Μια Μετάφρασις της Γραφής που Τιμά τον Θεό

ΤΙΜΗ οφείλεται στον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό. Γιατί; Για το ποιος είναι και για το τι έχει κάμει. Ως ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, ο Ύψιστος, ο Βασιλεύς της Αιωνιότητος, ο Δημιουργός όλων των πραγμάτων ορατών και αοράτων είναι άφθαστος, απαράμιλλος, ασύγκριτος.

Κατάλληλα, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε τον λόγο του, την Βίβλο, να γραφή με τέτοιον τρόπο ώστε να τον τιμά· μέρος αυτής στην Εβραϊκή, μέρος στην Αραμαϊκή και το υπόλοιπο στην Ελληνική. Επειδή συγκριτικώς λίγοι άνθρωποι σήμερα μπορούν να διαβάζουν την Αγ. Γραφή στις πρωτότυπες γλώσσες της, χρειάζεται να μεταφρασθή. Σήμερα η Βίβλος, ολικώς ή μερικώς, είναι μεταφρασμένη σε 1.202 γλώσσες. Οι εκδόται της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, στην Αγγλική, εκτιμώντας αυτή την ανάγκη, έχουν ήδη μεταφράσει τις Χριστιανικές Γραφές της μεταφράσεως αυτής σε άλλες έξη γλώσσες: Ολλανδική, Γαλλική, Γερμανική, Ιταλική, Πορτογαλική και Ισπανική.

Προφανώς, όσο καλύτερη είναι η μετάφρασις, τόσο περισσότερο τιμά τον Θεό. Τι βαριά ευθύνη θέτει αυτό σε όλους, όσοι μετέχουν σε μετάφρασι της Βίβλου! Δυστυχώς, κάθε μετάφρασις δεν έγινε με εκτίμησι του γεγονότος αυτού. Λόγου χάριν, η πιο λαοφιλής Βιβλική μετάφρασις ίσαμε σήμερα τιμά τον Βασιλέα Ιάκωβο. Είναι κοινώς γνωστή ως Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου, ενώ οι μεταφρασταί της εξήλειψαν από το κείμενό της το όνομα του Θεού σε όλα τα εδάφια εκτός από λίγα μόνο.

Τι απαιτείται από μια Βιβλική μετάφρασι για να τιμάται με αυτήν ο Θεός; Εν πρώτοις, πρέπει να είναι ευσυνείδητα ειλικρινής. Δεύτερον, πρέπει να είναι απηλλαγμένη από θρησκευτική προκατάληψι. Τρίτον, εκείνοι που κάνουν τη μετάφρασι πρέπει να μπορούν να εξιχνιάζουν τις καλύτερες δυνατές πηγές και να είναι ικανοί και ως προς τη γλώσσα του Βιβλικού χειρογράφου και τη γλώσσα στην οποία μεταφράζουν. Τέταρτον, η μετάφρασις αυτή πρέπει να είναι και αρμονική και συνεπής πλήρως. Και πέμπτον, αφού είναι αδύνατο σε ατελείς ανθρώπους να είναι εντελώς αντικειμενικοί, έπεται ότι η Βιβλική μετάφρασις που παραδέχεται τις αξιώσεις της Γραφής ως λόγου του Θεού είναι πολύ πιθανώτερο να είναι ορθή παρά εκείνη που βασίζεται στην άποψι ότι μέγα μέρος της Γραφής είναι pia fraus, δηλαδή, μια «ευλαβής απάτη».

