Ιερή Υπηρεσία σ’ Αυτόν τον «Έσχατο Καιρό»
1. Πώς γνωρίζομε ότι ζούμε στον έσχατο καιρό’ και τι λέγει σχετικά το εδάφιο Δανιήλ 12:4;
ΣΤΟ φως των αποκεκαλυμμένων προφητειών της Βίβλου δεν πρέπει να δυσκολευθούμε να διακρίνωμε ότι ζούμε στον προειπωμένο «έσχατο καιρό.» Σχετικά με αυτή την κρίσιμη περίοδο, η προφητεία του Δανιήλ 12:4 λέγει: «Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει και η γνώσις θέλει πληθυνθή.» Η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα λέγει: «Και συ, Δανιήλ, έμφραξον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον έως καιρού συντέλειας, έως διδαχθώσι πολλοί και πληθυνθή η γνώσις.» (Μπάγκστερ· Τόμπσον· Λατινική Βουλγάτα· Η Αγία Γραφή από Αρχαία Ανατολικά Χειρόγραφα, υπό Λάμσα) Ο «πολύς όχλος» που περιγράφεται στο τελευταίο βιβλίο της Βίβλου ωφελήθηκε απ’ αυτή την αύξησι της Βιβλικής γνώσεως και κατανοήσεως.—Αποκ. 7:9-17.
2. (α) Γιατί είναι ουσιώδες το πώς ο «πολύς όχλος» αποδίδει «λατρεία;» (β) Πώς η Ελληνική λέξις «διακονώ» διαφέρει από τη λέξι που αποδίδεται «λατρεία;»
2 Αφότου αυτός ο «πολύς όχλος» άρχισε να συνάγεται το 1935 μ.Χ., «λατρεύει» τον Ιεχωβά Θεό. Το πώς ακριβώς το κάνει αυτό είναι πολύ ουσιώδες. Γιατί; Διότι ο Ιησούς είπε στους 11 πιστούς αποστόλους του την τελευταία νύχτα που ήταν μαζί τους: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς δια να μη σκανδαλισθήτε. Θέλουσι σας κάμει αποσυναγώγους· μάλιστα έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν.» (Ιωάν. 16:1, 2) Αντί της λέξεως «λατρεία,» Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ λέγει «άγιο καθήκον·» Η Νέα Αγγλική Βίβλος λέγει «θρησκευτικό καθήκον·» Η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ λέγει «θεία υπηρεσία.» Η πρωτότυπη Ελληνική λέξις που αποδίδεται κατ’ αυτούς τους τρόπους είναι λατρεία. Η ρηματική μορφή αυτού του Ελληνικού ουσιαστικού είναι λατρεύειν. Διαφέρει από το Ελληνικό ρήμα διακονείν, που σημαίνει «υπηρετείν, ή δουλεύειν» και που χρησιμοποιείται και για κοινά, συνηθισμένα, κοσμικά πράγματα που δεν είναι ιερά, όπως στο εδάφιο Ματθαίος 8:15.
3. Γιατί οι Ιουδαίοι που ενέμειναν στη διαθήκη του Νόμου ενόμιζαν ότι δεν θα έκαναν κάποιο σφάλμα με το να θανατώσουν τον Ιησού και να καταδιώξουν τους μαθητές του;
3 Ο Σαούλ από την Ταρσό της Μικράς Ασίας, ήταν κάποτε ένας παρωδηγημένος Ιουδαίος που κατεδίωκε τους Χριστιανούς μέχρι που μετεστράφη. Εχαρακτήρισε τους συμπατριώτες του Ιουδαίους ως Ισραηλίτας, «των οποίων είναι η υιοθεσία και η δόξα και αι διαθήκαι και η νομοθεσία και η λατρεία και αι επαγγελίαι, των οποίων είναι οι πατέρες [Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ], και εκ των οποίων εγεννήθη ο Χριστός το κατά σάρκα.» (Ρωμ. 9:4, 5) Επειδή οι άπιστοι Ιουδαίοι ενέμειναν στη «λατρεία» που εκτίθεται στη διαθήκη του Νόμου, ενόμιζαν ότι δεν θα ήταν σφάλμα να σταυρώσουν τον Ιησού Χριστό και να καταδιώξουν τους πιστούς μαθητές του ακόμη και μέχρι θανάτου.
