“Ο Θεός θα Εκπληρώσει Κάθε Ανάγκη Σας”
Αφήγησις υπό Χάρολντ Π. Γούντγουωρθ
ΟΤΑΝ ήμουν παιδί είχα ένα ρητό γραμμένο στο υπνοδωμάτιό μου: ‘Ο Θεός θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας.’ (Φιλιππησ. 4:19) Αυτό το Γραφικό εδάφιο έκαμε βαθειά εντύπωσι στη διάνοια και στη ζωή μου. Είχα μια στοργική μητέρα η οποία με βοήθησε να εκτιμήσω τη Γραφή. Αυτή ήταν μια από τις πρώτες ανάγκες για τις οποίες έκαμε προμήθεια ο Ιεχωβά. Η μητέρα μου είχε έντονη αγάπη για τις Γραφές. Καθόταν στο κρεββάτι μου τη νύχτα και μου διάβαζε. Ήταν πάντα πρόθυμη ν’ απαντήση στις ερωτήσεις μου.
ΠΩΣ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Το 1911 ο αδελφός μου Έλντον πήγε σε μια Γραφική διάλεξι σε μια αίθουσα θεάτρου στη γενέτειρά μας, το Μαρένγκο του Ιλλινόις. Αμέσως ανεγνώρισε την αλήθεια που εδίδασκαν οι Διεθνείς Σπουδασταί της Γραφής, όπως ήσαν τότε γνωστοί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Την επομένη Κυριακή πήρε μαζί τη μητέρα μου κι’ εμένα. Από τότε παρακολουθούσαμε συναθροίσεις και συνελεύσεις των σπουδαστών της Γραφής χωρίς διακοπή. Η εκπαίδευσις από τον Λόγο του Θεού και η Χριστιανική συναναστροφή υπήρξε μια προφύλαξις σε όλη μας τη ζωή. Ο Θεός ήταν εκείνος ο οποίος είχε εκπληρώσει αυτή την ανάγκη.
Η αλήθεια του Θεού μάς έφερε παρηγοριά και ανακούφισι από τις παράλογες Βαβυλωνιακές διδασκαλίες των αιωνίων βασάνων, της Τριάδος και της κατακαύσεως της ωραίας γης μας. Η μητέρα μου ήταν ανυπόμονη να μεταδώση την αλήθεια και σε άλλους, και ανεβαίνοντας στο μόνιππο, έκανε επισκέψεις στους γείτονας για να τους μιλήση για το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού.
Περιοδεύοντες αντιπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά, που ελέγοντο τότε Πίλγκριμς, έκαναν τακτικές επισκέψεις στη μικρή «τάξι» μας ή εκκλησία σπουδαστών της Γραφής. Παρείχαν την αναγκαία εκπαίδευσι και ενθάρρυνσι. Και οι προσωπικές των πείρες, που μας τις έλεγαν μερικές φορές καθώς τρώγαμε μαζί, άφηναν βαθειές εντυπώσεις, όπως ακριβώς οι πείρες των προφητών και των αποστόλων του Ιησού Χριστού εξακολουθούν να μας συγκινούν και να μας διδάσκουν.
Το 1914 η Εταιρία Σκοπιά πρόβαλε το Φωτόδραμα στην πόλι μας. Αυτή η φωτογραφική αφήγησις των όσων περιγράφει η Γραφή περιελάμβανε σλάιντς καθώς επίσης κινηματογραφική ταινία που συγχρονιζόταν με δίσκους φωνογράφου. Ο κινηματογράφος ήταν νέος τότε, και οι οκτώ ώρες θαυμαστής Γραφικής εκπαιδεύσεως είχαν επισύρει τα μεγαλύτερα ακροατήρια που είχαμε ποτέ. Προσπαθούσα να βοηθήσω μοιράζοντας δωρεάν εισιτήρια.
Το 1915 πήγαμε στο Σικάγο ν’ ακούσωμε τον Κ. Τ. Ρώσελ, τον πρώτο πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά. Το ίδιο έτος, στις 4 Ιουλίου, βαπτίσθηκα. Η ημέρα εκείνη είναι νωπή στη διάνοιά μου σαν χθες. Ήμουν τότε μόλις δεκατριών ετών, αλλά επιθυμούσα να γίνω δούλος του Ιεχωβά και ακόλουθος του πιστού Υιού του.
ΠΡΩΤΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΑ
Η πρώτη μεγάλη συνέλευσίς μου ήταν το 1917 στην Ωρόρα του Ιλλινόις, και αυτή δεν θα λησμονηθή ποτέ. Κατόπιν την τελευταία Κυριακή εκείνου του έτους, βαδίζαμε μέσα από βαθύ χιόνι για να πηγαίνωμε στα σπίτια με το ισχυρό άγγελμα: «Η Πτώσις της Βαβυλώνος,» μια ειδική έκδοσι του Μηνιαίου Δελτίου των Σπουδαστών της Γραφής. Αυτό το φυλλάδιο εξώργισε τον κλήρο, και αργότερα το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον είχε απαγορευθή και οι αξιωματούχοι της Εταιρίας είχαν φυλακισθή αδίκως. Ήσαν καιροί δοκιμασίας εκείνοι, αλλ’ όταν ήρθη η απαγόρευσις, έσπευσα να πάω σ’ ένα γείτονα ο οποίος επιθυμούσε με ανυπομονησία αυτό το βιβλίο.
Η αποφυλάκισις των Χριστιανών αδελφών μας και η συνέλευσις του Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο, το 1919 εξυπηρέτησε μια μεγάλη ανάγκη, και το έργο μαρτυρίας αναζωογονήθηκε. Τι προνόμιο ήταν να παρευρεθή κανείς σ’ εκείνη τη συνέλευσι!
Με τον καιρό ο ουράνιος Πατέρας μού έκαμε προμήθεια για την εκπλήρωσι μιας ανάγκης με τρόπο που με βοήθησε να διαμορφώσω τη ζωή μου. Σε μια μικρή συνέλευσι είδα μια χαριτωμένη ωραία νέα και την αγάπησα. Συναντιόμασταν σε συνελεύσεις, και ήταν μια θελκτική φίλη που ενέπνεε. Αγαπούσε την αλήθεια με όλη την καρδιά της και ήταν σοβαρή στο ζήτημα της μεταδόσεως του ευαγγελίου σε άλλους. Η συντροφιά της στη διάρκεια των ετών ήταν μια προστασία για μένα από τις κοσμικές επιδράσεις. Υστερ’ από οκτώ χρόνια η Μίλντρετ έγινε σύζυγός μου. Δεν άκουσα ποτέ να υπάρχη καλύτερος τόπος για να βρη κανείς ένα πιστό φίλο και γαμήλιο σύντροφο από τις συνάξεις του λαού του Θεού, ιδιαιτέρως όταν κάμη κανείς γνωστή την ανάγκη του με προσευχή.
Όταν ο αδελφός μου Έλντον πήγε στο Μπέθελ, τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, με άφησε ως τον μόνο άνδρα στη μικρή εκκλησία μας. Αυτό συνέβη το 1920. Θυμούμαι ότι όταν είχε επισκεφθή την «τάξι» μας ο Πίλγκριμ Ρ. Λ. Ρόμπυ ανήγγειλε μια μέρα ότι ο «Αδελφός Χάρολντ» θα διευθύνη τη συνάθροισι. Ποτέ δεν ξέχασα εκείνη την ενθάρρυνσι, και αυτή με βοήθησε να λαμβάνω υπ’ όψιν τους νέους στην ηλικία που προσπαθούν να μάθουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά.
«Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει,» ένα καταπληκτικό θέμα, που διαφημίσθηκε πλατιά μέσω δημοσίων διαλέξεων, διαφημίσεων στις εφημερίδες και ενός αναλυτικού βιβλιαρίου. Είχα εκτυπώσει μερικά μεγάλα δελτάρια που τα έβαλα στα κιγκλιδώματα των τάφων του νεκροταφείου ακριβώς για να πληροφορήσουν ανθρώπους ότι τα νεκροταφεία θα έκλειναν λόγω ελλείψεως εργασίας.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΕΡΓΟ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Όταν ήμουν στο γυμνάσιο άρχισα να μαθαίνω το επάγγελμα του τυπογράφου, και αυτό έγινε το επάγγελμά του. Με απασχολούσε ολοένα περισσότερο επί δέκα χρόνια. Βλέποντας να χάνεται η πνευματικότης μου, αποφασίσαμε να τα πωλήσωμε όλα και ν’ αναλάβωμε υπηρεσία σκαπανέως, δηλαδή ολοχρόνιο κήρυγμα κάτω από την κατεύθυνσι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Από καιρό σε καιρό μάς επεσκέπτονταν σκαπανείς ή ολοχρόνιοι διάκονοι, και αυτός ήταν ένας λόγος που μας ώθησε να λάβουμε αυτή την απόφασι. Επίσης καθώς αναπολούσα τη συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ του 1922 και τις ευλογίες που είχα στο έργο μαρτυρίας, αισθάνθηκα πείνα για περισσότερα ευλογητά προνόμια στην υπηρεσία του Θεού.
