Το Μεγάλο Ζήτημα—Είμεθα Υπέρ ή Εναντίον της Θείας Κυριαρχίας;
ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ των τελευταίων πέντε μηνών εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αντιμετώπισαν καθαρά αυτό το ζήτημα στη σειρά των τετραημέρων συνελεύσεων περιοχής των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θεία Κυριαρχία.» Εκθέσεις που υπάρχουν από 152 συνελεύσεις δείχνουν ότι ως τώρα έχουν παρευρεθή 1.246.419, και πολλές συνελεύσεις ακόμη πρόκειται να λάβουν χώρα. Τελικά ολόκληρος ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους θ’ αναγκασθή ν’ αντιμετωπίση αυτό το ζήτημα, με αποτέλεσμα τη ζωή ή τον θάνατο, ανάλογα με την εκλογή τους.
Αν δεν το έχετε κάμει ήδη, αργά η γρήγορα και σεις επίσης οφείλετε ν’ αντιμετωπίσετε το ίδιο μεγάλο ζήτημα. Επομένως, αυτή η σύντομη έκθεσις όσον αφορά το τι έχει λεχθή σ’ αυτές τις συνελεύσεις θ’ αποδειχθή πολύ ωφέλιμη στο να σας βοηθήση ν’ αποφασίσετε.
Το ζήτημα στην πραγματικότητα δεν είναι, ένα νέο ζήτημα που αντιμετωπίζομε σήμερα για πρώτη φορά. Αυτό είχε τονισθή την πρώτη ημέρα της συνελεύσεως στην ομιλία που έφερε τον τίτλο «Θεία Κυριαρχία—Είμεθα Υπέρ ή Εναντίον της;»
Αυτή η βασική ομιλία έδειχνε ότι η εχθρότης στη θεία κυριαρχία είχε την αρχή της στο αόρατο βασίλειο πριν από πολλές χιλιετηρίδες. Ένα πνευματικό ή αγγελικό πλάσμα έγινε μόνο του «Σατανάς» και «Διάβολος,» δηλαδή, «εναντιούμενος» και «Συκοφάντης» του Θεού. Ως αποτέλεσμα τούτου, όλοι εκείνοι οι οποίοι εναντιώνονται στη θεία κυριαρχία παίρνουν στάσι μαζί με τον Σατανά ή Διάβολο και δείχνουν ότι είναι όμοιοι με τους άλλους στασιαστάς, όπως ήταν ο Αδάμ και η Εύα, ο πρωτότοκος γυιος των Κάιν, οι απειθείς άγγελοι, οι οποίοι έζησαν ως σύζυγοι με γυναίκες πριν από τον παγγήινο κατακλυσμό, και όπως ο μετακλυσμιαίος στασιαστής Νεβρώδ.
Σε οξεία αντίθεσι μ’ αυτούς τους στασιαστάς ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Και αυτός επίσης ώφειλε ν’ αποφασίση αν ήταν υπέρ η εναντίον της θείας κυριαρχίας. Όταν προσεφέρθη σ’ αυτόν από τον Σατανά, τον «θεόν αυτού του συστήματος πραγμάτων,» η κυριαρχία επάνω στα βασίλεια αυτού του κόσμου, απέρριψε την προσφορά, λέγοντας: «Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει.» (2 Κορ. 4:4· Ματθ. 4:10, ΜΝΚ) Σεις βλέπετε τον κόσμο και τις πολιτικές υποθέσεις του με τον ίδιο τρόπο που τα έβλεπε ο Ιησούς Χριστός;
ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗ ΣΧΕΣΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ
Αυτές οι συνελεύσεις συγκέντρωσαν την προσοχή στην απόκτησι και διατήρησι καταλλήλου σχέσεως με τον Ιεχωβά με πλήρη αναγνώρισι της κυριαρχίας του. Η σπουδαιότης και το επείγον αυτού του ζητήματος είχε τονισθή στη βασική ομιλία, όταν έγινε η εξής δήλωσις:
«Εμείς σήμερα στεκόμεθα πολύ κοντά στο τέλος του ‘τερματισμού αυτού του συστήματος πραγμάτων.’ Η ανθρώπινη κυριαρχία από ατελείς, αμαρτωλούς και θνητούς ανθρώπους πρόκειται ν’ απομακρυνθή από το πρόσωπο της γης στη μεγίστη ‘θλίψι’ του ανθρωπίνου γένους που έχει προλεχθή στην προφητική Βίβλο.»
Γι’ αυτό οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ αναβάλουν το να λάβουν στάσι στο πλευρό της θείας κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει να πληροφορηθούμε όσον αφορά το θέλημα του Θεού και κατόπιν με επιμέλεια να το εφαρμόσωμε σε κάθε μορφή της ζωής. Σημαίνει διακράτησι ακεραιότητος, σημαίνει εκζήτησι πρώτον της βασιλείας του Θεού και της δικαιοσύνης του, καμμιά ανάμιξι στην ανθρώπινη πολιτική, αλλ’ ευπειθή διακήρυξι της βασιλείας του Θεού.