4. Πώς μιλεί ο Παύλος για την υπηρεσία των ιερέων «τα διαμερίσματα της σκηνής του μαρτυρίου, και τι εξεικόνιζαν εκείνες οι ενέργειες;
4 Τον καιρό που ίσχυε η διαθήκη του Νόμου, αυτή η «λατρεία» που υποδείκνυε ήταν κατάλληλη, και ήταν ευπρόσδεκτη στο Θεό. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος τη θέτει σ’ ένα υψηλό επίπεδο όταν λέγη: «Είχε μεν λοιπόν και η πρώτη σκηνή διατάξεις λατρείας και το άγιον το κοσμικόν. Διότι κατεσκευάσθη σκηνή η πρώτη, εις την οποίαν ήτο και η λυχνία και η τράπεζα και η πρόθεσις των άρτων, ήτις λέγεται Αγία. Μετά δε το δεύτερον καταπέτασμα ήτο σκηνή η λεγομένη Αγία Αγίων. . . . Όντων δε τούτων ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν εισέρχονται διαπαντός οι ιερείς εκτελούντες τας λατρείας.» (Εβρ. 9:1-6) Αυτή η τελετουργική λατρεία εσχετίζετο με τις θυσίες που προσφέρονταν υπέρ του έθνους Ισραήλ. Δεν αναφέρονταν στα καθημερινά πράγματα του λαού. Όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος, όλη αυτή η «λατρεία» κάτω από την παλαιά διαθήκη του Νόμου ήταν τυπική, προσκιάζοντας Χριστιανικά πράγματα.
5. Εκείνο που λέγει ο Παύλος στους Χριστιανούς να κάνουν στο εδάφιο Ρωμαίους 12:1, μήπως είναι κάτι συνηθισμένο, και πώς το ονομάζει ο Παύλος;
5 Σε αρμονία μ’ αυτό, ο Παύλος είπε τα εξής στην επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Ρώμης: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία, και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον.» (Ρωμ. 12:1, 2) Για να είναι λοιπόν θυσιαστικό κάτι που κάνουν οι Χριστιανοί πρέπει να είναι κάτι ασυνήθιστο, κάτι που δεν διεξάγεται γενικά από τους μη Χριστιανούς αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων.
6. Με το να εισέλθουν στη διαθήκη του Νόμου μέσω του Μωυσέως, τι υποχρεούντο να κάνουν οι Ισραηλίτες προς το Θεό, και τι είπε ο μάρτυς Στέφανος γι’ αυτό;
6 Μετά την απελευθέρωσι του έθνους Ισραήλ από τον οίκο δουλείας στην αρχαία Αίγυπτο, τους δόθηκε μια ωργανωμένη μορφή λατρείας προς τον Θεό. Όπως τη διετύπωσε ο Χριστιανός μάρτυς Στέφανος: «Και το έθνος, εις το οποίον θέλουσι δουλωθή εγώ θέλω κρίνει, είπεν ο Θεός· και μετά ταύτα θέλουσιν εξέλθει και θέλουσι με λατρεύσει εν τω τόπω τούτω. (Πράξ. 7:7) Με το να εισέλθουν οι Ισραηλίτες, στη διαθήκη του Νόμου με τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Μωυσέως ως μεσίτου, ανέλαβαν την υποχρέωσι να αποδίδουν λατρεία σ’ Αυτόν. Αργότερα, η πλειονότης των δεσμευμένων με διαθήκη Ισραηλιτών επροτίμησε να λατρεύη άλλους θεούς. «Όθεν,» όπως είπε στη συνέχεια ο Στέφανος, «εστράφη ο Θεός και παρέδωκεν αυτούς εις το να λατρεύσωσι την στρατιά του ουρανού, καθώς είναι γεγραμμένον εν τω βιβλίω των προφητών· Μήπως προσεφέρατε εις εμέ σφάγια και θυσίας τεσσαράκοντα έτη εν τη ερήμω, οίκος Ισραήλ;»—Πράξ. 7:42.
