Ένα Ουράνιον Ιερατείον—Προμήθεια του Θεού για Εκζητητάς της Ζωής

«(Ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον,) έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, δια της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν.»—Εβρ. 7:19.

 1. Με την αποτυχία του Ισραήλ να γίνη τη ‘άγιον έθνος’ ιερέων του Ιεχωβά, ποια ερωτήματα ηγέρθησαν;

ΤΟ ΕΘΝΟΣ του Ισραήλ απέτυχε να υπακούση στη φωνή του Ιεχωβά του Θεού του και να τηρήση τη διαθήκη του, και απερρίφθη από του να είναι το βασίλειον ιεράτευμά του, όταν η εκ μέρους των απόρριψις του ιδίου του Υιού του, του Μεσσίου, εξήντλησε τα όρια της υπομονετικής του ανοχής της απιστίας των. Μήπως επρόκειτο όλο το ανθρώπινο γένος να βυθισθή άλλη μια φορά σε φοβερό σκοτάδι, ν’ αποκοπή από την επικοινωνία με τον Δημιουργό του, την Πηγή της ζωής; Πόσο σαφές έχει γίνει τώρα στα άτομα που φοβούνται τον Θεό ότι η επείγουσα ανάγκη του ανθρώπου ήταν ένα ιερατείο το οποίο θα παρέμενε πιστό και θα διαρκούσε για πάντα, έτσι ώστε οι ευπειθείς άνθρωποι να μπορούν να επιτύχουν, όχι μόνο επικοινωνία με τον Θεό, αλλά, επίσης, την τελική πραγματοποίησι της ελπίδος προσεγγίσεως σ’ αυτόν με την ευτυχισμένη και ανέφελη συναναστροφή που απελάμβανε κάποτε ο τέλειος Αδάμ! Αλλά πώς μπορούσε να πραγματοποιηθή αυτό; Θ’ απαιτούσε κάποια προμήθεια για την ανύψωσι του ανθρώπου από την ανικανότητα της αμαρτίας. Από την καθαρώς ανθρωπίνη άποψι μια τέτοια δυνατότης ήταν μακρινή.

 2. Πώς γνωρίζομε ότι ο Θεός είχε κάμει προμήθεια για την ικανοποίησι της ανάγκης του ανθρώπου;

² Ευτυχώς ο Ιεχωβά είχε κάμει ακριβώς μια τέτοια προμήθεια και, επιπροσθέτως, είχε δώσει στον γραπτό του Λόγο ισχυρές βεβαιώσεις γι’ αυτό. Αυτό το μέσον προσόδου στην εύνοιά του και τη ζωή έχει εξεικονισθή με τέλειο και ακριβή τρόπο από τη λειτουργία του Ααρωνικού ιερατείου στον Ισραήλ, διότι ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Οίτινες [οι Ααρωνικοί ιερείς] λειτουργούσιν εις υπόδειγμα και σκιάν των επουρανίων.»—Εβρ. 8:5.

 3. Τι πρέπει να εννοήσωμε από την αρχή σχετικά με τη σημασία όλων των τυπικών λεπτομερειών;

³ Για να συλλάβωμε καλύτερα όλα τα θαυμάσια χαρακτηριστικά αυτής της γενναιοδώρου προμηθείας του Ιεχωβά, οφείλομε από την αρχή να κατανοήσωμε ότι πρόκειται για ουράνια, πνευματικά, αόρατα πράγματα. Επί αιώνες άθεοι άνθρωποι έχουν ενεργήσει με την προϋπόθεσι ότι μπορούν να φθάσουν σε γνησία ειρήνη κι επιτυχία με τις δικές των αβοήθητες προσπάθειες και σχέδια. Αγνόησαν τελείως την αρχή η οποία διετυπώθη στο νόμο του Θεού προς τον Ισραήλ: «Ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ’ ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Ιεχωβά.» (Δευτ. 8:3, ΜΝΚ) Εκείνοι οι οποίοι πρόκειται, επομένως, να κερδίσουν ζωή, οφείλουν ν’ ακούσουν, να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν στη ζωή των τους λόγους του Ιεχωβά οι οποίοι είναι διαθέσιμοι για μας στον γραπτό του Λόγο. Με όλη την ευλάβεια, λοιπόν, ας εξετάσωμε τον θαυμαστό τρόπο, με τον οποίο ο Ιεχωβά έχει χρησιμοποιήσει υλικά πράγματα για να μας διδάξη βαθιές, πνευματικές αλήθειες, τις οποίες δεν θα μπορούσαμε με κανένα άλλον τρόπο να γνωρίσωμε.

