Ένα Ευτυχισμένο Ποίμνιο Απαιτεί Ηγεσία Υπηρέτου — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Ένα Ευτυχισμένο Ποίμνιο Απαιτεί Ηγεσία Υπηρέτου

«Όστις . . . εισέρχεται δια της θύρας, είναι ποιμήν των προβάτων. Εις τούτον ο θυρωρός ανοίγει· και τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι· και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα, και εξάγει αυτά.»—Ιωάν. 10:2, 3

1. (α) Γιατί η ηγεσία είναι ουσιώδης ιδιότης για ένα επίσκοπο, και τι υπονοεί αυτή η ίδια η λέξις «επίσκοπος»; (β) Πώς μόνο μπορεί ένας επίσκοπος να φροντίζη αποτελεσματικά για τον διορισμό του;

ΗΓΕΣΙΑ απαιτείται από κάθε επίσκοπο στη Χριστιανική εκκλησία, αν αυτή πρόκειται να ευδοκιμήση και αν το ποίμνιο του Θεού πρόκειται να παραμείνη ευτυχισμένο. Αυτή η ιδία η λέξις «επίσκοπος» σημαίνει ένα, ο οποίος επισκέπτεται και επιθεωρεί. Αυτό υπονοεί επαγρύπνησι και φροντίδα για τα συμφέροντα της εκκλησίας. Η συμβουλή, που αναγράφεται στο εδάφιο Πράξεις 20:28, είναι ότι, για να το πράξουν αυτό αποτελεσματικά και με επιδεξιότητα, οι επίσκοποι οφείλουν πρώτα να ‘προσέχουν εις εαυτούς’, κατόπιν να προσέχουν εις «όλον το ποίμνιον» του Θεού και, τελικά, ‘να ποιμαίνουν την εκκλησίαν του Θεού’. Η μέριμνα με πιστότητα γι’ αυτές τις απαιτήσεις έχει ως αποτέλεσμα ένα ευτυχισμένο ποίμνιο.

2. Για να προσέχη τον εαυτό του, τι θα κάμη ο επίσκοπος, και γιατί;

² Η ζωή ενός ποιμένος είναι συχνά σκληρή και με δοκιμασίες. Η απασχόλησίς του είναι ολοχρόνιος. Οφείλει να λαμβάνη λογική φροντίδα για τον εαυτό του, αν πρόκειται να φροντίζη κατάλληλα για τα πρόβατα. Αναμένεται από τον επίσκοπο να είναι πνευματικώς ισχυρός. Τα πρόβατα αποβλέπουν σ’ αυτόν για δύναμι και ενθάρρυνσι. Επομένως, οφείλει να γνωρίζη τη Γραφή του για να μπορή να μεταδίδη την απαιτουμένη παρηγοριά στον κατάλληλο καιρό. Θα μελετά ο ίδιος τον Λόγο του Θεού καθημερινά. Θα κάνη σκέψεις επάνω στη σοφή συμβουλή του Λόγου του Θεού και θα φροντίζη να εφαρμόζη τις αρχές του στη ζωή του. Θα προσεύχεται στον Θεό για σοφία και κατεύθυνσι, γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατο να προσφέρη καλή ηγεσία χωρίς την ευλογία του Ιεχωβά. Οφείλει να θυμάται πάντοτε ότι «ο Ιεχωβά δίδει σοφίαν· εκ του στόματος αυτού εξέρχεται γνώσις και σύνεσις.» Οφείλει να υπενθυμίζη συνεχώς στον εαυτό του ότι «η άνωθεν . . . σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος.» (Παροιμ. 2:6, ΜΝΚ· Ιάκ. 3:17) Όταν κινήται από αυτή τη σοφία, η ηγεσία, η πίστις και άλλες καλές ιδιότητες, που απαιτούνται από τους επισκόπους, θα είναι εμφανείς στο ποίμνιο του Θεού.

3. Τι σημαίνει ηγεσία υπηρέτου;

³ Ηγεσία υπηρέτου σημαίνει ότι ο επίσκοπος θα βρίσκεται μαζί με τα ποίμνιό του ή θα ηγήται του ποιμνίου του· ποτέ πίσω από τα πρόβατα ή εκεί όπου αυτά δεν είναι. Θα είναι παρών σε όλες τις διευθετήσεις της εκκλησίας για συναθροίσεις και θα λαμβάνη ενεργό μέρος σ’ αυτές μαζί με τα άλλα μέλη της εκκλησίας. Δεν πρέπει να ασχολήται σε ζητήματα της εκκλησίας ή να έχη σύσκεψι με τους βοηθούς του στη διάρκεια των συναθροίσεων. Θα κάνη και αυτός ό,τι επιθυμεί να κάνη το ποίμνιο του, δηλαδή, θα δίνη μεγάλη προσοχή σ’ αυτά που λέγονται. Ο επίσκοπος θέτει το παράδειγμα για την εκκλησία.