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

Στον βαθμό που μια Βιβλική μετάφρασις, λόγω θρησκευτικής προκαταλήψεως, εξυψώνει αδικαιολογήτως πλάσματα, στον ίδιο βαθμό δεν τιμά τον Θεό. Η Βιβλική μετάφρασις, που αφήνεται εκτεθειμένη σ’ αυτή την κατηγορία, είναι η του εδαφίου Γένεσις 3:15, των μεταφράσεων Ντουαί (1610) και Νωξ (1948). Κατά τις μεταφράσεις αυτές, το εδάφιο λέγει: «Αυτή θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτής.» «Αυτή θα συντρίψη την κεφαλήν σου, ενώ συ ενεδρεύεις εις την πτέρναν της.» Εφόσον και η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα και το Μασοριτικό Εβραϊκό κείμενο έχουν αυτές τις αντωνυμίες στο αρσενικό γένος, δεν μπορεί να υπάρξη δικαιολογία για την τοιαύτη απόδοσι του εδαφίου τούτου, με σκοπό να εξυψωθή η «Παρθένος Μαρία». Όχι μόνο η Ιουδαϊκή και άλλες μη Καθολικές μεταφράσεις αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός, αλλ’ έτσι κάνουν και ωρισμένες Ρωμαιοκαθολικές μεταφράσεις, όπως η της Καθολικής Συναδελφώσεως, που λέγει: «Αυτός θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, συ δε θέλεις ενεδρεύει δια την πτέρναν αυτού.»

Ένα άλλο παράδειγμα Βιβλικής μεταφράσεως, η οποία εξυψώνοντας ένα ανθρώπινο πλάσμα, τη Μαρία, δεν αποδίδει τιμή στον Θεό, είναι το εδάφιο κατά Ιωάννην 2:4, όπως αποδίδεται από τη μετάφρασι της Καθολικής Συναδελφώσεως: «Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Τι θα ήθελες να κάμω, γύναι;» Σαφώς η θρησκευτική προκατάληψις εδώ είχε ως αποτέλεσμα μια μετάφρασι που δεν τιμά τον Θεό, διότι παριστάνει τον Υιόν του Θεού ως εξαρτώμενον από την μητέρα του στο ξεκίνημά του για τη διακονία του σε ηλικία τριάντα ετών. Μια υποσημείωσις με την προσπάθεια να δικαιολογήση αυτή την απόδοσι το μόνο που κάνει είναι ότι καθιστά την προκατάληψι ακόμη πιο εμφανή. Οι Καθολικές μεταφράσεις Ντουαί και Νωξ συμφωνούν και οι δύο με τις μη Καθολικές μεταφράσεις ότι ο Ιησούς μίλησε στη μητέρα του με το αντίθετο ακριβώς πνεύμα: «Γύναι, τι μεταξύ εμού και σου;» (Ντουαί) «Ω, γύναι, διατί με απασχολείς μ’ αυτό;»—Νωξ.

Πάλι, υπάρχει λόγος για να συμπεράνωμε ότι το περισσότερο μέρος από τα εδάφια 1 Ιωάν. 5:7, 8, που χρησιμοποιείται για να διδάξη μια ειδωλολατρική Βαβυλωνιακή αντίληψι περί Θεού, παρεισέδυσε σε ωρισμένες Λατινικές μεταφράσεις των Χριστιανικών Γραφών κατά λάθος. Εν τούτοις, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, είναι προδήλως ανέντιμο, λόγω όλων των υφισταμένων σημερινών αποδείξεων εναντίον της γνώμης ότι αυτό αποτελεί μέρος της Θεοπνεύστου επιστολής του Ιωάννου, να συνεχίζεται η έκδοσις Γραφών, οι οποίες περιέχουν το νόθο αυτό μέρος, που λέγει: «Εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος, και το Άγιον Πνεύμα· και ούτοι οι τρεις είναι έν. Και τρεις είναι οι μαρτυρούντες εν τη γη.»—Μία Μετάφρασις.

Σύμφωνα μ’ Ένα Καθολικόν Βιβλίον Σχολίων επί της Αγίας Γραφής, αυτό «λείπει απ’ όλα τα Ελληνικά Χειρόγραφα, εκτός από τα πολύ πρόσφατα· απ’ όλες τις αρχαίες μεταφράσεις, εκτός από τη Λατινική· από πενήντα περίπου χειρόγραφα της Βουλγάτας, περιλαμβανομένων των καλυτέρων, ομοίως δε κι από την πλειονότητα των Ελλήνων και Λατίνων Πατέρων. . . . Τώρα γενικά πιστεύεται ότι αυτό το χωρίον, που καλείται Ιωάννειον Κόμμα, είναι μια επεξήγησις που παρεισέδυσε στο κείμενο του Αρχαίου Λατινικού και της Βουλγάτας σε μια παλιά εποχή, αλλά παρεισέδυσε και στο Ελληνικό κείμενο μόνο κατά τους αιώνες 15ον και 16ον.» Ωστόσο αυτό το εδάφιο βρίσκεται ακόμη σε πολλές σύγχρονες Καθολικές μεταφράσεις, Αγγλικές, Πορτογαλικές, Ισπανικές, Ιταλικές, και άλλες, καθώς και σε μερικές μη Καθολικές μεταφράσεις. Το να τηρήται αυτό το νόθον χωρίον μέσα στη Γραφή δεν τιμά τον Θεό, διότι υποκλέπτει τη μοναδική θέσι του Υψίστου.