Ο ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ

 4. Ποιες μαθαίνομε ότι είναι οι πραγματικότητες που εξεικονίζοντο από τον αρχιερέα, το αίμα των θυσιαζομένων ζώων, και τη σκηνή;

⁴ Προσδιορίζοντας την ταυτότητα μερικών από τις πραγματικότητες που ετονίζοντο από τις τυπικές σκιές, ο απόστολος Παύλος έγραψε κάτω από έμπνευσι: «Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, δια της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποίητου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα Άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν [δι’ ημάς]. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα Άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.» Ο Χριστός, επομένως, προσδιορίζεται ως η κεφαλή ενός ουρανίου ιερατείου, ενώ η είσοδος του στην παρουσία του Θεού στον ουρανό με την αξία της τελείας του θυσίας ήταν αυτό που εξεικονίζετο από την είσοδο του αρχιερέως του Ισραήλ στο διαμέρισμα Άγια των Αγίων της τυπικής σκηνής, φέροντας το αίμα των αμώμων ζώων. Όταν αυτό το βλέπωμε σαφώς, διανοίγεται στην κατανόησί μας η αληθινή σημασία ενός πλήθους τυπικών σκιών.—Εβρ. 9:11, 12, 24.

 5. Πώς περιγράφει ο απόστολος Παύλος τα πλεονεκτήματα του ιερατείου Χριστού υπεράνω του ιερατείου του Ααρών;

⁵ Ο Χριστός Ιησούς δεν εκληρονόμησε το ιερατείο της φυλής του Λευί, διότι ούτε καν άνηκε σ’ εκείνη τη φυλή σύμφωνα με την κατά σάρκα γέννησί του. Είχε γεννηθή από μια παρθένο θυγατέρα της φυλής του Ιούδα. Το δικό του ιερατείο είναι πολύ πιο αποτελεσματικό για να φέρη ανθρώπους πλησιέστερα στον Θεό. Πόσο πιο αποτελεσματικό; Προσέξτε πώς απαντά ο απόστολος Παύλος: «Την οποίαν [ελπίδα] έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος· όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» «Απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος· μη έχων μήτε αρχήν ημερών, μήτε τέλος ζωής· αλλ’ αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού· μένει ιερεύς πάντοτε.» «Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε δια να μεσιτεύη υπέρ αυτών.» «Τοιούτον έχομεν αρχιερέα, όστις εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς, λειτουργός των αγίων, και της σκηνής της αληθινής, την οποίαν κατεσκεύασεν ο Ιεχωβά, και ουχί άνθρωπος.»—Εβρ. 6:19, 20· 7:3, 25· 8:1, 2, ΜΝΚ.

 6. Πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό το νέο ιερατείο που εχορηγήθη στον Χριστό Ιησού;

⁶ Από αυτά τα εδάφια πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο Ιησούς δεν είχε προκάτοχο στο λειτούργημα, διότι αυτό ήταν ένα τελείως νέο ιερατείο που του χορηγούσε ο Θεός, ένα ιερατείο το οποίο ανελάμβανε όλες τις ζωτικές λειτουργίες των προηγουμένων ιερέων και ιερατείων, ένα ιερατείο το οποίο θα παρέμενε για πάντα και το οποίο θα ήταν κατάλληλο ν’ ανταποκριθή σ’ όλα τα φαινομενικώς ανυπέρβλητα εμπόδια, τα οποία χωρίζουν τον αμαρτωλό άνθρωπο από τον αγνό και δίκαιο Δημιουργό του. Επίσης, μαθαίνομε ότι η σκηνή, η οποία είχε ανεγερθή κάτω από την επίβλεψι του Μωυσέως, δεν ήταν παρά σκιά της «σκηνής της αληθινής» ή αοράτου, της ουρανίας διατάξεως που επρομήθευσε ο ίδιος ο Ιεχωβά για να μπορούν οι άνθρωποι που θα μετανοούσαν να επανέλθουν σε αρμονία με αυτόν και να κερδίσουν ειρήνη και ζωή.

