Ένα Γεγονός Που Είναι Άξιο για Παγκόσμιο Δημοσιότητα

 1. Ποιο γεγονός που άξιζε την ευρύτερη δημοσιότητα έλαβε χώραν πριν από 2.500 χρόνια, και έχει αυτό το γεγονός κάποια επίδρασι σ’ εμάς σήμερα;

ΜΙΑ επικεφαλίς ειδήσεως που θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτη στους ανθρώπους της γης, οι οποίοι αγαπούν ειρήνη και ελευθερία, θα ήταν η είδησις της πτώσεως μιας μεγάλης, καταθλιπτικής αυτοκρατορίας, η οποία εκράτησε άλλα έθνη σ’ αιχμαλωσία και υποδούλωσι. Ειδικά αυτό θα ήταν αληθινό, αν αυτή η παγκόσμιος δύναμις υπήρξε πολύ σκληρή, και τόσο πολύ μάλιστα, ώστε να μετακινήση ένα ολόκληρο έθνος μακριά από την γενέτειρά του και να προσπαθήση να επιβάλη σ’ αυτό μια παγανιστική, ειδωλολατρική μορφή θρησκείας. Νίκη εναντίον ενός τέτοιου καταθλιπτικού έθνους θα ήταν αξία πράγματι για την πιο ευρεία δυνατή δημοσιότητα. Ακριβώς ένα τέτοιο γεγονός συνέβη πραγματικά πριν από 2.500 χρόνια, και εφέρθη αναγκαστικώς κάτω από την προσοχή του τότε κόσμου. Ήταν μια τόσο μεγάλη ανατροπή ώστε μετέβαλε το ρεύμα της ιστορίας και άσκησε βαθιά επίδρασι επάνω στα έθνη και τους λαούς της γης σήμερα.a

 2. (α) Ποιο συμβάν σχετικό με τη δημοσιότητα που εδόθη σ’ αυτό το γεγονός είναι ασυνήθους ενδιαφέροντος; (β) Γιατί και πώς εδόθη αυτή η προκαταβολική δημοσιότης;

² Ένα ασυνήθιστο συμβάν συνδεδεμένο μ’ αυτό το ιστορικό γεγονός είναι ότι, εβδομήντα πέντε χρόνια προτού συμβή το γεγονός αυτό το 539 π.Χ., είχε προκαταβολικώς γίνει γνωστό στο έθνος, που επρόκειτο να καταπιεσθή, και στο έθνος, που επρόκειτο να είναι ο καταπιεστής. Αυτό οφείλεται στο ότι το αιχμαλωτισμένο έθνος ήταν τότε ο εκλεκτός λαός του Ιεχωβά και το καταπιεστικό έθνος ήταν ο από πολλών αιώνων εχθρός του Θεού, η Βαβυλών. Ο Ιερεμίας ήταν ο προφήτης, που εχρησιμοποίησε ο Θεός για να δώση προκαταβολικώς την είδησι της πτώσεως της Βαβυλώνος με ζωντανή περιγραφικότητα. Το άγγελμα είχε δοθή τόσο στον Ιούδα όσο και στη Βαβυλώνα το 614 π.Χ., επτά χρόνια προτού η Ιερουσαλήμ καταστραφή από τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνος. (Ιερεμ. 51:59-64) Τώρα θα εξετάσωμε αυτή την προφητεία, η οποία προσθέτει διαφωτιστικές λεπτομέρειες στην προφητεία που είχε δοθή προηγουμένως σχετικά με την πτώσι της Βαβυλώνος από τον προφήτη Ησαΐα. Βρίσκεται στον Ιερεμία, κεφάλαια πεντηκοστό και πεντηκοστό πρώτο.

 3. Πώς ετόνισε ο Ιεχωβά την διεθνή σημασία της πτώσεως της Βαβυλώνος;

³ Ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος είναι «Ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες», και ο οποίος παρατηρεί όλα τα γεγονότα της γης με την σχετική τους σπουδαιότητα, ετόνισε τη διεθνή σημασία και επίδρασι της πτώσεως της Βαβυλώνος, όταν είπε στη Βαβυλώνα μέσω του Ιερεμία: «Αναγγείλατε το μεταξύ των εθνών και εξαγγείλατε. Και υψώσατε σημείον· εξαγγείλατε, Μη κρύψετε ουδέν, ω άνδρες. Είπατε, ‘Εκυριεύθη η Βαβυλών. Ο Βηλ κατησχύνθη. Ο Μερωδάχ ετρομοκρατήθη. Κατησχύνθησαν αι εικόνες αυτής. Τα βδελυκτά είδωλα αυτής συνετρίβησαν’.»—Ιερεμ. 50:2, ΜΝΚ· Ησ. 40:22.