Η μετάφρασις της Γραφής, που έχει γίνει υπό την προστασία της Ιουδαϊκής Εκδοτικής Εταιρίας της Αμερικής, περιλαμβάνεται, επίσης, σε κείνες που δεν τιμούν τον Θεό σε όλες τις αποδόσεις. Εν πρώτοις, διατυπώνει την τρίτη από τις Δέκα Εντολές έτσι ώστε να εφαρμόζεται μόνο σε ψευδορκία, με την αντίληψι ότι το να λάβη κανείς το όνομα του Ιεχωβά επί ματαίω δεν είναι κάτι τόσης σπουδαιότητος, ώστε ν’ απαγορευθή στον Δεκάλογο. Αλλ’ αν είναι έτσι, γιατί ο Ιεχωβά ομιλεί περί θανατικής ποινής σ’ εκείνον που λαμβάνει το όνομά του επί ματαίω στις ημέρες του Μωυσέως; (Λευιτ. 24:10-23) Η νέα αυτή μετάφρασις θα υπέκλεπτε, επίσης, από τον Θεό τη φήμη, που απέκτησε για τον εαυτό του στην Ερυθρά Θάλασσα, με το να δείχνη ότι οι Ισραηλίται διέβησαν μια θάλασσα καλάμων μάλλον παρά την Ερυθρά Θάλασσα· ωσάν δηλαδή ο Φαραώ κι όλα του τα άρματα, οι ίπποι και οι ιππείς ν’ απωλέσθησαν μέσα σ’ έναν καλαμώνα! Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι αυτό το είδος της μεταφράσεως επολεμήθη από μερικούς Καθολικούς κληρικούς.

Οι λόγιοι, που εργάζονται στο τμήμα Εβραϊκών Γραφών της Νέας Αγγλικής Βίβλου, ισχυριζόμενοι ότι απορρίπτουν πολλές «ανοησίες» από τη Γραφή, πρέπει, επίσης, να κατηγορηθούν για Βιβλική μετάφρασι, η οποία δεν τιμά τον Θεό. Κατά τη γνώμη των, το όνομα «Ιεχωβά» υπάγεται σ’ αυτές τις «ανοησίες». Αλλ’ αν, χάριν επιχειρήματος, παραδεχθούμε ότι το όνομα Ιεχωβά δεν είναι ο πλησιέστερα ορθός τρόπος, με τον οποίον θα μπορούσαν ν’ αποδοθούν τα τέσσερα Εβραϊκά στοιχεία ‏,הוהי που είναι γνωστά ως τετραγράμματον, μήπως αυτό αποτελεί λόγον υποκλοπής από τον αληθινό Θεό ενός διακριτικού ονόματος; Τότε ονομάστε τον Γιαχβέ, Ιαβέ ή Ιάβ, όπως κάνουν διάφορες μεταφράσεις σε διάφορες γλώσσες, αλλά μην κρύβετε το διακριτικό του όνομα κάτω από έναν κατώτερο τίτλο, όπως «Κύριος», που μπορεί να εφαρμοσθή ακόμη και σ’ έναν αρχηγόν οικογενείας, όπως όταν η Σάρρα καλούσε τον σύζυγό της «κύριον».