7. (α) Για να επιτύχουν την εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Θεού οι Ιουδαίοι, τι τους είπε ο Παύλος να αποδίδουν στον Θεό; (β) Σύμφωνα μ’ αυτό που οι Ιουδαίοι ωνόμαζαν αίρεσι, τι έκανε ο απόστολος Παύλος στον Θεό των πατέρων του;
7 Πολλά χρόνια αφότου ο Ιεχωβά ακύρωσε τη διαθήκη του Νόμου του με τον φυσικό οίκο Ισραήλ, ο απόστολος Παύλος είπε σε μια δικαστική ακρόασι ενώπιον του Βασιλέως Αγρίππα στην Καισάρεια: «Εις την οποίαν το δωδεκάφυλον ημών γένος, λατρεύον εκτενώς τον Θεόν νύκτα και ημέραν, ελπίζει να καταντήση· περί ταύτης της ελπίδος εγκαλούμαι, βασιλεύ Αγρίππα, υπό των Ιουδαίων.» (Πράξ. 26:7) Ένεκα της κατηγορίας αυτής, ο Παύλος μπορούσε να πη ενώπιον του Ρωμαίου κυβερνήτου Φήλικος παρουσία και των Ιουδαίων κατηγόρων του: «Ομολογώ δε τούτο εις σε, ότι κατά την οδόν, την οποίαν ούτοι λέγουσιν αίρεσιν, ούτω λατρεύω τον Θεόν των πατέρων μου, πιστεύων εις πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω και εν τοις προφήταις.»—Πράξ. 24:14· 28:22.
8. (α) Ποια είναι αυτή η «αίρεσις» κατά την οποία και ο σημερινός «πολύς όχλος» λατρεύει τον Ιεχωβά; (β) Γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος αποδόσεως παρωδηγημένης «λατρείας,» και τι είπε ο Παύλος για τη διαφύλαξί μας;
8 Η λεγόμενη «αίρεσις» κατά την οποία ο Παύλος ελάτρευε τον Ιεχωβά ως Θεό ήταν η Χριστιανοσύνη. (Πράξ. 11:26· 1 Πέτρ. 4:16) Σήμερα, εκείνοι που ανήκουν στον «πολύ όχλο,» ομολογούν δημοσία ότι είναι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προσέχουν πολύ ως προς το πώς υπηρετούν τον Ιεχωβά μ’ ένα ιερό τρόπο. Από τον «έσχατο καιρό» που άρχισε με τη λήξι των «καιρών των εθνών» το 1914, οι ψευδείς θεοί και οι ψευδείς κύριοι έχουν πολλαπλασιαστή. (Λουκ. 21:24) Και πριν από 19 αιώνες ακόμη, ο απόστολος Παύλος έκρινε αναγκαίο να υπενθυμίση στους Χριστιανούς της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: Οι Ιουδαίοι αποστάται «μετήλλαξαν την αλήθεια του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα.» (Ρωμ. 1:25) Ετόνισε ποιος ήταν ο τρόπος της διαφυλάξεως από την παρωδηγημένη λατρεία, όταν είπε: «Αν και ήναι λεγόμενοι θεοί είτε εν τω ουρανώ είτε επί της γης, καθώς και είναι θεοί πολλοί και κύριοι πολλοί, αλλ’ εις ημάς είναι εις Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα και ημείς εις αυτόν, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα και ημείς δι’ αυτού.»—1 Κορ. 8:5, 6.