 4. Γιατί θα έπρεπε σήμερα να δοθή δημοσιότης στην πτώσι της αρχαίας Βαβυλώνος;

⁴ Εφόσον ο Ιεχωβά το έχει αναγράψει στον Λόγο του και, όπως είπε ένας από τους αποστόλους του Ιησού, «όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος», είναι κάτι που και σήμερα ακόμη πρέπει να εξετασθή και να λάβη ευρεία δημοσιότητα, διότι χρησιμεύει ως μια εκ των προτέρων ανακοίνωσις και προειδοποίησις της πτώσεως μιας καταπιεστικής δυνάμεως σήμερα και του τρόπου διαφυγής από τις συνέπειες της πτώσεώς της.—2 Τιμ. 3:16· 1 Κορ. 10:11.

 5. (α) Ποιος ήταν ο Μερωδάχ; (β) Πώς θα ετρομοκρατείτο ο Μερωδάχ και θα κατησχύνοντο τα είδωλά του;

⁵ Μερωδάχ είναι η Εβραϊκή λέξις για τον Μαρδώκ, τον πρώτιστο θεό της Βαβυλώνος στις ημέρες του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ και της δυναστείας του. Η Βαβυλωνιακή θεολογία ισχυρίσθη ότι αυτός ήταν ο οικοδόμος της πρωτευούσης πόλεως των και των περίφημων ναών των. Ο Μερωδάχ (Μαρδώκ, ή Βηλ) φαίνεται, λοιπόν, ότι είναι απλώς ένα άλλο σύμβολο για τον Νεβρώδ, ο οποίος ήταν ένας στασιαστής εναντίον του Ιεχωβά Θεού και ο οποίος πράγματι οικοδόμησε την Βαβυλώνα. (Γέν. 10:9, 10) Λόγω προγενεστέρων νικών της Βαβυλώνος για να καθυποτάξη τα έθνη και να γίνη η Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις, ο Μερωδάχ είχε καταστή τρομερός για τα έθνη. Αλλά τώρα είχε ελθεί η σειρά του να τρομοκρατηθή αυτός. Θ’ απεδεικνύετο ότι είναι αδύνατος, ανάξιος θεός, που τον αντιπροσωπεύουν βωβά είδωλα, χωρίς αξία όπως η κόπρος. Θα ήταν χωρίς δύναμι, απλώς ένας ψευδής θεός. Ο Μερωδάχ και οι συνεργάται του θεοί στη Βαβυλώνα θα εγκατέλειπαν την Τρίτη Παγκόσμιο Δύναμι και τους λατρευτάς του που ήσαν εκεί. Τότε η μοίρα αυτών των λάτρεων θα ήταν αβέβαιη, διότι ο Μερωδάχ θα έχανε την αξιοπρέπειά του και θα ήταν ανίκανος να πραστατεύση τους λατρευτάς του από τον διωγμό των κατακτητών των, οι οποίοι ελάτρευαν τον Ζωροάστρη και άλλους θεούς.

 6. (α) Πώς ο Ιεχωβά απεκάλυψε την ταυτότητα του κατακτητού της Βαβυλώνος; (β) Τι είχε αποφασίσει ο Ιεχωβά για τη Βαβυλώνα;

⁶ Ο Ιεχωβά αποκαλύπτει ποιοι θα ήσαν οι κατακτηταί, όταν λέγη: «Διότι από βορρά αναβαίνει έθνος εναντίον αυτής, το οποίον θέλει καταστήσει την γην αυτής έρημον, και δεν θέλει υπάρχει ο κατοικών εν αυτή· από ανθρώπου έως κτήνους θέλουσι μετατοπισθή, θέλουσι φύγει.» (Ιερεμ. 50:3) Οι Μήδοι, οι οποίοι αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων του Πέρσου στρατηγού Κύρου, ήσαν από τον βορρά. Οι θεοί της Βαβυλώνος θα ήσαν τελείως ανίσχυροι να σταματήσουν την προέλασι ή την στρατηγική τους. Έτσι ο Ιεχωβά είχε αποφασίσει την πτώσι της ισχυρής αυτής πόλεως, και επρόκειτο να γίνη ένα αντικείμενο καταπλήξεως, μια ερήμωσις εγκαταλελειμμένη που θα την απέφευγαν άνθρωποι και κατοικίδια ζώα.