Ο όρος «λέπρα», επίσης, απορρίπτεται από τη μετάφρασι αυτή ως ανοησία κι αυτός και σε μερικές περιπτώσεις αντικαθίσταται με τον όρον ψωρίασις. Αλλά, όπως λέγει ένας ειδικός σε δερματικά νοσήματα, ο Δρ Φρεντ Λέβιτ, οι συγγραφείς της Βίβλου «προσπαθούσαν ν’ ανακαλύψουν τη λέπρα στα πρώτα της στάδια. Είναι πλήρως κατανοητό ότι μπορεί να συνέχεαν τα πρώτα κρούσματα λέπρας λόγω ανεπαρκούς γνώσεως περί της νόσου, αλλ’ αν αντικαταστήσετε με τη λέξι ‘ψωρίασις’ τη λέξι ‘λέπρα’ στις Γραφές δεν είσθε σε καλύτερη κατάστασι.»

Στη Βιβλική μετάφρασι, που δεν τιμά τον Θεό, πρέπει να περιληφθούν και οι συντμήσεις που παραλείπουν τις Δέκα Εντολές και οι μεταφράσεις που θέτουν τη Γραφή στη χυδαία γλώσσα των συγχρόνων εφήβων. Ασφαλώς εκείνο, που χρειάζεται για να τεθή ο λόγος του Θεού ενώπιον αυτών των εφήβων, δεν είναι η κατάρριψις της Βίβλου στη χυδαία γλώσσα, αλλ’ η διδασκαλία αυτών για να καταλάβουν και να εκτιμήσουν την καλή γλώσσα. Μήπως τα βιβλία που πραγματεύονται διάφορες επιστήμες και καλές τέχνες καταπίπτουν στη χυδαία γλώσσα προς όφελος των έφηβων με μωρές διάνοιες;

ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η Βιβλική μετάφρασις που τιμά τον Θεό πρέπει, πρώτ’ απ’ όλα, ν’ αποδίδη δικαιοσύνη στο διακριτικό του όνομα, το οποίον από το έτος 1100 έχει μεταφρασθή «Ιεχωβά». Γι’ αυτό και διαβάζομε: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» Αλλά δεν αποδίδεται, βέβαια, νόημα με το να λέγεται, «Εγώ είμαι ο Κύριος· τούτο είναι το όνομά μου.» Τι το διακριτικό, το μοναδικό, υπάρχει με τη λέξι «Κύριος»; Δεν είναι ούτε καν όνομα, αλλ’ απλώς ένας τίτλος.—Ησ. 42:8.

Πόσο σοβαρά επήρε ο Ιεχωβά το διακριτικό του όνομα μπορεί να παρατηρηθή κι από το πόσες φορές αναγράφεται τ’ όνομά του στις Εβραϊκές Γραφές, περίπου 50 τοις εκατό συχνότερα απ’ όλες τις άλλες αναγραφές που αναφέρονται σε όλες μαζί τις θεότητες, αληθινές και ψευδείς. Καλώς ανέγραψαν οι μεταφρασταί της Αμερικανικής Στερεοτύπου Μεταφράσεως στο έτος 1901: «Αυτό το Μνημειώδες Όνομα . . . προσδιορίζει τον Θεό ως τον προσωπικό Θεό, ως τον Θεό της διαθήκης, τον Θεό της Αποκαλύψεως, τον Ελευθερωτή, τον Φίλο του λαού του, . . . τον εσαεί ζώντα Βοηθόν εκείνων που βρίσκονται σε θλίψι.»

Μολονότι πολλές Βιβλικές μεταφράσεις, Ιουδαϊκές, Καθολικές και Προτεσταντικές, παραλείπουν να δώσουν στον Θεό την τιμή του διακριτικού του ονόματος, υπάρχουν άλλες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις εκτός από τις προηγούμενες. Μεταξύ αυτών είναι η του Γιωγκ και του Ρόδερχαμ (Γιαχβέ) στην Αγγλική· Ελμπερφέλντερ, Παραλλέλ Μπίμπελ στη Γερμανική· Μοντέρνα, Βαλέρα, Μπόβερ-Καντέρα, Νάκαρ-Κολούγκα, Στραουμπίγκερ στην Ισπανική. Αλλ’ η πιο αξιοσημείωτη απ’ όλες ως προς αυτό και σε πολλά άλλα σημεία είναι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου σε όλες τις επτά γλώσσες στις οποίες έχει εκτυπωθή.