ΠΩΣ ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
9. Πότε έπαυσαν να ισχύουν οι προσπάθειες αποδόσεως «λατρείας» προς τον Θεόν κατά την διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου, και γιατί;
9 Στη διάρκεια των 1.545 ετών που ήταν σε ισχύ για το Ιουδαϊκό έθνος η διαθήκη του Νόμου, δηλαδή από το 1513 π.Χ. έως το 33 μ.Χ., οι πιστοί Ιουδαίοι απέδιδαν στον Ιεχωβά Θεό «λατρεία» ευπρόσδεκτη σ’ αυτόν. Αλλ’ όταν εκείνη η διαθήκη του Νόμου καταργήθηκε, τον καιρό που ο ενδοξασμένος Ιησούς Χριστός εμεσίτευσε για τη νέα διαθήκη στον ουρανό το 33 μ.Χ., η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου δεν αποτελούσε πια το μέσον της αποδόσεως λατρείας επιδοκιμασμένης από τον Ιεχωβά, τον Θεό της νέας διαθήκης. (Εβρ. 8:10-13) Για να επιδοκιμασθή από τον Ιεχωβά Θεό η θρησκευτική τους υπηρεσία, οι Ιουδαίοι έπρεπε να την αποδίδουν μέσω του μεγαλυτέρου από τον Μωυσή μεσίτου, του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού, του «σπέρματος του Αβραάμ.» (Γαλ. 3:16) Αυτό αναφέρθηκε την ανοιξιάτικη εκείνη ημέρα του 2 π.Χ., όταν ο Ιουδαίος ιερεύς που ωνομαζόταν Ζαχαρίας εδήλωσε ότι ο ηλικίας οκτώ ημερών γιος του έπρεπε να ονομασθή Ιωάννης.
10. (α) Ο Ζαχαρίας, την ημέρα της περιτομής του γιου του, είπε ότι σκοπός του Θεού για το λαό Του ήταν να αποδίδη τι στον Θεό μετά την ελευθέρωσί του από τους εχθρούς τους; (β) Ένεκα της ενόρκου διαθήκης, ο Ιωάννης έγινε πρόδρομος τίνος;
10 Τότε ο θεόπνευστος Ζαχαρίας είπε για το σκοπό του Θεού «να εκπληρώση το έλεος αυτού προς τους πατέρας ημών και να ενθυμηθή την αγίαν διαθήκην αυτού, τον όρκον, τον οποίον ώμοσε προς Αβραάμ τον πατέρα ημών, ότι θέλει δώσει εις ημάς να ελευθερωθώμεν εκ της χειρός των εχθρών ημών και να λατρεύωμεν αυτόν αφόβως εν οσιότητι και δικαιοσύνη ενώπιον αυτού πάσας τας ημέρας της ζωής ημών.» (Λουκ. 1:59-75) Ο Ιωάννης, ο γιος του Ζαχαρία έγινε ο πρόδρομος του Ιησού Χριστού, εκείνου τον οποίον ο Θεός χρησιμοποίησε για να εκτελέση τη διαθήκη που είχε κάνει με τον Αβραάμ, και την επιβεβαίωσε μ’ ένα απαράβατο όρκο.—Γεν. 12:3· 22:15-18· Γαλ. 3:8, 16· Εβρ. 6:13-17.
11. (α) Πού προσπαθεί σήμερα ο «πολύς όχλος» να αποδώση «λατρεία» στον Θεό; (β) Τι ερώτημα εγείρει το εδάφιο 1 Κορινθίους 10:31 σχετικά μ’ αυτό τον «πολύ όχλο;»
11 Εκείνοι που είναι του «πολλού όχλου,» ως άτομα που έχουν ήδη ευλογηθή μέσω της Αβραμιαίας διαθήκης, ευρίσκονται στις επίγειες αυλές του πνευματικού «ναού» του Ιεχωβά και επιζητούν να αποδίδουν «λατρεία» άφοβα προς τον Θεό του Αβραάμ. Αλλά πώς; Πράγματι, τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην επιστολή 1 Κορινθίους 10:31 εφαρμόζονται στον «πολύ όχλο» καθώς και στο υπόλοιπο των 144.000 πνευματικών Ισραηλιτών, δηλαδή: «Είτε λοιπόν τρώγετε είτε πίνετε είτε πράττετε τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.»
