Τίνος Όνομα Σέβεσθε Περισσότερο—Το Δικό σας ή του Θεού; — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Τίνος Όνομα Σέβεσθε Περισσότερο—Το Δικό σας ή του Θεού;

«Προτιμότερον όνομα καλόν παρά πλούτη μεγάλα, χάρις αγαθή παρά αργύριον και χρυσίον»—Παροιμ. 22:1

1. Σε ποια παροιμία όσον αφορά ένα όνομα βασίζεται το ερώτημα αν συμφωνούμε;

ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ με τον αρχαίο Βασιλέα Σολομώντα όταν είπε ότι «προτιμότερον όνομα καλόν παρά πλούτη μεγάλα»; Φυσικά, εννοούσε ένα ευνοϊκό όνομα, διότι σε παράλληλη γραμμή μ’ αυτή την παροιμία ο Σολομών προσέθεσε: «Χάρις αγαθή παρά αργύριον και χρυσίον.» (Παροιμ. 22:1) Το αργύριον και το χρυσίον είναι πλούτη.

2. (α) Πώς ο Βασιλεύς Σολομών έφθασε να έχη και όνομα και πλούτη; (β) Όσον αφορά την εκλογή μεταξύ ονόματος και πλούτου, ποια συμφωνούμε ότι είναι η σοφή εκλογή, και γιατί;

² Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν ν’ αποκτήσουν μεγάλα πλούτη άσχετα με τον τρόπο που αυτό επηρεάζει το όνομά των. Άλλοι προσπαθούν να προστατεύσουν το όνομά των με το ν’ αποκρύψουν τις ύπουλες μεθόδους και τα διεστραμμένα μέσα με τα οποία απέκτησαν ‘τα μεγάλα πλούτη’ των. Εν τούτοις, ο Βασιλεύς Σολομών είχε και όνομα και πλούτη, και μαζί μ’ αυτά τιμή. Ο Θεός τον οποίον ελάτρευε ο Σολομών τον είχε κάνει πλούσιο με χρυσίον και αργύριον και με άλλα υλικά αγαθά, όπως ακριβώς ο Θεός είχε υποσχεθή να κάμη λέγοντας: «Έτι δε έδωκα εις σε και ό,τι δεν εζήτησας, και πλούτον και δόξαν, ώστε μεταξύ των βασιλέων δεν θέλει είσθαι ουδείς όμοιός σου καθ’ όλας τας ημέρας σου.» (1 Βασ. 3:13) Όταν πρόκειται να κάμη κανείς εκλογή μεταξύ ενός ευνοϊκού ονόματος και άφθονου πλούτου, η σοφή εκλογή θα ήταν για ένα ευνοϊκό όνομα. Η ανθρώπινη πείρα αποδεικνύει ότι αυτό είναι ορθό. Και εμείς επίσης θα συμφωνήσωμε ότι αυτό είναι ορθό, διότι σεβόμεθα τον εαυτό μας.

3, 4. (α) Όσον αφορά τη στάσι μας απέναντι στο όνομά μας, πώς ομοιάζουμε τον Θεό, και γιατί; (β) Πώς ο λαός του Σολομώντος έμαθε την αλήθεια σχετικά μ’ αυτό που λέγει η Τρίτη Εντολή, και τι σημαίνει αυτό για μας;

³ Όπως σχεδόν κάθε άλλο άτομο, σέβεσθε το όνομά σας. Θα έπρεπε να το σέβεσθε, διότι το όνομά σας σημαίνει εσάς. Έτσι σας έχει κάμει ο Πλάστης σας, με αυτή την ιδιότητα του αυτοσεβασμού. Σ’ αυτό το σημείο ομοιάζομε τον Θεό, διότι και αυτός επίσης έχει αυτοσεβασμό. Σέβεται το όνομά του. Έχομε λόγους να εκτιμούμε αυτό το γεγονός, διότι ενθυμούμεθα τις Δέκα Εντολές που είχε δώσει στον λαό του Βασιλέως Σολομώντος. Η Τρίτη Εντολή απ’ αυτές είναι: «Μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου επί ματαίω· διότι δεν θέλει αθωώσει ο Ιεχωβά τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού.»—Έξοδ. 20:7, ΜΝΚ.

⁴ Το 1513 π.Χ., την εποχή του προφήτου Μωυσέως, το είπε αυτό ο Θεός του Βασιλέως Σολομώντος, και στη διάρκεια της μακράς ιστορίας του αφότου είχε λάβη τις εντολές αυτές, ο λαός του Σολομώντος έμαθε μ’ ένα σκληρό τρόπο τι εννοούσε ο Θεός μ’ αυτό που έλεγε. Η ιστορία των αποδεικνύει ότι δεν προξενεί κανένα καλό το να λάβη κανείς το όνομα του Θεού «επί ματαίω,» μ’ ένα τρόπο που δεν εξυπηρετεί καλό σκοπό, με κακή χρήσι του ονόματός του, με εσφαλμένη χρήσι του ονόματός Του.

5. Πώς δείχνομε ότι σεβόμεθα το όνομά μας περισσότερο από το όνομα του Θεού, και γιατί είναι φρόνιμο να εξετάσωμε τώρα την προσωπική ερώτησι σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα του σεβασμού;

⁵ Αν κάνωμε κακή χρήσι του ονόματος του Θεού, χρησιμοποιώντας το σαν να ήταν κάτι που δεν αξίζει, τότε δείχνομε φανερά ότι δεν σεβόμενα το θείον όνομα. Τότε πιθανόν να σεβώμεθα το προσωπικό μας όνομα περισσότερο απ’ όσο σεβόμεθα το όνομα του Θεού. Θα μας φέρη καλό να το κάνωμε αυτό; Θα μείνωμε ατιμώρητοι γι’ αυτό; Όχι, σύμφωνα με όσα ο Θεός έχει δηλώσει στην Τρίτη Εντολή του. Μολονότι πολλοί άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται, το όνομα του Θεού περιλαμβάνεται και σε κοσμικές υποθέσεις σήμερα. Είναι φρόνιμο να εξετάσωμε το ερώτημα που απευθύνεται στον καθένα από μας, Μήπως σέβεσθε το δικό σας όνομα περισσότερο από το όνομα του Θεού; Είναι πολύ επείγον να μελετήσωμε ο καθένας από μας αυτή την ερώτησι, διότι πολύ σύντομα τώρα ο κόσμος θα υποστή τις συνέπειες για την έλλειψι σεβασμού που δείχνει απέναντι του ονόματος του Θεού. Ασφαλώς δεν θα θέλαμε να υποστούμε την ποινή που θα δοκιμάση αυτός ο κόσμος.

6. (α) Πώς ο Σολομών παρέβαλε το πολύτιμο μύρον επάνω σ’ ένα άτομο μ’ ένα καλό όνομα; (β) Πώς αισθάνθηκε ο Ιακώβ για το όνομά του εξαιτίας του φόνου που είχαν διαπράξει ο Συμεών και ο Λευί;

⁶ Όταν είσθε απών και αναφέρεται το όνομά σας παρουσία κάποιου άλλου, τι εντύπωσι έχει δημιουργήσει για σας εκείνος που χρησιμοποιεί το όνομά σας, ή ποια εικόνα σχηματίζεται στη διάνοια του ακροατού; Θα θέλατε να είναι αυτή ευνοϊκή, δεν είν’ έτσι; Δεν θα θέλατε να απωθήται το όνομά σας σαν να ήσαστε ένα αποκρουστικό πρόσωπο. Στους αρχαίους καιρούς το μύρον σ’ ένα άτομο έκαμε τη σωματική παρουσία του ευχάριστη, αρωματική. Είναι τέτοια η επίδρασις του ονόματός σας όταν αυτό αναφέρεται; Ο Βασιλεύς Σολομών αυτή τη γνώμη είχε, διότι είπε κάτω από την έμπνευσι του Θεού: «Κάλλιον όνομα καλόν παρά πολύτιμον μύρον.» (Εκκλησ. 7:1) Ο Ιακώβ (Ισραήλ), δέκατος τρίτος πρόγονος στη γραμμή του Βασιλέως Σολομώντος, έτσι αντελαμβάνετο το ζήτημα. Όταν οι δυο γυιοι του, ο Συμεών και ο Λευί, διέπραξαν φόνο στην πόλι Συχέμ, ο Ιακώβ τους επέπληξε και είπε: «Εις ταραχήν με εβάλατε, κάμνοντές με μισητόν μεταξύ των κατοίκων της γης.» (Γεν. 34:25-30· παράβαλε 2 Σαμουήλ 10:6.) Ο Ιακώβ, του οποίου το όνομα οι κάτοικοι της χώρας συνταύτιζαν με το Θεό του, τον Ιεχωβά, δεν ήθελε το όνομά του να έχη δυσάρεστη οσμή.