Το 1934 η σύζυγός μου Μίλντρετ κι’ εγώ συμφωνήσαμε να είμεθα έτοιμοι να μεταβούμε οπουδήποτε θα μας έστελνε η Εταιρία Σκοπιά. Αυτή η απόφασις μάς έφερε ειρήνη στη διάνοια και πολλές ευλογίες. Στη διάρκεια των ετών η Εταιρία Σκοπιά μάς έστειλε σε δεκαέξη πολιτείες για να κηρύξωμε το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού.
Ο πρώτος διορισμός μας με το ηχητικό αυτοκίνητο της Εταιρίας μάς έφερε σε πέντε νότιες πολιτείες, και σε επτά μήνες επισκεφθήκαμε 213 πόλεις. Η χρήσις ηχητικών μηχανημάτων επάνω σε αυτοκίνητο ήταν μια νέα μέθοδος κηρύγματος, και προσείλκυε μεγάλα ακροατήρια.
Υστερ’ απ’ αυτό πήγαμε σε απομονωμένο τομέα στο Νέο Μεξικό. Αυτός ο διορισμός είχε μήκος διακόσια μίλια περίπου. Κατόπιν η μετάβασίς μας στη συνέλευσι του Λος Άντζελες τον Φεβρουάριο του 1936 και το ότι ακούσαμε τον Ι. Φ. Ρόδερφορντ να ομιλή σ’ ένα εθνικό ραδιοφωνικό δίκτυο με το θέμα «Διαχωρισμός των Εθνών» υπήρξε μια θαυμάσια ενίσχυσις για μας στο έργο μας κηρύγματος καθώς ταξιδεύαμε. Κάθε μέρα διασχίζαμε νέους και καμμιά φορά μοναχικούς αλλά ενδιαφέροντας δρόμους. Συναντήσαμε ενδιαφέρον για το άγγελμα της Γραφής σε κάουμποϋς, σε Μεξικανούς, Ερυθροδέρμους, γαιοκτήμονας και μεταλλωρύχους. Ήταν μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις. Πηγαίναμε όσο μακρυά μπορούσαμε κάθε μέρα και συχνά κοιμόμασταν μέσα στο αυτοκίνητό μας τη νύχτα. Μερικές φορές συναντούσαμε ενδιαφερόμενα άτομα που με εγκάρδιο τρόπο μας καλούσαν να περάσωμε τη νύχτα μαζί τους. Έτσι μιλούσαμε μαζί τους για την ελπίδα της Βασιλείας πολλές ώρες.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΔΙΩΓΜΟ
Η εναντίωσις ήλθε από τους κληρικούς. Ένας μεθυσμένος μαυροφορεμένος κληρικός απείλησε να μας διώξη από τη Σίλβερ Σίτυ, του Νέου Μεξικού, και κατόπιν έβαλε να μας συλλάβουν. Αλλά είδαμε πόσο αληθινή είναι η υπόσχεσις του Ιεχωβά: «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή· και πάσαν γλώσσαν, ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αυτή είναι η κληρονομία των δούλων του Ιεχωβά και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησ. 54:17, ΜΝΚ). Υστερ’ από μερικά χρόνια, αντί να υπάρχουν μόνο δυο αδελφές μαζί μας στην Ανάμνησι, υπήρχαν στο ακροατήριο σαράντα και πλέον άτομα. Το φθινόπωρο του 1969 υπήρχαν δυο εκκλησίες—μια Ισπανόφωνη και μια Αγγλόφωνη σ’ εκείνο τον ίδιο τομέα, και σε μια επίσης επίσκεψί μου ήταν προνόμιό μου να μιλήσω σε εκατό Μάρτυρας.