ΣΩΜΑ ΥΦΙΕΡΕΩΝ

 7. Γιατί έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι ο Χριστός θα είχε ένα σώμα υφιερέων, και δείχνει ο απόστολος Παύλος ότι αυτό πράγματι συμβαίνει;

⁷ Όταν ομιλούμε για αρχιερέα, τον σκεπτόμεθα ως τον αρχηγό ενός σώματος ιερέων. Έτσι ο Ααρών ήταν κεφαλή επάνω στο σώμα των ιερέων και των βοηθών της φυλής του Λευί. Θα ενθυμούμεθα ότι τα άρρενα μέλη ολοκλήρου της φυλής του Λευί διεκδικούσε ο Ιεχωβά ως ειδικό απόκτημα του στη θέσι και αντί των πρωτοτόκων υιών όλων των οικογενειών του Ισραήλ, οι οποίοι είχαν διαφυλαχθή από τον θάνατο τη νύχτα του πάσχα. Είχαν χωρισθή από τις άλλες φυλές για να φροντίζουν για όλες τις υπηρεσίες της τυπικής σκηνής. Έτσι οδηγούμεθα ν’ αναμένωμε ότι ο Μεγαλύτερος Ααρών, Χριστός Ιησούς, θα είχε συνταυτισμένη μαζί του μια αγία αδελφότητα υφιερέων, οι οποίοι επρόκειτο να εκλέγωνται ανάμεσα από τους ανθρώπους, και οι οποίοι θα υπηρετούσαν υπ’ αυτόν στο έργο τού να κάνουν την προσέγγισι και τη λατρεία των ανθρώπων ευπρόσδεκτη στον Θεό. Σύμφωνα με αυτή την προσδοκία, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν.» «Όστις [ο Θεός] έσωσεν ημάς, και εκάλεσε με κλήσιν αγίαν, ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν, και χάριν.»—Εβρ. 3:1· 2 Τιμ. 1:9.

 8. Πώς εννοούμε τι εξεικόνιζε η σκηνή;

⁸ Ότι η ‘σκηνή η αληθινή’ απεικονίζει κάτι αόρατο στους ουρανούς υποδηλούται από το γεγονός ότι από την πύλη της αυλής της σκηνής της διαθήκης του Μωυσέως ο λαός Ισραήλ μπορούσε να δη μόνον ό,τι συνέβαινε έξω από τη σκηνή. Κάθετι στο εσωτερικό της σκηνής ήταν αθέατο σ’ αυτούς, και ετηρείτο πάντοτε κρυμμένο από τα μάτια των είτε το έθνος ήταν στρατοπεδευμένο είτε ευρίσκετο σε πορεία. Κατόπιν, επίσης, αν συσχετίσωμε τη σκηνή της ερήμου με τον μετέπειτα ναό που είχε οικοδομήσει ο Σολομών, και ο οποίος είχε οικοδομηθή με πολλές ομοιότητες με αυτή, μολονότι με πιο ανθεκτικά υλικά, μπορούμε ν’ αρχίσωμε να συλλαμβάνωμε την πλήρη σημασία των τυπικών εκείνων τόπων λατρείας. Ο Ιησούς Χριστός εισήλθε σ’ αυτή την «σκηνήν την αληθινήν» προτού γίνη αρχή του ναού των ‘ζώντων λίθων’ την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., όπως αναφέρεται από τον απόστολο Παύλο: «Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού· εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογούμενη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν τω Ιεχωβά· εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.» Η χρήσις της εκφράσεως «αυξάνεται εις ναόν άγιον» δείχνει ότι αυτό το ουράνιο αγιαστήριο δεν είναι μία αιφνιδία εξέλιξις, αλλά θέλει πολύ χρόνο για να συμπληρωθή.—Εφεσ. 2:19-22, ΜΝΚ.

 9. Ποια γεγονότα όσον αφορά τα Άγια των Αγίων είναι πολύ κατάλληλα;

⁹ Ο Παύλος απηύθυνε αυτά τα λόγια σε Χριστιανούς του πρώτου αιώνος, στους ομοίους με αυτόν διαγγελείς της βασιλείας του Θεού. Έτσι καθίσταται σαφές σε μας ότι εκείνοι, οι οποίοι εκλήθησαν κι εξελέγησαν ειδικώς μέσ’ από το ανθρώπινο γένος, αφυπνίζονται στην προσδοκία του να γίνουν πνευματικά, ουράνια πλάσματα και να σχηματίσουν ένα άγιο ιερατείο κάτω από τον Χριστόν. Σημειώστε, επίσης, ότι ο Θεός πρόκειται να κατοικήση σ’ αυτόν τον ναό των ‘ζώντων λίθων.’ (1 Πέτρ. 2:4, 5) Εν τούτοις, στην περίπτωσι του αρχαίου χωρίς ζωή υλικού ναού, το διαμέρισμα της σκηνής στην έρημο, που ελέγετο Άγια των Αγίων, εξεικόνιζε τον ουράνιο τόπο της παρουσίας του Θεού, διότι περιείχε την κιβωτό του μαρτυρίου με το χρυσό κάλυμμά της, επάνω από το οποίο υπήρχαν δύο χερουβείμ με εκτεταμένες τις πτέρυγες που εκάλυπταν εκείνο που εφαίνετο να είναι ένας θρόνος. Ο ίδιος ο Ιεχωβά διεκήρυξε στον Μωυσή: «Εκεί θέλω γνωρισθή προς σε· και επάνωθεν του ιλαστηρίου, εκ του μέσου των δύο χερουβείμ, των επί της κιβωτού του μαρτυρίου, θέλω λαλήσει προς σε περί πάντων όσα θέλω προστάξει εις σε να είπης προς τους υιούς Ισραήλ.» Ο μέγας Αρχιερεύς και το ιερατείον του θ’ ακούουν και θ’ αναμεταδίδουν σε όλους τους ευπειθείς ανθρώπους τη φωνή του Ιεχωβά, της πηγής κάθε δυνάμεως, εξουσίας και διδασκαλίας.—Έξοδ. 25:22.