7. Ποια οσμή έκαμαν να έχη το όνομα του Θεού οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου, και γιατί δεν έχουν κάμει καμμιά αλλαγή σχετικά μ’ αυτό;

⁷ Ούτε κι’ εμείς δεν θα θέλαμε το όνομά μας να έχη δυσάρεστη οσμή μεταξύ των ανθρώπων με τον τρόπο που οι άλλοι μιλούν για μας ή ενεργούν απέναντί μας. Μπορούμε ν’ αντιληφθούμε, επομένως, πώς αισθάνεται ο Θεός για το όνομά του. Συνέβη όμως ώστε εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι οι πλησιέστεροι φίλοι του στη γη να έχουν επιφέρει τη μεγαλύτερη μομφή στο όνομά του. Οι θρησκευτικοί κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου έχουν κάμει το όνομα του Θεού να έχη κακή οσμή στον υπέρτατο βαθμό σε όλη τη γη. Γνωρίζουν, ή θα έπρεπε να γνωρίζουν λόγω της θεολογικής των μορφώσεως, ότι η Αγία Γραφή εκθέτει ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά. Επί αιώνες αυτοί οι κληρικοί έχουν διδάξει ότι αυτός ο Θεός της Βίβλου είναι ένας Θεός ο οποίος ευφραίνεται στα αιώνια βάσανα των πλασμάτων του, ότι έχει ετοιμάσει ένα τόπο, που λέγεται «άδης,» γεμάτον από πυρ και θείον που καίει παντοτεινά και ότι εκεί κρατεί ζωντανές μετά θάνατον τις αμαρτωλές ανθρώπινες ψυχές για να βασανίζωνται αιωνίως, χωρίς καμμιά ανακούφισι. Οι κληρικοί διαστρέφουν τη σημασία των πραγμάτων που αναφέρονται στη Γραφή για να διδάξουν αυτό, και ως αυτή την ημέρα δεν έχουν ποτέ διαγράψει αυτή τη διδασκαλία από τα πιστεύω των εκκλησιών των, δείχνοντας έτσι ότι είναι μια απολύτως ψευδής διδασκαλία που ατιμάζει τον Θεό και είναι εμπνευσμένη από τους δαίμονες. Δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι διδάσκουν ψεύδη.

8. Χάριν του ονόματος τίνος επιθυμούν να συνεχίζουν τα ψεύδη, και επάνω στο όνομα τίνος έχουν επιφέρει μομφή;

⁸ Χάριν του δικού των ονόματος οι κληρικοί προτιμούν να συνεχίζουν τα ψεύδη εναντίον του Θεού. Όχι μόνον φέρουν μομφή στον Θεό, αλλά επίσης φέρουν μομφή επάνω στον Αρχηγό της οικογενείας του Θεού, τον Υιό του Ιησού Χριστό, διότι ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς Χριστός έχει διδάξει αυτά τα ψεύδη εν ονόματι του ουρανίου Πατρός του.

9. Σε ποιον πόλεμο αναμιγνύουν το όνομα του Θεού οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου, και πώς;

⁹ Οι κληρικοί συνδέουν επίσης αυτόν τον Θεό της Βίβλου με όλη την από μέρους των έκχυσι αίματος σε βιαίους πολέμους. Πώς; Με το να προσεύχωνται σ’ αυτόν να δώση νίκη στο έθνος των εναντίον του άλλου έθνους, γράφοντας μάλιστα στις ζώνες των στρατιωτών τις λέξεις «Ο Θεός μαζί μας.» Προσευχήθηκαν για τους πολεμιστάς του έθνους των στον ουρανό με τον ισχυρισμό ότι οι στρατιώτες που αποθνήσκουν στα πεδία της μάχης για τους πολιτικούς άρχοντάς των έχουν εξασφαλίσει άμεση είσοδο στον ουρανό για να είναι εκεί μαζί με τον Θεό και τον Ιησού Χριστό. Δεν έχει σημασία για τον κλήρο αν αποδειχθή ότι οι νεαροί στρατιώτες των έχουν πολεμήσει για την πλευρά που έχει ηττηθή, και προφανώς για την κακή πλευρά· και σ’ αυτήν την περίπτωσι πάλι πηγαίνουν στην ουρανία μακαριότητα, επειδή έχουν πεθάνει κάτω από τις ευλογίες των θρησκευτικών κληρικών οι οποίοι προσεύχονται γι’ αυτούς. Μ’ αυτόν τον τρόπο παρουσιάζουν τον Ιεχωβά ως ένα Θεό ο οποίος έχει υποστηρίξει όλους αυτούς τους πολέμους και την έκχυσι αίματος που διεπράχθησαν από τον Χριστιανικό κόσμο στους δεκαέξη περασμένους αιώνες.

10. (α) Ανάμεσα σε ποιους έκαμαν οι κληρικοί το όνομα του Θεού να έχη κακή οσμή, και έχει αδιαφορήσει γι’ αυτό ο Θεός; (β) Τι μας εδίδαξε ο Ιησούς να προσευχώμεθα γι’ αυτό το όνομα, και πώς η βεβήλωσίς του τον επηρεάζει;

¹⁰ Δεν είναι περίεργο ότι το όνομα του Θεού έχει κακή οσμή στην όσφρησι εκείνων οι οποίοι πικρά διακηρύττουν ότι «η θρησκεία είναι το όπιον των λαών» ναι, ακόμη και στην όσφρησι των εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων τους οποίους ο Χριστιανικός κόσμος ονομάζει ειδωλολάτρας και οι οποίοι βρίσκονται σε μη Χριστιανικές χώρες! Και κατόπιν, είναι σωστό να σκεπτώμεθα ότι ο Θεός δεν τα λαμβάνει αυτά υπ’ όψιν, ότι είναι νεκρός και αδιάφορος σ’ αυτά, και ότι δεν αισθάνεται τίποτε για όλα αυτά; Πόσο μη ρεαλιστικό είναι να σκέπτεται κανείς έτσι! Πώς θα μπορούσαν άνθρωποι που λέγονται Χριστιανοί να σκέπτωνται έτσι, που πηγαίνουν στην εκκλησία και ενώνονται μαζί με τον κληρικό και το εκκλησίασμα στην προσευχή που ο Ιησούς Χριστός εδίδαξε, λέγοντας: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου»; (Ματθ. 6:9) Ο Ιησούς Χριστός εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται για τον αγιασμό του ονόματος του ουρανίου Πατρός του, και όχι να κάνουν αυτό το άγιο όνομα να έχη μια παγκοσμία κακή οσμή. Έτσι, όταν οι άνθρωποι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόλουθοί του, βεβηλώνουν αυτή την προσευχή και μολύνουν το όνομα του ουρανίου Πατρός των, πρέπει μήπως να σκεφθούμε ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό το ζήτημα, και ότι έχει τόσο λίγο σεβασμό για το όνομα του Πατρός του ώστε να μη φροντίση γι’ αυτό; Καθόλου! Διότι ο Ιησούς Χριστός σέβεται το όνομα του Πατρός του επάνω από το δικό του.

ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ

11. Ποιο ερώτημα πρέπει να κάμωμε εμείς οι οποίοι σεβώμεθα το όνομα του Θεού σχετικά με οποιοδήποτε θρησκευτικό σύστημα στο οποίο είναι πιθανόν να ανήκωμε, και για ν’ αποφύγωμε την κοινοτική ευθύνη, ποια ενέργεια πρέπει ν’ αναλάβωμε;

¹¹ Εμείς προσωπικά πιθανόν να μη επιθυμούμε να δείξωμε έλλειψι σεβασμού για το όνομα του Θεού, αλλά, αν έχωμε οποιοδήποτε θρησκευτικό δεσμό, το ερώτημα που πρέπει να θέσωμε στον εαυτό μας είναι; Μήπως ανήκω σε κάποια θρησκεία η οποία δεν δείχνει σεβασμό και δυσφημεί το όνομα του Θεού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Υποθέστε ότι κάποιος από μας βρίσκεται σ’ αυτή τη θέσι. Τότε, θα έπρεπε να γνωρίζωμε την πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε αν σεβώμεθα το όνομα του Θεού. Ποια; Την εξής, δηλαδή, να αποδεσμευθούμε από τη συμμετοχή μας στην κοινοτική ευθύνη αυτής της θρησκείας ενώπιον του Θεού της Βίβλου, ο οποίος είναι ζηλότυπος για το όνομά του.—Ιεζ. 39:25.

12, 13. (α) Γιατί εμείς καθώς και το προσωπικό μας όνομα έχει μικρή σημασία; (β) Τι λέγει ο Ψαλμός 148:11-13 να κάμουν όλες οι τάξεις των ανθρώπων;

¹² Όταν το σκεφθούμε αυτό, αντιλαμβανόμεθα ότι το προσωπικό όνομα του καθενός από μας τ’ ανθρώπινα πλάσματα έχει σχετικώς λίγη σπουδαιότητα. Εμείς ζούμε μια ατελή ζωή για μερικά χρόνια, κατόπιν πεθαίνομε και γρήγορα λησμονούμεθα από εκείνους οι οποίοι έχουν επιζήσει. Ή το όνομά μας, και αν ακόμη έχη διαφυλαχθή στη μνήμη με κάποιο μέσον, τελικά σβήνει από απόψεως σπουδαιότητος και δυνάμεως. Αλλά συμβαίνει αυτό και με το όνομα του Θεού; Κάθε άλλο! Διότι στον Ψαλμό εκατό σαράντα οκτώ, εδάφια ένδεκα έως δεκατρία, ο θεόπνευστος συγγραφεύς των Ψαλμών απευθύνεται σε όλους λέγοντας: «βασιλείς της γης, και πάντες λαοί· άρχοντες και πάντες κριταί της γης· νέοι τε και παρθένοι, γέροντες μετά νεωτέρων,» και κατόπιν λέγει:

¹³ «Ας αινώσι το όνομα του Ιεχωβά· διότι το όνομα αυτού μόνου είναι υψωμένον· η δόξα αυτού είναι επί την γην και τον ουρανόν.»

14. (α) Πώς οι άνθρωποι προσπάθησαν να ανταγωνισθούν τον Ιεχωβά στο όνομα, και γιατί αυτό έγινε με αποτυχία; (β) Στις ημέρες τίνος είχε γίνει αρχή να επικαλούνται το όνομα του Ιεχωβά, και ποιο παγκόσμιο γεγονός αποκαλύπτει την πραγματική φύση αυτού του γεγονότος;

¹⁴ Η αξιοπρέπεια αυτού του Θεού της Βίβλου, του Ιεχωβά, η αξία του, η σεβασμιότης του, η σπουδαιότης του—όλ’ αυτά πυργώνονται πάνω από τη γη ως τον ουρανό. Κανένα ανθρώπινο πλάσμα στη γη, οσοδήποτε διάσημο και αν έχη γίνει στην ανθρώπινη ιστορία, δεν έχει εξυψώσει το όνομά του και τη φήμη του επάνω από το όνομα αυτού του Θεού ή ακόμη τόσο υψηλά όσο το όνομα του Θεού. Κανένα πλάσμα στον ουρανό και στη γη δεν μπορεί να εξυψώση το όνομά του τόσο υψηλά όσο το όνομα του Ιεχωβά, διότι «το όνομα αυτού μόνου είναι υψωμένον.» Ναι, «το όνομα αυτού μόνου είναι υπέρτατον.» (Ψαλμ. 148:13, Μετάφρασις Νέου Κόσμου· Μόφφατ) Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν αγωνισθή χωρίς σεβασμό για να θέσουν το όνομά των στο ίδιο επίπεδο με το όνομα του Ιεχωβά ή ακόμη πιο υψηλά απ’ αυτό το όνομα. Παραδείγματος χάριν, μόλις διακόσια τριάντα πέντε χρόνια μετά τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου οι αμαρτωλοί απόγονοί του άρχισαν να κάνουν κακή χρήσι του θείου ονόματος. Ένας από τους εγγονούς του Αδάμ ωνομάζετο Ενώς, και σχετικά με την εποχή του το υπόμνημα στη Γένεσι 4:26 (ΜΝΚ) λέγει: «Τότε έγεινεν αρχή να ονομάζωνται με το όνομα του Ιεχωβά.» Αυτό γινόταν μ’ ένα υποκριτικό ή ιερόσυλο τρόπο. Γι’ αυτό, 1656 χρόνια ύστερα από τη δημιουργία του ανθρώπου επήλθε ο παγγήινος κατακλυσμός, την εποχή του Νώε και κατέστρεψε όλους.

15, 16. (α) Πώς ο Νεβρώδ εξύψωσε τον εαυτό του μεταξύ των θαυμαστών και των ακολούθων του, και ποια ήταν η άποψις του Θεού γι’ αυτόν; (β) Πώς ένας μακρυνός διάδοχος του Νεβρώδ στο θρόνο της Βαβυλώνος εξέφρασε τις φιλοδοξίες του εναντίον του Ιεχωβά;

¹⁵ Κατόπιν, πάλι, υπήρχε ο δέκατος τρίτος άνθρωπος στη γραμμή των απογόνων του Αδάμ. Αυτός ο άνθρωπος ωνομάζετο Νεβρώδ. Έκαμε τον εαυτό του τόσο εξέχοντα ώστε τον θεωρούσαν ως κάποιον με τον οποίον οι άλλοι έπρεπε να συγκρίνωνται. Τα εδάφια Γένεσις 10:8-10 λέγουν γι’ αυτόν το δισέγγονο του Νώε: «Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· διά τούτο λέγεται ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβέλ [Βαβυλών].» (Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις) Μήπως αυτό σημαίνει ότι ήταν ένας «ισχυρός κυνηγός» από την άποψι του Ιεχωβά και ότι είχε την εύνοια του Ιεχωβά; Όχι! Διότι το κυνήγι του κατευθυνόταν επίσης εναντίον ανθρώπων κι’ έτσι το επεξέτεινε σε στρατιωτική εκστρατεία η οποία κατέληγε σε έκχυσι ανθρωπίνου αίματος. Η Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών παρουσιάζει το ζήτημα αυτό από το ορθό Γραφικό φως, αποδίδοντας την αφήγησι ως εξής: «Ακριβώς ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός σε αντίθεσι με τον Ιεχωβά.» Ο Νεβρώδ δεν έδειξε καθόλου σεβασμό για το όνομα του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού· το όνομα του Νεβρώδ αμαύρωσε το όνομα του Ιεχωβά στις διάνοιες των θαυμαστών και ακολούθων του. Ύστερα από δεκαπέντε αιώνες ένας διάδοχος του Νεβρώδ στο θρόνο της Βαβυλώνος είπε:

¹⁶ «Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού· και θέλω καθήσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του βορρά· θέλω αναβή εις τα ύψη των νεφελών· θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου.»—Ησ. 14:4, 13, 14.