Σας έχει ωθήσει η θεία κυριαρχία ν’ αναλάβετε μια τέτοια ενέργεια; Φυσικά, υπάρχουν άλλα πράγματα που πρέπει να κάμη κανείς για να βρεθή σε κατάλληλη σχέσι με τον Θεό.
Αυτό είχε διασαφηνισθή στην ομιλία «Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας.» Έτσι απεδείχθη ότι τα άτομα πρέπει, να μετανοήσουν για τ’ αμαρτήματά των, να μεταστραφούν από την παλαιά πορεία της διαγωγής των και ν’ αφιερωθούν στον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού για να κάμουν το θείο θέλημα. Αυτή η αφιέρωσις κατόπιν πρέπει να συμβολισθή με το εν ύδατι βάπτισμα. Έχετε κάμει σεις αυτό το βήμα;
Πολλά Γραφικά επιχειρήματα που υποστηρίζουν αυτά τα σημεία έχουν παραληφθή από την επιστολή του αποστόλου Παύλου στους Ρωμαίους. Τα εδάφια 8 έως 10 του κεφαλαίου 10 λέγουν:
«‘Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου·’ τουτέστιν ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν· ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»
Ο απόστολος Παύλος και οι σύντροφοι του ιεραπόστολοι του πρώτου αιώνος έφεραν τον «λόγον» ή το άγγελμα για τον Θεό και τον Χριστό του πολύ κοντά στους ανθρώπους. Και πολλοί απ’ αυτούς, με τη σειρά τους, μπορούσαν να επαναλάβουν αυτόν τον «λόγον.» Επίσης, είχαν δεχθή με πίστι ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν Κύριος και ότι ο Θεός είχε εγείρει αυτόν εκ νεκρών. Σε αρμονία μ’ αυτό εγκατέλειψαν την παλαιά λατρεία των και αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά.
Αληθεύει εξίσου και σήμερα ότι εκείνοι που αφιερώνονται πρέπει να ωθούνται από καρδιά γεμάτη από αγάπη και εκτίμησι να κάμουν μια δημοσία διακήρυξι και ομολογία, ή αναγνώρισι, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος των. Αναγνωρίζοντας τον Ιησού ως Κύριο τους, αναγνωρίζουν επίσης ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Κτήτωρ των.
Πώς αυτό; Αλλά δεν είναι αυτό που έχει κάνει το υπόδειγμά των ο Ιησούς Χριστός; Ναι, απαρνήθηκε τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας την κυριότητα του Ιεχωβά επάνω του. Είπε επίσης στους ακολούθους του να παραδώσουν ομοίως τον εαυτό τους στην κυριότητα του Ιεχωβά Θεού. Όταν το κάμουν αυτό, τότε, σε απομίμησι του Ιησού, βαπτίζονται.—Μάρκ. 8:34· Ματθ. 3:13-17.
Ίσως όμως να ρωτήσετε, ‘Πότε ένα άτομο κάνει «ομολογία προς σωτηρίαν,» αναγνωρίζοντας τον Ιησού Χριστό ως Κύριο του και τον Ιεχωβά ως Κτήτορά του;’ «Αυτή η ομολογία ή αναγνώρισις,» είπε ο ομιλητής, «είναι εκείνο που κάνομε προφορικά στον Χριστιανό διάκονο, ο οποίος επισκοπεί το εν ύδατι βάπτισμα.» Στη σειρά των συνελεύσεων αυτού του έτους, 29.087 άτομα έχουν ως τώρα αναγνωρίσει αυτή τη θεία κυριαρχία με το να βαπτισθούν. Αλλ’ αυτό δεν είναι το τέλος του ζητήματος, διότι, όπως ετόνισε ο ομιλητής, ύστερ’ από το βάπτισμα το αφιερωμένο άτομο συνεχίζει την ομολογία του με το να δίνη σχόλια στις Χριστιανικές συναθροίσεις και με το να συμμετέχη στη δημοσία διακήρυξι της Βιβλικής αλήθειας.
ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΙΣ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΗΣ ΣΧΕΣΕΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
Άλλα μέρη αυτού του εξόχου προγράμματος της συνελεύσεως ετόνιζαν τι πρέπει, να κάνη κανείς για να παραμείνη ένας επιδοκιμασμένος δούλος του Θείου Κυριάρχου, Ιεχωβά.