Το 1937, όταν πήγαμε σε μια συνέλευσι του Κολόμπους Οχάιο, ο Πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορντ, εκάλεσε διακόσιους ειδικούς σκαπανείς. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν η σύζυγός μου κι’ εγώ, κι’ έτσι άλλη μια ευλογία ήλθε στη ζωή μας—ένας ειδικός διορισμός στο Ελ Πάσο του Τέξας. Το επόμενον έτος είχε αρχίσει η υπηρεσία ζώνης, μια διευθέτησις για να διαθέτη ένας εκπρόσωπος των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας μια εβδομάδα μαζί με κάθε εκκλησία για να την ενθαρρύνη και να την ενισχύη (τώρα ονομάζεται έργο περιοχής).Ήταν δικό μου πολύτιμο προνόμιο ν’ αναλάβω το έργο ζώνης στο Νέο Μεξικό και στο δυτικό Τέξας. Η πρώτη μας συνέλευσις ζώνης ήταν στο Αλαμογκόρντο του Νέου Μεξικού, με παρόντας ενενήντα εννέα.
Το 1940 άρχισε διωγμός. Μίσος και υποψίες είχαν ξεσπάσει σ’ όλο το έθνος. Εξεδηλώθησαν απειλές, συλλήψεις, δυσφήμησις και ισχυρή εναντίωσις σχεδόν σ’ όλη την περιοχή μας. Επεβλήθησαν ποινές και φυλακίσεις σε αθώους ολοχρονίους διακόνους, οι δημόσιοι κρατικοί λειτουργοί συχνά συνεργάζονταν με τους κληρικούς, οι οποίοι υποκινούσαν τον διωγμό. Η ζωή μου απειλήθηκε, πολλές φορές. Οι δαίμονες, μέσω παρωδηγημένων ανθρώπων, μηχανεύονταν ένα κύμα εντατικού διωγμού εναντίον των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά και της διακονίας των.
Κάτω από εντατική πίεσι διέπραξα ένα σφάλμα ορθής κρίσεως κι’ έγραψα στην Εταιρία ότι ‘δεν ήμουν γεννημένος με θάρρος.’ Την απάντησι που έλαβα δεν θα τη λησμονήσω ποτέ: «Το θάρρος προέρχεται από τη γνώσι ότι ο Ιεχωβά σάς υποστηρίζει.»
ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ
Τον Μάιο του 1941 η Εταιρία μάς έστειλε ένα γράμμα στο Άλμπουκερκ του Νέου Μεξικού, όπου υπηρετούσαμε ως ολοχρόνιοι κήρυκες της βασιλείας του Θεού. Η επιστολή αυτή μας κατηύθυνε να πάμε στο Κλήβελαντ, Οχάιο, για κάποια τυπογραφική εργασία για την Εταιρία, και εργασθήκαμε σκληρά εκεί ως το τέλος της ιστορικής Θεοκρατικής Συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Τα Ευφραινόμενα Έθνη» του 1946.
Κατόπιν ήλθε ο διορισμός ως προεδρεύων διάκονος σε μια Χριστιανική εκκλησία στο Τίφφιν του Οχάιο, όπου υπηρέτησα δυο χρόνια. Κατόπιν προς το τέλος του 1949 ήλθε ένα τελείως απροσδόκητο γράμμα—μια πρόσκλησις ν’ αναλάβω έργο περιοχής. Ο Ιεχωβά προμήθευσε δύναμι πέραν από την κανονική, και τα επόμενα δεκαοκτώ χρόνια είχα το προνόμιο να υπηρετήσω περιοχές των Μαρτύρων στην Ινδιάνα, στο Μίσιγκαν, στη Βόρειο Καρολίνα, στην Πενσυλβάνια, στη Μέρυλαντ, σ’ ένα τμήμα της Δυτικής Βιργινίας, κατόπιν στη Νέα Υόρκη και στη Νότιο Καρολίνα.
Το προνόμιο που είχα να κάμω συστάσεις για τον σχηματισμό τριάντα νέων εκκλησιών, και ιδιαιτέρως να βλέπω αυτές τις εκκλησίες ν’ αυξάνουν, έφερε βαθειά ικανοποίησι.
Οι συνελεύσεις περιοχής ήσαν πάντα ένα εξαιρετικά γεγονός στη ζωή μας. Σε μια συνέλευσι περιοχής στο Ντητρόιτ είχα το προνόμιο να δώσω την ομιλία του βαπτίσματος, και στο τέλος της φάνηκε σαν να σηκώθηκε όρθιο το μισό ακροατήριο—167.