17, 18. (α) Πώς απεδείχθη ότι το όνομα του Ιεχωβά ήταν σε απρόσιτα ύψη για τον Νεβρώδ και τους βασιλικούς απογόνους; (β) Πώς ο Ψαλμός 126:1-3 δείχνει ότι μια ευνοϊκή εντύπωσις σχετικά με το όνομα του Ιεχωβά είχε γίνει μεταξύ των εθνών;

¹⁷ Εν τούτοις, το όνομα του Ιεχωβά απεδείχθη ότι ήταν σε απρόσιτα ύψη για τον βασιλέα κυνηγό της Βαβυλώνος, τον Νεβρώδ, και τους διαδόχους του. Το 539 π.Χ. η γραμμή των διαδόχων του Νεβρώδ ανετράπη όταν η βασιλική πόλις έπεσε στους Μήδους και Πέρσας. Λιγώτερο από δυο χρόνια αργότερα, το 537 π.Χ., το όνομα του Ιεχωβά εξυψώθη όταν το πνεύμα του υπεκίνησε τον Πέρση κατακτητή, Κύρον τον Μέγαν, να εκδώση το περίφημο διάταγμα που επέτρεπε στον εξόριστο λαό του Ιεχωβά να επιστρέψη στη γενέτειρά του και να ανοικοδομήση τον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. (2 Χρον. 36:19-23· Έσδρας 1:1-11) Ήταν σχεδόν τόσο πολύ καλό για να είναι αληθινό, ώστε αυτό, φαινόταν σαν όνειρο στους εξορίστους Ιουδαίους ή Ισραηλίτας, αλλά έκαμε μια εντύπωσι στα ειδωλολατρικά έθνη που ήταν ευνοϊκή για τον Ιεχωβά. Ο Ψαλμός 126:1-3 (ΜΝΚ) το εκθέτει αυτό περίφημα λέγοντας:

¹⁸ «Ότε ο Ιεχωβά επανέφερε τους αιχμαλώτους της Σιών, ήμεθα ως οι ονειρευόμενοι. Τότε ενεπλήσθη το στόμα ημών από γέλωτος και η γλώσσα ημών από αγαλλιάσεως· τότε έλεγον μεταξύ των εθνών, μεγαλεία έκαμε δι’ αυτούς ο Ιεχωβά. Μεγαλεία έκαμεν ο Ιεχωβά δι’ ημάς· ενεπλήσθημεν χαράς.»

19. Με τη διδασκαλία των περί τριάδος, πώς οι κληρικοί δεν αποδίδουν δόξα στον Ιεχωβά ως Θεό, αλλά, αντιθέτως, υποβιβάζουν το όνομά του;

¹⁹ Σήμερα ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου δεν αποδίδει δόξα στον Ιεχωβά ως Θεόν. Έχουν θέσει το όνομά του στην άκρη. Με τις διδασκαλίες των για μια τριάδα η οποία αποτελείται από Θεόν τον Πατέρα και Θεόν τον Υιόν και Θεόν το Άγιον Πνεύμα, έκαμαν τον Υιόν του Ιεχωβά, Ιησούν Χριστόν ίσον με Αυτόν τον Πατέρα, και επίσης το «Άγιον Πνεύμα» ίσον με τον Ιεχωβά ο οποίος εκχέει αυτό το άγιο πνεύμα. Για την εξυπηρέτησι των θρησκευτικών των σκοπών, ο κλήρος έχει θέσει το όνομα του Ιησού Χριστού στο προσκήνιο. Παρατηρήστε ένα αντίτυπο της Γραφής της Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου και ιδέτε πόσες φορές θα μπορέσετε να βρήτε μέσα το θείον όνομα, Ιεχωβά. Παρατηρήστε την Αναθεωρημένη Μετάφρασι της Αγίας Γραφής, εκδόσεως 1952, και ιδέτε αν θα μπορέσετε να βρήτε καθόλου το όνομα του Ιεχωβά. Παρατηρήστε τη Νέα Αμερικανική Βίβλο, που εξεδόθη από Ρωμαιοκαθολικούς το 1970, καθώς επίσης και την Μετάφρασι της Βίβλου Ντουαί του 1610, και ιδέτε αν μπορήτε να βρήτε εκεί το όνομα Ιεχωβά (ή ακόμη Γιαχβέ) μέσα στο κείμενο της Γραφής. Ο ισχυρισμός που προβάλλουν είναι ότι όταν οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης αποκαλούσαν τον Ιησού Χριστό Κύριον ή ο Κύριος, αυτό εσήμαινε ότι ήταν ο ίδιος ο Ιεχωβά ή ο Γιαχβέ. Ασφαλώς όλο αυτό υποβιβάζει το όνομα του Θεού.

20. Τι λέγει ο απόστολος Παύλος σχετικά με τον Υιό του Θεού στα εδάφια Φιλιππησίους 2:5-11;

²⁰ Αλλά τι λέγει ο Χριστιανός απόστολος Παύλος; Περιγράφει την ταπείνωσι του Υιού του Θεού και κατόπιν την εξύψωσι του πιστού του Υιού λέγοντας: «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να είναι ίσα με τον Θεόν, αλλ’ εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διά τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα, για να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός.»—Φιλιππησ. 2:5-11.

21. (α) Πώς αυτή η δήλωσις δείχνει ότι το όνομα του Ιεχωβά παραμένει σε απρόσιτα ύψη; (β) Ως ποιο σημείο εμείς οι Χριστιανοί δείχνομε σεβασμό στο όνομα του Ιεχωβά;

²¹ Απ’ αυτή τη θεόπνευστη δήλωσι βλέπομε ότι ο Θεός Πατήρ αντήμειψε τον Υιόν του Ιησού Χριστό μ’ ένα όνομα επάνω από το όνομα όλων των άλλων υιών του Θεού ή πλασμάτων του Θεού. Επομένως όλα τα άλλα πλάσματα οφείλουν ν’ αναγνωρίσουν αυτό το εξυψωμένο όνομα και να κλίνουν γόνυ ενώπιόν του. Αλλά εις δόξαν τίνος το κάνουν αυτό; Εις δόξαν του εξυψωμένου Ιησού Χριστού; Όχι! Αλλά, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, «εις δόξαν Θεού Πατρός.» Ο εξυψωμένος Ιησούς Χριστός ονομάζεται «Κύριος» αλλά δεν ονομάζεται Θεός ούτε ονομάζεται Πατήρ, διότι παραμένει πάντοτε ο Υιός του Θεού. Το αξίωμα και ο τίτλος του «Θεού Πατρός» παραμένει πάντοτε στον Ιεχωβά. Δεν έδωσε στον ουράνιο Υιό του ένα όνομα υψηλότερο από το δικό του, ούτε ακόμη ένα όνομα ίσο με το δικό του. Το δικό του όνομα παραμένει υπέρτατο, σε απρόσιτα ύψη. Ο Ιησούς Χριστός στον ουρανό αναγνωρίζει αυτό το γεγονός. Γι’ αυτό εμείς οι Χριστιανοί εν ονόματι του Κυρίου Ιησού Χριστού εξακολουθούμε να προσευχώμεθα στον Ιεχωβά Θεό: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.» (Ματθ. 6:9) Δεν κάνομε κακή χρήσι αυτού του ονόματος, αλλά το σεβόμεθα ως το ύψιστο όνομα σε όλη την κτίσι. Αποχωριζόμεθα απ’ όλες τις θρησκείες που δυσφημούν το όνομα του Θεού.