Η «ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, εκτός από τη χρήσι του ονόματος «Ιεχωβά» οπουδήποτε εμφανίζεται το τετραγράμματον στο Μασοριτικό ή στο κανονικό Εβραϊκό κείμενο, χρησιμοποιεί, επίσης, το όνομα αυτό στις περιπτώσεις όπου οι Ιουδαίοι γραμματείς για τον ένα ή τον άλλο λόγο έλαβαν το θάρρος να παραβλέψουν το τετραγράμματον. Έχει μάλιστα το όνομα Ιεχωβά 237 φορές στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (ή Καινήν Διαθήκην).

Γιατί και στην «Καινή Διαθήκη»; Διότι δικαιούται να είναι εκεί. Εν πρώτοις, αφού ο Ματθαίος παρέθετε απ’ ευθείας από το Εβραϊκό κείμενο, έπεται ότι οποτεδήποτε συναντούσε το όνομα Ιεχωβά, το μετέφερε στο Ευαγγέλιό του. Επίσης, λόγω της εμφάσεως που έδωσε ο Ιησούς στο όνομα του Ιεχωβά,a δεν μπορούμε να φαντασθούμε ότι αυτός ή οποιοσδήποτε από τους αποστόλους του επηρεάσθη από την Ιουδαϊκή παράδοσι σ’ αυτό το θέμα, ειδικά λόγω των επανειλημμένων πληγμάτων των εναντίον των Ιουδαϊκών παραδόσεων. Εκτός απ’ αυτό, τα αρχαιότερα υπάρχοντα τμήματα της Ελληνικής Μεταφράσεως των Εβδομήκοντα καταδεικνύουν ότι, στην αρχή, ούτε κι οι Ιουδαίοι γραμματείς δεν εδεσμεύοντο απ’ αυτή την παράδοσι, διότι ανέγραφαν το τετραγράμματον αντί να χρησιμοποιούν υποκατάστατο. Έπεται, λοιπόν, ότι στις ημέρες του Ιησού και των αποστόλων του το διακριτικό όνομα του Ιεχωβά έλαβε την τιμή που του ωφείλετο διότι πρέπει να υπήρχε στα αρχικά αυτόγραφα της Βίβλου. Ούτε είναι ιδιότυπη σ’ αυτό η Μετάφρασις Νέου Κόσμου. Το όνομα του Ιεχωβά αναγράφεται σε δεκαεννέα Ιουδαϊκές καθώς και σε σαράντα σχεδόν ιεραποστολικές μεταφράσεις της «Καινής Διαθήκης».

Μεταξύ των διαφόρων άλλων τρόπων, με τους οποίους η Μετάφρασις Νέου Κόσμου τιμά τον Θεό είναι το ότι απέχει από τριαδικές προκαταλήψεις. Γι’ αυτό και αποδίδει την αμφισβητούμενη φράσι του κατά Ιωάννην 1:1, «θεός ήτο ο Λόγος»,b όπως και άλλες μεταφράσεις θέτουν το αόριστον «ένας» αποδίδοντας ένα όμοια εδάφιο στις Πράξεις 28:6, ήτοι, «Είναι ένας θεός». (Νέα Αγγλική Γραφή) Και, φυσικά, δεν περιλαμβάνει τα νόθα εδάφια της επιστολής 1 Ιωάν. 5:7, 8, για λόγους που εκτίθενται ανωτέρω.

Το εδάφιον Εβραίους 1:8, που απευθύνεται στον Υιόν του Θεού, μπορεί ν’ αποδοθή ή «Ο θρόνος σου, ω Θεέ, είναι εις τον αιώνα του αιώνος», ή, «Ο Θεός είναι θρόνος σου εις τον αιώνα του αιώνος», εφόσον δεν υπάρχει ρήμα «είναι» είτε στην Ελληνική είτε στην Εβραϊκή στον Ψαλμό 45:6, από τον οποίον αυτό είναι μια παράθεσις. Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, σύμφωνα με τις αρχές της να τιμά τον Θεό και να μένη συνεπής με τις υπόλοιπες Γραφές, διατυπώνει τα ανωτέρω εδάφιον ως εξής: «Ο Θεός είναι θρόνος σου εις τον αιώνα.»

