Ωφελούμενοι από την Ηγεσία του Χριστού
ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος ή όμιλος ανθρώπων παρά μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας. Δεν πήρε μόνος του αυτόν τον τίτλο, ούτε τον κέρδισε με λαϊκή επιδοκιμασία. Ο Πατέρας του τον παρεχώρησε. Γράφοντας στους ομοπίστους του στην Έφεσο, ο απόστολος Παύλος είπε ότι ο Θεός «έδωκεν αυτόν [τον Ιησούν] κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν.»—Εφεσ. 1:22.
Είναι απολύτως δίκαιο να κατέχη ο Ιησούς Χριστός αυτή τη θέσι ηγεσίας υπεράνω της εκκλησίας. Οι διδασκαλίες του και η πορεία της ζωής του, ιδιαίτερα ο θυσιαστικός του θάνατος, αποτελούν τη βάσι για την ύπαρξι της εκκλησίας. Κανένας δεν μπορεί να γίνη μέλος της εκκλησίας αν δεν αναγνωρίση τον Ιησού Χριστό. «Εγώ,» είπε ο Ιησούς, «είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.»—Ιωάν. 14:6.
Μήπως η ηγεσία του Χριστού είναι καταπιεστική; Αντιθέτως, ο τρόπος με τον οποίον χειρίσθηκε τα ζητήματα, όταν ήταν άνθρωπος στη γη, αποδεικνύει ότι ασκεί την ηγεσία του με στοργικό και τρυφερό τρόπο. Με υπομονή εξηγούσε δύσκολα σημεία στους μαθητάς του, και ποτέ δεν τους επιβάρυνε με περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να κατανοήσουν. Στοργικά φρόντιζε για τις ανάγκες τους και προσπαθούσε να έχουν την αναγκαία ανάπαυσι και ηρεμία. Σε μια περίπτωσι, όταν «ουδέ να φάγωσιν ηυκαίρουν,» ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Έλθετε σεις αυτοί κατ’ ιδίαν εις τόπον έρημον και αναπαύεσθε ολίγον.» (Μάρκ. 6:31) Τελικά, ο Ιησούς κατέθεσε τη ζωή του για τους μαθητές του, όπως ο ίδιος το είπε: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.»—Ιωάν. 15:13.
Η άσκησις της ηγεσίας του Ιησού Χριστού δεν τον έκαμε ποτέ να αμφιβάλη για τους ακολούθους του. Εξέφρασε εμπιστοσύνη στην προθυμία τους να κάνουν το έργο και το θέλημα του Πατρός του. Κάποτε, παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς είπε: «Όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλήτερα τούτων θέλει κάμει.»—Ιωάν. 14:12.
Πόσο ενθαρρυντικά πρέπει να ήταν αυτά τα λόγια για τους μαθητές που τα άκουσαν! Ως άτομα, κανένας από τους μαθητές του Ιησού δεν μπορούσε να κάμη όλα αυτά που έκαμε ο Κύριός τους. Ωστόσο, ομαδικά, θα μπορούσαν να κάμουν και μεγαλύτερα έργα. Στον ωρισμένο καιρό του Θεού, μπόρεσαν να φέρουν τα «αγαθά νέα» σε Ιουδαίους και σε μη Ιουδαίους πολύ μακρυά από την Ιουδαία τη Γαλιλαία και την Περαία, όπου είχε κηρύξει ο Ιησούς. Χρησιμοποιήθηκαν για να κάμουν περισσοτέρους μαθητές απ’ όσους είχε κάμει ο Ιησούς στη διάρκεια των τριάμισυ ετών της επιγείου διακονίας του. Η εμπιστοσύνη του Ιησού στους αληθινούς μαθητές του ήταν ασφαλώς δικαιολογημένη.
ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι παρών σαρκικώς σήμερα, δεν μειώνει με κανένα τρόπο την επιρροή του στους μαθητές του. Αυτοί έχουν τη βοήθειά του, την καθοδηγία και την προστασία του σαν να βρισκόταν εδώ στη γη. (Ματθ. 28:20) Πώς είναι δυνατόν αυτό;
Κατ’ αρχήν, η Χριστιανική εκκλησία έχει ένα αξιόπιστο υπόμνημα των διδασκαλιών και της πορείας της ζωής του Ιησού από τέσσερις διαφορετικές πηγές—τα Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννου. Το υπόλοιπο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, επίσης, συγκεντρώνεται γύρω από τον Ιησού Χριστό και μεταδίδει το πνεύμα των διδασκαλιών του. Έτσι, όταν διαβάζωμε αυτές τις θεόπνευστες Γραφές και τις εφαρμόζωμε, δείχνομε ότι αναγνωρίζομε την ηγεσία του Χριστού.
Εκτός απ’ αυτά, ο Ιεχωβά Θεός έχει δώσει στον Υιόν του εξουσία πάνω σε μια ισχυρή δύναμη—στο άγιο πνεύμα του. Αυτό είναι φανερό από τα λόγια που είπε ο απόστολος Πέτρος σχετικά με την έκχυσι αυτού του πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ.: «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη δια της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του αγίου πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε.»—Πράξ. 2:32-33.
Αφού ο Ιησούς Χριστός εξέχεε το πνεύμα στους μαθητές, μπορεί επίσης να τους κατευθύνη μέσω του πνεύματος. Έτσι, όταν αντιμετωπίζουν πολύπλοκα προβλήματα ή δοκιμασίες, οι αληθινοί Χριστιανοί μπορούν να είναι βέβαιοι ότι ο Κύριός τους θα τους βοηθήση. Εκείνος μπορεί, μέσω του πνεύματος του Θεού, να φέρη στη διάνοιά τους κατάλληλες Γραφικές οδηγίες και να τους κάμη ικανούς να διακρίνουν ποια είναι η ορθή πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουν.
Έτσι, οι πρεσβύτεροι, που θεωρούνται ίσοι μεταξύ τους και οι οποίοι αποβλέπουν στον Χριστό ως κεφαλή τους βοηθούνται να πάρουν ορθές λογικές αποφάσεις όταν με προσευχή εξετάζουν εκκλησιαστικά ζητήματα. Η ορθή άποψις που έχει ο ένας για τον άλλον, καθώς και η πλήρης αναγνώρισις της ηγεσίας του Χριστού, επιτρέπει την πλήρη λειτουργία του πνεύματος του Θεού σ’ αυτούς. (Εφεσ. 4:15, 16) Έτσι, εξουδετερώνεται το αποτέλεσμα που ίσως θα έφερνε το ατελές ανθρώπινο στοιχείο, περιλαμβανομένων και τάσεων προσωπικής υπερηφάνειας ή φιλοδοξίας, όταν προσπαθούν να λύσουν προβλήματα ή να πάρουν σοβαρές αποφάσεις ως σώμα.
Εκτός από το πνεύμα του Θεού, ο Ιησούς Χριστός μπορεί να χρησιμοποιήση αγγέλους για να βοηθήση την εκκλησία του. Όταν ήταν στη γη, είχε εξουσία να καλέση αγγέλους για βοήθεια. Είπε στον Πέτρο: «Νομίζεις ότι δεν δύναμαι ήδη να παρακαλέσω τον Πατέρα μου, και θέλει στήσει πλησίον μου περισσοτέρους παρά δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;» (Ματθ. 26:53) Η λεγεών εκείνο τον καιρό αριθμούσε συνήθως 6.000 άνδρες. Έτσι, ο Ιησούς μπορούσε να καλέση για άμεση βοήθεια περισσότερους από 72.000 αγγέλους.