Σχετικά μ’ αυτό, υπήρχε ένα δράμα με τον τίτλο. «Υπηρετείτε τον Ιεχωβά Ολοψύχως,» που έδειχνε την ανάγκη να είναι κανείς ολοκληρωτικά πλήρως αφοσιωμένος στον Ιεχωβά για να διακρατήση μια ορθή σχέσι μαζί του. Αυτή η ομιλία περιέγραφε ότι ένας μπορεί να έχη καλή καρδιά στην αρχή, και ωστόσο να χάση τη θεία εύνοια λόγω αποτυχίας να χρησιμοποιήση την ψυχή του (κάθε ίνα της υπάρξεώς του) καθώς και τη δύναμί του στην υπηρεσία του Ιεχωβά στο πλήρες. Η προειδοποίησις ήταν δυνατή: Αποφεύγετε να χρησιμοποιήτε τις δυνάμεις σας ασκόπως σε άκαρπες επιδιώξεις, αλλ’ αγωνίζεσθε πάντοτε να είσθε φιλόπονοι στην εκτέλεσι της Χριστιανικής διακονίας σας μ’ ένα καλό τρόπο.
Ένα άλλο μέρος του προγράμματος ετόνιζε ότι πρέπει να υπηρετούμε τον Ιεχωβά, όχι με μια ωρισμένη χρονολογία υπ’ όψιν, αλλά με την αιωνιότητα υπ’ όψιν. Σ’ αυτή την ομιλία, «Υπηρετείτε με την Αιωνιότητα υπ’ Όψιν» ο ομιλητής ετόνισε το ζήτημα του με τη βοήθεια ενός παραδείγματος. ‘Το παρόν,’ είπε, ‘είναι σαν μισή ίντσα επάνω σ’ ένα κανόνα μετρήσεως που έχει μήκος χιλιάδων μιλίων. Ώστε μη ζήτε μόνο για το παρόν, για την μισή ίντσα μιας δυνατής αιωνίου υπάρξεως!’
Πόσο ενθουσιασμένο έμεινε το ακροατήριο σ’ αυτές τις συνελεύσεις όταν παρακολουθούσε να εκτυλίσσεται το συγκινητικό δράμα του Ιωσήφ και των ετεροθαλών αδελφών του! Εκεί έβλεπε κανείς να περιγράφεται η ανάγκη να καλλιεργή την ευσεβή ιδιότητα του ελέους. Ο Ιωσήφ, όπως θα ενθυμούμεθα, δοκίμασε τη στάσι των ετεροθαλών αδελφών του προτού αποκαλύψη την ταυτότητα του και χορηγήση σ’ αυτούς σπλαγχνική συγχώρησι. Αυτό το παράδειγμα περιέγραψε καλά τη διαφορά μεταξύ του να είναι κανείς ελεήμων και του να είναι ανεκτικός, μεταξύ του να είναι κανείς συγχωρητικός και του να δικαιολογή ή ν’ ανέχεται τις παραβάσεις. Κατόπιν εφαρμόζοντας αυτές τις Βιβλικές αρχές σε μια σύγχρονη περίπτωσι που περιελάμβανε ένα δύστροπο έφηβο υιό, έδειξε ότι ένας πατέρας μπορεί και πρέπει να συγχωρή τα τέκνα του, αλλά δεν μπορεί και ούτε πρέπει να ανέχεται τις κακές πράξεις των. Πρέπει να φροντίση ώστε τα τέκνα του να διορθωθούν, ώστε να μη βρεθούν αναμεμιγμένα σε σοβαρότερες παραβάσεις.
Η ταπεινοφροσύνη, που είναι επίσης μια ιδιότης αναγκαία για να παραμείνη κανείς στην επιδοκιμασία του Θεού, ήταν το θέμα ενός άλλου δράματος που έγινε ευπρόσδεκτο σ’ αυτές τις συνελεύσεις περιφερείας. Ο τίτλος του ήταν «Ζώσθητε Ταπεινοφροσύνη,» έδειχνε τη σπουδαιότητα του ν’ απαλλαγή κανείς από υπερηφάνεια ή υψηλοφροσύνη και να γίνη πραγματικά ταπεινός. Αυτό είχε περιγραφή στα Βιβλικά χρόνια από τον υπερήφανο αρχηγό των Συριακών στρατευμάτων Νεεμάν. Για να θεραπευθή από τη λέπρα του ώφειλε να δείξη πίστι και να υπακούση ταπεινά στις οδηγίες του υπηρέτου του Ελισσαιέ να λουσθή επτά φορές στον Ιορδάνη Ποταμό. Η ταπεινοφροσύνη φέρνει μεγάλες ευλογίες που ένας υπερήφανος δεν μπορεί ποτέ ν’ απολαύση—αυτό ήταν το μάθημα που διδάχθηκαν εκείνοι που παρακολούθησαν το δράμα.
