Προς Ρωμαίους—Αγαθά Νέα για Ιουδαίους και Εθνικούς

Η ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ επιστολή του αποστόλου Παύλου προς τους Ιουδαίους και τους εξ Εθνών Χριστιανούς στη Ρώμη ήταν πράγματι αγαθά νέα γι’ αυτούς. Λόγω του αντιλύτρου που έδωσε ο Ιησούς Χριστός, οι Ιουδαίοι και οι Εθνικοί έστεκαν ως ίσοι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού και με το να πιστεύουν στον Ιησού Χριστό μπορούσαν να θεωρηθούν δίκαιοι από τον Θεό. Οι Ιουδαίοι δεν ήσαν πλέον δεσμευμένοι από το Νόμο, και οι Εθνικοί που είχαν μεταστραφή στη Χριστιανοσύνη δεν ήταν πλέον ανάγκη να περιτέμνωνται για να γίνουν λάτρεις του Ιεχωβά. Τι «ευαγγέλιον!» Στην πραγματικότητα ο Παύλος χρησιμοποιεί τον όρο «ευαγγέλιον» δώδεκα φορές στην επιστολή του.—Ρωμ. 1:9, 17· 3:20-30.

Πότε και από πού έγραψε ο Παύλος την επιστολή του; Το βιβλίο των Πράξεων και η ίδια η προς Ρωμαίους επιστολή φανερώνουν ότι ο Παύλος έγραψε αυτή την επιστολή όταν ήταν στην Κόρινθο, γύρω στο έτος 56 μ.Χ. Στην πραγματικότητα, ο Παύλος την υπαγόρευσε και το γράψιμο έγινε από ένα συνεργάτη του, τον Τέρτιο.—Ρωμ. 16:22.a

Πώς ξεκίνησε η Χριστιανική εκκλησία στη Ρώμη; Είναι πολύ πιθανό να είχε σχηματισθή από Ιουδαίους και προσηλύτους που ήσαν στην Ιερουσαλήμ το 33 μ.Χ., άκουσαν τα αγαθά νέα για τον Ιησού όπως τα εκήρυξαν ο Πέτρος και οι άλλοι, βαπτίσθηκαν και κατόπιν επέστρεψαν στη Ρώμη.—Πράξ. 2:5, 10.

Σ’ αυτή την επιστολή ο Παύλος κάνει φανερή όχι μόνο τη θερμή του αγάπη για τους αδελφούς του που ήσαν στη Ρώμη, αλλά και μια λεπτή ευαισθησία. Γιατί; Διότι επανειλημμένως, όταν του δίδεται η ευκαιρία να δώση συμβουλή ή να τους διορθώση, προσθέτει, σαν να λέγαμε, και μια γλυκειά έκφρασι. Επί παραδείγματι, αφού τους υποδεικνύει ότι η περιτομή της καρδιάς μάλλον και όχι η περιτομή της σαρκός είναι αυτό που υπολογίζεται από τον Θεό—ένα σημείο που μερικοί εξ Ιουδαίων Χριστιανοί βρήκαν δύσκολο να το δεχθούν—κατόπιν παρατηρεί ότι οι Ιουδαίοι ήσαν σε πιο πλεονεκτική θέσι, επειδή σ’ αυτούς ενεπιστεύθησαν «τα λόγια του Θεού,» δηλαδή οι θεόπνευστες Γραφές.—Ρωμ. 2:28 έως 3:2.

Οι θεόπνευστες επιστολές του Παύλου μπορεί να λεχθή ότι συνολικά ασχολούνται με τρεις τομείς της Χριστιανικής σκέψεως και δραστηριότητος: εκθέτουν το Χριστιανικό δόγμα, ασχολούνται με ζητήματα που σχετίζονται προσωπικά με τον ίδιο και προτρέπουν για μια καλή Χριστιανική διαγωγή· αυτό αληθεύει στην περίπτωσι της προς Ρωμαίους επιστολής.

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Καθώς αναπτύσσει το θέμα σχετικά με το ότι ένα άτομο γίνεται δίκαιος με βάσι την πίστι, ο Παύλος χρησιμοποιεί τη λέξι «δίκαιος» περίπου πενήντα πέντε φορές σ’ όλες τις επιστολές του και αυτή η λέξις βρίσκεται πιο συχνά στην επιστολή προς Ρωμαίους παρά σε οποιοδήποτε άλλο βιβλίο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Επίσης ο σχετικός όρος, «δικαιοσύνη» εμφανίζεται αναλόγως περισσότερο συχνά στην προς Ρωμαίους επιστολή από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο ολόκληρης της Αγίας Γραφής.