Η τεράστια δύναμις αυτών των αγγέλων μπορεί να κατανοηθή όταν θυμηθούμε ότι μόνο ένας απ’ αυτούς, στον καιρό του Ιουδαίου Βασιλέως Εζεκία, θανάτωσε 185.000 από τον Ασσυριακό στρατό σε μια νύχτα. (2 Βασ. 19:35) Μέσω των ισχυρών αγγέλων του, ο Ιησούς Χριστός μπορεί να προστατεύση τους μαθητές του από κακεντρεχείς εναντιουμένους και να φροντίση ώστε να εκπληρωθή η εντολή του περί μαθητεύσεως ακόμη και παρά τη χειρότερη μορφή εναντιώσεως. Το γεγονός ότι οι απαγορεύσεις και οι τρομεροί διωγμοί δεν σταμάτησαν το έργο της μαθητεύσεως, επιβεβαιώνει ότι χρησιμοποιούνται άγγελοι για να βοηθήσουν την εκκλησία. Τα μέλη της εκκλησίας μπορούν να απαντήσουν, ΝΑΙ, στο ερώτημα που γίνεται στο εδάφιο Εβραίους 1:14: «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;»
Η ΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
Ο Ιησούς Χριστός ασκεί, επίσης, την ηγεσία του χρησιμοποιώντας άνδρες να υπηρετούν την παγγήινη εκκλησία, που αποτελείται από χιλιάδες ομίλους μαθητών σ’ όλη τη γη. (Εφεσ. 4:7, 8, 11-13) Ο καθένας απ’ αυτούς τους ομίλους ή εκκλησίες μαθητών, που αποτελούν μια εκκλησία, συνήθως έχει ένα τοπικό πρεσβυτέριο. Όταν αυτοί οι πρεσβύτεροι προσπαθούν να μιμούνται το παράδειγμα του Ιησού και ν’ αντανακλούν πραγματικά τον νουν του Χριστού στη διδασκαλία τους, τις συμβουλές και τη διόρθωσι που δίνουν, η κάθε εκκλησία, στην πραγματικότητα, διδάσκεται, λαμβάνει συμβουλή και διόρθωσι από τον Ιησού Χριστό. Το άτομο που ενεργεί σύμφωνα με την ορθή συμβουλή των πρεσβυτέρων, εκτιμώντας τη Γραφική της βάσι, δείχνει ότι αναγνωρίζει την ηγεσία του Χριστού. Αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι, επειδή οι πρεσβύτεροι βασίζονται στην Αγία Γραφή, δεν μιλούν με δική τους εξουσία.
Αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι οτιδήποτε κι αν πη ένας πρεσβύτερος πρέπει να θεωρήται σαν να ελέχθη από τον ίδιο τον Χριστό; Όχι κατ’ ανάγκην. Όπως και οποιοδήποτε άλλο μέλος της εκκλησίας, ο πρεσβύτερος είναι ατελής άνθρωπος και είναι δυνατόν να κάνη λάθη και σε λόγια και σε πράξεις. Ο μαθητής Ιάκωβος παραδέχθηκε: «Εις πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ.» (Ιακ. 3:2) Έχοντας υπ’ όψιν τις αδυναμίες τους και τις ατέλειές τους, οι πρεσβύτεροι πρέπει συνεπώς να προσέχουν ώστε να μη επιτρέπουν τις προσωπικές απόψεις τους να επηρεάσουν τη διδασκαλία τους, τη συμβουλή ή τη διόρθωσι που παρέχουν.
Αν επρόκειτο οι πρεσβύτεροι να χειρίζωνται τα διάφορα ζητήματα με βάσι τις προσωπικές τους γνώμες, τις αρέσκειες και απαρέσκειές τους, θα ήσαν ένοχοι αγνοώντας την ηγεσία του Χριστού. Θα εξύψωναν τον εαυτό τους πάνω από τον Ιησού Χριστό, υπονοώντας ότι υπάρχει κάτι ατελές στην καθοδηγία που παρέχει στην εκκλησία. Στην πραγματικότητα, θα ήταν σαν να έλεγαν ότι είναι απαραίτητες οι προσωπικές τους απόψεις για να συμπληρώσουν τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού.—Παράβαλε με 1 Κορινθίους 3:4-11.
Τι θα γίνη, λοιπόν, αν ένας πρεσβύτερος αποτύχη ν’ αναγνωρίση την ηγεσία του Χριστού; Θα ήταν ευθύνη των άλλων πρεσβυτέρων να τον βοηθήσουν να κάμη μια ορθή εκτίμησι του εαυτού του εν σχέσει με τον Ιησού Χριστό και τους αδελφούς του. (Φιλιππ. 2:2-5) Ένας πρεσβύτερος που έχει υποπέσει σ’ ένα τέτοιο σφάλμα, θα θέλη ασφαλώς να προσέξη τη Γραφική συμβουλή των άλλων συμπρεσβυτέρων του και ν’ αποδείξη ότι πράγματι αναγνωρίζει την ηγεσία του Χριστού. Μήπως το σφάλμα που έκαμε αυτός ο πρεσβύτερος θα έπρεπε να τον κάνη να παύση να υπηρετή μ’ αυτή την ιδιότητα; Μόνο αν συνεχίση ν’ αγνοή τη διόρθωσι των συμπρεσβυτέρων του, που βασίζεται στην Αγία Γραφή.