 7. Τι λέγει ο Ιεχωβά ότι θα ελάμβανε χώραν με τους αιχμαλώτους Ισραηλίτας, όταν θα έπεφτε η Βαβυλών;

⁷ Τι συνέβη, όμως, όσον αφορά τον λαό του Ιεχωβά, ο οποίος ήταν αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα, όταν έλαβε χώραν αυτή η πτώσις; Ο Ιερεμίας συνεχίζει: «Εν ταις ημέραις εκείναις, και εν τω καιρώ εκείνω, λέγει Ιεχωβά, θέλουσιν ελθεί οι υιοί Ισραήλ, αυτοί και οι υιοί Ιούδα ομού, βαδίζοντες και κλαίοντες· θέλουσιν υπάγει και ζητήσει Ιεχωβά τον Θεόν αυτών, θέλουσιν ερωτήσει περί της οδού της Σιών με τα πρόσωπα αυτών προς εκεί, λέγοντες, Έλθετε, και ας ενωθώμεν μετά του Ιεχωβά εν διαθήκη αιωνίω, ήτις δεν θέλει λησμονηθή.»—Ιερεμ. 50:4, 5, ΜΝΚ.

 8. Όταν η Βαβυλών έπεσε το 539 π.Χ., ποια επίδρασι είχε αυτό στους πιστούς Ιουδαίους, που ήσαν στη Βαβυλώνα;

⁸ Όταν η Βαβυλών έπεσε το 539 π.Χ., εχρειάζοντο μόνο δύο χρόνια ακόμη για να συμπληρωθούν τα εβδομήντα χρόνια της ερημώσεως που είχαν προφητευθή προηγουμένως από τον Ιερεμία. (Ιερεμ. 25:11) Επομένως, ο Δανιήλ και άλλοι πιστοί λάτρεις του Ιεχωβά μεταξύ των Ιουδαίων εξορίστων άρχισαν να προσεύχονται για να εκπληρώση ο Ιεχωβά την υπόσχεσί του με την έγκαιρη απελευθέρωσί τους, η οποία έλαβε χώραν όταν ο Κύρος εξέδωκε το διάταγμά του το πρώτο έτος της βασιλείας του, το 537 π.Χ. Δεκάδες χιλιάδων από τους αιχμαλώτους Ιουδαίους επωφελήθηκαν από αυτό το διάταγμα για να επιστρέψουν στη Σιών.

 9. (α) Ποια ήταν η στάσις και τα αισθήματα των πιστών που απελευθερώθησαν; (β) Ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν ο σκοπός της επιστροφής των στη Σιών;

⁹ Μακρύς ήταν ο δρόμος ως τη Σιών, και αυτοί οι ελευθερωμένοι θα ζητούσαν τον δρόμο. Θα έκλαιαν από χαρά για την απελευθέρωσί τους από τον Ιεχωβά, την καθοδήγησί του και τις προμήθειές του γι’ αυτούς για το ταξίδι τους προς την Ιερουσαλήμ μέσω της ερήμου, και εξέφραζαν την εκτίμησί τους για τη συγχώρησί των εκ μέρους του. Πριν από την αιχμαλωσία τους είχαν λησμονήσει τον Ιεχωβά και παραβή την διαθήκη του. Μετά την απελευθέρωσί τους με το θείο έλεος, παρεδέχοντο και πάλι εκείνη τη διαθήκη. Ο σκοπός της επιστροφής των δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα. Το ελατήριό των δεν ήταν η αποκατάστασις ενός βασιλείου, διότι ανεγνώριζαν υποταγή στην Περσία, το έθνος που χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για την απελευθέρωσί τους. Γιατί, λοιπόν, θα υπεβάλλοντο στο μακρύ αυτό ταξίδι με τις ταλαιπωρίες του; Για ν’ αποκαταστήσουν την αληθινή λατρεία με την ανοικοδόμησι του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, που ο Ναβουχοδονόσορ είχε καταστρέψει πριν από εβδομήντα χρόνια, το 607 π.Χ. Γι’ αυτό το ζήτημα της αληθινής λατρείας ήταν η αιτία της υπαγωγής των στην αιχμαλωσία, όπως ο Ιεχωβά τους το υπενθύμισε:

10. Με ποια λόγια υπενθύμισε ο Ιεχωβά στους Ιουδαίους την κατηγορία για την οποία ήσαν σ’ αιχμαλωσία;

¹⁰ «Ο λαός μου έγεινε πρόβατα απολωλότα· οι ποιμένες αυτών παρέτρεψαν αυτούς, περιεπλάνησαν αυτούς εις τα όρη· υπήγαν από όρους εις βουνόν, ελησμόνησαν την μάνδραν αυτών. Πάντες οι ευρίσκοντες αυτούς κατέτρωγον αυτούς· και οι εχθροί αυτών είπον, Δεν πταίομεν, διότι ημάρτησαν εις Ιεχωβά, την κατοικίαν της δικαιοσύνης· ναι, εις Ιεχωβά, την ελπίδα των πατέρων αυτών.»—Ιερεμ. 50:6, 7, ΜΝΚ.