Ο Παύλος αρχίζει την επιστολή λέγοντας, ότι είναι απόστολος του ευαγγελίου, ότι δεν αισχύνεται γι’ αυτό και ότι ‘ο δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.’ (Ρωμ. 1:1, 16, 17) Αυτό το ευαγγέλιο δίνει έμφασι στην ελπίδα της αιωνίου ζωής για κείνους που ‘εργάζονται το αγαθόν.’ Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης γι’ αυτό είναι δυνατόν ώστε και οι Εθνικοί, μολονότι δεν έχουν κάποια έκθεσι των νόμων του Θεού, έχουν τον νόμο γραμμένο μέσα στις καρδιές των.—Ρωμ. 2:7-16.

Άσχετα με το ποιος μπορεί να δεχθή ή δεν μπορεί να δεχθή την αλήθεια του Λόγου του Θεού, όσο για τους Χριστιανούς, αληθεύει το «έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύτης.» (Ρωμ. 3:4) Όλοι οι άνθρωποι έχουν γεννηθή στην αμαρτία και επειδή συμβαίνει αυτό, κανένας δεν μπορεί να θεωρηθή δίκαιος μέσω του Νόμου· μάλλον αυτός ο νόμος έδινε έμφασι στην ατέλεια του ανθρώπου και στην αμαρτωλότητά του. Εκτός από το Νόμο, ο Θεός έχει κάμει δυνατόν ν’ αποκτήσουν οι άνθρωποι δικαιοσύνη μέσω πίστεως στη θυσία του Ιησού Χριστού, κι έτσι κανένας δεν είχε λόγους να καυχηθή. Για να δείξη ο Παύλος την ανωτερότητα της πίστεως σε σύγκρισι με τα έργα του Νόμου παρατηρεί ότι ο Αβραάμ δικαιώθηκε λόγω της πίστεώς του πριν ακόμη περιτμηθή.—Ρωμ. 4:1-12.

Ο Παύλος συνεχίζει για να δείξη πόσο μεγάλη αγάπη έδειξε ο Θεός με το να δώση τον Υιό του αντίλυτρο για μας και το έκαμε αυτό μολονότι εμείς ήμαστε ακόμη αμαρτωλοί. Όπως ακριβώς η αμαρτία και ο θάνατος ήλθαν σε όλους τους ανθρώπους λόγω της ανυπακοής του ενός ανθρώπου, του Αδάμ, έτσι επίσης μέσω της υπακοής του ενός ανθρώπου, του Ιησού Χριστού, οι πολλοί θα γίνουν δίκαιοι και θ’ αποκτήσουν ζωή.—Ρωμ. 5:12· 6:23.

Επομένως, όλοι όσοι είναι ενωμένοι με τον Χριστό, είτε Ιουδαίοι είτε Εθνικοί, δεν έχουν καμμιά κατάκρισι. Ο Θεός, με το να κάμη τέτοιες διευθετήσεις, δεν είναι άδικος, διότι αυτός έχει δικαίωμα να καθορίζη τα πράγματα. Απέδειξε αυτό το δικαίωμά του όταν εξέλεξε τον Ισαάκ και όχι τον Ισμαήλ και όταν εξέλεξε τον Ιακώβ αντί του Ησαύ, καθώς και στον τρόπο ενεργείας του απέναντι του Φαραώ των αρχαίων χρόνων. Ως ο Μέγας Κεραμεύς, μπορεί να χρησιμοποιή τα ανθρώπινα σκεύη όπως ευαρεστείται· ναι, το κάθε τι εξαρτάται από τον Θεό.—Ρωμ. 8:1· 9:6-26.

