο κόσμο της δικαιοσύνης, στον οποίον τέτοιος σπαραξικάρδιος χωρισμός, λύπη και ταλαιπωρία δεν θα κατατρύχουν πια το ανθρώπινο γένος. Αλλά τώρα, στη διάρκεια των τελευταίων ημερών του παλαιού αυτού κόσμου και ανάμεσα στην αναταραχή του, πιθανόν ν’ αντιμετωπίσετε μια κατάστασι που εγείρει το ζήτημα του να χωρίσετε ή όχι από τον γαμήλιο σύντροφό σας. Σε σας πρέπει να εναποτεθή η τελική απόφασις. Αλλά, εν πρώτοις, εξετάστε τις Γραφικές βάσεις για χωρισμό. Σκεφθήτε, επίσης, τις πιθανές συνέπειες. Υποβάλετε τον εαυτό σας σε λεπτομερή προσωπική εξέτασι. Συμβουλευθήτε ωρίμους Χριστιανούς επισκόπους για καλή συμβουλή. Μελετήστε τα πιθανά καλά αποτελέσματα του να συνεχίσετε να ζήτε μ’ έναν άπιστο σύντροφο, έστω και κάτω από σκληρές συνθήκες, εφόσον αυτός ή αυτή μπορεί μια μέρα να γίνη μαζί με σας ένας λάτρης του Ιεχωβά. Σκεφθήτε απλώς τη χαρά, που τότε θα είναι δική σας, διότι αποφασίσατε να μη φύγετε! Ό,τι κι αν συμβή, κάμετε παν το δυνατόν να βρεθήτε άμεμπτος στα όμματα του Θεού και να λάβετε την ευλογία του και την ανταμοιβή του.