11. (α) Σε ποια κατάστασι ήσαν οι Ιουδαίοι, όταν ήλθαν εναντίον τους οι Βαβυλώνιοι, και ποια ήταν η συμπεριφορά των Βαβυλωνίων προς αυτούς; (β) Επειδή οι Βαβυλώνιοι ενεργούσαν ως εκτελεσταί του Ιεχωβά, μήπως ο Ιεχωβά τους εσυγχώρησε για τις πράξεις των;

¹¹ Έτσι έσφαλαν κατά το ότι είχαν ακολουθήσει τους βασιλείς και ιερείς των ως ηγέτας στην κακή τους πορεία, μακριά από τον τόπο αναπαύσεως των στον Ιεχωβά και την καθαρή του λατρεία. Όταν οι Βαβυλώνιοι κατακτηταί επετέθησαν, βρήκαν τους Ιουδαίους περιπλανώμενους και διηρημένους και ενήργησαν σαν λύκοι, άρκτοι και λέοντες και τους κατεβρόχθισαν σαν πρόβατα. Οι Βαβυλώνιοι δεν αισθάνθηκαν προσωπική ενοχή που τους κατέστρεφαν ή ενεργούσαν εναντίον τους, διότι έλεγαν ότι, εφόσον οι Ισραηλίται είχαν αμαρτήσει εναντίον του Ιεχωβά, αυτοί ήσαν δικαιολογημένοι στο να εκδικηθούν, και ήρπασαν την ευκαιρία να εκδηλώσουν την κακία τους στο πλήρες. Αλλά ο Ιεχωβά υπελόγισε τους Βαβυλωνίους ενόχους όταν ενήργησαν με αυτό το άδικο, κακόβουλο ελατήριο εναντίον του λαού του. Ο Ιεχωβά ομιλεί ενθαρρυντικά προς τον λαό του, υποσχόμενος ότι δεν θα παραμείνουν κάτω από τον μισητό ζυγό για πάντα:

12. Ποια εντολή έδωσε ο Ιεχωβά προς τους αιχμαλώτους, η οποία τους ενεθάρρυνε πολύ;

¹² «Φύγετε εκ μέσου της Βαβυλώνος, και εξέλθετε εκ της γης των Χαλδαίων, και γείνετε ως κριοί έμπροσθεν ποιμνίων. Διότι ιδού, εγώ θέλω εγείρει, και αναβιβάσει επί Βαβυλώνα συναγωγήν εθνών μεγάλων εκ γης βορρά, και θέλουσι παραταχθή εναντίον αυτής· εκείθεν θέλει αλωθή· τα βέλη αυτών θέλουσιν είσθαι ως εμπείρου ισχυρού· δεν θέλουσιν επιστρέψει κενά. Και η Χαλδαία θέλει είσθαι λάφυρον· πάντες οι λεηλατούντες αυτήν θέλουσι χορτασθή, λέγει Ιεχωβά.»—Ιερεμ. 50:8-10, ΜΝΚ.

13. (α) Πότε θα ελάμβανε χώραν η φυγή από τη Βαβυλώνα, και θα ήσαν αυτοί οι απελευθερωμένοι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη Βαβυλώνα; (β) Ποιος θα εχρησιμοποιείτο από τον Ιεχωβά να φέρη την απελευθέρωσι, και πώς θα την αποστερούσε από τα τέκνα της και θα την λαφυραγωγούσε;