12. Λόγω της διαφορετικής μας απόψεως και επειδή κάνομε αυτά τα κοινά πράγματα κάτω από το όνομα Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, μήπως αυτό από μόνο του κάνει, αυτά τα πράγματα να είναι «λατρεία;»
12 Μήπως ο απόστολος Παύλος εννοεί μ’ αυτά τα λόγια ότι όλα όσα κάνομε τώρα ως Χριστιανοί, αποβαίνουν λατρεία επειδή έχομε διαφορετική άποψι σχετικά μ’ αυτά τα πράγματα; Γιατί να συμβαίνη αυτό; Όταν τρώγωμε, πίνωμε και κοιμώμεθα, και κάνωμε πράγματα που είναι υποχρεωμένοι όλοι οι άλλοι άνθρωποι να κάνουν για να ζήσουν, ποιον υπηρετούμε πραγματικά; Τους εαυτούς μας, φυσικά. Εμείς τώρα, όταν τα κάνωμε αυτά, έχομε τη δόξα του Θεού υπ’ όψιν. Γι’ αυτό δεν τρώμε υπερβολικά ως το σημείο να αρρωστήσωμε ή να εκδηλώσωμε λαιμαργία· δεν πίνομε οινοπνευματώδη ποτά ως το σημείο της μέθης· συνήθως δεν κοιμώμεθα πάρα πολύ ως το σημείο της οκνηρίας ή νωχέλειας. Ωστόσο, όμως, όταν τρώγωμε, πίνωμε και κοιμώμεθα κάτω από το θρησκευτικό όνομα των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι άνθρωποι κάτω από τα θρησκευτικά τους ονόματα, μήπως αυτό μόνο του μεταβάλλει αυτές τις βασικές, ουσιώδεις πράξεις της ανθρώπινης ζωής σε λατρεία; Όχι, βέβαια.
13. Γιατί η περίπτωσις διαφέρει όταν οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά τελούν το δείπνο του Κυρίου κάθε χρόνο την ακριβή ημερομηνία;
13 Φυσικά, όταν οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά που είναι χρισμένοι με το άγιο πνεύμα του, τελούν το Δείπνο του Κυρίου κάθε χρόνο, αυτό διαφέρει. Τότε, τρώγουν τον άζυμο άρτο και πίνουν τον κόκκινο οίνο, το ανοιξιάτικο βράδυ της 14ης Νισάν, κι αυτά γίνονται κατ’ εντολή του Ιησού Χριστού και έχουν τη βαθειά σημασία που απέδωσε κι Εκείνος σ’ αυτά. Αυτά, λοιπόν αποτελούν να ζωτικό μέρος της «λατρείας» που αποδίδουν στον Θεό αυτά τα μέλη του πνευματικού σώματος του Χριστού.—1 Κορ. 11:20-26· Ματθ. 26:26-30· Λου 22:19, 20,
14. Γιατί είναι σκόπιμο να κάνωμε τα όσα εκτίθενται στα εδάφια προς Ρωμαίους 13:1-7, και ενεργώντας έτσι, διαφέρομε απ’ όλους τους άλλους νομοταγείς πολίτες της χώρας;
14 Εξ άλλου, όταν όλοι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά κάνουν εκείνα που τους δίδαξε ο απόστολος Παύλος να κάνουν, στην επιστολή προς Ρωμαίους 13:1-7, αυτοί κάνουν μόνο όσα απαιτούνται απ’ όλους τους άλλους πολίτες ή ξένους κατοίκους μιας χώρας. Ορθώς τα πράττομε αυτά ως καλοί και εύτακτοι άνθρωποι, και αυτό μάς προφυλάσσει από προβλήματα με τις «ανώτερες εξουσίες.» Τα πράττομε επίσης αυτά μ’ ένα ανώτερο ελατήριο, δηλαδή, για να διατηρήσωμε μια αγαθή συνείδησι και εκτίμησι του τι είναι ορθό και κατάλληλο. Αλλά το να ενεργούμε τώρα μ’ αυτό τον τρόπο κάτω από το όνομα Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, αυτό δεν αλλάσσει αυτόματα την κατάλληλη διαγωγή μας σε Γραφική «λατρεία». Και όλοι οι άλλοι νομιμόφρονες πολίτες το ίδιο κάνουν, έστω κι αν δεν έχουν τα ίδια ελατήρια που έχομε εμείς. Πώς λοιπόν διαφέρομε εμείς απ’ αυτές τις απόψεις;