10. Τι αντιπροσωπεύει το καταπέτασμα που ήταν μπροστά στα Άγια των Αγίων, και πώς αυτό βεβαιώνει περαιτέρω την κατανόησί μας της σημασίας αυτού του εσωτερικού διαμερίσματος της σκηνής;

¹⁰ Η προσοχή μας κατόπιν μετακινείται στο προηγούμενο διαμέρισμα της σκηνής. Είναι χωρισμένο από τα Άγια των Αγίων μ’ ένα ωραίο λινό καταπέτασμα κεντημένο με χερουβείμ, και αποτελεί ολόκληρο το εσωτερικό φοδράρισμα της σκηνής. Ο προσδιορισμός αυτού του συμβολικού καταπετάσματος, που εδόθη κάτω από έμπνευσι, προμηθεύει το νήμα για να κατανοήσουμε τη σημασία του εξωτερικού διαμερίσματος. Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα Αγία [τον ίδιον τον ουρανόν] δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού.» (Εβρ. 10:19, 20) Εφόσον βλέπομε ότι το καταπέτασμα αντιπροσώπευε τη σάρκα του Ιησού, έπεται ότι ο εκούσιος θάνατός του, ως μιας τελείας θυσίας άνοιξε την οδό για την εκ νέου είσοδό του στην ένδοξο παρουσία του Πατρός του μετά την ανάστασί του ως ενός ισχυρού πνευματικού πλάσματος. Και ο Παύλος εδώ δείχνει σαφώς ότι μέσω της θυσίας του σαρκικού σώματος και του αίματος του Ιησού άλλοι τελικά θα τον ακολουθήσουν στους ουρανούς αφού συμπληρώσουν την επιγεία πορεία των με πιστότητα μέχρι θανάτου, οπότε ‘ζωοποιούνται πνεύματι’ όπως ο Αρχιερεύς των.—1 Πέτρ. 3:18, Κείμενον.

ΕΝ ΤΟΙΣ ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΙΣ

11. Τι αντεπροσώπευε το προηγούμενο διαμέρισμα της σκηνής και πώς φθάνομε να το εννοήσωμε έτσι;

¹¹ Ως ένας κρυμμένος τόπος, ο οποίος δεν ήταν ορατός στους μη ιερατικούς λάτρεις του Θεού, κι εν τούτοις δεν αντεπροσώπευε αυτή την παρουσία του Θεού στον ουρανό, πρέπει να συμπεράνουμε ότι το προηγούμενο διαμέρισμα ήταν σκιά μιας ειδικής θέσεως που κατείχαν πρώτα ο Ιησούς και αργότερα οι υφιερείς του όταν θα ήσαν ακόμη εν σαρκί. Επειδή έχουν ωφεληθή οι ίδιοι από την αξία της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού, οι υφιερείς έχουν αφιερώσει τη ζωή των στον Ιεχωβά, και αυτός, με τη σειρά του τους εκάλεσε με ουρανία κλήσι. Από τότε αυτή η ουρανία κλήσις κατέχει την πιο πολύτιμη θέσι στις σκέψεις και στη ζωή των. Για να μπορέσουν να εισέλθουν σε υπηρεσία κάτω από τον ενδοξασμένο Αρχιερέα, μολονότι ευρίσκονται ακόμη εν σαρκί στη γη, ο Ιεχωβά τούς δίνει με το άγιο πνεύμα του μια νέα γέννησι, καθιστώντας τους έτσι πνευματικούς του υιούς, και τους αναθέτει να εκτελούν ιερατικά καθήκοντα. Το άγιο πνεύμα του το οποίον τους δίδεται χρησιμεύει ως ένα εκ των προτέρων τεκμήριον της ουρανίας ζωής η οποία τους αναμένει ως αμοιβή. Ιδού πώς το θέτει ο απόστολος Πέτρος: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς· οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα δια της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ.»—1 Πέτρ. 1:3-5.