4. Πώς αλλοιώς θα εξαρτίζεται ο επίσκοπος για αποτελεσματική ηγεσία;

⁴ Το να προσέχη στον εαυτό του ως επίσκοπος σημαίνει, επίσης, ότι θα γνωρίζη πλήρως τα καθήκοντα και τις ευθύνες του ως ποιμήν των προβάτων του Θεού. Δεν θα παραμελή να διαβάζη και να μελετά τη συνεχή ροή των οδηγιών, που έρχονται σ’ αυτόν μέσω της υπηρετικής οργανώσεως του Ιεχωβά—της Εταιρίας Σκοπιά. Ασφαλώς, θα είναι προσεκτικός να μελετά και να ανασκοπή τις εκδόσεις όπως το Κηρύττοντας και Διδάσκοντας Μαζί με Ενότητα, Ικανοί Διάκονοι, Διακονία της Βασιλείας και τις άλλες εκδόσεις της Εταιρίας. Επιπροσθέτως, όχι μόνο θα είναι εξοικειωμένος με τις ιδικές του ευθύνες, αλλά, επίσης, θα είναι γνώστης των καθηκόντων των βοηθών διακονικών υπηρετών, οι οποίοι τον βοηθούν στην ποίμανσι της εκκλησίας ώστε να μπορή να τους βοηθή σε περίπτωσι ανάγκης. Μια ισχυρή, ενοποιημένη κατεύθυνσις από τον επίσκοπο καθιστά πιο εύκολο το να ακολουθή το ποίμνιο. Θα είναι ταχείς στο ν’ ανταποκρίνωνται στις οδηγίες και πρόθυμοι να λαμβάνουν συμβουλή μιμούμενοι το κατάλληλο παράδειγμα του επισκόπου.

5. Γιατί ο επίσκοπος οφείλει να ενδιαφέρεται για την οικογένειά του;

⁵ Η ηγεσία του υπηρέτου εκτείνεται, επίσης, μέσα στην οικογένεια του επισκόπου, αν έχη, διότι η οικογένειά του αντανακλά την ικανότητά του ως επισκόπου. Γι’ αυτό οφείλει να φροντίζη γι’ αυτή την ευθύνη, αν πρόκειται να προσέχη στον εαυτό του, καθώς συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος ότι οφείλει να κάνη. Παραθέτοντας τα προσόντα των επισκόπων, ο Παύλος είπε: Ένας επίσκοπος οφείλει να ‘κυβερνά καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· (διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πώς θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;).’ (1 Τιμ. 3:4, 5) Επομένως, η οικογένεια του επισκόπου πρέπει να είναι πρότυπο οικογενείας στην εκκλησία.

6. Με ποιον τρόπο θ’ αποδείξη ο επίσκοπος ότι ασκεί ηγεσία στην οικογένειά του, και γιατί;

⁶ Ως κεφαλή της οικογενείας ο επίσκοπος θα προσέχη να είναι η οικογένειά του επιμελής στη μελέτη του Λόγου του Θεού τη Γραφή και δραστηρία στη διακονία του αγρού. Η οικογένειά του θα πρέπει να είναι ένα καλό παράδειγμα στις άλλες οικογένειες στην εκκλησία σε λόγο και σε έργα. Για να είναι βέβαιος ότι η οικογένειά του εφοδιάζεται καλά πνευματικώς, ο επίσκοπος οφείλει να προΐσταται της εβδομαδιαίας οικογενειακής Γραφικής μελέτης. Οφείλει, επίσης, να έχη την ηγεσία στην προσευχή και προσωπικώς να πηγαίνη με κάθε μέλος της οικογενείας στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, να κάνη μαζί τους επανεπισκέψεις σε άτομα, που δείχνουν ενδιαφέρον στο άγγελμα της Βασιλείας και να προσέχη πώς τα μέλη του οίκου του διεξάγουν τις εβδομαδιαίες οικιακές Γραφικές των μελέτες. Αυτό το πράττει διότι, ως πατέρας της οικογενείας του και επίσκοπος της εκκλησίας, ενδιαφέρεται για την πνευματική πρόοδο κάθε μέλους της οικογενείας του και της εκκλησίας. Θέλει να κερδίσουν όλοι τους το βραβείο της αιωνίου ζωής. Θέλει, επίσης, να ωφεληθή και η εκκλησία από το κατάλληλο παράδειγμα που θέτει αυτός.