15. Αν εμείς αψηφούμε τις ανθρώπινες απαγορεύσεις λατρείας του Ιεχωβά και κάνωμε έτσι ό,τι δεν κάνουν και οι άλλοι πολίτες, τι είδους λατρεία γίνεται αυτή, και γιατί;
15 Εν τούτοις, υποθέστε ότι οι εξουσίες της χώρας μας απαγορεύουν να εκτελούμε τη λατρεία μας ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Τι σημαίνει τώρα το να εφαρμόσωμε τα λόγια των αποστόλων του Χριστού; «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους;» (Πράξ. 5:29) Το να συνεχίσουμε να πράττωμε ό,τι δεν πράττουν οι άλλοι πολίτες, για να υπακούωμε σε ό,τι ο Θεός προστάζει τους αφιερωμένους, βαπτισμένους μάρτυρές του να κάνουν, κάνει τις πράξεις μας μια λατρεία προς αυτόν. Αυτό ισχύει και αν ακόμη οι εξουσίες και οι άλλοι πολίτες της χώρας καταγγέλλουν αυτό ως εκτός νόμου, παράνομο.
16. Ποιο παράδειγμα της υποχρεωτικής αυτής «λατρείας» δίδεται στην επιστολή προς Εβραίους 10:23-25;
16 Παραδείγματος χάρι, ο Λόγος του Θεού προστάζει: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα, μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους, και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»—Εβρ. 10:23-25.
17. Μήπως ο τρόπος με τον οποίον οι «ανώτερες εξουσίες» χαρακτηρίζουν από νομική άποψι την υπακοή μας στη θεία προτροπή, μεταβάλλει την πνευματική φύσι της πορείας μας;
17 Αναμφισβήτητα, η υπακοή μας σ’ αυτή τη θεόπνευστη προτροπή, έστω κι αν υποφέρωμε γι’ αυτή στα χέρια των ανθρώπων, αποτελεί μια λατρεία προς το Υπέρτατο Ον, τον Ιεχωβά Θεό. Οι «ανώτερες εξουσίες» της χώρας που δυσαρεστούνται, ας το χαρακτηρίσουν αυτό όπως θέλουν, από νομική άποψι.—2 Τιμ. 2:8-10.
18. Η «ομολογία της ελπίδος» μας με ποια κυβέρνησι σχετίζεται, και επομένως σε ποια προστακτικά λόγια του Ιησού υπόκειται;
18 Η διακήρυξις ή «ομολογία της ελπίδος» μας, σχετίζεται με τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού που θα βασιλεύση για την ευλογία όλων των φυλών της γης. Σχετικά μ’ αυτή την «ομολογία» ο Ιησούς είπε όταν επροφήτευσε σχετικά με τη «συντέλεια του συστήματος πραγμάτων» αυτά τα προστακτικά λόγια: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει έλθει το τέλος.» (Ματθ. 24:3, 14) «Και ενώπιον ηγεμόνων και βασιλέων θέλετε σταθή ένεκεν εμού προς μαρτυρίαν εις αυτούς· και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.»—Μάρκ. 13:4, 9, 10.