Χαίρομαι να εργάζωμαι με παιδιά, και πόση χαρά είχα να συναντήσω στα κεντρικά Γραφεία της Εταιρίας μερικούς ωρίμους εργάτες που είχαμε γνωρίσει όταν ήσαν μικροί. Μερικά απ’ αυτά τα παιδιά με τα οποία είχα εργασθή σε μεγάλες συνελεύσεις είναι τώρα μεγάλοι και βρίσκονται σε διορισμούς στο εξωτερικό, υπηρετώντας πιστά τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού.
Η παρακολούθησις Ευρωπαϊκών συνελεύσεων το 1955 αύξησε την εκτίμησί μας για την οργάνωσι του Θεού. Το να βλέπη κανείς στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας 107.000 και πλέον άτομα στα πρώην γήπεδα παρελάσεως του Χίτλερ να έχουν συναχθή για τη λατρεία του Θεού που αυτός είχε προκαλέσει, μου θύμισε το προειδοποιητικό τηλεγράφημα που είχε στείλει η μικρή εκκλησία μας στον Χίτλερ στις 7 Οκτωβρίου 1943.
Μια πρόσκλησις για τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς το 1956 ήταν μια άλλη στοργική προμήθεια του Ιεχωβά για τις ανάγκες μας, και είχαμε το προνόμιο να φοιτήσωμε στην 28η Σειρά, η οποία απεφοίτησε τον Φεβρουάριο του 1957. Πολλά αναψυκτικά μαθήματα προμήθευσαν την αναγκαία ενίσχυσι.
Φυσικά, υπήρξαν προβλήματα, αλλά στοργικές επιστολές και κατανόησις εκ μέρους της Εταιρίας μάς εκράτησαν κοντά στην οργάνωσι και εξυπηρέτησαν μια μεγάλη ανάγκη. Η γνώσις ότι το πνεύμα του Ιεχωβά καθοδηγεί τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον’ υπήρξε μεγάλο τονωτικό για εγκαρτέρησι.—Ματθ. 24:45-47.
Το φθινόπωρο του 1967, όταν η σύζυγός μου ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε να ταξιδεύη μαζί μου στο έργο περιοχής, η Εταιρία είχε την καλωσύνη να μας διορίση ως ειδικούς σκαπανείς στο Τσάρλστον της Νοτίου Καρολίνας. Παρά το άσθμα και τις συχνές αδιαθεσίες της, συνέχισε πιστά ως το τέλος της επιγείου ζωής της. Είχαμε επισκεφθή μαζί διακόσιες και πλέον εκκλησίες, μερικές απ’ αυτές πολλές φορές, και τι θησαυρό αποτελεί αυτό! Ποτέ δεν αρνήθηκα διορισμό της Εταιρίας, και η Μίλντρετ ήταν πάντοτε πρόθυμη να έλθη μαζί μου οπουδήποτε μας έστελναν.
Το 1924 έγραφε: «Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο αυτόν τον καιρό και προσπαθώ να το αφιερώσω στην πολύτιμη υπηρεσία του Κυρίου μου. Αισθάνομαι πολύ αδύνατη και ανίκανη γι’ αυτή τη μεγάλη ευθύνη του να είμαι πρέσβειρα του Κυρίου μου. Η χάρις του είναι αρκετή, το γνωρίζω, και είμαι πρόθυμη να χρησιμοποιήσω στην υπηρεσία Του αυτό το ελάχιστο μέρος των δυνάμεών μου.» Αυτό ακριβώς είχε κάμει ως το θάνατό της στις 18 Ιουνίου, 1968.
Τώρα εκτιμώ το προνόμιο της ολοχρονίου υπηρεσίας όπως το είχα εκτιμήσει τα περασμένα τριανταέξη χρόνια, και έχω επίσης ευλογίες με την ευθύνη να είμαι προεδρεύων διάκονος σε μια νέα εκκλησία η οποία περιλαμβάνει τέσσερα μεγάλα νησιά που γειτονεύουν με το Τσάρλστον της Νοτίου Καρολίνας.
Το ν’ αναπολώ τα χρόνια από την παιδική ηλικία μου και να παρατηρώ τη θαυματουργική αύξησι του λαού του Ιεχωβά με βοήθησε να έχω μεγαλύτερη εκτίμησι του εδαφίου: «Ο Θεός μου θέλει εκπληρώσει πάσαν χρείαν σας, κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη, διά Ιησού Χριστού.»—Φιλιππησ. 4:19.