7, 8. (α) Πώς ο απόστολος Παύλος τονίζει την ανάγκη της πνευματικής προμηθείας για την οικογένεια; (β) Τι είναι πιθανόν ότι θα θεωρήση αναγκαίο να κάμη ο επίσκοπος για ν’ ανταποκριθή στις οικογενειακές του υποχρεώσεις;

⁷ Μολονότι τα ζητήματα της εκκλησίας είναι πιθανόν να βαρύνουν πιεστικά τον επίσκοπο, εν τούτοις δεν θα θελήση να παραμελήση την πνευματική ευεξία της οικογενείας του με το να είναι πάρα πολύ απασχολημένος με άλλα πράγματα. Οφείλει να φροντίζη για την οικογένειά του. «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» (1 Τιμ. 5:8) Η οικογένεια δεν πρέπει να πάσχη πνευματικώς, ούτε και η εκκλησία στην οποία είναι επίσκοπος.

⁸ Συχνά, για να μπορέση να φροντίση για όλο το έργο, ο επίσκοπος θα διαπιστώση ότι είναι ανάγκη να προγραμματίση το χρόνο του πολύ στενά, ή να αναθέση μερικά από τα πράγματα που πρέπει να γίνουν για την εκκλησία στους βοηθούς του. Οφείλει ν’ ανταποκρίνεται στις οικογενειακές του υποχρεώσεις. Άλλοι οικογενειάρχαι στην εκκλησία θ’ αποβλέπουν σ’ αυτόν για ηγεσία ως σύζυγο και ως επίσκοπο. Ο επίσκοπος θα θέλη να δώση ένα άξιο παράδειγμα. Με το να χρησιμοποιή διακριτικότητα, προβλεπτικότητα και κατανόησι, με το να είναι λογικός σε όλα, στο σπίτι και στην εκκλησία, θα μπορή να το επιτυγχάνη και να είναι μια ευλογία στην οικογένειά του και ένα πρότυπο στο ποίμνιο του Θεού.—1 Τιμ. 4:15, 16.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ «ΟΛΟΝ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟΝ»

9. (α) Ποια διανοητική στάσι πρέπει να έχη ο ποιμήν για τα πρόβατα, και γιατί; (β) Σε ποια σπουδαία εκτίμησι πρέπει να οδηγήση ο ποιμήν τα πρόβατα;

⁹ Όλη η ανθρωπότης παρομοιάζεται με πρόβατα στη Γραφή, αλλά αναφέρονται σαν να βρίσκωνται σε κατάστασι απωλείας. Ο Ιεχωβά, ο Μέγας Ποιμήν, δεν θέλει να χαθή κανένα από τα πρόβατα. Ο Καλός του Ποιμήν Ιησούς Χριστός εδήλωσε: «Δεν είναι θέλημα έμπροσθεν του Πατρός σας τού εν ουρανοίς, να απολεσθή είς των μικρών τούτων.» (Ματθ. 18:14· Ιεζ. 33:11) Ο επίσκοπος, διορισμένος από το άγιο πνεύμα να φροντίζη για «όλον το ποίμνιον» του Θεού, πρέπει να βρίσκεται στην ίδια διανοητική κατάστασι. Κύριο μέλημά του πρέπει να είναι η ζωή όλων των προβάτων που βρίσκονται κάτω από τη φροντίδα του. Δεν θα ήθελε να χαθή κανείς από αυτούς τους μικρούς του Ιεχωβά. Για να προστατεύση τη ζωή τους θα τους εκπαιδεύση σε όλη τη γνώσι του Θεού. Οφείλει να είναι όχι μόνο ένας ικανός διδάσκαλος της Χριστιανικής διδασκαλίας, αλλά και ένας εκπαιδευτής στη διακονία του αγρού, επίσης. «Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην», έγραψε ο απόστολος Παύλος, «και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Ο επίσκοπος πρέπει να οδηγή τα πρόβατα σ’ αυτή τη σπουδαία εκτίμησι.

10. (α) Ποια δύο κύρια καθήκοντα του ποιμένος ετόνισε ο Ιησούς, και πώς; (β) Πώς ο Ιησούς ελάμβανε την ηγεσία στη διδασκαλία, και τι εδίδασκε στα πρόβατα; (γ) Πώς αυτή η διδασκαλία μπορεί να εφαρμοσθή σήμερα;