ΟΤΑΝ ΕΝΗΡΓΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΜΗ ΟΝΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

22, 23. (α) Πρέπει το θείον όνομα να παύση να χρησιμοποιήται με σεβασμό και γιατί ποτέ δεν πρέπει να λάβωμε τη στάσι του Φαραώ απέναντι σ’ αυτό; (β) Πώς ο Θεός ιδιαιτέρως παρουσίασε το όνομα όταν για πρώτη φορά εμφανίσθηκε στον Μωυσή;

²² Το αρχικό θείο όνομα δεν έχει γίνει περασμένου συρμού και δεν θα έπρεπε να παύση να χρησιμοποιήται μ’ έναν γεμάτο σεβασμό τρόπο. Δεν πρέπει ποτέ ν’ αφήσωμε τον εαυτό μας να γίνη σαν τον άρχοντα Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου και ν’ αντιστεκώμεθα σ’ αυτό το όνομα και να γινώμεθα πείσμονες απέναντί του όπως όταν είπε: «Τις είναι ο Ιεχωβά, εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Ιεχωβά και ουδέ τον Ισραήλ θέλω εξαποστείλει.» (Έξοδ. 5:1, 2, ΑΣΜ) Η άρνησις του Φαραώ ν’ αναγνωρίση τον Ιεχωβά δεν τον ωδήγησε πουθενά αλλού παρά σε καταστροφή στην Ερυθρά Θάλασσα. Ο Ύψιστος Θεός ιδιαιτέρως παρουσίασε το Όνομα όταν απέστειλε τον προφήτη Μωυσή να εμφανισθή ενώπιον του Φαραώ και ν’ απαιτήση ν’ αφεθή ελεύθερος ο υπόδουλος λαός Ισραήλ για να μπορέση να καταλάβη τη Γη της Επαγγελίας. Χρησιμοποιώντας έναν άγγελο ο Θεός φανερώθηκε στον Μωυσή τον Ισραηλίτη στους πρόποδας του Όρους Χωρήβ (ή Σινά) στην Αραβική Χερσόνησο. Όταν του ελέχθη να επιστρέψη στην Αίγυπτο, ο Μωυσής ρώτησε τι θα έπρεπε ν’ αναγγείλη όσον αφορά το όνομα του Θεού ο οποίος τον έστελλε. Από την Νέα Αγγλική Βίβλο του 1970, διαβάζομε τώρα την απάντησι:

²³ «Ο Θεός απήντησε . . . ‘Ο ΩΝ· δηλαδή εκείνος ο οποίος είμαι . . . ούτω θέλεις ειπεί ότι ο Ο ΩΝ σε απέστειλε προς αυτούς.’ Και είπε ακόμη ο Θεός, ‘Πρέπει να πης στους Ισραηλίτας αυτό, ότι ο ΙΕΧΩΒΑ ο Θεός των πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ, σε απέστειλε προς αυτούς· αυτό είναι το όνομά μου εις τον αιώνα· αυτός είναι ο τίτλος μου σε όλες τις γενεές. Πήγαινε και σύναξε τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ και ειπέ προς αυτούς ότι ο ΙΕΧΩΒΑ ο Θεός των πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, και του Ιακώβ, εφάνη σε σένα.’»—Έξοδ. 3:13-16.

24. (α) Γιατί, λοιπόν, οι Χριστιανοί δεν έχουν κανένα δικαίωμα ν’ αλλάξουν το ζήτημα όσον αφορά τ’ όνομα του Θεού; (β) Ποια ενέργεια ήταν κατάλληλο να λάβουν οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί σε μια γενική συνέλευσι του 1931;

²⁴ Εφόσον είπε ότι Ιεχωβά είναι το όνομά του εις τον αιώνα και ο τίτλος του σε όλες τις γενεές, τότε αυτό είναι το όνομα και ο τίτλος του και σήμερα, στη δική μας γενεά. Εμείς, μάλιστα ως Χριστιανοί δεν έχομε δικαίωμα να το αλλάξωμε. «Ιεχωβά» είναι το Μνημειώδες όνομά του, σύμφωνα με την Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι της Βίβλου, η οποία δεν χρησιμοποιεί τη λέξι «τίτλος» αλλά λέγει: «Τούτο το όνομά μου εις τον αιώνα, και τούτο το μνημόσυνόν μου σε όλες τις γενεές.» (Έξοδ. 3:15, ΑΣΜ) Ήταν το μνημόσυνό του στην πρώτη ακόμη γενεά του ανθρωπίνου γένους, διότι στο δεύτερο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής και στο τέταρτο εδάφιο διαβάζομε τα εξής λόγια: «Αύται είναι αι γενεαί των ουρανών και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ’ ην ημέραν εποίησεν Ιεχωβά ο Θεός γην και ουρανόν.» (Γεν. 2:4, ΑΣΜ) Ως αναμνηστικόν το όνομά του είναι εκείνο με το οποίον πρέπει να τον ενθυμούνται για πάντα, σε όλες τις γενεές. Ήταν, λοιπόν, παρατυπία, όταν χιλιάδες αφιερωμένων βαπτισμένων Χριστιανών όταν συγκεντρώθηκαν σε μια γενική συνέλευσι στο Κολόμπους Οχάιο, την Κυριακή 26 Ιουλίου 1931, εδέχθησαν το Γραφικό όνομα, Μάρτυρες του Ιεχωβά; Όχι· ήταν πολύ κατάλληλο.

25. (α) Το 1925 αυτοί οι Χριστιανοί άρχισαν ν’ αντιλαμβάνωνται ότι είχε έλθη ο καιρός για ποια ενέργεια εκ μέρους του Θεού; (β) Σχετικά μ’ αυτό, τι έγραφε η «Σκοπιά» στο τεύχος της 1^ης Ιανουαρίου 1926 στο κύριο άρθρο της;

²⁵ Ήδη, από το 1925, οι Χριστιανοί που είχαν εγκολπωθή αυτή την επωνυμία είχαν αρχίσει να διακρίνουν ότι είχε έλθει ο καιρός για τον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό να «κάμη εις εαυτόν όνομα.» (2 Σαμ. 7:23, ΚΕΜ) Πολύ κατάλληλα λοιπόν στο τεύχος της Σκοπιάς 1ης Ιανουαρίου 1926 το κύριο άρθρο έφερε τον τίτλο «Ποιος θα τιμήση τον Ιεχωβά»; Στη σελίδα 7, κάτω από τον υπότιτλο «Όνομα εις Εαυτόν,» παράγραφοι 37 και 38 έλεγε:

«Οι φυσικοί απόγονοι του πιστού Αβραάμ κατοικούσαν στην Αίγυπτο. Το όνομα του Θεού το αγνοούσαν τότε και δεν υπήρχε στις διάνοιες των ανθρώπων εκείνου του έθνους, ούτε οποιουδήποτε άλλου έθνους στον κόσμο. Ο Δαβίδ αναφέρει το γεγονός ότι ο Θεός κατήλθε στην Αίγυπτο για να ελευθερώση τον λαόν του και για να κάμη εις εαυτόν όνομα. (2 Σαμ. 7:23, ΜΝΚ) Τώρα υφίσταται μια όμοια κατάστασις. Εκείνοι οι οποίοι έχουν την πίστι του Αβραάμ είναι κάτοικοι αυτού του πονηρού κόσμου, του οποίου όλες οι οργανώσεις έχουν λησμονήσει τον Θεό και έχουν δυσφημήσει το άγιον όνομά του.