¹³ Μόνο μετά την πτώσι της Βαβυλώνος θα μπορούσε ο λαός του Ιεχωβά να διαφύγη από αυτήν. Αυτή η επιστροφή θα μπορούσε να συμβή μετά την εκπλήρωσι της εντολής του Ιεχωβά για την εβδομηκονταετή ερήμωσι του Ιούδα. Όταν, όμως, η Βαβυλών θα έπεφτε, δύο χρόνια προτού συμπληρωθούν τα εβδομήντα έτη, οι πιστοί Ιουδαίοι, οι οποίοι ήσαν στη Βαβυλώνα, μπορούσαν ν’ αρχίσουν να ετοιμάζωνται για να φύγουν και θα ήσαν τόσο ταχείς στην αναχώρησί τους, όταν θα ήρχετο ο καιρός, ώστε θα ήταν σαν μια φυγή, μολονότι δεν θα ήταν μια πανικόβλητη, αλλά μια κανονική αναχώρησις, θα ήσαν ως οδηγοί αιγών, που προσπαθούν να είναι οι πρώτοι που θα βγουν όταν ανοίξη η μάνδρα. Εκείνοι που θα τους απελευθέρωναν θ’ απετελούντο από στρατεύματα πολλών μεγάλων εθνών, όλων με ένα σκοπό την κατάκτησι της Βαβυλώνος. Τα βέλη των φημισμένων τοξοτών τους θ’ αποστερούσαν την μητέρα οργάνωσι, την Βαβυλώνα, από τα τέκνα της. Τα βέλη των Περσών δεν θα επέστρεφαν δίχως αποτελέσματα. Η Βαβυλών, που είχε λαφυραγωγήσει έθνη, κατείχε τόσο πολλά λάφυρα, ώστε οι Πέρσαι θα ήσαν τελείως ικανοποιημένοι με τη λεία που θ’ απεκόμιζαν. Ο Ιεχωβά εκφράζει την κρίσι του εναντίον αυτών των Βαβυλωνίων που είχαν διαρπάσει το βασίλειο του Ιούδα:

14. Κατά ποιον τρόπο εκφράζει ο Θεός την κρίσι του εκ των προτέρων προς τους Βαβυλωνίους, οι οποίοι είχαν λαφυραγωγήσει τον Ιούδα;

¹⁴ «Επειδή ηυφραίνεσθε και εκαυχάσθε, φθορείς της κληρονομίας μου, επειδή εσκιρτάτε ως δάμαλις επί χλόης, και εχρεμετίζετε ως ρωμαλαίοι ίπποι, η μήτηρ σας κατησχύνθη σφόδρα· η γεννήτριά σας ενετράπη· ιδού, αυτή θέλει είσθαι η εσχάτη των εθνών, έρημος, γη ξηρά και άβατος. Εξ αιτίας της οργής του Ιεχωβά δεν θέλει κατοικηθή, αλλά θέλει ερημωθή άπασα· πας ο διαβαίνων δια της Βαβυλώνος θέλει εκθαμβωθή, και συρίξει επί πάσαις ταις πληγαίς αυτής.»—Ιερεμ. 50:11-13, ΜΝΚ.

15. (α) Γιατί ωργίσθηκε ο Θεός εναντίον των Βαβυλωνίων, όταν ενήργησαν ως όργανό του για να επιφέρουν εκτέλεσι της κρίσεως εναντίον του Ιούδα; (β) Σε ποια έκτασι θα εξεδηλώνετο η κρίσις του Θεού εναντίον της Βαβυλώνος;

¹⁵ Τι πικρή, και διεφθαρμένη ήταν η στάσις των Βαβυλωνίων, όταν επέφεραν την εκτέλεσι κρίσεως εναντίον του Ιούδα για την αμαρτία του κατά του Θεού! Ήταν πράγματι μία έκφρασις του μίσους των για τον Ιεχωβά και τον λαό του. Εσκίρτησαν όπως μια καλοθρεμμένη δάμαλις, όταν κατέστρεψαν την πόλι Ιερουσαλήμ και το ναό της και κατόπιν πήραν μαζί τους τα πολύτιμα σκεύη του ναού και τα έβαλαν στο ναό του ψευδούς ναού της Βαβυλώνος, του Μαρδώκ. Ενήργησαν ως ίπποι, που χρεμετίζουν ασυγκράτητοι προς ενέργειαν. Αυτό δεν ήταν το κατάλληλο πνεύμα, και αποτελούσε αμάρτημα ενώπιον του Θεού. Ως εκ τούτου, η μήτηρ πόλις Βαβυλών θα αισθανόταν εντροπή για τα τέκνα της, τους πολίτας ή κατοίκους της. Διότι θα κατέρρεε από τη θέσι της ως κυρία του κόσμου και θα εκυριεύετο. Οι γεμάτες υπερηφάνεια ελπίδες της για τα τέκνα της θα διεψεύδοντο. Και η αγανάκτησις του Θεού επρόκειτο να εκδηλωθή ακόμη περισσότερο εναντίον της ωσότου καταστή το ελαχίστης σημασίας έθνος με το να γίνη μια άγρια, άνυδρη, έρημη, ακαλλιέργητη γη. Τόση θα ήταν η ερήμωσίς της ώστε οι άνθρωποι, που εγνώριζαν την παλαιά της δόξα, θα έμεναν έκπληκτοι. Θα εσύριζαν, καθώς θα περνούσαν απ’ εκεί, για ενθάρρυνσι τους, όπως για ένα στοιχειωμένο τόπο. Στους Μήδους και Πέρσας δεν θα μπορούσε να δοθή η πρωτίστη τιμή για την κατάρρευσι της Βαβυλώνος· ωφείλετο πράγματι στον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος είχε αποφασίσει την πτώσι της, χρησιμοποιώντας τη Μηδο-Περσία ως όργανό του. Γι’ αυτό λέγει, ωσάν να ήταν αυτός ο αρχιστράτηγος του Μηδο-Περσικού στρατού:

16. Πώς εκφράζεται ο Ιεχωβά ως αρχιστράτηγος των στρατευμάτων των Μήδων και Περσών;

¹⁶ «Παρατάχθητε εναντίον της Βαβυλώνος κύκλω· πάντες οι εντείνοντες τόξον, τοξεύσατε κατ’ αυτής, μη φείδεσθε βελών διότι ημάρτησεν εις Ιεχωβά. Αλαλάξατε επ’ αυτή κύκλω· παρέδωκεν εαυτήν έπεσαν τα θεμέλια αυτής, κατηδαφίσθησαν τα τείχη αυτής· διότι τούτο είναι η εκδίκησις του Ιεχωβά· εκδικήθητε αυτήν καθώς αυτή έκαμε, κάμετε εις αυτήν. Εκκόψατε από Βαβυλώνος τον σπείροντα, και τον κρατούντα δρέπανον εν καιρώ θερισμού· από προσώπου της εξολοθρευτικής μαχαίρας θέλουσιν επιστρέψει έκαστος εις τον λαόν αυτού, και θέλουσι φύγει έκαστος εις την γην αυτού.»—Ιερεμ. 50:14-16. ΜΝΚ.

17. (α) Με ποιον τρόπο η Βαβυλών ήταν ένας μεγάλος αμαρτωλός ενώπιον του Ιεχωβά όσον αφορά τις ενέργειες της εναντίον του Ιούδα; (β) Εξηγήστε τι υποδεικνύεται από την προφητεία στον Ιερεμία 50:14, 15.

¹⁷ Το αμάρτημα της Βαβυλώνος ήταν μεγάλο ενώπιον του Ιεχωβά. Αυτή κατέστρεψε το βασίλειο του Ιούδα και ήταν η πρώτη που κατέστρεψε το ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Αλλά επροχώρησε περισσότερο στην αμαρτία της με το να μολύνη τα ιερά σκεύη του ναού στον οίκο ενός ειδωλολατρικού Θεού και κατά το τελευταίο συμπόσιο του Βασιλέως Βαλτάσαρ. (Δαν. 1:1, 2· 5:1-4, 22, 23) Ο Θεός εδικαιώθη με την εκτέλεσι εκδικήσεως εναντίον της. Η προφητεία δείχνει ότι οι εκτελεστικές στρατιές θα ήσαν άνδρες ειδήμονες τοξόται, όπως οι Μήδοι και οι Πέρσαι. Αντίστασις εκ μέρους της Βαβυλώνος θα ήταν μάταιη. Θα υπεχρεούτο να δώση το χέρι της, την ισχύ της, να παραδοθή. Μολονότι οι τοξόται που εισέβαλαν μπήκαν από την κοίτη του Ευφράτου ποταμού, ήταν το ίδιο ακριβώς ωσάν οι στύλοι που την υπεβάσταζαν και τα τείχη που την επροστάτευαν να είχαν πέσει.

18. Πώς εξεπληρώθησαν οι λόγοι του Θεού στον Ιερεμία 50:16;

¹⁸ Μολονότι η Βαβυλών ήταν πολύ εύφορη, λόγω των ποταμών της και των ανθρωποποιήτων διωρύγων, αυτή η παραγωγική γη επρόκειτο να μείνη έρημος. Οι γεωργοί θα εθανατώνοντο. Το ξίφος θα την έπληττε δίχως έλεος, ενώ οι σύμμαχοί της και εκείνοι που την υπεστήριζαν ως την Τρίτη Παγκόσμιο Δύναμι θα την εγκατέλειπαν στην κρίσι που της άξιζε και θα επέστρεφε ο καθένας στη γη του και τον λαό του. Εκείνοι οι οποίοι έκαμαν επικερδείς επιχειρήσεις μαζί της θα διεσκορπίζοντο. Αλλά στον δικό του τον λαό ο Ιεχωβά στρέφεται με παρηγορητικά λόγια:

19, 20. Τι λέγει κατόπιν ο Θεός για να παρηγορήση τον λαόν του;

¹⁹ «Ο Ισραήλ είναι πρόβατον πλανώμενον· λέοντες εκυνήγησαν αυτό· πρώτος ο βασιλεύς της Ασσυρίας κατέφαγεν αυτόν· και ύστερον ούτος ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατεσύντριψε τα οστά αυτού. Δια τούτο ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ· Ιδού, εγώ θέλω τιμωρήσει τον βασιλέα της Βαβυλώνος, και την γην αυτού, καθώς ετιμώρησα τον βασιλέα της Ασσυρίας. Και θέλω αποκαταστήσει τον Ισραήλ εν τη κατοικία αυτού, και θέλει βόσκεσθαι τον Κάρμηλον και την Βασάν, και η ψυχή αυτού θέλει χορτασθή επί το όρος Εφραΐμ και Γαλαάδ.»

²⁰ «Εν ταις ημέραις εκείναις, και εν τω καιρώ εκείνω, λέγει Ιεχωβά, η ανομία του Ισραήλ θέλει ζητηθή, και δεν θέλει υπάρχει· και αι αμαρτίαι του Ιούδα, και δεν θέλουσιν ευρεθή· διότι θέλω συγχωρήσει όσους αφήσω υπόλοιπον.»—Ιερεμ. 50:17-20, ΜΝΚ.

21. Πώς αλήθευε ότι ‘πρώτος ο βασιλεύς της Ασσυρίας κατέφαγε τον Ισραήλ’, αλλά πώς αυτός ο βασιλεύς επροχώρησε πάρα πολύ στην επιδρομή του εναντίον του λαού του Ιεχωβά;

²¹ Αυτή ήταν μια έκφρασις της αδιαρρήκτου αγάπης του Ιεχωβά για τον λαό του. Όταν οι Ασσύριοι κατέκτησαν και εξετόπισαν τις δέκα φυλές του Ισραήλ, αυτό έθλιψε την καρδιά του. Αλλά ο Ισραήλ είχε αμαρτήσει εναντίον του Θεού. Η Ασσυρία, όμως, είχε προχωρήσει πάρα πολύ όταν ηπείλησε την αγία πόλι Σιών. Μέσα σε μια νύχτα ο Ιεχωβά κατέστρεψε 185.000 από τον Ασσυριακό στρατό και αργότερα εξεδίκησε τον εαυτό του απέναντι της Ασσυρίας με το να επιβάλη το διάταγμά του περί καταστροφής της πρωτευούσης της Νινευή, το 633 π.Χ. (2 Βασ. 18:9 έως 19:36· Ναούμ 1:1 έως 3:19) Εν τούτοις, τον καιρό εκείνο άφησε τους Ισραηλίτας εξορίστους σε ξένο έδαφος.

22. (α) Κατά ποιον τρόπο ο Ναβουχοδονόσορ ‘κατασυνέτριψε τα οστά του Ισραήλ’; (β) Γιατί η αμαρτία της Βαβυλώνος ήταν μεγαλύτερη από της Ασσυρίας;

²² Έπειτα η Βαβυλών έγινε ο ηγετικός επιδρομεύς εναντίον του βασιλείου του Ιούδα. Αυτό το μικρό βασίλειο ήταν σαν τα οστά του σκελετού που απέμειναν από ένα μεγαλύτερο, πιο πολυάριθμο λαό του Ισραήλ. Ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ επιθυμούσε ν’ αποκτήση το πιο εύχυμο μέρος του σώματος του Ισραήλ, εκεί όπου ο βασιλεύς εκάθητο επί «τον θρόνον του Ιεχωβά», και όπου ευρίσκετο ο ναός του Ιεχωβά. Ο Ναβουχοδονόσορ ελάτρευε τον ψευδή Θεό Μαρδώκ, ο οποίος εσυμβολίζετο από ένα λέοντα. Και, σαν ένας λέων, κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και τον ναό της, συντρίβοντας την πόλι των ανάμεσα στα δόντια του σαν τα οστά ενός προβάτου, για να πάρη από αυτά τον γλυκύ μυελό. Η καταστροφή από αυτόν της Ιερουσαλήμ και του ναού της ήταν πολύ πιο διαβόητη και βέβηλη από όταν η Ασσυρία κατέστρεψε την ειδωλοποιημένη πρωτεύουσα του Ισραήλ, τη Σαμάρεια, και το ναό της, στον ψευδή Θεό Βάαλ. Έτσι, εφόσον η Ασσυρία και η πρωτεύουσά της εδοκίμασαν την αγανάκτησι του Θεού, η Βαβυλών ήταν αξία να εκχυθή επάνω της ακόμη μεγαλυτέρα εκδίκησις.

23. Τι υποδεικνύεται με το ότι αναφέρονται ο Κάρμηλος, η Βασάν και η ορεινή περιοχή του Εφραΐμ και Γαλαάδ, σ’ αυτή την προφητεία;

²³ Όταν έπεσε η Βαβυλών, αυτό το γεγονός άνοιξε το δρόμο για να επαναφέρη ο Ιεχωβά τα πρόβατά του στον τόπο της βοσκής των στη Γη της Επαγγελίας. Οι τόποι που αναφέρονται σ’ αυτή την προφητεία, δηλαδή, ο Κάρμηλος, η Βασάν, η ορεινή περιοχή του Εφραΐμ και Γαλαάδ, ευρίσκοντο στην κάποτε εδαφική περιοχή του Ισραήλ, έξω από τη γη του Ιούδα. Η μνεία συνεπώς, αυτών των μερών, θα εσήμαινε την αποκατάστασι των Ισραηλιτών όλων των φυλών στη γενέτειρά τους, το οποίον πραγματικά ήταν αληθινό κατά την περίοδο των Μακκαβαίων, οπότε οι Ισραηλίται κατείχαν αυτά τα εδάφη και πάλι.

24. (α) Σε ποια περίπτωσι αναφέρονται οι λόγοι του Ιεχωβά στον Ιερεμία 50:20, «εν ταις ημέραις εκείναις, και εν τω καιρώ εκείνω»; (β) Πώς έδειξε ο Θεός αν εξακολουθούσε ή όχι να διατηρή εναντίον των αποκαταστημένων εκείνων Ισραηλιτών την αμαρτία που είχαν διαπράξει πριν από την αιχμαλωσία των;

²⁴ Έτσι συνέβη, λοιπόν, ώστε, στον ωρισμένο καιρό του Ιεχωβά για τα εβδομήντα έτη, εσυγχώρησε τ’ αμαρτήματα και σφάλματα του υπολοίπου του εκλεκτού του λαού, εκείνους, που επιθυμούσαν να ιδούν την αποκατάστασι της αληθινής λατρείας. Εξήλειψε το αρχείον αυτών των αμαρτημάτων. Επομένως, δεν μπορούσε να βρεθή τίποτε εναντίον των Ισραηλιτών και των Ιουδαίων, όσο επιμελής και αν ήταν η έρευνα. Τους αποκατέστησε στη Σιών και τη γη του Ιούδα ως ένα ενωμένο λαό.

25. (α) Γιατί η πτώσις της Βαβυλώνος και η αποκατάστασις του λαού του Ιεχωβά άξιζε την ευρύτατη δημοσιότητα; (β) Πώς εδόθη σ’ αυτό δημοσιότης;

²⁵ Αυτή η εκπληκτική εκδήλωσις της αγάπης και του ελέους του Ιεχωβά προς τον μεταμελημένο λαό του και η δύναμίς του να τους ελευθερώση και αποκαταστήση άξιζε κατά έξοχο τρόπο την πιο ευρεία δημοσιότητα. Εγνωστοποιήθη και ετονίσθη από το γεγονός ότι η Βαβυλών σήμερα είναι ακριβώς ό,τι έχει πει ο Ιεχωβά ότι θα ήταν, μια πλήρης ερήμωσις χωρίς κατοίκους. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά το γνωστοποιούν αυτό σ’ εκατομμύρια ανθρώπων σε 194 χώρες στη γη σήμερα, όχι μόνο ως ένα παράδειγμα της αγάπης του Ιεχωβά για τους λάτρεις του και της ικανότητός του να τους διαφυλάξη, αλλά και ακόμη περισσότερο λόγω του τι αυτό το γεγονός που εσημείωσε σταθμό στην ιστορία του ανθρώπου εξεικονίζει για την εποχή μας. Η συνέχεια του Λόγου του Θεού μέσω του Ιερεμία θα εξετασθή στο προσεχές τεύχος της Σκοπιάς για να παράσχη περισσότερη βάσι για μια κατανόησι αυτής της εικόνος στην πλήρη σαφήνεια της χάριν των αναγνωστών μας.

[Υποσημειώσεις]