¹⁰ Η διδασκαλία και η οδήγησις του ποιμνίου στην υπηρεσία του Θεού είναι ένα από τα κύρια καθήκοντα ενός επισκόπου. Ο Ιησούς το έδειξε αυτό όταν παρήγγειλε στους ακολούθους του να ‘μαθητεύσουν πάντα τα έθνη’. Μ’ αυτή την ευκαιρία εδήλωσε ότι θα έπρεπε να διδάξουν αυτά τα νέα άτομα ‘να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλε’. (Ματθ. 28:19, 20) Και ο Παύλος, επίσης, ετόνισε την ανάγκη τού να είναι οι επίσκοποι διδάσκαλοι, όταν είπε ότι οι επίσκοποι πρέπει να είναι ‘διδακτικοί’. (1 Τιμ. 3:2) Στη διδασκαλία, ο Ιησούς ελάμβανε την ηγεσία. Εδίδασκε προφορικώς και με το παράδειγμα. Δεν έκανε μόνο δογματική διδασκαλία, αλλά εξεπαίδευε, επίσης, τους ακολούθους του στη διακονία του αγρού. Αφού εδίδαξε τους αποστόλους του σχετικά με τη βασιλεία του Θεού, τους παρέλαβε μαζί του και τους έδωσε προσωπική εκπαίδευσι στην υπηρεσία του Θεού. Βήμα προς βήμα τον επρόσεχαν στο έργον του Πατρός του, το οποίον επρόκειτο να γίνη και δικό τους έργον, επίσης. Ο Ιησούς εξηγούσε στους μαθητάς του γιατί έλεγε και έκανε ωρισμένα πράγματα. Τους έδωσε οδηγίες για την ενδυμασία των στη διακονία του αγρού, τι έπρεπε να λέγουν στις θύρες, πώς να φέρωνται στους εναντιουμένους, και τους προειδοποίησε πώς θα τους υπεδέχοντο οι άνθρωποι. Κατόπιν, ύστερ’ από άφθονες προσωπικές οδηγίες, τους απέστειλε για ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Εν πρώτοις, απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους στη διακονία του αγρού και ύστερ’ απέστειλε εβδομήντα άλλους. Ο Ιησούς απέδειξε ότι ήταν ένας ικανός διδάσκαλος. Οι επίσκοποι σήμερα οφείλουν ν’ αντιγράψουν το τέλειο παράδειγμά του, αν πρόκειται το ποίμνιο του Θεού να ευημερήση και να παραμείνη ευτυχισμένο.—Ματθ. 10:5-30· Μάρκ. 9:28, 29· Λουκ. 10:1-3.

11. (α) Ποιο προνόμιο με ανταμοιβή απολαμβάνει ο επίσκοπος και γιατί; (β) Πώς μπορεί ένας ποιμήν να εμπνεύση το ποίμνιο να τον ακολουθήση;

¹¹ Το να οδηγήτε το ποίμνιο στην υπηρεσία του Θεού είναι ένα θαυμάσιο, με ανταμοιβή προνόμιο. Τι χαρά ν’ ακούτε ένα νέο πρόβατο να αινή τον Θεό για πρώτη φορά! Πόσο αμοιβαία ανταποδοτικό είναι για τον επίσκοπο να δαπανά χρόνο με το ποίμνιο στη διακονία αγρού. Πόσο ωφέλιμο είναι για τους υποποιμένας να βλέπουν να τους επισκέπτεται ο επίσκοπος και να προσφέρη τις υποδείξεις του! Αυτό συχνά απαιτεί πολλά από τον επίσκοπο, αλλά αποζημιώνεται με μια χαρά που τον ανταμείβει. Ο απόστολος Παύλος, που ακολουθούσε πιστά τα βήματα του Ιησού, απελάμβανε ένα παρόμοιο προνόμιο. Ομιλώντας στους Χριστιανούς αδελφούς του από την Έφεσο, ο απόστολος τους έλεγε να ενθυμούνται ότι επί τρία έτη, νύχτα και ημέρα, δεν έπαυσε να τους νουθετή. «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20, 31) Στους Θεσσαλονικείς ο Παύλος είπε: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών· καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» (1 Θεσ. 2:7, 8) Το ολόψυχο, στοργικό, πειστικό παράδειγμα ενός επισκόπου είναι εκείνο που εμπνέει όλο το ποίμνιο για ν’ ακολουθήση.

12. (α) Γιατί η καλή ηγεσία είναι ασφάλεια για τα ποίμνιο; (β) Πώς ο ποιμήν διδάσκει; (γ) Γιατί τα πρόβατα ακολουθούν τον ποιμένα;