Πλησιάζει ο καιρός που ο Θεός θα κάμη εις εαυτόν όνομα. Ο Θεός θα έχη μερικούς ανθρώπους για να είναι μάρτυρές του στη γη. Και ποιοι θα έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι θα είχαν αυτό το προνόμιο να πάρουν αυτή τη θέσι; Ασφαλώς κανένας άλλος εκτός από τη Σιών, την οργάνωσι του Θεού, της οποίας μερικά μέλη βρίσκονται στη γη. Σ’ αυτούς ο Ιεχωβά λέγει: ‘Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλος μου, τον οποίον εξέλεξα διά να μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξε, ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Κύριος· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα, και έσωσα και έδειξα· και δεν εστάθη εις εσάς ξένος Θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου λέγει Κύριος, και εγώ ο Θεός.»—Ησ. 43:10-12

26, 27. Ο προφήτης Ησαΐας προείδε την ανάγκη για την επανάληψι ποιας ενεργείας, και επομένως τι έγραψε στα εδάφια Ησαΐας 63:11-14;

²⁶ Εκτός των όσων είπε ο Βασιλεύς της Ιερουσαλήμ Δαβίδ σχετικά με το ότι ο Θεός έγινε ονομαστός τον καιρό που ελευθέρωσε τον εκλεκτό του λαό Ισραήλ από τη δουλεία της Αιγύπτου, ο μετέπειτα προφήτης Ησαΐας προείδε τον καιρό που ο Ιεχωβά θα επανελάμβανε αυτή την πράξι απελευθερώνοντας τον εκλεκτό του λαό από τη δύσκολη θέσι του. Σ’ αυτό τον ίδιο θα έπρεπε ν’ αποβλέπουν γι’ αυτή την απελευθέρωση, και γι’ αυτό ο προφήτης Ησαΐας προχωρεί και λέγει (εις Ησαΐα 63:11-14, ΜΝΚ):

²⁷ «Τότε ενεθυμήθη τας αρχαίας ημέρας, τον Μωυσήν , τον δούλον αυτού λέγων, ‘Πού είναι ο αναβιβάσας αυτούς από της θαλάσσης, μετά του ποιμένος του ποιμνίου αυτού; Πού ο θέσας το άγιον αυτού όνομα εν τω μέσω αυτών, ο οδηγήσας αυτούς διά της δεξιάς του Μωυσέως με τον ένδοξον βραχίονα αυτού, ο διασχίσας τα ύδατα έμπροσθεν αυτών διά να κάμη εις εαυτόν όνομα αιώνιον; Ο οδηγήσας αυτούς διά της αβύσσου, ως ίππον διά της ερήμου χωρίς να προσκόψωσι; Το πνεύμα του Ιεχωβά ανέπαυσεν αυτούς ως κτήνος καταβαίνον εις την κοιλάδα· ούτως ωδήγησας τον λαόν σου, διά να κάμης εις εαυτόν ένδοξον όνομα.»

28. Τον καιρό της απελευθερώσεως του Ισραήλ, ποιοι στην Αίγυπτο εφοβήθησαν το θείον όνομα, και ποια ενέργεια ανέλαβαν, με ποια αποτελέσματα γι’ αυτούς;

²⁸ Τον καιρό της απελευθερώσεως του Ισραήλ από την Αίγυπτο, τόσο πολλοί από τον μη Ισραηλιτικό λαό της χώρας εκείνης εφοβήθησαν το θείον όνομα, ώστε έκαμαν την κατάλληλη ενέργεια. Πώς; Όταν οι Ισραηλίται βγήκαν από την Αίγυπτο αφού εώρτασαν το πρώτο πάσχα των, τότε, όπως λέγει η αφήγησις στο εδάφιο Έξοδος 12:38 «μετ’ αυτών συνανέβη και μέγα πλήθος σύμμικτον ανθρώπων.» Όταν ο Θεός διεχώρισε τα ύδατα της Ερυθράς Θαλάσσης, αυτό το σύμμικτον πλήθος πέρασε μαζί με τους Ισραηλίτας. Και όταν ο Θεός έφερε τα ύδατα επάνω από τους ίππους και τας άμαξας και τους ιππείς του Φαραώ, οι οποίοι τους κατεδίωκαν, και κατέπνιξαν αυτούς τους αιμοδιψείς διώκτας, αυτό το σύμμικτον πλήθος άκουσε τους Ισραηλίτας να ψάλλουν εν ασφαλεία στην ακτή της Χερσονήσου Σινά: «Ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής· Ιεχωβά το όνομα αυτού. . . . ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.»—Έξοδ. 14:31-15:18, ΜΝΚ.

29. Ποια επίδρασι είχε το καταπληκτικό εκείνο θαύμα του Ιεχωβά πάνω στα έθνη τότε, και τι ήσαν υποχρεωμένοι οι Ισραηλίται να είναι και να κάμουν;

²⁹ Η τρομερή εντύπωσις που είχε εκείνο το καταπληκτικό θαύμα επάνω στα έθνη την εποχή εκείνη του έτους 1513 π.Χ. έχει χάσει από τότε την καταπληκτική του επίδρασι. Το όνομα που ο Ιεχωβά είχε κάμει για τον εαυτό του τότε, πριν από τόσο πολύν καιρό, λίγο συγκινεί τα έθνη σήμερα, ακόμη και τα λεγόμενα Χριστιανικά έθνη του Χριστιανικού κόσμου. Ούτε το φοβούνται ούτε το σέβονται. Ο Χριστιανικός κόσμος έχει πέσει σε μια κατάστασι ομοία με της αρχαίας Αιγύπτου, που καταπίεζε τον λαό του Ιεχωβά. (Αποκάλ. 11:8) Εκείνοι οι φυσικοί Ιουδαίοι την εποχή εκείνη ήσαν πράγματι αυτόπται μάρτυρες του τι έκαμε ο Ιεχωβά και μπόρεσαν να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν το όνομά του όσο οι πιστοί πατέρες των δεν το είχαν γνωρίσει ποτέ. (Έξοδ. 6:2, 3) Από τη φορά των πραγμάτων ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά και ήσαν επομένως υποχρεωμένοι να δίνουν μαρτυρία στις μέλλουσες γενεές σχετικά με το όνομα και τις πράξεις του Ιεχωβά. Μέσω του προφήτου Ησαΐα ο Ιεχωβά είπε σαφώς σ’ αυτούς ότι ήσαν μάρτυρές του. Έπρεπε να έχουν σεβασμό για το όνομα που ο Ιεχωβά είχε κάμει για τον εαυτό του και έπρεπε επίσης να ζουν σύμφωνα με τις υποχρεώσεις των του να είναι μάρτυρες Αυτού του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού. Μια ομοία κατάστασις παραμένει αληθινή για τον Χριστιανικό κόσμο σήμερα.

30. Γιατί ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα βρίσκεται κάτω από την υποχρέωσι να είναι μάρτυρες του ιδίου Θεού του αρχαίου φυσικού Ισραήλ;

³⁰ Σήμερα, όπως και στους περασμένους αιώνες, ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι είναι ο πνευματικός Ισραήλ, ο Χριστιανικός Ισραήλ. Αναπόφευκτα, λοιπόν, ο Θεός του πρέπει να είναι ο Θεός του αρχαίου φυσικού Ισραήλ. Επομένως, όπως ακριβώς ο φυσικός Ισραήλ των αρχαίων χρόνων, έτσι και ο Χριστιανικός κόσμος βρίσκεται κάτω από την υποχρέωσι να είναι μάρτυρες αυτού του ιδίου Θεού του αρχαίου Ισραήλ, ο οποίος είναι ταυτοχρόνως και ο Θεός του Μεσσία, του Ιησού, του Υιού του Θεού. Το να είναι κανείς μάρτυς του Ιησού του Μεσσία ή του Χριστού δεν τον απαλλάσσει από το να είναι επίσης μάρτυς του Ιεχωβά, και μάλιστα πρωτίστως.—Πράξ. 1:8· 5:27-32.

31. Σύμφωνα μ’ αυτά που ο Χριστιανικός κόσμος και οι εκκλησίες του κάνουν και λέγουν σήμερα, ήλθε ο καιρός για να κάμη ο Θεός τι, και τι δείχνει αυτό για τους λαούς και τα έθνη τις εποχής μας;

³¹ Αλλά παρατηρήστε τα έθνη του Χριστιανικού κόσμου και τις εκκλησίες των. Ακούστε τι λέγουν. Υπό το φως της Αγίας Γραφής εξετάστε τι κάνουν. Δείχνουν τα γεγονότα ότι αυτά τα έθνη και οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου είναι μάρτυρες του Ιεχωβά; Τα γυμνά γεγονότα σαφώς δείχνουν ότι άλλη μια φορά έχει έλθει ο καιρός για να κάμη ο Ιεχωβά όνομα για τον εαυτό του ενώπιον όλων των εθνών και των λαών που υπερήφανα και με πείσμονα τρόπο αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν, να σεβασθούν και να φοβηθούν το θείο του όνομα. Το ιστορικό παράδειγμα του Φαραώ και των στρατιωτικών του δυνάμεων στην Ερυθρά Θάλασσα δείχνει καταστροφή γι’ αυτά τα σύγχρονα έθνη και τους λαούς όταν ο Ιεχωβά και πάλι θα κάμη εις εαυτόν όνομα στον επερχόμενο «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα!—Αποκάλ. 16:14-16· 19:11-21.