19. Ποιοι είναι εκείνοι που πρέπει να πραγματοποιήσουν την εκπλήρωσι αυτών των προφητικών λόγων, και αυτό που κάνουν, τίνος μέρος αποτελεί;
19 Ποιοι θα πραγματοποιήσουν την εκπλήρωσι αυτών των προφητειών ώστε ν’ αποδειχθούν αληθινές; Όχι άλλοι από τους αφιερωμένους, βαπτισμένους μαθητές του Δοτήρος των προφητειών, του Ιησού Χριστού, εκείνοι στους οποίους δόθηκαν οι προφητείες. Το γεγονός ότι αυτοί διακρίνουν το καθήκον τους και λαμβάνουν μέρος στην εκπλήρωσι αυτών των προφητειών, αποτελεί μέρος της «λατρείας,» την οποίαν δεν μπορούν να παραμερίσουν.
20. Τι είπε ο Ιησούς στους μαθητές του σε ένα όρος της Γαλιλαίας, αποδεικνύοντας ότι οι μαθητές του πρέπει να αποδίδουν «λατρεία,» και συνεπώς, τι πρέπει να κάνουν εκείνοι που ζουν στη «συντέλεια τον αιώνος;»
20 Ο αναστημένος Ιησούς, στηρίζοντας το γεγονός ότι οι μαθητές του θα διεξήγαν αυτή τη «λατρεία,» εμφανίσθηκε σε 500 περίπου από τους μαθητές του σ’ ένα όρος της «Γαλιλαίας των εθνών» και τους προσέταξε: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος.» (Ματθ. 28:19, 20· 4:15· 1 Κορ. 15:6) Από το τέλος των «Καιρών των Εθνών» το 1914, ζούμε στη «συντέλεια του αιώνος.» Όλοι, λοιπόν, εμείς, οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι μαθητές του αναστημένου, πλήρως εξουσιοδοτημένου Ιησού Χριστού, είμεθα υπό διαταγήν να εκτελέσωμε αυτή τη «λατρεία» που μας έχει ανατεθή. Πρέπει να το πράξωμε αυτό ως το τέλος αυτής της «συντελείας του αιώνος» χωρίς να χαλαρώσωμε ποτέ τα χέρια.
21. (α) Τι προνόμια θα χορηγηθούν σ’ εκείνους που εισέρχονται στην ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ; (β) Τι εύνοιες θα αποδοθούν στα μέλη του «πολλού όχλου» που θα αποδειχθούν πιστοί ως το τέλος της «μεγάλης θλίψεως;»
21 Σχετικά με τους 144.000 πνευματικούς Ισραηλίτες που εισέρχονται στην ουράνια πόλι, τη Νέα Ιερουσαλήμ, είναι γραμμένο: «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον· και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών.» (Αποκ. 22:3, 4) Όσο για τους πιστούς, ευπειθείς ανθρώπους που θα αποτελέσουν τον αναρίθμητο «πολύ όχλο,» αυτοί θα ευλογηθούν με «σωτηρία» από τη «θλίψι τη μεγάλη,» με την οποία θα τερματισθή αυτός ο «έσχατος καιρός,» και, κάτω από τη χιλιετή βασιλεία του Αμνού του Θεού, θα εξακολουθήσουν να «λατρεύουν» τον Θεό στις επίγειες αυλές του πνευματικού του ναού. «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.»—Αποκ. 7:9-17
[Εικόνα στη σελίδα 24]
Για τους Ιουδαίους, η ιερή υπηρεσία εσχετίζετο πάντοτε με τη λατρεία σε υπακοή με τη διαθήκη του Νόμου
[Εικόνα στη σελίδα 25]
Η «λατρεία» περιλαμβάνει υπακοή στον Θεό κάτω από διωγμούς, δημόσια διακήρυξι της ελπίδος μας, διδασκαλία και μαθήτευσι