¹² Η κατάλληλη ποίμανσις της εκκλησίας του Θεού είναι μια ασφάλεια για το ποίμνιο. Λόγω της επαγρυπνήσεως του ποιμένος, τα πρόβατα βλέπουν τη σοβαρότητα της αληθινής λατρείας, την ανάγκη μιας οργανώσεως καθώς και την προσκόλλησι σ’ αυτή. Δοκιμάζουν τη δύναμι και την καθοδηγία που υπάρχει στην καλή ηγεσία. Απολαύουν την προστασία, η οποία προκύπτει από το να βρίσκονται μαζί με το ποίμνιο. Η εκτίμησίς των στο να συγκεντρώνωνται τακτικά ενισχύεται και η σπουδαιότης τού να τρέφωνται καθημερινά με τον Λόγο του Θεού ανυψώνεται. Τα πρόβατα μαθαίνουν από τον πιστό ποιμένα τους το μάθημα της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης. Καθώς προσφέρει τον εαυτό του εκουσίως και δίχως παράπονα στην ποίμανσι ολοκλήρου του ποιμνίου, τα πρόβατα διδάσκονται από αυτό την ανάγκη για μεγαλύτερες θυσίες εκ μέρους των. Η προθυμία του να εκτελή το θέλημα του Ιεχωβά διεγείρει στον καθένα τους τη σπουδαιότητα τού ν’ ανταποκρίνωνται αμέσως στη θεοκρατική κατεύθυνσι. Η ηπιότης του ποιμένος βοηθεί τα πρόβατα να είναι και αυτά ήπια στις μεταξύ των σχέσεις. Τα πολλά καθήκοντα, για τα οποία φροντίζει, διδάσκουν στο ποίμνιο το πλεονέκτημα του προγραμματισμού του χρόνου των. Το γεγονός ότι αυτός ηγείται δεν εξαναγκάζει· ενθαρρύνει, δεν ωθεί· αγαπά, δεν μισεί, είναι εκείνο που οικοδομεί το ποίμνιο και καταλήγει σε ευτυχία. Ο ποιμήν διαπιστώνει ότι, όπως ένας σπάγγος δεν μπορεί να ωθήται πολύ μακριά από το όπισθεν μέρος έτσι ούτε μια μακρά σειρά προβάτων μπορεί να οδηγηθή σε οποιαδήποτε απόστασι με ώθησι. Επομένως, η χαρά του ποιμένος είναι στη θέσι της ηγεσίας, στο να προσέχη όλη την εκκλησία του Θεού, προσκαλώντας να ‘γίνουν μιμηταί του καθώς και εκείνος είναι του Χριστού’.—1 Κορ. 11:1.

ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΕΙΨΙΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

13. Όταν υπάρχη έλλειψις ηγεσίας, τι συμβαίνει στο ποίμνιο;

¹³ Όλοι οι επίσκοποι δεν λαμβάνουν κατάλληλη φροντίδα για το ποίμνιο του Θεού. Πάρα πολλοί ποιμένες στον αρχαίο Ισραήλ απεδείχθησαν άπιστοι. Ο Κύριος των προβάτων, ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ εξέθεσε την αναξιοπιστία των, την ιδιοτέλειά των και την πλήρη αδιαφορία των για τα πρόβατα, λέγοντας: «Ουαί εις τους ποιμένας του Ισραήλ, οίτινες βόσκουσιν εαυτούς! . . . Δεν βόσκετε τα ποίμνια. Δεν ενισχύσατε το ασθενές, και δεν ιατρεύσατε το κακώς έχον, και δεν εκάμετε επίδεσμα εις το συντετριμμένον, και δεν επανεφέρατε το πεπλανημένον, και δεν εζητήσατε το απολωλός· αλλά εν βία και εν σκληρότητι εδεσπόζετε επ’ αυτά. Και διεσκορπίσθησαν, επειδή δεν υπήρχε ποιμήν· και έγειναν κατάβρωμα εις πάντα τα θηρία του αγρού, και διεσκορπίσθησαν. Τα πρόβατά μου περιεπλανώντο επί παν όρος, και επί πάντα λόφον υψηλόν· και επί παν το πρόσωπον της γης, ήσαν διεσκορπισμένα τα πρόβατά μου· και δεν υπήρχεν ο ερευνών, ουδέ ο ζητών.» (Ιεζ. 34:2-6) Οι ποιμένες είχαν εγκαταλείψει πλήρως τα θεόδοτα καθήκοντά των. Προφανώς δεν είχαν αγάπη για τον Ιεχωβά ή για τα πρόβατά του. Ο Ιεχωβά έδωσε τον λόγο του ότι θα τους εξηφάνιζε, και το έκαμε. Εν τούτοις, η έλλειψις ηγεσίας οδήγησε σε θλίψι, διότι διασκορπισμένα ή απολωλότα πρόβατα δεν είναι ευτυχισμένα.