Επανειλημμένα ο Παύλος τονίζει τη σπουδαιότητα της πίστεως για σωτηρία. Εκείνοι που θα επικαλεσθούν το όνομα του Ιεχωβά θα σωθούν, αλλά πώς μπορούν να επικαλεσθούν εκείνον για τον οποίον δεν άκουσαν, και πώς μπορούν ν’ ακούσουν, αν κάποιος δεν κηρύξη σ’ αυτούς; Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη πλειονότης των Ιουδαίων απέτυχε να δεχθή το Χριστό, αλλ’ αυτό δεν εσήμαινε ήττα για το Θεό. Όχι. Ένα υπόλοιπο δέχθηκε τον Χριστό, όπως και στις ημέρες του Ηλία υπήρχε ένα υπόλοιπο από επτά χιλιάδες που δεν είχε αποστατήσει. Κατόπιν ο Παύλος τονίζει τον τρόπο με τον οποίο πολλοί Ιουδαίοι, σαν τους κλάδους μιας ήμερης ελιάς απεκόπησαν από την προοπτική να γίνουν μέλη του σπέρματος του Αβραάμ, επειδή δεν επίστευσαν στον Ιησού. Οι κλάδοι της αγριελιάς εμβολιάσθηκαν στη θέσι τους, αλλά δεν υπάρχει λόγος για καύχησι, διότι αν και αυτοί δεν έχουν πίστι, θα αποκοπούν.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Οι θεόπνευστες επιστολές του Παύλου είναι πραγματικά προσωπικές επιστολές γεμάτες πληροφορίες, που μας κάνουν να τον γνωρίσωμε καλύτερα και να τον αγαπήσωμε περισσότερο. Έτσι, μετά την εισαγωγή του, ο Παύλος επαινεί τους Χριστιανούς της Ρώμης για την ισχυρή τους πίστι και αποκαλύπτει την αγάπη που έχει γι’ αυτούς γράφοντας: «Διότι επιποθώ να σας ίδω, δια να σας μεταδώσω χάρισμα τι πνευματικόν προς στήριξιν υμών, τούτο δε είναι, το να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και έμου.»—Ρωμ. 1:11, 12.

Στην αφήγησί του προσθέτει το θερμό ανθρώπινο συναίσθημα με το να περιλαμβάνη κι αυτούς συνεχώς όταν ομιλή χρησιμοποιώντας το ρήμα στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, όπως επίσης και με το ν’ αναφέρεται συχνά στον εαυτό του, λέγοντας «το ευαγγέλιόν μου,» «ανθρωπίνως λέγω,» κλπ. Στο έβδομο κεφάλαιο μάς ομιλεί για τον αγώνα του εναντίον της αμαρτίας που βρίσκεται στη σάρκα του. (Ρωμ. 2:16· 6:19· 7:7-25) Κατόπιν ομολογεί τη λύπη του λόγω της απιστίας των Ιουδαίων αδελφών του, πράγμα που τον κάνει να παρακαλέση το Θεό για χάρι τους. Έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον γι’ αυτούς, μολονότι είναι ‘απόστολος των εθνών’ δηλαδή των Εθνικών.—Ρωμ. 9:1-5· 10:1, 2· 11:13, 14, 25.

Στη συμβουλή που δίνει να προσφέρωμε τα σώματά μας στην υπηρεσία του Θεού, ο Παύλος προσωπικά μας παροτρύνει: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού.» (Ρωμ. 12:1) Τα τελευταία δύο κεφάλαια ασχολούνται ειδικά με τα προσωπικά του ζητήματα. Στο δέκατο πέμπτο κεφάλαιο μάς λέγει για την έκτασι της δραστηριότητός του στο κήρυγμα καθώς και για την επιθυμία του να κηρύξη σε ανεπεξέργαστους τομείς. Αναφέρει ότι έφερε μια συνεισφορά για τους πτωχούς αδελφούς που ήσαν στην Ιερουσαλήμ και παρακαλεί τους αδελφούς να προσευχηθούν γι’ αυτόν. Στο τελευταίο του κεφάλαιο, κατονομάζει δεκαέξη αδελφούς που είναι στη Ρώμη και στέλνει χαιρετισμούς σ’ αυτούς καθώς και σ’ άλλους. Τους προειδοποιεί για ωρισμένους κινδύνους και προσεύχεται για την πνευματική τους ευημερία.

ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΑΓΩΓΗ

Ο Παύλος στην επιστολή του προς Ρωμαίους δίνει πολλές προτροπές και ενθάρρυνσι. Όταν συζητή δογματικά θέματα λεπτομερώς δεν παραλείπει ν’ αναπτύσση και θέματα διαγωγής. Επί παραδείγματι, στο πρώτο κεφάλαιο λέγει για την οργή του Θεού εναντίον των ασεβών ανθρώπων που είναι αναπολόγητοι, επειδή οι ιδιότητες του Θεού μπορούν να γίνουν ορατές μέσω της δημιουργίας. Εν τούτοις, παρ’ όλα αυτά, όπως λέγει, αυτοί εξακολουθούν να λατρεύουν την κτίσι μάλλον παρά τον Δημιουργό και να εντρυφούν σε κάθε είδους ανηθικότητα, κι επομένως αξίζει να καταστραφούν.

Στο δεύτερο κεφάλαιο ο Παύλος μάς προειδοποιεί να μη κρίνωμε τους άλλους, όταν εμείς οι ίδιοι κάνωμε τα ίδια πράγματα για τα οποία τους κατακρίνομε. Επίσης συμβουλεύει να μην κηρύττωμε στους άλλους ότι πρέπει να τηρούν τις εντολές του Θεού, ενώ ταυτόχρονα εμείς οι ίδιοι τις παραβιάζομε. Κατόπιν στο πέμπτο κεφάλαιο μας ενθαρρύνει να χαιρώμεθα στις θλίψεις, επειδή αυτές οδηγούν σε μια επιδοκιμασμένη κατάστασι, η οποία, με τη σειρά της, οδηγεί στην ελπίδα και την εμπιστοσύνη. Εφόσον ο Χριστός πέθανε για μας πρέπει να είμεθα νεκροί ως προς την αμαρτία και να ‘παραστήσωμε τα μέλη μας δούλα εις την δικαιοσύνην προς αγιασμόν.’—Ρωμ. 6:1-23.

Συνεχίζοντας, ο Παύλος δείχνει ότι πρέπει να σκεπτώμεθα τα πνευματικά πράγματα τα οποία σημαίνουν ζωή και ότι το πνεύμα του Θεού συμμαρτυρεί με το πνεύμα εκείνων, οι οποίοι είναι πνευματικοί του υιοί, ότι πραγματικά είναι τέτοιοι. Ο Θεός κάνει όλα τα πράγματα για το καλό εκείνων που τον αγαπούν και γι’ αυτό «εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ’ ημών;» Ναι, η αγάπη του Θεού είναι τόσο ισχυρή ώστε καμμιά δύναμις στον ουρανό ή στη γη, στο παρελθόν ή στο μέλλον δεν μπορεί να μας χωρίση απ’ αυτή την αγάπη. (κεφ. 8) Στο δέκατο κεφάλαιο τονίζει ότι πρέπει να πιστεύωμε με την καρδιά μας και να ομολογούμε με τα χείλη μας για να κερδίσωμε σωτηρία. Στο δωδέκατο κεφάλαιο μάς παροτρύνει ν’ αλλάξωμε τις απόψεις μας ώστε να είμεθα ικανοί να υπηρετούμε τον Θεό με ευπρόσδεκτο τρόπο και να έχωμε τρυφερή στοργή ο ένας για τον άλλον.

Κατόπιν στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο, ο Παύλος μάς δίνει πολλούς λόγους για να μας δείξη ότι πρέπει να υπακούωμε στις κοσμικές εξουσίες, όπως παραδείγματος χάριν με το να πληρώνωμε τους φόρους. Πάλι μας προειδοποιεί να μη κρίνωμε άλλους, αυτή τη φορά όσον αφορά την τροφή· διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις. Μάλλον, πρέπει να ενδιαφερώμεθα να κάνωμε ό,τι είναι ορθό και να ζούμε ειρηνικά ο ένας με τον άλλον. Είμεθα πνευματικώς ισχυροί; Τότε ας συμβαδίζωμε υπομονητικά μ’ εκείνους των οποίων οι συνειδήσεις είναι ασθενείς. Επίσης μας υπενθυμίζει ότι ο Λόγος του Θεού έχει καταγραφή για την καθοδήγησί μας, ώστε μέσω της παρηγορίας του και της υπομονής μας να έχωμε ελπίδα. (Ρωμ. 15:1-4) Και συμπερασματικά μας προειδοποιεί να προσέχωμε από τους ιδιοτελείς ανθρώπους, που θα προκαλούσαν διαιρέσεις και μας συμβουλεύει να είμεθα σοφοί ως προς το τι είναι καλό, αλλά αθώοι ως προς το τι είναι κακό. Πραγματικά όλα αυτά είναι μια θαυμαστή συμβουλή!

Είθε κι εμείς σήμερα να ωφεληθούμε μ’ αυτόν τον τρόπο καθώς διαβάζομε αυτή την επιστολή και να προσπαθούμε να την εφαρμόζωμε στη ζωή μας!

[Υποσημειώσεις]