32. Έχουν όλα τα έθνη σήμερα σοβαρούς λόγους να μη τα γνωρίζουν αυτά, και τι δεν μπορούν να εξαλείψουν αυτοί οι ανταγωνιστικοί λαοί του Χριστιανικού κόσμου σχετικά με τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά;

³² Έως σήμερα, σ’ αυτό το έτος 1972, έχουν όλα τα έθνη σοβαρούς λόγους να μη τα γνωρίζουν όλα αυτά; Λόγω της αποτυχίας του Χριστιανικού κόσμου και των εννεακοσίων εκατομμυρίων και πλέον εγγεγραμμένων εκκλησιαστικών μελών του, παρέλειψε μήπως ο Ιεχωβά να έχη τους πιστούς, θαρραλέους μάρτυράς του σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα, σ’ αυτή τη δική μας τη γενεά; Απολύτως όχι! Οι συνδεδεμένοι με τις εκκλησίες λαοί του Χριστιανικού κόσμου πιθανόν ν’ αμφισβητούν ότι αυτοί οι διεθνώς γνωστοί ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα είναι πράγματι μάρτυρες του Υψίστου Θεού. Ίσως να λέγουν ότι αυτοί δεν έχουν δικαίωμα σ’ αυτό το όνομα και ότι είναι ψευδοπροφήται. Μπορεί επομένως να εναντιώνωνται, να τους κακοπαριστάνουν και να τους διώκουν για να τους αναγκάσουν να παύσουν να κάνουν το έργο μαρτυρίας σε όλη τη γη. Αλλ’ αυτοί οι ανταγωνιστικοί λαοί του Χριστιανικού κόσμου καθώς και όλοι εκείνοι του λεγομένου ειδωλολατρικού κόσμου δεν μπορούν ποτέ να εξαλείψουν το υπόμνημα που έχουν κάμει αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα σε περισσότερες από 200 χώρες και 160 περίπου γλώσσες.

33. Γι’ αυτό τι είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν οι εναντιούμενοι λαοί του Χριστιανικού κόσμου σχετικά με το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά και γιατί αυτό είναι έτσι;

³³ Δεν μπορούν ποτέ ν’ αναιρέσουν ότι το όνομα του Θεού, όπως αναγράφεται χιλιάδες φορές στο πραγματικό κείμενο της Αγίας Γραφής, έχει γίνει γνωστό στους λαούς παγκοσμίως και εκατοντάδες χιλιάδες άτομα απ’ όλες τις φυλές, τις εθνικότητες, τους φυλετικούς και κοινοτικούς ομίλους έχουν βοηθηθή να γνωρίζουν και να φοβούνται και να υπηρετούν τον Ιεχωβά, τον Θεό και Πατέρα του Κυρίου Ιησού. Αυτό είναι κάτι που ψευδοπροφήται δεν μπορούσαν ποτέ να επιτύχουν. (Δευτ. 18:15-22) Ναι, αυτοί οι εναντιούμενοι λαοί όλου του Χριστιανικού κόσμου είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι έχουν αποτύχει να σταματήσουν το παγκόσμιο κήρυγμα και τη διδασκαλία εκ μέρους αυτών των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά έως τώρα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι αυτοί έχουν αρνηθή ν’ ακολουθήσουν τη νομική συμβουλή που ο θρησκευτικός νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ έδωσε σ’ εκείνους που ανθίσταντο στους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά του πρώτου αιώνος, όταν είπε: «Σας λέγω, απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι αν η βουλή αύτη ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως είναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.»—Πράξ. 5:34-39.

‘ΛΑΟΣ ΔΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ’

34. Τον πρώτο αιώνα μ.Χ. τι συνέβη σ’ εκείνους οι οποίοι ραδιουργούσαν εναντίον της αποστολικής Χριστιανοσύνης, και τι δεν εσήμαινε αυτό όσον αφορά την ύπαρξι του Ιεχωβά;

³⁴ Τι έγιναν εκείνοι οι οποίοι ραδιουργούσαν εναντίον των Χριστιανών αποστόλων και των ομοπίστων των του πρώτου αιώνος; Το έτος 70 μ.Χ. αντί να ανατρέψουν την αποστολική Χριστιανοσύνη ανετράπη το δικό τους θρησκευτικό σύστημα όταν η παλαιά περιτειχισμένη πόλις της Ιερουσαλήμ και ο ναός της κατεστράφησαν για να μην ανοικοδομηθούν ποτέ πια από Ιουδαϊκά χέρια. Το ιερατείον των έπαυσε να υπάρχη ή να διατηρή την ταυτότητά του. Ας ομιλήσουν τα γεγονότα για το αν εκείνοι οι μισαλλόδοξοι θρησκευτικοί ραδιούργοι ήταν «θεομάχοι.» Εκείνο το τραγικό γεγονός του έτους 70 μ.Χ. δεν εσήμαινε καθόλου ότι ο Ιεχωβά είχε παύσει να υπάρχη σαν να ήταν ένας Θεός των Ισραηλιτών μόνον, ένας εθνικός Θεός, ότι υπήρξε μόνον όσον καιρό υπήρχε το ιστορικό εκείνο έθνος. Ο αθάνατος Ιεχωβά, ο οποίος είναι Θεός χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, ζούσε και εξακολουθεί να ζη, παρά τις αρνήσεις όλων των αθεϊστών. Αλλά εξαιτίας των όσων συνέβησαν το έτος 70, μήπως έχει παραμείνει από τότε χωρίς έθνος;

35. Γιατί το αρχαίο έθνος Ισραήλ ήταν ένας «λαός διά το όνομα αυτού,» και γιατί γεννάται πρόβλημα όσον αφορά το αν αυτοί είναι σήμερα ο «λαός για το όνομα αυτού»;

³⁵ Είναι γεγονός ότι το έτος 1473 π.Χ., όταν ο προφήτης Μωυσής έδινε τις αποχαιρετιστήριες οδηγίες του στο έθνος Ισραήλ προτού διαβούν τον Ιορδάνη Ποταμό για να εισέλθουν στη Γη της Επαγγελίας, είπε σ’ αυτούς: «Ο Ιεχωβά θέλει σε καταστήσει εις εαυτόν λαόν άγιον, καθώς ώμοσε προς σε, εάν φυλάττης τας εντολάς Ιεχωβά του Θεού σου, και περιπατής εις τας οδούς αυτού. Και πάντες οι λαοί της γης θέλουσι ιδεί, ότι το όνομα του Ιεχωβά επικέκληται επί σε, και θέλουσι τρομάζει από σου.» (Δευτ. 28:9, 10, ΜΝΚ) Όπως είπε σ’ αυτούς ο Ιεχωβά, είχαν γίνει «ο εκλεκτός από πάντων των [άλλων] λαών.» (Έξοδ. 19:3-5) Επειδή το όνομά του εκαλείτο επ’ αυτούς, ήταν ένας «λαός διά το όνομα αυτού.» (Ιερεμ. 14:9· Δαν. 9:19) Αλλά εξακολούθησε να παραμένη ο Ισραήλ ένας «λαός διά το όνομα αυτού» έως αυτή την ημέρα; Απέδειξε η ίδρυσις της ανεξάρτητης, μη θεοκρατικής Δημοκρατίας του Ισραήλ το 1948 μ.Χ. ότι είναι «λαός διά το όνομα αυτού,» μολονότι δεν τηρούν τον νόμο του Μωυσέως και δεν έχουν ναό στην Ιερουσαλήμ ο οποίος να καλήται με το όνομα του Ιεχωβά; Είναι σπουδαίο να το μάθωμε.