Το ότι ένα σοβαρό λάθος στην κρίσι δεν κάνει κάποιον αυτομάτως να παύση να υπηρετή ως πρεσβύτερος, καταδεικνύεται από την περίπτωσι του αποστόλου Πέτρου (Κηφά). Όταν, εσφαλμένως, σταμάτησε να συναναστρέφεται με τους εξ Εθνών Χριστιανούς, ο απόστολος Παύλος τον επέπληξε. Σχετικά μ’ αυτό, ο Παύλος έγραψε: «Όταν δε ήλθεν ο Πέτρος εις την Αντιόχειαν, ηναντιώθην εις αυτόν κατά πρόσωπον, διότι ήτο αξιόμεπτος. Επειδή πριν έλθωσι τινές από του Ιακώβου, συνέτρωγε με τους εθνικούς· ότε δε ήλθον, συνεστέλλετο και απεχώριζεν εαυτόν, φοβούμενος τους εκ περιτομής. Και μετ’ αυτού συνυπεκρίθησαν και οι λοιποί Ιουδαίοι, ώστε και ο Βαρνάβας συμπαρεσύρθη εις την υπόκρισιν αυτών. Αλλ’ ότε εγώ είδον ότι δεν ορθοποδούσι προς την αλήθειαν του ευαγγελίου, είπον προς τον Πέτρον έμπροσθεν πάντων· Εάν συ Ιουδαίος ων ζης εθνικώς και ουχί Ιουδαϊκώς, δια τι αναγκάζεις τους εθνικούς να ιουδαΐζωσιν;» (Γαλ. 2:11-14) Ο Πέτρος δέχθηκε αυτή τη διόρθωσι, την εφήρμοσε και, συνεπώς, συνέχισε να υπηρετή ως πιστός πρεσβύτερος και ως απόστολος.
Αλλά τι θα λεχθή αν σεις δεν είσθε πρεσβύτερος και πιστεύετε ότι ένας ή περισσότεροι από τους πρεσβυτέρους στην εκκλησία σας αρχίζουν να επιβάλλουν τις προσωπικές τους απόψεις στους άλλους; Εξετάστε με προσευχή αν πραγματικά βλέπετε τα ζητήματα με Γραφικό τρόπο. Αν υπάρχει πραγματικά κάποιο πρόβλημα, να είσθε βέβαιος ότι ο Ιησούς Χριστός δεν θα επιτρέψη να υποστή η εκκλησία κάποια πραγματική πνευματική ζημία. Γνωρίζει τι συμβαίνει. (Παράβαλε με 2 Τιμόθεον 2:18, 19 και Αποκάλυψιν 2:2-7.) Αν η συνείδησίς σας εξακολουθή να σας ενοχλή, θα μπορούσατε να μιλήσετε σ’ ένα πρεσβύτερο σχετικά μ’ αυτό για να τακτοποιήσετε την καρδιά και τη διάνοια σας. Προσεύχεσθε διαρκώς για να μπορήτε να συμπεριφέρεσθε ως πιστός μαθητής του Ιησού Χριστού κι έτσι να ωφελήσθε από την άσκησι της ηγεσίας του.
Δεν μπορεί να υπάρχη αμφιβολία για το γεγονός ότι η ηγεσία του Ιησού στη Χριστιανική εκκλησία είναι πραγματική. (Κολ. 1:13, 14, 18) Η αναγνώρισις αυτού του γεγονότος εκ μέρους σας συνοδεύεται από θαυμάσια οφέλη σε μορφή προστασίας, καθοδηγίας και άλλου είδους υποβοηθήσεως. (1 Κορ. 11:3) Είθε κι εμείς, λοιπόν, να υποτασσώμεθα στον Κύριό μας και να εξακολουθούμε ν’ απολαμβάνωμε ευλογίες από την άσκησι της ηγεσίας του.—Ιωάν. 14:23.