12. Τι είναι εκείνο που κάνει διάκρισι μεταξύ αυτών που αποτελούν το ιερατείο υπό τον Χριστόν και άλλων λάτρεων του Ιεχωβά, και ποια είναι η πραγματική διαφορά;

¹² Αυτή η ‘αναγέννησις εις ελπίδα ζώσαν’ είναι εκείνο το οποίον κάνει τη διάκρισι μεταξύ του περιωρισμένου αριθμού αυτών που καλούνται να είναι «ιερείς του Θεού και του Χριστού» στους ουρανούς και του πολλού όχλου άλλων λάτρεων του Θεού των οποίων η ελπίδα είναι να ζήσουν σε μια καθαρισμένη γη όταν θα εκπληρωθή πλήρως η προσευχή: «Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Εφ’ όσον αυτοί οι υφιερείς του Χριστού υπηρετούν ακόμη εν σαρκί, βλέπουν και ενεργούν όχι διαφορετικά από τον πολύν όχλον των δούλων του Θεού, των οποίων οι ελπίδες είναι επίγειες. Εν τούτοις, από την άποψι του Ιεχωβά βρίσκονται ήδη στη θέσι της ειδικής προστασίας του, και έχουν μια άποψι της πνευματικής των σχέσεως με τον Θεό και τον Χριστό που κανένας άλλος δεν μπορεί να εννοήση πλήρως ούτε και να συμμετάσχη σ’ αυτή. Γνωρίζουν ότι προτού μπορέσουν να ενωθούν τελικά με τον Χριστό στους ουρανούς, οφείλουν να τερματίσουν πιστά την υπηρεσία των επάνω στη γη ως δραστήριοι διαγγελείς του ονόματος και του σκοπού του Θεού. Γι’ αυτούς είναι η πολύτιμη υπόσχεσις: «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.»—Αποκάλ. 2:10· 20:6.

13. Πώς άλλα Γραφικά εδάφια περιγράφουν εκείνους οι οποίοι καλούνται στο ουράνιο ιερατείο ενόσω ευρίσκονται ακόμη εν σαρκί;

¹³ Ιδού πώς άλλα εδάφια της Γραφής περιγράφουν τη θέσι αυτής της ιερατικής ομάδος καθώς ωστόσο εξακολουθούν να παραμένουν εν σαρκί: «Προς . . . τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκεκλημένους αγίους.» «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εις τα επουράνια δια Χριστού.» «Ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, δια την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί δια τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· (κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι)· και συνανέστησε, και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις δια Ιησού Χριστού.» Με την ισχυρή των ελπίδα μιας ουρανίας κληρονομίας και το βαθύ αίσθημα της ευθύνης που συνοδεύει αυτή τη στενή σχέσι με τον Θεό και τον Χριστό, είναι ως να κάθηνται ήδη, εκ των προτέρων, στις θέσεις των οι οποίες τους επιφυλάσσονται στους ουρανούς. Πόσο κατάλληλα είχε προσκιασθή αυτό με τα κεντημένα χερουβείμ, τα οποία περιέβαλλαν εκείνους, οι οποίοι είχαν το προνόμιο να εισέρχονται και να υπηρετούν στο προηγούμενο διαμέρισμα της τυπικής σκηνής!—1 Κορ. 1:2· Εφεσ. 1:3· 2:4-6.

ΙΕΡΑΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

14. (α) Τι δείχνει το γεγονός ότι τα σκεύη της σκηνής δεν ήσαν ορατά από τους Ισραηλίτας; (β) Τι αντιπροσωπεύει η λυχνία;

¹⁴ Η υπηρεσία του ουρανίου ιερατείου, ενώ αυτοί που το αποτελούν υπηρετούν ακόμη στη γη, μπορεί να διακριθή από τα σκεύη αυτού του εμπροσθίου διαμερίσματος της τυπικής σκηνής. Εφόσον αυτά ήσαν όλα μη ορατά από τους Ισραηλίτας, οι οποίοι ίσταντο στην πύλη της αυλής, πρέπει να σημαίνουν πράγματα τα οποία διακρίνονται πνευματικώς, και για τα οποία μόνο τα μέλη του ουρανίου ιερατείου μπορούν να έχουν την πιο πλήρη εκτίμησι. Η αναμμένη με επτά κλάδους χρυσή λυχνία εξεικονίζει το πνευματικό φως που λαμβάνουν μέσω του Λόγου και του πνεύματος του Θεού ενώ υπηρετούν στην πνευματική των κατάστασι ακόμη στη γη. Εφόσον φωτίζονται έτσι, έχουν επομένως την αποστολή να είναι «το φως του κόσμου» εξαιτίας του ότι κρατούν υψηλά και διακηρύττουν δημοσία τον φωτισμό που έχουν λάβει από τον Θεό μέσω του Χριστού. Όπως εκείνες οι λυχνίες ετροφοδοτούντο με έλαιο, έτσι και το ιερατείο υπό τον Χριστό φωτίζεται από το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά, και, εφόσον είναι οι ίδιοι τώρα φωτισμένοι από τη συμβολική λυχνία, είναι έτσι εξηρτισμένοι να μεταδώσουν σε άλλους ζωοπάροχη γνώσι του θελήματος και του σκοπού του Θεού. (Ψαλμ. 119:105) Αυτή η κατανόησις της σημασίας του ελαίου εξάγεται από το γεγονός ότι ο μέγας Αρχιερεύς, Χριστός Ιησούς, είχε χρισθή, όχι με έλαιο, αλλά με το άγιο πνεύμα του Θεού, όπως μας βεβαιώνει ο απόστολος Πέτρος: «Ο Θεός έχρισε τον Ιησούν . . . με πνεύμα άγιον και με δύναμιν.»—Πράξ. 10:38.

15, 16. Τι υποδηλούται από τον άρτον της προθέσεως επάνω στην τράπεζά του;

¹⁵ Η επίχρυσος τράπεζα για τον άρτον της προθέσεως, επάνω στην οποία ήσαν τοποθετημένοι οι δώδεκα στρογγυλού σχήματος άρτοι σε δύο σειρές από έξη σε καθεμιά, με θυμίαμα στην κορυφή κάθε σειράς, έρχεται κατόπιν υπ’ όψιν. Αόρατοι καθώς ήσαν στους απέξω κι εν τούτοις αποτελούσαν ένα μέσον συντηρήσεως του αγίου ιερατείου υπό τον Ααρών, εξεικονίζουν τον Λόγο του Θεού από τον οποίο πρέπει να τρέφεται το πνευματικό ιερατείο, διότι κάθε λόγος του εξέρχεται από το στόμα του Θεού. (Δευτ. 8:3· Ματθ. 4:4· Ιερεμ. 15:16) Ενθυμούμεθα, επίσης, τη συνομιλία μεταξύ του Ιησού και των μαθητών του σε μια περίπτωσι: «Ο δε είπε προς αυτούς, Εγώ έχω φαγητόν να φάγω το οποίον σεις δεν εξεύρετε. Έλεγον λοιπόν οι μαθηταί προς αλλήλους, Μήπως τις έφερε προς αυτόν να φάγη; Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς, Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:32-34) Την εποχή εκείνη το άγιο πνεύμα δεν είχε ακόμη επέλθει σ’ εκείνους τους μαθητάς, γι’ αυτό δεν κατανοούσαν. Αργότερα τα κεχρισμένα με το πνεύμα μέλη αυτού του ιερατείου ανεγνώρισαν ότι η δύναμις, η οποία συντηρούσε τη ζωή των ως πνευματικών υιών του Θεού, προέρχεται από το ότι τρέφονται από τον Λόγο του Θεού και από την αφοσίωσί των στην εκτέλεσι του θελήματος του Ιεχωβά γι’ αυτούς.

¹⁶ Άλλες πλούσιες προμήθειες του Ιεχωβά για τη συντήρησι του αγίου ιερατείου του έρχονται στη μνήμη μας σε συσχετισμό μ’ αυτό τον άρτο σήμερα. Υπάρχει η συνεχής προμήθεια πνευματικής αληθείας, η οποία προμηθεύεται μέσω των στηλών αυτού του περιοδικού με σταθερό τρόπο. Στους υφιερείς του Χριστού σήμερα γίνεται σταθερά η υπενθύμισις του μεγάλου χρέους ευγνωμοσύνης που οφείλουν σ’ Εκείνον ο οποίος δίνει σ’ αυτούς πλουσίως όλα για να τ’ απολαμβάνουν. (1 Τιμ. 6:17) Μ’ εκτίμησι ενασχολούνται στην υπηρεσία της ‘αληθινής σκηνής’ για να ωφεληθούν άλλα πλήθη ανθρώπων που αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.—2 Τιμ. 4:2.

17. Ποια είναι η σημασία του χρυσού θυσιαστηρίου του θυμιάματος;

¹⁷ Το χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος ευρίσκετο αμέσως μπροστά από το καταπέτασμα το οποίο κρατούσε κρυμμένα από τη θέα τα Άγια των Αγίων. Αυτό ήταν ακίνητο. Αλλά υπήρχε ένα φορητό «χρυσούν θυμιατήριον» το οποίο μετέφερε ο αρχιερεύς στα Άγια των Αγίων την ημέρα του εξιλασμού. Για να μη πεθάνη, ο αρχιερεύς έπρεπε να μεταφέρη θυμίαμα μαζί με αναμμένους άνθρακας και να κάμη το θυμίαμα να γεμίζη τα Άγια των Αγίων προτού επιχειρήση να φέρη μέσα το αίμα των ειδικών θυσιών της ετησίας ημέρας εξιλασμού. (Εβρ. 9:1-7) Αντιστοίχως, η διακονία των τριών και ημίσεος ετών του Ιησού, η οποία ωδήγησε στον θυσιαστικό του θάνατο και στην ανάστασί του χαρακτηρίσθηκε από τελεία διακράτησι ακεραιότητος ανάμεσα σ’ ένα φλογερό διωγμό και με γεμάτη υποταγή προσευχή στον Πατέρα του για ενίσχυσι και κατεύθυνσι. (Εβρ. 5:7) Στον αρχαίο Ισραήλ οι υφιερείς μπορούσαν να προσφέρουν θυμίαμα στο θυσιαστήριο του θυμιάματος στα Άγια. (Λουκ. 1:8-10) Ομοίως, όσον αφορά τους υφιερείς του Ιησού Χριστού, όλα τα μέλη του ιερατείου του οφείλουν να προσεύχωνται αδιαλείπτως αν πρόκειται να λάβουν την αναγκαία προμήθεια αγίου πνεύματος για να διακρατήσουν ακεραιότητα και να έχουν πρόσοδο στις ουράνιες αυλές. Εφόσον ‘το θυμίαμα είναι αι προσευχαί των αγίων,’ το ότι αυτό βρίσκεται επάνω στο χρυσό θυσιαστήριο του θυμιάματος πρέπει να υποδεικνύη την προμήθεια του Ιεχωβά για τις ηνωμένες προσευχές και την διακράτησι ακεραιότητος αυτού του σώματος ιερέων υπό τον Χριστόν στη γη.—Αποκάλ. 5:8· 1 Θεσ. 5:17.

ΑΛΛΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

18. Εφόσον το χάλκινο θυσιαστήριο δεν ήταν στο εσωτερικό της σκηνής, τι έπρεπε ν’ αναμένωμε όσον αφορά τη σημασία του; Τι εννοούμε ότι αντιπροσωπεύει;

¹⁸ Ακριβώς μέσ’ από την πύλη της αυλής υπήρχε το χάλκινο θυσιαστήριο. Εφόσον αυτό ήταν ορατό σ’ εκείνους, οι οποίοι ήσαν στην πύλη, έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι παριστάνει κάτι εντελώς ψηλαφητό. Επίσης, πρέπει να έχη στενή σχέσι με τις θυσίες που προσεφέροντο επάνω σ’ αυτό. Ο Ιησούς προσέφερε προθύμως τον εαυτό του μ’ ένα ορατό τρόπο εδώ στη γη μας ως θυσία πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, και με βάσι αυτόν τον θυσιαστικό θάνατο άρχισε να συνάγη γύρω του μια οργάνωσι πιστών, από εκείνους με τους οποίους θα διεμόρφωνε ένα άγιο ιερατείο, στο οποίο και μέσω του οποίου θα προσεφέροντο στον Θεό πνευματικές θυσίες, η ‘θυσία αινέσεως’ και καλών έργων. (1 Πέτρ. 2:5· Εβρ. 13:15, 16) Οι αρχαίοι Ααρωνικοί ιερείς δεν είχαν καμμιά σχέσι με το συμβολικό θυσιαστήριο στο οποίο προσεφέρθη ο Χριστός.—Εβρ. 13:10-13.