36. Ήταν ο Ιησούς ένα μέλος του ‘λαού διά το όνομα αυτού,’ και πώς έδειξε ο Ιεχωβά την απόφασί του όσον αφορά το αν το όνομά του έπρεπε να μεταφερθή από τον φυσικό Ισραήλ;

³⁶ Ο πρώτος αιών μ.Χ. ήταν η κρίσιμη εποχή για τον καθορισμό αυτού του ζητήματος. Φυσικά ο Ιησούς Χριστός, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας στην οικογενειακή γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ, λόγω της καταγωγής του ήταν μέλος του «λαού διά το όνομα [του Ιεχωβά].» Αυτό τούτο το όνομά του περιλαμβάνει το θείον όνομα, διότι σημαίνει «Ο Ιεχωβά είναι Σωτηρία.» Αλλά το έθνος του Ιησού τον απέρριψε. Όσον αφορά τους ακολούθους του, που ήσαν ένα μικρό υπόλοιπο Ισραηλιτών, αποχωρίσθηκαν από το έθνος του Ισραήλ και έγιναν ένα πνευματικό έθνος. Κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, συνέχισε το έθνος του φυσικού περιτετμημένου Ισραήλ να είναι «λαός διά το όνομα αυτού» [το όνομα του Ιεχωβά], ή το όνομα του Ιεχωβά μετεφέρθη και ετέθη στο πνευματικό έθνος των ακολούθων του Χριστού; Ο ίδιος ο Θεός έδωσε την απάντησι σ’ αυτό το πρόβλημα. Την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. εξέχεε το άγιον πνεύμα του εκπληρώνοντας την προφητεία του εις Ιωήλ 2:28-32. Επάνω σε ποιους; Όχι επάνω στους μη Χριστιανούς Ιουδαίους στον τότε υπάρχοντα ναό της Ιερουσαλήμ, αλλά επάνω στους δώδεκα αποστόλους και σε άλλους μαθητάς του Ιησού. Γεμάτοι από πνεύμα αυτοί εκήρυτταν το όνομα του Θεού.—Πράξ. 2:1-36.

37, 38. (α) Πόσοι Ιουδαίοι έγιναν μέρος του νέου ‘λαού διά το όνομα’ του Ιεχωβά; (β) Πότε άνοιξε ο Ιεχωβά τη θύρα για τους μη Ιουδαίους ώστε να προστεθούν εις τον «λαόν διά το όνομα αυτού»;

³⁷ Εκεί, πριν από δεκαεννέα αιώνες και πλέον, ο Ιεχωβά άρχισε ν’ αποκτά ένα νέο λαό επάνω στον οποίο θα εκαλείτο το όνομά του, δηλαδή έναν λαόν ο οποίος καλείται με το όνομά του. (1 Πέτρ. 2:9) Χιλιάδες φυσικοί, περιτετμημένοι Ιουδαίοι εδέχθησαν τον Ιησού ως τον Μεσσία και έγιναν μέρος αυτού του ‘λαού διά το όνομα [του Ιεχωβά].’ Πριν συμπληρωθούν ακόμη ακριβώς τριάμισυ χρόνια ο Ιεχωβά άνοιξε την ευκαιρία στους μη Ιουδαίους ή τους Εθνικούς. Έστειλε εκεί τον απόστολο Πέτρο να πάη σε μια Εθνική οικογένεια στην Καισάρεια και να κηρύξη εκεί το ευαγγέλιο για τον Ιησού τον Μεσσία στον Κορνήλιο και στους φίλους του. Λόγω της πίστεώς των, ο Ιεχωβά εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω σ’ αυτούς. Έτσι έκαμε αυτούς τους εθνικούς μέρος του ‘λαού διά το όνομα αυτού.’ Από τότε η ευκαιρία να είναι κανείς μέλος αυτού του πνευματικού ‘λαού διά το όνομα αυτού’ ήταν ανοιχτή σε όλους τους μη Ισραηλίτας ή Εθνικούς. (Πράξ. 10:1-11:18) Αυτό αληθεύει, όχι διότι εμείς το λέμε αυτό, αλλά διότι ο θεόπνευστος απόστολος Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού Χριστού το είπε. Αυτό συνέβη περίπου δεκατρία χρόνια μετά τη μεταστροφή του Εθνικού Κορνηλίου και των φίλων του. Ομιλώντας μπροστά σε μια σύσκεψι στην Ιερουσαλήμ ο Ιάκωβος είπε:

³⁸ «Ο Συμεών [Πέτρος] εφανέρωσε τίνι τρόπω κατ’ αρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν διά το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσι και οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, ‘μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ . . . διά να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών πάντα ταύτα’.»—Πράξ. 15:12-18, ΜΝΚ· Αμώς 9:12, ΜΝΚ.

39. (α) Γιατί ο Ιεχωβά δεν έπαυσε να έχη έναν «λαόν διά το όνομα αυτού» από τον καιρό την καταστροφής της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.; (β) Τι συμπληρώνει ο Ιεχωβά σήμερα που είχε αρχίσει πριν από δεκαεννέα αιώνες, και ποια απόδειξι γι’ αυτό έχομε;

³⁹ Συνεπώς ο Ιεχωβά δεν έπαυσε να έχη ένα ‘λαό διά το όνομα αυτού’ μετά την καταστροφή της παλαιάς περιτειχισμένης Ιερουσαλήμ και του ναού της το έτος 70 μ.Χ. και της διασποράς των φυσικών περιτετμημένων Ιουδαίων. Είχε τον Χριστιανικό «λαόν διά το όνομα αυτού» που είχε συγκροτηθή προσφάτως. Εκείνο που ο Ιεχωβά άρχισε τότε στον πρώτον αιώνα το συμπληρώνει σήμερα σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα. Τώρα προτού εκσπάση η μεγαλύτερη θλίψις όλης της ανθρωπίνης ιστορίας πάνω σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων, συμπληρώνει τον πνευματικό «λαόν διά το όνομα αυτού,» και σήμερα εξακολουθεί να υπάρχη ένα υπόλοιπο απ’ αυτούς στη γη. Αν αυτό δεν είναι έτσι, τότε πώς μπορούμε να εξηγήσωμε αυτό που συμβαίνει τώρα σε όλες τις κατοικημένες ηπείρους και νήσους των επτά θαλασσών; Ποιο; Το όνομα του Ιεχωβά γνωστοποιείται και εξυψώνεται σε μια κλίμακα που δεν είχε συμβή ποτέ από τότε που είχε επέλθει τρομερή μομφή επάνω στο θείον όνομα με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του περιφήμου ναού της το έτος 70 μ.Χ. Ας μη πλανώμεθα όσον αφορά αυτό: Ο Ιεχωβά έχει τον «λαόν διά το όνομα αυτού» στη γη σήμερα, και αυτοί αποδεικνύονται ότι είναι ακριβώς ο λαός του, έστω και αν είναι απλώς ένα υπόλοιπον μόνο.

[Εικόνα στη σελίδα 72]

Οι διδασκαλίες και οι πράξεις της εκκλησίας σας δοξάζουν το όνομα του Θεού; Μήπως διδάσκει τον πύρινο άδη, την Τριάδα; Μήπως έχει λάβει ποτέ μέρος στην ευλογία των πολέμων του έθνους σας;

[Εικόνα στη σελίδα 75]

Εκδηλώνοντας σεβασμό για το Θείον Όνομα, χιλιάδες Χριστιανοί στη συνέλευσι του Κολόμπους Οχάιο, τον Ιούλιο 1931, ανέλαβαν το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά»

[Εικόνα στη σελίδα 77]

Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά εμεγάλυνε το όνομά του στην Ερυθρά Θάλασσα, θα μεγαλύνη και πάλι το όνομά του στον επερχόμενο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος