Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Αντιλαμβάνομαι ότι η έκτρωσις είναι κάτι εσφαλμένο από την άποψι της Γραφής διότι, είναι εκούσια αφαίρεσι ζωής. Καταλαβαίνω επίσης ότι το εδάφιο Έξοδος 21:22, 23 υποστηρίζει αυτό το γεγονός. Αλλά προσφάτως διάβασα μια μετάφρασι της Βίβλου που δίνει σ’ αυτά τα εδάφια διαφορετική σημασία. Τι λέγουν στην πραγματικότητα αυτά τα εδάφια και τι εννοούν;

Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών αποδίδει ως εξής τα εδάφια Έξοδος 21:22, 23: «Εάν μάχωνται άνδρες και πατάξωσι γυναίκα έγκυο και εξέλθει το παιδίον αυτής, δεν συμβή όμως συμφορά [θανατηφόρον ατύχημα, ΜΝΚ]· θέλει εξάπαντος κάμει αποζημίωσιν ο πατάξας, οποίαν ο ανήρ της γυναικός επιβάλη εις αυτόν, και θέλει πληρώσει κατά την απόφασιν των κριτών. Αν όμως συμβή συμφορά [θανατηφόρον ατύχημα, ΜΝΚ], τότε θέλεις δώσει ζωήν αντί ζωής.»

Εν τούτοις, μερικές άλλες μεταφράσεις, αποδίδουν αυτά τα εδάφια με τέτοιο τρόπο ώστε θα μπορούσε κανείς να υποθέση ότι, η έκτρωσις δεν είναι κάτι πολύ σοβαρό. Επί παραδείγματι, η Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις λέγει: «Εάν μάχωνται άνδρες και πατάξωσι γυναίκα έγκυον και εξέλθη το παιδίον αυτής, δεν συμβή όμως ζημία· θέλει εξάπαντος τιμωρηθή με πρόστιμον ο πατάξας . . . Αν όμως συμβή ζημία, τότε θέλεις δώσει ζωήν αντί ζωής.» Η εντύπωσις που θ’ απεκόμιζε ένας είναι ότι υπάρχει σοβαρό ενδιαφέρον για την γυναίκα, όχι για το έμβρυο. Θα μπορούσε κανείς να υποθέση από αυτή τη μετάφρασι ότι αν το χτύπημα προκαλούσε έκτρωσι αλλ’ όχι άλλη ζημία στην γυναίκα, ο ένοχος έπρεπε απλώς να τιμωρηθή με πρόστιμο. Έτσι, η έκτρωσις δεν θα φαινόταν κάτι σοβαρό.

Είναι πιθανόν αυτή η απόδοσις των εδαφίων να είχε επηρεασθή από τον τρόπο με τον οποίο τα είχε παραφράσει ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος: «Όποιος πατάξει γυναίκα έγκυον και εξέλθη το παιδίον ας πληρώση ο πατάξας χρηματικόν πρόστιμον επειδή συνέβαλε στην μείωσι του πληθυσμού [του έθνους] καταστρέφοντας αυτό που ήταν στην κοιλιά της γυναικός· και ας καταβάλη ο πατάξας χρήματα εις τον σύζυγό της· αλλ’ αν αυτή πεθάνη από το κτύπημα, ας θανατωθή και ο πατάξας κατά τον νόμο που απαιτεί ζωήν αντί ζωής.» Ο Καθηγητής Ουίλλιαμ Χουίστον ο οποίος μετέφρασε τα γραπτά του Ιωσήπου λέγει ότι αυτή η κατανόησις του εδαφίου Έξοδος 21:22, 23 αντανακλά «την εξήγησι που του έδιναν οι Φαρισαίοι των ημερών του Ιωσήπου.»—Αρχαιότητες των Ιουδαίων Βιβλίο 4ον Κεφάλαιο 8, παράγραφος 33 και υποσημείωσι.

Από την άλλη πλευρά, οι μεταφρασταί που έκαναν την Ελληνική μετάφρασι των Εβδομήκοντα είδαν το ζήτημα από διαφορετική άποψι. Στην μετάφρασί τους, το Έξοδος 21:22, 23 λέγει ότι «αν δύο άνδρες μάχωνται και κτυπήσουν μια έγκυο γυναίκα και το παιδί της γεννηθή ανάπηρο ή αν γίνη «αποβολή του εμβρύου» ο πατάξας οφείλει να πληρώση πρόστιμο.» Έτσι αυτοί εσκέπτοντο ότι αν το έμβρυο ήταν τόσο ασχημάτιστο ώστε να μην είχε αναπτύξει ευδιάκριτα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, θ’ αρκούσε για τιμωρία ένα χρηματικό πρόστιμο. Αλλ’ αν το έμβρυο ήταν «πλήρως σχηματισμένο» ή «είχε πλήρη οργανισμό» ο άνδρας που θα προκαλούσε την αποβολή θάπρεπε να πληρώση ζωήν αντί ζωής.—Αγγλικαί μεταφράσεις, των Εβδομήκοντα υπό Σερ Γ.Γ. Μπρέντον και Τσαρλς Τόμσον.

Με τόσες πολλές διαφορετικές απόψεις που υπάρχουν θα ήταν καλύτερα ν’ ανατρέξωμε στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο για να δούμε τι λέγει και τι δεν λέγει.

Το Έξοδος 21:22, 23 βρίσκεται σ’ ένα μέρος του Μωσαϊκού νόμου που πραγματεύεται, τις αποζημιώσεις για διάφορες βλάβες. Όπως δείχνουν τα επόμενα εδάφια, η βασική αρχή ήταν «οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδούς αντί οδόντος.» Αλλά τι θάπρεπε να γίνει αν επληγώνετο μια έγκυος γυναίκα;

Στην πραγματικότητα, οι συνέπειες από το κτύπημα μπορεί να ήσαν ποικίλες. Ας εξετάσωμε πρώτα την περίπτωση της γυναίκας. Αυτή μπορεί να επληγώνετο ή να έμενε ανάπηρη αλλ’ όχι να πέθαινε. Ή το κτύπημα μπορεί να προκαλούσε τον θάνατό της. Ας εξετάσωμε κατόπιν το αναπτυσσόμενο παιδί ή έμβρυο μέσα στην κοιλιά της. Αν η εγκυμοσύνη της ήταν προχωρημένη, το κτύπημα ή το σοκ θα μπορούσαν να προκαλέσουν ένα πρόωρο τοκετό, οπότε θα γεννούσε ένα ζωντανό παιδί προ της ώρας του. Ή, το κτύπημα στη μητέρα μπορεί να προκαλούσε μια αποβολή, και καταστροφή της ζωής που ανεπτύσσετο στην κοιλιά της. Χωρίς αμφιβολία, όσα έλεγε ο Νόμος σχετικά με τον τραυματισμό μιας εγκύου έπρεπε να καλύπτουν μια μεγάλη ακτίνα πιθανοτήτων.

Τι έλεγε ακριβώς ο Νόμος; Παραθέτομε εδώ την κατά γράμμα απόδοσι της Εβραιο-αγγλικής διαστίχου μεταφράσεως υπό Δρ. G. R. Μπέρρυ (διαβάστε από τα δεξιά προς τ’ αριστερά)

22 וְכִי־יִנָּצוּ אֲנָשִׁים וְנָגְפוּ אִשָּׁה הָרָה

,έγκυον γυναίκα πατάξωσι και ,άνδρες μάχονται εάν και

וְיָצְאוּ יְלָדֶיהָ וְלֹא יִהְיֶה אָסוֹן עָנוֹשׁ יֵעָנֵשׁ

,θα προστιμαρισθή εξάπαντος ·συμφορά συμβή δεν και, παιδίον της εξέλθη και

כַּאֲשֶׁר יָשִׁית עָלָיו בַּעַל הָאִשָּׁה וְנָתַן

θα δώση και ,γυναικός της ο σύζυγος επάνω αυτού επιβάλει ως

23 בִּפְלִלִים וְאִם־אָסוֹן יִהְיֶה וְנָתַתָּה נֶפֶשׁ

ψυχήν θα δώσης και ,συμβή συμφορά εάν και :κριτάς τους με

‏׃תַּחַת נָפֶשׁ‏׃

:ψυχής αντί

Η Εβραϊκή λέξις που εδώ μεταφράζεται «συμφορά» είναι ασόν. Σύμφωνα με το λεξικόν του Ουίλλιαμ Χολλανταίη, ασόν σημαίνει «θανατηφόρο ατύχημα.» Αυτό εξάγεται σαν συμπέρασμα από την χρήσι του ασόν σε τρία άλλα εδάφια της Γραφής. (Γέν. 42:4, 38· 44:29) Έτσι, η απόδοσις «θανατηφόρον ατύχημα» της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου βοηθάει τον αναγνώστη να κατανοήση ακριβέστερα τι έλεγε ο Νόμος.

Αλλά κατόπιν εγείρεται το ερώτημα, Σε ποιον αναφέρεται η λέξις «θανατηφόρον ατύχημα;» Στο παιδί, στην μητέρα ή και στους δύο; Μερικές μεταφράσεις παρουσιάζουν μια παράφρασι του κτυπήματος. Επί παραδείγματι, η Βίβλος της Ιερουσαλήμ λέγει: «Αν άνδρες μάχωνται και κτυπήσουν μια γυναίκα έγκυον και αυτή αποβάλη, αλλ’ αυτή δεν πεθάνει από το κτύπημα, ο υπεύθυνος για το κτύπημα πρέπει να καταβάλη την αποζημίωσι που θα του ζητηθή. . . . Αλλ’ αν αυτή πεθάνη, θα δώσης ζωήν αντί ζωής.» (Έξ. 21:22, 23) Αυτή η μετάφρασις δείχνει καθαρά ότι γίνεται συζήτησις για θανατηφόρο ατύχημα, αλλά η παρεμβληθείσα λέξις «αυτή» δίνει την εντύπωσι ότι αν το κτύπημα έκανε τη γυναίκα ν’ αποβάλλη αλλ’ αυτή ζούσε, τότε απλώς έπρεπε να επιβληθή ένα πρόστιμο. Εν τούτοις, αυτό είναι εκείνο που λέγει στην πραγματικότητα το Εβραϊκό κείμενο;

Η προαναφερθείσα διάστιχος μετάφρασις αποκαλύπτει ότι το Εβραϊκό κείμενο δεν περιορίζει την εφαρμογή της «συμφοράς» (θανατηφόρου ατυχήματος) μονάχα στη μητέρα. Έτσι, το φημισμένο σχολιολόγιο των C. F. Κέιλ και F. Ντελίτς λέγει ότι ένα πρόστιμο ήταν αρκετό μόνο όταν «κανένα θανατηφόρο πλήγμα δεν κατεφέρετο κατά της γυναικός ή του παιδιού που θα εγεννάτο.» Αυτό το σχολιολόγιο δείχνει ότι, αν ο Νόμος εννοούσε πως εφόσον η μητέρα ζούσε, ένα απλό πρόστιμο θα εκάλυπτε οποιαδήποτε βλάβη, τότε το Εβραϊκό κείμενο θα είχε προσθέσει την λέξι LAH, «σ’ αυτήν.» Το εδάφιο θα μπορούσε έτσι να λέγη, Όταν άνδρες μάχωνται και κτυπήσουν μια έγκυο γυναίκα και γεννηθή το παιδί και δεν συμβή καμιά βλάβη, θανατηφόρο ατύχημα σ’ αυτήν, πρέπει, να πληρωθή πρόστιμον. Εν τούτοις, αυτοί οι σχολιασταί συμπεραίνουν: «Η παράλειψις του LAH, δείχνει προφανώς ότι δεν μπορεί η λέξις «συμφορά» ν’ αναφέρεται μόνο στη γυναίκα.»

Έτσι, πρόστιμο επεβάλλετο όταν το κτύπημα γινόταν αιτία να γεννηθή το παιδί πρόωρα αλλά ζωντανό, χωρίς μοιραία αποτελέσματα για τη μητέρα ή το παιδί. Αν όμως, το κτύπημα αφαιρούσε τη ζωή είτε της μητέρας είτε του παιδιού της που ήταν στη κοιλιά της, ο Νόμος απαιτούσε «ψυχή αντί ψυχής.»

Αυτό βρίσκεται σε αρμονία με άλλα Γραφικά εδάφια που δείχνουν ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν βλέπει ένα ζωντανό ανθρώπινο έμβρυο σαν ένα απλό τεμάχιο ιστού που είναι στην κοιλιά μιας γυναίκας. (Ψαλμ. 139:13-16) Σχετικά μ’ αυτό, ο Ιεχωβά είπε στον προφήτη Ιερεμία: «Πριν σε μορφώσω εν τη κοιλία, σε εγνώρισα· και πριν εξέλθης εκ της μήτρας σε ηγίασα.» (Ιερ. 1:5) Επίσης η επιβολή της αρχής «ψυχήν αντί ψυχής» στην περίπτωσι που ένας άνδρας προκαλούσε τον θάνατο μιας γυναίκας ή την έκανε ν’ αποβάλλη, θα ήταν σε συμφωνία με την γενική αρχή της Βίβλου να σεβώμεθα τη ζωή και ν’ αποστρεφώμεθα την ανθρωποσφαγή. Γέν. 9:6· Αριθ. 35:30, 31· Αποκάλ. 21:8.

Γι’ αυτό το Έξοδος 21:22, 23, με κανένα τρόπο δεν μειώνει το σοβαρό αδίκημα της εκτρώσεως. Μάλλον, δείχνει ότι η βαρειά ποινή «ψυχήν αντί ψυχής» ετέθη στον Μωσαϊκό Νόμο για οποιονδήποτε προκαλούσε ένα «θανατηφόρον ατύχημα» σε μια γυναίκα ή στο παιδί που αναπτύσσετο στην κοιλιά της.

● Ένας άνδρας τον οποίο γνωρίζω, προοδεύει προς το Χριστιανικό βάπτισμα, αλλά η θεώρησίς του (βίζα) για παραμονή σ’ αυτή τη χώρα έχει λήξει. Τι να τον συμβουλεύσω;

Ασφαλώς πρέπει να τον επαινέσετε επειδή επιθυμεί να γνωρίση και ν’ ακολουθήση τη συμβουλή του Θεού. Οι Γραφές παροτρύνουν τους Χριστιανούς να είναι νομιμόφρονες και να πληρώνουν στον Καίσαρα, όσα ανήκουν στον Καίσαρα. (Ματθ. 22:21) Έτσι, θα ήταν καλό για σας να παροτρύνετε αυτόν τον άνθρωπο να κάνη ό,τι μπορεί για να τακτοποιήση την κατάστασί του η οποία, προς το παρόν, μπορεί να τον παρουσιάζη ως ένα παράνομο αλλοδαπό.

Χωρίς αμφιβολία, αυτός δεν κλέπτει, ούτε ψεύδεται, ούτε ζη στην ανηθικότητα, ούτε παραβιάζει με άλλο τρόπο τους ηθικούς νόμους του Θεού που δηλώνονται σαφώς στην Αγία Γραφή. Το αναφέρομε αυτό, διότι ένα άτομο που παραβιάζει τους νόμους του Θεού, πρέπει να μετανοήση και να μεταστραφή προτού γίνη κατάλληλο για το Χριστιανικό βάπτισμα. (1 Κορ. 6:9,10· Πράξ. 26:20· 2:38) Αλλ’ αυτός ο άνθρωπος επιθυμεί να μάθη, Τι μπορεί να λεχθή για τη συμμόρφωσι ενός ατόμου με τους νόμους της χώρας όπως συμβαίνει στη δική του περίπτωσι;

Η Αγία Γραφή συμβουλεύει τους Χριστιανούς να υπακούουν στους νόμους της χώρας σε όλα τα ζητήματα όταν αυτοί δεν αντικρούονται με τον νόμο του Θεού. (Ρωμ. 13:1· Πράξ. 5:29) Ο απόστολος εξήγησε ότι, αν το κάνωμε αυτό, δεν θα φοβούμεθα μήπως τιμωρηθούμε από τις αρχές που τιμωρούν τους παραβάτας του νόμου. Επίσης, μπορούμε έτσι να έχωμε μια καθαρή συνείδησι.—Ρωμ. 13:3-5.

Εν τούτοις, ο Λόγος του Θεού δεν επιφορτίζει τη Χριστιανική εκκλησία μέσω των πρεσβυτέρων της με την υποχρέωσι να μάθουν όλες τις λεπτομέρειες του πολιτικού και του ποινικού νόμου ώστε να τις επιβάλλουν στους άλλους. Μπορούμε να το διακρίνωμε αυτό από τον τρόπο με τον οποίον ο Παύλος χειρίσθηκε την περίπτωσι του Ονησίμου.

Ο Ονήσιμος ήταν δούλος ενός Χριστιανού από τις Κολοσσαίς που ωνομάζετο Φιλήμων. Για κάποιο ιδιοτελή λόγο ο Ονήσιμος κατέφυγε στη Ρώμη έτσι ώστε να μη μπορούν να τον βρουν μέσα στον πολύν κόσμο που ήταν εκεί· ίσως ακόμη να είχε κλέψει ωρισμένα πράγματα από τον κύριό του προτού ν’ αποδράση. Στη Ρώμη, ως ένας δούλος που είχε αποδράσει (στα Λατινικά φουτζιτίβους) ο Ονήσιμος ήλθε σ’ επαφή με τον Παύλο, έγινε Χριστιανός και άρχισε να διακονή τον Παύλο. Με τον καιρό ο απόστολος Παύλος παρώτρυνε τον Ονήσιμο να επιστρέψη στον νόμιμο κύριό του, ενώ παράλληλα ενεθάρρυνε τον Φιλήμονα να δεχθή τον Ονήσιμο σαν αδελφό και να του φερθή φιλικά.—Φιλήμ. 8-22.

Σημειώστε ότι, ενώ ο Ονήσιμος ήταν στη Ρώμη, ο απόστολος Παύλος δεν τον παρέδωσε στις εξουσίες της Ρώμης για να τιμωρηθή ως ένας αποδράσας δούλος και πιθανόν ως ένας κλέπτης. Απ’ όσα έγραψε ο Παύλος, γνωρίζομε ότι πίστευε πως ένας Χριστιανός πρέπει να υπακούη στο νόμο της χώρας, αλλά οπωσδήποτε δεν θεωρούσε ως καθήκον της εκκλησίας το να υπηρετή αυτή σαν ‘όργανο’ της κυβερνήσεως με το να χειρίζεται την προσωπική ζωή των πολιτών. Επίσης, μπορούμε να παρατηρήσωμε ότι η κατάστασις του Ονησίμου δεν χρησίμευσε σαν εμπόδιο για να βαπτισθή. Τελικά ο Ονήσιμος, υποκινούμενος από τη συμβουλή που είχε προηγουμένως γραφή στην προς Ρωμαίους 13:1-5 και από τις προσωπικές παροτρύνσεις του Παύλου, εξέλεξε να επιστρέψη στον νόμιμο κύριό του.

Η Χριστιανική εκκλησία σήμερα ακολουθεί μια πορεία που βρίσκεται σε αρμονία μ’ αυτό το Βιβλικό πρότυπο. Προτού δηλαδή επιτρέψη σ’ ένα άτομο να βαπτισθή ή να συνεχίση να είναι μέλος της εκκλησίας, δεν ελέγχει να δη αν το σπίτι του ανταποκρίνεται με κάθε λεπτομέρεια στον κώδικα περί κτισμάτων ή αν ο ίδιος ανταποκρίνεται με κάθε λεπτομέρεια στις απαιτήσεις της χώρας για τη νομική του κατάστασι κλπ.

Αυτό με κανένα τρόπο δεν υπονοεί ότι ο λαός του Θεού ενδιαφέρεται ελάχιστα για τους νόμους του Καίσαρος. Αντιθέτως, είμεθα γνωστοί ως ένας λαός που αγωνίζεται να είναι νομοταγής· πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι επαινούν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά γι’ αυτό. Συμβαίνει αυτό που ο Παύλος έγραψε σχετικά με την υπακοή προς την κυβέρνησι: «Πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ’ αυτής.»—Ρωμ. 13:3.

Ιδιαιτέρως τα άτομα που αναλαμβάνουν την ηγεσία μέσα στην εκκλησία πρέπει να είναι υποδειγματικά απ’ αυτή την άποψι. Η Αγία Γραφή λέγει ότι οι πρεσβύτεροι και οι διακονικοί υπηρέται πρέπει να είναι ‘άμεμπτοι,’ να έχουν ‘παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν’ και να είναι απηλλαγμένοι από κάθε κατηγορία. (1 Τιμ. 3:2, 7, 10) Έτσι, ένας Χριστιανός ο οποίος προτιμά ν’ αγνοή τις γνωστές νομικές απαιτήσεις του ‘Καίσαρος,’ δύσκολα μπορεί να συστηθή για τέτοια προνόμια μέσα στην εκκλησία. Οι άνδρες που συνιστώνται για τέτοια προνόμια πρέπει να μένουν ‘προσκεκολλημένοι εις τον πιστόν λόγον,’ όχι μόνο με όσα λέγουν, αλλά και με τον τρόπο που προτιμούν να ζουν, περιλαμβανομένης και της εφαρμογής της συμβουλής: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.»—Τίτον 1:7-9.

Πραγματικά, κάθε άτομο, είτε είναι Χριστιανός είτε όχι είναι προσωπικά υπεύθυνος σχετικά με το αν θα συμμορφώνεται με τους νόμους της πολιτείας. Εν τούτοις, θα είναι στοργικό από μέρους σας να συζητήσετε με τον γνωστό σας αυτές τις Γραφικές σκέψεις. Πράγματι, η συμβουλή της Αγίας Γραφής να υπακούωμε στους νόμους της κυβερνήσεως είναι σοφή και αποσκοπεί στο καλό μας. Όταν την εφαρμόζουν, οι Χριστιανοί μπορούν ν’ αποφεύγουν άσχημα προβλήματα και ν’ απολαμβάνουν μια καθαρή συνείδησι καθώς υπηρετούν τον Θεό.