Ηγέρθη αντίρρησις επειδή η Μετάφρασις Νέου Κόσμου στην επιστολή προς Φιλιππησίους 2:9 λέγει ότι «Ο Θεός . . . εχάρισεν εις αυτόν [τον Ιησούν] όνομα το υπέρ παν όνομα», διότι αυτό αφήνει να νοηθή ότι ο Ιησούς είναι κατώτερος και δέκτης μιας χάριτος. Αυτό, όμως, είναι άλλο ένα παράδειγμα, στο οποίον η Μετάφρασις Νέου Κόσμου τιμά τον Θεό, διότι η Ελληνική λέξις, που αμφισβητείται ενταύθα, είναι χαρίζομαι, που σημαίνει «παρέχω χάριν, ήτοι δωρεάν, με καλωσύνη, συγγνώμη ή σωτηρία.» Μολονότι δε πάνω από είκοσι Αγγλικές μεταφράσεις λέγουν «έδωσε», «παρέσχε», και άλλα παρεμφερή, υπάρχουν λίγες που δείχνουν ότι χαρίζομαι σημαίνει περισσότερο από απλώς «δίνω». Παραδείγματος χάριν: «Έδωσε δωρεάν», Φέντον, Δίγλωττον· «ηυνόησε», Ρόδερχαμ· «χάρις», Βερκούηλ· «φιλαγάθως παρέσχε», Βουστ.

Μεταξύ των άλλων τρόπων, με τους οποίους η Μετάφρασις Νέου Κόσμου καταδεικνύεται εξέχουσα μετάφρασις είναι η συνέπεια και η ακρίβειά της. Εν πρώτοις, κάνει διάκρισι μεταξύ των Ελληνικών λέξεων «γνώσις» και «επίγνωσις» (ακριβής [πλήρης] γνώσις)· μεταξύ του «μακάριος», που σημαίνει «υψίστως ευλογητός, . . . τυχερός, ευημερών», και «ευλογητός», που σημαίνει «ευλογημένος».

Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, επίσης, τιμά τον Θεό με την ακρίβειά της στη διάκρισι μεταξύ των διαφόρων Ελληνικών λέξεων για τη λέξι «αγάπη», «γη» και «κόσμος», για να πούμε λίγες μόνο. Με τον ίδιο τρόπο κάνει τη διαφορά μεταξύ των διαφόρων Εβραϊκών λέξεων όσον αφορά τον «άνθρωπον» και τον «θάνατον».

Ούτε πρέπει να παραβλέπωνται τα πολύτιμα βοηθήματα, που έχει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου στο Παράρτημά της. Το ταμείον της, αποτελούμενον από 104 σελίδες, είναι μεγίστης αξίας στους Βιβλοφίλους. Πολύ χρήσιμες, επίσης, είναι οι εξετάσεις της των αμφισβητουμένων θεμάτων κι εδαφίων, και οι χάρτες της. Δίνει, επίσης, ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικώς με κάθε βιβλίο της Γραφής: τον συγγραφέα, τον χρόνον συγγραφής, τον τόπον συγγραφής και το καλυπτόμενο χρονικά διάστημα.

Ναι, για να τιμά τον Θεό η μετάφρασις της Βίβλου πρέπει να είναι ειλικρινής, πληροφορημένη, απηλλαγμένη από θρησκευτική προκατάληψι, αρμονική και συνεπής, και πρέπει να παραδέχεται τη Γραφή σε ό,τι αυτή αξιοί ότι είναι, ως τον λόγον του Θεού. Μολονότι πολλές μεταφράσεις υστερούν κατά πολύ και κατά πολλούς τρόπους, μπορεί αληθινά να λεχθή ότι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, σε όλες τις γλώσσες στις οποίες έχει εκδοθή, τιμά τον Ιεχωβά Θεό.

[Υποσημειώσεις]