Ακόμη μια άλλη ιδιότης αναγκαία γι’ αυτούς που θέλουν να παραμείνουν στην εύνοια του Θεού είναι η πιστότης. Αυτό είχε τονισθή στην ομιλία «Εκείνο που Απαιτείται Είναι να Ευρεθούμε Πιστοί,» και ήταν πολύ βοηθητικό δείχνοντας την κατάλληλη εκτίμησι των πραγμάτων. Όπως είπε ο ομιλητής: ‘Ο Θεός μπορεί να δώση ικανότητα στον καθένα, ή μπορεί ν’ αυξήση την ικανότητα κάποιου. Αλλά η πιστότης εκτιμάται απ’ Αυτόν, διότι αυτή είναι κάτι που πρέπει το ίδιο το άτομο να καλλιεργήση. Ένα άτομο με πιστή καρδιά είναι ένα άτομο που μπορεί να χρησιμοποιήση ο Θεός για οποιοδήποτε σκοπό επιθυμεί.’
Η αγάπη και το μίσος ήσαν δύο άλλες ιδιότητες για τις οποίες ελέχθησαν πολλά, και ο Χριστιανός είναι ανάγκη να έχη και τις δύο για ν’ απολαμβάνη τη θεία επιδοκιμασία. Σ’ αυτή την ομιλία, «Οι Θεοειδείς Ιδιότητες της Αγάπης και του Μίσους,» τονίσθηκε ότι πρέπει κανείς ν’ αγαπά τα πράγματα που αγαπά ο Θεός. Εξ άλλου, οφείλει να μισή επίσης εκείνα που Αυτός μισεί, περιλαμβανομένης της πορνείας, μοιχείας, χαλαρής διαγωγής, συκοφαντίας, σπερμολογίας και των δεδηλωμένων εχθρών του Θεού. Η θεοσεβής αγάπη είναι μια ισχυρή δύναμις στο να κάνη κανείς το ορθό, ενώ το θεοσεβές μίσος προστατεύει ένα άτομο από το να περιπατή αντίθετα με τις οδούς του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 119:113· Παροιμ. 6:16-19.
«Εκτιμάτε τη Δύναμι της Προσευχής;» Αυτό ήταν το ερώτημα που απευθυνόταν σ’ εκείνους οι οποίοι αντιμετώπιζαν το ζήτημα της θείας κυριαρχίας σ’ αυτές τις συνελεύσεις. Η προσευχή έχει μια ωφέλιμη εσωτερική επίδρασι, διότι κρατεί τη διάνοια και την καρδιά εστραμμένες προς την ορθή κατεύθυνσι. Μας κάνει να αισθανώμεθα την ώθησι να περιπατούμε σε αρμονία με όσα παρακαλέσαμε τον Θεό. Αλλ’ αυτό δεν είναι με κανένα τρόπο το παν. Η ειλικρινής και εγκάρδια προσευχή σε αρμονία με το θέλημα του Θεού μπορεί να προκαλέση ενέργεια εκ μέρους του Θεού. Όταν αντανακλά γνήσιο και μεγάλο ενδιαφέρον, η προσευχή μπορεί να φανερώση τη διαφορά μεταξύ του τι κάνει ο Θεός και πότε το κάνει. Η προσευχή έχει δύναμι.—2 Κορ. 1:8-11· Εβρ. 13:18, 19· Ιακ. 5:16.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Μια από τις πιο σημαντικές μορφές των συνελεύσεων περιφερείας αυτό το θέρος είχε σχέσι με την εσωτερική διάρθρωσι της οργανώσεως, δηλαδή με το εκκλησιαστικό σώμα των πρεσβυτέρων και τις ευθύνες των. Αν υπήρχε κάποιο μέρος στο πρόγραμμα που έδειχνε πώς λειτουργεί η θεία κυριαρχία μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά στη σύγχρονη εποχή, ήταν ακριβώς αυτό. Οι αλλαγές και τροποποιήσεις που είχαν τονισθή εδώ για τις τοπικές εκκλησίες κάνουν εκείνους που παρευρέθησαν να βλέπουν στα προσεχή χρόνια τις συνελεύσεις του 1972 ως ένα από τους μεγάλους σταθμούς στην προοδευτική πορεία του λαού του Κυρίου στη νέα τάξι κάτω από τη θεία κυριαρχία.
Πρακτικές μορφές της αναδιοργανώσεως είχαν τονισθή και επιδειχθή στη διάρκεια των τεσσάρων ημερών, δείχνοντας τις Γραφικές ευθύνες οι, οποίες βαρύνουν το σώμα των πρεσβυτέρων, και πώς τις εκτελούν για την ευλογία της εκκλησίας και τη δόξα του Θεού.