14. Ποια είναι η κατάστασις των προβάτων στον «Χριστιανικό κόσμο», και γιατί είναι διασκορπισμένα τα πρόβατα;

¹⁴ Ο άπιστος Ισραήλ των αρχαίων χρόνων ήταν ένα πρωτότυπον του σημερινού «Χριστιανικού κόσμου», στον οποίο βλέπομε μια όμοια κατάστασι μεταξύ των προβάτων. Ομιλώντας για τις συνθήκες του ποιμνίου στον «Χριστιανικό κόσμο», το περιοδικό Κρίστιαν Χεριτέιτζ του Φεβρουαρίου 1964 έλεγε: «Στις ημέρες μας, συχνά έχει παραμείνει μόνο ένα πρόβατο στο ποίμνιο. Τα ενενήντα εννέα είναι εκείνα που βρίσκονται στην έρημο.» Όταν τα πρόβατα φεύγουν από το ποίμνιο, αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει ποιμήν. Ένας από τους ποιμένας του «Χριστιανικού κόσμου», ο λειτουργός Τζων Ρ. Κλαίηπουλ, προειδοποίησε ότι οι εκκλησίες των Βαπτιστών έχαναν μερικά από τα καλύτερα νεαρά μέλη των που επήγαιναν σε άλλα δόγματα. Η εφημερίς Μόρνιγκ Νιους του Ντάλλας (Τέξας) της 7ης Μαΐου 1963, ανέφερε τους εξής λόγους του Κλαίηπουλ: «Αυτό το είδος εξόδου έχει φθάσει σε ανησυχητικές διαστάσεις. Και μέγα μέρος της κρίσεως φαίνεται ότι έχει το κέντρον του στην περιοχή της λατρείας.» Τα νεαρά πρόβατα βρίσκονται σε αναζήτησι αληθινής τροφής και αληθινού ποτού. Όταν ερώτησαν μια γυναίκα γιατί άφησε την εκκλησία, απήντησε ότι «δεν μπορούσε πια να βρη σημασία στην ομαδική, τυπική, ανευλαβή προσέλευσι στη λατρεία, η οποία εχαρακτήριζε τη συνήθεια των Βαπτιστών.» Τα πρόβατα είναι πεινασμένα. Αισθάνονται ότι έχουν αποξενωθή κι εγκαταλειφθή δίχως να τα οδηγή ένας πραγματικός ποιμήν. Ο Δρ Ράλφ Ο. Σόκμαν, λειτουργός της Εκκλησίας του Χριστού, στη Νέα Υόρκη, είπε ότι ούτε ο Χριστός δεν θα «είχε το αίσθημα ότι βρίσκεται στο σπίτι του σε πολλές από τις εκκλησίες που έχουν ανεγερθή στο όνομά Του, διότι αυτές έχουν επιτρέψει στον εκκλησιαστικισμό και στην κοσμικότητα να καταστρέψουν την απλότητα και ειλικρίνεια του αρχικού Του ευαγγελίου.» Είναι, λοιπόν, άξιο απορίας το ότι τα πρόβατα έχουν διασκορπισθή; Έφυγαν λόγω ελλείψεως αληθινής λατρείας.

15, 16. (α) Γιατί αποπλανώνται τα πρόβατα; (β) Τι λέγει ένας παρατηρητής σχετικά με τους ποιμένας και τα πρόβατα;

¹⁵ Ο Ιεχωβά εδήλωσε ότι τα πρόβατα περιπλανώνται, όταν οι ποιμένες τα παραμελούν. Τα γεμάτα παράπονο βελάσματα των προβάτων του «Χριστιανικού κόσμου», το άγριο ανήσυχο βλέμμα των, το τρέξιμο των εδώ κι εκεί σε μια χωρίς ελπίδα προσπάθεια να επανεύρουν το χαμένο μονοπάτι και να αποκατασταθούν στο ποίμνιο, είναι ικανή απόδειξις της αποτυχίας των ποιμένων του «Χριστιανικού κόσμου». Γράφοντας στο περιοδικό Φάμιλυ Χέραλντ, της 25ης Οκτωβρίου 1962, υπό τον τίτλο «Το Ποίμνιο Εξακολουθεί να Χρειάζεται Ποιμένα!» ο Π. Ράντμπορν ερωτά και κατόπιν σχολιάζει:

¹⁶ «Πού είναι ο Πάστωρ Μπράουν, από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή, κάθε εβδομάδα; Βρίσκεται στον άμβωνα τις Κυριακές—αλλά πού είναι το υπόλοιπο της εβδομάδος; Η γνώμη μου είναι ότι ασφαλώς δεν βρίσκεται στην πόρτα σας ούτε στη δική μου και υποστηρίζω ότι η εκκλησία πρέπει να επανέλθη στο σπίτι, αν πρόκειται να γίνη μια πραγματικά αποτελεσματική δύναμις στη ζωή των ανθρώπων της. Δώστε μας πάλι τον παλιό καιρό, τον λειτουργό που επεσκέπτετο κι εγνώριζε τους ανθρώπους στους οποίους εκήρυττε τις Κυριακές—τον ταπεινό, όχι βιαστικό άνθρωπο του Θεού, ο οποίος έθετε σκοπό του να επισκέπτεται κάθε κατοικία, ο οποίος συζητούσε, έπινε ένα φιλικό κύπελλο τσάι και, πριν αποχωρισθή, γονάτιζε για ν’ αναπέμψη ικεσία για ευλογίες επάνω στο σπίτι. Αυτός είναι ο άνθρωπος, ο οποίος διακρατούσε μια υψηλή έμπνευσι για τη νεολαία, όταν ο κόσμος δεν έδειχνε φιλική διάθεσι για τον νεαρό εγκληματία. Ποιος είναι, σήμερα, το καθοδηγητικό φως των τέκνων μου; Δεν γνωρίζω—αλλά θα επιθυμούσα να είναι ένας πάστωρ. Φαίνεται ότι ο λειτουργός έχει γίνει πολυάσχολος, στη διάρκεια της εβδομάδος, ώστε να έρχεται σ’ επαφή. Είναι μέλος σε διάφορα συμβούλια, μέλος σε διάφορες λέσχες και οργανώσεις, και έχει διάφορες υποχρεώσεις για ομιλίες που σημαίνουν πολλά χιλιόμετρα και πολλές έξοχες αιτίες. Ωστόσο, όμως, παραμένει το γεγονός ότι το μόνο μέρος, που ο Πάστωρ μας δεν επισκέπτεται, είναι το δικό μας! . . . Ο επισκεπτόμενος λειτουργός της παλιάς εποχής ερχόταν στην πόρτα μας με κάθε καιρό, απρόσκλητος και πεζοπορώντας. Δεν διέθετε αυτοκίνητο, τηλέφωνο, ή γραφείο με γραμματέα για να χειρίζεται τις συνεντεύξεις του και να γράφη τις επιστολές του. Και όμως, ήρχετο! Στην εποχή μας καθίσταται ολοένα πιο δύσκολο να βρη κανείς τον πάστορά του, ακόμη και με τη βοήθεια του τηλεφώνου και ενός ταχέος αυτοκινήτου. . . . Αναμένομε να συγκεντρώση ο ποιμήν τα απολωλότα πρόβατα· αλλά τι γίνεται με τα άλλα ενενήντα εννέα; Πώς μπορεί να γνωρίζη ο ποιμήν ότι οι λύκοι καταβροχθίζουν τα πρόβατα, όταν αυτός βρίσκεται από την άλλη πλευρά του όρους;»

17. (α) Σε ποιον ανήκει η μομφή για την οικτρή κατάστασι των προβάτων στον «Χριστιανικό κόσμο»; (β) Ποια είναι η κατάστασις των προβάτων;

¹⁷ Σε ποιον ανήκει η μομφή γι’ αυτή την θλιβερή κατάστασι των προβάτων στον «Χριστιανικό κόσμο»; Οι ποιμένες ίσως να μέμφωνται τον υπερβολικό φόρτο εργασίας, ή τον ταχύ ρυθμό της συγχρόνου ζωής. Ο Κύριος, όμως, των προβάτων μάς λέγει τι είναι το εσφαλμένο. Στο εδάφιο Ιερεμίας 50:6 ο Ιεχωβά λέγει: «Ο λαός μου έγεινε πρόβατα απολωλότα· οι ποιμένες αυτών παρέτρεψαν αυτούς.» Ναι, στους ποιμένας βρίσκεται το σφάλμα. Δεν φροντίζουν για τα πρόβατα. Και τ’ αποτελέσματα της αμελείας των απεδείχθησαν ολέθρια για το ποίμνιο. Όχι μόνο παρεπλανήθησαν τα πρόβατα, αλλά αφέθησαν να λιμοκτονήσουν ή να πεθάνουν από δίψα, ή εγκατελείφθησαν να καταβροχθισθούν από διεφθαρμένους λύκους. Τα υπόλοιπα διασκορπισμένα πρόβατα είναι τρομοκρατημένα και βρίσκονται σε σύγχυσι. Αυτοκαλούνται Χριστιανοί, αλλά δεν έχουν απολύτως καμμιά αντίληψι του τι είναι Χριστιανοσύνη. Εξυμνούν τις ηθικές αρχές της Χριστιανοσύνης για ειρήνη επί γης και αγάπη προς τον πλησίον ως τον εαυτό μας, αλλά ούτε καταβάλλουν προσπάθεια να κατανοήσουν τη σημασία των ούτε και να τις εφαρμόσουν. Η ελπίδα των διασκορπισμένων προβάτων είναι στον Κύριό τους Ιεχωβά. Οφείλουν να προσέλθουν σ’ αυτόν μέσω του Ποιμένος-Βασιλέως του Ιησού Χριστού ή ν’ αντιμετωπίσουν εκμηδένισι μαζί με τους αναξίους ποιμένας των.—Ησ. 9:14-16· Ιεζ. 34:16.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΠΟΙΜΑΝΣΕΩΣ