19. Πώς εξηγεί ο απόστολος Παύλος τον χάλκινο νιπτήρα ο οποίος ήταν στην αυλή;

¹⁹ Το λούσιμο των ιερέων στον μεγάλο νιπτήρα, ο οποίος ήταν μπροστά στη σκηνή, και ορατός από τους θεατάς, τονίζει μια προμήθεια για τον καθαρισμό του ουρανίου ιερατείου, τ’ αποτελέσματα του οποίου θα έπρεπε, επίσης, να είναι ορατά σε ανθρώπους εδώ στη γη. Ο Παύλος περιγράφει αυτήν την ενέργεια, όταν γράφη: «Και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν [των υφιερέων του], και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, δια να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος δια του λόγου· δια να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα, ή ρυτίδα, ή τι των τοιούτων, αλλά δια να ήναι αγία και άμωμος.» Τ’ αποτελέσματα αυτού του προοδευτικού καθαρισμού πρέπει να γίνουν καθαρώς σαφή στη ζωή και τη δράσι των εδώ στη γη.—Εφεσ. 5:25-27.

20. Εξηγήστε τη σημασία της αυλής της σκηνής.

²⁰ Εκείνη η τυπική αυλή η ιδία αντιπροσωπεύει την κατάστασι της ανθρωπίνης τελειότητος στην οποία ο Ιησούς προσέφερε τον εαυτό του στον Θεό ως την «μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών,» όπως εκείνος ο άμωμος μόσχος της θυσίας υπέρ αμαρτιών. (Εβρ. 10:12) Αλλά πώς μπορούσε να συμβαίνη αυτό, θα ρωτήσετε, εφόσον ολόκληρη η φυλή του Λευί, η οποία αντιπροσώπευε το ουράνιο ιερατείο υπό τον Χριστόν, υπηρετούσε στο εσωτερικό αυτού του ιερού περιφράγματος; Η απάντησις μπορεί να παρατηρηθή από αυτά που λέγει ο Παύλος σχετικά με την πολιτεία του Θεού μ’ εκείνους οι οποίοι εκλήθησαν για το ουράνιο ιερατείο: «Αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ’ εδικαιώθητε, δια του ονόματός του Κυρίου Ιησού, και δια του πνεύματος του Θεού ημών.» (1 Κορ. 6:11) Έτσι καθαρισμένοι από την Αδαμική αμαρτία με το αίμα του Χριστού Ιησού και υπολογιζόμενοι δίκαιοι, ως να ήσαν τέλειοι άνθρωποι, το σώμα των πνευματικών υφιερέων έχουν αφυπνισθή στην ελπίδα των πνευματικών υιών και καλούνται να καταθέσουν τη θεωρούμενη τελεία ανθρωπίνη ζωή των σε πιστή υπηρεσία σύμφωνα με το παράδειγμα του Αρχιερέως των.

21. Γιατί η παρουσία στη γη ενός υπολοίπου των μελών του ουρανίου ιερατείου πρέπει ν’ αποτελή μεγάλη ενθάρρυνσι για μας σήμερα;

²¹ Πόσο πρέπει να αγαλλώμεθα όλοι με τη γνώσι τού ότι ζούμε στην εποχή, που τα τελευταία ολίγα μέλη που εναπομένουν από αυτό το άγιο ιερατείο και που δεν έχουν ακόμη συμπληρώσει την επίγεια πορεία των, ευρίσκονται ακόμη εδώ ανάμεσά μας! Αυτή η ιδία η παρουσία των μας ενώνει σε ισχυρή και θαρραλέα ενότητα για ν’ αντιμετωπίσωμε τους κρισίμους καιρούς που έχουν τώρα επέλθει επάνω στη γη. Όπως η αγιαστική υπηρεσία των τυπικών ιερέων έφερνε εύνοια και θεία καθοδήγησι στον Ισραήλ, έτσι, επίσης, μπορούμε να έχωμε τη βεβαίωσι ότι ο Θεός πολιτεύεται με ατελή πλάσματα εδώ στη γη σήμερα και ότι μέσω του ιερατείου του θα προμηθεύση τελικά πρόσοδο στην Πηγή της ζωής για πλήθη ανθρώπων από κάθε έθνος και φυλή και λαό και γλώσσα, οι οποίοι μετανοούν.

[Διάγραμμα στη σελίδα 562]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Βασικόν Σχέδιον της Σκηνής

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Κιβωτός

Καταπέτασμα

ΑΓΙΑ

Θυσιαστήριον Θυμιάματος

Τράπεζα

Λυχνία

Τάπης

ΑΥΛΗ

Νιπτήρ

Θυσιαστήριον Ολοκαυτώματος

Θύρα

ΑΝΑΤΟΛΗ

ΝΟΤΟΣ

ΔΥΣΙΣ

ΒΟΡΡΑΣ