Παραδείγματος χάριν, όταν ένα άτομο έχη ένα προσωπικό πρόβλημα που υπερβαίνει τις δυνάμεις του να το υπερνικήση, σε ποιον πρέπει ν’ αποταθή για βοήθεια και συμβουλή; Σ’ έναν από τους πρεσβυτέρους στην εκκλησία, σ’ έναν ο οποίος έχει τα πνευματικά προσόντα και την ικανότητα να δίνη σοφή συμβουλή και ορθή οδηγία. Ένας τέτοιος πρεσβύτερος, τονίσθηκε είναι ένας επίσκοπος που διορίζεται από το άγιο πνεύμα ‘δια να ποιμαίνη την εκκλησίαν του Θεού.’ Κι’ έτσι, σαν ένας στοργικός ποιμήν ο πρεσβύτερος τον οποίον συμβουλεύεται κανείς προσφέρει όλη τη στοργική και γεμάτη ενδιαφέρον βοήθεια, ώστε εκείνος που έχει το πρόβλημα να μπορή να αναπροσαρμόση τις σκέψεις του για ν’ αποφύγη να πέση σε κάποια σοβαρή παράβασι.—Πράξ. 20:28· Γαλ. 6:1.
Αν όμως κάποιος αμαρτάνη εξακολουθητικά, δείχνοντας επανειλημμένως και εκουσίως ανυπακοή στους δίκαιους νόμους του Θεού και είναι από εκείνους οι οποίοι ομολογούν ότι έχουν παραδώσει τον εαυτό τους στην κυριότητα του Ιεχωβά, τότε τι γίνεται; Το πρόγραμμα έκαμε πολύ σαφές ότι σε μια τέτοια περίπτωσι οι πρεσβύτεροι που αποτελούν την εκκλησιαστική επιτροπή θα διορθώσουν και θα ξερριζώσουν το κακό. Αυτή είναι μια ευθύνη που οφείλουν να εκπληρώσουν ενώπιον του Θείου Κυριάρχου της Χριστιανικής εκκλησίας. Μ’ αυτό τον τρόπο διατηρείται η καθαρότης, η αγνότης και η ακεραιότης της εκκλησίας, και η εκκλησία παραμένει κατάλληλη για να την χρησιμοποιή ο Ιεχωβά.
Οι παρευρεθέντες στη συνέλευσι αντιμετώπισαν αυτό το ζήτημα με τη μορφή μιας συζητήσεως που είχε τον τίτλο: «Μπορείτε να Δεχθήτε Συμβουλή Χωρίς Μνησικακία;» Αυτή η ομιλία απέδειξε ότι όταν κάποιος νουθετήται για να διορθωθή, πρέπει να τηρή ορθή στάσι απέναντι στη συμβουλή ή στη νουθεσία αν πρόκειται να συνεχίση ν’ απολαμβάνη την επιδοκιμασία του Θεού. Διότι η συμβουλή και η νουθεσία είναι, πράγματι εκφράσεις της αγάπης του Θεού. (Εβρ. 12:5-11) Αυτή η παρατήρησις που προκαλεί σκέψι είχε αναπτυχθή στη διάρκεια της συζητήσεως:
«Όταν κάποιος έχη στην καρδιά του τα καλύτερα συμφέροντα μας και επιθυμή να μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε μια πορεία η οποία θα καταλήξη σε συμφορά, και αυτό το άτομο έχει περισσότερη σοφία, περισσότερη πείρα και περισσότερη αντίληψι από μας, τότε η σοφή πορεία είναι να το ακούσωμε, δεν νομίζετε;»
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
Από την αρχή ως το τέλος το πρόγραμμα ετόνιζε ότι κάθε μορφή της Χριστιανικής ζωής πρέπει να κατευθύνεται από την αναγνώρισι της θείας κυριαρχίας. Η εναρκτήριος ομιλία του εισηγητού της συνελεύσεως, «Να μη Ζούμε πια για τον Εαυτό μας,» το έκαμε αυτό πολύ σαφές.
Ο εισηγητής ρώτησε το ακροατήριο: ‘Σέβεσθε τις εντολές του Θεού με το να τις προσέχετε με όλη σας την καρδιά και να υπακούετε πάντοτε σ’ αυτές; Αφήνετε τον Λόγο του Θεού να σας κατευθύνη, όχι μόνο στα μεγάλα πράγματα, αλλά σε κάθε μορφή της ζωής σας;’ Ερευνητικά ερωτήματα πράγματι. Ο τρόπος με τον οποίον κυβερνά ο Θεός είναι η αγάπη. Δεν υπάρχει εξαναγκασμός, ούτε αυτό μας θέτει σε κατώτερη θέσι. Ο Ιεχωβά δείχνει εμπιστοσύνη στους δούλους του. Επειδή η κυριαρχία του βασίζεται στην αγάπη, στη δικαιοσύνη, στη σοφία, στην ισότητα και στο έλεος, οφείλομε ν’ ανταποκρινώμεθα με πρόθυμη υπακοή.