18. Ποια είναι η κατάστασις των προβάτων στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά;

¹⁸ Η προσωπική επαφή στο σπίτι από τον λειτουργό, για την οποία συνηγορεί ο Ράντμπορν, είναι ακριβώς αυτός ο τρόπος με τον οποίον εκτελούν τη διακονία τους οι μάρτυρες του Ιεχωβά μιμούμενοι τον Χριστό και τους αποστόλους του. Και οι διωρισμένοι ποιμένες των λαμβάνουν την ηγεσία με το να κάνουν μη αναγγελλόμενες επισκέψεις στις θύρες και να φροντίζουν για τις ανάγκες των προβάτων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ευλογία του Θεού, διότι τα ποίμνια των έχουν αυξηθή εκατονταπλασίως μέσα σε λίγα έτη. Αντί να φεύγη το ποίμνιο, τα πρόβατα είναι δραστήρια και φθάνουν στο σημείο να έχουν εκτίμησι της σχέσεώς των με τον Δημιουργό τους και την οργάνωσί του. Υπάρχει ειρήνη και ενότης μέσα στο ποίμνιο, διότι η αγάπη του ποιμένος είναι ένας τέλειος σύνδεσμος της ενότητος. Εφόσον τρέφονται και ποτίζονται καλά πνευματικώς, τα πρόβατα είναι ευχαριστημένα, ευτυχισμένα.

19. Ποιο είναι το αποτέλεσμα της καλής ηγεσίας;

¹⁹ Το αποτέλεσμα της καλής ποιμάνσεως είναι ότι τελικά η εκκλησία με κάποια έννοια προσλαμβάνει την εικόνα του επισκόπου. Τα πρόβατα μιμούνται τον ποιμένα. Το εδάφιο Εβραίους 13:7 τούς λέγει να το κάμουν αυτό: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» Με το να μιμήται τον επίσκοπο, η εκκλησία γίνεται σαν αυτόν. Αν αυτός είναι ταχύς στο να εφαρμόζη θεοκρατικές οδηγίες και υποδείξεις, η εκκλησία ανταποκρίνεται μ’ ένα όμοιο τρόπο. Αν ο ποιμήν αγωνίζεται σκληρά για να φθάση τους υποδεικνυομένους αντικειμενικούς σκοπούς στη διακονία του αγρού, τότε τα πρόβατα που βρίσκονται υπό τη φροντίδα του παρατηρούμε ότι προσπαθούν να κάμουν το ίδιο. Αν ο επίσκοπος ανταποκρίνεται στην υπηρεσία μ’ ενθουσιασμό, το ποίμνιο είναι εκεί μαζί του, αντανακλώντας μια όμοια θετική, γεμάτη εμπιστοσύνη στάσι. Επομένως, η καλή ηγεσία είναι πραγματικά ευλογία από τον Ιεχωβά. Το τέλος της είναι ζωή.

20. (α) Αν τα πρόβατα δεν ανταποκρίνωνται κατάλληλα, τι πρέπει να κάμη ο επίσκοπος; (β) Σε τι μπορούν να βρουν παρηγοριά τόσο ο ποιμήν όσο και τα πρόβατα;

²⁰ Κανείς δεν αναμένει τα πρόβατα να οδηγούν τον ποιμένα. Αποτελεί ευθύνη του ποιμένος να οδηγή το ποίμνιο. Αν τα πρόβατα δεν ανταποκρίνωνται με τον τρόπο που ο ποιμήν νομίζει ότι οφείλουν, τότε είναι καιρός να εξετάση ο ποιμήν τον εαυτό του προσεκτικά κάτω από το φως του Λόγου του Θεού. Οφείλει να ερωτήση τον εαυτό του, Προμηθεύω στο ποίμνιο μια ρωμαλέα ηγεσία σε κάθε μορφή της διακονίας; Ποιμαίνω με προσοχή, με τρυφερότητα, εκουσίως, με ζήλο; Ή μήπως είμαι απότομος και τυραννικός με τα πρόβατα; Είμεθα εγώ και η οικογένειά μου παράδειγμα στο ποίμνιο; Ύστερ’ από σκέψι, προσευχή και διαλογισμό, η απάντησις θα γίνη έκδηλη σε σάς. Τότε κάμετε την απαιτουμένη διόρθωσι. Τόσο ο ποιμήν όσο και το ποίμνιο μπορούν να παρηγορούνται με το γεγονός ότι το Αρνίον του Θεού στους ουρανούς έχει αναλάβει καθήκοντα και ότι θα εκπληρώση την υπόσχεσι που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 7:17: «Το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.»