Όπως τονίσθηκε στην ομιλία «Έχετε Πραγματικά Γνωρίσει τον Θεό;,» υπάρχει μια ατομική, ολοκάρδια προσωπική ανταπόκρισις εκ μέρους εκείνων οι οποίοι, γνωρίζουν πραγματικά τον Ιεχωβά. Το να γνωρίση κανείς προσωπικά τον Ιεχωβά όπως είναι σημαίνει να γνωρίση τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του, την άποψί του στα διάφορα ζητήματα και τους τρόπους με τους οποίους ενεργεί. Αυτή η στενή γνωριμία μ’ αυτόν απαιτεί πλήρη εμπιστοσύνη και ελπίδα σ’ αυτόν. Το άτομο που πραγματικά γνωρίζει τον Θεό δεν θα επιτρέψη να τον απασχολούν αμφιβολίες για τους πιστούς πρεσβυτέρους, που αυτός διορίζει για να έχουν την ηγεσία στην εκκλησία, ούτε και για την οργάνωσι που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά. Ο Θεός της αγάπης δεν θα επιτρέψη ποτέ να συμβή πνευματική βλάβη στον αφιερωμένο λαό του για τον οποίο έχει πεθάνει, ο αγαπητός του Υιός.
Δεν υπάρχει καμμιά σχέσης που πρέπει να την διατηρή κανείς τόσο στοργικά όσο αυτή η προσωπική και στενή σχέσις που έχει κανείς με τον Θείο Κυρίαρχο ως επιδοκιμασμένος δούλος του. Εκείνοι που έχουν παρευρεθή σ’ αυτές τις συνελεύσεις ασφαλώς έχουν εντυπώσει αυτή την αλήθεια μέσα τους. Έχει τονισθή επίσης ότι όσο πιο γρήγορα αποκτήσουν οι άνθρωποι ακριβή γνώσι της Βιβλικής αληθείας τόσο καλύτερα είναι γι’ αυτούς προσωπικά. Προστατεύονται από το να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις των, τον χρόνο και τις ικανότητες τους σε μάταιες επιδιώξεις. Είναι πάρα πολύ επείγον ν’ αφοσιωθούν ολοκάρδια οι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού στο έργο του κηρύγματος της βασιλείας και της μαθητεύσεως. Εκείνο που το καθιστά ακόμη πιο επείγον τώρα είναι ότι σύντομα εκείνοι οι οποίοι δεν είναι πιστοί υποστηρικταί της κυριαρχίας του Ιεχωβά θα υποστούν αιώνια καταστροφή.
ΕΜΠΡΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΘΗΤΕΥΣΙ!
Προτού ο Ιεχωβά Θεός φέρη την καταστροφή όλων εκείνων οι οποίοι εναντιώνονται στην κυριαρχία του επιθυμεί παντού οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν το «ευαγγέλιον της βασιλείας.» Γι’ αυτό οι Μάρτυρες του σ’ όλη τη γη ενασχολούνται σ’ αυτό το μέγιστο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως που έχει γίνει ποτέ. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι μεγάλα πλήθη ανθρώπων με δίκαιη καρδιά έχουν ανταποκριθή, και με τη σειρά τους, συμμετέχουν τώρα σ’ αυτό το έργο, που αποτελεί απόδειξι της υποταγής των στην κυριαρχία του Θεού.
Αυτό το έργο του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως που κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ασφαλώς έλαβε μια μεγάλη ώθησι όταν, την πρώτη ημέρα της συνελεύσεως, ετέθη σε κυκλοφορία ένα νέο βιβλίο 192 σελίδων με τον τίτλο Οργάνωσις για Κήρυγμα και Μαθήτευσι. Την επομένη ημέρα της συνελεύσεως άλλες εκδόσεις ετέθησαν σε κυκλοφορία και έγιναν δεκτές με όμοιο ενθουσιασμό. Ήταν Η Γραφή στην Ομιλουμένη Αγγλική, μια νέα μετάφρασις του Στήβεν Τ. Μπάινγκτον, στην οποία το Εβραϊκό Τετραγράμματον αποδίδεται με συνέπεια ως «Ιεχωβά.» Επίσης ετέθη σε κυκλοφορία το 410 σελίδων βιβλίο Ο Παράδεισος Αποκαταστημένος για το Ανθρώπινο Γένος—Με τη Θεοκρατία!, που παρουσιάζεται στη σελίδα που περιέχει τον τίτλο ως «Μια Ματιά στην Εκπλήρωσι των Προφητειών του Αγγαίου και Ζαχαρία για την Αποκατάστασι, όπως αυτή είναι Δυνατή από την Πλεονεκτική Θέσι του Εικοστού Αιώνος.»
Ύστερ’ από την κυκλοφορία του βιβλίου Οργάνωσις, μια συζήτησις επάνω στη σκηνή ήγειρε μερικές πολύ ερευνητικές ερωτήσεις σχετικά με τα ελατήρια ενός ανθρώπου για τη συμμετοχή του σ’ αυτό το έργο που διέταξε ο Θεός. «Βλέπομε πώς αυτό το έργο σχετίζεται με το υπέρτατο ζήτημα της δικαιωματικής κυριαρχίας του Ιεχωβά; Βλέπομε πώς περιλαμβάνεται το όνομα του Θεού, και το μέρος που έχει η πρόθυμη υπακοή μας στη διεκδίκησι, και τον αγιασμό του ονόματος του Θεού;» Πώς θ’ απαντούσατε; Οι ακροαταί αντελήφθησαν ότι πρέπει να έχουν ορθό ελατήριο αν οι απαντήσεις των ήσαν ‘Ναι’ σ’ αυτά τα ερωτήματα.
Αν συμμετέχετε σ’ αυτό το έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως μαζί με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τότε βοηθείτε άλλους ανθρώπους να έλθουν στο ναό της λατρείας του Θεού. Αλλά ποιος είναι αυτός ο ναός, εφόσον η Γραφή ομιλεί για πολλούς ναούς; Η συζήτησις «Η Σύναξις Όλων των Εθνών στον Ένα Ναό για Λατρεία» έδωσε μια ‘σε βάθος’ άποψι αυτού του ερωτήματος.
Εν πρώτοις τονίσθηκε ότι, αυτός ο ναός είναι το πνευματικό αγιαστήριο του Ιεχωβά Θεού. Στα «Άγια των Αγίων» αυτού του ναού, δηλαδή, στο ουράνιο μέρος όπου ο Θεός έχει την άγια διαμονή του, ο απόστολος Ιωάννης είδε την ‘κιβωτό της διαθήκης.’ (Αποκάλ. 11:19) Αυτή η κιβωτός εκπροσωπούσε την παρουσία του Θεού και σχετίζεται με την «νέα διαθήκη» του Θεού με τους ανθρώπους, η οποία διαθήκη ήλθε σε ύπαρξι το 33 μ.Χ. Όπως η σκηνή που είχαν οικοδομήσει οι Ισραηλίτες στην έρημο, και οι υλικοί ναοί που αργότερα ηγέρθησαν στο Όρος Μοριά, ο μεγάλος ναός του Θεού έχει επίσης ένα διαμέρισμα, τα «Άγια,» και αυλές.
Σύμφωνα με το εδάφιο Εβραίους 10:20, το καταπέτασμα των υλικών ναών που χώριζε το διαμέρισμα των Αγίων από τα Άγια των Αγίων, αντιπροσώπευε τη σάρκα του Ιησού. Εκείνος ο σαρκικός οργανισμός αποτελούσε ένα ‘φραγμό’ στο να εισέλθη στην ουράνια παρουσία του Θεού. Μόνο με το να πεθάνη ως άνθρωπος και ν’ αναστηθή ως πνεύμα μπορούσε να περάση αυτό τον φραγμό και να εισέλθη στα Άγια των Αγίων. Αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα που ήσαν έξω απ’ αυτό το παραπέτασμα—το διαμέρισμα των Αγίων, η αυλή και το χάλκινο θυσιαστήριο—πρέπει ν’ αντιπροσωπεύουν πράγματα που βρίσκονται εδώ στη γη.
Το ακροατήριο ήταν ανυπόμονο να μάθη τι αντιπροσώπευαν τα Άγια, η αυλή και το χάλκινο θυσιαστήριο. Τα εδάφια Εβραίους 10:7-10 δείχνουν ότι το θυσιαστήριο αντιπροσωπεύει το «θέλημα» του Θεού, δηλαδή, την προθυμία του να δεχθή την τελεία ανθρώπινη θυσία του Ιησού. Εφόσον ο Ιησούς παρουσιάσθηκε το 29 μ.Χ. για να θυσιασθή στον ωρισμένο καιρό του Θεού επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του, τότε ήταν ο καιρός που ήλθε σε ύπαρξι ο μεγάλος πνευματικός ναός του Θεού για πρώτη φορά. Η ουράνια διαμονή του Θεού έγινε τώρα όπως το διαμέρισμα των υλικών ναών που ελέγετο Άγια των Αγίων με το ότι ο Ιεχωβά ήταν τώρα πρόθυμος να εξευμενισθή με την τελεία θυσία του Αρχιερέως τού Ιησού Χριστού. Ώστε από το βάπτισμα του κι’ εμπρός, ο Ιησούς άρχισε να περπατή στην αντιτυπική ιερατική αυλή, και, πράγματι, επόπτευε στην ανθρώπινη θυσία του. Και ως ένας αποκυημένος από το πνεύμα Υιός του Θεού, προσηύχετο, αινούσε και υπηρετούσε τον Θεό, όπως οι τυπικοί ιερείς προσέφεραν θυμίαμα στο διαμέρισμα των Αγίων του υλικού ναού.
Ομοίως, οι αποκυημένοι από το πνεύμα ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού Χριστού υπηρετούν στην ιερατική αυλή του ναού του Θεού, απολαμβάνοντας μια ειδική στάσι ενώπιον του Θεού, επειδή υπολογίζονται ως δίκαιοι και αναμάρτητοι. Και η αποκυημένη από το πνεύμα κατάστασίς των ενώ βρίσκονται ακόμη εν σαρκί είχε εξεικονισθή από το διαμέρισμα των Αγίων στον τυπικό ναό που εσύχναζαν οι υφιερείς.
Ο ομιλητής έδειξε κατόπιν ότι αυτοί οι από το πνεύμα αποκυημένοι υιοί του Θεού, ως «πνευματικοί Ισραηλίται» δεν ήσαν οι μόνοι που βλέπομε να υπηρετούν στο ναό του Ιεχωβά σήμερα. Άνθρωποι κάθε είδους προσκαλούνται να προσέλθουν και να υπηρετήσουν σ’ αυτόν το ναό, όπως ακριβώς προείπε η Γραφή ότι θα συνέβαινε. (Ησ. 2:2, 3· Αποκάλ. 7:9, 15) Εκείνοι που ανταποκρίνονται έχουν το προνόμιο να λατρεύουν τον Ιεχωβά στη μη ιερατική αυλή, που παραβάλλεται με την «αυλή των εθνών» του ναού που είχε οικοδομήσει ο Βασιλεύς Ηρώδης.
Ώστε βλέπετε γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά παροτρύνουν όσο το δυνατόν περισσοτέρους ανθρώπους να προσέλθουν στον πνευματικό ναό του Θεού. Γνωρίζουν ότι σύντομα όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν είναι αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά θα καταστραφούν. Στην πραγματικότητα, η ουσία του αγγέλματος των περιελαμβάνετο στη δημόσια ομιλία για την οποία έγινε μεγάλη διαφήμισις και η οποία εδόθη ως αποκορύφωμα αυτών των συνελεύσεων των τεσσάρων ημερών: «Θεία Κυριαρχία—Η Μόνη Ελπίς Όλου του Ανθρωπίνου Γένους.» Έγινε σύσταση στον καθένα που ήταν παρών να πάρη μαζί του ένα ή δύο αντίτυπα της επίκαιρης ομιλίας.
Στο σύνολο, τι μεγαλειώδης ήταν αυτή η σειρά των συνελεύσεων περιφερείας! Πάρα πολλά πράγματα μάθαμε και πάρα πολλά παλαιά πράγματα έγιναν πιο σαφή. Πράγματι, ο Ιεχωβά άνοιξε το χέρι του και εξέχεε επάνω στο λαό του πολλές πλούσιες και ικανοποιητικές ευλογίες, που μια από τις μεγάλες ήταν η διευρυντική αντίληψις των αυξημένων ευθυνών που βαρύνουν τώρα το τοπικό σώμα των πρεσβυτέρων σε κάθε εκκλησία. Πράγματι, ο Ιεχωβά οδηγεί τον συνηγμένο λαό του σε μια ωργανωμένη κατάστασι με την οποία θα μπορέσουν να περάσουν από τον Αρμαγεδδώνα στη νέα τάξι του Θεού κάτω από τη θεία κυριαρχία. Ναι, θεία κυριαρχία! Είμεθα υπέρ αυτής και ελπίζομε ότι είσθε και σεις επίσης!
[Εικόνες στη σελίδα 27]
795.863 και πλέον άτομα που ενδιαφέρονται για τη θεία κυριαρχία παρακολούθησαν τις συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά σε 80 περίπου μεγάλες τοποθεσίες συνελεύσεων στη Βόρειο Αμερική
Κολοσσαίον Ντένβερ
Κολοσσαίον Ρίτσμοντ
Κολοσσαίον Σαμ Χούστον
Ιπποδρόμιο Χόθορν
Το Φόρουμ
[Εικόνα στη σελίδα 28]
Το βιβλίο «Οργάνωσις» που ετέθη σε κυκλοφορία στις συνελέσεις, στρέφει την προσοχή στο μεγάλο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως
[Εικόνα στη σελίδα 29]
Στις συνελεύσεις έχουν βαπτισθή 29.087 για να συμβολίσουν την αφιέρωσί τους στον Ιεχωβά τον Θείο Κυρίαρχο